Εκταφη

Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το 'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

Εγώ Θεοφανία είχα την ιδια εμπειρία πριν 5΄μήνες με την εκταφή του πατέρα μου.ηταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αν και άκουγα διάφορα.Εγώ επέλεξα να πάω και να παρευρίσκομαι δίπλα να βλέπω όλη την διαδικασία.Δεν θα μπορούσα να μην το κάνω και να είμαι μακριά.Εκείνη την στιγμή δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και τι συμβαίνει.Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ασχετα με το τι θα αντίκρυζα ήμουν σίγουρη για το τι θέλω να κάνω.Ημουν μόνη με την ηλικιωμένη μάνα μου αλλά όσο μου έλεγαν να απομακρυνθώ εγώ έκανα το αντίθετο είδα την κάθε λεπτομέρεια και έκανα και όλα τα σχετικά μετά γιατί ακολουθεί μια διαδικασία

δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

Καλή μου Θεοφανία..\"\".Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.\"\"

Δυνατή ώστε να αντέξεις τί άρα γε;
Τη θνητότητα;
Τη θνητότητά της;
Τη θνητότητά σου;

Όταν σε διαβάζω αισθάνομαι πως έχεις κάνει μεγάλες διαδρομές πάνω στο πένθος ( του οποίου το συνώνυμο είναι η λέξη αποδοχή).

Η απόφασή σου, να συμμετάσχεις ή όχι στην εκταφή ( όπου εν τέλει αποκαλύπτεται με δέος η θνητότητά μας) έχει να κάνει με αυτό το πένθος-αποδοχή. Συντελεσμένο ή ασυντέλεστο, πάντα υπάρχει χρόνος να γίνει. Και να πας καλό είναι και να μην πας πάλι καλό είναι. Και εάν ακόμη δεν αντέχεις , σκέψου πως , αυτή η τελετή σίγουρα ΔΕΝ είναι το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε....

ό,τι και να κάνεις, μπορεί να επανορθωθεί. Με άλλου είδους τελετή, άλλοτε, εάν δεν πας, με επεξεργασία των δύσκολων συναισθημάτων εάν πας.

Πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο : Ευτυχώς ή δυστυχώς, εκταφή δεν σημαίνει...ανάσταση.

υ.γ. ανέλαβα με έναν εργάτη ο οποίος μόνον έσκαψε, την εκταφή του παππού μου. Πολλά χρόνια πριν. Η τελετή είχε αγάπη και συγκίνηση.....Δεν ετίθετο όμως θέμα λύτρωσης ή δύσκολων συναισθημάτων 1. επειδή ήταν ο παππούς μου 2. επειδή πέθανε υπέργηρος 3. επειδή με αγαπούσε, τον αγαπούσα και αυτό είχε ανταλλαχθεί με πληρότητα εν ζωή 4. ....νομίζω πως χρόνια πριν πεθάνει είχε αποδεχθεί τη θνητότητα και έτσι δεν είχα να κάνω αυτόν τον κόπο για...λογαριασμό του................

Καλή απόφαση.

Quote:

---

Originally posted by giota
Εγώ Θεοφανία είχα την ιδια εμπειρία πριν 5΄μήνες με την εκταφή του πατέρα μου.ηταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αν και άκουγα διάφορα.Εγώ επέλεξα να πάω και να παρευρίσκομαι δίπλα να βλέπω όλη την διαδικασία.Δεν θα μπορούσα να μην το κάνω και να είμαι μακριά.Εκείνη την στιγμή δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και τι συμβαίνει.Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ασχετα με το τι θα αντίκρυζα ήμουν σίγουρη για το τι θέλω να κάνω.Ημουν μόνη με την ηλικιωμένη μάνα μου αλλά όσο μου έλεγαν να απομακρυνθώ εγώ έκανα το αντίθετο είδα την κάθε λεπτομέρεια και έκανα και όλα τα σχετικά μετά γιατί ακολουθεί μια διαδικασία

---

Γιωτα μου, σε ευχαριστώ για το αναλυτικό υ2υ.
Έισαι σαφής και για άλλη μια φορά μου αποδεικνύεις πόσο δυνατή είσαι.
Ξέρεις, το να γονατίσει κάποιος απ το πολύ βάρος, δεν σημαίνει πως δεν ήταν ποτέ ορθιος.

Quote:

---

Originally posted by Remedy
δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

---

Ρεμ...δεν είναι θρησκευτικό το θέμα, αλλά προσωπικό.
Παράλληλα, εγω δεν είχα την πολυτέλεια να αναλάβει άλλος όλο αυτό το σκηνικό, (κηδειες, σαράντα, πενήντα εξήντα, και μαζευε το σόι και κάνε τραπέζια, ποτίσματα, κλαδέματα, καντήλια, λουλούδια και ολα τα σχετικά).
Βλέπεις, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου ερχόντουσαν με το ζόρι στο νεκροταφείο, μισολιπόθυμοι και μόνο στα απολύτως απαραίτητα, πόσο μάλλον να τους πω για εκταφή, ουτε ναρκωμένοι δεν θα τα καταφέρουν.
Εκεί κάπου λέω: θα είναι μόνη της? Να μην την τιμήσω, έστω με την παρουσία μου? Μήπως ειναι δειλία?
Ναι, καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι μπαρούφες, όπως άλλωστε πως δεν θα είχα κανένα δίλλλημα αν είαμε πάει απ την αρχή στο χωριό, αλλά είναι 600 χλμ και θέλαμε να την έχουμε κοντά.
Τωρα τι γίνεται?
Μακάρι να ήξερα. Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

Quote:

---

Originally posted by fragment
Καλή μου Θεοφανία..\"\".Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.\"\"

Δυνατή ώστε να αντέξεις τί άρα γε;
Τη θνητότητα;
Τη θνητότητά της;
Τη θνητότητά σου;



Θα σου φανεί περίεργο φραγκ, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι πως η αυτή η εκταφή θα ξεθάψει και τον εαυτο μου, θα με βγάλει στο φως και θα αρχίσω επιτέλους να κυνηγάω τη ζωή και όχι αυτή εμένα.




Όταν σε διαβάζω αισθάνομαι πως έχεις κάνει μεγάλες διαδρομές πάνω στο πένθος ( του οποίου το συνώνυμο είναι η λέξη αποδοχή).




Φαντάσου πως αυτό ήταν το θέμα μου όταν μπήκα εδώ μέσα. Η μη-αποδοχή του πένθους. Μακάρι να είναι έτσι και να την έκανα τη διαδρομή μου, αν και πιστεύω πως δυστυχώς έχω μακρύ δρόμο ακόμη.



Η απόφασή σου, να συμμετάσχεις ή όχι στην εκταφή ( όπου εν τέλει αποκαλύπτεται με δέος η θνητότητά μας) έχει να κάνει με αυτό το πένθος-αποδοχή.


Ναι. Ίσως και να θέλω να φέρω τον εαυτό μου απέναντι σε αυτό και να κατάλαβω πως τελείωσε, αν και ποτέ δεν μπήκα σε ατή τη διαδικασία. Ηξερα πως τελείωσε εδώ, δεν τελείωσε μέσα μου, δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ.




Συντελεσμένο ή ασυντέλεστο, πάντα υπάρχει χρόνος να γίνει. Και να πας καλό είναι και να μην πας πάλι καλό είναι. Και εάν ακόμη δεν αντέχεις , σκέψου πως , αυτή η τελετή σίγουρα ΔΕΝ είναι το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε....


Ναι, είναι μια ηλίθια μικροαστική σκέψη που την έχεις έτσι και αλλιώς, αφού έτσι μεγαλώνουμε, με ενοχές και άκυρα διλήμματα που όμως μπορεί να σε καθορίσουν ως άνθρωπο, όχι ως προσωπικότητα, αλλα συναισθηματικά σου αφήνουν μεγάλες πληγές. Αυτην την πληγη σκέφτομαι να μην αφήσω ανοιχτή, γιατί μετά δεν θα έχω καμιά ευκαιρία να την κλείσω.Θέλω να πω, πως αυτό θα γίνει μια φορά, δεν έχω και πολλές επιλογές.



Πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο : Ευτυχώς ή δυστυχώς, εκταφή δεν σημαίνει...ανάσταση.


Ναι, σε αυτή την περίπτωση όμως παίζω με δυο πράγματα στο μυαλό μου. Το ένα είναι η λύτρωση που θα επιφέρει ηα πόφαση μου να είμαι εκεί, μαζί της και να αντέξω και το άλλο η δική μου ανάσταση, εγώ να πετάξω από πάνω μου το βάρος της απώλειας και να απελευθερωθώ. Όχι, δεν περιμένω θαύματα, απλά μια πιο συνειδητοποιημένη ματιά.

