τι;

καλημέρα
εγώ είμαι, πάλι.
που έγραψα στο 'νέο μέλος' κι έγινα παλιό :)
εμπειρία

σήκωσα όσο μπορούσα πιο ήπια τον εντεκάχρονο γιό μου, το τρίτο μας παιδί, το πιο μικρό.
κάτι είπε ο πατέρας, λιγο πικρό, για μένα.
θύμωσα μα δε μίλησα. πήγα αλλού, έκανα άλλες δουλειές, άπλωσα ρούχα έξω.
μετά από λίγο, ο μικρός θέλησε να πάει να ξαπλώσει για να μην πάει σχολείο. στην προσπάθειά μου να τον σηκώσω, του είπα πως πρέπει να στρώσω το κρεβάτι, να κάνω δουλειές, να ντυθώ στο δωμάτιο, κλπ.
τέλος του είπα αν δεν σηκωθεί θα του ρίξω νερό.
ο γιος μου άπλωσε χέρι και με έδειρε. μια γερή στο πρόσωπο. δεν άπλωσα χέρι, γιατί πιστεύω πως θα ήταν χειρότερο ακόμη. σκέφτηκα πώς θα πάει σχολείο; με τέτοια νεύρα;
ο πατέρας δε μίλησε καθόλου.
ο μικρός έσπασε ένα ποτήρι.
έβρισε. ο πατέρας του είπε: ίδια βρίζεις με τη μαμά σου, στα έχει μάθει καλά.
είναι αλήθεια ότι βρίζω.
προσπάθησα να οδηγήσω τον γιώργο, το γιο, στο μπάνιο, να πλυθεί. ο τάκης, ο σύζυγος, μου είπε: μην τον βασανίζεις έτσι, φύγε από κει! (το βάσανο ήταν ότι τον οδήγησα να πάει προς το μπάνιο χωρίς να τον δείρω, λέγοντάς του ΄πως αν δεν πλυθεί μόνος του θα αναγκαστώ να του ρίξω νερό εγώ).
τότε είπα στον τάκη πως όταν χωρίσουμε θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τα πρωινά, μα τώρα είμαι εδώ και καλά θα κάνει να μη μπαίνει σφήνα σε ό,τι κάνω. τότε εκείνος άρχισε να λέει ότι αυτό εξηγεί γιατί φέρομαι τόσο βάναυσα στα παιδιά, γιατί θέλω να χωρίσω. τότε τον έβρισα. δεν ήταν μπροστά στο γιώργο, που βέβαια είχε ξαναχωθεί στο κρεβάτι του, αλλά τον έβρισα.
πήρα τηλέφωνο μπροστά του την παιδοψυχολόγο του γιου.
της είπα πως θέλω ένα ραντεβού μαζί της, είτε μόνη, είτε με τον πατέρα είτε με τον γιώργο.
γιατί σήμερα με έδειρε.
ο τάκης, είπε: ψέμματα λες, δεν έγιναν έτσι. -άσε με να μιλήσω είπα, και μετά λες τα πράγματα όπως θέλεις εσύ.
μίλησαν.
μίλησε με τον γιώργο, τον ηρέμησε. μου είπε η παιδοψυχολόγος να ενθαρρύνω την κουβέντα για το ψαράκι που της μίλησε ο γιώργος, και να μην αναφέρω τίποτα δυσάρεστο. της είπα να της δώσω τον τάκη να του το πει επίσης. έτσι έγινε.
ανάμεσα στο γιώργο, το γιο, και τάκη, τον πατέρα, έγινε αψιμαχία.
μετά ο τάκης και ο γιώργος έφυγαν για το σχολείο.
ο γιώργος γύρισε και με κοίταξε φεύγοντας και μου είπε 'γειά'.
τον κοίταξα και χαμογέλασα και τον χαιρέτησα.
τότε ο πατέρας του είπε: 'την είδες; επειδή μου μίλησες άσχημα και μένα χάρηκε και γελάει τώρα'.

αυτό ήταν για μένα σαν αποκορύφωμα. νιώθω να κλαίω μέσα μου. δεν αντέχω. η κόρη πάει δευτέρα λυκείου. ήρεμο περιβάλλον για διάβασμα...

πώς βλέπετε να γραφούμενα; γιατί γραφούμενα είναι. από μένα. από τη δική μου οπτική γωνία. πόσο αδικώ τον άλλον; δεν ξε΄ρω.
μα νομίζω πως έχω φτάσει κοντά σε όρια. ή μάλλον τα έχω ξεπεράσει.

Αλήθεια τί-ποτέ μου, τα παιδιά έχουν εκφράσει ανοιχτά τη θέση τους για όλα αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι? Και αν ναι πόσο κοντά είναι σε σένα? Πιστεύεις ότι η στάση σου σαν μάνα απέναντί τους είναι άσχημη και άν ναι γιατί? Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω γιατί από όσα ανέφερες σε αυτή την ιστορία εξωτερικεύεις πολλά ενοχικά σύνδρομα για τη θέση σου σε αυτή την κατάσταση..περιμένω νέα σου!;)

ποια είναι τα ενοχικά σύνδρομα; μ\' ενδιαφέρει πώς τα βλέπεις και πού τα βλέπεις.
η κόρη μου η δεκαεξάχρονη, σε μια συζήτηση που είχαμε, που την προκάλεσε εκείνη, με ρώτησε \'τι έχει ο μπαμπάς\', και \'εγώ θα του΄΄εσπαγα το κεφάλι\', κ.ά.
μου είπε: εμένα δε θα με ένοιαζε αν χώριζες, αλλά τι λες για το γιώργο;

