ολα μαυρα

δε βρισκω κανενα νοημα στη ζωη. δε με ενδιαφερει τπτ. θεωρω τον εαυτο μου τελειως αχρηστο κ αναξιο. απο το παρελθον μου θυμαμαι μονο τα ασχημα. μου κολλαει στο μυαλο ο,τι με εχει ενοχλησει αφορητα. δεν ξερω τι μου φταιει πραγματικα. δε θελω αλλο να ζω ετσι. δεν πιστευω οτι μπορω να κανω κατι για να το αλλαξω ολο αυτο. θελω να σταματησει η ζωη μου, δεν το θελω το υπολοιπο της ζωης μου, δε με ενδιαφερει τπτ, ουτε εχω να κανω κατι δημιουργικο.

επισης ακομα καποια παλαια γεγονοτα με θυμωνουν. με θυμωνει που με κλεισανε οι γονεις μου με πρωτοβουλια του τοτε γιατρου μου στην ψυχ κλινικη το '99. με θυμωνει ακομα, κ ας εχουν περασει 12 χρονια. με κλεισανε με το ετσι θελω. δε με ρωτησανε. επισης μου κανανε "θεραπεια" με το ετσι θελω. ειχα καταθλιψη κ επαιρνα ηδη φαρμακα κ ειχα κανει μια αποπειρα με τα φαρμακα της καταθλιψης πριν περιπου 20 μερες απο τοτε που με κλεισανε μεσα. αυτοι με κλεισανε μεσα κ μου δινανε φαρμακα με το ζορι αλλα οχι μονο. [η αποπειρα θεωρηθηκε για τελειως αρρωστο λογο, επειδη δεν πηγα καλα σε ενα διεθνη μαθητικο διαγωνισμο].

μου κανανε κ μια αλλη θεραπεια, ερχοντουσαν μερα παρα μερα το πρωι στο δωματιο μου 1-2 τυποι (δε θυμαμαι λεπτομερειες) κ μου καναν μια ενεση στη βλεβα κ μετα εχανα τις αισθησεις μου κ δεν ξερω τι αλλο μου κανανε. κ μου το καναν αυτο για 8 φορες. δεν μου ειπανε τι μου κανανε. απο οτι εμαθα στο ιντερνετ πολλα χρονια αργοτερα (απο το '07 κ μετα), ετσι ακριβως γινεται το ECT (Electroconvulsive Therapy) ή αλλιως το γνωστο "ηλεκτροσοκ" (απο τις ταινιες). θυμωσα πολυ οταν το εμαθα κ εβαλα τα κλαμματα κ αισθανθηκα σαν ενα 5χρονο παιδακι που το ειχαν κοροιδεψει. προσπαθησα να μαθω τι ειχε παιξει, πηγα εγω αυτοπροσωπως στην κλινικη εκεινη πριν λιγες μερες (τωρα πολυ προσφατα) με την ταυτοτητα μου να δω τα ιατρικα αρχεια της περιπτωσης μου, αλλα δυστυχως η κλινικη ειχε ανακαινιστει κ αλλαξει διευθυνση κ το μονο που βρηκαν ηταν οτι οντως ειχα νοσηλευτει πασχουσα απο καταθλιψη τοτε, κ μου ειπαν καποιοι ψυχιατροι που ρωτησα εκει οτι στην παλια κλινικη γινοταν το ECT. ο μονος που ισως ξερει πλεον τι πραγματικα εγινε, ειναι ο τοτε ψυχιατρος μου (δεν τον εχω ρωτησει). αυτα.

σοκαριστηκα οταν καταλαβα οτι ειμαι ενα ψυχακι που του εχουν κανει κ ηλεκτροσοκ...

ακομα αναρωτιεμαι αν οι γονεις μου με αγαπουσαν τοτε...

δεν ξερω τι να κανω απο εδω κ περα...

Προσωπικα δεν μου εχεις δωσει επουδενι την εικονα ψυχακιου εδω μεσα. Αλλοι μου την εχουνε δωσει, εσυ οχι. Αντιθετως εχεις πολυ ωραιες αποψεις και αποριες, απο οσο θυμαμαι. Μην ταυτιζεις λοιπον το παρελθον με το σημερα, και μην κολλας ταμπελες! Επειδη ημουν χοντρη στο γυμνασιο, δεν θα με λενε μια ζωη χοντρη και τωρα που εχω χασει 15 κιλα!
Οι γονεις σου με αυτα που ξερανε και αυτα που τους λεγανε οι γιατροι, οι ειδικοι δλδ, ειμαι σιγουρη οτι προσπαθησαν να κανουν το καλυτερο.
οσο για το νοημα της ζωης, μη λες τετοια πραγματα, γιατι αμα κινδυνεψεις πραγματικα να χασεις τη ζωη σου, τοτε θα ψαχνεις να το βρεις απεγνωσμενα!! να σου πω που ειναι, ειναι σε ολα αυτα τα πραγματα που εχεις ονειρευτει, η ειχες ονειρευτει, αμα δεν ονειρευεσαι πια. Σε αυτα που ηθελες να κανεις ως παιδι και ισως να μην εκανες, σε αυτα που σου εδιναν χαρα.. :)

Lou,

το οτι θυμωνεις σε πειραζει? το βρισκεις κακο? εχεις ενοχες που θυμωνεις με τους γονεις σου?

Σοφια, οχι δεν εχω ενοχες να θυμωνω με τους γονεις μου, απλα απο ενα σημειο κ επειτα με κουραζει ο θυμος. θα ηθελα να μπορω να αποδεχομαι κατι κ να μη θυμωνω για να ησυχασω. διαφορετικα δεν εχω προβλημα κ να τα σπασω πληρως με τους γονεις μου.

καρι, αυτην την περιοδο τουλαχιστον δεν εχω ορεξη ουτε για μισο ονειρο. δεν ξερω αν θα μου ξαναρθει η ορεξη, αλλα το καλυτερο μου ειναι να κοιμαμαι στο κρεββατακι μου.

Βρίσκεσαι σε φάση ψυχοθεραπείας?

μαριαν, ναι παω εδω κ κανα τριμηνο περιπου. δεν ξερω τι μελλει γενεσθαι. την τελευταια φορα που πηγα συζητησαμε καποια πραγματα, τοσο χαλια απο συνεδρια δεν εχω φυγει ποτε στη ζωη μου.

Οι γονείς σου σε αγαπούσανε και από το φόβο τους μην σε χάσουνε, έκαναν αυτό που πίστευαν ότι ήταν το καλύτερο, και πιθανότατα αφού το συζήτησαν με τον ψυχίατρό σου. Φοβήθηκαν λου.. αισθάνονταν μάλλον ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάσταση διαφορετικά.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

δε βρισκω κανενα νοημα στη ζωη. δε με ενδιαφερει τπτ ...

