Printable View
Ηλιάννα, μου στέλνουν πμ, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω περισσότερα..Quote:
Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ
Η συγκεκριμένη έχει μετασχηματιστεί κι εδώ μέσα σε κήρυκα "αγάπης" που θέλει να επιβληθεί κι υποκρίνεται και κάτι τέτοιο δυστυχώς, είναι πολύ χειρότερο,
αλλά κι επικίνδυνο! Σίγουρα έχει ανάγκη από βοήθεια!
Μη φοβού ΑΘΑΝΑΣΙΕ !<<ΜΟΝΟ ΠΊΣΤΕΥΕ>>.. Γιόρταζες;...Σου εύχομαι να ζήσεις Αιώνια στην αγκαλιά του Χριστού!...Quote:
Originally Posted by σακης
Μαρίκα... μη θαρρείς πως κατέχεις εσύ όλη τη γνώση του σύμπαντος και ότι οι υπόλοιποι εδώ μέσα ζούμε στον κόσμο μας.
Έρχεσαι λέγοντας ορισμένα πράγματα τα οποία είναι λογικό να δημιουργήσουν αντιδράσεις.
Εμένα, αυτό που βλέπω να γίνεται μέρες τώρα, δε μου αρέσει καθόλου.
Έχεις φέρει το θεό και την πίστη στο εδώλιο του κατηγορουμένου και τον έχεις κάνει αντικείμενο συζητήσεων και χλεύης σε ορισμένες περιπτώσεις.
Καλά κάνεις και πιστεύεις, θα έχεις και συ τους λόγους σου.
Τα άρθρα τα οποία ανεβάζεις, θα μπορούσες, εφόσον νιώθεις τόσο έντονη την ανάγκη, να τα μοιράζεσαι σε κάποιο μπλογκ η φόρουμ φιλοσοφίας...
Όπως και να 'χει, η πραγματική πίστη βρίσκεται μέσα σου, γύρω σου και εκφράζεται χωρίς πολλά λόγια και ομολογουμένως χωρίς τσακωμούς.
Κοινώς, δε βοηθάς εντέλει..ανεξαρτήτως της αρχικής σου προθέσεως.
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη σου να ασπαστούν οι υπόλοιποι αυτά που ασπάστηκες εσύ για να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου;... όλοι βρίσκουν ή βρήκαν το δρόμο τους Μαρία.
+1000 symfono, varethika na diavaso ola aftaQuote:
Originally Posted by Lacrymosa
.
Aγαπητέ Γιώργο,
τα κοριτσάκια εδώ ήθελαν μόνο Έλληνες Αγίους, κι όλα τα κοριτσάκια θύμωσαν...
Μα δεν το ήξερα αυτό.. οι ξένοι Άγιοι δεν είναι παιδιά Του;;;
Τώρα θα μιλάω μαζί σου...
Θα σου στέλνω τραγουδάκια,
θα μου στέλνεις κι εσύ;;;
να αυτό είναι το δικό μου...
αν θέλεις ανέβασέ το...
Νίκος Ξυλούρης
- Ήτανε μια φορά -
Στίχοι: Κώστας Φέρρης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί
Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή
Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά
Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό
.
Γιώργο, μόνο τραγουδάκια και παραμυθάκια..να σου χαρίζω ένα..!
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ …
Ο ευγενικός πρίγκιπας Χ. παίρνει διαταγή από το Βασιλιά του να εξερευνήσει ένα μυστηριώδη Πύργο.
Όταν πλησιάζει εκεί μαθαίνει ότι κανένας δεν γύρισε ποτέ από αυτό τον πύργο,
αλλά αυτός θέλει σώνει και καλά να να συνεχίσει το εγχείρημά του.
Ένας κουρέας τον δέχεται σε ένα κυκλικό κτίσμα, και κρατώντας ένα καθρέφτη τον οδηγεί στο λουτρό.
Μόλις ο πρίγκιπας μπαίνει στο νερό, ακούει μια βροντή, σκοτεινιάζει και το νερό αρχίζει να ανεβαίνει.
Ο πρίγκιπας κολυμπά κυκλικά απεγνωσμένα ώσπου το νερό φτάνει στο ύψος του θόλου,
πάνω στο λουτρό ο πρίγκιπας πιστεύει ότι έφτασε το τέλος του, κάνει μια προσευχή
κι αγγίζει την κεντρική πέτρα του θόλου. Αντηχεί πάλι ο κεραυνός βρίσκεται μόνος σε μια έρημο.
Περιπλανήθηκε πολύ κι έφτασε σ’ ένα ωραίο κήπο, που είχε στη μέση του ένα κύκλο με πέτρινα αγάλματα.
Στο κέντρο βλέπει ένα παπαγάλο σ’ ένα κλουβί και ακούει μια φωνή που ερχόταν από ψηλά:
<< Άνθρωπε γενναίε, δε θα βγεις κατά όπως φαίνεται ζωντανός από το λουτρό,
μάθε ότι κάποτε ο παλιός άνθρωπος βρήκε ένα διαμάντι
που έλαμπε πιο πολύ κι από τον ήλιο και πιο πολύ από τη σελήνη.
Αποφάσισε να το κρύψει κάπου που κανένας δεν θα μπορούσε να το βρει.
Κι έκτισε αυτό το μαγικό λουτρό για να το προστατέψει.
Ο παπαγάλος είναι κι αυτός μαγεμένος, δίπλα σου θα βρεις ένα χρυσό τόξο
κι ενα βέλος που κρέμεται από χρυσή αλυσίδα, μ’ αυτά προσπάθησε τρεις φορές να σκοτώσεις τον παπαγάλο.
Αν τον πετύχεις η κατάρα θα λυθεί. Αν όχι, θα πετρώσεις κι εσύ σαν αυτούς που βλέπεις εδώ πέρα>>.
Ο πρίγκηπας κάνει την πρώτη προσπάθεια, αλλά δεν πετυχαίνει το πουλί. Τα πόδια του πετρώνουν.
Προσπαθεί δεύτερη φορά και πετρώνει ως το στήθος, την <τρίτη φορά>, κλείνει τα μάτια φωνάζοντας:
<<Ο Θεός είναι μεγάλος>>. Τραβά στην τύχη και χτυπά τον παπαγάλο. Κεραυνός σύννεφα σκόνης
κι όταν όλα ησυχάζουν, στη θέση του παπαγάλου βρίσκεται ένα πελώριο διαμάντι,
κι όλα τα αγάλματα ξαναζωντανεύουν και όλοι τον ευχαριστούν που τους λύτρωσε.
Αναγνωρίζεις την ιστορία ; Ο παλιός άνθρωπος - το στρογγυλό κτίσμα – την κεντρική πέτρα - και το διαμάντι;
Ο παπαγάλος αντιπροσωπεύει ένα πνεύμα μίμησης, που μας κάνει να χάνουμε το στόχο – μας πετρώνει.
Η διαδικασία του να γίνουμε άτομα αποκλείει κάθε άλλη μίμηση.