Καλησπέρα τι-ποτε,

Είχαμε μιλήσει πριν καιρό... Μου μίλησες σαν μάνα, θα σου μιλήσω σαν κόρη.
Η μητέρα μου πριν από 10 περίπου χρόνια έπαθε μια μορφή μελαγχολίας, ύστερα από κάποια διαμάχη με τον πατέρα μου, όχι με τον πατέρα μου ακριβώς αλλά με το περιβάλλον του. Ένιωσε αδικημένη προδομένη από το σύντροφό της, ένιωσε τίποτα, ένιωσε ότι δεν την υπολογίζουν...
Είχα την ηλικία της κόρης σου, διάβαζα για Πανελλήνιες, κρυφάκουγα να λέει ότι θα μας παρατήσει και θα φύγει. Μέχρι πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα που ξέρεις από την προηγούμενη συζήτησή μας, ήταν η πιο σκληρή και δύσκολη φάση της ζωής μου. Δεν τη μίσησα παρ\'όλο που άκουσα σκλήρά λόγια από μέρους της.
Αφού η κόρη σου, σου δίνει το πάτημα για συζήτηση κάντο. Συζητήσεις ανοικτές χωρίς ψέματα. Μην κατηγορήσεις τον άντρα σου, προσπάθησε να εξηγήσεις αντικειμενικά τις καταστάσεις. Είναι μεγάλη θα καταλάβει.
Για το μικρό είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Εφόσον είναι αντιδραστικό παιδί θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Η τελευταία ατάκα του άντρα σου ήταν πολύ λάθος. Δεν πρέπει τα παιδιά να μπουν σε στρατόπεδα, όχι με αυτό τον τρόπο.
Δεν ξέρω αν βοήθησα. Να θυμάσαι ότι όσο σκληρό κι αν γίνεται το παιδί σου μαζί σου σε έχει πολύ ανάγκη και πιο πολύ την αγγαλιά σου.

Καλό απόγευμα

έχεις δίκιο μαρίζα, η τελευταία πρότασή σου είναι νομίζω καταλυτική...
ναι δύσκολα, απ\' όλες τις πλευρές.
φοβάμαι τις στιγμές που είμαστε όλοι μαζί. είναι μια δοκιμασία, γιατί σκέφτομαι: τι να κάνω; τι να μην κάνω; πώς αυτό ή το άλλο;
εχτές πήγα και άκουσα μια ομιλία το βράδυ, μόνο και μόνο για να μην προκύψει κάτι που θα είμαστε όλοι μαζι...

μεταξύ μας, ήταν πολύ ωραία η ομιλία, μίλησε ένας θάνος λίποβατς, με θέμα \'επιθυμία, μετουσίωση, αγάπη στην ψυχανάλυση (μουσείο μπενάκη, το είδα στο διαδίκτυο, \'φιλοσοφικό καφενείο\'.
καλό βράδυ σε όλους!

Αγαπητή φίλη,
δε θα σε αποκαλέσω με το ψευδώνυμό σου γιατί πιστεύω ότι δε σε αντιπροσωπεύει όσο κι αν νιώθεις για κάποιους λόγους ίσως έτσι, δεν ξέρω απλά υποθέσεις κάνω... Συγχώρεσέ με αν κάνω λάθος. Είσαι μια μάνα που μεγαλώνεις, όχι ένα, ούτε δύο αλλά τρία παιδιά και αυτό μόνο τίποτε δεν είναι. Τη σημερινή ημέρα ειδικά είσαι ηρωίδα!

Από δω και πέρα όμως τι γίνεται. Κι εγώ θα σου μιλήσω σαν κόρη που μεγάλωσε σε οικογένεια με απίστευτους καυγάδες. Όταν πλέον δεν μπορείς να συνενοηθείς με τον άλλο, δεν υπάρχει αγάπη, εκτίμηση, σεβασμός και όταν φτάσει η κόρη να σου πει \"ότι δε θα την ένοιαζε αν χώρισες\" τότε το καμπανάκι έχει χτυπήσει προ πολλού...

Και σε αυτή την ιστορία τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα παιδιά. Που όσο κι αν δεν είναι μπροστά ακούν τους καυγάδες, ακούν τα άσχημα σχόλια του ενός γονιού στον άλλο, αναγκάζονται μερικές φορές να μπουν σε στρατόπεδα και νιώθουν άσχημα και μειονεκτικά στο συγγενικό περιβάλλον, στο σχολείο, στις παρέες, ειδικά αν ο περίγυρος γνωρίζει τα οικογενειακά προβλήματα.

Το μικρό σου παιδί αν το ρωτούσες αν θα ήθελε να χωρίσετε το πιο πιθανό είναι να σου έλεγε \"όχι\". Κανένα παιδάκι δε θέλει να βλέπει τους γονείς του χωρισμένους, να πηγαίνει από τον ένα στον άλλο...Μακροπρόθεσμα όμως, όταν θα μεγαλώσει θα καταλάβει...Θα δει ότι απέκτησε τη γαλήνη και την ηρεμία που δε γινόταν να έχει αν οι γονείς του έμεναν καταπιεστικά μαζί...

φίλη, δύσκολη η ζωή.
σ\' ευχαριστώ για τα λόγια σου, γεμάτα εκτίμηση, που μου χαρίζεις, χωρίς να ξέρεις, ούτε εσύ, ούτε εγώ, αν την αξίζω. δεν ξέρω πώς να φερθώ. ή προφανώς ξέρω: να κάνω υπομονή όπως μου λένε, να δείχνω αγάπη διαρκώς, όπως δεν κάνω. σαν να έχει ξεφύγει από τις δυνατότητές μου το πράγμα. πολύ θα ήθελα να μιλησω κι άλλο...

Agapimeni fili,
Na kaneis ypomoni?Otan exoun xeperastei ta oria...yparxei ypomoni?Kai se pion kanei kalo?Se sena?Sta paidia sou?Ston adra sou?......
Einai agapi na feugeis apo katastaseis pou kanoun kako ston psyxiko kosmo to diko sou kai twn allon.Mporei na min fenete etsi omws einai!............

Σχετικά με αυτό που με ρώτησες τί-ποτε μου.....δεν έχω εντοπίσει συγκεκριμένα σημεία όπου μου δείχνουν ενοχικό σύνδρομο, αλλά η όλη περιγραφική σου πορεία στα μέχρι τώρα γεγονότα που ανέφερες (έστω και αν είναι κομμάτια μόνο της όλης ιστορίας σου) , δίνουν σε έναν τρίτο παρατηρητή σαν εμένα, ένα αίσθημα βαθύτερων ή ακόμα και κρυμμένων ενοχών από την πλευρά σου όσων αφορά τον γενικότερο ρόλο σου στο σπίτι, αντιμετωπίζοντας καθημερινά δύσκολα σενάρια από όσα λες σε αυτό, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ από αυτά που θα ήθελες να δεσπόζουν. ʼλλωστε ο ρόλος της μάνας ακόμα και υπο ήπιες συνθήκες πάντα είναι ιδιαίτερα σύνθετος, εύκολα παρεξηγήσημος ή κατακριταίος και εύθραυστος στις ισορροπίες του. Κάπου λοιπόν μέσα σε αυτές τις λεπτές ισορροπίες μου δίνεις την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα νιώθεις ένοχη γιατί θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο για την οικογένειά σου και δεν το έκανες. Συνήθως δε αυτοί που σηκώνουν το μεγαλύτερο και υπεύθυνο βάρος σε σπίτια με δύσκολα προβλήματα , είναι και αυτοί που αναπτύσουν εύκολα ενοχές.Δεν ξέρω ρε συ ειλικρινά....νά\'ναι καλά! Φιλιά!;)