---

Προσωπικά μετά την όλη διαδικασία ένιωσα ανακούφιση ισως συνηδειτοποιείς κάποια πράγματα.Μιλάω για μένα που σε νεκροταφείο δεν πλησίαζα σε κηδείες απέφευγα.Εκείνο που δεν ξεχνώ είναι η στιγμή που τελείωνε.Ακουσα μια μεγάλη γυναίκα που είπε στο συνεργείο εγώ θα καθήσω στο παγκάκι και κάντε την δουλειά σας δεν θα δώ τίποτε.Είναι καθαρά πως το βλέπει ο καθένας.Η κυρία ήταν μια χαρά, εγώ ήμουν και είμαι σε θεραπεία αλλά δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο.Εαν δεν μπορείς δεν είναι ανάγκη να δείς τίποτε

\'\'\'δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ\'\'\'\'
Παράξενη ταύτιση. Εάν πρόκειται να τελειώσει μόλις κι εσύ τελειώσεις, σημαίνει μόνον πως δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς τη μητέρα σου. Το πένθος αυτό χρειάζεται πολύν χρόνο. Αλλά για να ζήσεις, πρέπει να το κάνεις.

Διανύοντας όλα του τα στάδια και ερχόμενη σε επαφή με όλα τα αμφιθυμικά και οδυνηρά συναισθήματα που γεννά.

Δυστυχώς μου φαίνεται πως σε κάθε οικογένεια, μόνον ένα από τα παιδιά, μπορεί και ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το πένθος (το επι γενιές συσσωρευμένο ολόκληρης της οικογένειας)

Κι όπως φαίνεται, από τις τελετές που προηγήθηκαν και αυτήν που απομένει , στη δική σου οικογένεια εσύ φέρεις- ίσως- και αναλαμβάνεις το πένθος.

Και προφανώς δεν μιλώ μόνον για το πένθος της απώλειας, αλλά για το πένθος που σχετίζεται με όλα τα άλλα ( προσδοκίες, διαψεύσεις, εμπειρίες) ....

Νοηματοδοτώντας πενθούμε.....θεοφανία. Κι όσοι δεν αντέχουν μπροστά στη νοηματοδότηση και λιποθυμούν, απλά ζουν ερήμην τους ....

Λένε - και δεν έχουν άδικο- πως η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου.

Μόνο που ο καθένας οφείλει να \"μελετήσει\' το δικό του θάνατο....Δηλαδή ο καθένας οφείλει να βρίσκει το νόημα της ζωής και των πράξεών του ...εν ζωή...

δίχως αυτό το καθήκον να το εναποθέτει ( άρρητα) σε άλλους, φυλακίζοντας τους στο σφιχτό του εναγκαλισμό......

Μερικές φορές, πρέπει και οι νεκροί να μας επιτρέπουν να τους...αποχωριστούμε......

( \"¨\"\'θα είναι μόνη της?\"\"\" εσύ είσαι μόνη, εσύ εγκαταλείφθηκες, όχι η μητέρα σου)

Quote:

---

Originally posted by giota
Προσωπικά μετά την όλη διαδικασία ένιωσα ανακούφιση ισως συνηδειτοποιείς κάποια πράγματα.Μιλάω για μένα που σε νεκροταφείο δεν πλησίαζα σε κηδείες απέφευγα.Εκείνο που δεν ξεχνώ είναι η στιγμή που τελείωνε.Ακουσα μια μεγάλη γυναίκα που είπε στο συνεργείο εγώ θα καθήσω στο παγκάκι και κάντε την δουλειά σας δεν θα δώ τίποτε.Είναι καθαρά πως το βλέπει ο καθένας.Η κυρία ήταν μια χαρά, εγώ ήμουν και είμαι σε θεραπεία αλλά δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο.Εαν δεν μπορείς δεν είναι ανάγκη να δείς τίποτε

---

Πηγαίνοντας πολύ συχνά στο νεκροταφείο, γνωρισα μια κυρία που η κόρη της αυτοκτόνησε στα 15. Κάναμε \"παρέα\" κάθε φορά που πήγαινα, καθώς εκείνη ήταν εκεί κάθε μέρα για πολλές ώρες.
Όταν πια δεν της έδιναν άλλες παρατάσεις, έπρεπε να κάνει εκταφή και εκεί ήμουν ανένδοτη. Της έκανα τρελλή πλύση εγκεφάλο να μην είναι μπροστά, παρόλο που δεν άκουγε κουβέντα. Στο τέλος πήγα εγώ και ένας θείος της μικρής.
Αλήθεια, δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Ημουν απόλυτα ψύχραιμη και έδωσα πολύ κουράγιο σε αυτή τη γυναίκα.
Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα είμαι ψύχριαμη στην περίπτωση που αφορά τη μαμά μου.

κακώς- ίσως- που δεν την άφησες.....να αποχωριστεί την κόρη της, ώστε να μπορέσει να σχετιστεί πια, αλλιώτικα μαζί της....
αυτό μοιάζει με άρνηση.

Quote:

---

Originally posted by fragment
\'\'\'δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ\'\'\'\'
Παράξενη ταύτιση. Εάν πρόκειται να τελειώσει μόλις κι εσύ τελειώσεις, σημαίνει μόνον πως δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς τη μητέρα σου. Το πένθος αυτό χρειάζεται πολύν χρόνο. Αλλά για να ζήσεις, πρέπει να το κάνεις.



Ναι, είναι παράξενη αλλά και οχι. Κουβαλάμε μαζί μας αυτούς που αγαπάμε για πάντα, με στόχο να τους νιώθουμε όσο πιο κοντά μας γίνεται. Ναι, το πένθος δεν σταματά ποτέ, απλά έχει διακυμάνσεις και απίπεδα. Πχ, χτες το βράδυ σκεφτόμουν και κάποια στιγμή λέω: \"τελικά είναι αλήθεια, η μαμά δεν θα γυρίσει\"



Διανύοντας όλα του τα στάδια και ερχόμενη σε επαφή με όλα τα αμφιθυμικά και οδυνηρά συναισθήματα που γεννά.


Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό/οδυνηρο είναι η έλειψη που πολλές φορές σε φέρνει σε απόγνωση μπροστά σε ένα τοίχο, και εκεί, για να μη χτυπήσεις το κεφάλι σου πάνω του, ανοίγεις μια πόρτα στην καρδιά σου για να βρεις τον άνθρωπο που έχει φύγει και να νιώσεις έστω και επίπλαστα την υπαρξη του.


Δυστυχώς μου φαίνεται πως σε κάθε οικογένεια, μόνον ένα από τα παιδιά, μπορεί και ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το πένθος (το επι γενιές συσσωρευμένο ολόκληρης της οικογένειας)
Κι όπως φαίνεται, από τις τελετές που προηγήθηκαν και αυτήν που απομένει , στη δική σου οικογένεια εσύ φέρεις- ίσως- και αναλαμβάνεις το πένθος.


Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες οικογένειες, αλλά η μητέρα μου κατάφερε να αφήσει τρια παιδιά, (εμάς και τον μπαμπά), τόσο κακομαθημένα, που το ένα ρίχνει την ευθύνη της πίκρας στο άλλο και στο τέλος επειδή δεν αντέχω να τους βλέπω πληγωμένους αναλαμβάνω εγώ και εκεινοι δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να σκεφτουν πως μπορεί να υπάρχει και άλλη αντιμετώπιση. Κάπου εκεί νιώθω πως η θεία δίκη ήρθε, γιατί παντα το έβαζα στα πόδια όταν δεν άντεχα ή κάτι δεν μου άρεσε, (σχεσεις/φιλίες/δουλειά), και τωρα πρέπει και δεν έχω επιλογή να σταθώ απέναντι στα γεγονότα και τις καταστάσεις και να μην έχω την πολυτέλεια να το σκάσω.



Λένε - και δεν έχουν άδικο- πως η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου.


Πολύ σοφή κουβέντα. Και να προσθέσω: δεν ξέρουμε πόσες φορές θα πεθάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας.



Μερικές φορές, πρέπει και οι νεκροί να μας επιτρέπουν να τους...αποχωριστούμε......
( \"¨\"\'θα είναι μόνη της?\"\"\" εσύ είσαι μόνη, εσύ εγκαταλείφθηκες, όχι η μητέρα σου)


Έχω νιώσει χιλιάδες φορές έτσι, και κάποτε θύμωνα πολύ. Τωρα δεν μπορώ να θυμώσω, πάλι δεν μπορώ να κλάψω, μονο να το πάρω επιτέλους απόφαση και να συνεχίσω συναισθηματικά ανάπηρη και κακομαθημένη να ρωτώ συνεχώς γιατί και να μην παίρνω απάντηση.

