Αίσθημα ενοχής

Καλησπέρα σας. Αποφάσισα να γράψω με την ελπίδα ότι έστω κ ένας ακόμη άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητά του τόσο βασανιστικά όσο εγώ, ωστόσο έχει καταφέρει να τη "διαχείριζεται" με έναν τρόπο που του επιτρέπει να είναι δημιουργικός (ή, εν πάση περιπτώσει, λειτουργικός).
Από τότε, λοιπόν, που θυμάμαι τον εαυτό μου, κουβαλώ μέσα μου ένα "μαύρο σύννεφο" που μου απομυζεί όλες τις δυνάμεις. Πρόκειται για ένα κράμα από τα εξής συναισθήματα: θλίψη, άγχος, απογοήτευση και κυρίως ΕΝΟΧΗ. Δεν ανακουφίζομαι ΠΟΤΕ από αυτό το βάρος. Διακυμάνσεις σημειώνονται μόνο στην κλίμακα του πόνου. Δεν αναζητώ ιατρική βοήθεια, γιατί το έχω ήδη κάνει χωρίς αποτελέσματα. Θέλω μόνο να μου γράψει κάποιος αν ζει παρόμοια. Αν νιώθει συνεχώς ότι αναπνέει σε θάλαμο αερίων. Ότι τρέχει με αλυσίδες στα πόδια. Ο πόνος μου είναι σωματοποιημένος κ ακριβώς εντοπισμένος στο κέντρος του στήθους μου.

Την ενοχή τη αισθάνεσαι για συγκεκριμένο λόγο;

Ορεστεια

θα ελεγε κανεις οτι υποφερεις πολυ

και γω θα ελεγα οτι υποφερω πολυ

ποια ειναι πιο μεγαλα τα ψυχολογικα η τα οικονομικα μου προβληματα

τα ψυχολογικα

βεβαια δεν ξερω αν υπαρχουν ανθρωποι που δεν υποφερουν καθολου

δεν ξερω

εγω παντως υποφερω πολυ


εσυ βιωνεις πολλες ενοχες?

λογω συγκεκριμενων βιωματων?

επισης καλησπερα!

και καλωσορισες ξεχασα να σου πω!

sorry ... :)

μιλας για δημιουργικοτητα

και γω αναρωτιεμαι τουτες τις μερες

θα θελα τοσο να ειμαι δημιουγικη

αλλα με σαραντα κιλα αναποφασιστικοτητα

και πενηντα αλλα τοσα ανασφαλεια

φεξε μου και γλιστρησα

Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει προβλήματα.Υπάρχουν οοκογένειες που σχετικά κυλούν όλα με την σειρά τους ζουν ήρεμα έναι μια χαρά τα παιδιά τους έχουν βιώσει και απωλειες αγαπημένων προσώπων γονείς ,αδέλφια,αλλά εκείνο που δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένες οικογένειες ή και σε ορισμένους ανθρώπους τυχαίνουν τα πιο σπάνια και δεν υπάρχει περίοδος στην ζωή τους που να μην έχουν κάποιο πρόβλημα.Γιατί δεν προλαβαίνεις να πεις δόξα τώ Θεώ παναγιά βοήθα.Αυτό τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα υγείας κάθε φορά και κάτι καινούργιο και σπάνιο γιατί;αισθάνεσαι σαν να κινεί κάποιος τα νήματα της ζωής σου.Γιατί να νιώθεις ενοχές για πράγματα που δεν φταίς;

εμενα μου εκανε εντυπωση το \"απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου\"
συνεβαινε κατι γυρω σου απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου που σου προκαλουσε αγχος και ενοχες η ηταν ολα ωραια και καλα, αλλα εσυ για εναν ανεξηγητο λογο αισθανοσουν ολα αυτα που μας περιγραφεις, απο τοτε μεχρι τωρα?

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είναι οι αντικειμενικές διαστάσεις που κάνουν το πρόβλημα, αλλά η ένταση με την οποία το βιώνεις. Δηλαδή, κάποιος μπορεί να χάσει αγαπημένο του πρόσωπο και να το ξεπεράσει μετά από κάποιες εβδομάδες κ άλλος απλώς να δεχθεί φραστική επίθεση κ να χάσει τον ύπνο του για μήνες. Όπως το σώμα, έτσι κ η ψυχή διαθέτει δικό της ανοσοποιητικό σύστημα και της δικής μου είναι πολύ εξασθενημένο. Νιώθω τύψεις για το παραμικρό. Για πράγματα που είπα ή δεν είπα, που σκέφτηκα ή δεν σκέφτηκα, που έκανα ή δεν έκανα. Ακόμα κ για τη δολοφονία του Κέννεντυ αν με κατηγορήσει κάποιος, θα με βάλει στη διαδικασία να απολογηθώ...