Γεια χαρα σε ολουσ ειμαι 30 χρονων πριν απο αρκετα χρονια περασα μια κριση διπολικης διαταραχης . Μαλλον υπεφερα χωρισ να το ξερω απο καταθλιψη πριν τη κριση . Αρχικα ενιωσα τη διαθεση μου να αλλαζει προς το καλυτερο ως που σταδιακα εφτασε στη κορυφωση της οποτε και εχασα καθε αυτοελενχο . Ειχα συνηθισει να ελενχω τον εαυτο μου με κακη διαθεση αλλα οχι με τοσο καλη . Κρατησε γυρω στισ 3 εβδομαδες αυτη η κατασταση εννοω η υπερβολικη αυξηση της διαθεσης . Παρολες τις ασχημες συνεπειες οταν αρχισα να χανω τον ελενχο
μου εζησα πραγματα που δεν ειχα ζησει μεχρι τοτε . Επικοινωνουσα με ενα διαφρετικο τροπο με τους ανθρωπους και μεχρι ενος σημειου περασα καλα . Παρολαυτα δεν θελω να χανω σε καμια περιπτωση τον αυτοελενχο μου . Με δεδομενο οτι μεσολαβησαν καποιεσ υποτροπεσ επειτα απο τη πρωτη θεραπεια εχω μαθει να αναγνωριζω πλεον τα πρωτα ανησυχητικα σημαδια και να απευθηνομαι στο γιατρο μου αμεσως . θα μπορουσα να πω οτι σημερα ζω μια φυσιολογικη ζωη . Το επαγγελμα μου εχει σχεσει με την υγεια και τα παω μια χαρα .Θα μπορουσα να σας πω οτι , οτι δεν σε σκοτωνει δεν σε κανει μονο πιο δυνατο αλλα και διαφορετικο η παθηση αυτη σε κανει μη συνηθισμενο. Μια μεριδα ανθρωπων με πλησιαζει ακριβωσ για αυτο το λογο . Τελειωνωντας θα θελα να πω οτι αν ακολυθησεις την φαρμακευτικησου αγωγη μπορεις να ζησεις μια καλη ζωη Τιθεται το ερωτημα αν μπορεις με καποιο τροπο να ισοροπησεις απολυτα ψυχικα . Σιγουρα οχι αλλα αν παρατηρησεις τους ανθρωπους γυρω σου δεν θα βρεις ουτε εναν που να ειναι 100%ψυχικα ισοροπημενος οποτε προσπαθεις να εισαι κοντα στο μεσο ορο . Μην απογοητευεστε η ζωη ειναι μικρη για ναειναι η θλιβερη .............

νέβερμάιντ καλημέρα. διαβάζοντας για τη διπολική διαταραχή, έχω την αίσθηση ότι περίπου άρρωστοι από αυτό μπορούμε να είμαστε όλοι :D! αυτό το εκατό τοις εκατο ψυχικά ισορροπημένος είναι ένα άπιαστο όνειρο: υπάρχει άλλωστε κανένας που να είναι εκατό τοις εκατό σωματικά υγιής; όλοι μας έχουμε κάτι, είτε το ξερουμε είτε όχι!
άρα, το παλεύουμε, ούτως ή άλλως. κ ας είμαστε ευτυχείς όταν έχουμε τη δύναμη να το αντιλαμβανόμαστε και να αντιδράμε, ζητώντας και τη συμπαράσταση των ειδικών, είτε για σωματικά, είτε για ψυχικά νοσήματα. άλλωστε, αυτός ο διαχωρισμός είναι παράξενος. έτσι νομίζω.

σχετικά με το δικό μου θέμα τώρα, σας ευχαριστώ φίλοι για ό,τι γράφετε. νιώθω παράξενα:
σήμερα το πρωί ο τάκης δε μου μίλησε καθόλου. ετοιμάστηκε νωρίς, μπήκε στο δωμάτιο όπου κοιμάται και περίμενε με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, φορώντας ήδη το μπουφάν του, μέχρι να ετοιμαστεί ο γιώργος να τον πάει σχολείο.
νομίζετε ότι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί εντάξει από μέρους μου; όμως δε μίλησα καθόλου. κανονικά θα χρειαζόταν μ\' ένα χαμόγελο να του πω να έρθει μαζί μας από κει, ή κάτι τέτοιο. μα δεν το έκανα. τον είδα και πόνεσε η ψυχή μου. όμως δεν μου πέρασε από το νου να πω τίποτα, γιατί ενδεχομένως να είχα μια σκοτεινή απάντηση, και μια φασαρία που θα έπαιρνε και το γιώργο στο κατόπι. και η ρόδη, η κόρη, έδινε εξετάσεις σήμερα. δε μίλησα καθόλου. τα πράγματα κύλησαν ήσυχα και όλοι έφυγαν με σχετική ησυχία.
μα δεν τα λέω όλα:
την ώρα που έφευγαν γιώργος και μπαμπάς του, ο γιώργος γύρισε πίσω να πάρει ζακέτα. γύρισε και για να μου πει πως θα γυρίσει μόνος του από το σχολείο. \'ναι, αλλά εγώ θέλω να φύγω τώρα\', είπε ο πατέρας με δυσαρέσκεια. δε δόθηκε καμιά συνέχεια, είπα μόνο στο γιώργο: εντάξει, και θα έχουμε τηγανιτές πατάτες το μεσημέρι\', και τέλειωσε έτσι η ιστορία.
σα να ζω στην κόψη του ξυραφιού. σα να ζω τη διεκδίκηση της φασαρίας, χωρίς κανένας να τη θέλει, αλλά λες και αναβλύζει από μας όλους.
νιώθω ενοχές γιατί νιώθω ότι όσοι μου μιλάτε εδώ είναι σαν να με συμπαθείτε
και σκέφτομαι ότι αυτό είναι κάτι που το προκάλεσα χωρίς να το αξίζω, φυσικά!
νιώθω ότι είναι σα να σας βάζω λόγια εναντίον του τάκη
νιώθω σα να έχω κάνει τη ζωή του σκατά γιατί με παντρεύτηκε, γιατί εγώ είμαι τέτοια που είμαι.
τέλος πάντων. θυμήθηκα τώρα ένα έργο που μου άρεσε πολύ: αυτό το ιταλικό έργο \'η ζωή είναι ωραία\'. μου είχε αρέσει παραπολύ.
καλή μέρα σε όλους παιδιά, καλή δύναμη! σας ευχαριστώ πολύ όλους σας!