Πολλοί θέλησαν με την εξωτερική τους στάση να αντιγράψουν ατομα, κι έτσι πέτρωσαν.
Ο κουρέας με τον καθρέφτη συμβολίζει την ικανότητα της σκέψης,
που ο πρίγκιπας χάνει την στιγμή που την χρειάζεται περισσότερο.
Τα νερά που ανεβαίνουν, είναι ο κίνδυνος να πνιγεί και να χαθεί μέσα στις συγκινήσεις του.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε αυτές τις συμβολικές υποδείξεις
προσέχουμε να μην βγούμε από τον εαυτό μας να μην είμαστε <<εκτός εαυτού>>,
αλλά να συμφωνούμε συγκινησιακά μαζί του.
Είναι ουσιαστική ανάγκη να λειτουργούμε φυσιολογικά, μόνο όταν παραμένεις ένα κοινό ανθρώπινο ον,
που έχει συνείδηση της ατέλειας του θα καταλάβεις τα περιεχόμενα και τα σημάδια.
Μπορεί το ανθρώπινο ον, να αντισταθεί να νιώσει ενωμένο μ’ ολόκληρο το Σύμπαν;
Μη περιφρονείς τον εαυτό σου, μπορείς όμως να ενώσεις μέσα σου αυτά τα δυο άκρα;
αν μια άλλη Ανώτερη Δύναμη δεν ενεργήσει μέσα από σένα ώστε να πετύχεις το ακατόρθωτο;
Quote:
Originally Posted by marika
marika, έχω παραβεί τον λόγο μου πάμπολλες φορές, κι ενώ είπα πως δεν θα ξαναγράψω, έγραψα.
Έχω παραβεί την Ουράνια Ιεραρχία και την Ουράνια Δεοντολογία, επιτρέποντας με να ασχοληθώ, να συνδιαλεχτώ και τέλος να εκφράσω εδώ μέσα δημοσιεύοντας, Έννοιες και Νοήματα από Πραγματικότητες οι οποίες αφορούν, καλύπτουν και πληρώνουν (πληρώνουν με την έννοια της πλήρωσης, από το πλήρες-ως), αποκλειστικά έξω και πέρα κάθε δικών μου υπαρξιακών πραγματικών αναγκών, ως απάντηση σε εσένα, παρακινούμενος από έναν λογισμό να σε βοηθήσω στο να αισθανθείς και συνειδητοποιήσεις την άμεση γενική καθολική ανάγκη να επαναπροσδιοριστείς, να επανατοποθετηθείς, να επανακατευθηνθείς, να επαναγεννηθείς, να επαναδρομολογηθείς, να επανακοσμοθεωρήσεις και με μία κουβέντα, να επαναδημιουργήσεις μέσα σου τον εαυτό σου, πάντα ασφαλώς με την δική Του Χάρη και Βοήθεια καθώς είπε η Θεία Του Γλώσσα και το Θείο Του Στόμα <<χωρίς εμένα ουδέν μπορείτε να κάνετε, να κτίσετε, να δημιουργήσετε (σε ελεύθερη απόδοση)>>.
Δυστυχώς δεν έδειξες την απαιτούμενη προσοχή ούτε έδωσες, έστω μία μικρή, βαρύτητα στα λόγια μου. Άλλωστε είχα γράψει πως οι λόγοι μου, τα λόγια μου, δεν έχουν καμία δύναμη και εξουσία ούτε πιθανότητα για κάτι θετικό και ευμενές για εσένα, και πως μόνο Εκείνος μπορεί να παρέμβει και να συμβάλει στο καλό σου και στις ανάγκες σου.
Στη συνέχεια, για να σε βοηθήσω, έφερα και δημοσίευσα στο θέμα σου κείμενα από την ζώσα Ορθόδοξη Χριστιανική Ιερά Παράδοση, ως <<εισαγωγικοί λόγοι αληθούς ορθοδόξου χριστιανικής πνευματικότητας και ευπρέπειας>>, σε άμεση ευθυγράμμιση των αναγκών σου, των πραγματικών σου αναγκών όπως αυτές διάφανα ξεκάθαρα και εναργώς προκύπτουν από τις δοξασίες και ακολούθως διδασκαλίες που εκφράζεις. Ούτε εδώ έδειξες την απαιτούμενη προσοχή με την αρμόδια βαρύτητα των λογίων.
Και τώρα, επανεμφανίζομαι ξανά πατώντας τον λόγο μου πως δεν θα ξαναγράψω, βάζοντας μάλιστα και μία αγαπημένη μου ψυχή σε, έστω, μικρή εσωτερική περιπέτεια κακοθυμίας με παράλληλο αντίκτυπο τον εμβολισμό και την αρνητική μειοποιητική προσβολή και χαλάρωση με αλλοίωση της εμπιστοσύνης της στο πρόσωπο μου, αναρωτόμενος ποια θα είναι τα οφέλη από αυτήν μου την παρέμβαση. Η πραγματικότητα πάντως μας έδειξε μέχρι σήμερα πως κανένα όφελος δεν πραγματοποιείται, περνώντας με επίσης μέσα από τον σκοταδισμό και τις υπόλοιπες ενέργειες που φέρει και εμπεριέχει μέσα της η ματαιότητα και η ματαιοδοξία, και κάθε άλλα ενεργήματα στων οποίων τους κινδύνους βρίσκομαι άμεσα εκτεθειμένος, από την ενασχόληση μου με θέματα και ζητήματα που δεν άπτονται και ούτε με κάποιο τρόπο ανταποκρίνονται και συνδέονται στην φύση μου και στην καθολική μου ύπαρξη, είτε στο φυσικό πεδίο, είτε στο ψυχικό, είτε στο λογιστικό, είτε στο πνευματικό, είτε στο οντολογικό.
Όμως, η Αγάπη Του με νίκησε, και θυσιάζω μέρος του δικού μου καλού για το δικό σου καλό μαρίκα, ακόμη και γνωρίζοντας πως θα πικράνω άνθρωπο, μάλιστα όχι κάποιον κοινό συνηθισμένο με τον οποίο συνδέομαι με φυσικούς δεσμούς, αλλά με δεσμούς έξω και πέρα από την κοινή συνηθισμένη λογική ανθρώπινη αντίληψη, που όμως ακόμη και τέτοιου είδους ενέχει κάποιον βαθμό ευθραυστικότητας. Και επεμβαίνω, την φορά αυτήν όμως τελεσίδικα μαρίκα. Δεν θα υπάρξει άλλη φορά, αλλά ούτε η δική Του Αγάπη θα επιτρέψω να ενεργήσει μέσα μου την ανάγκη πρακτικής υλοποίησης μίας όποιας παρέμβασης στα θέματά σου και να με οδηγήσει σε δραστηριότητα η οποία νοιώθω πως εκτός του γεγονότος πως είναι ξένη προς την φύση μου ταυτόχρονα όμως και υπερβολική και πέρα των δικών μου δυνάμεων, παρακαλώντας Τον και ικετεύοντας Τον να πάρει από εμένα μακριά τέτοιου περιεχομένου και είδους ποτηριού.
