φταίει κι η βροχή

φταίω που κλαίω ή μήπως είναι που είμαι μόνη? φτες αν σε βρίζουν "γιατί σε ξέρουν πως σκέφτεσαι" κι ας μη μιλάς. αξίζουν οι σκέψεις που δεν έχεις κάνει, το μένος που ξεχειλίζει? φταις αν σ'έχουν βαρεθεί? φταις αν τα παιδιά σου φεύγουν γιατί είσαι καταθλιπτική και δεν ξέρεις να ζήσεις? φταις αν δεν ελπίζεις σε τίποτα και πια δεν αξίζεις τίποτα? φταις όταν βρέχει ο ουρανός δάκρυα για τη ζωή που δεν θα ζήσεις?

μα την βροχη εφορεσα κ επεσα να πεθανω..
ξαφνου μια αναλαμπη, κεραυνος ήταν θαρρω, μου θύμησε πως δεν φταίω σε τίποτα εγω, οι άλλοι ήθελαν να φταίω..
ισως στην επομενη στροφη, το θυμηθω νωρίτερα..

Γεια σου κ καλο μηνα.Σε ενα μεγαλο βαθμο η ζωη μας ειναι δικη μας ευθυνη κ απο την στιγμη που θα το συνειδητοποιησουμε αυτο μπορουμε να αλλαξουμε τα παντα κ να παρουμε την ζωη μας στα χερια μας.Κανεις δεν θα σε καταλαβει κ δεν θα σου συμπαρασταθει παρα μονο αν εχει περασει ο ιδιος καταθλιψη.Τα παιδια σου φανταζομαι οτι ειναι πολυ νεα,δεν την εχουν ζησει κ ευχομαι να μην την ζησουν ποτε.
Μιλας για τον εαυτο σου κ χρησιμοποιεις το \"δεν \" 4 φορες.Γιατι τοση απαισιοδοξια?θελεις να μας μιλησεις?Τιποτε δεν ειναι τοσο μαυρο οσο φαινεται στην αρχη.Παντα οι τριτες γνωμες ειναι πιο αντικειμενικες.

σήμερα είναι μια άλλη μέρα και μοιάζω να ξεχνώ. Μα δεν ξεφεύγω. Όλα ξαναγυρίζουν ίδια, μια θλίψη περισσότερη πάνω στην άλλη. Δεν είναι μια απώλεια νωπή που λέω θα την ξεχάσω, είναι μια μέρα πίσω απ΄την άλλη ίδιες μονότονες. Ακόμα κι η σκόνη προστίθεται στη χθεσινη και δεν λέω να τη διώξω. Έτσι κι οι \"κακές\" στιγμές μας η μια πάνω στην άλλη. πως να ανεχτώ να είμαι σκουπίδι όταν ακόμα δεν το νιώθω και λέω αξίζεις κάτι. Λέω ακόμα γιατί σιγά σιγά γεμίζω ενοχές για τα δικά μου λάθη που επαναλαμβάνονται τα ίδια. Κάποτε θα πιστεύω πως μόνο εγώ κάνω λάθος. Αυτό φοβάμαι που έρχεται. μη χάσω την ψυχή μου.

Κανε την αρχη ,μην επιτρεψεις ποτε ξανα σε κανενα να σου φερρεται σαν να εισαι σκουπιδι.ΠΟΤΕ

Από που να αντλήσω αυτή τη δύναμη όταν πίσω κοιτάω συντρίμια και μπροστά θύελλες? Προσπαθώ περισσότερο από τις δυνάμεις μου. Δίνω κουράγιο στις γνωστές μου που ζητάνε βοήθεια στα \"μικρά\" καθημερινά. Μοιράζω γέλιο κι \"εξυπνακίστικες ατάκες\". Ξέρουν πόση υπερπροσπάθεια καταβάλλω? Αναγνωρίζουν πως αυτό που λάμπει στην ακρούλα των ματιών δεν είναι από το γέλιο? Κι αν κάποιος το διακρίνει τυχαία τρέχω να κρυφτώ. Θα τρέξει ο χείμμαρος και θα τρομάξουν. Θα εξαφανιστούν. Θα τους διώξω μάλλον για να μην το ξαναδούν.

