Printable View
Με βάση τον τρόπο που σκέφτονται οι περισσότεροι το να πιστεύει, με ειλικρίνια, ένας άνθρωπος σε Θεό (οποιονδήποτε Θεό οποιασδήποτε θρησκείας ή κάτι που έχει φανταστεί ο ίδιος) αμφισβητεί τη λογική του και το πόσο σώα τα φρένας έχει; Εσείς ποιόν θα πιστεύατε περισσότερο; Κάποιον που δείχνει πως πιστεύει σε Θεό ή κάποιον που δείχνει πως δεν πιστεύει; Σε δεύτερη σκέψη ποιόν θα εμπιστευόσασταν περισσότερο;
ποιον Θεο απ'ολους ?
Επεξεργάστηκα το μήνυμα ως απάντηση στην ερώτηση σου.
κοιτα, αν ελεγες για τον Θεο των χριστιανων, επειδη ειναι ευρεως διαδεδομενος εδω και τον εχουν αποδεχτει και σαν πραγματικο προσωπο, θα σου απαντουσα ναι μπορει να εχει σωας τας φρενας (για τη κοινωνια παντα και τους πολλους). εαν πω ομως εγω οτι ο θεος μου ειναι ενα μπουκαλι μπυρας, τοτε δε νομιζω πως θα με παιρναν στα σοβαρα και θα με εμπιστευοντουσαν και πολλοι. ειναι οπως εγραψα και σε καποιο ποστ παλιοτερα, οταν υποστηριζεις και γινεσαι κι εσυ ενα με αυτο που πιστευουν ολοι, τοτε σε δεχονται πιο ευκολα.
Δεν έχω καταλάβει τελικά τι πιστεύουν οι περισσότεροι. Εσύ λες δηλάδή πως οι περισσότεροι πιστεύουν στον Χριστό;
Ίσως οι απόψεις και τα πιστεύω να αλλάζουν για διάφορους λόγους. Πόσο μάλλον με τόσο πλύσιμο που τρώμε από μικροί...
Θαρρώ πως όταν υποφέρει κάποιος πολύ τότε αναζητάει αληθινά μέσα του τον Θεό, τον Χριστό ή την μητέρα Τερέζα. Ψάχνει να βρεί σύννεφα να πιαστεί και αυτά που προσδοκά και δεν τα βρίσκει στην πραγματική ζωή να τα βρεί επ ουρανού. Η απλά να βρεί κάτι καλύτερο μετά. ϊσως γι'αυτό να λένε "η ελπίδα πεθαίνει τελέυταία"...
To 85% εδω στην Ελλαδα, μην πω και περισσοτερο, ναι πρεπει να ειναι χριστιανοι ορθοδοξοι. αν και οι θρησκειες υποτιθεται αυτο κανουν, προσφερουν ψευτικη ελπιδα στο κοσμο, ειναι "το οπιο του λαου" οπως λενε... δε χρειαζεται να εχει αναγκη απο ελπιδα καποιος, μπορει να πιστευει επειδη ετσι εμαθε, παραδοση δλδ, ή μεχρι κι απλα επειδη θελει να γινει ευκολα αποδεκτος στους αλλους. αν πω για παραδειγμα σε μια κοπελα οτι ειμαι σατανιστης, τοτε σιγουρα θα φαω ακυρο. αν πω οτι ειμαι χριστιανος ορθοδοξος, θα με δει με καλυτερο ματι. κι απο εκει καταλαβαινουμε γιατι ειναι ψευτικες ολες αυτες οι δηθεν αξιες, πατριδα-θρησκεια-οικογενεια. συμφερουν τους πολλους, οποιος δε τα ακολουθει ξεχωριζει... και φυσικα τον βριζουν κι ολας αφου νιωθουν οτι στρεφεται εναντιον τους.
Για κάθε είδους πίστης ή μή πίστης έχει βγεί και μια κατηγορία. Χριστιανοί, Ισλαμιστές, Βουδιστές, Άθεοι. Δηλαδή ουσιαστικά σε βάζουν σε ομαδίτσα ακόμα και να μη πιστεύεις σε τίποτα.
