σ αυτο το πτωμα που κουβαλω, το βλεπω κ γεμιζει μυρμηγκια, σαν σε αποσυνθεση, ψοφιο ζωο στην ακρη του δρομου. βρωμα, μυρωδια εμετικη, εικονα αποκρουστικη. σμηνος πουλιων, βουητο στ αυτια μου, κραυγη βοηθειας, που να ακουστει;
εχω σαλταρει, δεν ξερω αν ειναι αληθεια ή παραισθηση πράγματα που βιωνω κ αυτος ο συνεχομενος διαλογος μες τ αυτια μου, καταντησε αηδια, δεν θελω να ακουω ή να βλεπω πραγματα που δεν ειναι λογικα. φοβαμαι, ντρεπομαι να μιλησω γι αυτα. αγχος ειναι τελικα; γιατι δεν ηρεμω, γιατι δεν κοιμαμαι κ γιατι εχουν αυτη την μορφη;
πρεπει να κοψω το νημα απ το πτωμα που κουβαλω, μπας κ ξεκαθαρισει η ψυχη απ την σαπιλα.
οχι, οχι πρεπει να βρω μια λογικη, υπαρχουν αρκετες αιτιες που με φερνουν σ αυτη την κατασταση κ ομως οταν επανερχομαι κ συνειδητοποιω ελαχιστα απο "εκεινα", ειναι δυσκολα, τρομαζω, φοβαμαι, δεν ξερω που να στραφω.
δεν ξερω με τι παλευω, μοιαζουν τρελα.. φαση ειναι; θα περασει; στεναχωριεμαι γμτ, γιατι ειμαι ετσι;
ισως θα πρεπε να σβησω το ποστ κ αυτη την φορα, αλλα δεν πειραζει..οτι κ να ναι, το αντιμετωπιζω νομιζω.. για ποσο νομιζω.. αντεχω νομιζω..