Κοιταζεις πισω η μπροστα?Το παρον γιατι το ξεχνας?
Γιατι προσπαθεις να φαινεσαι δυνατη στις γνωστες σου,φοβασαι την αντιδραση τους.?Δεν εχεις καποια ατομα που εμπιστευεσαι κ μπορεις να ανοιχτεις?Θα σου προτεινα καλυτερα να μιλας επιλεκτικα ,στο φορουμ θα γινοταν μια καλη αρχη,μην δισταζεις

Κανένα δεν έχω πολύ κοντά μου. Πίστεψα τυφλά σε έναν έρωτα που για χρόνια με γέμιζε. Φευ. Αυταπάτες. Τους διώχνω όλους μόνη μου. Οι όχι και τόσο κοντά σου δεν έχουν καμία διάθεση για γκρίνιες. Χώρια που κανείς δεν πιστεύει πως αυτός ο τόσο κοινωνικός άνθρωπος (ο σύζυγος), ο πάντα γελαστός, ο πάντα εύθυμος, ο \"τέλειος\", μαζί σου μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό. Αποκλείεται. Εσύ είσαι περίεργη, μουντή, πεσιμίστρια, αγέλαστη. Εσύ φταις.

Μην περιμενεις απο τους αλλους να καταλαβουν δεν ξερουν τι πραγματικα γινεται μεσα στο σπιτι σου.Αλλα το βασικο νομιζω δεν ειναι ποιος φταιει κ η γνωμη των αλλων για σενα.Αποτι καταλαβαινω υπαρχει προβλημα επικοινωνιας κ κατανοησης μεταξυ σας.Δεν θα σε ρωτησω αν εχεις προσπαθησει να μιλησετε γιατι πιστευω οτι το εχεις ηδη κανει πολλες φορες.Μηπως ομως ο τροπος ηταν λαθος?Μηπως χρειαζεται διαφορετικη προσεγγιση?Τι κανεις για την καταθλιψη σου?

vaya, θα ήθελες να πεις ποια είναι όλα αυτά που δεν σου αρέσουν στη ζωή σου και στον εαυτό σου? Πιστεύεις ότι δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν?

Πάντως αυτό που λες για το σύζυγο, δηλαδή να είναι κοινωνικά \'τέλειος\' και μαζί σου να μεταμορφώνεται, δεν μου φαίνεται καθόλου απίστευτο. Επειδή έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση... \'μεταμόρφωσης\' (άλλη εικόνα στον κόσμο, άλλη στο σπίτι), ξέρω ότι είναι δύσκολο για τους γύρω να καταλάβουν. Αλλά σημασία έχει εσύ τι βλέπεις, εσύ τι ζεις και πώς νιώθεις και τι νομίζεις πως μπορείς να κάνεις.

Δεν έχω απλά προσπαθήσει. Εχω υπερβεί τις αντοχές μου πολλές φορές. Προσπαθείς να μιλήσεις σε ρολλά κατεβασμένα, σε πόρτες κλειστές, σε ανθρώπους που δεν ξέρουν το διάλογο. Μόνο η φωνή τους, ο εαυτός τους, η δικιά τους άποψη. Σίγουρα κάνω λάθος προσέγγιση. Πια δεν την ονομάζω καν προσέγγιση. Είναι φωνή απελπισίας. Όταν ο άλλος σε ξέρει με το κεφάλι κάτω δεν σε ανέχεται να μιλάς, να έχεις άποψη, θέλω, πιστεύω. Έχω πάψει από καιρό να προσπαθώ. Με την παραμικρή αφορμή έρχεται η ρήξη. Ακόμα και χωρίς άποψη χωρίς να μιλώ, εκείνος συνεχίζει \"ξέροντας\" τί σκέφτομαι. Μπορείς να το διανοηθείς? \"Ξέρω τί σκέφτεσαι τώρα\".
Δεν έχω κάνει τίποτα με την κατάθλιψή μου. Δεν έχω πάει σε ειδικό. Έρχονται στιγμές που νομίζω θα τρελαθώ, έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον ειδικό, αλλά φοβάμαι και αυτό. την δικιά του και πάλι αντιμετώπιση μετά. Πως να σηκωθώ που σέρνομαι?