Αυτά for now :)
Το χειρότερο είναι να καταντήσει η θρησκεία στον άνθρωπο κάτι σαν, σχέση αρρώστιας με φάρμακο. Δηλαδή να εγκλωβιστείς σε τρόπο ζωής ή χαρακτήρα που υποτίθεται είναι στα πλαίσια της θρησκείας από τον οποίο (τρόπο ζωής, χαρακτήρα) να θέλεις να ξεφύγεις αλλά να μην μπορείς για κάποιους λόγους ή να μην τα καταφέρνεις (αφού έχεις εγκλωβιστεί σε τέτοιο βαθμό), να νοιώθεις γι΄ αυτό δυστυχία, μιζέρια που στερείσαι πολλά στη ζωή, και αφού είσαι εγκλωβισμένος και δεν μπορείς να φύγεις, καταφεύγεις στα μέσα της θρησκείας, δηλαδή επίκληση του Θείου, εναπόθεση ελπίδας στο Θεό, προσευχή ως μέσο λύτρωσης κ.α. για να απαλύνεις τη δυστυχία σου αυτή και να νοιώθεις καλήτερα μέσα σ΄ αυτό που έχεις εγκλωβιστεί.
Κατανοητό;;
Οι ανθρωποι αρκετες φορες εχουν την αναγκη να πιστευουν οτι η ζωη εξαρταται και απο μια ανωτερη δυναμη κι οχι μονο απο τον εαυτο τους, αυτο τους κανει να νιωθουν μεγαλυτερη ασφαλεια και δυναμη. Η αισθηση δηλαδη οτι εχουν καπου να βασιστουν παρ'ολες τις δυσκολιες και η δυναμη που αποκτουν μεσα απ'αυτο, ερμηνευεται απο τους περισσοτερους σαν βοηθεια απο το Θεο.
Εγω αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι οσο πιο λιγα ψαχνει κανεις τοσο πιο ησυχος ειναι. Βλεπω οτι οσοι συμβιβαζονται σε θεματα πιστης και ακολουθουν παραδοσεις της κοινωνιας ας το πω ετσι, περνανε απο αυτη τη ζωη ισως πιο ευτυχισμενοι. Δεν εχει σημασια αν το κανουν απο ελλειψη κριτικης σκεψης ή αν μετα απο ψαξιμο κατεληξαν στην επιλογη τους, το αποτελεσμα ειναι ιδιο.
Αλλοι μπορει να ξοδευουν και ολη τη ζωη τους αναζητωντας κατι για το οποιο τελικα δεν προκειται ποτε να βρουν την αληθεια. Και ερχεται η στιγμη που αναγκαζονται να αποδεχτουν οτι δε μπορει κανεις να ξερει την αρχη και το τελος του κοσμου.
p.s. Σχετικα με την ερωτηση του insect πιστευω οτι οι ανθρωποι συνηθως ειναι πιο δεκτικοι σε οτι ειναι και πιο οικειο σ'αυτους. Το ποσο συγκλινουν δηλαδη τα πιστευω καποιου με αυτα καποιου αλλου νομιζω επηρεαζει τη μεταξυ τους αλληλεπιδραση.
ioannis, δεν καταλαβαίνω που θέλεις να καταλλήξεις. Θεωρείς τελικά ανισσόροπο κάποιον που πιστεύει πραγματικά σε κάποιου είδους Θεό ή όχι; Είναι καλό πράγμα η πίστη η τιποτένιο (έτσι όπως το παρουσιάζεις...);
οι ανθρωποι χωριζομαστε σε αθεους κ ενθεους.Δεν εχει σημασια ποιος πιστευει τι, αλλα πως αντιμετωπιζει τη ζωη του ! ο τροπος ζωης του καθενα μας καθοριζει κ το επιπεδο σεβασμου που εχουμε απεναντι στη αγνωστης προελευσης ζωης που μας δοθηκε,και αυτο με τη σειρα του καθοριζει κ το επιπεδο εντιμοτητας που διακρινει την επικοινωνια μας με τους αλλους!