---

Πιστεύω πως θα ολοκληρωθεί ενας κύκλος και εσύ θα μπορέσεις και να το αποδεχτείς και να ηρεμήσεις τουλάχιστον αυτό συνέβη μ\'εμένα.Οσο πήγαινα στο νεκροταφείο μου ήταν επώδυνο τώρα νομίζω πως έκανα αυτό που έπρεπε.ισως ένιωθα να τον αποχαιρετώ για πάντα

Quote:

---

Originally posted by fragment
κακώς- ίσως- που δεν την άφησες.....να αποχωριστεί την κόρη της, ώστε να μπορέσει να σχετιστεί πια, αλλιώτικα μαζί της....
αυτό μοιάζει με άρνηση.

---

Δεν ξέρω...Είχαν περάσει πέντε χρονια και- φυσικά-για τη μάνα ηταν σαν μια μέρα. Δεν την έπεισα μόνοε γω, όλοι οι συγγενείς είχαν την ίδια άποψη, αλλα προφανως ήθελε να το ακούσει και απο μια ξένη.
Δεν νομίζω πως ακόμη και αν ερχόταν θα αποχωριζόταν ποτέ το παιδί της.

Quote:

---

Originally posted by giota
Πιστεύω πως θα ολοκληρωθεί ενας κύκλος και εσύ θα μπορέσεις και να το αποδεχτείς και να ηρεμήσεις τουλάχιστον αυτό συνέβη μ\'εμένα.Οσο πήγαινα στο νεκροταφείο μου ήταν επώδυνο τώρα νομίζω πως έκανα αυτό που έπρεπε.ισως ένιωθα να τον αποχαιρετώ για πάντα

---

Κάπως έτσι το σκέφτομαι και εγω. Όχι, οτι θα την αποχαιρετήσω, αλλά θα κλείσει ένας κύκλος, θα πάω παρακάτω.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Remedy
δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

---

Ρεμ...δεν είναι θρησκευτικό το θέμα, αλλά προσωπικό.
Παράλληλα, εγω δεν είχα την πολυτέλεια να αναλάβει άλλος όλο αυτό το σκηνικό, (κηδειες, σαράντα, πενήντα εξήντα, και μαζευε το σόι και κάνε τραπέζια, ποτίσματα, κλαδέματα, καντήλια, λουλούδια και ολα τα σχετικά).
Βλέπεις, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου ερχόντουσαν με το ζόρι στο νεκροταφείο, μισολιπόθυμοι και μόνο στα απολύτως απαραίτητα, πόσο μάλλον να τους πω για εκταφή, ουτε ναρκωμένοι δεν θα τα καταφέρουν.
Εκεί κάπου λέω: θα είναι μόνη της? Να μην την τιμήσω, έστω με την παρουσία μου? Μήπως ειναι δειλία?
Ναι, καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι μπαρούφες, όπως άλλωστε πως δεν θα είχα κανένα δίλλλημα αν είαμε πάει απ την αρχή στο χωριό, αλλά είναι 600 χλμ και θέλαμε να την έχουμε κοντά.
Τωρα τι γίνεται?
Μακάρι να ήξερα. Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

---

χμ..
σκεφτομαι, οτι εχουν μια βασικη διαφορα οι απωλειες μας...
εγω εχασα τον πατερα μου.
εμεινα με αλλες δυο γυναικες, πιο...μαμαδες απο μενα, φυσει και θεσει :)
εσυ εχασες την μαμα σου.
εμεινες με δυο αντρες....ισως εισαι εσυ πλεον, λιγο η μαμα της οικογενειας....καλο αν σου αρεσει αυτος ο ρολος, πολυ αβολο αν προτιμας τον ρολο του παιδιου οπως εγω....αβολο μεν, σε προχωραει ομως στην ενηλικιωση σου αν εχεις τετοια θεματα....
αποκαλεσες πολυτελεια το να ασχοληθει καποιος αλλος με τα..σχετικα...ταυτιζεται με την πολυτελεια του να σου επιτρεπει καποιος να εισαι ακομα σχετικα προστατευμενος απο ασχημες ευθυνες...το θεμα ειναι βεβαια το ποσο μια τετοια πολυτελεια σε παει μπροστα ;)

επι του θεματος.
καθολου μπαρουφες δε λες, αλλα εγω δεν το βλεπω ετσι..οτι θα ειναι \"μονη\", δεν θα την τιμησεις κλπ...
ειτε πιστευεις ειτε δεν πιστευεις στην τωρινη της υποσταση,αυτη δεν εχει να κανει με τα οστα....εγω το βλεπω πιο πρακτικα απο αποψη εκταφης,βγαζοντας στην ακρη βεβαια το σοβαρο κομματι που ειναι το ψυχολογικο-συναισθηματικο...
μπορει να θεωρω υβρη το να..κακοπεσουν τα οστα,δεν το φορτιζω ομως με αλλες διαδικασιες ομως περι μοναξιας κλπ....
οποτε θα σου προτεινα αν εχεις καποιο ατομο που εμπιστευεσαι πολυ και θελει να σε αντικαταστησει, να κανεις αυτο,διαφορετικα, να το κανεις εχοντας ομως παρεα μια καλη σου φιλη.
μη το αφησεις στην τυχη του αν δεν μπορεσεις να το διευθετησεις καλα, κρινω οτι θα σε βαραινει...

Quote:

---

Originally posted by Remedy

χμ..
σκεφτομαι, οτι εχουν μια βασικη διαφορα οι απωλειες μας...
εγω εχασα τον πατερα μου.
εμεινα με αλλες δυο γυναικες, πιο...μαμαδες απο μενα, φυσει και θεσει :)

Ναι, αυτό από μόνο του σου έδωσε την πολυτέλεια να μην \"ωριμάσεις\" στο θέμα των υποχρεώσεων του πένθους, που μερικές φορές, αυτές οι ίδιες οι υποχρεώσεις δεν σε αφήνουν ποτέ να ξεχαστείς, όχι να ξεχάσεις.


εσυ εχασες την μαμα σου.
εμεινες με δυο αντρες....ισως εισαι εσυ πλεον, λιγο η μαμα της οικογενειας....καλο αν σου αρεσει αυτος ο ρολος, πολυ αβολο αν προτιμας τον ρολο του παιδιου οπως εγω....αβολο μεν, σε προχωραει ομως στην ενηλικιωση σου αν εχεις τετοια θεματα....
αποκαλεσες πολυτελεια το να ασχοληθει καποιος αλλος με τα..σχετικα...ταυτιζεται με την πολυτελεια του να σου επιτρεπει καποιος να εισαι ακομα σχετικα προστατευμενος απο ασχημες ευθυνες...το θεμα ειναι βεβαια το ποσο μια τετοια πολυτελεια σε παει μπροστα ;)



Ναι, αυτή ήταν η πιο άσχημη προσγείωση, τρομερό χαστούκι. Από τη μια μέρα στην άλλη, και όταν πια οι συγγενείς-λογικά- επέστρψαν στην καθημερινότητα τους, έμεινα εγώ με δυο μεγάλα πληγωμένα/αποσβολωμένα παιδιά να κάνω τη δυνατή, να τα τακτοποιώ όλα, να νιώθουν ήρεμοι, ασφαλείς, να μην έχουν εκτός των άλλων να αιωρούνται χωρίς συναισθηματικό αλεξίπτωτο, όπως τους είχε μάθει η μαμά μου σε όλη της τη ζωή. Απίστευτη ψυχρολουσία για μένα που είχα περάσει τα τριάντα και ήμουν ακόμη το παιδί της μαμάς και του μπαμπά που και ζούσε υπό τη σκέπη τους.



επι του θεματος.
καθολου μπαρουφες δε λες, αλλα εγω δεν το βλεπω ετσι..οτι θα ειναι \"μονη\", δεν θα την τιμησεις κλπ...
ειτε πιστευεις ειτε δεν πιστευεις στην τωρινη της υποσταση,αυτη δεν εχει να κανει με τα οστα....εγω το βλεπω πιο πρακτικα απο αποψη εκταφης,βγαζοντας στην ακρη βεβαια το σοβαρο κομματι που ειναι το ψυχολογικο-συναισθηματικο...
μπορει να θεωρω υβρη το να..κακοπεσουν τα οστα,δεν το φορτιζω ομως με αλλες διαδικασιες ομως περι μοναξιας κλπ....
οποτε θα σου προτεινα αν εχεις καποιο ατομο που εμπιστευεσαι πολυ και θελει να σε αντικαταστησει, να κανεις αυτο,διαφορετικα, να το κανεις εχοντας ομως παρεα μια καλη σου φιλη.
μη το αφησεις στην τυχη του αν δεν μπορεσεις να το διευθετησεις καλα, κρινω οτι θα σε βαραινει...