Vaya φοβάσαι να πας σε ειδικό.Νομίζεις πψς εγώ και πολλοί άλλοι δεν είχαμε τις αναστολές μας; Σέρνεσαι; το πιστεύω ακριβώς αυτή είναι η λέξη που χρεισημποιούσα και εγώ.Μην περιμένεις να σε βοηθήσει κανείς αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ για τον εαυτό σου.Σου το λέω απο προσωπική εμπειρία αύριο κιόλας πήγαινε σε γιατρό.Εχεις πάθει κατάθλιψη η σερετονίνη σου έχει πέσει απο το συνεχές άγχος.Πρέπει πολύ απλά να ανεβάσεις τα επίπεδα της ουσίας αυτής.Οταν θα κάνεις θεραπεία και θα σηκώσεις το κεφάλι τότε ίσως δείς αλλη αντιμετώπιση.Εγώ που σου τα λέω έχω περάσει τα ιδια και χειρότερα.Εαν περίμενα να με βοηθήσει τώρα δεν θα υπήρχα.Μετά απο πολλά χρόνια έμαθα ότι το λάθος ήταν δικό μου που περίμενα να αναγνωριστούν οι θυσίες μου που περίμενα ένα ευχαριστώ.Μην περιμένεις ότι θα αλλάξει εσύ θα πρέπει να αλλάξεις στάση ζωής.Πριν 3 μήνες ήμουν σε μαύρο χάλι όταν λέμε έπιασα πάτο το εννοώ.Βοήθησε τον εαυτό σου μπορούμε να σου δώσουμε και γιατρό.Επίσης απευθύνσου σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγιεινής της περιοχής σου είναι δωρεάν σε περίπτωση που σε δυσκολεύει το οικονομικό θέμα.Σου εύχομαι το καλύτερο

Vaya αποτι καταλαβαινω κρεμαστηκες πανω του τοσα χρονια κ εχει χασει τον εαυτο σου.Ως κ τον τροπο που σκεφτεσαι εχει επηρεασει γιαυτο κ μπορει κ λεει οτι ξερει τι σκεφτεσαι.Ομως πρεπει να ξαναβρεις τον εαυτο σου,ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.
Μην φοβασαι την αντιδραση του το πιθανωτερο ειναι στην αρχη να τα χασει κ γα να το κρυψει θα δειξει μια πολλη ασχημη συμπεριφορα απεναντι σου.Μην σε αποθαρρυνει αυτο ομως.Περιμενω νεα σου:)

Vaya εκτός απο την ψυχολογική βία μήπως δέχεσαι και σωματική;Παρατηρώ ότι και εδώ στο φόρουμ που κανείς δεν σε ξέρει αποφεύγεις να γίνεις πιο λεπτομερής.Τι στο καλό κάνει εκτός του ότι σε μειώνει;τον φοβάσαι;Ανοιξε την καρδιά σου υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε καθοδηγήσουν.Πρέπει να αντιδράσεις πρώτα με το να κοιτάξεις τον εαυτό σου.Εχεις πάθει κατάθλιψη και εγώ το ίδιο έχω είσαι νέα ακόμη μην χαρίσεις σε κανέναν τα καλύτερά σου χρόνια.Σου το λέω εγώ που έκανα αυτά τα λάθη και τώρα χτυπάω το κεφάλι μου.Και το ότι απευθύνθηκες στο φόρουμ ήταν μια κίνηση συνέχισε την προσπάθεια κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε υποτιμά σήκωσε το κεφάλι μην σκύβεις άλλο.Είμαι παθούσα γι΄αυτό σε παρακαλώ βοήθησε τον εαυτό σου.Την ευαισθησία σου την θεωρεί αδυναμία ποτέ δεν θα καταλάβει εσύ θα πρέπει να αλλάξεις