Για να σε βοηθήσω στο να αποδεχτείς, έστω στο πρώτο εξωτερικό φαινόμενο, και να αγγίξεις με όσο το δυνατό περισσότερη ευκολία τα πρώτα νοήματα που έφερναν τα λόγια μου, έτσι ώστε να σε οδηγήσουν στην συνέχεια σε μια προσπάθεια εμβάθυνσης, στο θέμα σου <<δεν υπάρχει δεν μπορώ μα υπάρχει δεν θέλω>> (έτσι νομίζω το έχεις ονομάσει), σου ανέφερα και παρουσίασα με ακρίβεια και δίχως την ελάχιστη υπερβολή ή έλλειψη, την πραγματικότητα μέσα στην οποία βρισκόμαστε οι δύο μας, εσύ κι εγώ μαρίκα, δηλαδή πως είμαι και βρίσκομαι στο ίδιο σκαλί που είσαι και εσύ (ίσως και να δυσανασχέτησες με αυτό ή ίσως ένοιωσες και κάτι όχι και τόσο όμορφο), πως είμαι και βρίσκομαι στο ίδιο ύψος με εσένα, δεν είμαι ούτε με κατατάσσει κάτι σε ψηλότερο σκαλί και ύψος από εσένα, αυτό όμως διότι δεν τολμώ να πω πως είμαι και βρίσκομαι ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα από εσένα ( το οποίο όντως είναι αλήθεια και εξηγώ ξανά παρακάτω το γιατί), επειδή το να νοιώθει κάποιος χαμηλότερα και μικρότερος από τους άλλους ανθρώπους είναι χαρακτηριστικό των τελείων, των κατά Θεώ ενθέως ενάρετων, όπως φυσικά και ως ευαγγελικό παράγγελμα μας μαθητεύουν και μυούν τα Ιερά Λογία της Αγίας Γραφής.
Συνεχίζεται...
Και ενώ η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι και είμαι σε χαμηλότερο σκαλοπάτι και ύψος από εσένα, διότι είμαι από την φύση εκ γεννηθείς ανάπηρος ψυχικά, νοητικά και πνευματικά, χωρίς αυτό να είναι σχήμα ή άλλη μορφή ένδειξης ταπεινότητας και ταπεινοφροσύνης, αλλά πέρα για πέρα αληθινό και πραγματικό βιωματικό γεγονός, πως είμαι δηλαδή ανάπηρος ψυχικά και νοητικά στερημένος-καθυστερημένος, (τα φαινόμενα απατούν βέβαια, γιατί ποιος θα πιστέψει πως ένας ψυχονοητολογοπνευματικά ανάπηρος γράφει και εκφράζεται με τον δικό μου τρόπο όπως παρουσιάζεται αυτός εδώ μέσα), εν τούτοις αποποιούμαι προσχηματικά την κατάταξη μου και την φυσική μου θέση, σε χαμηλότερο δηλαδή σκαλί και ύψος έναντι των άλλων φυσιολογικών και υγιών ανθρώπων, για τον λόγο που προανέφερα, πως δηλαδή κάτι τέτοιο και μία τέτοια αίσθηση και παραδοχή είναι των τελείων και εν Θεώ ένθεων ενάρετων, αλλά επίσης μαζί με τον προηγούμενο λόγο, γιατί δεν θέλω να δώσω στον άλλον με την αναφορά και περιγραφή της πραγματικότητας, την αίσθηση μίας όποιας υπεροχής μου έναντί του, που εν Χριστώ Ιησού εμπεριέχει η τελευταία θέση, το χαμηλότερο σκαλοπάτι, το χαμηλότερο ύψος, κατά το σε ελεύθερη απόδοση ιερολογογραφικό <<αν θέλετε να είστε πρώτοι, να γίνετε και να είστε τελευταίοι>> και <<οι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι>> σύμφωνα με την Θεία Δικαιοκρισία. Όμως κι αυτό σου πέρασε αδιάφορο μαρίκα και ελλιπές σε ουσία και σημασία ώστε το ξεπέρασες με, ίσως, κάθε ασημαντότητα και στοιχειώδη προσοχή όπως όταν δεν επιδεικνύουμε σε κάτι που θεωρούμε σοβαρό και σημαντικό.
Ήταν όμως σε απόλυτη εναρμόνιση και ευθυγράμμιση με εσένα και τις πραγματικές σου ανάγκες μαρίκα, όπως αυτές, αλήθεια είναι λιγάκι αδιόρατες, διακρίνονται στον βαθμό συνέπειας και ποιότητας στην σύγκραση μεταξύ του περιβάλλοντος (φόρουμ ειδικής κατηγορίας) των λόγων σου, του τρόπου έκφρασης των λόγων σου, της αυτογνωσίας σου στην σχεσιακή της εκδήλωση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, και τέλος-τέλος των προθέσεων και πεποιθήσεων σου με παράλληλο αντίκτυπο αλλά και άμεσο απόλυτο και αληθή συνδυασμό και σύνδεσμο με την αληθή οντολογική ύπαρξη, φύση και ουσία όλων εκείνων που η διδασκαλία σου επιχειρούσε, ατυχώς όπως διαπίστωσες, να παρουσιάσει και να κάνει οικία στους ακροατές σου.
Συνεχίζω με την αίσθηση, δυστυχώς, πως ακόμη μία φορά θα ξεπεράσεις για την ασημαντότητα τους τα λόγια μου.
Ούτε έδειξες μία ελάχιστη προσοχή δίνοντας έστω μία μικρή σημασία στο τι εξυπηρετούσε ο λόγος μου όταν σου ανέφερα πως η πραγματικότητα μου, η αλήθεια που με αφορά, δηλαδή, και με χαρακτηρίζει ως αληθινά βιωματικά γεγονότα και συνθήκες, σε ότι έχει σχεσιακό δεσμό με την Θεία Γνώση (ας το πω έτσι περιληπτικά), βασίζεται εξ ολοκλήρου σε παρόμοια έγνοια, φροντίδα, και κάλυψη των παντοειδών πρακτικά, ψυχοσυναισθηματικών, νοητικών, φυσικών, και πάντων των φυσικών καθημερινών λεπτομερειών στην πλήρωση τους, που συνθέτουν την ύπαρξη και τις ανάγκες του ανάπηρου ψυχικά και νοητικά παιδιού και των ενεργειών της φροντίδας από τον γονέα του, από τον πατέρα του. Το παιδί που είναι φυσιολογικό και υγιές έχει μεγαλύτερη και πλατύτερη δραστηριότητα ποσοτικά και ποιοτικά όσων αφορά στην καθημερινή του βιωματικά εξελικτική πραγμάτωση, λόγου χάριν, θα το ξυπνήσει το πρωί ο γονέας κι αυτό μόνο του θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες του, μόνο του θα ντυθεί, μόνο του θα πάει να νηφθεί, μόνο του θα βάλει την οδοντόπαστα στην οδοντόβουρτσα και μόνο του θα πλένει τα δόντια του, μόνο του θα πάει στην τραπεζαρία και θα πάρει την θέση του για το πρωινό ρόφημα, μόνο του μόλις τελειώσει θα πάει να ετοιμαστεί για να φύγει για το σχολείο του, και γενικά όλα όσα λεπτομερώς το αφορούν στην πραγμάτωση και σύνθεση της καθημερινότητας του, και βέβαια όλα αυτά με την τάξη, στο βαθμό που την καταλαβαίνει ως παιδί, που απαιτεί η όποια του δραστηριότητα, και όλο αυτό, εν σχέση με το ανάπηρο παιδί, μειώνει δραματικά σε μεγάλο βαθμό τις έγνοιες και πρακτικές φροντίδες του γονέα έναντι εκείνων των απαιτήσεων και αναγκών που καλείτε να εξυπηρετήσει με το ανάπηρο του παιδί.