πως ξεκινησε αυτο να σου συμβαινει? το εχεις εντοπισει?
ησουν ενα υπερευαισθητο παιδακι κλεισμενο στον εαυτο του που τα επαιρνε ολα τοσο βαρια οπως μας λες?
η συνεβαινε κατι στο περιβαλλον σου που σε ταραζε και σου προκαλουσε ενοχες?

γιατι αποκλειεις οτι ξεμπερδεψες με την ιατρικη βοηθεια και οτι δεν θα επιχειρησεις κατι αλλο στο μελλον?η καταθλιψη ξερεις αντιμετωπιζεται με τα καταλληλα μεσα.ισως με συνδυασμο προσεγγισεων [φαρμακοθεραπεια+ψυχοθεραπ� �ια] αλλοι παλι χρειαζονται μονο ψυχοθεραπεια..γιατι το λες αυτο?απο μονη σου σαν να αυτοκαταδικαζεσαι στο τελμα !

Πίστεψέ με. Έχω δοκιμάσει πέρι τα 10 διαφορετικά φάρμακα κ έχω παρακολουθηθεί κατά καιρούς από διάφορους γιατρούς. Τίποτα δεν κατάφερε να αγγίξει τον πυρήνα μου. Ήταν οι παρενέργειες μόνο των φαρμάκων(κυρίως υπνηλία κ αδυναμία έκφρασης της λύπης με δάκρυα) που σαν παυσίπονα καταπράυναν για λίγο τον πόνο, αλλά δεν ξερίζωναν το πρόβλημα

μα τα φαρμακα καλη μου αντιμετωπιζουν μονο τα συμπτωματα.
δεν ειναι θεραπεια...ψυχοθεραπεια δοκιμασες ποτε να κανεις? να μιλησεις για ολα αυτα που σου συμβαινουν σε εναν θεραπευτη?

Και βέβαια, αλλά δεν βοηθήθηκα. Έχω μάθει να ζω έτσι

ποσο προσπαθησες? μια φορα?πολλες?για ποιον λογο σταματησες?

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Έχω μάθει να ζω έτσι

---

Ορεστεια καλως ήρθες:)

Διαβάζοντας το μνμ σου, καταλαβα πώς η ενοχη στην οποια αναφερεσαι ειναι μια προικα που σου φορτωσαν. Ασυνειδητα ή οχι....Αυτη τη σκεψη εκανα, εχοντας επικεντρωθει στο \"απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου\". Στην συνεχεια γραφεις \"εχω μαθει να ζω ετσι\".

Απο προσωπικη εμπειρια αισθανομαι πώς η συνηθεια μπορει να ειναι ενας δυσκολος αντιπαλος μας στην προσπάθεια μας για αλλαγη. Ή για ιαση....Ο τροπος που μαθαινουμε να ζουμε, οσο ασχημος κ σκοτεινος κ αν ειναι μας παρεχει μια (ψευδη εστω) ασφαλεια. Ξερουμε πώς ήταν, πώς ειναι...Δεν ξερουμε το \"αν ηταν αλλιως\" κι αυτο συνηθως μας κραταει δεσμιους μιας ασχημης, βαριας καθημερινοτητας. Το οτι το βαρος σου εχει σωματοποιηθει ειναι μια ακομα αποδειξη, πώς το σωμα σου σου ζητα να αλλαξεις οτι σε βαραινει.

Κατα τη γνωμη μου, η προσπάθεια για μια ισορροπια που ειναι εφικτη, αξιζει οσο τπτ αλλο....

Ελπιζω να βρεις τη δυναμη να συνεχισεις την προσπάθεια που αφησες....