Δεν νομίζω πως θα άντεχα την σωματική βία. Θα εξαφανιζόμουν από προσώπου γης. Είναι κάτι που το ακούω να γίνεται και να επαναλαμβάνεται συχνά κι όμως πολλές το ανέχονται. Δεν απέχει πολύ από την καταπίεση (ψυχολογική ) που δέχομαι εγώ και την ανέχομαι. Πως απορώ για τις πολλές?
Είναι φόβος αυτό που αισθάνομαι, δεν ξέρω να πω. Είχα αφεθεί στον άνθρωπο αυτόν χρόνια. Πιο πολύ κι από τη μισή ζωή μου. Ήταν η διέξοδος από το ίδιο σενάριο που παιζόταν σπίτι μου. Την παθολογική του ζήλια την έβλεπα παθολογική αγάπη. Σταμάτησα τις σπουδές μου για να παντρεφτώ. Έκανα και το πρώτο μου παιδί, ζώντας με τους γονείς του και σαν δικαιολογία ήταν η βοήθεια για να συνεχίσω τις σπουδές. Πήγα να ζήσω σ\'ένα χωριό σχεδόν έρημο. Το παιδί μου κι άλλο ένα. Ούτε συγκοινωνία, ούτε επαφές. Πήρα το πτυχίο, έπιασα δουλειά, φτιάξαμε σπίτι κι εγώ έκανα ΥΠΟΜΟΝΗ. Εννοώ στην συγκατοίκηση με τους γονείς του γιατί ο ίδιος έδειχνε να συμερίζεται τις γκρίνιες μου και μου ζητούσε υπομονή. Εκτός από τις εκρίξεις ζήλιας του και χωρίς αφορμές συνεχίζαμε να \"αγαπιόμαστε\".
Δεν ξέρω αν όλη αυτή η καταπίεση κι όχι μόνο η δικιά μου έχει φτάσει πια να εκραγεί. Τώρα δεν αντέχει στιγμή την παρουσία μου νομίζω. Το όχι σηκώνει καυγά. Η αντίθετη γνώμη το ίδιο. Το βλέμμα μου είναι κι αυτό αφορμή. Οι σκέψεις που έλεγα πριν. Ξεσπάει με φωνές, κατηγορίες, βρισιές. Ξεχνάω τί έχω ακούσει. Περιμένει να κλαψω κι όσο δεν κλαίω θυμώνει. Την άλλη μέρα μοιάζει να μη θυμάται τίποτα. Εγώ ένα ράκος κι αυτός ξανά εκείνος που μ\'αγαπά. Εσύ φταις για χτες μου λέει κιόλας. Ή ρωτάει τι έχω κι είμαι έτσι. Δεν ξέρει δεν θυμάται. Όχι δεν πίνει, όχι δεν ξενυχτάει, δεν βγαίνει μόνος του. Μόνο ζει όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο χωριό του, με τα παιδιά μας, χωρίς εμένα.

