Ερωτικός και σεξουαλικός θάνατος μακροχρόνιας σχέσης;

Marianna30, έθεσες ένα θέμα που απασχολεί εδώ και καιρό και εμένα και τη σύντροφό μου. Θα γράψω την άποψή μου αλλά θα μοιραστώ και κάποιες σκέψεις ως "ομοιοπαθής" ως προς την πλευρά του συντρόφου σου. Εγώ είμαι σε σχέση 6,5 χρόνια και τα 3 τελευταία μένουμε μαζί. Επομένως, καταλαβαίνει κανείς, ότι έχουμε σχεδόν καθημερινά ευκαιρίες να κάνουμε έρωτα. Τον πρώτο καιρό της σχέσης μας, η συχνότητα αλλά και η ποιότητα του σεξ ήταν πολύ καλή. Σχετικά σύντομα (μετά από 1 χρόνο περίπου αν θυμάμαι καλά), όμως, η συχνότητα άρχισε να μειώνεται συνεχώς. Πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο όπου μπορεί να μεσολαβήσει ακόμα και διάστημα δύο και τριών (!!) μηνών μέχρι να κάνουμε κάτι. Αυτό οφείλεται καθαρά στη δική μου πλευρά αφού έχει μειωθεί κατά πολύ η διάθεσή μου σε αντίθεση με εκείνης που μάλλον είναι αυξημένη σε σχέση με παλιότερα.

Αναφέρθηκε σε κάποιο post ότι εκείνος, αφού τον ρώτησες, άφησε να εννοηθεί ότι δεν τον ανάβεις αρκετά σαν γυναίκα. Δυστυχώς, στην περίπτωσή μου αυτό ισχύει. Και να σκεφτείς ότι μιλάμε για την ίδια γυναίκα, με την οποία πριν κάνουμε σχέση, τη σκεφτόμουν σεξουαλικά κατά καιρούς και με έλκυε. Σε αντίθεσή με όσα ανέφερες για σένα, εκείνη έχει πάρει κάποια κιλάκια. Πάντα είχε λίγα παραπάνω από το κανονικό αλλά θα έλεγα ότι της πήγαιναν. Εδώ και αρκετό διάστημα, όμως, θα έλεγα ότι έχει ξεφύγει λίγο παραπάνω. Δεν ξέρω αν έκανα καλά αλλά δεν της έλεγα ποτέ τίποτα και μάλλον κι εκείνη αφηνόταν. Κάποια στιγμή, βλέποντας ότι πλέον σπάνια κάνω μία κίνηση, με ρώτησε η ίδια αν φταίει το γεγονός ότι έχει πάρει κιλά. Της είπα ευγενικά ότι θα ήθελα να χάσει μερικά. Είμαι της άποψης ότι δεν είναι κακό να προσέχει κάποιος τον εαυτό του αλλά θεωρώ πως πρέπει να το κάνει επειδή ο ίδιος το θέλει και όχι επειδή το θέλει ή του το επιβάλει ο άλλος. Έχω γνωστούς, οι οποίοι, κάνουν συνεχώς παράπονα και ψυχολογικό πόλεμο στις κοπέλες τους για να προσέχουν τι τρώνε και να μην πάρουν κιλά. Αυτό εμένα ποτέ δε μου άρεσε και γι' αυτό ποτέ δεν της έλεγα τίποτα. Θέλω η άλλη να νιώθει "ελεύθερη" μέσα στη σχέση και όχι καταπιεσμένη.

Τέλος πάντων, θεωρώ πως αν χάσει κάποια κιλά, η κατάσταση θα βελτιωθεί σημαντικά. Όμως δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα είναι και όλα τέλεια. Άσχετα όμως με αυτό το θέμα, θεωρώ πως θα έπρεπε ούτως ή άλλως να ανταποκρίνομαι πιο συχνά. Έχω συχνά τύψεις για αυτό το θέμα και, βέβαια, με στεναχωρεί πάρα πολύ. Καμιά φορά μου λέει γελώντας 'θα βρω κανέναν άλλον' και πιστεύω, ότι αν συνεχίσουμε έτσι, δε θα μου έκανε εντύπωση αν συνέβαινε κάτι τέτοιο μελλοντικά. Το θέμα, όμως, δεν είναι να κάνεις έρωτα με τον άνθρωπό σου για να μη βρει άλλον αλλά επειδή πραγματικά σου βγαίνει και το θες.