Στο ανάπηρο του παιδί οφείλει και είναι υποχρεωμένος αλλά σε απόλυτη έκφραση και ευθυγράμμιση με τα πατρικά αισθήματα αγάπης, προστασίας, στοργής, φροντίδας κλπ., είναι λοιπόν υποχρεωμένος ως πατέρας για την κάλυψη των αναγκών του, των αναγκών του ανάπηρου παιδιού δηλαδή, να δείξει μεγαλύτερη και περισσότερη προσοχή και έγνοια με φυσικά πολύ-πολύ μεγαλύτερη και περισσότερη πρακτική δραστηριότητα. Αυτό οπωσδήποτε δεν προδίδει ή με οποιονδήποτε τρόπο εκφράζει πως έχει περισσότερη αγάπη για το ανάπηρο του παιδί από ότι για το υγιές παιδί του, ούτε κάτι μπορεί να αναφέρει διακριτική προσωποληπτική αντίληψη μεταξύ των δύο παιδιών και έκφραση προτίμησης ή με άλλον οποιονδήποτε τρόπο διάκρισης προτίμησης του προσώπου και της θέσης της ύπαρξης του ενός παιδιού έναντι του άλλου στην ζωή του γονέα. Σαφέστατα όχι. Αλλά σαν πατέρας θα δείξει με καθολικότητα στην κατά φυσική συνέπεια συνθήκης εμπρός του, περισσότερη έγνοια και φροντίδα στο ανάπηρο παιδί το οποίο αδυνατεί από μόνο του να εξυπηρετήσει και καλύψει τις ανάγκες του, όπως το φυσιολογικό υγιές παιδί, και πρακτικά αυτό σημαίνει πως στο πρωινό ξύπνημα θα το ντύσει ο πατέρας, ή η μητέρα, ενώ το με υγεία παιδί ντύνεται μόνο του, ο πατέρας θα το οδηγήσει στο λουτρό, ο πατέρας θα το νίψει, ο πατέρας θα ετοιμάσει και θα του πλένει τα δόντια, ο πατέρας θα το οδηγήσει στην τραπεζαρία, ο πατέρας θα το ταΐσει και θα του δώσει να πιει το ρόφημα κρατώντας του το ποτήρι, ο πατέρας θα φέρει στην ορθή και σωστή κατάσταση διορθώνοντας την ανακατωσούρα που προκαλεί η έλλειψη αίσθησης της τάξης, και γενικά όλα όσα ανήκουν και χαρακτηρίζουν την πραγματικότητα αυτήν σε όλες της τις εκφάνσεις.
Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα ως αληθές και αντικειμενικό γεγονός χαρακτηρίζει και εμένα με καθολικό και απόλυτο βιωματικό τρόπο, σε ότι αφορά την σχέση μου με τον Θεό Πατέρα, οι υπόλοιπες εκφάνσεις και σχεσιακά συνδεόμενες άλλες συνθήκες της ζωής μου μας είναι εδώ αδιάφορες και δεν εξυπηρετούν τίποτα αν τις αναφέρουμε. Μόνο ένα θα πω, πως την ψυχοδιανοητοπνευματική μου αναπηρία, πολλές φορές μέσα στην ζωή μου, την διαπίστωσα ΚΑΙ δια μέσου ανθρώπων και απτής εναργής αίσθησης, που μου έδωσε και γέννησε εντός μου, η ψυχολογία άλλων ανθρώπων που με αντίκριζαν για πρώτη φορά, και ο ακόλουθος συμπεριφορικός τους τρόπος στην εκδήλωση και έκφραση του. Δηλαδή, η άμεση αυτόματη πρώτη κίνηση μέσα τους της αμηχανίας από την πρώτη εντύπωση της οπτικής επαφής, και ο συναισθηματικός φορτισμός που προκαλεί η ειδική αυτή συγκυρία με τα ανάλογα συνδεόμενα εκφραζόμενα λόγια σε ευγενική έκφανση. Τέτοια γεγονότα έζησα, φερ’ ειπείν, όταν αναζητούσα δουλειά και έφτανα σε συνέντευξη και κατάθεση αίτησης με βιογραφικό σε υπεύθυνους στα αρμόδια γραφεία εταιρειών, σε άλλες μου επαφές με ανθρώπους σε κάποια γραφεία του δήμου και άλλων οργανισμών, και γενικά σε χώρους όπου απαιτείται μία λιγάκι μεγαλύτερη και περισσότερη προσοχή στην επαφή με τον άλλο και το ποιόν του, από ότι σε χώρους όπου επιφανειακά, επίπλαστα και με γρήγορο ρυθμό εκδηλώνεται και εκφράζεται υλοποιημένη η με ευγένεια επαφή, λόγου χάριν εμπορικά μαγαζιά, σούπερ-μάρκετ και λοιπά.
Όλα αυτά μαρίκα που σου λέω, δες τα και αξιολόγησε τα όσο μπορείς προς όφελος σου. Εγώ δεν έχω να κρύψω απολύτως τίποτε, ούτε να αντισταθώ θέλω σε κάτι που αφορά την αλήθεια και την πραγματικότητα της φύσης και ύπαρξης μου, στο βαθμό που το καταφέρνω με τις ελάχιστες, λόγω ψυχοπνευματονοητής αναπηρίας μου, και το οποίο έχει χαρακτήρα ελλειμματικής, μειοδοτικοποιητικής, μειονεκτικοδεικτικής, και γενικά ότι αφορά την λιγοσύνη μου και την μειονεκτική θέση μου έναντι των φυσιολογικών και υγιών ανθρώπων, συνανθρώπων μας.
Συνεχίζεται...