Vaya το πρόβλημα το έχει ο άνδρας σου ίσως η ζήλεια ίσως ότι κατάφερες να τελειώσεις τις σπουδές σου κάτω απο αυτές τις συνθήκες.Προσπαθεί να σε μειώσει γιατό ο ίδιος αισθάνεται κατώτερος.Το να περιμένει να κλάψεις είναι σαδισμό.Ελπίζω να εργάζεσαι για πολλούς λόγους και αν όχι προσπάθησε να βρείς δουλειά ζήτα βοήθεια απο ειδικό απο ψυχοθεραπευτή φροντισε να δυναμώσεις και άλλαξε τακτική.Δεν θα κλαίς γιατί θέλει ο κύριος να αισθανθεί ότι είναι ανώτερός σου.Ευτυχώς είσαι ακόμη νέα μην αφήσεις την ζωή σου στα χέρια του.Είσαι καλύτερή του και το ξέρει.Χρειάζεται και ο ίδιος βοήθεια αλλά πρώτα κοίτα τον εαυτό σου και τα παιδιά σου και στην τελική φρόντισε να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις και αν δεν αλλάξει συμπεριφορά πάρε το καπελάκι σου και φύγε.Αυτό που κάνει είναι ψυχολογοκή κακοποίηση εσύ θα βρείς την δύναμη προσπάθησε να καταπολεμήσεις την κατάθλιψη σου ίσως και με φαρμακευτική αγωγή.Οσο είσαι έτσι τον εξυπηρετεί γιατί δτην ουσία αυτός έχει το πρόβλημα και το ξέρει

Vaya δεν καταλαβα αν ζειτε μαζι .Το σπιτι που το κανατε?Τα παιδια ποσο χρονων ειναι?Τι ζηλευε?Τις πετρες?

Δεν είμαι και στα καλύτερά μου και οι περιγραφές μου πιο πολύ μπερδεύουν ίσως παρά επεξηγούν. Ζούμε μαζί, διαφορετικά προς τι οι τριβες. Τα παιδια μου είναι 15 και 8 χρονών. Φύγαμε από το χωριο και ζουμε στην πόλη όπου και δουλεύουμε, όπου και φτιάξαμε το σπίτι μας.
mariafound82 με ρωτας τι ζηλευε. Τις πετρες ναι. Ό,τι έμπαινε στο οπτικό μου πεδίο. Τους συναδέλφους μου. Βασικά αυτούς. Επίσης ούτε στο σουπερμαρκετ μπορουσα να παω μονη και ουτε καλα καλα έχω αποκτήσει ακομα το δικαιωμα. Λαθος τηλεφωνήματα. το κινητο σε καραντινα. Τελος παντων με θυμωνει και να θυμαμαι. Αλλα με ανησυχεί που τα σημαντικοτερα τα ξεχνω. Πως γινεται και δεν μπορω να θυμηθω? Ληθη

vaya σου είπα σε προηγούμενο μήνυμα ότι καταλαβαίνω πώς είναι να μεταμορφώνεται κάποιος όταν κλείνει η πόρτα και είναι στο σπίτι του, όσο καλός κι αν είναι στα μάτια των άλλων. Τώρα καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο. Η ζήλεια είναι μεγάλο πρόβλημα κι έχω ζήσει αυτό που λες, ό,τι μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο να πυροδοτεί σκηνές. Όμως η συνεχής υποτίμηση, ο ψυχολογικός πόλεμος που σου κάνει για να αποφύγει να παραδεχτεί κάποια δικά του θέματα (είναι πολύ βολικό να έχουμε ένα \'θύμα\' για να μπορούμε να νιώθουμε καλοί κι ανώτεροι) σε επηρεάζει, σε κάνει να νιώθεις κατάθλιψη, ηττοπάθεια, σε \'τρελαίνει\'. Ενώ δεν είναι έτσι, ένα βήμα να τολμήσεις να κάνεις θα δεις πως γύρω σου υπάρχουν κι άλλου είδους άνθρωποι που δεν τους έβλεπες, ακριβώς γιατί μέσα σου δεν ήσουν καλά. Και μέσα σου υπάρχουν δυνάμεις που είναι σε λήθαργο, όσο τις καλύπτει ο θυμός, η \'λήθη\', η απελπισία.

Εργάζεσαι λοιπόν? Ζήτα βοήθεια για να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα και να δεις πώς θα προχωρήσεις.

Vaya Εγραψες σε προηγουμενο μηνυμα οτι αυτη την χρονια ψυχολογικη κακοποιηση την δεχθηκες γιατι σου ηταν γνωριμη.θελεις να μας μιλησεις περισσοτερο γιαυτο?Πιστευεις οτι τα γνωριμα βιωματα κ τις αναμνησεις τις εχεις αφησει πισω σου?