Στο σπίτι που μένουμε, κάνουμε σπάνια έρωτα και εκείνη, ίσως θέλοντας να δικαιολογήσει την κατάσταση και να μη νιώθει πολύ άσχημα, το αποδίδει καμιά φορά στην κούραση μου και ότι δουλεύω πολλές ώρες. Κάποιες φορές περιμένει πως και πως να πάμε μια βδομάδα διακοπές να είμαστε όλη μέρα μαζί, να ξεκουραστούμε και να κάνουμε έρωτα. Ε, λοιπόν, έτυχε μια φορά που κοντεύαμε να κλείσουμε μια βδομάδα διακοπές και δεν είχαμε κάνει τίποτα. Εκείνη στενοχωρήθηκε πάρα πολύ και μου είπε 'Εγώ δεν μπορώ να ζω έτσι.'. Και θα συμφωνήσω σε αυτό... είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι ότι της χαραμίζω τη ζωή. Δηλαδή, ενώ περνάμε καλά μαζί και αγαπιόμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, σκέφτομαι ότι σε αυτό το κομμάτι η ίδια χαραμίζεται εξαιτίας μου. Ότι μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και μετά από χρόνια να πει 'και τι κατάλαβα...'. Και θεωρώ πως δεν υπάρχει σαν δικαιολογία η κούραση. Όταν κάποιος έχει ορέξεις, δεν καταλαβαίνει από κούραση. Παλιότερα την ξυπνούσα 3 τα ξημερώματα για να κάνουμε έρωτα και τώρα δεν το κάνω ούτε στις... πιο λογικές ώρες.

Καμιά φορά λέει ότι ίσως φταίει κι εκείνη που δεν παίρνει πιο... δραστικά μέτρα. Εννοώντας ότι θα έπρεπε να κάνει πιο συχνά κίνηση. Μου αρέσει να κάνει κίνηση η κοπέλα αλλά είμαι της άποψης ότι ο άντρας συνήθως είναι ο κυνηγός σε αυτά. Οπότε για μένα πάλι δε φταίει εκείνη. Εγώ θα έπρεπε να κάνω στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κίνηση.

Κάπου αναφέρθηκε, επίσης, ότι θα μπορούσες να ντυθείς πιο γυναίκα ή να βάλεις σέξι εσώρουχα κλπ. Θα συμφωνήσω στο ότι τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να ανεβάσουν τον άλλον σεξουαλικά. Έχει τύχει π.χ. και εκείνη να βάλει ένα σέξι εσώρουχο και να φοράει τακούνια και να γίνεται χαμός μετά :) Και πάλι, όμως, πόσο συχνά μπορεί να γίνεται αυτό? Κάποια στιγμή μπορεί να μη σου κάνει ούτε αυτό αίσθηση. Θα πρέπει ο σύντροφός σου να καταφεύγει συνεχώς σε τέτοιους τρόπους για να σε ανάψει? Μου αρέσουν πολύ αυτά αλλά θεωρώ πως με τον άλλον πρέπει να ανάβεις και μόνο που είναι δίπλα σου.

Οπότε, είμαι σε φάση που έχω ανάμεικτα συναισθήματα μέσα μου. Από τη μία έχω ενοχές και, κυρίως, στενοχωριέμαι πολύ αλλά από την άλλη δικαιολογώ και τον εαυτό μου λέγοντας ότι με το ζόρι δε γίνεται τίποτα. Ξέρω ότι της δημιουργώ ανασφάλεια. Είναι πολύ άσχημο να μη σε κάνει ο σύντροφός σου να νιώθεις ελκυστικός / ή. Και με στεναχωρεί αφάνταστα αυτό. Και για να νιώθω εγώ έτσι, ποιος ξέρει πόσο χειρότερα θα νιώθει εκείνη.

