Printable View
Καλημέρα και καλώς σας βρήκα! Πάσχω από κοινωνική φοβία εδώ και 11 χρόνια, η οποία εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή έντονης εφίδρωσης. Έχω κάνει κατά καιρούς προσπάθειες ( επισκέψεις σε ψυχολόγο, φαρμακευτική αγωγή ), χωρίς όμως αποτέλεσμα. Εδώ και ένα περίπου μήνα άρχισα θεραπεία με cipralex. Βλέπω κάποια μικρή βελτίωση, όμως ταυτόχρονα αισθάνομαι υπνηλία και μια γενικότερη ψυχοσωματική κόπωση. Any advice?
Fear μου αποφεύγεις ότι έχει σχέση με κοινωνικά, πέραν της όποιας αγωγής σου και ψυχοθεραπείας, ή έχεις και σταδιακή έκθεση στα όσα σε ενοχλούν? Και εγώ έχω ακόμα κοινωνική φοβία και αγοραφοβία, αλλά πρόσφατα σε βαφτίσια που είχα να πάω δεν ασχολήθηκα καθόλου με την ιδέα ότι είμουν σε κόσμο....Εκτός των άλλων είμουν και πρώτη πίστα μπορώ να σου πω σε κοινή θέα όλων, μιας και είχα πάρει την ψηφιακή μηχανή μου και ήμουν συνέχεια σε κίνηση μπροστά στο μυστήριο τραβώντας σχεδόν όλη τη βάφτιση με όλους τους καλεσμένους διαρκώς να με παρακολουθούν.... Πιστεύω ότι αν συμμετέχεις πιο ενεργά σε κοινωνικές εκδηλώσεις θα είσαι σταδιακά πιο ήρεμος..Εγώ αυτό κάνω πάντως....Βέβαια η συνταγή δεν πετυχαίνει 100% αλλά τουλάχιστων με έχει βοηθήσει σημαντικά στα χρόνια...... Αναφέρω ότι ήδη είμαι σε αγωγή 9 χρόνια με seroxat και για κρίσεις πανικού....;)
Αγαπητοί, Όλγα και Orion, σε γενικές γραμμές δεν αποφεύγω τις κοινωνικές συναναστροφές. Σπούδασα, εργαζόμουν μέχρι πριν ένα μήνα και σε λίγο καιρό συνεχίζω και πάλι τις σπουδές μου. Το θέμα είναι ότι σχεδόν πάντα, εχω ταχυπαλμία και έντονη εφίδρωση με αποτέλεσμα να κρατάω πάντα μαζί μου χαρτομάντηλα και να τρέχω συνέχεια στην τουαλέτα για να πλύνω το πρόσωπό μου! Έχει καταντήσει βασανιστήριο. Μερικές πολύ αγχωτικές καταστάσεις που γίνεται να αποφύγω, πολλές φορές τις αποφεύγω, βέβαια.
Γειά σου Fear. Και εγώ πάσχω από την ίδια πάθηση εδώ και αρκετά χρόνια. Η υπνηλία και η κούραση είναι συχνές παρενέργειες τέτοιων φαρμάκων και απ\'ότι ξέρω σιγά σιγά υποχωρούν στους περισσότερους με τον καιρό. Και αν αυτό το φάρμακο δεν είναι κατάλληλο για σένα, σίγουρα κάποιο άλλο θα είναι πιο αποτελεσματικό. Αλλά το πιο βασικό και απο προσωπική πείρα είναι να γίνεται παράλληλα με τα φάρμακα και ψυχοθεραπεία, αλλιώς δεν χτυπιέται η ρίζα του προβλήματος...
καλησπέρα. Χαίρομαι πολύ που σας συναντησα.
Για πολλά χρόνια κουβαλάω αυτό το πρόβλημα χωρίς να το παραδέχομαι και να κάνω κάτι γι\' αυτό. Πλησιάζονταις τα όρια της κατάθλιψης αποφάσισα να αντιμετωπίσω με θάρρος (χι χι) την παθολογική δειλία μου. Μόνο που δεν ξέρω απο που ν\' αρχίσω. ϊσως το πρώτο βήμα είναι ν\' αρχίσω να μιλάω.
Γεια σου Κική.
Την αρχή την έκανες ήδη με την παραδοχή του προβλήματός σου.Το πρώτο βήμα έγινε.Θα χρειαστούν όμως κι άλλα βήματα μέχρι να φτάσεις στον στόχο σου!Το ν\' αρχίσεις να μιλάς για το πρόβλημά σου και πιθανόν να δεχτείς βοήθεια είναι ίσως κάποια άλλα απαραίτητα βήματα που πρέπει να κάνεις...