Κ πάλι καλως ήρθες:)

εσυ Ορεστεια τι θα ηθελες ακριβως;

ανεξαρτητα απο το ποσο εφικτο φαινεται στα ματια σου αυτο που θα ηθελες


ετσι θα ηθελα να εχω μια εικονα

θα μου πεις ποιος δε θελει το φως του


αλλα ποια πραγματα θα αποτελουσαν φως για σενα τωρα στη ζωη σου;

Σ\' ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο, το περίεργο είναι ότι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα ήταν και παραμένει καθόλα υγιές. Ούτε αυστηροί, ούτε απαιτητικοί υπήρξαν οι γονείς μου. Έχω αποδεχθεί ότι απλώς το σώμα μου δεν έχει υποδοχές για χαρά

Τί θα ήθελα, ε; Να αποκτούσα αντισώματα για να μπορώ να αντιπαρέρχομαι τις πληγές της καθημερινότητας. Δίνω την εικόνα μιας ισορροπημένης κ απόρθητης, κ όμως η παραμικρή ανοησία κάποιου είναι αρκετή για να με παραλύσει

και γω θα ηθελα αντισωματα ;)

πολυ ωραια το λες...!

αχ...

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Σ\' ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο, το περίεργο είναι ότι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα ήταν και παραμένει καθόλα υγιές. Ούτε αυστηροί, ούτε απαιτητικοί υπήρξαν οι γονείς μου. Έχω αποδεχθεί ότι απλώς το σώμα μου δεν έχει υποδοχές για χαρά

---

Θεωρεις πώς εισαι τυχαια ετσι οπως εισαι? Δεν χρειαζεται οι γονεις σου να ειναι τυρρανοι...ουτε απαιτητικοι οπως λες.

Το σωμα σου αν δεν εχει οπως λες μαθει να ζει να νιωθει την χαρα, μπορει να εχει λογους γι αυτο. Μπορει να προστατευεται ετσι....

εγω παντως μυριζομαι στανταρ απαξιωτικο περιβαλλον μεγαλωματος.....

στανταρ ομως....

Oρεστεια οταν ο πονος επικεντρωνεται στο κεντρα του στηθους δηλ της καρδιας υπαρχει προβλημα στην αγαπη.Δηλαδη το ατομο για καποπιο λογο δεν εχει δεχθει καθολου αγαπη η δεν θεωρει τον εαυτο του αξιο ,ισως γιατι νιωθει ενοχες[οποτε τιμωρει τον εαυτο του ετσι].
Επισης δεν μπορει η δεν ξερει να εκφρασει τα συναισθηματα του.Με απλα λογια δεν θεωρει τον εαυτο του ικανο για να απολαυσει τις χαρες της ζωης.

Quote:

---

Originally posted by mariafound82
Oρεστεια οταν ο πονος επικεντρωνεται στο κεντρα του στηθους δηλ της καρδιας υπαρχει προβλημα στην αγαπη.Δηλαδη το ατομο για καποπιο λογο δεν εχει δεχθει καθολου αγαπη η δεν θεωρει τον εαυτο του αξιο ,ισως γιατι νιωθει ενοχες[οποτε τιμωρει τον εαυτο του ετσι].
Επισης δεν μπορει η δεν ξερει να εκφρασει τα συναισθηματα του.Με απλα λογια δεν θεωρει τον εαυτο του ικανο για να απολαυσει τις χαρες της ζωης.

---

αχ!

πεστα χρυσοστομη!

και παλι αχ!

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Σ\' ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο, το περίεργο είναι ότι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα ήταν και παραμένει καθόλα υγιές. Ούτε αυστηροί, ούτε απαιτητικοί υπήρξαν οι γονείς μου. Έχω αποδεχθεί ότι απλώς το σώμα μου δεν έχει υποδοχές για χαρά

---

θυμασαι εντονα στιγμες τρυφεροτητας στην παιδικη σου ηλικια? θυμασαι να εκφραζουν με λογια και χαδια την αγαπη τους προς εσενα οι γονεις?

Θα σου κανω μια ερωτηση.Μπορεις να πας τωρα στον καθρεπτη ,να κοιταξεις καταματα τον εαυτο σου κ να του πεις δυνατα\"σαγαπω Ορεστεια!\"

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Τί θα ήθελα, ε;

Να αποκτούσα αντισώματα για να μπορώ να αντιπαρέρχομαι τις πληγές της καθημερινότητας.

Δίνω την εικόνα μιας ισορροπημένης κ απόρθητης, κ όμως η παραμικρή ανοησία κάποιου είναι αρκετή για να με παραλύσει

---

πιστευω πως η εικονα ισοροπημενης και απορθητης διατηρειται κι απο τους αλλους.

π.χ. ο μπαμπας μου

για να χει να κλοτσαει

τους θεωρει ολους δυνατους

με μοναδικο αδυναμο ποιον αλλον?

τον εαυτο του φυσικα....

αχ Ορεστεια!

παντως πολλοι ανθρωποι νιωθουν ετσι...