---

Σε πολλά σου ποστ αναφέρεις ότι είχες περάσει κατάθλιψη. Αυτά που λες όμως τώρα είναι συμπτώματα κατάθλιψης (δεν είμαι βέβαια ειδικός) και κάπως πρέπει να την αντιμετωπίσεις για να βρεις και πάλι το ενδιαφέρον σου για τη ζωή. Είτε με ψυχολογική υποστήριξη, είτε με φαρμακευτική αγωγή ή και με τα δύο. Στη ζωή μας μπορεί να έχουμε περάσει διάφορες άσχημες καταστάσεις αλλά δεν ωφελεί να "μένουμε" σε αυτές και να τις σκεφτόμαστε συνέχεια. Το από δω και πέρα έχει σημασία.

με ενοχλησε ιδιαιτερα που με κλεισανε στην κλινικη τοτε. απο παλια εννοω. με εχει βασανισει πολυ.
κ με ενοχλησε ακομα περισσοτερο αυτο που ανακαλυψα προσφατα, οτι αυτη η μυστηριωδης θεραπεια ηταν κατα 99% ηλεκτροσοκ.

μαλλον ξαναπερναω καταθλιψη κ τωρα.

Το φαντάστηκα. Είναι φάσεις που συμβαίνουν στη διάρκεια της ψυχοθεραπείας, όσο δουλεύουμε κάποια πράγματα. Δεν πρέπει να σε αποκαρδιώνει, ίσα ίσα, συνήθως σημαίνει ότι γίνεται δουλειά. Δεν είναι κάτι ανώδυνο η ψυχοθεραπεία. Και η αλήθεια είναι ότι είναι πολλοί που στα δύσκολα τα παρατάνε, νομίζοντας ότι τους κάνει κακό. Είναι γιατί έχουν την ψευδαίσθηση, ότι θα πρέπει πάντα να φεύγουν χαρούμενοι από τις συνεδρίες. Δεν είναι όμως έτσι. Σ' αυτό το θέμα είναι καθοριστικός και ο ρόλος του θεραπευτή. Κατά πόσο δηλαδή είναι ικανός να σε βοηθήσει να μην τα παρατήσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

καρι, αυτην την περιοδο τουλαχιστον δεν εχω ορεξη ουτε για μισο ονειρο. δεν ξερω αν θα μου ξαναρθει η ορεξη, αλλα το καλυτερο μου ειναι να κοιμαμαι στο κρεββατακι μου.

---

καταλαβα η κατασταση ειναι πιο μαυρη αο οτι νομισα. οταν ειχα φτασει σε ενα σημειο αποκοσμης μαυριλας για τα δικα μου δεδομενα βεβαια, εγινε μετα πο χρονια ενα κλικ μεσα μου και λεω σιχτιρ, μονο εμενα εχω, για μενα ρε για την παρτη μου θα ειμαι καλα. τραλαλα τραλαλα! Πραγματικα με ειχε δει μαι φιλη μου το πρωι χαλια, και το απογευμα ημουν καλα. Πρεπει να θελησεις να βγεις απο αυτο το πραγμα. Το θεμα ειναι οτι φοβομαστε να βγουμε, γιατι νιωθουμε οτι αυτη η μαυριλα η θλιψη και το αγχος προστατευουν και συντηρουν μια κατασταση, ειναι γνωριμη η μαυριλα, αυτην ξερετε αυτην εμπιστευεστε, και οποιαδηποτε αλλαγη την φοβομαστε. επισυρει τυψεις ενοχες και φοβιες. Και μετα θα σου πω για τα ονειρα.

δεν ειναι παντα καθε μερα ιδια. καποιες μερες ειναι τελειως χαλια, καποιες μερες εχω πιο πολλη ορεξη.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

μαλλον ξαναπερναω καταθλιψη κ τωρα.

---

Πιθανότατα όχι.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βιώσουμε για να τα ξεπεράσουμε. Γιατί, το ότι δεν θυμώσαμε όταν έπρεπε και το καταπνίξαμε, μας έφερε στο σημείο να αρρωστήσουμε. Το ότι γυρνάς στο παρελθόν και σκέφτεσαι τι σου έκαναν οι γονείς σου και θυμώνεις γι' αυτό είναι απαραίτητο για να καταφέρεις να απελευθερωθείς. Και πίστεψέ με, όταν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσεις να τους αγαπήσεις πραγματικά. Όταν τους αποδεχτείς με τις αδυναμίες τους και τις ανασφάλειές τους, όταν πλέον θα μπορείς να τους δεις σαν ίσους και όχι πλέον σαν τους παντοδύναμους γονείς, τότε πιθανόν και να τους συγχωρέσεις. Τότε στην ουσία θα "ενηλικιωθείς". Αλλά έχει δρόμο -και ίσως και πόνο- μέχρι τότε.
Είναι μεγάλο ταξίδι η ψυχοθεραπεία. Που δύσκολα το υποψιάζεται κάποιος που δεν πέρασε από αυτή τη διαδικασία.

δεν ξέρω αν εργάζεσε αλλα όπως λες το μόνο που θες να κάνεις αυτη την περιοδο είναι να είσαι στο κρεβάτι σου και να κοιμάσε. μπορείς να στραφείς λίγο και σιγά σιγά προς τον εαυτό σου απο το κραβάτι διαβάζοντας κάποιο βιβλιο εσωτερικής αναζήτησης το οποιο θα σε βοηθούσε και θα σε ανέβαζε λίγο, η προσωπική μου γνώμη είναι οτι θα ήταν καλό στην περίπτωσή σου για λίγο καιρό να διαγράψεις τελείως το παρελθόν σου μέχρι να νιώσεις οτι μπορείς να ξαναβουτήξεις σε αυτο με πιο ήρεμη ματιά και χωρίς θυμό ωστε να κάνεις την ψυχανάλυση σου. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις το ''ριζική συγχώρεση'' του Colin Tipping, θα σε απελευθερώσει απ'όλους και κυρίως απο τον θυμό σου... πιστεύω θα σε βοηθήσει για αρχη... σου ευχομαι τα καλύτερα!!!

ειχα θυμωσει κ τοτε με τους γονεις μου. απλα θυμωνω ακομα, λιγοτερο βεβαια. απλα εμαθα για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε. δεν ξερω σε τι οφελει ο θυμος απο ενα σημειο κ επειτα.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

ειχα θυμωσει κ τοτε με τους γονεις μου. απλα θυμωνω ακομα, λιγοτερο βεβαια. απλα εμαθα για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε. δεν ξερω σε τι οφελει ο θυμος απο ενα σημειο κ επειτα.