Φιλικά,
Χρύσα
Fear μου όλοι λίγο πολύ με κοινωνική φοβία αποφεύγουν κάποιες συναναστροφές.......Στο κάτω κάτω δέσ το και πρακτικά.....Υπάρχει κανένας δεσμώτης που να υποχρεώνει όλους να παρεβρίσκονται σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις.....???????
Εγώ καθαρά πρακτικά σκέφτομαι πολλές φορές το εξής......ακόμα και άτομα που δεν έχουν κοινωνική φοβία και πάλι για πολλούς άλλους λόγους τυνχάνει να μη πηγαίνουν πάντα παντού!:)
Να σε ρωτήσω κάτι......στα σχολικά σου χρόνια είχες γενικά άσχημες εμπειρίες ή τα πέρασες χαλαρά?? Εκτός των άλλων οι γονείς σου είναι τύποι που όταν ήσουν μικρός περιόριζαν σημαντικά τις συναναστροφές σου με άλλα παιδάκια για παιχνίδι?? Ειλικρινά θά\'θελα να μάθω.....
Κική μου μίλα μας όσο θες .....τα αυτιά των μελλών εδώ είναι πάντα ανοιχτά και έχουν πάρει σχεδόν το μέγεθος πίτσας!!!! Χωράνε πολλά !!!!!!:D:D
Σίγουρα είναι πολύ σπαστικό εμείς να παρουσιάζουμε τέτοιες ενοχλήσεις (εφίδρωση, ταχυπαλμία κτλ) σε καταστάσεις που άλλοι όχι μόνο δεν χαλιούνται αλλά πετάνε τη σκούφια τους για πολλαπλές εκδηλώσεις και συναναστροφές.....
Από την άλλη όμως μπορεί να έχουμε ότι έχουμε........αλλά συνάμα έχουμε και ένα ξεχωριστό.....ακαταμάχητο..... σέξι ταπεραμέντο!!!!!;);)
Γειά και χαρά! Κική καλώς ήρθες στην παρέα μας, Όλγα και Joker σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Σχετικά με τα παιδικά μου χρόνια εχω να πω, πως ήταν πολύ όμορφα. Το πρόβλημα ξεκίνησε γύρω στα 17 μου. Ήμουν πολύ ερωτευμένος με μια κοπέλα και της το έδειχνα με τον τρόπο μου χωρίς να της το πώ. Σιγά-σιγά άρχισε να δείχνει κάποιο ενδιαφέρον και όπως γίνεται συνήθως, περίμενε την πρώτη κίνηση από μενα για να τα ¨φτιάξουμε¨, όπως λέγαμε στο σχολείο. Αυτήν την κίνηση δεν την έκανα ποτέ, παρα το γενονός ότι την ήθελα σαν τρελός. Δείλιασα παρόλο που τα σημάδια ήταν θετικά. Έτσι μια μέρα, ξαφνικά μέσα στην τάξη κι ενώ η καθηγήτρια μου είχε απευθύνει το λόγο και όλοι γυρίζουν να με κοιταξουν ( μαζί κι εκείνη ), αρχίζω να ιδρώνω λες και έπαιζα ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν!!! Δεν το έχω συγχωρέσει ακόμη στον εαυτό μου, όχι για τη σχέση που έχασα, αλλά γι\'αυτά που ακολούθησαν. Σε συδυασμό με την πίεση των Πανελληνίων και τη λάθος αντιμετώπισή της κατάστασης από μέρους μου ( κλείστηκα αρκετά στον εαυτό μου ), το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ενώ αρχικά λοιπόν, η εφίδρωση εμφανιζόταν μόνο στη σχολική τάξη, όπου ήταν κι εκείνη, σιγα-σιγα άρχισε να εμφανίζεται σε οποιαδήποτε κοινωνική μου συναναστροφή. Με ακολουθεί μέχρι σήμερα, αλλα συνεχίζω να το παλεύω.
...αυτό βέβαια το περιστατικό ήταν κι ένα σημαντικό μάθημα. Από τότε όταν θέλω κάτι πολύ, το διεκδικώ, το κυνηγώ και συνήθως τα καταφέρνω.
Όλγα, το σχόλιο σου για το sexy ταμπεραμέντο, αποστομοτικό! Μ\'άρεσε. Να σαι καλά. Να\'μαστε όλοι καλά.