Ναι, αυτο το βάρος φοβάμαι.
Για μένα είναι εντελώς συναισθηματικό-ψυχολογικό και καθόλου θέμα θρησκείας. Θεωρώ πως είμαι κοντά στο Θεό, καθόλου κοντά στην εκκλησία, όλο αυτο το πανηγύρι και αυτό που περνάω τώρα, είναι αποτέλεσμα της μικρής περιουσίας του δήμου που δεν έχει χωρο και σε αναγκάζει σε κάτι τέτοιο.
Σχήμα οξύμωρο, να εξαρτάται η ψυχολογία σου και οι αποφάσεις στη ζωή σου, απο ένα μικρό κομματάκι γης, που δεν έχει καμία σημασία πια, γιατί μέσα μου ξέρω πως εκεί δεν βρίσκεται η μαμά μου, αλλά το σώμα της.
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

---

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
......
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

---

δεν συμφωνω Θεοφανια
νομιζω οτι ηθελες-δεν ηθελες (κανεις μας δεν θελει) , αναγκαστηκες να αντιμετωπισεις την αληθεια και μαλιστα αποτομα και σκληρα...
δεν νομιζω οτι ειναι κριτηριο ενηλικιωσης σου και προχωρηματος σου μια αγριευτικη εμπειρια σε μια φαση που εχεις δοκιμαστει τοσο...
εχεις μπει σε διαδικασιες και συνεχιζεις να μπαινεις,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ που αφορουν την ενηλικιωση αυτη και δεν χρειαζεσαι καμια επιπλεον επιβαρυνση σαν crush test αντοχης...

να ανταποκριθεις, να τα κανεις ολα σωστα, αλλα να παρεις οτι βοηθεια και στηριξη δεχτεις απο τους φιλους σου. δεν βλεπω κανεναν λογο,κανενα πραγματικα, να δυσκολευεις τον εαυτο σου σε κατι που ειναι αγριευτικο και δυσκολο χωρις να ειναι ουσιαστικο κατ εμενα.
..
εχεις να δωσεις πολλες ακομα ουσιαστικες μαχες, προσωπικες, εσωτερικες, οπου θα εισαι πραγματικα μονη, θες-δε θες....
δεν χρειαζεται τετοιου ειδους ηρωισμος, σε διαβεβαιω...

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

---

Θεοφανία,διαβάζοντας το θέμα σου προσωπικά ένιωσα πως θες να πας πέρα απ\'την ανάγκη που υπάρχει.
Η γνώμη μου είναι ότι αν τελικά παρευρίσκεσαι να μην το παίξεις κορώνα γράμματα.
Συμφωνώ πολύ με το κομμάτι της remedy σχετικά με την καλή διευθέτηση του θέματος.Να έχεις κοντά σου αγαπημένους ανθρώπους ώστε να μοιραστείς αυτή τη δύσκολη κ σημαντική στιγμή για σένα.
Είναι θέμα συμπαράστασης κ όχι πατερίτσας.
Θέμα φιλίας.
Σαφώς κ δε μπορείς να τα μοιραστείς όλα,όπως κ δεν το\'χεις κάνει ως τώρα.Είναι στιγμές που εκ των πραγμάτων είμαστε μόνοι,είτε το θέλουμε,είτε όχι.Όπως π.χ. κ να έρθουν οι φίλοι σου θα σου προσφέρουν σε ένα κομμάτι αλλά σε ένα άλλο θα είσαι μόνη ακόμα κ αν βρίσκονται μαζί σου.

Άσε το κομμάτι που έχει ανάγκη ένα φίλο δίπλα σου καλυμμένο....

Κατά τα άλλα συμφωνώ πως ένας κύκλος θα κλείσει.
Κ μόνο οι συνεχείς παρατάσεις,οι σκέψεις σχετικά με το τι θα γίνει κ.λ.π. υποθέτω θα σε είχαν βαρύνει αρκετά.

Θεοφανία μου,εύχομαι να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται κ με τον καλύτερο τρόπο για σένα ότι κι αν αποφασίσεις.

Εγώ σαφώς δε θα σε βοηθήσω με την κατάθεση της εμπειρίας μου. Αλλά θέλω να την αποθέσω. Το κεφάλαιο \'γονείς\' για μένα, δεν έχει κλείσει ακόμη, αν και πέρασαν τεσσερισήμιση χρόνια απ τον θάνατο του πατέρα μου. Καυγάδισα πολύ άσχημα με τη μητέρα μου προκειμένου να είμαι εγώ παρούσα στην εκταφή του αντί για την ίδια. Η γυναίκα αυτή, στους 3,5 μήνες που ταλαιπωρήθηκε, ερχόταν και τον έβλεπε για 5 λεπτά, με ύφος αηδίας στη μούρη για όλα όσα της είχε κάνει. Τράβηξα όλο το παλούκι μόνη μου, η ίδια έπαιρνε \'εκδίκηση\' αφήνοντάς τον στα χέρια της αλκοολικής της κόρης, που άλλωστε του έμοιαζε τόσο πολύ. Για αλκοολική μια χαρά τα κατάφερα. Παρακολούθησα τη διαδικασία πίνοντας μπύρες ακόμη τότε και χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Βασικά δε της έδωσα τη χαρά να παραστήσει την πονεμένη χήρα στον ύστατο αποχαιρετισμό. Λυπάμαι γι\' αυτό που θα πω, αλλά αν φύγει πιο νωρίς από μένα, δε θέλω να υπάρξω συμπαραστάτης της ούτε σε κρεββάτι νοσοκομείου ούτε αλλού. Χώρος για υποκρισία ουδείς.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.

---

Καταλαβαινω πώς λες: Αν το κανεις, θα σαι εκει ως δυνατη κορη που παντα ησουν κ ηθελες να εισαι. Θα εισαι ενταξει με σενα και την μαμα σου. Ησυχη πώς το κανες.Αυτο που επρεπε.Οτι εκπληρωσες το χρεος σου.

Αν δεν πας, δεν ανταποκρινεσαι στην εικονα που θελεις να δωσεις, στον εαυτο σου πρωτα πρωτα.Δεν κλεινεις τον κυκλο, δεν αφηνεις πισω σου την τελευταια πραξη, που μπορει να μη θες να κλεισει για πολλους λογους.

Νιωθεις ανεξαρτητα απο το τί πρεπει κ τί οχι, απο το τί θα πουν οι άλλοι, απο το τί θα ήθελε ο καθενας, οτι θες να εισαι εκει?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

---

Θεοφανία μου,
πρώτα πρώτα να σου πω ότι μου αρέσει όταν διαβάζω αυτή την ευαίσθητη πλευρά σου...
Πραγματικά συναισθάνομαι το δίλλημά σου, δεν ξέρω κι εγώ στη θέση σου τι θα έκανα.
Βλέπω την ενοχή, που την αισθάνεσαι σε περίπτωση που δεν εισαι παρούσα όπως λες \"στο τελευταίο πράγμα που θα την αφορά\". Να σου πω εγώ πως το βλέπω.
Όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν μεγαλώσουν οι γονεις μας, ακόμα κι αν ΄φύγουν απο τη ζωή, θα είμαστε για πάντα τα παιδιά τους κι εκείνοι οι γονείς μας. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να ενηλικιωνόμαστε, εκείνοι να γερνούν και η σχέση γονιού-παιδιού να αλλάζει και να μην μένει σε εκείνη την πρωταρχική φάση (και δε θα πρέπει άλλωστε να μείνει) αλλά πάντα, μα πάντα, θα παραμείνει σχέση γονιού-παιδιού.
Οπότε καλή μου, αν αισθάνεσαι ότι ως παιδι της μαμάς σου, δε θα αντέξεις να ξαναδείς τη μαμά σου έτσι, γιατί πολύ απλά, όσο και να είναι η Θεοφανία, είναι και θα είναι για πάντα η κόρη της, δε θέλει να αντικρύσει τη μαμά της αλλιώς, θέλει να τη θυμάται όπως ήταν. Και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Δεν έχει σχέση με το αν η κόρη ενηλικιώθηκε ή είναι δυνατή. Η δύναμη και η ενηλικίωση δεν πιστεύω Θεοφανία μου ότι την αποδεικνύουμε έτσι. Και δεν είναι κακό, πιστεύω, σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, να μην καταπιέσουμε εκείνο το ευαίσθητο κομμάτι μέσα μας, το κομμάτι του παιδιού μέσα μας, να το σεβαστούμε, να το αγκαλιάσουμε. Και για πολλούς ανθρώπους, η στιγμή της εκταφής του γονιού, είναι μια τέτοια στιγμή που πληγώνει βαθιά αυτό το παιδί μέσα μας, που το κάνει να θέλει να τσιρίξει από πόνο.