πολυ δυνατοι εξω
πολυ πληγωμενοι μεσα..

πολλοι ατρωτοι εξω..
πολυ ευαλωτοι απο μεσα...

πολυ εξωστρεφεις εξω..
πολυ μονοι μεσα..

κι ειναι στ αληθεια αντιφατικο ολο αυτο που συμβαινει....

ο αδεφος μου συνεχως κανει χιουμορ
κι ομως ξερω πως σπανια χαιρεται

λες και κατι μας λεει πως πρεπει να ειμαστε αλλιως στους αλλους

Quote:

---

Originally posted by researcher

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Τί θα ήθελα, ε;

Να αποκτούσα αντισώματα για να μπορώ να αντιπαρέρχομαι τις πληγές της καθημερινότητας.

Δίνω την εικόνα μιας ισορροπημένης κ απόρθητης, κ όμως η παραμικρή ανοησία κάποιου είναι αρκετή για να με παραλύσει

---

πιστευω πως η εικονα ισοροπημενης και απορθητης διατηρειται κι απο τους αλλους.

π.χ. ο μπαμπας μου

για να χει να κλοτσαει

τους θεωρει ολους δυνατους

με μοναδικο αδυναμο ποιον αλλον?

τον εαυτο του φυσικα....

---

χμμμμμ
πολυ κοινη μεθοδος ρισερτσερ...

χμμμμμ
πολυ κοινη μεθοδος ρισερτσερ...

χμμμμμ! :)

και αχ να προσθεσω....!

λολ ρισερτσερ(λογω αστειου , οχι λογω βλακειας)

Αγαπητή Ορέστεια,
από το πρώτο σου μήνυμα συνειδητοποίησα ποσο συμπάσχω μαζί σου, οποτε ναι, δεν είσαι μονη σε αυτόν τον αγώνα. Νομίζω πως αισθάνομαι όπως εσύ, ακόμα και στο σωματικό πόνο, σαν κάποιος να έχει πιάσει τη καρδια μου σε μια μέγκενη και να σφίγγει ανελέητα. Και πάντα σαν να υπάρχει μια σκιά που να αιωρείται συνεχώς από πάνω μου, ακόμα και στις πιο αστείες, ανέμελες στιγμές, να με γεμίζει με ένα αίσθημα απίστευτης ενοχης, άγχους και ανεπάρκειας. Ότι δεν έχω δικαίωμα να γελάω τόσο εγκάρδια. Ότι έχω τόσα να προσφέρω αλλα δεν ξέρω τον τρόπο, η αν θα γίνουν αποδεκτά. Ότι δεν μου αξίζει να αισθάνομαι τόσο όμορφα. Πες μου σε παρακαλώ αν νοιώθεις και εσύ έτσι, η αν κατά λάθος προέβαλα τον εαυτό μου παραπάνω από όσο θα έπρεπε σε εσένα.

Το έχω ψάξει χρονια τώρα, και με ειδικούς, και με φίλους αλλα περισσότερο με τον εαυτό μου, και για εμενα η mariafound82 έχει δίκιο. Είναι θέμα αγάπης, και αν πιστεύεις ότι την αξίζεις. Και επειδή βάζουμε πάντα οι ίδιοι τροχοπέδες στη ζωή μας και οι απαιτήσεις μας υψώνονται πιο ψηλά από ποτε όταν αφορούν τον εαυτό μας, αισθανόμαστε ανεπαρκείς όταν μας προσφέρουν αγάπη. Και ακριβώς επειδή νομίζουμε πως δεν την αξίζουμε, νοιώθουμε ενοχες που είμαστε αποδεκτες, νοιώθουμε κάλπικοι η λειψοί.

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Δίνω την εικόνα μιας ισορροπημένης κ απόρθητης, κ όμως η παραμικρή ανοησία κάποιου είναι αρκετή για να με παραλύσει