Δεν νομιζω πως ό,τι ζούμε μπορεί να αποκοπεί από πάνω μας ποτέ. Μπορεί να ξεχαστεί, να κρυφτεί, να περάσει σε ένα χώρο κενό που όμως στέκεται πάνω από το κεφάλι μας και περιμένει ευκαιρία να εμφανιστεί καλυμένο με τη μάσκα νέων γεγονότων και καταστάσεων.
Η ψυχολογική κακοποίηση της μητέρας μου ναι, υπήρξε σαν γεγονός των παιδικών μου χρόνων. Επίσης δεν υπήρξε σωματική της κακοποίηση μα εκείνη είχε μια δύναμη αλλιώτικη, ένα περιβάλλον ασφαλέστερο γύρω της (εννοώ συγγενών, φίλων), στηριζόταν και παρηγοριόταν. Ακόμα νομίζω και η εποχή της ήταν διαφορετική, δηλαδή το έβλεπες και το δεχόσουν αδιαμαρτύρητα γιατί άλλη ήταν η θέση της γυναίκας τότε. Δεν συνέβαινε μόνο στην ίδια, στις αδερφές της, στις γνωστές της, όλες λίγο πολύ έτσι αντιμετωπίζονταν ή ίσως εγώ λόγο υπερβολικής ευαισθησίας και ευθυξίας το βλεπω έτσι?

Vaya στο μηνυμα σου πιστευεις οτι μη αντιδραση της μητερας σου εκεινα τα χρονια οφειλοταν στην κοινωνικη θεση της γυναικας.Πιστευεις οτι αν ηταν νεα την σημερινη εποχη κ αν δεν ειχε διπλα της γυναικες επισης κακοποιημενες θα αντιδρουσε?
Νιωθω κ διορθωσε με αν κανω λαθος οτι προσπαθεις να εξηγησεις κ βασικα να δικαιολογησεις την αντιδραση στην κακοποιηση σου.Μην δικαιολογεισαι Vaya.Πρεπει να το κανεις για τον εαυτο σου πρωτα κ για τα παιδια σου επειτα.Για να δουν οτι αυτο που ζουν δεν ειναι υγιης σχεση,οτι η κακοποιηση δεν προερχεται απο αγαπη κ δεν ειναι δικαιολογημενη.Πως φερεται ο ιδιος στα παιδια?Τι μηνυματα τους περναει?
Μην ανησυχεις καθολου για την αντιδραση του ανδρα σου.Απο την πρωτη στιγμη που θα δει ενα νεο ανθρωπο μπροστα του θα αρχισει να μαζευεται.Θα χασει την τροφη που ενδυναμωνει το εγω του αλλα τι να κανουμε.Μαλλον ειναι καιρος να αλλαξει διατροφη.

Προσπαθώ πολύ, τώρα νιώθω πιο ήρεμη, λιγότερη η μοναξιά μου έγινε, αφου βρήκα τέτοια παρέα. Κοπιάστε στο τραπέζι μας και πιείτε στην υγειά μας. Λίγο ακόμα να δούμε το ξημέρωμα.

Μην ξεχνας \"Ο πονος οταν λεγεται ειναι μισος και ο φοβος οταν κρυβεται διπλος\"

Θα πιω στην υγεια σου,στην υγεια μου,στην υγεια τους.Θα πιουμε για την ελπιδα και την συντροφια,την αγαπη και την ζωη.
Το ξημερωμα θα φερει μια αλλη ημερα,μια καινουργια ημερα.Ακομη ενα βημα πιο μπροστα..