Ένας φίλος μου είχε το αντίθετο πρόβλημα με την κοπέλα του. Εκείνος είχε αυξημένη διάθεση, εκείνη όχι. Δεν έμεναν μαζί αλλά πήγαινε εκείνη σπίτι του συνήθως τα σαββατοκύριακα. Πολλές φορές, όμως, και παρόλο που δε βλέπονταν όλη την εβδομάδα, δεν έκαναν τίποτα. Εκείνος έκανε την κίνησή του κι εκείνη εκνευρισμένη του έλεγε 'Όλο εκεί έχεις το μυαλό σου!' και τον απέφευγε. Κάποιες φορές που είχα βγει εγώ, η σύντροφός μου και εκείνος, μας έλεγε τα παράπονά του. Οπότε γυρνούσε και η σύντροφός μου και μου έλεγε μπροστά του 'Τα ακούς???'. Ότι θα έπρεπε να έχω κι εγώ διάθεση όπως ο φίλος μου με την κοπέλα του. Όμως κανείς από τους δύο, ούτε η σύντροφός μου ούτε ο φίλος μου σκέφτηκαν ότι μπορεί απλούστατα να μη βγαίνει στον άλλον.

Πλέον, η σύντροφός μου μου ξεκαθάρισε ότι θα κάνει δίαιτα αλλά αν εξακολουθήσει ακόμα και μετά να υπάρχει το πρόβλημα, θα ήθελε να πάμε σε ψυχολόγο για θέματα σεξουαλικής φύσεως. Δεν ξέρω αν είμαι προκατειλημμένος αλλά είμαι λίγο απόλυτος σε αυτό το θέμα. Ή σου βγαίνει ή δε σου βγαίνει, τέρμα. Ωστόσο αν φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, δε θα της το αρνηθώ να πάμε. Αν και θεωρώ πως δύσκολα θα βοηθήσει, δεν μπορώ να το αποκλείσω.

Πάντως, όπως και εσύ, έτσι κι εκείνη προσπαθεί να βρει λύσεις σε αυτό το κομμάτι γεγονός που δείχνει πόσο νοιάζεστε και οι δύο. Κάτι βέβαια που είναι ιδιαίτερα θετικό. Το τι θα γίνει, όμως, στην πορεία, δεν το γνωρίζω. Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να μπω στο forum και να ανοίξω ένα thread με το θέμα που με απασχολεί αλλά έπεσα στο δικό σου και είπα να συμπληρώσω εδώ τις σκέψεις μου. Είναι αρκετά ακόμα αυτά που μπορώ να γράψω και στην πορεία σίγουρα θα μου έρθουν κάποια από αυτά στο μυαλό. Επίσης, ίσως είναι λίγο αποθαρρυντικά αυτά που γράφω. Ήθελα, όμως, να τα μοιραστώ κι εγώ. Από εκεί και πέρα, μπορείς και εσύ και ο οποιοσδήποτε άλλος να ρωτήσει ή να εκφράσει την άποψή του σχετικά.

Wolfcry είχα διαβάσει και παλιότερα ποστ σου που έλεγες ότι η σύντροφος σου πιθανώς να έχει συμπτώματα ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας και ότι έχετε εναλλάξει ρόλους στο παρελθόν, δηλ να έχει αυτή τον ενεργητικό ρόλο.
Χωρίς να θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση και να σε προσβάλω θα ήθελα να ρωτήσω αν νιώθεις σεξουαλική έλξη για κάποια άλλη γυναίκα δηλαδή αν νιώθεις να αναστατώνεσαι ερωτικά από κάποια τυχαία γυναίκα που σου αρέσει..Είναι πολύ σημαντικό αν επιθυμείς να κάνεις σεξ με κάποια άλλη εκτός της συντρόφου σου. Αν πάλι δεν επιθυμείς καθόλου το σεξ πρέπει να ψαχτείς γενικότερα τι ζητάς στο ερωτικό κομμάτι.

Γεια σου, anonymous_1. Όσον αφορά το θέμα της διαταραχής, θυμάμαι είχα ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλές τη δική σου απάντηση. Σχετικά με αυτό το θέμα, θα έλεγα ότι τα πράγματα είναι βελτιωμένα αν και υπάρχουν (έστω και πιο σπάνια σε σχέση με παλιότερα) κάποιες καταστάσεις που είναι λίγο έως πολύ υπερβολικές.

Όσον αφορά την αλλαγή ρόλων, είναι κάτι που είχε γίνει μόλις δύο φορές στο παρελθόν και όχι με την τωρινή μου σύντροφο. Ωστόσο, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω και κάτι ανάλογο μαζί της.