Παράξενος πάντως ο τρόπος που άρχισε σε σένα. Πιο πριν δηλαδή δεν είχες κανένα πρόβλημα; Ήσουν απλά ντροπαλός;
καλησπέρα παιδιά. Ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση. Δηλαδή fear πριν απο αυτό το γεγονός δεν είχες κάποιο άλλο πρόβλημα; Εγώ από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν \"συνεσταλμένη\".
\"Ήσυχο παιδί\" που λέει και η μάνα μου, \"κανείς δε κατάλαβε πότε μεγάλωσε. Του έβαζες να φάει - έτρωγε, αλλιώς δεν παραπονιόταν\".
Εμένα πάλι παίδες πιστεύω ότι η κοινωνική μου φοβία καλλιεργήθηκε από τα κόμπλεξ του πατέρα μου και όχι άμεσα από εμένα, από τα χρόνια του δημοτικού κιόλας.... Ο ίδιος μιας και ευτυχώς για πολλούς πια έχει πεθάνει!!!!, ήταν ιδιαίτερα αντικοινωνικός μιας και ήταν πάντα βαρετός έως απόλυτος και μονότονος σε κάθε παρέα και κανένας δεν τον ήθελε και κλείνονταν στο σπίτι, απαιτώντας όμως φασιστικά και όλοι οι άλλοι στην οικογένεια να μην έχουν φιλίες , οπότε από πολύ μικρή δεν με άφηνε να παίζω με τα άλλα παιδάκια παρόλο που ήμουν ιδιαίτερα φιλική και αγαπητή σε όλους. Δεν ξέρω τί θα πει παιδικό πάρτυ γεννεθλίων γιατί ποτέ δεν το έζησα......Μονίμως έλεγε σαν δικαιολογία ότι οι πατεράδες των παιδιών θα με βιάσουν!!! αν πάω...
Αν δε κάπου τύχαινε σε επίπεδο συγγενών να γίνει κάποια συνεύρεση και έβλεπε ότι περνάγαμε καλά.....πάνω στην φούντωση του κεφιού και του γέλιου μας έπαιρνε με το ζόρι να φύγουμε παρατώντας το παιχνίδι!!! Στο σχολείο όπως καταλαβαίνετε μέχρι και το γυμνάσιο δεν ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου, μιας και ούτε για έναν φιλικό καφέ μπορούσα να κανονίσω να βγω.....Ώσπου στο λύκειο και αφού έβλεπα ότι η κατάσταση του πατέρα μου άρχισε να γίνεται πολύ χοντρή, ενώ εγώ από την άλλη άρχισα δημιουργική κοινωνική δραστηριότητα και extra σπουδές τα πήρα στην κράνα και δεδομένου ότι αρνούνταν πεισματικά σε χρόνια βάση να θεραπευτεί από τον αλκοολισμό του, τον έγραψα κανονικά και πέρα από τα επιπρόσθετα ψυχολογικά προβλήματα που μου δημιούργησε, αποφάσισα να στηρίξω τα υπόλοιπα μέλη του σπιτιού, να αναλάβω υποχρεώσεις πολύ νωρίς και να θεραπεύσω έστω σε ένα καλό βαθμό τον εαυτό μου για να μην καταρρεύσει όλο το σπίτι μιας και όλοι ψυχολογικά είχαν γαντζωθεί επάνω μου......Αυτά τα περιληπτικά ολίγα περί κοινωνικής μου φοβίας που αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι των γενικότερων ψυχολογικών προβλημάτων μου για τα οποία παίρνω αγωγή......
Γειά σας παιδιά. Πριν μου συμβεί αυτό, ήμουν απλά κάπως συνεσταλμένος, αλλά χωρίς αυτό να φτάνει στα άκρα και να μου δημιουργεί πρόβλημα. Ήμουν το ήσυχο και το καλό παιδί της οικογένειας, που προσπαθούσε να μη στενοχωρεί κανένα, να κάνει πάντα το σωστό, να είναι καλός μαθητής κτλ. Μια πηγή του προβλήματος, ίσως να είναι το ότι ο πατέρας μου δεν με άφηνε ποτέ να κάνω λάθος. Έτσι, προκειμένου να μην αποτύχω, απεύφευγα και αποφεύγω κατά καιρούς να κάνω πράγματα. Αυτό μου έγινε μπούμερανγκ.
Όλγα σκέφτηκες ποτέ ότι ο ίδιος ο πατέρας σου να ήταν κοινωνιοφοβικός?