Επομενως δεν παιζει το -εισαι τιποτενιος αρα εισαι αθεος η κ το αντιθετο. εξ αλλου , με τους πιστους σε μια θρησκεια κ το θεμα της αμαρτιας κ κατα συνεπεια της μετανοιας μπορουν να δικαιολογηθουν ολα!
Το κεντρικό νόημα στο προηγούμενο μήνυμα μου είναι: ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στη θρησκεία με την κακή έννοια, εκεί που βλέπεις ανθρώπους μίζερους να καταφεύγουν στη θρησκεία σα σε ψυχοφάρμακο.Quote:
Originally Posted by insect
Δεν έχει προχωρήσει το θέμα παρά το ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον μια συζήτηση..........
Το θέτω και κάπως αλλιώς. Η θρησκεία ως κάτι που επιφέρει αδράνεια στον άνθρωπο και ως ψυχοφάρμακο. Και ως εγκλωβισμός της ζωής του και δυστυχία για κάποιον που χει μπλέξει βαθιά στη θρησκεια.
ο Χριστοσ ελεγε :η πιστη σου σε εσωσε. Νομιζω πωσ αν πιστευουμε αναπτυσουμε μια δυναμη μεσα μασ που καθε αλλο παρα κακο κανει .
Όταν όμως η πίστη σου επιβάλλεται σαν καταπίεση ή έμμεσος ψυχαναγκασμός;
Που σε καταρρακώνει, και σε απομωνώνει απ την κοινωνία, σου δημιουργεί πρόβλημα κοινωνικής ένταξης και αποδοχής ή τύψεων συνείδησης για΄πράγματα που θες να κάνεις και στο τέλος χρησιμοποιείς αυτήν την πίστη ως ψυχοφάρμακο σ΄όλα αυτά τα πλην, από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Γι αυτή τη θρησκεία μιλώ!!!
οχι το να πιστευει ενας ανθρωπος σε Θεο δεν εχει καμια σχεση με τη λογικη, ειναι μια φυσικη ανθρωπινη αναγκη κ ειναι υπερλογη διαικασια. γι αυτο συνηθως αυτοι που τα βλεπουν ολα με τη λογικη δεν πιστευουν σε κανενα Θεο, γιατι ο Θεος δεν ανιχνευεται, δεν βιωνεται με τη λογικη. ο ορθολογισμος ειναι μια μεγαλη τροχοπεδη για να γνωρισει κανεις το Θεο.Quote:
Originally Posted by insect
υπαρχουν θεοι κ θεοι. ακομα κ αν δεχτουμε οτι υπαρχει αληθινος Θεος, (εγω κατα πασα πιθανοτητα πιστευω οτι υπαρχει πλεον, παλια οχι, ημουν hard core αθεα) αυτο δε σημαινει οτι ολοι οι ανθρωποι εχουν το σωστο Θεο στο κεφαλι τους. κυκλοφορουν κ πολλοι ψευδοθεοι για πολλους κ διαφορους λογους. ειτε επιτηδιοι προσπαθουν να πλασαρουν τετοιους θεους για το κερδος κ την εξουσια, ειτε οι ανθρωποι ασυνειδητα στρεβλωνουν το Θεο γιατι προβαλλουν πανω του δικα τους χαρακτηριστικα η χαρακτηριστικα των γονεων τους κλπ, η εχουν μαθει σε ενα στρεβλωμενο Θεο γιατι ακολουθησαν πιστα καποια στρεβλωμενη θρησκευτικη παραδοση. εγω πχ αν κ διαβασα τι εστι Θεος συμφωνα με την ορθοδοξη παραδοση (Θεος ειναι μονο αγαπη κ τπτ αλλο) κ τι με την καθολικη (ο Θεος ειναι δικαιος, συνεπως μεσα απο τη δικαιοσυνη του προκυπτει η τιμωρια στους αμαρτωλους), ειχα μια ταση να τον νιωθω σαν τον Θεο τιμωρο της καθολικης παραδοσης, κ αυτο μαλλον γιατι δεν εχω καλη σχεση με τον εαυτο μου, δεν αποδεχομαι πληρως τον εαυτο μου, θα ηθελα να ειμαι καλυτερη απο οτι ειμαι κ ετσι προβαλλω στο Θεο τη δικη μου κατασταση μη αποδοχης κ αισθανομαι οτι κ αυτος θα με απορριψει.