Από την άλλη, νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί θέλεις να είσαι εκεί. Γιατί πιστεύεις ότι θα είναι \"το τελευταίο πράγμα που την αφορά\" και θέλεις να είσαι εκεί, μαζί της.
Όμως Θεοφανία δεν είναι το τελευταίο που την αφορά...Γιατί αυτά που πλεόν αφορούν τη μαμά σου είναι ότι υπάρχει μέσα σου, σαν συναισθηματα, σαν αναμνήσεις και σκέψεις. Αυτά είναι που την αφορούν, εκείνη κι εσένα. Όχι μια τελετή ή διαδικασία που πρέπει να γίνει, είτε πρόκειται για μνημόσυνο είτε για εκταφή. Αυτά είναι τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά. Και από την άλλη, τι πιστεύεις ότι θα ήθελε η μαμά σου από εσένα ως μαμά σου; Εσύ τι θα ήθελες από την κόρη σου, αν είχες; Θα ήθελες να κάνει κάτι για να \"αποδείξει\" πόσο \"δυνατή\" είναι;

Σε κάθε περίπτωση, εσύ αποφασίζεις. Γιατί η δική σου καρδιά και μόνο αυτή ξέρει ποιο θέλει να κάνει. Και γω που σου τα γράφω αυτά ειλικρινα δεν ξέρω τι θα έκανα...

Και μια τελευταία ερώτηση: Λες ότι έκανες τη σκέψη \"η μαμά δεν θα γυρίσει τελικά\". Πιστεύεις ότι αν τελικά δεν πας στην εκταφή, ότι δε θα έχεις αποδεχτεί το μη γυρισμό της;
Αν ναι, τότε ίσως το να παρευρίσκεσαι, θα σου κάνει καλό...

Quote:

---

Originally posted by Remedy

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
......
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

---

δεν συμφωνω Θεοφανια
νομιζω οτι ηθελες-δεν ηθελες (κανεις μας δεν θελει) , αναγκαστηκες να αντιμετωπισεις την αληθεια και μαλιστα αποτομα και σκληρα...


Ναι, αλλά αναλόγως τις άμυνες του καθένα, την αντιμετωπίζεις στη διάσταση της, ή όχι. Εγω νομίζω πως δεν την έχω αντιμετωπίσει ολοκληρωτικά, δεν έχω δει την αλήθεια του θανάτου ακόμη. Ίσως να μη μπορώ. Πάντως δεν την έχω δει και είναι εντελώς ηλιθιο καθώς έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και κοντεύω να φτάσω τα σαράντα.




δεν νομιζω οτι ειναι κριτηριο ενηλικιωσης σου και προχωρηματος σου μια αγριευτικη εμπειρια σε μια φαση που εχεις δοκιμαστει τοσο...
εχεις μπει σε διαδικασιες και συνεχιζεις να μπαινεις,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ που αφορουν την ενηλικιωση αυτη και δεν χρειαζεσαι καμια επιπλεον επιβαρυνση σαν crush test αντοχης...


Ναι, αυτό το κρας τεστ είναι που με κάνει να θέλω να ιώσω μια τέτοια κατάσταση. Επιπλέον, ότι έγινε, έγινε ενώ εγώ έλειπα. Δεν το έζησα, ενώ ο αδελφός μου είχε τη μακάβρια πολυτέλεια να το δει απ την αρχή ως το τέλος. Σα να του/της χρωστάω πως πρέπει να μοιραστεί στα παιδιά της η αρχή και το τέλος.



να ανταποκριθεις, να τα κανεις ολα σωστα, αλλα να παρεις οτι βοηθεια και στηριξη δεχτεις απο τους φιλους σου. δεν βλεπω κανεναν λογο,κανενα πραγματικα, να δυσκολευεις τον εαυτο σου σε κατι που ειναι αγριευτικο και δυσκολο χωρις να ειναι ουσιαστικο κατ εμενα.
..


Όντως δεν είναι σουσιαστικό αν το δω απ τη λογική πλευρά και δεν προσφέρει στην ουσία τίποτα σε κανένα. Όμως, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, (αυτό που όλοι έχουμε μέσα μας, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο), μου δημιουργεί την ανάγκη να το ζήσω και να μοιραστώ. Απ\' την άλλη σκέφτομαι τον καθένα που θα είναι μαζί μου, (τη φιλη της, τον φιλο μου, τους φιλους μου) που οκ, θα είναι διπλα μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στο ελάχιστο να τους προσφέρει το παραμικρό, παρά μια εικόνα που θα τους βάλει λίγο άγαρμπα σε μια διαδικασία που ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ζήσουν με τους δικούς τους.



εχεις να δωσεις πολλες ακομα ουσιαστικες μαχες, προσωπικες, εσωτερικες, οπου θα εισαι πραγματικα μονη, θες-δε θες....


το ξερω, αλλά καμία δεν θα είναι ίδια, (εύχομαι) και δεν θα μπορώ να εχω επιλογή αν αλλάξω γνώμη.


δεν χρειαζεται τετοιου ειδους ηρωισμος, σε διαβεβαιω...

καλή μου ρεμ....μπορεί να φαίνεται σαν \"πράξη\" ηρωισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νιώθω ετσι.

---

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

---

Θεοφανία,διαβάζοντας το θέμα σου προσωπικά ένιωσα πως θες να πας πέρα απ\'την ανάγκη που υπάρχει.
Η γνώμη μου είναι ότι αν τελικά παρευρίσκεσαι να μην το παίξεις κορώνα γράμματα.
Συμφωνώ πολύ με το κομμάτι της remedy σχετικά με την καλή διευθέτηση του θέματος.Να έχεις κοντά σου αγαπημένους ανθρώπους ώστε να μοιραστείς αυτή τη δύσκολη κ σημαντική στιγμή για σένα.
Είναι θέμα συμπαράστασης κ όχι πατερίτσας.
Θέμα φιλίας.
Σαφώς κ δε μπορείς να τα μοιραστείς όλα,όπως κ δεν το\'χεις κάνει ως τώρα.Είναι στιγμές που εκ των πραγμάτων είμαστε μόνοι,είτε το θέλουμε,είτε όχι.Όπως π.χ. κ να έρθουν οι φίλοι σου θα σου προσφέρουν σε ένα κομμάτι αλλά σε ένα άλλο θα είσαι μόνη ακόμα κ αν βρίσκονται μαζί σου.

Άσε το κομμάτι που έχει ανάγκη ένα φίλο δίπλα σου καλυμμένο....

Κατά τα άλλα συμφωνώ πως ένας κύκλος θα κλείσει.
Κ μόνο οι συνεχείς παρατάσεις,οι σκέψεις σχετικά με το τι θα γίνει κ.λ.π. υποθέτω θα σε είχαν βαρύνει αρκετά.

Θεοφανία μου,εύχομαι να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται κ με τον καλύτερο τρόπο για σένα ότι κι αν αποφασίσεις.

---

Ναι, ο κύκλος θα κλείσει και ίσως αυτό να έχω πιο πολύ ανάγκη απ όλα. Οι παρατάσεις ήταν για μένα και όπως πάντα είχα την ηλίθια ελπίδα πως μπορεί και να μη γίνει ποτέ.
Όντως με άρυναν και κάθε φορά σκεφτόμουν την κατάλληλη εποχή που θα ήταν και πιο \"ανώδυνη\". Σκεφτόμουν το καλοκαίρι, όπου θα τα είχα όλα έτοιμα, (διαδικαστικά), που θα την πάω στο χωριο, στον πατέρα της. Τώρα και μετά απ όλο αυτό θα έχω να σκέφτομαι μέχρι τότε, πως ....πως πρέπει να το κάνω και αυτό.
Ευχαριστώ Άρσι μου, (και όλους σας φυσικά). Ευχομαι να μην το ζήσετε ποτέ.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία



Όντως δεν είναι σουσιαστικό αν το δω απ τη λογική πλευρά και δεν προσφέρει στην ουσία τίποτα σε κανένα. Όμως, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, (αυτό που όλοι έχουμε μέσα μας, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο), μου δημιουργεί την ανάγκη να το ζήσω και να μοιραστώ. Απ\' την άλλη σκέφτομαι τον καθένα που θα είναι μαζί μου, (τη φιλη της, τον φιλο μου, τους φιλους μου) που οκ, θα είναι διπλα μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στο ελάχιστο να τους προσφέρει το παραμικρό, παρά μια εικόνα που θα τους βάλει λίγο άγαρμπα σε μια διαδικασία που ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ζήσουν με τους δικούς τους.

---

Θεοφανια,

αν μου επιτρεπεις: μπορει να μην ειναι ουσιαστικο σαν διαδικασια ή \"λογικα\", αλλα μπορει να ειναι πολυ χρησιμο για να σε βοηθησει να κλεισεις εναν κυκλο που κρατας ανοιχτο. Κ να πας στον επομενο...