Τέλος, όσον αφορά την ερώτησή σου, τη θεωρώ απόλυτα λογική και δε με προσβάλλεις. Γενικότερα θεωρώ πως πειρασμοί υπάρχουν αρκετοί. Επίσης, δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω καθόλου ορμές. Το αντίθετο θα έλεγα. Υπάρχουν χρονικά διαστήματα που έχω ορέξεις. Αλλά μέχρι εκεί βέβαια...

Τι να πω.. Εσύ ξέρεις πάνω σε αυτό αλλά γενικά είναι δύσκολες σχέσεις που λείπει τελείως το ερωτικό στοιχείο, είναι σα σπασμένο γυαλί. Θα σου έλεγα αφού δεν είναι κατά τα άλλα και η ιδανική σχέση να φύγεις από αυτήν και να το ψάξεις λίγο με τον εαυτό σου. Είναι δύσκολη η μοναξιά και γω μόνη μου είμαι και το ξέρω αλλά να είσαι με κάποιον που δεν τον ποθείς πολλές φορές είναι ακόμα πιο δύσκολο και σε βάζει σε ένα παιχνίδι ενοχών.
Η ζωή είναι μικρή για να συμβιβάζεσαι.. Κάπου εκεί έξω υπάρχει για σένα ο έρωτας σε όποια μορφή και να ναι και να κάνεις το οτιδήποτε άλλο είναι απλά συμβιβασμός σε μία ρουτίνα.Το κλειδί των σχέσεων δεν το έχω βρει ούτε εγώ ακόμα αλλά και πολύς κόσμος εκεί έξω αλλά αν δεν είσαι διαθέσιμος για να το βρεις δε θα το βρεις ποτέ.

Wolfcry καλημέρα και χρόνια πολλά, όπως και στα μέλη του φόρουμ.

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά του προβλήματός μου, και έχει μεγάλη αξία η γνώμη σου. Θεωρώ θετική ένδειξη ότι, σε αντίθεση με τη δική μου περίπτωση, εσύ με την κοπέλα σου είχες πολύ καλή ερωτική επικοινωνία στην αρχή της σχέσης σας. Το θέμα με τα κιλά είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά σοβαρό, εάν η κοπέλα σου έχει όπως μου λες ξεφύγει. Νομίζω ότι και τα δύο φύλα λειτουργούμε πολύ οπτικά και δίνουμε βάρος στην προσωπική μας αισθητική. Όσο και να αγαπάμε το ταίρι μας, εάν δεν μας αρέσει, ή ακόμα χειρότερα, εάν μας απωθεί η φυσική του εμφάνιση, δημιουργείται πρόβλημα. Το θέμα είναι εάν είσαι σίγουρος πως η απώλεια του ενδιαφέροντός σου έχει τη ρίζα της εκεί. Λες βέβαια πως αν αδυνατίσει τα πράγματα μάλλον θα βελτιωθούν. Πιστεύω απομένει να το δείτε αυτό. Πρόσεξε μόνο πώς θα το προσεγγίσετε ώστε να μην το δείτε ως αυστηρό "χρονοδιάγραμμα" ή "τελεσίγραφο" γιατί αυτό ίσως σε ξενερώσει περισσότερο.

Εάν και τα δικά μου αδιέξοδα δεν με καθιστούν και το πλέον κατάλληλο άτομο να εκφράζω γνώμες, συμβουλές και σοφίες, θεωρώ πως σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να κάνουμε πρωτίστως εσωτερική αναζήτηση: πώς νοιώθουμε ανεξάρτητα από τους συντρόφους μας, πώς νοιώθουμε με τους συντρόφους μας, και, κυρίως, τί είναι αυτό που θέλουμε από τη ζωή και τις σχέσεις μας. Όλα νομίζω ξεκινάνε από εκεί. Και οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι καθόλου εύκολες. Πολλές φορές δε, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές αλλάζουν, μαζί με εμάς.