παντως το να πιστευει καποιος δεν εχει καμια σχεση με ψυχωσικα συμπτωμτα, αν υπονοεις κατι τετοιο. οι ανθρωποι που εχουν βιωσει αποκαλυψη του Θεου, με διαφορους τροπους μπορει να γινει αυτο, τα ειχαν 400 κ μια υπερβατικη εμπειρια δεν εχει καμια σχεση με το να χανει καποιος την επαφη με την πραγματικοτητα. ουτε η υπερβατικη εμπειρια διαρκει 15 μερες η 6 μηνες η οσο χρειαζεται για να χαρακτηριστουν καποια συμπτωματα ως ψυχωσικο επεισοδιο.
εγω προσωπικα εμπιστευομαι περισσοτερο καποιον, ο οποιος κερδιζει την εμεπιστοσυνη μου σαν ανθρωπος κ αυτο δεν εχει να κανει με το αν πιστευει η οχι. ξερω θαυμασιους αθεους που κερδιζουν την εμπιστοσυνη μου, θαυμασιους σκεπτομενους πιστους που επισης κερδιζουν την εμπιστοσυνη μου, θρησκοληπτους η ανεντιμους η συμφεροντολογους "πιστους" που δεν κερδιζουν την εμπιστοσυνη μου κ παρομοιως ανεντιμους η φανατισμενα αθεους που επισης δεν κερδιζουν την εμπιστοσυνη μου.
insect,
από τις τρεις λέξεις του τίτλου δε στάθηκα καθόλου στην τελευταία, στο σχήμα, τη μορφή, το χρώμα, τη γεύση ενός θεού,
όσο στην πίστη.
Συμφωνώ ότι την πίστη δεν μπορεί να τη ζυγίσει έτσι εύκολα η λογική, και είναι σπουδαία υπόθεση για όσους μπορούν πράγματι να τη βιώσουν.
Εγώ ''ανακωχή'' με εκείνο το στερητικό α δεν μπορώ να πω ότι έχω κάνει ακόμα..
Θυμήθηκα και κάτι όμορφο που είχε γράψει ο Χαλίλ Γκιμπράν:
Η πίστη είναι μια όαση μέσα στην καρδιά την οποία δε θα φτάσει ποτέ το καραβάνι της σκέψης.
Θα έλεγα αυτά που λες, υπερφυσικές εμπειρίες και αποκάλυψη Θεού, δεν είναι και πολύ λογικά πράγματα.... πιστεύω lucifer πως υπάρχει πολύ εκμετάλευση σε ψυχικά ασθενείς ή για να το θέσω πιο απλά στους αδύναμους ανθρώπους, σε φτωχούς και κοινωνικά καταποντισμένους για να εξυπηρετούνται συμφέροντα και λαγνείες.
Ο άνθρωπος είναι το πιο επικύνδυνο ζώο που γνωρίζουμε, είμαστε το πιο επικύνδυνο ζώο, και ο αφανισμός των δεινοσαύρων έδωσε στα θηλαστικά την δυνατότητα να αναδείξει και να εξελίξει το ζώο έτσι όπως είμαστε εμείς, να κατακτήσουμε τα πάντα σε αυτό τον πλανήτη και να έχει σειρά το υπερπέραν, σαφώς φαντάζομαι και με κάποιες πιθανότητες μεταναστευσης προς άλλο πλανήτη. Πολλοί , μη σου πω οι περισσότεροι, λένε πως ο κίνδυνος του διαστήματος είμαστε εμείς και τίποτα άλλο, ούτε κάποιος Θεός, ούτε κάποιος μετεωρίτης.