Οι κοινωνιοφοβικοι που έιναι αλκοολικοί είναι πολλοί περισσότεροι σε ποσοστό από το μέσο πληθυσμό.
Με τις συναναστροφές πώς τα πάτε; Βγαίνετε έξω, πηγαίνετε σε σπίτια φίλων; Πώς νιώθετε σε τέτοιες καταστάσεις; Η Ολγα π.χ.στα βαφτίσια που ήταν καλεσμένη, τα πήγε μια χαρά.
Σχετικά με την κοινωνική ζωή να σας πω: βγαίνω έξω δεν έχω πρόβλημα με αυτό και έχω φίλους. Βέβαια είναι δύσκολο να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους εκτός αν με προσεγγίσουν εκείνοι (με τρόπο που δε θα με ενοχλήσει). Η δημόσια έκθεση είναι αυτό που με τρομοκρατεί αλλά τώρα που το σκέφτομαι κάποιες φορές (λίγες ) που δε μπορούσα να κάνω αλλιώς και έπρεπε να βρίσκομαι στο επίκεντρο της προσοχής του πλήθους, μετά το πρώτο σοκ μου φαίνεται πως το διασκέδασα.
Αυτό που αντιμετωπίζω τώρα είναι πως στο στενό μου περιβάλλον κανείς δε θεωρεί πως έχω πρόβλημα και να ψάξω για βοήθεια είναι υπερβολή. Δε συμμερίζομαι την άποψη τους γιατί δε μπορώ να συμπεριφερθώ φυσιολογικά σε πολύ απλές καταστάσεις αλλά το σημαντικό είναι πως αποφάσισα να μη με νοιάζει τι θα πουν και ας δυσσαρεστηθούν όσο θέλουν!
Όλγα τι άλλα προβλήματα έχεις;
και fear στις συναναστροφές αισθάνομαι συνήθως άβολα. Εκτός απο τα άλλα άγχη έχω και το άγχος οτι δε θα συμπεριφερθώ κοινωνικά και θα κάθομαι σα το χαζό. Αυτό μπορεί να με κάνει να πω χαζομάρες τις οποίες θα σκέφτομαι μετά και θα αναλύω το τι έγινε και πως συμπεριφέρθηκα εγώ
Καλημέρα μας! Απλά ήθελα να πω, οτι χαίρομαι πολύ που βρήκα αυτό το site, που σας γνώρισα, που τα λέμε, που επικοινωνούμε. Να\'στε όλοι καλά!
εσείς ντρέπεστε να γράφετε μηνύματα στο site;
Μιχάλη μου ο πατέρας μου είχε πολλά άλλα...τί να σου πω ολόκληρη ιστορία...... Βοήθεια δεν ήθελε μιας και όπως έλεγε όλοι οι υπόλοιποι ήταν άρρωστοι στο σπίτι και λέγαμε μαλακίες ότι ήταν αλκοολικός και με ψυχολογικά που χρίζαν βοήθειας ψυχιάτρου..... Μέχρι που χόντρινε η κατάσταση και μας έβλεπε μετά από αρκετά χρόνια μέχρι και δαιμονισμένους και ότι ο σατανάς μας έβαζε λόγια για να τον βάλουμε σε κλινική.. Δοκιμάσαμε πολλές μορφές προσέγγισης και επαγγελματικές (με το ζόρι....σχεδόν)..αλλά τα πράγματα γίναν περίπλοκα...θέλει βιβλίο ολόκληρο για να διηγηθώ το θέμα.... Χέστα!!! :(:(
Fear μου κοινωνικά είμαι οκ, μέσα στον κόσμο κάθε μέρα (και μιλάμε για πολύ κόσμο ιδιαίτερα στη δουλειά μου), παρέες και έξοδοι αρκετοί, φίλους ιδιαίτερα cool και συμμετέχω όσο μπορώ σε εκδηλώσεις μήπως και ελαχιστοποιήσω τα κρούσματα πανικού στην κοινωνίκή φοβία που δε με ξεχνάνε τα σκασμένα.....