Φίλε μου θρονιάστηκες πλάι στο δέντρο
το αρρίζωτο
με λόγια καλοπλασμένα
Κέρδισες
κατάφερες το απίστευτο
έσβησες χρόνια πυροθρεμένα

Καλό ταξίδι στα όνειρα σου
τα αφύτευτα
Και στης ψυχής σου τα χιλιοζήλευτα
Χίλιες κρυψώνες να ‘χεις
να ξεχνάς

Μην λιγώνεσαι
Θα γίνεις ότι θες
Μην αγχώνεσαι

Είδες τα ασύγκριτα

Σε καιρούς φοβισμένους
μόνο την αλήθεια να καρπώνεσαι
γεννήθηκες
να είσαι στους κερδισμένους

Εκείνους με τα ανάλαφρα χνάρια
Που λοιδορούν τα σφαχτάρια

Χίλιες αγάπες να ‘χεις
να ξεχνάς

Φίλε μου πάνω στο χαμό μου
Δεν σου είπα χαιρετίσματα
Από το δέντρο
το λατρεμένο
Από τον μάγο
και από της βροχής τα ξεχειλίσματα

Στο φράγμα
Το ξωτικό το λαβωμένο

Τους είδα μες τα όνειροπαλέματα
Τους είπα ψέματα
Για σένα τα ίδια ψέματα
Αλλά εσύ χίλιες αλήθειες να λες, για να ξεχνάς

Φίλε μου εγώ
ακόμα τραγούδια φτιάχνω
Τραγούδια λέω
Κι επειδή γουστάρεις την βροχή

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς

Φτιάχνει τα χρώματα
Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Φέρνει κι αρώματα

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Γυρίζει θύμισες

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Και κοίτα γύρω σου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Γείρε στον μύθο σου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς
Και χαμογέλα μου

Βαλ\' το όταν βρέχει να τ\' ακούς

Active Member

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνον όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που είναι τόσο τρυφερό
είναι απο χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ\'άκουσα ποτε πικρή να πουνε λέξη

για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει σαν το δώ
και χάνονται μεμιάς τα σύννεφα της λύπης

είμαι στ\'αλήθεια τυχερός που σ\'έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα\'σαί στο πλάι μου επάνω σου να γείρω

(παπαζογλου)

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ\' όλες τις καρδιές, σ\' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: \"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα\". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ\' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο
(Ρίτσος )

Μια καλη καλημερα...

Τα ζήτησα όλα απ\' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία(εχει;)
Είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου \'χει λείψει
Το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία

Όση και να \'ναι η δύναμη μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει

Αλεξιου Χαρις

Καλημερα ξημερωμα..

μοναχα εγω του συμπαντος..
Member Is Offline

Διάθεση: Ολα η τιποτα...
Εστάλη στις 19-7-2009 στις 03:54



Καλημερα ξημερωμα..




Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

Πόση αλήθεια αλήθεια υπάρχει στα λόγια αυτά

marina38 έχεις u2u

Θελει δυναμη να κραταμε τις αξιες μας,να εκτιμαμε και να σεβομαστε τον εαυτο μας.Ειναι πιστευω απο τα πραγματα που θα επρεπε να αγωνιζομαστε να εχουμε.Την αξιοπρεπεια μας.Να ειμαστε \"καθαροι\".

καλημερα.. :)
Απο το πρωι ονειρευομαι να ειμαι καπου αλλου...ομορφα..

καλημέρα!!!
Είναι ωραία να ονειρεύεσαι.Είναι ωραία να είσαι λίγο αλλού και να\'ναι όμορφα. Φεύγω διακοπές σε λίγες μέρες και είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να ονειρευτώ, να αρχίσω να δραπετεύω. Είμαι απ\'έξω από όλα. Είμαι αλλού αλλά όχι όμορφα.

Και που θα πας διακοπες..;
Μπορει να μην ονειρευεσαι ακομη..ισως ομως εκει να αρχισεις να ονειρευεσαι να γευεσαι και να νιωθεις.

Ήθελα κάπου να μιλήσω
να περιγράψω τη σιωπή,
να πω στο τίποτα τί είδα...
Ήθελα κάποιον να μπορεί
τούτη τη γλώσσα να μιλάει.
ν\'ακούει τον ήχο του κενού
που τραγουδώντας τον πονάει.

Και βρήκα εμένα...