Θα μου πεις τώρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ένας σεισμός 8 ρίχτερ για παράδειγμα και να ισοπεδώσει μια ολόκληρη πόλη όπως η Αθήνα (δεν θα το ευχόμουν βέβαια). Αυτό δεν θα γινόταν επειδή έγινε κάτι κακό αλλά επειδή οι τεκτονικές πλάκες κουνήθηκαν και προκάλεσαν τον σεισμό. Έτσι απλά χωρίς λόγο. Έτσι είναι και το σύμπαν (τυχαίο) και εφόσον ο άνθρωπος ώς το μόνο ζώο που έχει νοημοσύνη λειτουργεί οργανωμένα (η οργάνωση/ οργανωτικότητα δείχνει εφυία) δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να υπάρχει κάτι με νοημοσύνη που να κινεί το σύμπαν, η και να κρατάει την Γή όρθια στο κενό, πέρα από κάποιες δυσνόητες δυνάμεις για εμάς.
Σαν να λέμε το νερό στην έρημο.. σωστά;Quote:
Originally Posted by crazy_diamond
:) Ναι καπως ετσι insectQuote:
Originally Posted by insect
η σκεψη ισως να μη νιωσει ,αλλα η ψυχη θα το το αγκαλιασει
και θα αισθανθει αυτο το μαγικο νερο που θα την ξεδιψασει ,και θα της προσφερει
εστω και μικρες σταγονες
Μαγεια ,πραγματικη ειναι αν πιεις απο αυτη την οαση
Σου έστειλα pm, το έλαβες?
τελειο crazy! αυτο ακριβως μαλλον ειναι ο Θεος. κατι που βιωνεται στην καρδια κ δεν μπορει με τπτ να το ανιχνευσει η λογικη. άλλα καταλαβαινουμε με τη λογικη, άλλα με το συνασιθημα!Quote:
Originally Posted by crazy_diamond
αληθεια, τον ερωτα κ την τεχνη τα "καταλαβαινουμε" με τη λογικη? (επιτηδες τα εισαγωγικα, ακριβως για να υποδηλωσουν οτι το ρημα καταλαβαινω ειναι αστοχο)
νιωθω η βιωνω η αισθανομαι τον ερωτα η την τεχνη.
καπως ετσι κ με το Θεο (για οσους πιστευουν αυτο, εννοειται).
fuck! short message!Quote:
Originally Posted by insect
Δεν έχω ιδέα! Οτι και να σου πω θα δεν θα είναι εξίσωση τρίτου βαθμου (ούτε καν δευτέρου). Οι επιστήμονες λένε πως το σύμπαν οδεύει προς το χάος γιατί διαστέλεται. Είχα δει ένα όμορφο σχέδιο κάπου, αν το βρώ θα ποστάρω. Ωστόσο να και ένα άλλο ενδιαφέρον κείμενο:Quote:
Originally Posted by Lou!
If the basic rules of chemistry are any guide, life should not exist. Scientists showed in the 1950s that shooting an electric spark through a soup of chemicals — thus simulating lightning strikes on the primordial planet earth — could produce simple organic compounds. But complex, self-reproducing chemicals like dna? They shouldn’t have arisen in a trillion years. At an even deeper level, the second law of thermodynamics dictates that the universe should inexorably move toward disorganization. Cups of tea always cool off; they never spontaneously get hotter. Iron rusts, but rust never turns into iron.