Κική μου είμαι 9 χρόνια σε αγωγή με seroxat για κατάθλιψη, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού και κοινωνική φοβία. Πλήρες πακέτο!!!!!!!!!!:D:D
Τόσο σε αυτό όσο και στο άλλο topic με θέμα την κοινωνική φοβία βρήκα πάρα πολλά κοινά σε σχέση με την δική μου περίπτωση. Τελικά είμαι κοινωφοβικός από πολύ μικρός. Μια κατάσταση που αρχικά εμφανίστηκε με ντροπαλότητα. Ήμουν και εγώ το καλό παιδί το ώριμο, που λέει \"σωστές κουβέντες\". Οι γονείς μου και οι συγγενείς παρουσίαζαν αυτή την ντροπαλότητα μου σαν ένα από τα βασικά μου προτερήματα, λέγοντας \"τι καλό παιδί!\" και άλλα τέτοιες μλκίες. Ο πατέρας μου δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός, δεν έβγαινε έξω και περνούσε τη μέρα του με διάφορες ασχολίες στο σπίτι. Σαν άτομο όμως είναι δημιουργικό. Στην εφηβεία \"έσκασε\" το πρώτο κοινωφοβικό επεισόδιο στο σχολείο, όπου όταν η καθηγήτρια μου ζήτησε να πω μάθημα άρχισε να τρέμει η φωνή μου. Από τότε έχω αρκετά παρόμοια επεισόδια κυρίως όταν πρέπει να μιλήσω μπροστά σε κόσμο.
Έχω κάποιους φίλους, με τους οποίους έρχομαι συχνά σε σύγκρουση κυρίως λόγω της αντικοινωνικότητας μου που βγαίνει σε επιθετικότητα. Βγαίνω έξω αλλά αποφεύγω τις μεγάλες παρέες. Εκεί, κυριολεκτικά, δεν έχω τίποτα να πω ή μάλλον δεν μπορώ να πω και πολλά. Εξετάζω την κάθε μου λέξη και μετά αν κρίνω ότι είπα καμιά βλακεία, ακολουθεί λεπτομερής εξέταση. Σε συναναστροφές ένα προς ένα (ή και παρέα δύο ατόμων) τα πάω αρκετά καλά.
Αποφεύγω γάμους και βαφτίσια. Πριν δύο εβδομάδες πήγα σε γάμο όπου και εγώ έβγαζα φωτογραφίες ώστε να κάνω κάτι άλλο. Την επόμενη εβδομάδα παντρέυομαι ΕΓΩ!:P Πρίν από μια εβδομάδα παραβρέθηκα σε τραπέζι της νύφης όπου χαιρέτισα 300 άτομα. Είχα κάποιο άγχος επειδή ήμουν το επίκεντρο της προσοχής αλλά αφού δεν έπρεπε να μιλήσω μπροστά σε πολύ κόσμο δεν είχα πρόβλημα. Γι\' αυτό δεν αγχώνομαι και πολύ για το γάμο μου. Γιατί δεν θα χρειαστεί να μιλήσω. Το μόνο που με αγχώνει είναι ότι θα πρέπει να χορέψω, γι\' αυτό θα προσπαθήσω να το αποφύγω (με συνένοχο τη νύφη) :P.
Ελπίζω να τα καταφέρω...
:D Να ζήσετε gus, ότι επιθυμείτε, βίο ανθόσπαρτο σας εύχομαι:)
ʼντε περιμένουμε μπομπονιέρες
Gus μου σίγουρα έχεις περάσει σε άλλη διάσταση της κοινωνικής σου φοβίας όπως και εγώ!
Μάλλον την αντιμετωπίζεις ψύχραιμα εκεί που πρέπει και είναι θετικό......
Εύχομαι ολόψυχα να χαρείς το γάμο σου.........και τα παιδάκια που θα αποκτήσεις με το καλό να τα κάνεις έντονα κοινωνικά και δραστήρια!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ
Gus να ζήσετε πάντα ευτυχισμένοι, ότι καλύτερο!!!!:D:D:D
Gus, έστω και αργοπορημένα, εύχομαι τα καλύτερα και καλούς απογόνους! Υγεία και ευτυχία! Όσο για το χορό, πιες κανένα-δυο ποτηράκια κρασί και όλα θα πάνε μια χαρά.:)
Πρώην fear77.
Να είσαι καλά fear. Θα το παλέψω και θα προσπαθήσω να το διασκεδάσω.
Λοιπόν, τελείωσε και ο γάμος.... :)
Όλα πήγαν καλά. Η κοινωνική φοβία και το άγχος προσπάθησαν να εισχωρήσουν στην όλη διαδικασία αλλά τα έδιωχνα με τον τρόπο μου. Τις προηγούμενες ημέρες έκοψα τον καφέ και οτιδήποτε άλλο ήταν πιθανό να μου επιδεινώσει την ένταση και προσπάθησα να ηρεμήσω.