Επίσης θα συμφωνήσω με την anonymous_1 ότι η ερωτική ζωή είναι βαρόμετρο για την ποιότητα της σχέσης. Χωρίς έρωτα, ψυχική και σωματική επαφή, η σχέση βρίσκεται σε κίνδυνο. Η αγάπη από μόνη της, όσο μεγάλη κι αν είναι, δε φτάνει. Και για να μην νομίζετε πως ηθικολογώ, να σας πω πως ακόμη αμφιταλαντεύομαι στο αδιέξοδό μου :) H αγάπη, η πίστη και η επιμονή του συντρόφου μου ότι όλα θα πάνε καλά και ότι το πρόβλημα μας θα λυθεί με κοινή προσπάθεια με δυσκολεύει πολύ να αποδεχτώ την ετυμηγορία της λογικής.

Επίσης, θεωρώ πως όλα αυτά τα περί ερωτικής ζωής που λέμε δεν είναι αντικειμεινικές αλήθειες. Ένα ζευγάρι μπορεί να είναι ωραιότατα μαζί, χωρίς ερωτική ζωή αλλά ευτυχισμένο. Το πρόβλημα δεν υπάρχει, όσο καιρό το ίδιο το ζευγάρι δεν το θεωρεί πρόβλημα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο ένας εκ των δύο (ή και οι δύο) αρχίζουν να βλέπουν μια κατάσταση μεταξύ τους ως πρόβλημα.

Η προσωπική μου γνώμη, εάν τη θες, είναι πως η ερωτική επαφή φέρνει το ζευγάρι και συναισθηματικά κοντά.

Επίσης, αν και δεν είμαι άνθρωπος κυνικός, είχα διαβάσει έναν παραλληλισμό σε ένα ξενόγλωσσο φόρουμ που εχει πραγματικά αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Ο παραλληλισμός αυτός είχε ως εξής: φανταστείτε τις ανθρώπινες σχέσεις ως υπηρεσίες. Ο φίλος είναι ο ηλεκτρολόγος. Ο σύντροφος είναι ο υδραυλικός. Εμείς στη ζωή μας χρειαζόμαστε να καλύψουμε συγκεκριμένες ανάγκες. Θέλουμε και τον ηλεκτρολόγο και τον υδραυλικό. Ο/Η σύντροφός σου μπορεί να είναι ένας άψογος ηλεκτρολόγος/φίλος. Ο καλύτερος ηλεκτρολόγος σε ολόκληρη την πόλη που όμοιός του δεν υπάρχει. Στο τέλος τέλος όμως, όσο καλός κι αν είναι, ο ηλεκτρολόγος δεν μπορεί να φτιάξει τα υδραυλικά του σπιτιού σου. Μέχρι και ένας μέτριος υδραυλικός είναι καλύτερος από έναν άριστο ηλεκτρολόγο.

Αν και δεν συμφωνώ με τον κυνισμό και την απλοϊκότητα αυτής της προσέγγισης, θεωρώ πως έχει μέσα της μια αλήθεια.

Καλημέρα Marianna,

Αν σε ενδιαφέρει και μια γνώμη από κάποιον που το έχει ζήσει αυτό από την πλευρά του συντρόφου σου τότε δυστυχώς θα σε στεναχωρήσω αλλά ...τελείωσε! Η σχέση σας τελείωσε και ο λόγος είναι πολύ απλός.. το τραβήξατε 7,5 χρόνια (εγώ το είχα πάει λίγο παραπάνω) χωρίς η σχέση αυτή να εξελιχθεί και να πάει παραπέρα (γάμος, παιδιά κλπ) και απλά όσο και να ακούγεται σκληρό αυτό που θα σου πω ο άνθρωπος αυτός σεξουαλικά σε βαρέθηκε!

Μπορεί να σε αγαπάει -είμαι σίγουρος γι αυτό- αλλά σε βαρέθηκε και σεξουαλικά θα ήθελε κάτι άλλο, μπορεί όχι το ίδιο όμορφη όπως εσύ -δεν έχει σημασία- απλά σεξουαλικά θέλει κάτι διαφορετικό.
Γιατί δεν σε αφήνει στην ησυχία σου να τραβήξεις κι εσύ τον δρόμο σου; μα γιατί σε αγαπάει! σε θέλει κοντά του! για πάντα! ...αλλά ως "αδερφή" του ή ως φίλη του.. όχι ερωτικά.