---

Η κατάθλιψη είναι καταπιεσμένη οργή.

ναι, ισως. τωρα πρεπει να τους θυμωσω κ για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε! θυμος με δοσεις δλδ! λολ!

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Πιθανότατα όχι.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βιώσουμε για να τα ξεπεράσουμε. Γιατί, το ότι δεν θυμώσαμε όταν έπρεπε και το καταπνίξαμε, μας έφερε στο σημείο να αρρωστήσουμε. Το ότι γυρνάς στο παρελθόν και σκέφτεσαι τι σου έκαναν οι γονείς σου και θυμώνεις γι' αυτό είναι απαραίτητο για να καταφέρεις να απελευθερωθείς ...

---

Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Είναι ψυχοφθόρα διαδικασία και δεν πιστεύω ότι ως δια μαγείας κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων αρνητικών σκέψεων. Σε τι θα βοηθήσει να σκέφτεσαι και να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου ήταν ευχάριστο?

Προσωπική μου άποψη πάντα.

Quote:

---

Originally Posted by iberis

Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Είναι ψυχοφθόρα διαδικασία και δεν πιστεύω ότι ως δια μαγείας κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων αρνητικών σκέψεων. Σε τι θα βοηθήσει να σκέφτεσαι και να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου ήταν ευχάριστο?

Προσωπική μου άποψη πάντα.

---

Κι εγώ στηρίζομαι στην δική μου εμπειρία αλλά και δικών μου ανθρώπων που έχουν περάσει από αυτή τη διαδικασία. Και δεν είπα πουθενά, ότι ως δια μαγείας αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Μέσα από τη θεραπεία αρχίζεις να διορθώνεις αυτά που σου προκαλούν προβλήματα. Ενοχές, λανθασμένους τρόπους σκέψης. Και σταδιακά αλλάζεις.
Στην ουσία η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία "ωρίμανσης" που όμως συντελείται μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Αλλά είναι μεγάλο κεφάλαιο η ψυχοθεραπεία και δεν εξηγείται ή αναλύεται σε 3 αράδες.
Όσο για το πώς βοηθάει το να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου είναι ευχάριστο.
Βοηθάει ίσως με τον ίδιο τρόπο που βοηθάει το να πενθήσεις κάποιον για να ξεπεράσεις την απώλειά του. Και όχι να το "θάψεις" μέσα σου, με το φόβο ότι θα πονέσεις. Γιατί δεν θα φύγει, αλλά θα σε στοιχειώνει συνεχώς μέχρι να το αντιμετωπίσεις.

εγω ειμαι θυμωμενη με τους γονεις μου ακομα για χαζά πράγματα σε σχέση με τα δικά σου... οταν σκεφτομαι σαν ενήλικη γελάω με το θυμό μου και λεω σε τι ωφελει αλλα το μικρο παιδάκι μέσα μας έρχονται στιγμες που κλοτσαει και νιωθει οτι δεν του φερθήκανε καλα.. αυτο το παιδάκι κάνει όλη τη ζημια και πρέπει να το ηρεμίσουμε...να του ξαναδώσουμε όνειρα και χαρές... αρχισε να του δίνεις κάποια όνειρα κάποιους νέους στόχους για να ησυχάσει να σταματήσει να κλαίει και σιγά σιγά θα αρχίσει κ να χαίρεται... γενικά νομίζω οτι όλα ξεκινάνε απο τους γονείς μας και τη σχέση μας μαζί τους και μόνο εκεί μπορούμε να τα τελειώσουμε, όσα νιώθουμε και όσα είμαστε εκει έχουν την αφετηρία και αν θέλουμε να αλλλάξουμε πρέπει να αλλάξοθυμε πρώτα τη σχέση με τους δικούς μας..μπορεί να είναι λάθος δεν ξέρω αλλα μου εχει καρφωθει έντονα τελευταια στο μυαλό οτι αν αρχισω σε νεα βάση τη σχεση μου μαζι τους θα ξεκολλίσουν πολλα αρνητικα απο πάνω μου... ελπίζω να μη σε μπερδεψα ετσι όπως τα εγραψα..έχω και ένα θέμα επικοινωνίας...δυσκολεύομα� �...

Lou,

φυσικα κ δεν ξερω αν περνας και τωρα καταθλιψη ή οχι...ομως εχω να σου πω κατι απο την δικη μου εμπειρια. Οταν περνουσα την φαση της εντονης καταθλιψης ειχα καποιες στιγμες διαυγειας, με την εννοια οτι ημουν πιο ευαισθητη και πιο ικανη να δω πραγματα που στην προτερη φαση μου τα περνουσα ξωφαλτσα (κ προφανως γι αυτο μαζεψα υλικο μεχρι να πιασω πατο). Ισως λοιπον τωρα να μπορεις να θυμωνεις κ γι αυτο να νιωθεις να βαραινεις. Αναρωτιεμαι, οταν θυμωνεις τί κανεις. Αν το χεις συζητησει με την θεραπευτρια σου...Γιατι δεν εχει σημασια μονο το συναισθημα, αλλα και τί το κανουμε. Βημα βημα λου, θα την βρεις την ακρη.

Ολα αυτα που περασες δεν ειναι καθολου λιγα. Για μενα το απολυτα λογικο ειναι να σαι θυμωμενη και απολυτα υγιες...Ομως σηκωθηκες κ δεν εισαι εκει. Εχεις προχωρησει κ ισως ξανασκονταψεις, αλλα νομιζω οτι πλεον εχεις την εμπειρια να ξανασηκωθεις μεχρι να βρεις την πολυποθητη ισορροπια.

Λου...μπραβο σου για οτι αφησες πισω! Σου αξιζουν συγχαρητηρια κ μην το ξεχνας αυτο...Αλλοι μενουν εκει κ αλλοι δεν σηκωνονται ποτε...Μπραβο σου!

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?

τους γονεις μου τους αθωωσε απο τη συμμετοχη τους, ως οτι δεν ξεραν κ ακουσαν το γιατρο.
το γιατρο τον δικαιολογησε επειδη ειχα κανει αποπειρα προσφατα κ ημουν ψυχολογικα σε δυσφορη κατασταση. για το οτι δε μου ειπαν τπτ επικαλεστηκε οτι μια διαφορα των ψυχικων προβληματων απο τα σωματικα ειναι οτι ο ασθενης μπορει να μην εχει ευθυκρισια αν η θεραπεια ειναι για τον συμφερον του (κ με ρωτησε αν πιστευω οτι ειχα ευθυκρισια τοτε. [μαλλον οχι]) επισης μου ειπε οτι τοτε μπορει να μην μπορουσα να το αντεξω να ακουσω οτι θα μου καναν ηλεκτροσοκ κ γι αυτο να μη μου το ειπαν.