Σε οτι αφορα τους φιλους: αν θελησεις να εχεις καποιον για να στηριγμα δεν ειναι κακο. Το να μην τον καλεις για να τον προστατευσεις απο ασχημες εικονες, ειναι αδικο. Τοσο για σενα, οσο κ για αυτον που θα θελε να ναι μαζι σου, εφοσον θα θελες κ εσυ. Αλλωστε δεν μιλαμε για παιδια, αλλα για ενηλικες,ε?

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Εγώ σαφώς δε θα σε βοηθήσω με την κατάθεση της εμπειρίας μου. Αλλά θέλω να την αποθέσω. Το κεφάλαιο \'γονείς\' για μένα, δεν έχει κλείσει ακόμη, αν και πέρασαν τεσσερισήμιση χρόνια απ τον θάνατο του πατέρα μου. Καυγάδισα πολύ άσχημα με τη μητέρα μου προκειμένου να είμαι εγώ παρούσα στην εκταφή του αντί για την ίδια. Η γυναίκα αυτή, στους 3,5 μήνες που ταλαιπωρήθηκε, ερχόταν και τον έβλεπε για 5 λεπτά, με ύφος αηδίας στη μούρη για όλα όσα της είχε κάνει. Τράβηξα όλο το παλούκι μόνη μου, η ίδια έπαιρνε \'εκδίκηση\' αφήνοντάς τον στα χέρια της αλκοολικής της κόρης, που άλλωστε του έμοιαζε τόσο πολύ. Για αλκοολική μια χαρά τα κατάφερα. Παρακολούθησα τη διαδικασία πίνοντας μπύρες ακόμη τότε και χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Βασικά δε της έδωσα τη χαρά να παραστήσει την πονεμένη χήρα στον ύστατο αποχαιρετισμό. Λυπάμαι γι\' αυτό που θα πω, αλλά αν φύγει πιο νωρίς από μένα, δε θέλω να υπάρξω συμπαραστάτης της ούτε σε κρεββάτι νοσοκομείου ούτε αλλού. Χώρος για υποκρισία ουδείς.

---

Αλ...οτιδήποτε με βοηθάει αυτή τη στιγμή και το μόνο που έχω να πω είναι πως τα πάντα εξηγούνται, ακόμη και η αδυναμία που σε έσπρωξε στο ποτό.
Εύχομαι κάποτε να μπορέσεις να συγχωρήσεις τη μητέρα σου και να λυτρωθείς και αν κάποια στιγμή θες, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μου την εκταφή του πατέρα σου και τα συναισθήματα σου.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.

---

Καταλαβαινω πώς λες: Αν το κανεις, θα σαι εκει ως δυνατη κορη που παντα ησουν κ ηθελες να εισαι. Θα εισαι ενταξει με σενα και την μαμα σου. Ησυχη πώς το κανες.Αυτο που επρεπε.Οτι εκπληρωσες το χρεος σου.

Αν δεν πας, δεν ανταποκρινεσαι στην εικονα που θελεις να δωσεις, στον εαυτο σου πρωτα πρωτα.Δεν κλεινεις τον κυκλο, δεν αφηνεις πισω σου την τελευταια πραξη, που μπορει να μη θες να κλεισει για πολλους λογους.

Νιωθεις ανεξαρτητα απο το τί πρεπει κ τί οχι, απο το τί θα πουν οι άλλοι, απο το τί θα ήθελε ο καθενας, οτι θες να εισαι εκει?

---

Σοφία μου....έτσι και αλλιώς ποτέ δεν υπολογίζω την άποψη των άλλων όταν είναι να πάρω κάποιες αποφάσεις.
Ειδικά σε αυτή την πε΄ριπτωση, δεν πιστεύω πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα με κατηγορούσε αν δεν ήμουν εκεί.
Φοβάμαι όμως πως εγώ θα κατηγορήσω τον εαυτό μου για τη δειλία μου.
Ίσως τελικά και διαάζοντας αυτά που γράφω και μου γράφετε, να θέλω να κλείσω αυτόν το κύκλο.
Ίσως αν δεν το δω να παραμυθιάσω πάλι τον εαυτό μου. Να το περάσω έτσι, σα να μην έγινε.
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

---

Θεοφανία μου,
πρώτα πρώτα να σου πω ότι μου αρέσει όταν διαβάζω αυτή την ευαίσθητη πλευρά σου...


Εμένα καθόλου......:). Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Πραγματικά συναισθάνομαι το δίλλημά σου, δεν ξέρω κι εγώ στη θέση σου τι θα έκανα.
Βλέπω την ενοχή, που την αισθάνεσαι σε περίπτωση που δεν εισαι παρούσα όπως λες \"στο τελευταίο πράγμα που θα την αφορά\". Να σου πω εγώ πως το βλέπω.
Όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν μεγαλώσουν οι γονεις μας, ακόμα κι αν ΄φύγουν απο τη ζωή, θα είμαστε για πάντα τα παιδιά τους κι εκείνοι οι γονείς μας. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να ενηλικιωνόμαστε, εκείνοι να γερνούν και η σχέση γονιού-παιδιού να αλλάζει και να μην μένει σε εκείνη την πρωταρχική φάση (και δε θα πρέπει άλλωστε να μείνει) αλλά πάντα, μα πάντα, θα παραμείνει σχέση γονιού-παιδιού.



Είναι μια σκέψη που την κάνω συνέχεια. Αν υπήρχε δεν θα με άφηνε με τίποτα να υποστώ κάτι τέτοιο. Καμιά μητέρα δεν θα υπέβαλλε σε τέτοιο μαρτύριο το παιδί της.
Ίσως και γι αυτό να το θέλω κατά βάθος. Παρόλο που δεν έχω την παραμικρή ενοχή και το παραμικρό \"γιατί\" , καθώς νιώθω πως της είχα δέιξει οτι τη λάτρευα, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως θα είναι μια πράξη αγάπης. Σα να της στέλνω κάτι στον ουρανό. Ένα δώρο. Ηλίθια σκέψη, αλλά την κάνω.





Οπότε καλή μου, αν αισθάνεσαι ότι ως παιδι της μαμάς σου, δε θα αντέξεις να ξαναδείς τη μαμά σου έτσι, γιατί πολύ απλά, όσο και να είναι η Θεοφανία, είναι και θα είναι για πάντα η κόρη της, δε θέλει να αντικρύσει τη μαμά της αλλιώς, θέλει να τη θυμάται όπως ήταν. Και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Δεν έχει σχέση με το αν η κόρη ενηλικιώθηκε ή είναι δυνατή. Η δύναμη και η ενηλικίωση δεν πιστεύω Θεοφανία μου ότι την αποδεικνύουμε έτσι.


Μέσα απ την άρνηση μου όμως, (που λίγο-λίγο αποδυναμώνεται και βιώνω θέλω δε θέλω την απώλεια), θα φτάσω μια ζωή να κοροιδεύω τον εαυτό μου πως ζει και θα την δω. Είναι άρρωστο, αλλά είναι η αλήθεια που την έχουν ευνοήσει περισσότερο οι καταστάσεις, σύμμαχοι στο φεύγω μου.



Και δεν είναι κακό, πιστεύω, σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, να μην καταπιέσουμε εκείνο το ευαίσθητο κομμάτι μέσα μας, το κομμάτι του παιδιού μέσα μας, να το σεβαστούμε, να το αγκαλιάσουμε. Και για πολλούς ανθρώπους, η στιγμή της εκταφής του γονιού, είναι μια τέτοια στιγμή που πληγώνει βαθιά αυτό το παιδί μέσα μας, που το κάνει να θέλει να τσιρίξει από πόνο.



Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Από την άλλη, νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί θέλεις να είσαι εκεί. Γιατί πιστεύεις ότι θα είναι \"το τελευταίο πράγμα που την αφορά\" και θέλεις να είσαι εκεί, μαζί της.
Όμως Θεοφανία δεν είναι το τελευταίο που την αφορά...Γιατί αυτά που πλεόν αφορούν τη μαμά σου είναι ότι υπάρχει μέσα σου, σαν συναισθηματα, σαν αναμνήσεις και σκέψεις. Αυτά είναι που την αφορούν, εκείνη κι εσένα. Όχι μια τελετή ή διαδικασία που πρέπει να γίνει, είτε πρόκειται για μνημόσυνο είτε για εκταφή. Αυτά είναι τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά.


Στο ουσιαστικό κομμάτι δεν αισθάνομαι κανένα παράθυρο να μπάζει. Είναι μέσα μου ατόφια, ολόκληρη και όχι σαν ανάμνηση, αλλά σαν υπόσταση. Στο τυπικό όπως βλέπεις έχω μπερδέψει λίγο τα πράγματα και τείνω να το κάνω ουσιαστικό.