---

Από όσα έγραψες, αυτή εδώ η φράση με έκανε να συνδεθώ με το πρόβλημα σου περισσότερο. Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια, που λες και περιμένει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο του κάθε τυχόντα για να τρυπώσει μέσα στο απόρθητο κάστρο τις αυτοπεποίθησης μας και να μας κάνει να αμφισβητήσουμε ακόμα και πασιφανείς αλήθειες, είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που με κατακλύζουν κατά καιρούς, και ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να ηρεμήσω τον εαυτό μου.
Αυτό που με βοηθάει όμως να ξεπεράσω αυτήν την παράλυση, αυτό το επίπονο μούδιασμα που σαν να μου τρώει την ψυχή, είναι μια δόση απύθμενης, λογικής κυνικότητας. Σταματα και πες στον εαυτό σου \"γιατί να με επηρεάζει αυτό το σχόλιο, γιατί αφήνω τις λέξεις ενός ανθρώπου που δε με ξέρει τόσο καλά όσο εγώ, να μου προκαλούν τέτοια αισθήματα; Eγώ ξέρω τον εαυτό μου και την αλήθεια, και αυτός κρίνει αυθαίρετα, άρα η μονη άποψη που έχει σημασία είναι η δικη μου\". Μπορεί να μην είναι πάντα ακριβές, και άπειρες φορες το ίδιο σου το μυαλό να αμφισβητεί αυτό που προσπαθείς να του πεις (ούτε εγώ τα καταφέρνω πάντα), αλλα επέμενε, και κάθε φορα θα γίνεται και πιο εύκολο, και κάποια στιγμή είθε να ακούς μονο τους ανθρώπους στους οποιους έχεις δώσει εσύ η ίδια δικαίωμα άποψης για τον εαυτό σου. Στο εύχομαι με όλη μου τη καρδια.

Δε θα ήθελα να επεκταθώ άλλο, σε περίπτωση που κάνω λάθος στην εκτίμηση μου, οποτε περιμένω να μου απαντήσεις αν αισθάνεσαι και εσύ έτσι.

γεια σου Ορέστεια.

νιώθω και γω ενοχές και τύψεις για πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου.

αυτά τα συναισθήματα πηγάζουν κυρίως από την κατάθλιψη μου που υπέβοσκε για χρόνια και συνεχίζει και ακόμα και τώρα να υπάρχει. αποτελούν δηλαδή το βασικό σύμπτωμα της κατάθλιψης μου.

για πράγματα τα οποία καν δεν με αφορούνε, έχω την τάση να κάνω αυτά τα προβλήματα δικά μου και τελικά να ενοχοποιώ τον εαυτό μου για αυτά.
ανέφερες χαρακτηριστικά για την δολοφονία του κένεντυ. φυσικά και αυτό το φερές σαν παράδειγμα αλλά και γώ έχω να θυμάμαι αρκετά τέτοια ακραία περιστατικά, στα οποία έβαλα μέσα τον εαυτό μου και τον κατηγόρησα για κάτι που έγινε...

το πιο άσχημα στην όλη κατάσταση είναι ότι πραγματικά ποτέ δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι, ήμουν πάντα καλός και σωστός με όλους γύρω μου αλλά ανταυτού συνεχίζω το ίδιο τροπάριο...

η όλη κατάσταση μου έχει επιδεινωθεί από 2 γεγονότα που μου συνέβησαν. ένα παλιότερα και ένα πρόσφατα. και για τα δύο ενώ γνωρίζω ότι είναι αβάσιμες και αδικαιολόγητες οι ενοχές μου, συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου και να αισθάνομαι άσχημα.

μέσα σε όλα αυτά κάνω εδώ και 20 μέρες μία προσπάθεια με την βοήθεια 2 ειδικών (ψυχίατρου και ψυχολόγου) να αντιμετωπίσω όσα με βασανίζουν, και μπορώ να πω ότι το ενδιαφέρον των ανθρώπων αυτών μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω.

digweed ελπιζω να πανε ολα καλα απο εδω κ περα:)

κατι ακομα που θα θελα να πω: ενοχες δεν αισθανομαστε γιατι εχουμε κανει κατι \"κακο\", ή γιατι ειμαστε \"κακοι\" ανθρωποι...ειδικα αν αυτο το αισθημα της ενοχης ερχεται απο παλια...


καλη αρχη να σου ευχηθω για την τελευταια προσπάθεια κ καλη δυναμη, πιστευω θα την χρειαστεις!

Quote:

---

Originally posted by DissolvedGirl
Αγαπητή Ορέστεια,
από το πρώτο σου μήνυμα συνειδητοποίησα ποσο συμπάσχω μαζί σου, οποτε ναι, δεν είσαι μονη σε αυτόν τον αγώνα. Νομίζω πως αισθάνομαι όπως εσύ, ακόμα και στο σωματικό πόνο, σαν κάποιος να έχει πιάσει τη καρδια μου σε μια μέγκενη και να σφίγγει ανελέητα. Και πάντα σαν να υπάρχει μια σκιά που να αιωρείται συνεχώς από πάνω μου, ακόμα και στις πιο αστείες, ανέμελες στιγμές, να με γεμίζει με ένα αίσθημα απίστευτης ενοχης, άγχους και ανεπάρκειας. Ότι δεν έχω δικαίωμα να γελάω τόσο εγκάρδια. Ότι έχω τόσα να προσφέρω αλλα δεν ξέρω τον τρόπο, η αν θα γίνουν αποδεκτά. Ότι δεν μου αξίζει να αισθάνομαι τόσο όμορφα. Πες μου σε παρακαλώ αν νοιώθεις και εσύ έτσι, η αν κατά λάθος προέβαλα τον εαυτό μου παραπάνω από όσο θα έπρεπε σε εσένα.