.........νιώθω ενοχές γιατί νιώθω ότι όσοι μου μιλάτε εδώ είναι σαν να με συμπαθείτε
και σκέφτομαι ότι αυτό είναι κάτι που το προκάλεσα χωρίς να το αξίζω, φυσικά!

................... και μετά αναρωτιέσαι πως μου δίνεις την αίσθηση περί ενοχικών! Έχω άδικο?

Εξήγησέ μου αν θες το σχόλιο ότι <<φυσικά δεν το αξίζεις>> γιατί δεν το κατάλαβα... Γιατί χαρακτηρίζεις επιπρόσθετα το άτομό σου με την έκφρασή σου <<γιατί εγώ είμαι τέτοια που είμαι...>>. Τί είσαι ...δηλ?:o
Εκτός των άλλων τί είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν αξίζεις την προσοχή και τη συμπάθειά μας? Με προβλημάτισες...ειλικρινά... :o

φίλοι, σήμερα έχω γενέθλια...
δε θα σας πω πόσα, πολλά πάντως...
ευχηθείτε μου ό,τι θέλετε και για σας, κι εγώ ευχαρίστως να σας το ανταποδώσω!
είχα σκεφτεί με το μικρό μου γιο να πάμε να φάμε οικογενειακώς έξω, δεν ευδοκίμησε γιατί ο μπαμπάς δεν το ήθελε... λίγο με πόνεσε, κυρίως που συνήθως δε γιορτάζω ποτέ γενέθλια. α στο καλό, δεν μπορούσε, έστω για σήμερα, να είναι πιο υποχωρητικός; όχι μόνο στεναχωρήθηκα, μα έχω θυμώσει και δυστυχώς βαστάω κάτι σαν εκδίκηση αυτή τη στιγμή, και δεν ξέρω καν αν μου περάσει!
σας το είπα και μου άρεσε, σαν να ξεθύμανε λίγο!

τόσο στρίγγλα είμαι; ε, ναι!

θέλω ωστόσο τις ευχές σας!
(νοερά σας προσφέρω κι ένα κομμάτι τούρτα :D ...)

Χρονια πολλα τι-ποτε,να τα εκατοστησεις και οτι επιθυμεις!!Σου ευχομαι ο,τι καλυτερο!!Φιλακια:)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! κι εσύ, να είσαι κοριτσάκι που νικάς πάντα... :)

Χρονια πολα τι-ποτε να ζησεις και να εχεις οτι θελεις. Βγες εξω μονη να το χαρεις με τις φιλες σου αν σου κανει κεφι χωρις να το σκεφτεις πολυ. Για το κοματι με την τουρτα γινεται να κρατησεις εσυ το κοματι και να παρω την υπολοιπη τουρτα γιατι τρελενομαι για τα γλυκα. Να ζησεις και να εισαι γερη.

ε, τελικά, ναι, ένα γλυκό πρέπει να το φάμε...
μα και μια γλυκιά κουβέντα, κι αυτή, μας ανοίγει την όρεξη...
:)
ευχαριστώ για τις ευχές σου μπεργκ, κι εσύ να είσαι καλά, να κρατάς γερά!

να σας πω τι έγινε χτες, χαρτί και καλαμάρι:
τα τρία παιδιά μου μου έφεραν δώρα: ένα κόμιξ για τους αμερικάνους, και σιντί μουσικής με τους στέρεο νόβα που μ\' αρέσουν. χάρηκα κι έβαλα τα κλαματα σαν ηλίθια που είμαι. είχα στεναχωρηθεί που ακυρώθηκε η έξοδός μας, εκεί που είχε προγραμματισει ο μικρός μας. η κόρη μου μου είπε: εγώ δε θα στεναχωριόμουνα γι\' αυτό, θα στεναχωριόμουνα που ο μπαμπάς δε δέχτηκε να\'ρθει.
ήταν δλδ σαν να μου έλεγε καθαρά πως μπορώ να μιλάω. έτσι το εξέλαβα.
όταν ήρθε ο τάκης, ο γιώργος ο μικρός, του είπε με θυμό: έκανες τη μαμά να στεναχωρηθεί!
-γιατί;
-γιατί δε θέλησες να πάμε να φάμε όλοι μαζί.
-εγώ; τι λες! απλώς δε μπορούσα να πάω εκεί κάτω...
-ρε, άει από δώ....
-γιώργο, ίδιος με τη μαμά σου γίνεσαι έτσι. ακριβώς όπως το λέει αυτή.
ο μικρός στάματησε αυτόματα.
ο τάκης γέλαγε.
εμένα δε μου άρεσε αυτό. ποιο; πως τον είδα έτσι απτόητο. ούτε μια ευχή. ούτε ένα λουλούδι. τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
εν τω μεταξύ, είναι η πρώτη χρονια που μου κάθησε να κάνω κάτι στα γενέθλιά μου.

ήρθαν τα ανήψια μου, οι φίλες της κόρης μου, η φίλη του γιού μου, ένα ζευγάρι που μένουμε στο ίδιο σπίτι, και η μαμά ενός συμμαθητή του γιώργου με το παιδί της...
φάγαμε την τούρτα, και μετά παραγγείλαμε πίτσες. από κείνη την ώρα ο τάκης άρχισε να γίνεται περιποιητικός με τους φίλους. εγώ κάθησα, γιατί δεν τολμούσα να κάνω τίποτε, φοβούμενη πως θα προέκυπτε κάτι. μίλαγα με τους παρόντες, σχολιάζοντας βέβαια κ το ότι βρήκα την καλή, και δεν κάνω τιποτα!
δλδ ωραία περάσαμε τελικά!