Σε κάθε περίπτωση, εσύ αποφασίζεις. Γιατί η δική σου καρδιά και μόνο αυτή ξέρει ποιο θέλει να κάνει. Και γω που σου τα γράφω αυτά ειλικρινα δεν ξέρω τι θα έκανα...
Και μια τελευταία ερώτηση: Λες ότι έκανες τη σκέψη \"η μαμά δεν θα γυρίσει τελικά\". Πιστεύεις ότι αν τελικά δεν πας στην εκταφή, ότι δε θα έχεις αποδεχτεί το μη γυρισμό της;
Αν ναι, τότε ίσως το να παρευρίσκεσαι, θα σου κάνει καλό...



Ναι, αυτό είναι όλο το ζουμί του διλήμματος μου και νομίζω πως το ανέλυσα παραπάνω.

---

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Εμένα καθόλου......:). Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Ναι ε;! :) Χμμμ...
Kι όμως, γιατί σε μισείς οταν βγάζεις το ευαίσθητο κομμάτι από μέσα σου;
Αυτό το κομμάτι είναι και αυτό που έχει επηρεαστεί από την απώλεια.
Το άλλο, το δυναμικό, δεν έχει επηρεαστεί. Κι όμως, όπως λες, δεν την έχεις συνειδητοποιήσει αυτή την απώλεια όσο θα ήθελες.
Άρα, μήπως και αυτό το κομμάτι, θέλει απο εσένα να του δώσεις περισσότερο χώρο;


Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Καλή μου, τότε, νομίζω την απάντηση πως την απάντηση στο δίλλημά σου την έχεις δώσει ήδη...
Σου εύχομαι, με όλη μου την καρδιά,
καλή δύναμη.

---

Θεοφανία το ότι άφησες την μητέρα σου περισσότερο είναι θετικό.Εγώ αν και προσπάθησα κατάφερα να πάρω μόνο ένα μήνα παράταση.Μάλιστα η καλύτερή μου φίλη μου είχε πεί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε μαζί.Πήγα μόνη Θεοφανία και αν μπορούσα δεν θα έπαιρνα ούτε την μάνα μου,η οποία απορούσε με την στάση μου ήμουν λέει σκληρή κάτι που δεν περίμενε.Να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να κάνεις καμμιά προετοιμασία πας νωρίς πληρώνει και περιμένεις το συνεργείο.Δεν ασχολείσαι με τίποτε γιάυτό μην αγχώνεσαι ότι χρειάζεται υπάρχει εκεί.φτασα σε σημείονα μπω μόνη στο χώρο που πλένονται και ήμουν πάνω απο τα οστά του πατέρα μου και παρατηρουσα την κάθε λεπτομέρεια.Περισσότερο άγχος είχα πριν πάω παρά την συγκεκριμένη στιγμή δεν ξέρω γιατί.Πάντως όντως αισθάνθηκα ότι τον τακτοποίησα και ολοκλήρωσα τον κύκλο.Μετά απο όλο το σκηνικό δεν ξέρω γιατί αλλά ηρέμησα ως προς αυτό και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει μετά όσο και αν σου φαίνεται μακάβριο

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

---

Kαποια πραγματα ομως οντως δεν αλλαζουν. Δεν ειναι κακο να φευγεις, δεν ειναι κακο να μην μπορεις να τα αλλαξεις. Το κακο νομιζω ειναι να προσποιεισαι πώς ειτε μπορεις να τα αλλαξεις, ειτε να επιμενεις πώς τίποτα δεν αλλαξε.

Πιστευω πώς οταν τα πραγματα ειναι τετελεσμενα, για οτι κι αν προκειται, δεν μπορουμε να τα μετατρεψουμε σε κατι αλλο, μπορουμε ομως να τα δουμε αλλιως. Οχι για να τα χωνεψουμε καλυτερα. Αλλα πιο ολοκληρωμενα. Τοτε ισως απελευθερωθουμε.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Εμένα καθόλου......:). Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Ναι ε;! :) Χμμμ...
Kι όμως, γιατί σε μισείς οταν βγάζεις το ευαίσθητο κομμάτι από μέσα σου;
Αυτό το κομμάτι είναι και αυτό που έχει επηρεαστεί από την απώλεια.
Το άλλο, το δυναμικό, δεν έχει επηρεαστεί. Κι όμως, όπως λες, δεν την έχεις συνειδητοποιήσει αυτή την απώλεια όσο θα ήθελες.
Άρα, μήπως και αυτό το κομμάτι, θέλει απο εσένα να του δώσεις περισσότερο χώρο;


Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Καλή μου, τότε, νομίζω την απάντηση πως την απάντηση στο δίλλημά σου την έχεις δώσει ήδη...
Σου εύχομαι, με όλη μου την καρδιά,
καλή δύναμη.

---

---

Ναι, έτσι είναι, αν και δεν μπορώ να πω πως είμαι 100% σίγουρη, για το τι θα κάνω τελικα....

Quote:

---

Originally posted by giota
Θεοφανία το ότι άφησες την μητέρα σου περισσότερο είναι θετικό.Εγώ αν και προσπάθησα κατάφερα να πάρω μόνο ένα μήνα παράταση.Μάλιστα η καλύτερή μου φίλη μου είχε πεί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε μαζί.Πήγα μόνη Θεοφανία και αν μπορούσα δεν θα έπαιρνα ούτε την μάνα μου,η οποία απορούσε με την στάση μου ήμουν λέει σκληρή κάτι που δεν περίμενε.Να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να κάνεις καμμιά προετοιμασία πας νωρίς πληρώνει και περιμένεις το συνεργείο.Δεν ασχολείσαι με τίποτε γιάυτό μην αγχώνεσαι ότι χρειάζεται υπάρχει εκεί.φτασα σε σημείονα μπω μόνη στο χώρο που πλένονται και ήμουν πάνω απο τα οστά του πατέρα μου και παρατηρουσα την κάθε λεπτομέρεια.Περισσότερο άγχος είχα πριν πάω παρά την συγκεκριμένη στιγμή δεν ξέρω γιατί.Πάντως όντως αισθάνθηκα ότι τον τακτοποίησα και ολοκλήρωσα τον κύκλο.Μετά απο όλο το σκηνικό δεν ξέρω γιατί αλλά ηρέμησα ως προς αυτό και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει μετά όσο και αν σου φαίνεται μακάβριο

---

Δεν ξέρεις που έφτασα για να πάρω τόσο καιρό παράταση. Μέχρι ...μέσο έβαλα. Απίστευτο και όμως αληθινό.
Γιώτα σε ευχαριστώ. Ακόμη και αυτές οι λεπτομέρειες που φαίνονται μακάβριες, εμένα με βοηθούν πάρα πολύ. Αλήθεια.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

---

Kαποια πραγματα ομως οντως δεν αλλαζουν. Δεν ειναι κακο να φευγεις, δεν ειναι κακο να μην μπορεις να τα αλλαξεις. Το κακο νομιζω ειναι να προσποιεισαι πώς ειτε μπορεις να τα αλλαξεις, ειτε να επιμενεις πώς τίποτα δεν αλλαξε.



Ναι, τα κάνω και τα δυο. Ψάχνω ευκαιρίες μέσα μου να κάνω πως δεν έγινε. Να ξεχνιέμαι. Δεν το έχω ζήσει και απ όσο με ξέρω δεν πρόκειται ποτέ να βρω τα κότσια να το κάνω.



Πιστευω πώς οταν τα πραγματα ειναι τετελεσμενα, για οτι κι αν προκειται, δεν μπορουμε να τα μετατρεψουμε σε κατι αλλο, μπορουμε ομως να τα δουμε αλλιως. Οχι για να τα χωνεψουμε καλυτερα. Αλλα πιο ολοκληρωμενα. Τοτε ισως απελευθερωθουμε.



Σοφία....για να απελευθερωθώ, πρέπει πρώτα να το ζήσω. Για να το ζήσω πρέπει να δω σε εμένα. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ όλους πόσο καιρό λέω πως θέλω να πάω σε έναν ειδικό και να με ψάξω.
Δεν πάω γιατί είμαι ευθυνόφοβη και δεν νομίζω πως θα αλλάξω, εκτός και αν αναγκαστώ, που δεν μου το εύχομαι.

---

Θεοφανία,νομίζω πως εξαρχής έδωσες μόνη σου την απάντηση στο ερώτημά σου.
\"Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας.\"
Είναι σαφές πως αν θα πας,δεν θα το κάνεις γιατί το θέλεις,αλλά υποτασσόμενη σε κανόνες που σε θεωρείς υποχρεωμένη να ακολουθήσεις.