Έτσι, σε καλώ να μην βιαστείς να δεις κάτι αξιολογικό και πολύτιμο πάνω μου, κάτι που με μεγάλη πιθανότητα θα εγείρει, ίσως, ο τρόπος μου και τα λόγια μου, ούτε να θεωρήσεις πως είμαι κάτι ξεχωριστό, αν για παράδειγμα διακρίνεις κάτι που θα μου δίνει, ίσως, μία κατά κάποιον τρόπο οικειότητα προς τα Θεία, ούτε γενικά και απόλυτα να θεωρήσεις κάτι ξεχωριστό και ποιοτικά καλό μέσα μου ως προϊόν ενσυνείδητης και ενσυναίσθητης και αυτόβουλης εργασίας και μόχθου (κατά την ασκητική διάσταση) ή με άλλο τρόπο παρέμβασης μέσα μου. Όχι. Είμαι, μεταξύ άλλων, σε πληροφορώ, σε πάρα πολλά ανέντιμος, ανήθικος, ασυνεπής, επιδερμιδεγωτικοπαθής, και γενικά κάθε ανάξιο και με κάθε απαξία, θα το βρεις πάνω μου και μέσα μου ως προϊόντα και καρπούς της άμετρης υπέρμετρα, αλόγιστης, άλογης, απάνθρωπης, κακουργηματικής και κάθε άλλης χαμέρπειας, εγωκεντρικοπαθούς φιλαυτίας μου.
Για αυτό τον λόγο, δέξου τα λόγια μου δίχως οποιεσδήποτε αντιστάσεις ή εμπόδια που πιθανότατα εγείρει ο φαινομενικός μου λόγος. Βέβαια, παραμένει ένα ερώτημα μέσα από όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω, και αυτό είναι, για ποιο λόγο όταν συναντηθήκαμε στην Θεσσαλονίκη και περάσαμε εκείνο το απογευματινό και βραδινό μέχρι τις 12, συζητώντας διάφορα, δεν διέκρινες, δεν κατάλαβες, πως είμαι εκ φύσεως εσωτερικά ανάπηρος. Όμως ας μην προσπαθήσουμε να δώσουμε τώρα απάντηση. Και συνεχίζω μπαίνοντας στο ουσιαστικό ζήτημα και θέμα.
Αγνοώντας την ειρωνεία και απαξίωση που δείχνεις στο αίτημα των κοριτσιών, για έλληνες αγίους, που είναι αλήθεια και γεγονός πραγματικό, ότι εγώ διαβλέπω και διαισθάνομαι με σαφήνεια και σε αυτό αλλά και σε περασμένες παρεμβάσεις των κοριτσιών αυτών αλλά και των αγοριών, πως μιλά η Φωνή του Θεού μέσω των ανθρώπων αυτών, απευθυνόμενη σε εσένα μαρίκα κοπέλα μου. Αλλά… Αλλά… Αλλά… Που είσαι εσύ;;; Πες μου σε παρακαλώ, που είσαι, που βρίσκεσαι και δεν ακούς ούτε νοιώθεις που σου μιλάει ο Κύριος ο Θεός μας μέσα από τις παρεμβάσεις και τα λόγια και την φωνή και το στόμα και την γλώσσα των παιδιών αυτών, των κοριτσιών και των αγοριών. Που είσαι;;; Που πήγες;;; Πόσο ψηλά και μακριά είσαι ώστε δεν ακούς την χαμηλόφωνη και τροπικά χαμηλοεπίπεδη θεία κλίμακα, λόγω φύσης και ουσίας ταπεινή και πράη και απλή μειλίχια και αγαθοειδοποιώ φωνή και τα λόγια του Κυρίου μας που βγαίνει από την ψυχή και το στόμα των απλών αυτών εδώ μέσα ανθρώπων;;; Που είσαι;;; Γιατί δεν είσαι παρούσα όταν σου ομιλεί Κύριος ο Θεός, ο Αγαπημένος μας Πατέρας και Αδελφός και Φίλος, και Ιατρός και Συνοδοιπόρος και Υπηρέτης, και Επισκέπτης, και Σωτήρας, και κάθε άλλου καλού και αγαθού Θείου Ρόλου που αναλαμβάνει από την Άπειρη Του Αγάπη προς εμάς και για το καλό μας, με οποιονδήποτε και κάθε άλλον Θειοδικαιοκριτικό Αγαθοειδοποιώ τρόπο μας προσεγγίζει, ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με τον δι-οδικό εν-διάμεσο που κάνει Χρήση εδώ μέσα με την παρουσία και την προαίρεση και το στόμα εκείνων που σου ομιλούν.
Γιατί;;; Γιατί εγώ να διακρίνω και αισθάνομαι δυνατά Εκείνον μέσα από τα λόγια των κοριτσιών, και εσύ όχι;;;
Αλλά πες μου και το άλλο. Πάρε θέση, τοποθετήσου στο ερώτημα μου και απάντησε μου μετά.
Πιστεύεις ή με κάθε άλλο τρόπο έχεις βεβαιότητα, πως με τις δύο επισκέψεις και περιοδείες του στον ελλαδικό τότε χώρο, και τις 10 ή 15 ή δεν ξέρω πόσες επιστολές του, στους χριστιανούς και τις όποιες εκκλησίες συγκρότησαν μετά από την παρουσία και δράση του στην αρχαία Ελλάδα, το κήρυγμα και την διδασκαλία του, στις δύο περιοδείες του ο απόστολος Παύλος, ήταν δυνατό ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εφικτό, αντικειμενικά, ρεαλιστικά, αληθινά, πραγματικά, να εγκαταστήσει, να πείσει πριν φυσικά ικανό αριθμό από τους ανθρώπους, να εγκαταστήσει, λοιπόν, και να αναπτύξει και να εξελίξει δια όλων των φυσικονοηνοερολογικών «εργαλείων» διατιθεμένων της εποχής του, και μέσω της αναπτυξιακής πλέον μορφής, με την καθολική του πια εγκαθίδρυση και εγκατάσταση στην συνείδηση του λαού και ελλαδικού πληθυσμού, και ως βασικό πολιτισμικό και πολιτιστικό στοιχείο στην εποχή εκείνη, με τέτοιου είδους ανώτερου αξιακού και αξιολογικού χαρακτήρα ως πολιτισμικό και πολιτιστικό στοιχείο με ανθρωπολογικές διαστάσεις, ψυχικές, πνευματικές, νοητές, νοερές, αλλά και σχεσιακές προσωπικές και διαπροσωπικές, κοινωνικές, οντολογικές, υπαρξιακές και τα λοιπά, αλλά και με πληρέστατες και διάφανες και ορατές και πραγματικές και αληθινές και γενικά όλα όσα χαρακτηρίζουν εκείνο το αγαθό που αμιγώς και μόνον φέρει και προσφέρει ευεργετήματα στην ανθρωπότητα, λέγω λοιπόν, μετά την ελλαδική εξάπλωση του και διαμόρφωση του ο χριστιανισμός, ως ανώτερο ανθρωπολογικά οντολογικά και υπαρξιακά αγαθό, να μεταλαμπαδώθηκε και σε άλλους πολιτισμούς εκτός Ελλάδος, σε σημείο μάλιστα να επεκταθεί σχεδόν σε όλη την υφήλιο;;;
Συνεχίζεται...