σας ευχαριστώ που μ\' ακούσατε χτες...
και σας καλημερίζω με πολλή αγάπη.

τι-ποτέ,

Έστω και καθυστερημένα θα ήθελα να σου ευχηθώ με όλη μου την καρδιά καταρχήν υγεία για εσένα και την οικογένειά σου. Πέρα από αυτό εύχομαι, δεν ξέρω πως, με ένα μαγικό τρόπο ίσως, να βρεθούν δίπλα σου άνθρωποι με κατανόηση. Κατανόηση και σεβασμό για το ποια είσαι και το τι θέλεις.
Μεγάλες κουβέντες, αστείες καμιά φορά...
Όμως γιαυτό δεν υπάρχουν και οι ευχές; Για να κάνεις όνειρα και τα αστεία να φαίνονται σοβαρά.

Χρόνια Καλά!

geia σας φίλοι, τι κάνετε;
εγώ είμαι απίστευτα φορτωμένη, και η ζέστη με κουράζει. λείπω και στη θάλασσα, κι εκεί δεν έχω πρόσβαση σε ίντερνετ...
πώς είσαστε;
εγώ γύρισα σπίτι και λίγο φοβάμαι, χωρίς να υπάρχει ίσως λ΄γος.
το κακό είναι πως καμιά φορά όταν φοβάσαι, είναι σαν να προκαλείς το φόβο σου να γίνει πραγματικότητα...
λέω, σκεπτόμενη εσάς, να πάψω να φοβάμαι...:D
κάντε καμιά προσευχή για όλους...

Τί-ποτέ μου έστω και αργά καρκινάκι μου γλυκό χρόνια σου πολλά για τα γεννέθλια που πέρασαν......;);)

Ή δεν πρόσεξα το μήνυμά σου λόγο φόρτου εργασίας που είχα , ή δεν έτυχε να μπω εκείνη τη μέρα! Όπως και νά\'χει σου εύχομαι ότι επιθυμείς με ηρεμία και συναισθηματική ισορροπία στη ζωή σου!

Όσο για τη ζέστη άστα να πάνε...........όλοι υποφέρουμε.........:(:(

Σε έχω χάσει βρε.....περιμένω νέα σου! :)

ΦΙΛΙΑ!!!

Υ.Γ Ήδη ξύπνησε το ενοχικό μου σύνδρομο του καρκίνου που σε ξέχασα........είμαι απαράδεκτη!

xronia toy polla polla!!!!! an kai kathisterimena..... kai apo mena.... na kseris ise apo tis simpathies moy.... na prosexis... filia...

φιλιά σε όλους σας, ιντερνετικά, στοργικά, συναδελφικά, κάποτε πικρά, μα ζεστά, άμεσα, έστω κι αν δε σας ξέρω φατσικά.
μοιραζόμαστε όλοι πράματα εδώ μέσα. κι αυτό με αναπαύει. να \'στε καλά!

τι-ποτέ μου πού χάθηκες βρε ψυχή? Διακοπές ήσουν? Και εσύ να είσαι καλά......μας έλειψες βρε......:):)
Περιμένω νέα σου.....ξέρεις γιατί.........;)
Ελπίζω κάποια πράγματα να έχουν ισορροπίσει Καρκινάκι μου!
ΦΙΛΙΑ!!!:):)

μ\'αγαπάς;
ναι
τότε γιατί περνάμε τόσο άσχημα;
γιατί περνάμε τόσο άσχημα; γιατί;
θέλεις ένα γερό χέρι ξύλο, γιατί μόνο ότι φοβάσαι σέβεσαι.


διάλογος μετά μια ερωτική επαφή.

:o:o

πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος μέσα σε γάμο ανθρώπων με ψυχικά τραύματα;
μέχρι πόσο ανεβαίνει η ένταση;
εγώ θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολα. δε με ενδιαφέρει πια αν έχω δίκιο ή άδικο.
ξέρω μόνο πού έχω φτάσει. η σκέψη πως μπορεί να φταίω για όλα είναι μέσα μου. μα δε με καλύπτει να αναζητήσω αν είναι αλήθεια ή λάθος. απλώς βλέπω πως ό,τι και να κάνω υπάρχει πάντα μια αντίθεση. ακόμη κι όταν μιλάω. απλώς να μιλάω. ακόμη κι αν δε μιλάω.
βριζω όμως.
χαμηλόφωνα.
χύτρα ταχύτητος ... εκτροχιασμένη (κύλησε λίγο πιο μακριά απ\' τον τέτζερη και ο γάμος απέτυχε.
πολύ δύσκολα.

νιώθω πολύ πληγωμένη κι ανήμπορη, όταν θυμάμ αι το σύζυγο, να έρχεται πάνω από το κρεβάτι όπου ο εντεκάχρονος δύσκολος γιος μας ετοιμάζεται να κοιμηθεί τη νύχτα, και να του λέει: η μαμά σου είναι κακιά, για να πειράξει εμένα σας έχει κάνει αιχμαλώτους της, κλπ...
κι απ\'την άλλη, οι ψυχίατροι που λένε ότι είναι προς αποφυγή ένα διαζύγιο για το μικρό μας γιο...

...εγω τι-ποτε μου σαν παιδί... κι εγω.. θα ελεγα πως όσο και αν με πλήγωνε ενα διαζύγιο... θα καταλάβαινα... και θα δεχόμουν σαν την καλύτερη απόφαση ...το διαζύγιο αν ήταν να δώσει ευτυχία ..αέρα και χώρο για ζωή στους γονείς μου και ειδικά στον πιο κοντινό γονιό που στην προκειμενη.. είσαι εσυ... τα παιδια χρειάζονται υγιής γονείς... μα ο γονιός μπορει μονο να αρρωστήσει .. σε μια αρρωστημένη σχέση.... ..αυτη ειναι η αποψη μου... φιλια.

...