ʼγχος είχα την ώρα της τελετής. Ίδρωσα σε πρόσωπο και χέρια και κάποιες στιγμές πίστεψα ότι θα λιποθυμήσω. Η γυναίκα μου κρατούσε σφιχτά το χέρι, μιας και αντιλήφθηκε τι γίνεται και προσπαθούσε να μου δώσει κουράγιο. Στις χαιρετούρες μετά την εκκλησία όλα πήγαν πολύ καλά.
Και πάμε τώρα στο επίμαχο θέμα. Στον χορό και σε όλη την διδαδικασία του τραπεζιού η οποία θα με έφερνε στο επίκεντρο. Ε λοιπόν και χόρεψα (αρκετά κιόλας) και χαιρέτησα και όλα όσα φοβόμουν τα έκανα με χαρακτησριστική άνεση.
Όλες τις \"δύσκολες\" στιγμές είχα στο νου μου την λέξη \"έκθεση\". Προσπαθούσα κάθε στιγμή την έννοια αυτή να την κάνω πράξη, και πιστεύω ότι τα κατάφερα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο αγώνας συνεχίζεται....
gus μου να ζήσεις μωρό μου!!!!!!!!!:D:D
Ότι καλύτερο βρε!!!!;)
Gus, τις καλύτερες ευχές μου!!!
ʼξιος, άξιος!!!
...άντε και στα δικά μας βρε παιδιά!!!
Γεια σας παιδες! ειναι καλο να μιλαμε κ ανακουφιστικο!
θελω να πω οτι ειμαι μονη στο σπιτι μετα απο αρκετο καιρο .. εκανα πολυ ασχημες σκεψεις ωσπου εβαλα τα κλαματα κ ξεφουσκωσα.
Ολγα 9 χρονια με κρισεις πανικου κ seroxat επισης η μουρη μου!οποτε καταλαβαινεις τωρα ,βραδυ...μονη... αντε να ξημερωσει!!!!!!!!!!
ειναι κανεις εδω???????
βεργινα
Orion, έχεις απόλυτο δίκιο στο θέμα της συγκεντρωσης. Το κλειδί είναι να μπορέσουμε σιγα-σιγά να φτάσουμε στο σημείο που δεν θα μας ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη των άλλων και το τι μπορεί να πουν για μας. Θέλει προσπάθεια, καθότι ο άνθρωπος σαν φύσει κοινωνικό ον, επιζητά πάντα την αποδοχή.
Η συνήθης λαϊκή φράση στ\'αρχ... μου (με το συμπάθειο, παιδιά), πρέπει να γίνει πράξη.
Και για να γίνει, θέλει δουλειά πολυ (που λέει κι ο ποιητής), θέλει να φτάνουμε κάθε μέρα στα όρια μας.
Δες το σαν πρόκληση. Έτσι το βλέπω εγώ.
Olga, Fear και όλα τα υπόλοιπα παιδιά σας ευχαριστώ για τις ευχές σας. Εύχομαι να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο μας και να περάσουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε :D
gus1973 σε χάσαμε βρε μετά το γάμο?;)
Είσαι καλά?
BNW24 καλώς ήρθες στο forum στο οποίο από ότι είδες αν υποφέρεις από κοινωνική φοβία μιας και ρωτάς για σχετική φαρμακολογία , δεν είσαι το μόνο άτομο εδώ!:) Υποφέρεις μόνο από κοινωνική φοβία??
Εγώ προσωπικά παίρνω seroxat 9 χρόνια τώρα και για κοινωνική φοβία και για άλλα ενοχλήματα (αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη...).
Όταν τα ξεκίνησα μετά από 4 μήνες σταθεροποιήθηκα και απλώς διατηρώ σε τυπικά mg την αγωγή για συντήρηση εξαιτίας των βιωμάτων μου που μου δημιουργούν συχνά ψυχολογικά σκαμπανευάσματα και επιμέρους ξύπνημα των ενοχλήσεων ανάλογα τις καταστάσεις. Κάτι άλλο η αλήθεια είναι ότι δεν παίρνω.....Σίγουρα όμως στην κοινωνική φοβία με βοήθησε πολύ η αλλαγή συνηθειών και δραστηριοτήτων.......Η επαφή με το κοινό σε σταδιακή έκθεση που εφάρμοσα από μόνη μου χωρίς γιατρούς να με συμβουλεύουν σχετικά , με βοήθησε πολύ και βελτίωσε αισθητά και τα επίπεδα της αγοραφοβίας μου!!!:)
Ψυχίατρο για αγωγή και επιστημονικές συμβουλές ζήτησα και πήγα από μόνη μου στα 22 (τώρα είμαι 34) - μια κίνηση που έκρινα άκρως σημαντική να γίνει! Αντί να ψάχνεις ιδιότητες φαρμάκων , θα σε συμβούλευα να επισκευτείς κάποιον γιατρό ώστε ο ίδιος βάση της δικής σου περίπτωσης να κρίνει τί ακριβώς θα είναι αποτελεσματικό......:)
Κάθε άτομο στην ειδικότητά του......μην αγχώνεσαι λοιπόν με εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες και παρενέργειες.........