Λυπάμαι που το λέω τόσο κυνικά αλλά έτσι είναι, έτσι ένιωθα κι εγώ και μετά από κάμποσο καιρό που το συνηδειτοποίησα αυτό άφησα την κοπέλα να φύγει και ας με πλήγωνε αυτό σε σημείο να λέω καμιά φορά "πόσο μ@@@@@ ήμουν που δεν την κράτησα". Το λέω καμιά φορά βέβαια αυτό στον εαυτό μου αλλά αν με ρώταγες την ώρα που το έλεγα "ρε θα την έβαζες κάτω.. και δυο και τρείς και πέντε όπως στην αρχή;" τότε θα σου απάνταγα "όχι, δεν αισθάνομαι έτσι.. μου έχει φύγει αυτή η φλόγα".

Δεν έχει δυσλειτουργικότητα ο φίλος σου.. όπως κι εγώ, αν είμαι με άλλη ..."και δυο και τρείς και πέντε"

Από κει και πέρα it's up to you για το πόσο σε νοιάζει το σεξουαλικό θέμα στη σχέση (σίγουρα βέβαια πιστεύω πως σε νοιάζει γι αυτό και το κάνεις θέμα) αλλά εσύ αποφασίζεις.

Να τολμήσω να σου πω και μια ιδέα του τι μπορείς να κάνεις για να "ξεφύγεις" από αυτήν την κατάσταση; Σίγουρα θα φάω αρκετό κράξιμο γι αυτό αλλά τι να κάνουμε.. ο κόσμος είναι σκληρός, η ζωή μικρή και ο καθένας έχει δικαίωμα να την ΖΗΣΕΙ και όχι να την αφήσει να περάσει έτσι..

ΒΓΕΣ! βγες και γνώρισε κάναν άλλον χωρίς την ενοχή "απατώ" απλά κατ'εμέ μην ριχτείς στο ψαχνό αν δεν είσαι σίγουρη πως μέσα σου τελείωσες με την προηγούμενη σχέση (γιατί μετά θα έχεις τύψεις).

Αυτά, σου εύχομαι τα καλύτερα


ΥΣ.

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

...γενικά είναι δύσκολες σχέσεις που λείπει τελείως το ερωτικό στοιχείο, είναι σα σπασμένο γυαλί. Θα σου έλεγα αφού δεν είναι κατά τα άλλα και η ιδανική σχέση να φύγεις από αυτήν και να το ψάξεις λίγο με τον εαυτό σου. Είναι δύσκολη η μοναξιά και γω μόνη μου είμαι και το ξέρω αλλά να είσαι με κάποιον που δεν τον ποθείς πολλές φορές είναι ακόμα πιο δύσκολο και σε βάζει σε ένα παιχνίδι ενοχών.
Η ζωή είναι μικρή για να συμβιβάζεσαι.. Κάπου εκεί έξω υπάρχει για σένα ο έρωτας σε όποια μορφή και να ναι και να κάνεις το οτιδήποτε άλλο είναι απλά συμβιβασμός σε μία ρουτίνα...

---

Ακριβώς όπως τα λέει και η anonymous_1 είναι και ας φοβόμαστε να το παραδεχτούμε. Αυτή τη στιγμή είμαι κι εγώ μόνος μου, ναι δεν είναι και το καλύτερο αλλά θεωρώ πως αν ήμουν ακόμα με αυτήν την κοπέλα θα ήμουν χειρότερα.. καλή-χρυσή-άγια αλλά το μυαλό μου θα ήταν πάντα σε "άλλες"

Nitro γειά σου και χρόνια πολλά. Σ'ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις την ιστορία μου και για το μήνυμά σου.

Δυστυχώς ερωτική έλξη δεν υπάρχει πλέον από καμια από τις δύο πλευρές. Να φανταστείς με αγγίζει και μου φαίνεται περίεργο πια. Θεωρώ πως κακώς δεν το ανακίνησα μέσα μου νωρίτερα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Φταίω. Είναι και η απόσταση που δεν το έκανε εμφανές νωρίτερα, αλλά δε θέλω να χρησιμοποιώ δικαιολογίες. Καταντήσαμε να εχουμε μια σχέση σχεδόν αδερφική.