Το έχω ψάξει χρονια τώρα, και με ειδικούς, και με φίλους αλλα περισσότερο με τον εαυτό μου, και για εμενα η mariafound82 έχει δίκιο. Είναι θέμα αγάπης, και αν πιστεύεις ότι την αξίζεις. Και επειδή βάζουμε πάντα οι ίδιοι τροχοπέδες στη ζωή μας και οι απαιτήσεις μας υψώνονται πιο ψηλά από ποτε όταν αφορούν τον εαυτό μας, αισθανόμαστε ανεπαρκείς όταν μας προσφέρουν αγάπη. Και ακριβώς επειδή νομίζουμε πως δεν την αξίζουμε, νοιώθουμε ενοχες που είμαστε αποδεκτες, νοιώθουμε κάλπικοι η λειψοί.

Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια, που λες και περιμένει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο του κάθε τυχόντα για να τρυπώσει μέσα στο απόρθητο κάστρο τις αυτοπεποίθησης μας και να μας κάνει να αμφισβητήσουμε ακόμα και πασιφανείς αλήθειες, είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που με κατακλύζουν κατά καιρούς, και ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να ηρεμήσω τον εαυτό μου.
Αυτό που με βοηθάει όμως να ξεπεράσω αυτήν την παράλυση, αυτό το επίπονο μούδιασμα που σαν να μου τρώει την ψυχή, είναι μια δόση απύθμενης, λογικής κυνικότητας. Σταματα και πες στον εαυτό σου \"γιατί να με επηρεάζει αυτό το σχόλιο, γιατί αφήνω τις λέξεις ενός ανθρώπου που δε με ξέρει τόσο καλά όσο εγώ, να μου προκαλούν τέτοια αισθήματα; Eγώ ξέρω τον εαυτό μου και την αλήθεια, και αυτός κρίνει αυθαίρετα, άρα η μονη άποψη που έχει σημασία είναι η δικη μου\". Μπορεί να μην είναι πάντα ακριβές, και άπειρες φορες το ίδιο σου το μυαλό να αμφισβητεί αυτό που προσπαθείς να του πεις (ούτε εγώ τα καταφέρνω πάντα), αλλα επέμενε, και κάθε φορα θα γίνεται και πιο εύκολο, και κάποια στιγμή είθε να ακούς μονο τους ανθρώπους στους οποιους έχεις δώσει εσύ η ίδια δικαίωμα άποψης για τον εαυτό σου. Στο εύχομαι με όλη μου τη καρδια.

Δε θα ήθελα να επεκταθώ άλλο, σε περίπτωση που κάνω λάθος στην εκτίμηση μου, οποτε περιμένω να μου απαντήσεις αν αισθάνεσαι και εσύ έτσι.

---

καλα απιστευτη!

περιγραφεις τελεια τη φαση που βρισκεσαι!

και σαν να περιγραφεις και μενα σε πολλες πολλες μου φασεις!

απιστευτη!

Quote:

---

Originally posted by Sofia
digweed ελπιζω να πανε ολα καλα απο εδω κ περα:)

κατι ακομα που θα θελα να πω: ενοχες δεν αισθανομαστε γιατι εχουμε κανει κατι \"κακο\", ή γιατι ειμαστε \"κακοι\" ανθρωποι...ειδικα αν αυτο το αισθημα της ενοχης ερχεται απο παλια...


καλη αρχη να σου ευχηθω για την τελευταια προσπάθεια κ καλη δυναμη, πιστευω θα την χρειαστεις!

---

σε ευχαριστώ πολύ σοφία για τα λόγια σου!

το συμπέρασμα που έχει αρχίσει να βγαίνει από την ψυχοθεραπεία που κάνω αυτό το διάστημα είναι ότι έχω χάσει από τα πολλά χρόνια που με βασανίζει η κατάθλιψη την κριτική μου ικανότητα για πράγματα και καταστάσεις γύρω μου καθώς και την δυνατότητα του μυαλού μου να αποδέχεται κάποια δεδομένα ως έχουν και να μην κολλάει.