Με άλλα λόγια γιατί ίσως δεν καταφέρεις να παρακολουθήσεις τι γράφω πιο πάνω, είναι αλήθεια πως είναι και λιγάκι μπερδεμένα και ανακατωμένα, για αυτό θα γράψω τα ίδια με άλλο γραμματολογικό ύφος.
Πιστεύεις ή με κάθε άλλο τρόπο μπορείς να είσαι βέβαιη ότι είναι έργο του και πως ο απόστολος Παύλος μετέδωσε και έπεισε και εγκαθίδρυσε και εγκατάστησε και εξάπλωσε και όλα όσα συνοδεύουν αιτιολογικά και οργανικά την εξελικτική και αναπτυξιακή μορφή του χριστιανισμού μέσα στην αρχαία ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, που πρέπει να λάβεις οπωσδήποτε ταυτόχρονα υπ’ όψιν το πολιτισμικοπολιτιστικό και το οντολογικοσυνειδησιακό και θρησκευτικό περιβάλλον στο οποίο εισχωρεί ο χριστιανισμός, περιβάλλον αμιγώς πολυθεϊστικό με τις όποιες παραμέτρους και σε όλα τα επίπεδα, και για να συντομεύω και για να μην περισσότερο περιττοφλυαροπλανομπουρδο τεχνολογαεροδομώ, ερωτώ, είναι δυνατόν με δύο επισκέψεις και δύο περιοδείες του Παύλου στην αρχαία Ελλάδα, είναι δυνατό λέγω και με τις επικρατούσες τότε συνθήκες αθεΐας και πολυθεϊσμού, είναι δυνατό ξαναλέγω και αντικειμενικώς ρεαλιστικά εφικτό, να έπεισε για την ορθότητα και λογικότητα και αναγκαιότητα και κάθε άλλου αγαθού θετικού ώστε να εγκαθιδρύσει, εγκαταστήσει, αναπτύξει και εξαπλώσει, με ικανό αριθμό ανθρώπων που λογικά και αναλογικά πρέπει να πίστεψε και αποδέχτηκε την νέα θρησκεία με το ευαγγελικό της μήνυμα, είναι δυνατόν επαναλαμβανοπαλιξαναλέγω, να είναι έργο του απόστολου Παύλου καρπός των δύο επισκέψεων και περιοδειών του, το μπόλιασμα στην τότε αρχαία πολυθεϊστική αλλά επίσης άθεη σε πολλούς κύκλους κυρίως λογίων και ανθρώπων των γραμμάτων, ελληνική κοινωνία ή κοινωνίες (καθώς νομίζω πως δεν ήταν ακόμη πλήρως ενωμένη εθνωτικά η Ελλάδα, μάλλον και χωρίς να είμαι βέβαιος, αλλά ήταν στο ιστορικό στάτους των Πόλεων-Κρατών) με την ραγδαία εξάπλωση που χαρακτήρισε τον χριστιανισμό;;;
Άντε ξανά, με πιο απλά λόγια. Πως είναι δυνατόν, με τις δύο του επισκέψεις στην Ελλάδα ο Παύλος, να έπεισε και να μετέδωσε τον χριστιανισμό;;; Είναι έξω από κάθε και όλους τους αιτιολογικούς συνειρμούς και επιχειρήματα σε μία προσπάθεια οργανικής σύνδεσης μεταξύ της δράσης του Παύλου και της εξάπλωσης του χριστιανισμού στην αρχαία Ελλάδα. Πώς να στο πω αλλιώς;;; Είναι αδύνατο, είναι ψευδοπλανοφαντασιαστικό, είναι με απόλυτο τρόπο ασύμβατο και αστοχοανοηματοδοτημένο και καθολικά εξωφρενικοπαράλογο και αμιγώς παρανοειδές και αποκύημα αρρωστημένου νου και φαντασίας, να θεωρεί κάποιος πως ο Παύλος μετέδωσε τον χριστιανισμό στην αρχαία Ελλάδα, με την σύντομη παρουσία και δράση του εκεί.
Όμως μαρίκα μου εγείρεις ένα ερώτημα τώρα, παραπλήσιο νοηματικά σε αυτά που λέμε έως τώρα. Σαφώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, και για να μην ξαναφλυαροπεριττολογοτεχν οδομήσω, δεν έχει πάθη και οτιδήποτε άλλο είναι εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας. Αντιθέτως.
Ο Θεός Είναι (κανονικά είναι αδύνατο και αδιανόητο και έξω από τα ανθρώπινα μέτρα στο να ονομάσει ή περιγράψει ή ορίσει ή με κάθε άλλο τρόπο εκφράσει κάποιος κάτι και κάπως από Τον Θεό, αλλά συγχωρούμαστε να το κάνουμε λόγω της ανθρώπινης περιορισμένης και αδύναμης φύσης μας, κυρίως θέλοντας να καλύψουμε επικοινωνιακές διαπροσωπικές αλλά και προσωπικές μας, εντός μας, ανάγκες). Είναι, λοιπόν, ο Θεός, χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε ή συναισθανόμαστε πως, και με ποιο τρόπο και με ποια μορφή, και έξω και πέρα των με κάθε άλλων και όλων των εσωτερικών μας «εργαλείων» προς αντίληψη και κατανόηση τρόπων, κατάληψης της Ουσίας Του, Είναι, λοιπόν, ο Θεός, μεταξύ Άλλων, Παντοκράτορας, Παντογνώστης, Προορατικός, Προγνωστικός και Προνοητικός. Είναι ο Κύριος και Κυβερνήτης και Ρυθμιστής της ανθρώπινης πραγματικότητας όπως αυτή ιστορικά εξελίσσετε μέσα στον χωροχρόνο.
Πες μου τώρα σε παρακαλώ το εξής. Είναι δυνατόν ο Παντογνώστης Παντοκράτωρ Προορατικός Προγνωστικός Προνοητικός Κυβερνήτης και Ρυθμιστής Κύριος ο Θεός της παγκόσμιας ανθρώπινης ιστορίας, να υπήρχε κάτι που μπορεί να είναι χρήσιμο ή με κάθε άλλο τρόπο να εξυπηρετεί αγιοπνευματικοαγαθοειδοπρ επώς την Θεία Του Οικονομία, και να μην το συμπεριέλαβε, με οποιονδήποτε τρόπο, στο Σχέδιο Του, έστω και ως σημείωση και προτύπωση, ή υπομνηματισμό και γνωστοποίηση ή με άλλο τρόπο και έννοια προς εμάς, μίας όποιας σπουδαιότητας και ρόλου προς την εξυπηρέτηση και ενεργό διαδραστικομορφοποίηση ή διαδραστικοδιαμόρφωση εντός του Θείου Του Σχεδίου, και να το απέκλεισε ή με άλλο τρόπο (ανθρωποπαθώς μιλώ γιατί δεν γίνετε αλλιώς να επικοινωνήσω τώρα), με άλλο τρόπο να το κράτησε μυστικό αφήνοντας σε άγνοια την ανθρωπότητα;;; Πες μου είναι δυνατόν να υφίσταται κάτι τέτοιο;;; Σίγουρα και με απολυτοτηβεβαιοτητοκαθολι κοασφάλεια όχι. Αν υπάρχει κάτι, ένα αγαθό, με την οποιανδήποτε μορφή, που θα ήταν χρηστικό στο Σχέδιο Του, θα μας το γνωστοποιούσε με τον ίδιο τρόπο όπως κάθε άλλο αγαθό που εξυπηρετεί το Σχέδιο Του για την Σωτηρία μας.