Ο δωδεκάχρονος γιώργος Έχει ξυπνήσει στις 7 παρά, πήρε τις ‘βιταμίνες’ (δλδ τα εντιεπιληπτικά του φάρμακα, του στις 8.45, έπαιξε, περπάτησε, έφαγε. Το βράδυ που γυρίσαμε σπίτι, πήρε τις βιταμίνες του γύρω στις 8.20 το βράδυ. Μετά τρώει, και μετά τριγυρίζει μ’ ένα τρόπο που φανερώνει ίσως ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά.
Ώσπου αρχίζει ένα ύποπτο γελάκι, πέφτει στην αγκαλιά της αδελφής τους που τηλεφωνεί εκεί κοντά, το ακούω, τον αγκαλιάζω, εκείνη την ώρα ακόμη είχε περίπου τις αισθήσεις του, και μαλακά κάθομαι με το γιώργο αγκαλιά σε μια καρέκλα. Τα ματάκια του γυρίζουν προς τα πάνω. Ζητώ να χαμηλώσουν οι θόρυβοι της τηλεόρασης στο σαλόνι. Ο άντρας μου ο τάκης κι αυτός όπως και η κόρη μου κι εγώ έχουμε αναστατωθεί. Ο τάκης περνά και ρωτάει ‘γιώργο τι έγινε ματάκια μου;’ Και μιλά δυνατά. Του λέω να μιλά πιο ήπια και απαντώ με ηπιότητα στη θέση του γιώργου: ‘καλά είναι, κουράστηκε, μάλλον θέλει να κοιμηθεί’. Ο μπαμπάς υψώνει τον τόνο της φωνής του. Η κόρη κι εγώ του λέμε να μιλήσει πιο χαμηλόφωνα. Εκείνος προφανώς ανήσυχος ανεβάζει τον τόνο της φωνής του. Ο γιώργος περνάει λίγη ώρα στην αγκαλιά μου, συνέρχεται σιγά-σιγά, και μετά θέλει να πάει να κοιμηθεί. Αφού θα κοιμηθεί στο σαλόνι, τον οδηγώ εκεί στην αγκαλιά μου στην αρχή, και μετά τον βάζω να περπατήσει. Φτάνουμε και λέω στον τάκη να κλείσει την τηλεόραση. Εκείνος αγριεμένος λέει ‘όχι, δεν την κλείνω’. Αγριεύω κι εγώ και του λέω ‘να πας στο δωμάτιό σου’, πικαρισμένη με τη σκέψη ότι κοιμάται στο δωμάτιο του γιώργου, αντί να κοιμάται στο σαλόνι. Αυτός αγριεύει περσότερο, λέει δεν θα κλείσει την τηλεόραση, κι εγώ κλείνω την τηλεόραση από μόνη μου, βλέποντας το παιδάκι μας να θέλει να ησυχάσει. Εκεί είναι ο χώρος του, κι αν ο τάκης θέλει τηλεόραση, μπορεί να δει και στον υπολογιστή.
Τότε ο τάκης υψώνει τον τόνο της φωνής του
Κι εγώ
Του λέω: φέρεσαι ανώριμα. Ή θα προσέχεις περισσότερο –δε θυμάμαι ακριβώς ούτε τι μου είπε ούτε τι του είπα- το ρεζουμέ είναι ‘ή θα προσέχεις περισσότερο ή να σηκωθείς να φύγεις.
Είμαστε και οι δυο εκτός ελέγχου.

γεια και απο μενα.Δεν ειμα καθολου ειδικη για να κρινω αλλα ειμαι ης αποψης οτι καλυτερα να χωρισετε παρα το παιδι να ζει σε ενα ασχημο περιβαλλον.Δεν χωριζεις μονο για το παιδι η καταβαθος φοβασαι και εσυ η ιδια το μετα?Μου φαινεται πολυ οδυνηρό ολο αυτο που ζεις.Γιατι να μην προσπαθησεις κατι καλυτερο?Η ζωη ειναι δική σου.Φανταζομαι οτι και ο Τακης απο την μερια του θα υποφερει και αυτος.Αν και να σου πω την αληθεια οτι πιστευω οτι παρα πολλες οικογενειες ειναι σαν την δικη σου.λιγο καλυτερα λιγο χειροτερα.Δεν ξερω τι να σου πω.Σου ευχομαι τα πραγματα να πανε ολο και καλυτερα και να καταφερεις να βρεις την ηρεμια σου.

γειά σου τι-ποτε :)
Κατ αρχήν, χρόνια πολλά, εύχομαι καλές γιορτές σε σενα και στην οικογένειά σου- και να βρείτε την ηρεμία και τις ισορροπίες που σας χρειάζονται...

Όσο για το θέμα σου... δεν ξέρω και γω τι να πω.. Η κατάσταση είναι δύσκολη, τραυματική για όλους σας. Ίσως θα έπρεπε να χωρίσετε για λίγο... να εκτιμήσετε πιο ήρεμα και ψύχραιμα την κατάσταση.
Κάποιον ειδικό βλέπετε εσύ και ο \'αντρας σου? Αν όχι, ίσως θα βοηθούσε. Μπορεί να χρειάζεται ξεμπλοκάρισμα και αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων και όχι χωρισμός. Κάντε μια προσπάθεια.

Εύχομαι το καλύτερο. Και για σένα και για τα παιδιά.

Φιλικά,
Τίνα

σας ευχαριστώ και τις δυο, κι εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλά...
ναι, τραυματική ιστορία για όλους...
δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, αν είναι θέμα χειρισμού
-αλήθεια, τι είναι \'χειρισμός\';-
ξεμπλοκάρισμα;