τελος, κατα τη γνωμη της μου ειπε, οτι θεωρει οτι εμενα η νοσηλεια με ωφελησε, (παροτι ξερει ποσο πολυ με εχει βασανισει απο τα παλια χρονια που συνεργαστηκαμε), γιατι λεει, ποιος ξερει τι θα απογινοσουνα αν δεν ειχες νοσηλευτει. τουλαχιστον εκει επαιρνες φαρμακευτικη αγωγη, κ μετα σταματησες τις αποπειρες! (τωρα εγω γι αυτο τις σταματησα τις αποπειρες? επειδη νοσηλευτηκα? δλδ μετα που βγηκα δε θα μπορουσα να κανω αλλη μια αποπειρα? ποιος ξερει...)

ομολογω οτι η αποψη της οτι η κλινικη, που για μενα ηταν ενας ψυχολογικος βιασμος, με ωφελησε, με εκανε τουρμπο!

αυτα!

να θυμώσεις με τους γονείς σου, αλλά νομίζω πως το πιο χρήσιμο για σένα θα ήταν σιγά σιγά να αφήσεις αυτόν το θυμό να ξεθυμάνει. το πιο πιθανό είναι να έιχαν τρομάξει τότε και να έκαναν ό,τι θεωρησαν πιο καλό για σένα. πολλές φορές οι γονείς κάνουν και ό,τι τους πουν οι γιατροί.

κατά τα άλλα (ότι είσαι ψυχάκι, νιώθεις άχρηστη κτλ κτλ) οκ, εγώ δεν σε γνωρίζω αλλά από όσο σε έχω διαβάσει εδώ μέσα μου φαίνεσαι ένα πολύ αξιόλογο άτομο, με ωραίες απόψεις, ένα άτομο που αξίζει να το συναναστρέφεται κανείς.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

.

Ολα αυτα που περασες δεν ειναι καθολου λιγα. Για μενα το απολυτα λογικο ειναι να σαι θυμωμενη και απολυτα υγιες...Ομως σηκωθηκες κ δεν εισαι εκει. Εχεις προχωρησει κ ισως ξανασκονταψεις, αλλα νομιζω οτι πλεον εχεις την εμπειρια να ξανασηκωθεις μεχρι να βρεις την πολυποθητη ισορροπια.

Λου...μπραβο σου για οτι αφησες πισω! Σου αξιζουν συγχαρητηρια κ μην το ξεχνας αυτο...Αλλοι μενουν εκει κ αλλοι δεν σηκωνονται ποτε...Μπραβο σου!

---

μου αρέσει πολύ αυτό που σου έγραψε η σοφία και συμφωνώ μαζί της!

Λου....
Αν ρωτήσεις έναν-έναν εδώ μέσα αν έχει παράπονα απο τον τρόπο που τον διαχειρίστηκαν οι γονεις του στις οποιεσδήποτε καταστάσεις, (από το να τον πρήζουν για τις σπουδές μέχρι τα ρούχα που φοραει και τη γκόμενα/ο που επέλεξε), όλοι μας θα έχουμε μια ιστορία άστοχης μεταχείρισης που στην πορεία μας σημάδεψε.
Μόνη σου είπες πως εικοσι μερες πριν υπογράψουν για εγκλεισμο ειχες κανει απόπειρα.
Τι ήθελες να κάνουν οι γονεις σου όταν ο ψυχίατρος τους είπε πως πρεπει να εγκλειστεις για το καλό σου?
Να πουν: "δε πα να γ@##%$εις θα την αφήσουμε να πετυχει την άλλη φορά την απόπειρα μη τυχόν και της μείνουν απωθημένα μαζί μας?"
Ήξεραν οι δικοί σου για ηλεκτροσοκ και παπαριες μόλις έβαζαν αυτη την υπογραφή?
Ή αίσθηση μου είναι πως είσαι σε φάση φρίκης και ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο για ότι έγινε.
Σεβαστό. Σε κανέναν δεν θα άρεσε μια τέτοια εμπειρία.
ΟΜΩΣ
Εχεις δυο επιλογες: ή κάθεσαι και κλαψο@##%εις όλη μερα γι αυτα που έγιναν πριν 12 χρονια και τα βάζεις με τους μοναδικους ισως ανθρωπους στον κόσμο που νοιαζονται πραγματικα για σενα, ή το αφήνεις πίσω σου και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.

λου, ο εγκλεισμός πάει πέρασε...
δν νομίζω πως αυτό που περιγράφεις ήταν ηλεκτροσόκ.
κ σε μένα έκαναν ενέσεις κ έκλαιγα εκείνη την ώρα.
έγιναν όμως...
το ξέρω πως τα φέρνεις κ τα ξαναφέρνεις στο μυαλό σου.
κατά καιρούς το κάνω κ εγώ.

έχω την αίσθηση πως άλλα είναι αυτά που σε απασχολουν.
τωρινά θέματα.
δν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους, ούτε τώρα.

[QUOTE=Θεοφανία;241233] και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.[/QUOTΕ]

Θεοφανια, συμφωνω με οσα λες, οτι πρακτικα δεν μπορει να γινει κατι γι αυτο το γεγονος που εγινε τοτε, οποτε πρεπει να το αφησω πισω μου.

με το "και κοιτας να το λυσεις", τι εννοεις?

[QUOTE=Lou!;241236]

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.[/QUOTΕ]

Θεοφανια, συμφωνω με οσα λες, οτι πρακτικα δεν μπορει να γινει κατι γι αυτο το γεγονος που εγινε τοτε, οποτε πρεπει να το αφησω πισω μου.

με το "και κοιτας να το λυσεις", τι εννοεις?

---

να δεις μεσα σου και να εμπεδωσεις πως οι δικοι σου δεν ειναι εχθροι, αλλα δυο ταλαιπωρημενοι άνθρωποι που στην προσπαθεια να σωσουν το παιδι τους ακολούθησαν αυτό που τους ειπε ο ...επιστημονας.
Δηλαδη, αν ειχες πεσει απο το μπαλκονι, εσπαγες το ποδι σου, παθαινες σηψαιμια και ο γιατρος ελεγε στους δικους σου: αν δεν το κοψουμε θα πεθανει, τι νομίζεις πως θα εκαναν?
Θα του ελεγαν: αστη να πεθανει γιατι αν ξυπνησει και δεν εχει ποδι, ποιος την ακούει....!