Σαφώς όλοι μας, ανεξαρτήτου χρώματος και έθνους και κάθε άλλης διαφοράς, είμαστε με τον ίδιο τρόπο παιδιά Του. Και η Θεία Του Δικαιοκρισία δεν γνωρίζει διακρίσεις με ανθρωποπαθή χαρακτήρα και τρόπο. Και σαφώς όλοι πάνω στον πλανήτη μας, ενάρετοι και ανενάρετοι, ένθεοι και άθεοι, ηθικοί και ανήθικοι, και εν γένει άνθρωποι και παλιοκακουργάνθρωποι, είμαστε παιδιά Του και το ίδιο για όλους μας Θέλει μέσα στην Άπειρη Αγάπη Του, την επιστροφή μας στην Πατρική μας Οικία Του και Αγκαλιά. Όμως δεν Επρονόησε η Άφατη Του Αγάπη για όλους μας ίδιο ρόλο και με κάθε άλλο τρόπο ενεργή παρουσία για το Σχέδιο της Θείας Του Οικονομίας. Μήπως, δεν γνώριζε για εκείνους που ονομάζεις μαρίκα <<οι ξένοι Άγιοι δεν είναι παιδιά Του;;;>> Τι λες;;; Πως το βλέπεις;;; Πως το αντιλαμβάνεσαι;;;
Συνεχίζεται...
Άλλωστε σε κάποιο σημείο, στην Εκτέλεση του Σχεδίου της Θείας Του Οικονομίας, συγκεκριμένα στην ενανθρώπιση Του, διαπιστώνουμε την ευμένεια και αποδεκτικότητα που έδειξε σε ξένους, τους οποίους εχαρακτήριζε η παντελής και καθολικά εκτός, των ή ορισμένων ή κάποιων συμβατοτήτων, μα τουναντίον κάθε διαφορετικότητα προς των οικείων του περιβάλλοντος χώρου σε πολιτισμικά-πολιτιστικά και γενικά κοσμοθεασητικά και κοσμοθεωρητικά μερικώς και ολικώς στοιχείων. Και βέβαια, όπως θα κατάλαβες, εννοώ τους τρεις προσκυνητές εξ Ανατολής που ακολούθησαν το Άστρο της Βηθλεέμ, σαφέστατα έχοντας γνώση, κατά κάποιο τρόπο, του Γεγονότος από, άγνωστη και ακατανόητη σε εμένα, Θεία Επέμβαση, μεταφέροντας και προσφέροντας στο Θείο Βρέφος τα, κατά την δική τους κοσμοθεωρητικοπολιτιμοαξι ακή αντίληψη και παράδοση, Δώρα.
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, συντομεύοντας όσο πιο πολύ γίνετε γιατί ούτως ή άλλως όσα κάθομαι και σου γράφω είναι αεροφλυαροπεριττομπουρδολ ογοτεχνοδομίες, δίχως ουσία και σοβαρότητα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κατά την ενανθρώπιση Του και την δράση Του μέσα στην ανθρώπινη περίοδο και ιστορία, οπωσδήποτε ήρθε σε επαφή και συνδιαλέχτηκε με πλείστες διαφορετικές κοσμοθεάσεις και κοσμοθεωρήσεις, πολιτισμούς και ιδεολογίες θρησκευτικές ή φιλοσοφικές ή κάθε άλλης μορφής, οι οποίες ευρισκόντουσαν μέσα στα όρια, του χώρου όπου Έδρασε και εκπροσωπούνταν από τους αλλοεθνείς πολυπληθείς ταξιδιώτες και επισκέπτες του χώρου εκείνου, που μάλιστα ήταν και κέντρο σύναξης του ανθρώπινου στοιχείου, ως σταυροδρόμι διαφορετικών πολιτισμών και θρησκευτικών προελεύσεων. Δίχως, πρόσεξέ με μαρίκα, να κάνω οποιαδήποτε αναφορά ή νύξη στην Θεία Ουσία του Κυρίου και στους Χαρακτήρες της Φύσης Του, (ανθρωποπαθώς στην έκφραση μου, αλλά κυρίως στοργικός και συγκαταβατικός προς εσένα μαρίκα).
Τώρα, αν θέλεις μαρίκα, δώσε λίγη, όχι όση είναι απαραίτητη, μα λίγη, να τοσοδούλα προσοχή. Και ίσως, το εύχομαι, να διακρίνεις και εσύ, έστω και αχνά, και να συναισθανθείς την Φωνή του Κυρίου που σου Μίλησε μέσα από το αίτημα των κοριτσιών, που όμως δυστυχώς ειρωνεύτηκες και χλεύασες μάλλον λίγο, και μέσα από την γλώσσα και το στόμα εκείνων των συνανθρώπων σου (των κοριτσιών δηλαδή), που θεωρείς ότι βρίσκονται σε πνευματικό σκότος και άγνοια, έναντι των δικών σου αντιλήψεων και γνώσεων, σου μίλησε με Την Θεία Φωνή Του Εκείνος. Λοιπόν, και για να κλείνω.
Ο Κύριος και Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, είπε και έδειξε και τόνισε με τον Αψεγάδιαστο Θείο Παναληθή Λόγο Του, για ακόμη μία φορά, μία πραγματικότητα αόρατη και άγνωστη σε όλους, εκτός Τον Ίδιο, που δυστυχώς όμως παραμένει το ίδιο αόρατη και άγνωστη η πραγματικότητα αυτή και σήμερα, σε όλους εκείνους που κινούνται εκτός της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και Ιεράς Παράδοσης. Δυστυχώς. Και λυπηρό, δυνατά λυπηρό. Και εγώ έχω και έναν πολύ σοβαρό-σοβαρό προσωπικό λόγο, να πονώ και να θλίβομαι, να ανησυχώ και να αγχώνομαι, και γενικά να αποδιοργανώνομαι και να μην ειρηνεύω μέσα μου. Όμως έχω εμπιστοσύνη στην Αγάπη Εκείνου, και ελπίζω πως είτε θα ελευθερώσει εμένα από την πλάνη μου, είτε θα ενεργήσει με άλλον τρόπο αγαθοειδοπρεπώς για την σωστή έκβαση των πραγμάτων που συνθέτουν την ζωή μου και την πραγματικότητά μου.