επομένως όσον αφορά τις ενοχές που λές δεν τις αισθάνομαι γιατί έχω κάνει κάτι κακό, γνωρίζω και γω ο ίδιος μέσα μου ότι τα όσα νιώθω είναι αβάσιμα και χωρίς λογική, αλλά συνεχίζω να τα νοιώθω και εκεί νομίζω είναι το όλο πρόβλημα. στο ότι δηλαδή έχω χάσει την δυνατότητα να ελεγχω το μυαλό μου, γιατί ενώ από την μία γνωρίζω τι είναι το σωστό από την άλλη δεν μπορώ να το επιβάλω στον εαυτό μου...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας. Τη νοσηλεία κ την ασυλία που έψαχνα σε βιβλία κ συζητήσεις με ανθρώπους που δεν συμπάσχουν, την βρήκα εδώ, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν κ άλλοι άνθρωποι που καταδυναστεύονται από συναισθήματα (αντί της λογικής κ γι\' αυτό, άλλωστε, δυστυχούν). Ταυτίζομαι σε πολλά με κάποιους από \'σας, αλλά επιμένω ότι δεν μεγάλωσα σε καταπιεστικό περιβάλλον. Το αντίθετο. Είχα κ έχω, όμως, έναν πατέρα που αν κ δεν απαγόρευε ποτέ τίποτα, πάντα υποδείκνυε με το παράδειγμά του τον \"δύσκολο\" δρόμο. Αυτόν που ακολουθούσαν λίγοι για να διακρίνονται από τη μάζα κ να αποτελούν πρότυπο προς μίμηση. Ήθελα, λοιπόν, πάντα να ξεχωρίζω, είτε απέχοντας από \"απολαύσεις\", είτε επιμένοντας σε μια συμπεριφορά που από πολλούς θεωρούνταν παρωχημένης ηθικής. Ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών από τον εαυτό μου, από τους άλλους όμως δεν \"παραδεχόμουν\" ότι περίμενα τίποτα (γιατί έτρεφα την υπερβατική, αλλά κ ναρκισσιστική - στο βάθος - άποψη ότι το καλό δεν θέλει όχι μόνο αντάλλαγμα, αλλά ούτε καν αναγνώριση). Στην πραγματικότητα, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΑ ΚΡΥΦΑ ότι θα ανταποκριθούν στο ύψος των προσδοκιών μου, γι \' αυτό κ έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου η απογοήτευση.Όσο για την ενοχή, κ αυτή από την ίδια δεξαμενή πηγάζει. Μόνο που με έχει φθείρει. Με οδηγεί στην τρέλα. Οι τύψεις μου είναι σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας: με το που καταφέρνω να εξορθολογίσω μία, στη θέση της φυτρώνει μια άλλη. Και τρελαίνομαι...

αγαπητή μου φίλη,
αυτό που νομίζω ότι συναίβει σε μένα είναι μία μακρόχρονη διάπλαση του χαρακτήρα μου από την πλευρά των γονιών μου οι οποίοι στην προσπάθεια τους να μου τα δώσουν όλα και να μην μου λείψει τίποτα, φτάσαν στο άλλο άκρο όπου αποφάσιζαν αυτοί για πολλά πράγματα που αφορούσαν εμένα ακόμα και όταν μεγάλωσα αρκετά. αποτέλεσμα ήτανε, κατά τη γνώμη μου πάντα, να χάνω σιγά σιγά την επαφή μου με αυτό που λέμε \"πραγματικός κόσμος\" και την \"πραγματική ζωή\".

εκεί δηλαδή που οι γονείς μου κάναν τα πάντα για να μου δώσουν εφόδια για να γίνω ένας σωστός άνθρωπος, στην προσπάθεια τους αυτή χωρίς να το καταλαβαίνουν με αποξένωναν όλο και περισσότερο από την πραγματική κοινωνία και φρόντιζαν αυτοί να \"λύνουν\" τα δικά μου προβλήματα... και όπως είπα και στο προηγούμενο μου ποστ έχασα την κριτική μου ικανότητα απέναντι στο ότι συμβαίνει γύρω μου.

ανέφερες ότι ξεπερνάς μία ενοχή και εμφανίζεται άλλη, αυτό που συμβαίνει με μένα είναι να προσπαθώ να βρω μία νέα ενοχή για να αντικαταστήσω την προηγούμενη.... ασχημό, πολύ άσχημο αυτό...