[QUOTE=Θεοφανία;241239]

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

να δεις μεσα σου και να εμπεδωσεις πως οι δικοι σου δεν ειναι εχθροι, αλλα δυο ταλαιπωρημενοι άνθρωποι που στην προσπαθεια να σωσουν το παιδι τους ακολούθησαν αυτό που τους ειπε ο ...επιστημονας.
Δηλαδη, αν ειχες πεσει απο το μπαλκονι, εσπαγες το ποδι σου, παθαινες σηψαιμια και ο γιατρος ελεγε στους δικους σου: αν δεν το κοψουμε θα πεθανει, τι νομίζεις πως θα εκαναν?
Θα του ελεγαν: αστη να πεθανει γιατι αν ξυπνησει και δεν εχει ποδι, ποιος την ακούει....!

---

οκ, σε ευχαριστω!

Quote:

---

Originally Posted by arktos

έχω την αίσθηση πως άλλα είναι αυτά που σε απασχολουν.
τωρινά θέματα.
δν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους, ούτε τώρα.

---

εννοεις δεν τα πηγαινω καλα με τα τωρινα θεματα (οχι με τους γονεις)

Εσένα θα σε πιάσω από το τσουλούφι να σου πω εγώ που κάνεις τέτοιες απαξιωτικές σκέψεις για σένα!:P
Κι επειδή σε ξέρω και θα μου επιτρέψεις να έχω ιδίαν άποψη, είσαι ένα ψαγμένο κορίτσι, με υπέροχα πράσινα μάτια, με ένα μουτράκι για τσίμπημα, με ένα φοβερό χιούμορ, με γνώσεις και με άποψη, με όλο το μέλλον μπροστά σου να φτιάξεις ό,τι θες πάνω σου, κάτω σου και γύρω σου, λολ, και θα το κάνεις!
Λου μου, δεν είσαι η μόνη με κάποια σημάδια από το παρελθόν, ξέρεις, τά'χουμε συζητήσει. Κοίτα γύρω σου, παρατήρησε, πόσοι άνθρωποι πασχίζουμε να λυτρωθούμε? Πιστεύεις πως εσύ δεν θα τα καταφέρεις? Μπορείς! Ήδη έχεις κάνει τόσο σημαντικά βήματα, σκέψου το, είναι λογικό κάποιες φορές να έχεις και λίγα flashbacks, όταν διαχειριστείς κι αυτά, θα υποχωρήσουν. Είσαι σε δρόμο θεραπευτικό των όσων έζησες, και σε διαδρομές που θα σε φέρουν σε ωραία μέρη και σε σταθερότητα, είμαι σίγουρη.

Σε αγαπούσαν και σε αγαπούν Λου οι δικοί σου. Αλλά ένιωθαν φόβο και πανικό όταν έβλεπαν το παιδί τους να περνάει όσα πέρναγες τότε και ό,τι ήξεραν ή νόμιζαν πως θα σου ήταν προστατευτικό έκαναν. Θα μου πεις, μα είναι δυνατόν να θεώρησαν προστατευτική τη νοσηλεία με εγκλεισμό? Δεν είχαν τις γνώσεις, δεν είναι ειδικοί, είναι άνθρωποι μιας γενιάς που για άλλα πάλευε Λουλούδι μου, άλλες προτεραιότητες, άλλα βιώματα, άλλες νοοτροπίες.
Να τον δουλέψεις στην ψυχοθεραπεία σου τον θυμό. Και μετά θα τον αφήσεις πίσω σου.

Θα πάμε ρε επιτέλους για καφέ? Θα μιλήσουμε, σου στέλνω μνμ. Σου πήρα ένα βιβλίο σήμερα που -άκου τι έτυχα- έχει τίτλο "ΛΟΥ". Μόλις το είδα είπα ώπα, για το Λουκούμιον!
Δεν έχεις κατάθλιψη, έτσι νομίζω, τι λέει η ψυχ σου? Δε με νοιάζει τι λες εσύ, ψυχάκι είσαι, αλλά με άλλη έννοια! Ψυχούλα είσαι.
Τι εννοείς μωρέ τι θα κάνεις από δω και πέρα? Ό,τι κάνουμε όλοι, θα περάσεις τη φάση σου και μετά θα αρχίσεις να ανεβαίνεις και να μην κολλάς στα περασμένα.
Σε φιλώ, καλό σου ξημέρωμα. Άμα δε νιώθεις καλά, πάρε τηλ. να πούμε καμιά μαλακία να σου φύγει το άγχος. Ψψτ, να σου θυμίσω, ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΛΕΜΕ!
<3

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?!

---

για τον δικο σου θυμο μαζι με την θεραπευτρια σου ενδεχομενως κ απο οτι νιωθω, το γεγονος πώς αισθανεσαι πώς δεν σε καλυπτει ή δεν σε υποστηριζει σε ολο αυτο. Γιατι τί σημαινει ολο αυτο? οι γονεις εκαναν αυτο γιατι αυτο νομιζαν οτι ειναι το καλυτερο, ο γιατρος το ίδιο...ομως αυτο σημαινει οτι εσυ δεν "επιτρεπεται" ή δεν μπορεις να εισαι θυμωμενη?

Απο την αλλη, ποια ορια θα μπορουσες να βαλεις στο τοτε, για να μην εισαι θυμωμενη στο σημερα? Προσωπικα νομιζω πώς μπορεις να ξεπερασεις το θεμα του τοτε, αρκει να μην το κουκουλωσεις ή να μην το συμμαζεψεις επειδη δεν πρεπει να θυμωνεις ή δεν υπάρχει χωρος για θυμο "λογικα". Σιγουρα ο θυμος σου εχει λογο που υπάρχει κ δεν μπορει να τον ακυρωσει κανεις ως σωστο ή λαθος.

Κατα τα αλλα γραφει καπου η αρκτος κ συμφωνω μαζι της, στο οτι στο σημερα μηπως δεν πάει κατι καλα κ ανασυρθηκε ολο αυτο το θεμα? Εκτος αν δεν ασχοληθηκες μαζι του (για τους δικους σου λογους) κ τώρα αντεχεις να αναμετρηθεις μαζι του.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

θα ηθελα να μπορω να αποδεχομαι κατι κ να μη θυμωνω για να ησυχασω.

---

ξερω τι εννοεις Lou. Κι εγω ειχα τετοιες απαιτησεις απο τον εαυτο μου. Να μην θυμωνω, να συγχωρω τα παντα κ τους παντες κ να γινω κατι σαν γκουρου (μαλλον). Στην πορεια καταλαβα οτι ακριβως αυτο ηταν το πιο κουραστικο απ ολα...