Έτσι και αλλιώς κάθε άτομο αντιδρά διαφορετικά στην κάθε αγωγή....ακόμα και στο χρονικό διάστημα που τον πιάνει!!!
Πες μας κάτι παραπάνω για σένα και μείνε στην παρέα μας, μιας και απαρτίζεται από ότι θα διαπιστώσεις από ενδιαφέροντες χαρακτήρες που βασανίζονται δυστυχώς από παρόμοιες καταστάσεις...
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ!!!:):):)
BNW24 καλό είναι μιας και αναφέρεις ότι παρουσιάζεις περίεργα συμπτώματα και δεδομένου ότι ήδη είχες πάει σε γιατρό για αγωγή, να πας πάλι να τον συμβουλευτείς!:)
Κάποιες άλλες πιο προσωπικές πληροφορίες που θα ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με την όλη κατάστασή σου θα σου τις στείλω με ερώτηση σε u2u γιατί κρίνω ότι είναι προσωπικές και δεν θα ήθελα να βρεθούν σε κοινή θέα.
Ελπίζω να πράξεις δε ανάλογα και να δεχτείς για δεύτερη φορά τη γνώμη του ειδικού!
ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ!;)
BNW24,
έχεις σκεφθεί την εναλλακτική περίπτωση μιας ψυχοθεραπευτικής, αντί μιας φαρμακευτικής διαδικασίας?
ΥΓ. Θα σε παρακαλούσα να μη χρησιμοποείς greeklish σε αυτό το φόρουμ.
Ευχαριστώ.
dodoni, η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάληση είναι διαφορετικά πράγματα?
Αν η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην κοινωνική φοβία, πόσος είναι περίπου ο μέσος χρόνος προκειμένου κάποιος ασθενής να νιώθει καλύτερα?
ΒΝW24, Εγώ παίρνω τα seroxat και με βοηθούν. Όταν κάποια κατάσταση με αγχώνει ιδιαίτερα χρησιμοποιώ και τα tranxene (αγχολυτικά).
ΒΜW24, ο ψυχίατρός μου ( που μου είπε ότι είναι και ο ίδιος κοινωνιοφοβικός ) μου συνέστησε τα effexor. Επειδή ομως είχα ικανοποιητικά αποτελέσματα από το seroxat στο παρελθόν και δεδομένου ότι θέλουν και καμιά δεκαπενταριά μέρες για να αρχίσουν να ενεργούν, δεν τα δοκίμασα.
ʼλλοι χρησιμοποιούν ladose, dumirox, zoloft. Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο. Καλό είναι αυτό από το οποίο εσύ ο ίδιος θα έχεις αποτελέσματα.
BNW24,Quote:
Originally posted by BNW24
dodoni, έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά σε μερικές συνεδρίες δεν είχα διάθεση να μιλίσω για τα προβλήματά μου και ξενέρωνα. ʼλλες φορές πάλι είχαν προκύψει ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Μου είχε δημιουργηθεί όμως ένα άγχος για το άν θα έχω έμπνευση ώστε να ανοιχτώ στην ψυχολόγο μου. Δέν το άντεξα και σταμάτησα.
αναρωτιέμαι αν συζήτησες με τον ψυχοθεραπευτή σου αυτό ακριβώς το άγχος που περιγράφεις: την δυσκολία σου δηλαδή ή την μη διάθεση να επεξεργαστείς κομμάτια του εαυτού σου. Μερικές φορές, μια συνεδρία που περιστρέφεται γύρω από ένα τέτοιο θέμα, βγάζει ουσιαστικά πράγματα. Συχνά, αυτό το άγχος που περιγράφεις, αναφέρεται ως \"αντίσταση στη θεραπεία\". Είναι κάτι σαν μηχανισμός άμυνας του Εγώ, που μας προφυλλάσει απ το να έρθουμε αντιμέτωποι με τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας.