Άγνωστη προέλευση, άγνωστος προορισμός :)
ωραιο μου αρεσε αυτο το κειμενο! :)
Να και ένα σχεδιάγραμμα
http://www4.ncsu.edu/unity/lockers/u...o/backward.gif
καλησπερα insect αναλογα το ποσο πιστευει ο καθενας μας και τι αντιμετοπιζει καθε φορα δημιουργει την αναγκη του να εμπιστευτει καποιον που πιστευει πολυ σε οποιον θεο...ας πουμε εγω ποτε δεν πιστευα πολυ και δεν ασχολιομουν οταν η γιαγια μου μου μιλαγε για το ποσο την εχει βοηθησει η πιστη στην ζωη και πιστεψε με εχει περασει παρα πολλα...μετα τις κρισεις πανικου που τα ειδα ολα και επαθα την πλακα μου...καθομαι και ακουω την γιαγια μου και οποιον αλλον πιστευει βαθια και κανω το ιδιο οσο μπορω...με εχει βοηθησει παρα πολυ...ο ανθρωπος εχει την αναγκη παντα να πιστευει σε κατι σε οτιδηποτε σε μια ανωτερη δυναμη για τον καθενα μας ξεχωριστη...
Ο άνθρωπος χρειάζεται να εναποθέσει τις ελπίδες του κάπου όταν νοιώσει ότι οι δικές του δυναμεις έχουν εξαντληθεί και να αφεθεί στην ελπίδα παρέμβασης μιας ανώτερης δύναμης, η οποία θα πραγματώσει καθε τι το οποίο ο ίδιος θα αδυνατεί να πραξει. Αυτό είναι ο Θεός. Είναι εδώ που η επίκληση του Θεού γίνεται έντονη, συνοδεύεται από ελπίδα αλλά και γαλήνη, ηρεμία για αυτό που συμβαίνει, για το αναμενόμενο ή και για το απρόβλεπτο. Αυτό είναι η πίστη στο Θεό.
Βέβαια υπάρχει και το άκρο που είνια η εξάρτηση. Η αδράνεια. Το να περιμένεις απαθής, το να μην καταβάλλεις το απαν των δυνάμεων σου περιμένοντας τη θεική παρέμβαση. Ακόμα, το να καλύπτεις το φόβο σου και τις οποιες αδυναμίες πίσω από το όνομα του Θεού. Υπάρχει και το άλλο, το να σου επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής όλο απαγορεύσεις δήθεν για να σαι κοντά στο Θεό. Αυτές είναι οι μορφές της «αρρωστημένης θρησκειας».
Σ΄αυτές τις περιπτώσεις η θρησκεία λειτουργεί ως ένα ψυχοφαρμακο στη δυστυχία. Μια δυστυχία που έχει τις ρίζες της στη θρησκεια, στην επιβολή ή αποδοχή της στη ζωή με τον πιο πάνω αρνητικό τρόπο. Εδώ ο άνθρωπος πονά, θελει να ξεφυγει, να ζησει ελευθερος, η θρησκεια έχει καταντήσει σκλαβιά. Η επικληση του Θεού εδώ γινεται για σκοπούς ηρεμίας σ΄ όλη αυτή τη δυστυχία.
Εγω πιστευω στον εαυτο μου.
Για κάποιους η σχέση τη θρησκεία τους έχει κοστίσει.
Εννοώ το να σου επιβάλλεται ένας τρόπος ζωής υποτίθεται σύμφωνος με τη θρησκεία, σαν καταπίεση και να σου δημιουργούνται ενοχές κάθε φορά που πας να κάνεις κάτι το οποίο είναι αντίθετο με αυτό τον τρόπο ζωής. Τον τρόπο αυτό ζωής να προσπαθείς να τον παρουσιάσεις στους άλλους σαν ενσυνείδητη επιλογή στη ζωή σου, κάτι όμως που στο βαθος της σκέψης δε συμβαίνει.
Και αυτή η παρουσίαση με τη σειρά της δημιουργεί στους άλλους εντύπωση ότι ακολουθείς ένα δικό σου διαφορετικό από το δικό τους τρόπο ζωής με αποτέλεσμα να απομακρύνονται από κοντά σου, με αποτέλεσμα να σου στερείται η κοινωνικοποίηση.
Και στο τέλος να βιώνεις τη μοναξιά σου σ΄ αυτόν τον τρόπο ζωής που υποτίθεται είναι κοντά στη θρησκεία ή να αναγκαζεσαι να συναναστρέφεσαι με άτομα τα οποία δε σε γεμίζουν, απλά επειδή κι αυτά ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής.