Ήθελα κάπου ν\'ακουμπήσω
ν\'αφήσω το βαρύ φορτίο,
να ξαποστάσω μια στιγμή...
Ήθελα κάποιον να μπορεί
τούτο το βάρος να σηκώνει
να μ\'αγκαλιάζει όλο στοργή
να ξέρω πως δεν είμαι μόνη.

Και βρήκα εσάς....

Είν\'αρκετό, για τ\'αύριο δεν με νοιάζει.

Ηθελα να μοιραστω τους φοβους μου και δεν διστασα,
ηθελα να παρω πνοη και ανασα και την πηρα
ηθελα μια κουβεντα να μου χαιδεψει την ψυχη...
Και την νιωθω πιο αναλαφρη..
Θελω να νιωσω και αλλα..και αλλα...Θα σε ακουω οσο με αφηνεις να σε ακουω
Θα μιλω οσο μου επιτρεπεις να ακους.
Και θα υπαρχω καπου εδω να σου υπενθυμιζω πως δεν εισαι μονη
Και θα προσπαθω οσο μπορω να ανακουφιζω αυτη την βαρια μοναξια που τυλιγει την ψυχη σου εκεινες τις πικρες στιγμες ..

Καλο σου βραδυ...

Quote:

---

Originally posted by vaya
Ήθελα κάπου να μιλήσω
να περιγράψω τη σιωπή,
να πω στο τίποτα τί είδα...
Ήθελα κάποιον να μπορεί
τούτη τη γλώσσα να μιλάει.
ν\'ακούει τον ήχο του κενού
που τραγουδώντας τον πονάει.

Και βρήκα εμένα...

Ήθελα κάπου ν\'ακουμπήσω
ν\'αφήσω το βαρύ φορτίο,
να ξαποστάσω μια στιγμή...
Ήθελα κάποιον να μπορεί
τούτο το βάρος να σηκώνει
να μ\'αγκαλιάζει όλο στοργή
να ξέρω πως δεν είμαι μόνη.

Και βρήκα εσάς....

Είν\'αρκετό, για τ\'αύριο δεν με νοιάζει.

---

Αυτά τα λόγια
τα υπέροχα
είναι όλα σταγόνες
ενδείξεις μόνο
της μεγάλης σου ψυχικής δύναμης.

Πόσο να αντέξεις την μοναξιά σου?

Ηθελες κάποιον να μιλά την ίδια γλώσσα
όχι να σου ξεριζώσει την δική σου

ήθελες κάποιον να ακούει τον ήχο του κενού
οχι να δημιουργεί απο το κενό φασαρία

ήθελες κάποιον που τραγουδώντας θα πονάει
όχι κάποιον που ασίγαστα θα σε πονάει,
προσμένοντας το δάκρυ σου...

Ισοπεδώνοντάς σε
λέγοντας σου πως είσαι το μηδενικό
το λάθος
κλέβοντάς σου την ανάσα
τον χώρο
του να υπάρχεις.

Οχι, έναν τέτοιο της ψυχής σου ληστή
καμιά ανάγκη δεν τον είχες.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Θελει δυναμη να κραταμε τις αξιες μας,να εκτιμαμε και να σεβομαστε τον εαυτο μας.Ειναι πιστευω απο τα πραγματα που θα επρεπε να αγωνιζομαστε να εχουμε.Την αξιοπρεπεια μας.Να ειμαστε \"καθαροι\".

---

Λόγια ειπωμένα με σοφία και με χάρη.

Και αν την αξιοπρέπειά μας, δεν την σεβαστούμε, εμείς οι ίδιοι πρώτα, τότε εκείνη σε ησυχία δεν θα μας αφήσει.
Με χίλιους τρόπους θα μας εκδικηθεί, μέχρι να την αφήσουμε να αναδυθεί.

Καθαρότητα ψυχής....

Τι υπέροχο μεγαλείο!

Και πόσο πιο λαμπερό, όταν το βλέπω σε κάτι ανθρώπους πονεμένους...