Δεν ξέρω αν για σένα ήταν κάπως έτσι, συμβαίνει όμως πάρα πολύ συχνά κατά την διαδικασία της θεραπείας.
Μιχάλη,Quote:
Originally posted by Μιχάλης
dodoni, η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάληση είναι διαφορετικά πράγματα?
Αν η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην κοινωνική φοβία, πόσος είναι περίπου ο μέσος χρόνος προκειμένου κάποιος ασθενής να νιώθει καλύτερα?
η ψυχανάλυση είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, με φανατικούς οπαδούς και φανατικούς επικριτές.
Προσωπικά, τάσσομαι στους επικριτές. ʼλλες δημοφιλείς μορφές ψυχοθεραπείας είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική, η προσωποκεντρική και η συστημική.
Όλες οι παραπάνω, έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και καμία δεν αποτελεί πανάκεια.
Σχετικά με την ερώτηση σου για το χρόνο διάρκειας μιας ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη μιας και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Πχ, η γνωσιακή θεραπεία, είναι βραχείας διάρκειας ενώ η ψυχανάλυση, είναι μακρόχρονη διαδικασία.
Στις βραχείας διάρκειας θεραπείες, συνήθως πραγματοποιούνται 12-20 συνεδρίες. Κατά κανόνα, υπάρχει μια γρήγορη ανακούφιση από το πρόβλημα, αν και οι στατιστικές αναφέρουν πως συνήθως το πρόβλημα επανέρχεται μετά την πάροδο κάποιων μηνών ή χρόνων.
Στις μακρόχρονες θεραπείες, το θεραπευτικό αποτέλεσμα αργεί να έρθει αλλά μοιάζει να είναι πιο μόνιμο, μιας και γίνεται δουλειά σε βάθος.
Προσωπικά, είχα εκπαιδευτεί στο γνωσιακό μοντέλο και δούλευα με αυτό για αρκετά χρόνια. Στη συνέχεια, προσωπικές ενστάσεις γύρω από τον τρόπο δουλειάς αυτού του μοντέλου, με οδήγησαν στο να εκπαιδευτώ στην προσωποκεντρική ψυχοθεραπεία, οπότε τα τελευταία χρόνια δουλεύω σύμφωνα με τις αρχές αυτού του μοντέλου.
Πέρα από το θεραπευτικό μοντέλο, υπάρχουν πολλοί ακόμη παράγοντες που επηρεάζουν τη διάρκεια αλλά και την έκβαση της διαδικασίας, όπως:
Ο ίδιος ο θεραπευόμενος, οι αντιστάσεις που έχει για τη θεραπεία, η θέληση που επιδεικνύει. Θεωρούμε ότι για να προσέρχεται κάποιος για θεραπεία, η θέληση του είναι δεδομένη. Ωστόσο, εσώτερες/υπόγειες διαδικασίες συχνά υποθάλπτουν την πορεία της θεραπείας, πχ μια προβληματική συμπεριφορά, όσο κι αν είναι προβληματική, επειδή μας είνα ι οικεία, γνωρίζουμε πως να την διαχειριστούμε, ενώ, μια νέα συμπεριφορά, όσο κι αν είναι επιθυμητή, επειδή είναι νέα ή ίσως άγνωστη, έχει κόστος και έτσι αρνούμαστε να κατευθυνθούμε προς αυτή.
τυχαίοι παράγοντες μπορούν επίσης να παίξουν καθοριστικό ρόλο, πχ ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή ένα ατύχημα που θα προκαλέσει έντονα συναισθήματα στον θεραπευομενο.
Η ιδέα του ότι κάνεις ψυχοθεραπεία ίσως να είναι τελικά πιο λυτρωτική και να σε βοηθάει περισσότερο και από την ίδια τη ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Η σειρά που προσπαθείς να βάλεις στο μυαλό σου, το ότι προσπαθείς να αναλύσεις και κάπου κάπου να κατατάξεις τις σκέψεις σου, οι φανταστικές συζητήσεις που κάνεις είτε με τον εαυτό σου είτε με τον ψυχοθεραπευτή σου όλα αυτά σε τοποθετούν σε μια θεραπευτική διαδικασία μακριά από το γραφείο του ψυχοθεραπευτή που μπορεί τελικά να είναι και το πιο ουσιαστικό μέρος της θεραπείας.