τελικα πιστευω οτι ειναι σημαντικο να νιωσουμε οτι δεν μπορουμε να αποδεχτουμε τα παντα. και οτι ειναι ενταξει.πιστευω οτι αν το νιωσεις κ αποδεχτεις οτι δεν μπορεις τα παντα, πας ενα βημα παραπερα.

Λου, διάβασε κι αυτό, ίσως να σε ενδιαφέρει.
Self-compassion may be more important than self-esteem in dealing with negative events, new studies show. Σύμφωνα με ερευνητές των πανεπιστημίων Duke and Wake Forest, η ικανότητα να είναι κανείς αυτοσυμπονετικός (self compassionate), μπορεί να είναι σημαντικότερη από την αυτοεκτίμηση. Δηλαδή, στην αντιμετώπιση δυσκολιών στη ζωή, να έχει κάποιος τη δυνατότητα να στέκεται με διάθεση συμπονετική απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Πώς θα αντιμετώπιζες έναν άνθρωπο που αγαπάς που θα πέρναγε τα ίδια που περνάς εσύ? Με συμπόνια, που όμως δε δείχνεις στον εαυτό σου. Εκεί αρχίζουν τα σβιιν, φσττ των μαστιγίων από εσένα σε σένα την ίδια. Οι υπεραυστηρές κρίσεις, οι δηλώσεις απαξίωσης, οι αυτοκριτικές με διάθεση όχι να φτιάξεις απλώς, αλλά να τιμωρήσεις τον εαυτό σου καταδικάζοντας και μηδενίζοντας. Ακραίες δηλώσεις το ανάξια, άχρηστη, έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, που σου περνάν μηνύματα εκμηδενιστικά, ταπεινωτικά και σε φέρνουν σε κατάσταση ψυχική θανατοποινίτη.

Τι θα έλεγες για ένα μέλος του φόρουμ που σου ζητούσε να το βοηθήσεις όταν αισθανόταν άχρηστο και ανάξιο? Δεν θα προσπαθούσες να του μαλακώσεις το συναίσθημα? Να το κάνεις να φέρεται λιγότερο σκληρά στον εαυτό του? Δε θα του έλεγες λόγια παρηγορητικά, δε θα προσανατολιζόσουν στο να κατευνάσεις τη μαυρίλα?

Γιατί λοιπόν όταν θα φερόσουν έτσι σε κάποιον άλλον, δεν το κάνεις η ίδια για σένα?
Γιατί τη διάθεση συμπόνιας, το δικαίωμα αυτό δεν το παραχωρείς και σε σένα?

Σύμφωνα με τη μελέτη, η αυτοσυμπόνια περιλαμβάνει τρία άλλα πραγματάκια.
1)αυτοευγένεια (διάθεση ευγένειας απέναντι στον εαυτό), αντικαθιστώντας την αυτοδικαστική.
2)ανθρωπισμό (βλέποντας τις δικές σου αρνητικές εμπειρίες σαν ένα φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας)
3)ενσυνείδητη αποδοχή (διατηρώντας μία σχετική ουδετερότητα απέναντι στις εμπειρίες, αντί να ταυτίζεις την αυτοαξία σου με τα επιτεύγματά σου)

Σε τι μπορεί να μας βοηθήσει όλους ένας τέτοιος προσανατολισμός?
Η έρευνα δείχνει πως τα άτομα με αυτοσυμπόνια είχαν λιγότερες αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις απέναντι στις φορτισμένες εμπειρίες τους.
Πως ενώ τους επέτρεπε να αναλάβουν την ευθύνη των εμπειριών, να μπορούν ωστόσο να κοντράρουν τα εσωτερικά χτυπήματα, δέστο κάπως σαν πονάω μεν αλλά δεν μου αφήνει μελανιές στο μέσα μου.
Ήταν πιο προστατευμένα από την αυτοσυμπόνια απ΄ό,τι αν είχαν αυτοπεποίθηση ή αυτοεκτίμηση.
Εξίσωση και εξισορρόπηση αντιδράσεων παρόμοια σε αρνητικές και θετικές εμπειρίες. Όπως σε αγαπάς στα εύκολα, ανάλογα
μπορείς να σε αγαπάς και στα ζόρια.
Βρέθηκε πως κατεύναζε τη θυμό, όσο και την καταθλιπτική προδιάθεση.

Για περισσότερα άρθρα μπόλικα, τόσο στη wikipedia στο λήμμα self-compassion, στην psychlopedia (όχι, δε μεταφράζεται σαχλοπαίδεια, λολ), κι αλλού.
Τράι ιτ.:)

Quote:

---

Originally Posted by Lou!

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?

τους γονεις μου τους αθωωσε απο τη συμμετοχη τους, ως οτι δεν ξεραν κ ακουσαν το γιατρο.
το γιατρο τον δικαιολογησε επειδη ειχα κανει αποπειρα προσφατα κ ημουν ψυχολογικα σε δυσφορη κατασταση. για το οτι δε μου ειπαν τπτ επικαλεστηκε οτι μια διαφορα των ψυχικων προβληματων απο τα σωματικα ειναι οτι ο ασθενης μπορει να μην εχει ευθυκρισια αν η θεραπεια ειναι για τον συμφερον του (κ με ρωτησε αν πιστευω οτι ειχα ευθυκρισια τοτε. [μαλλον οχι]) επισης μου ειπε οτι τοτε μπορει να μην μπορουσα να το αντεξω να ακουσω οτι θα μου καναν ηλεκτροσοκ κ γι αυτο να μη μου το ειπαν.

τελος, κατα τη γνωμη της μου ειπε, οτι θεωρει οτι εμενα η νοσηλεια με ωφελησε, (παροτι ξερει ποσο πολυ με εχει βασανισει απο τα παλια χρονια που συνεργαστηκαμε), γιατι λεει, ποιος ξερει τι θα απογινοσουνα αν δεν ειχες νοσηλευτει. τουλαχιστον εκει επαιρνες φαρμακευτικη αγωγη, κ μετα σταματησες τις αποπειρες! (τωρα εγω γι αυτο τις σταματησα τις αποπειρες? επειδη νοσηλευτηκα? δλδ μετα που βγηκα δε θα μπορουσα να κανω αλλη μια αποπειρα? ποιος ξερει...)

ομολογω οτι η αποψη της οτι η κλινικη, που για μενα ηταν ενας ψυχολογικος βιασμος, με ωφελησε, με εκανε τουρμπο!

αυτα!