Όλο αυτό είναι καταπίεση.
Και να σου στερούνται οι όμορφες και ανέμελες στιγμές τησ ζωής και να εισπράττεις την απειρία στις συναναστροφές.
Και στο τέλος στρέφεσαι στο Θεό με την ελπίδα να σε λυτρώσει από αυτή τη δυστυχία.
Είναι ίσως η χειρότερη μορφή σχέσης με το Θεό.
Το χειροτερο είναι όταν η θρησκεια λειτουργεί στα διαμορφωτικά παιδικά χρονια ως, μην το κανεις αυτό, μην πεις ετουτο, μην πας εκεί, τον ταδε που σου κανε κακο μην του ανταποδωσεις γιατί θα του ανταποδώσει ο Θεός, να χεις υπομονη σε ότι σου κανουν, μην κανεις παρεα τους ταδε, και όλα αυτά χωρίς εναλλακτική επιλογή.
Και στο τέλος, στην εφηβεια και μετεπειτα να χεις να αντιμετωπισεις απειρία στις σχεσεις, τρυματα του παρελθόντος και φοβίες, ενοχες για ότι πας να καμεις ως αποτελεσμα αυτου του προστατευτισμού που υποτίθεται ήταν για το καλό σου ή των αδυναμιών των ανθρώπων που χες δίπλα σου που τις κάλυπταν υπό τον μανδήα της θρησκείας. Και σου μενει η δυστυχία, το να μην μπορείς να χαρεις τις ομορφες στιγμες τησ ζωής όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος, να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις καταμουτρα τη ζωή.
Αρρωστημένη μορφή θρησκείας................
Ποια θα ταν η αποψη σας αν το θεμα ειχε τιτλο: η θρησκεια ως ψυχοφαρμακο;
Και στην Ορθοδοξία συναντάται ο "Θεός- τιμωρός", μη νομίζεις!Quote:
Originally Posted by Lou!
Πήγαινε στις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις του Καντιώτη και θα δεις!
Θα σιχαθείς τα θρησκευτικά μια ώρα αρχύτερα......
Μα αυτό σου επιβάλλουν οι παπάδες!Quote:
Originally Posted by ioannis2
Όχι κατευθείαν όμως! Μόλις μπεις για τα καλά "μέσα" και άπαξ και σιγουρευτούν ότι είσαι δικός τους, τότε σου επιβάλλουν και όλο το προαναφερθέν "φορτίο" στις πλάτες σου!
Έτσι πάει το πράγμα........
Την θεωρω πολυ χρησιμη την πιστη , και μπορεις ναχεις τα δικα σου πιστευω , δεν ειναι αναγκη ουτε στην εκκλησια να πηγαινεις , ουτε να γινεις τυπολατρης .............προσευχηστο δωματιο σου , ο Θεος ειναι παντου ......ουτε πολλα πολλα με παπαδες, εκτος κι αν βρειςκανα πολυ καλο , ανοιχτομυαλο , σπανιο βεβαια .....Quote:
Originally Posted by ioannis2
θα ηταν πολυ ανακουφιστικο αν υπηρχε θεος.
Επειδη κι εγω θυμαμαι τι γραφεις , και Θεος να μην υπαρχει , το αστειο ειναι οτι η πιστη λειτουργει ..........εσυ τοχες γραψει , συμφωνω και επαυξανω .......Quote:
Originally Posted by Remedy
!!! ναι, το πιστευω αυτο. καπου θα το γραψα για να το θυμασαι...Quote:
Originally Posted by Macgyver
το κακο ειναι, οτι πρεπει να μην το ξερεις για να λειτουργησει. χαχαχαχαχαχαχα!
πρεπει να νομιζεις οτι ενεργει ο θεος.
με αλλα λογια, "μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι"...
Ε , ναι , δεν μπορεις να κανεις simulation της πιστης ........
Εξαρτάται ποιος Θεός.......Quote:
Originally Posted by Remedy