έγραψα αυτό ακριβώς που πόσταρα εδώ εχτές, αμέσως μετά την έξαρση της ιστορίας, και το έδωσα στον τάκη να το διαβάσει, συμπληρώνοντας από κάτω: και οι δυο αγαπάμε το παιδί μας -δεν είναι το μόνο δηλαδή-.
ήθελα να το διαβάσει΄, γιατί όταν μιλάμε μεταξύμας τσακωνόμαστε για το παραμικρό. μέχρι την άλλη μέρα το πρωί, δεν το είχε διαβάσει. δεν ξέρω, ίσως το διάβασε τώρα. δε μου είπε τίποτε.
πριν μερικά χρόνια, 4 ίσως, του είχα ζητήσει να δούμε μαζί κα΄ποιον ειδικό, όποιον ήθελε αυτός. είχα επιμείνει πολύ, είχα απειλήσει, είχα είχα...
στάθηκε μάταιο. τώρα δεν μπορώ καν να φανταστώ ότι θα βρεθώ απέναντι σ\' έναν ειδικό μαζί με τον άντρα μου. μου φαίνεται αδύνατο. κι ούτε το επιθυμώ πια.
δεν ξέρω ποια είναι η ρίζα του κακού, πάντως, με τη σκέψη ότι μπορεί να φταίω για όλα και να μην το καταλαβαίνω, και άρα πρέπει να είμαι τρελή για δέσιμο, απευθύνθηκα σε ψυχίατρο, η πρότάσή του ήταν η ψυχανάλυση, κι έτσι βρίσκομαι σ\'αυτή τη διαδικασία εδώ και 5 χρόνια σχεδόν...
μιλάω πολύ για τα προβλήματα στο σπίτι
όσοι ασχολούνται με το γιώργο, λέγοντάς μου ότι δεν πρέπει να χωρίσω, μου μιλάνε για χειρισμούς. μα εγώ δεν τους καταφέρνω, τους χειρισμούς.
πώς ακριβώς ή περίπου είναι;
και η θέση των ειδικών \'έπρεπε να το χειριστείς έτσι ή αλλιώς\' με κάνει κάθε φορά να νιώθω αυτό που είμαι: δλδ ανεπαρκής...
δεν τα καταφέρνω.
χτες μετά τη φασαρία, όπου ξεσπάθωσα και του είπα \'ή παύεις να φέρεσαι τόσο ανώριμα ή να φύγεις\', ο τάκης συνέχιζε να κουβεντιάζει μεγαλώφωνα από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη, κι ας κοιμόταν εξαντλημένος ο γιώργος, μετά την κρίση του. τότε εγώ έβαλα ωτοασπίδες και του είπα: αν θελεις να κουβεντιάσουμε, έλα σ\'αυτό το δωμάτιο, να κλείσουμε την ΄πόρτα και να μιλήσουμε οι δυο μας, χωρίς να αναστατώνουμε τα παιδιά. αλλιώς κοίτα με, δεν είναι να ανάγκη να φωνάζεις, ό,τι και να λες, δεν ακούω γιατί φοράω ωτοασπίδες...
μετά απ\' αυτό, και αρνούμενος να κουβεντιάσουμε οι δυο μας, ο τάκης πήγε και καθόταν στο δωμάτιό του στα σκοτεινά, ακίνητος για αρκετή ώρα.
τον λυπήθηκε η ψυχή μου. τον ένιωσα πολύ στεναχωρημένο. του έδωσα το χαρτί που είχα γράψει -αυτό δλδ που πόσταρα εχτες- και του ζήτησα συγγνώμη...
δεν μου απάντησε τίποτα.
πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω.
ευχαριστώ που με νοιαστήκατε και με διαβάσατε. να\'στε καλά.
η ζωή ωραία είναι, μα είναι και δύσκολη, έ;... :)

εχω αρχισει και παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον την ιστορια σου.ειναι σαν να βλεπω μια ταινια στο σινεμα.ευχομαι να εχει καλο τελος.κανε οτι μπορεις να για τα παιδια σου.ολα καλα θα πανε.ειμαστε μαζι σου.

Καλή μου,

παρακολουθώ μηνες την ιστορία σου. Χρεάζεται μεγάλο κουράγιο για παρόμοιες καταστάσεις.

οταν υπάρχει άρρωστο παιδί στην οικογένεια δημιουργούνται τέτοια προβλήματα , ίσως εξ αιτίας των ενοχών. Οι γονείς -είτε το ομολογούν είτε όχι- αισθάνονται υπεύθυνοι για την ασθένεια του παιδιού, αναρωτιούνται συνέχεια κατά πόσο φταίνε. ΕΝΟΧΕΣ.

Οι αντιδράσεις ειναι ανάλογα την ωριμότητα του καθένα. Μπορει να ρίχνουν την ευθύνη στον άλλον. ΑΝτιδρουν αρνητικά για να κρύψουν τον δικό τους πανικό, τον αβάστακτο πόνο, την αγωνία τους. Τα έχουν χαμένα. Και όταν τα έχουμε χαμένα, δεν υπάρχει λογική στις αντιδράσεις μας.

Και τα άλλα παιδιά της οικογένειας ζουν το δικό τους δράμα. Κουράζονται απο αυτές τις καταστάσεις, αναρωτιούνται που έφταιξαν και αυτά, αισθάνονται ενοχές γιατι ίσως κάποιες φορές να σκέφτονται ότι πόσο καλύτερα θα ήταν αν δεν υπήρχε το άρρωστο αδελφάκι.

Παρόμοι πέρασε και μια συγγενική μου οικογένεια.

Καλή μου χρειάζεστε σαν οικογένεια βοήθεια απο ψυχολόγο και σύμβουλο γάμου. Δεν ειναι εύκολες αυτές οι καταστάσεις και με μαθηματικη ακρίβεια -αν δεν ζητήσετε βοήθεια- θα οδηγηθείτε στην διάλυση. Και δεν είναι θέμα το διαζύγιο, το θέμα ειναι πόσο ομαλό θα είναι το διαζύγιο για όλους σας.

Ο μικρός Γιωργάκης ζεί το δικο του δράμα. Μπορείς να φανταστείς τις δικές του ενοχές για αυτή την κατάσταση?
Για την ασθένεια του μικρού ήθελα να σου προτείνω να αναζητήσεις βοήθεια και απο νοσοκομεία της Αμερικής. Ξέρω πολύ καλά ότι εφαρμοζεται μια μέθοδος με βάση την διατροφή και σε συνδιασμό με φάρμακα οδηγεί σε πολύ καλά αποτελέσματα.

Εχεις μεγάλο αγώνα μπροστά σου. Χρειάζεσαι και εσύ και όλη η οικογένεια ουσιαστική βοήθεια. Επισκεφτείτε κάποιον ειδικό όσο πιο σύντομα μπορείτε.

Καλή δύναμη! Οτι καλύτερο για την νέα χρονιά!