---

Αγαπητη ΛΟΥ!
Ξερεις οταν διαβασα αυτο το θεμα που ανερτησες θυμηθηκα η μαλλον κατανοησα για το αλλο θεμα περι Θεου και κολασεως που ανερτησες ως επισης..................
Θα ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις μιλησει ανοιχτα στους γονεις σου για ολο αυτον τον θυμο που εχεις για τοτε......Και επισης αν αυτος ο θυμος εχει να κανει αποκλειστικα με τους σημαντικους αλλους και οχι με τον εαυτο σου.....................
Ως επισης θα ηταν καλο αν δεν το εχεις κανει ακομα να συζητησεις μαζι με τον ψυχοθεραπευτη σου το πως αισθανεσαι που ουσιαστικα στηριζει τους αλλους και οχι εσενα............

Ομως εδω ελλοχευει ενας <<κινδυνος>>.Πολλες φορες παρασυρομενοι απο τα συναισθηματα μας παρερμηνευουμε αυτα που ακουμε και τα μεταφραζουμε οπωε θελουμε εμεις....
Δεν ξερω αν το κανεις ετσι,μπορεις ομως να το δεις αυτο...............................

Ξερεις?με καθε επιφυλαξη εγω διαβαζοντας ολα τα παραπανω εισπραττω τον θυμο σου οχι μονο με τους αλλους αλλα και με τον εαυτο σου ισως με την ανημπορια εκεινη της εποχης.Ομως επειδη μαλλον εψαχνες τον Θεο μεσα σου θα ηθελα να σου πω οτι αν δεν συγχωρησεις τον εαυτο σου για τις ατελειες σου και τις αδυναμιες σου οσον αναφορα το παρελθον θα καθηλωθεις εκει γεματη θυμο και οργη........
Δεν θελω να δικαιολογησω τους γονεις σου και τους γιατρους αλλα ολοι κατα καιρους κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε και αυτο ισως να μην ειναι αρκετο αλλα μερικες φορες ειναι καλυτερα να το αποδεχομαστε και να πηγαινουμε παρακατω.........
Λου δεν μπορουμε να αλλαξουμε το παρελθον μας στο γραφω αυτο απο προσωπικη εμπειρια το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να αποδεχτουμε το οτι μας συνεβη μας συνεβη για καποιο λογο και να το ενσωματωσουμε στο παρον μας............
Αγαπη ,πιστη και ελπιδα ειναι οτι καλυτερο μπορουμε να προσφερουμε στον εαυτο μας για να βγαλουμε την μαυριλα απο μεσα μας και να ζησουμε την ζωη μας..............

γεια σας, σας ευχαριστω πολυ για τα μνμ σας!

αναρωτιεμαι αν αρχισω να πηγαινω σοβαρα για ψυχοθεραπεια κ παω κ σε εναν ψυχιατρο για φαρμακα, θα το ξεπερασω ολο αυτο?

το να αισθανομαι τελειως χαλια καθε τρεις κ λιγο? ολα χαλια, τπτ δεν εχει νοημα, το τραυματικο παρελθον με ποναει, νιωθω αχρηστη να κανω ο,τιδηποτε δημιουργικο κλπ.

ποιος ξερει...

Λουλουδι,

η θεραπευτρια σου προφανως και θελει "ξυλο" για τις αποψεις της καθως αυτη η νοσηλεια σου αφησε τραυματα παρα σε οφελησε!
και εννοειται οτι σταματησες τις αποπειρες επειδη εσυ το θελησες και οχι επειδη μπηκες στην κλινικη!
διαβασα για τα ηλεκτροσοκ και ομολογω εφριξα!
ξερεις οι γονεις σου ισως οντως δεν το ηξεραν και στις ιδιωτικες κλινικες γινεται το ελα να δεις!ειναι πολυ πιο σκληρα τα πραγματα απο οτι στις δημοσιες!
εγω θυμωσα με τους γιατρους μου στην κλινικη που με απομονωσαν και μιλαγαν μονο στους γονεις μου και το φιλο μου τον ειχανε στην απεξω!
και θυμωσα με τους γονεις μου που ακουγαν τους γιατρους και οχι εμενα που ηθελα να φυγω απο κει!
πρεπει να εκφρασεις το θυμο σου να τον βγαλεις απο μεσα σου γιατι ολη αυτη η ιστορια σε πιεζει και σου δημιουργει ολο αυτο το αρνητικο συναισθημα!
το παρελθον μπορει να μας στοιχειωσει ξερεις!
και μενα οι φωνες μου στο παρελθον με χτυπανε και με κανουν να το αναβιωνω..
σε νιωθω πολυ καλη μου!
μια σοβαρη ψυχοθεραπεια μπορει να σε βοηθησει σιγουρα!τα φαρμακα μπορεις να τα αποφυγεις εμενα καταφεραν και με εκαναν να μη μπορω χωρις αυτα αλλα εσυ παρτα μονο οταν θεωρησεις οτι τιποτα αλλο δεν μπορει να σε βοηθησει πλεον!εγω τα παιρνω για να μην εχω οπτικες ψευδαισθησεις αλλιως θα τα εκοβα!
απλα κουκουλωνουν το προβλημα δεν το λυνουν!
το θεμα ειναι να το βγαλεις απο μεσα σου και να αγαπησεις τη Λου!
η μαυριλα ερχεται και ξαναερχεται αλλα εσυ δεν πρεπει να τα παρατας!προχωρα και ας νιωθεις οτι δεν εχει νοημα!
εγω προσπαθω να σηκωνομαι απο το κρεβατι και ας τα βλεπω ολα μαυρα!κανω προσπαθεια γιατι θελω επιτελους να βγω απο ολο αυτο..
στα λεω αυτα για να τα ακουω και γω γιατι περναω απο ιδια φαση..
βρες μια σωστη ψυχοθεραπευτρια που θα σε ανακουφισει απο τα φαντασματα του παρελθοντος
και προπαντος σταματα να λες οτι εισαι αχρηστη!η καταθλιψη μιλαει οι εσυ!φαση ειναι και θα φυγει και αυτη!
απλα το θεμα ειναι να την προλαβεις μετα μην ξαναερθει!

Λου, άλλαξε τον τίτλο σε όλα γκρι και θα το φτιάξουμε καρδιά μου σιγά σιγά, μην ανησυχείς ρε! Σ'αγαπάω.:)

Λου, προσωπικά δεν συμφωνώ με τίποτα ότι μετά από 3-4 μήνες θεραπεία δεν βλέπεις καμία βελτίωση αλλά χειροτερεύεις και ότι αυτά που περνάς είναι "θεραπευτικά" και άλλα τέτοια. Απλά σημαίνει ότι πιθανότατα αυτή η θεραπεία η η θεραπεύτρια δεν κάνει για σένα. Επίσης αυτή η υπερβολική οργή που νιώθεις δεν είναι με τίποτα θεραπευτική και δεν σε ωφελεί προφανώς. Αυτά περι "εκτόνωσης" της οργής δεν ισχύουν απλά. Όσο πιο πολύ θυμώνεις τόσο και πιο πολύ οργισμένη θα είσαι.