φιλικά!

Ορεστεια, Dissolvedgirl & Digweed,

να ξερατε μονο ποσο με αγγιξατε, ουτε που το φανταζεσθε.
δεν θελω τιποτα να προσθεσω, θελω μονο να πω οτι οι καταχωρησεις σας ειναι μια βαθια ψυχαναλυση του ευατου μου.
και χαιρομαι γιατι συναντησα ανθρωπους να βιωνουν πραγματα που σχεδον απο παιδι κουβαλαω μεσα μου αλλα δυσκολα μπορουσα να μοιραστω με αλλους εστω και με καλες μου φιλες γιαι απλα δεν εχουν ιδεα απο τετοιες εσωτερικες καταστασεις.
ειναι φοβερο το ποσο σας νοιωθω το ποσα κοινα εχω μαζι σας. ΔΕΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΘΕ !!!! λεω χαιρομαι αλλα ως ενα σημειο γιατι θελω και εσεις αλλα και εγω να καταφερουμε ολα αυτα να τα \" τακτοποιησουμε\" μεσα μας.
οι φιλες μου ουτε που μπορουν να φανταστουν την ευαισθησια μου με θεωρουν και πολυ σκληρη μαλιστα, το ιδιο και οι συναδελφοι μου ακομη και η οικογενεια μου.
ομως μεσα στον πυρηνα της καρδιας μου ειναι ενα μικρο τρεμαμενο πουλακι που συνεχως προσπαθει να απαγγιασει, να προφυλαχτει απο κατι που ουτε αυτο ξερει........... μονιμως φοβισμενο .........
προσευχομαι ο Θεος να μας δωσει την δυναμη που ο καθενας μας χρειαζεται.

Είναι ένας διαρκής αγώνας με τον εαυτό μας, μια πάλη να τον ξεπεράσουμε, να γίνουμε αλλιώς για να κρύψουμε της ψυχής το απύθμενο. Με έχουν πει αδιάφορη και σκληρή σε πόνους άλλων που όμως μέσα στην ψυχή μου τους έχω κάνει δικούς μου κι έχω κλάψει κι έχω πονέσει περισσότερο κι από τους πραγματικούς τους αποδέκτες. Κι αν παριστάνεις το σκληρό η παράσταση σε κουράζει και σε ρίχνει ακόμα πιο κάτω.
Καμιά φορά και οι απαιτήσεις των άλλων, οι προσδοκίες τους, φτάνουν για να σε βάλουν σε αυτή τη μάχη με τον εαυτό σου. Κουράζεσαι και συνεχίζεις....και φτάνει η στιγμή που πια δεν έχουν μείνει αντοχές. Εσύ το γνωρίζεις. Οι άλλοι όχι και σου ζητούν ξανά να είσαι εσύ.Κάπου εκεί χαθήκαμε. Είναι ευαισθησία? Είναι τελειομανία? Είναι εμμονή?Δεν ξέρω να πω. Είναι όμως εξαντλητικό.

αγαπητή σέιτα,

είναι όντως πολύ ενδιαφέρον να συναντάς άτομα με τα ίδια βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα, το θέμα όμως είναι να κάνουμε όλοι κάτι για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.

εγώ για αρκετά χρόνια είχα αφήσει αυτή τη κατάσταση να υφίσταται. έλεγα \"θα περάσει\" αλλά δυστυχώς δεν έβλεπα βελτίωση.

όλον αυτό το καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι μου συμβαίνει μόνος μου, δεν μπορώ να βγώ από τις σκέψεις μου και την \"ψυχολογική κούραση\" μόνος μου.

ώσπου στις αρχές του έτους γνώρισα μία κοπέλα και όσο καιρό ήμασταν μαζί, ήμουνα ο άνθρωπος που πάντα ήθελα να είμαι. χαρούμενος, ευτυχισμένος, με καθημερινό ενδιαφέρον για τη ζωή.

όταν το έχασα όμως αυτό θορυβήθηκα. δεν άντεχα να ξαναγυρίσω στα παλιά. στις σκέψεις, στις ενοχές και στις τύψεις για το κάθε τι.

έτσι και ζήτησα ιατρική βοήθεια. θέλω επιτέλους αυτή η \"σούπα\" συναισθημάτων και σκέψεων που υπάρχει στο μυαλό μου να ξεδιαλύνει και να μπορέσω να ηρεμίσω...

φιλικά!