Με την αγάπη μου

να λοιπόν η ζοφερή -προς το παρόν- συνέχεια.
ο παιδονευρολόγος: \'κάντε υπομονή προς το παρόν\', θα τον δω στις 8 ιανουαρίου
χτες είχα δουλεια. όχι δουλειά, δουλειές!
κανόνισα λοιπόν ο γιώργος να πάει με τον μεγαλύτερο αδελφό του στο πλανητάριο, τους άφησα χρήματα, και έτρεχα στις διάφορες εκκρεμότητες που αφήνεις για τις διακοπές.
σε κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο τα παιδιά, δεν πήγαν στο πλανητάριο, γιατί όταν ήταν στη στάση του λεωφορείου, ο γιώργος έκανε μια μικρή κρίση, ήταν κουρασμένος, δεν ήθελε να συνεχίσει. γύρισαν πίσω. κατά τις 4 μου τηλεφώνησαν πάλι. μια μεγαλύτερη κρίση, στο σπίτι, μετά ο γιώργος κοιμήθηκε. διέκοψα τη δουλειά μου και γύρισα σπίτι.
το βράδυ είχα ραντεβού στο δικό μου γιατρό, κι όταν γύρισα, στις έντεκα παρά δέκα, η εικόνα ήταν η εξής: ο μπαμπάς στο σαλόνι, όλα σκοτεινά, να βλέπει τηλεόραση, κι ο γιώργος να είναι στον υπολογιστή και να παίζει.
προσπάθησα να του πω να σταματήσει. έγινε αυτό. μετά τον άκουσα να γελάει. έτρεξα, μα δεν τον πρόλαβα: έπεσε σε μια καρέκλα, η καρέκλα έπεσε κάτω, μαζί κι ο γιώργος. η κρίση εξελισσόταν. ήρθε και ο τάκης. προσεκτικά τον βάλαμε στο κρεβάτι να ξεκουραστεί. μετά από λίγο ζήτησα από το γιώργο να πάει στην τουαλέτα, ευτυχώς με άκουσε, και μετά κοιμήθηκε του καλόυ καιρού.
το βλέμα του τάκη ήταν άγριο. για να σταματήσω την ιστορία, τον κοίταξα κι εγώ πολύ αυστηρά.μετά άρχισε: τι κάνεις γι\' αυτό το παιδί; θα το αφήσεις έτσι, έ; τι κάνεις; αφού εσύ το έχεις αναλάβει, γιατί δεν κάνεις τίπτε; μίλησες σε κανένα γιατρό; έ, μίλησες; λέγε! και πού είσουνα πριν; στο γιατρό σου; μπα, όλο με σένα ασχολείσαι. γι\' αυτόν, λέγε, τι κάνεις γι\'αυτόν;
δεν μπορούσα να απαντήσω. τα έχασα. ακόμα μια φορά.
όρθωσα το ανάστημά μου (κοτζάμ ένα πενήντα πέντε!!!:) και είπα: άντε μαλάκα, παράτα μας! δε φταίω για όλα! αν έχεις μια πρόταση πεστην.


(συνεχίζεται, γιατί πρέπει να φύγω!:)

Quote:

---

Originally posted by αννυ
εχω αρχισει και παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον την ιστορια σου.ειναι σαν να βλεπω μια ταινια στο σινεμα.

---

πραγματικά όμως!

pistevo pos tha spasoume tameia, an de spasoume ta kefalia mas prin!
:)
o takis ehei analavei to super market. tou eipa: fere kima pou thelei gia simera kima me makaronia o giorgos, kai min argiseis giati meta eho kapou na pao. entaxei? ok.
efyge stis 9. mehri tis 2 para eikosi pou efyga ego, den eihe erthei...
me perimenan kapoioi filoi s\'ena horo gnosto tou, opou ehei prosklithe ma den ehei dehtei pote na erthei.
edosa rendez-vous me tin kori mou, molis erhotan o pateras tis spiti, na erthei na me vrei ekei gia na pame gia psonia.
etsi ki egine. to ti akousa sto tilefono apo to syzygo, de legetai.
me tin koroula tin 17hroni, pou pigame gia dorakia klp, perasame poly oraia. to ehei kai afti anagi, kai logo tou giorgou. gyrisame stis 6 kai kati.
skliri anafora:
takis: pou eisouna ki efyges? mporo na matho
ego: me ton gomeno eimouna, den to ixeres? (i kori mou itan mazi mou, ennoeitai oti imouna me tin kori mas!)

to vrady evala to giorgo gia ypno. o mikros mou eipe katse ligo mazi mou, xaploti, na mou les istories. afto eihe na ginei apo to kalokairi, kai gi afto dehtika ki epese dipla tou, ton agaliasa, kai kaname mia istoria mazi, opou elege kati ekeinos, symplirona ego, prospathontas etsi na kano mia diadrastiki istoria.
tote arhise tis fones o takis.
ase to paidi kai pigaine na kaneis afto ki ekeino, kai an itheles na asholeitheis mazi tou de tha tin eihes kopanisei oli tin imera! klp klp.
eipa sto giorgo: as pao kardoula mou, kai tha ertho se ligo.
o giorgos fonaxe ston patera tou: den ekane tipota i mama, min tis milas etsi.
o takis eipe sto gio tou: mi milas esy, min anakatevesai. esy na milas otan einai gia sena.
to paidaki koimithike.

ego plisiasa ton taki kai tou eipa hamilofona: den eisai 12 hronon san ton giorgo. eleos! einai symperifora afti se ena paidaki pou to xereis kiolas oti ehei tis idiaiterotites tou?

eho xespathosei.
agapi ypirhe pote anamesa mas?
yparhei?
yparhei misos tora?
ti yparhei, ti ypirhe?
ki omos, ego pou feromai sklira tora, pou skeptomai to misos, den eimai mono afto mesa mou...

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
pistevo pos tha spasoume tameia, an de spasoume ta kefalia mas prin!
:)

---

χαχαχαχα...στις ατάκες παρακαλώ!!

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
ki omos, ego pou feromai sklira tora, pou skeptomai to misos, den eimai mono afto mesa mou...

---

Δεν ξέρω για το μίσος και το κατά πόσο φέρεσαι σκληρά αλλά σίγουρα δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάει στο γιο σας και σε σένα.

ναι ρε συ τι-ποτε.τι κατασταση ειναι αυτη?δεν μπορω στενοχωριεμαι να τα βλεπω αυτα.δεν γινετε να ζεις και εσυ και τα παιδια σε αυτο το περιβαλλον.ξανασκεψου το να πατε σε οικογενιακο συμβουλο.φανταζομαι οτι δεν εχεις καμια ορεξη αλλα αν υπαρχει μια πιθανοτητα να γινουν καλυτερα τα πραγματα..
τετοια ζωη θελεις να ζεις?δεν γεννηθηκες για αυτο..