Και ποιο είναι και τι, αυτό που ο αψεγάδιαστος Θείος Λόγος γνωστοποίησε, τω καιρώ εκείνω;;;
(Ιω. 12, 20-23)
20 Ἦσαν δὲ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 21 οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. 22 ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· 23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Αυτό, λοιπόν, που δηλώνει η Θεία Γλώσσα και το Θείο Στόμα, είναι, στο άκουσμα Του της πληροφορίας που του μετέφεραν οι μαθητές Του πως έχει επισκέπτες οι οποίοι θέλουν και περιμένουν να τους δεχτεί σε ακρόαση, οι οποίοι είναι Έλληνες, η πρώτη Του απάντηση, πριν τους δεχτεί, ήταν <<πως έφτασε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου>>. Από τους Έλληνες. Ναι μαρίκα, από τους Έλληνες.
Μα πως είναι δυνατόν;;; Δεν γίνετε. Αποκλείετε. Κάποιο λάθος έγινε. Πως είναι δυνατόν να δηλώνει κάτι τέτοιο ο Κύριος στο άκουσμα πως ήρθαν να Τον συναντήσουν Έλληνες, από την στιγμή που η Ελλάδα ήταν και είχε πολυθεϊστική εθνική θρησκεία;;; Όχι όχι. Ή ο Κύριος έκανε λάθος και μπερδεύτηκε, ή εδώ κάτι παίζει αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που παίζει.
Εγώ μαρίκα εδώ στο σημείο αυτό, εκπλήρωσα το, ας το ονομάσω, χρέος μου και ίσως καθήκον, που η Αγάπη Του νικώντας με, μου ανέθεσε, και που όμως με οδήγησε να παραβατήσω ξανά, τουλάχιστον κατά της συνείδησης μου. Όμως είναι τελεσίδικη η παρέμβαση μου αυτή.
Όλες οι απαντήσεις και όλες οι απορίες και κάθε άλλη ανάγκη, βρίσκει την ικανοποίηση της και την πλήρη, κατά του Κυρίου την Προορατική και Προγνωστική Θεία Ιερά Του Δήλωση, κάλυψη, στην με απόλυτη εναρμόνιση και ευθυγράμμιση και σύμπνοια στην Θέληση Του, Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη όπως αυτή εκφράζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας, από την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση, τις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, τους Αποστολικούς Κανόνες, τους Ιερούς Κανόνες, τα Ιερά Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και εν γένει κάθε τι που εμπεριέχει η Ορθόδοξος Χριστιανική Πίστη και Θεία Ευπρέπεια.
Μα είναι δυνατόν να θεωρείτε στον σύγχρονο κόσμο, με την αντιληπτική διαπλάτυνση που τον χαρακτηρίζει από την πρόοδο και τις κατακτήσεις των επιστημών, πως ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία έπεσαν σε πλάνη;;; Είναι δυνατόν;;; Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο;;; Δεν ακυρώνουμε, άθελα μας, τον Λόγο Εκείνου;;;
Μάλλον, έχω την αίσθηση, πως ενεργεί μέσα μου η αναγκαιότητα του επαναπροσδιορισμού. Και φρόνιμο θα είναι να ακολουθήσω τις επιταγές της.
Του Κυρίου και Θεού της Αγάπης και πάσα και πασών των Καλών, η Δόξα και η Τιμή και η Προσκύνησι και το Κράτος, και τώρα και μετά και πάντοτε μέσα στους αιώνες των αιωνιοτήτων. Αμήν.
ΤΕΛΟΣ
Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι...
απο το στομα μου το πηρες...κ τωρα ας δουμε ποιος ηταν ο αγιος πεταρ....Η Παγκόσμια Λευκή αδελφότητα, ως εταιρία πνευματικής μύησης, ιδρύθηκε από τον Peter Deunov (11 Ιουλίου 1864 - 27 Δεκεμβρίου 1944). Στις 24 Φεβρουαρίου 1922, ο Peter Deunov άνοιξε μια απόκρυφη σχολή στη Σόφια της Βουλγαρίας με το όνομα Παγκόσμια Λευκή Αδελφότης. Μετά από αίτησή του, ένας από τους οπαδούς του, ο Omraam Mikhaël Aïvanhov εγκαθίσταται στη Γαλλία, τον Ιούλιο του 1937, όπου δέκα χρόνια αργότερα, το 1947, δημιούργει το γαλλικό υποκατάστημα της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας . Ο Peter Deunov την ορίζει ως εξής: "η Εξαίρετη Παγκόσμια Λευκή Αδελφότης δεν είναι κάτι ορατό. Δεν είναι ουτε εκκλησία ούτε αίρεση. Είναι μια οντότητα η οποία υφίσταται έξω από τις διεφθαρμένες συνθήκες υπό τις οποίες ζει ο απλός κόσμος’’. Η καταγωγή της ονομασίας αυτής προέρχεται από μια έννοια που αναπτύχθηκε στους κύκλους της Θεοσοφίας από την Helena Petrovna Blavatsky, η οποία δήλωνε ότι καθηγητές της ήταν οι Σοφοί δάσκαλοι της Mahâtmas που κατοικούν στο Θιβέτ ή Shambala και αποτελούν μια μεγάλη Λευκή Στοά , μια μεγάλη Λευκή Αδελφότητα αυτή των Mahâtmas. Μυστικιστικό Κίνημα, η Ένωση " εν λευκώ", περιγράφεται στην έκθεση της κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τις αιρέσεις στη Γαλλία (1995) ως Μυστικιστικό Κίνημα, "ένα κίνημα πνευματικής μύησης που προτείνει έναν συγκριτικό Εσωτερισμό, με βάση την αναγνώριση των δυνάμεων του Χριστού, των ηλιακών δυνάμεων, των νόμων του Κάρμα και την πνευματική μύηση ". Σύμφωνα, πάντα με αυτή την έκθεση, απαρτίζονταν από 500 έως 2000 μεληQuote:
Originally Posted by marian_m
Για μένα το θέμα δεν είναι τι πιστεύει κάποιος, μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και να το υπερασπίζεται όπως μπορεί.
Όταν όμως ένα άτομο αδυνατεί να κάνει διάλογο γιατί απλούστατα δεν έχει ειρμό και άρα δική του άποψη, απλά αραδιάζει ασυνάρτητα μεταξύ τους κείμενα τα οποία έχει ξεπατικώσει από δω κι από κει, νομίζοντας επιπλέον ότι είναι ιδιοφυία και ότι μόνο αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ένα συμπέρασμα βγάζω. Ότι έχει σοβαρό διανοητικό πρόβλημα.
Δε νομίζω ότι με ένα τέτοιο άτομο υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας, γιατί είναι, στην κυριολεξία, στον κόσμο του.
χαχαχα εσύ γιατί με αντιγράφεις? :PQuote:
Originally Posted by marian_m