Αν κάνω λάθος,διόρθωσέ με,αλλά το να είμαστε παρόντες στη ζωή όσων αγαπάμε είναι απαραίτητο,όχι στις μετά θάνατον διαδικασίες διαχείρισης του σαρκίου.

Ούτως ή άλλως όσοι πραγματικά αγαπήσαμε,αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας,με αξία αναλλοίωτη στο χρόνο.Που μάλλον,όταν υποτασσόμαστε σε ενοχικές νόρμες,ξεφεύγουμε από την ουσία του τι είναι αγάπη και πως αγάπη είναι έννοια ασύμβατη με την υποχρέωση.

Αγάπη είναι η μνήμη,που θα υπάρχει μέσα σου και χωρίς την εικόνα των λείψανων ενός φθαρτού ανθρώπινου πλάσματος,όπως είμαστε όλοι.

Θα σου έλεγα να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι ως ουσιώδες,όχι αυτό που οι ενοχές σου υπαγορεύουν.Στην πραγματικότητα,θεωρώ πως αντιμετωπίζεις το δίλημμα\"μήπως την ξεπερνάω;\"Αλλά το ξεπερνάω δεν ταυτίζεται με το ξεχνώ.Σημαίνει πως ο πόνος απαλαίνει το τραύμα,με τη σοφία του χρόνου,ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε μαζί και μόνοι.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Θεοφανία,νομίζω πως εξαρχής έδωσες μόνη σου την απάντηση στο ερώτημά σου.
\"Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας.\"
Είναι σαφές πως αν θα πας,δεν θα το κάνεις γιατί το θέλεις,αλλά υποτασσόμενη σε κανόνες που σε θεωρείς υποχρεωμένη να ακολουθήσεις.


Αν δεν το κάνω όμως θα ανναρωτιέμαι μια ζωή γιατι δεν το έκανα. Και όχι, δεν είναι οι κανόνες των άλλων. Μακάρι να ήταν έτσι, απο κόντρα και μόνο θα είχα λύσει το θέμα.



Αν κάνω λάθος,διόρθωσέ με,αλλά το να είμαστε παρόντες στη ζωή όσων αγαπάμε είναι απαραίτητο,όχι στις μετά θάνατον διαδικασίες διαχείρισης του σαρκίου.


Ναι, και όμως είπα, δεν έχω καμια ενοχή για το αν ήμουν παρούσα στη ζωή της μαμάς μου. Πίστεψε με γουιν είναι πιο περίπλοκο απο, \"διαδικασία διαχείρισης του σακρίκου\".


Ούτως ή άλλως όσοι πραγματικά αγαπήσαμε,αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας,με αξία αναλλοίωτη στο χρόνο.Που μάλλον,όταν υποτασσόμαστε σε ενοχικές νόρμες,ξεφεύγουμε από την ουσία του τι είναι αγάπη και πως αγάπη είναι έννοια ασύμβατη με την υποχρέωση.


Αυτό με ταλαιπωρεί. Οι ενοχικές νόρμες όπως λες, που όμως δεν μου τις επιβάλλουν άλλοι, αλλά εγω στονε αυτό μου, χωρίς να ξέρω και τον πραγματικό λόγο που το κάνω αυτό.


Αγάπη είναι η μνήμη,που θα υπάρχει μέσα σου και χωρίς την εικόνα των λείψανων ενός φθαρτού ανθρώπινου πλάσματος,όπως είμαστε όλοι.


Ναι, άλλά μήπως πρέπει να εχω την εικόνα της μαμάς μου σε όλες της τις φάσεις? Μήπως αυτο που τελικά όλοι απεχθανομαστε να είναι λυτρωτικό να το ζήσουμε για να κλείσει ο κύκλος μες στο μυαλό μας?


Θα σου έλεγα να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι ως ουσιώδες,όχι αυτό που οι ενοχές σου υπαγορεύουν.Στην πραγματικότητα,θεωρώ πως αντιμετωπίζεις το δίλημμα\"μήπως την ξεπερνάω;\"Αλλά το ξεπερνάω δεν ταυτίζεται με το ξεχνώ.Σημαίνει πως ο πόνος απαλαίνει το τραύμα,με τη σοφία του χρόνου,ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε μαζί και μόνοι.


Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Θεοφανια, μηπως φοβασαι να προχωρήσεις? Να πας παραπερα? Στο μετά απο αυτο?

Αν ναι, τί θεωρεις οτι περιλαμβάνει το \"μετά\"?

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Θεοφανια, μηπως φοβασαι να προχωρήσεις? Να πας παραπερα? Στο μετά απο αυτο?

Αν ναι, τί θεωρεις οτι περιλαμβάνει το \"μετά\"?

---

Οχι Σοφια μου. Θελω να εμπεδώσω και να δω τη ζωή μου στην πραγματικη, τωρινη της διάσταση. Γιατι, το μεγαλύτερο λαθος που κανω, ειναι πως βλεπω πισω και οχι μπροστα.
Αυτο θέλω. Να μαθω να ζω με αυτο.

χωρις να διαβασω τι ειπαν ολοι οι αλλοι και με πολυ σκεψη για το αν θα ποσταρω η οχι θα σου πω οτι αν μπορεις να το αποφυγεις καντο.
εχω βρεθει σε παρομοια κατασταση,4 χρονια πριν και ακομα χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.
ξερεις ειναι πολυ σκληρο να βλεπεις τον ανθρωπο σου ετσι,σε επηρεαζει οπως και να το κανεις.βεβαια απο την αλλη εχει και η γιοτα δικιο σχετικα με το οτι κλεινει ενας κυκλος..δεν ξερω τι να σου πω ειλικρινα.εγω παντως σιγουρα δεν θα πηγαινα,σιγουρα..

Το ζήτημα Θεοφανία είναι αν αυτό σου το \"θέλω να μην ξεχάσω\",δεν έχει να κάνει μόνο με τη μνήμη,άρα όχι μόνο με τη μητέρα,αλλά και με την υπαγωγή της επιθυμίας αυτής σε ένα γενικότερο πλαίσιο παραμονής με παρελθοντικά ενοχικά μοντέλα.

Να σου θέσω ένα προσωπικό παράδειγμα.Λίγα χρόνια πριν,πέθαναν η γιαγιά και ο παππούς μου.Δεν πήγα σε κανενός την κηδεία.Φυσικά υπήρξε κριτική μου,από στενά συγγενικά μου άτομα,ως και άλλα,που ανήκουν στο ευρύτερο οικογενειακό πλαίσιο.Σε όσους το έκαναν,επιχειρούσαν δηλαδή να αισθανθώ ενοχές,αμφισβητώντας τα γιατί μου,εξήγησα πως δεν ένιωθα καμία ανάγκη αποχαιρετισμού,καθώς είχα ήδη βάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία αποχαιρετισμού τους και το υπόλοιπο κομμάτι έκρινα πως δε με αφορούσε.

Φυσικά,η περίπτωση μίας γυναίκας που χάνεται σε νεότερη ηλικία,δεν είναι όμοια,υπάρχει ποιοτική και ποσοτική διαφορά στον πόνο του να αποχαιρετήσεις κάποιον που δεν έκλεισε τον κύκλο του,αλλά έφυγε πρόωρα.Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.Το δίνεις αυτό το δικαίωμα κορίτσι μου στον εαυτό σου,να υπάρχει κι η Θεοφανία,όχι μόνο το πένθος που σoυ αναλογούσε;

Mέγα το του πένθους κράτος,με την έννοια πως μας φέρνει αντιμέτωπους με πολλούς μας φόβους,μας κάνει να αισθανόμαστε ανίσχυροι ως προς την εφήμερη φύση της υπόστασής μας,αναδιαπλάθει δεδομένα μας.Είναι ένας βιασμός ουσιαστικά,ειδικά όταν αφορά περιπτώσεις νέων ανθρώπων,γιατί μας κινεί διαδικασίες που ποτέ μας δεν θελήσαμε να τις κινήσουμε,ποτέ δεν αισθανόμαστε έτοιμοι να τις χειριστούμε,ποτέ δεν τις επιλέξαμε.Είναι μία επιβολή εξωτερική,φέρουσα υλικό τόσο επώδυνο,που ακυρώνει κάθε προετοιμασία γι αυτό.

Εμμένουμε στο παρελθόν,στη παραμονή του πόνου,ως κομμάτι μίας ελλιπούς διαδικασίας απόσχισής μας από την ιδέα του πένθους.Δεν είναι αυτοτιμωρία λοιπόν όταν τα χρονικά όρια του πένθους τα παρατείνουμε ενοχικά,πέρα της λειτουργίας τους ως συμφιλίωσής μας με το αναπόφευκτο;