Άλλο το να "λύνεις" ένα θέμα που σε προβληματίζει και επανερμηνεύοντας το με τον θεραπευτή να μην σε θυμώνει πλέον, και άλλο έτσι χωρίς λόγο να κολλάμε σε ένα θέμα που μας θυμώνει και όλο να θυμώνουμε περισότερο χωρίς να γίνεται τίποτα. Αυτό λέγεται "rumination" ("ιδεομηρυκασμός") και δεν είναι διόλου καλό αφού αποτελεί βασικό στοιχείο κατάθλιψης και άγχους σε έξαρση. Αυτό που σκέφτεσαι, σκέφτεσαι , σκέφτεσαι τα ίδια και τα ίδια κάνοντας κύκλους, βουλιάζοντας όλο και πιο πολύ σε άσχημες συναισθηματικές καταστάσεις. Το έκανες με τον θεό, το κάνεις και με τους γονείς σου και με το δήθεν ECT τώρα (που δεν έχεις και κάποιο στοιχείο ότι έγινε στην τελική. Αλλά και να έγινε get over it!). Αυτό ΚΟΨΤΟ. Μαχαίρι. Μην σκέφτεσαι απλά, εμπόδισε την σκέψη σου όταν αρχίζει και επαναλαμβάνεται. Και θα δεις πως θα αρχίσεις να ηρεμείς όταν δεν επανατροφοδωτείς συνέχεια το άσχημο συναίσθημά σου με αυτού τους είδους τις σκοτεινές σκέψεις.

H θεραπεία πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους που να αποσκοπούν στο να αισθανόμαστε καλύτερα για το τώρα και για το μέλλον μας. Δεν έχει νόημα να κάνεις έτσι θεραπεία, αναλύοντας το παρελθόν χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά "θεραπεία". Άλλο θεραπεία, άλλο αυτογνωσία, το ένα δεν σχετίζεται απόλυτα με το άλλο (αν και βοηθάει να έχεις αυτογνωσία!). Μπορεί κάλλιστα να έχεις αυτογνωσία και τρόμετα αντίληψη και γνώση του εαυτού σου και παρ όλα αυτά να φουντάρεις no problems. Μπορεί να έχεις την απόλυτη ανάλυση κάθε μνημονικής σου εμπειρίας και να παθαίνεις αλεπάλληλες κρίσεις πανικού. Απλούστατα δεν σχετίζονται. Διαφορετικούς στόχους θα πρέπει να έχει μια θεραπεία βελτίωσης της προσωπικότητας και των διαπροσικών σχέσεων και διαφορετικούς μια θεραπεία καταθλιπτικού η ιδεοψυχαναγκαστικού επεισοδίου. Και στην τελευταία περίπτωση θα πρέπει να είναι πιο πρακτική και δυναμική-ιδιαίτερα όταν το άτομο βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση- να επικεντρωθείς στο τώρα να προσπαθήσεις να κάνεις αλλαγές στην ζωή σου και στην σκέψη σου ώστε να σε επαναφέρουν και να σε ανακουφίσουν κάπως. Όλες οι σύγχρονες θεραπείες- Γ-Σ, βραχεία ψυχοδυναμική έτσι λειτουργούν, ιδιαίτερα όταν κάποιος βρίσκεται σε φάση έξαρσης όπως εσύ αυτή την περίοδο. Μετά μπορεί να πας και πιο "βαθιά" και στο παρελθόν αν θες.



Γιατί αλήθεια δεν πας να ζητήσεις μια 3η γνώμη από κάποιον άλλο? Και όχι προσωπικά δεν είναι εναντίον κάποιας φαρμακευτικης αγωγής. Ότι σε κάνει εσένα να αισθανθείς καλύτερα. Δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με ιδεολογίες την στιγμή που πονάμε. Κατά την γνώμη μου ψάξε για ένα καλό γιατρό και παράλληλα για ένα καλό ψυχολόγο και αν χρειαστεί παράλληλα να αρχίσεις κάποιο φαρμακάκι κάντο. 2 βήματα να κάνεις και να δεις πως αμέσως-αμέσως θα αρχίσεις να βελτιώνεσαι. Μην κολλάς στο κακό "τρίπτυχο" νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, για την κατάσταση μου και για το μέλλον μου. Beck θυμήσου. Και θα φτάσεις πάλι σε μια όμορφη κατάσταση που θα ξανα-αποκτήσεις ενδιαφέροντα και νόημα στην ζωή πέρα από κολλήματα περι θεού και τραυματικού παρελθόντος και όλα αυτά θα τα θυμάσαι αμυδρά σαν κακό όνειρο.

τα ruminations εγω τα εχω κ τα δημιουργω, δε φταιει η ψυχ για αυτα. ισα ισα που αυτη δεν ειναι καθολου του παρελθοντος, ειναι του "εδω κ τωρα".
την ιστορια με την κλινικη κ το ECT, εγω την ξεθαψα, με καποιο τροπο (μου κολλησε αφου επεσα κατα τυχη σε καποια αρθρα στο ιντερνετ κ μετα βρηκα κ αλλα αρθρα) κ εγω την πηγα στην ψυχοθεραπεια. εγω φταιω κ γι αυτο. βασικα πιο πολυ το ECT με φρικαρε, οχι το τι καναν οι γονεις. τεσπα, ο,τι εγινε εγινε, κ ECT να ηταν, εζησα.

βασικα, δεν ξερω αλλα εγω αισθανομαι οτι ολο αυτο με ρουφαει. κ στο παρελθον εκτος απο τα ασχημα, ειχα κ πολλα καλα, κ οπως τα θυμαμαι (μπορει να θυμαμαι κ λαθος βεβαια), δε θυμαμαι να πηρα κ πολλη χαρα ακομα κ απο τις επιτυχιες. κ τωρα για το παρον, δεν αισθανομαι οτι υπαρχει κατι στη ζωη μου που να με ενδιαφερει πραγματικα.

εχω καταθλιψη? δεν ειναι δυνατον ενας ανθρωπος πολυ απλα να μην του αρεσει αλλο η ζωη?

εχω φρικαρει στη σκεψη οτι πρεπει να ζησω καταναγκαστικα κ με το ζορι δεν ξερω ποσα χρονια ακομα μου μενουν. ουτε ξερω τι εχω.
παντως δεν αισθανομαι οτι θα ξαναβρω χαρα εδω πανω.