Ναι, αυτό που μου το κανει δύσκολο να τα παρατήσω και επίσημα είναι η πίστη του ότι με αγάπη μπορούμε να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε το ερωτικό. Επιτέλους συμφωνεί πως αυτό που μας συμβαίνει είναι πρόβλημα. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί στην αρχή, και για μένα όλη αυτή η προσπάθεια αυτή να το φέρω στην επιφάνεια και να το συζητάμε ανοιχτά ήταν αρκετά οδυνηρή και τάραξε τα ήσυχα νερά της φαινομενικά "τέλειας" σχέσης μας.

Όπως αναφέρθηκε πολλές φορές από εσένα και από άλλους προηγουμένως, το σεξουαλικό, ακόμα κι αν δεν εκδηλώνεται σε 3 και 5 φορές την ημέρα όπως λες, πρέπει τουλάχιστον να προκύπτει αβίαστα. Έτσι νομίζω. Ο σύντροφός μου μου λέει να μην τα παρατήσω. Δεν ξέρω αν διάβασες όλη την ιστορία, αλλά νοιώθω ότι πραγματικά του χρωστάω πολλά, και δεν ξέρω πώς να απορρίψω αυτή την ευκαιρία που μου ζητά. Νοιώθω ότι θα του φερθώ αχάριστα. Όμως νοιώθω και ότι μου ζητάει πολλά, άλλο ένα δοκιμαστικό χρόνο από τη ζωή μας και την παράταση μιας κακής ψυχολογίας. Δεν ξέρω τί να κάνω, νοιώθω εγκλωβισμένη στα συναισθήματά μου. Είναι μπλεγμένο και γεωγραφικά το πράγμα, δε μπορώ να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Ενδεικτικά να πω πως για να προσπαθήσουμε από κοντά, θα πρέπει του χρόνου να μετακομίσω στην πόλη που μένει για μερικούς μήνες (χωρίς εγώ να έχω εκεί δουλειά) μέχρι να δούμε τί θα κάνουμε στη συνέχεια. Αν και του τρέφω τεράστια αγάπη, με αγχώνει να πάω σε ένα μέρος όπου θα εξαρτώμαι από αυτόν οικονομικά, με όλα αυτά τα προβλήματα. Επίσης φοβάμαι να διαιωνίσω ένα τέτοιο πρόβλημα σε αυτή την ηλικία. Ξέρω ακούγεται γυναικουλίστικο. Όμως ο χρόνος περνά, και δεν χαίρομαι τον έρωτα όπως θα ήθελα. Και επίσης δε θέλω να βρεθώ παντρεμένη σε έναν δυστυχισμένο και ασεξουαλικό γάμο.

Για να προχωρήσω παρακάτω θα ήθελα να τελειώσω πρώτα μαζί του, αλλιώς θα μεταφέρω τα ψυχολογικά βάρη της σχέσης αυτής στην επόμενη. Δε θέλω να κάνω σχέση-ριμπάουντ. Όμως για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μιλάω ήδη με ένα άλλο άτομο συστηματικά, σε επίπεδο φλερτ. Όχι στην πόλη μου. Δεν έχουμε καν προχωρήσει σε τίποτα ουσιαστικό. Απλώς φλερτ. Αλλά για μένα ακόμα και αυτό λέει πολλά και νοιωθω ότι την προσπάθεια που μου ζητά να καταβάλω την υποκρίνομαι. Επίσης νοιώθω ότι δεν είναι μόνο το σεξουαλικό που έχει κλονιστεί μεταξύ μας, αλλά και το ερωτικό γενικότερα. Το να με διεκδικήσει ως άντρας. Να με φλερτάρει. Από τότε που το ανακίνησα άρχισε να μου λέει κάθε μέρα (πραγματικά όμως, κάθε μέρα) πόσο όμορφη είμαι και πόσο με θέλει. Αλλά επειδή όλα είναι στα λόγια, ώρες ώρες νομίζω πως με κοροϊδεύει. Σχεδόν με εκνευρίζει.

Δε θέλω να τελειώσει στα 30 μου η ερωτική μου ζωή. Θέλω να με ποθήσουν ξανά και να ποθήσω ξανά. Και όσο κρατήσει. Νομίζω ότι είμαι πολύ νέα γι αυτό που μου συμβαίνει.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα έτσι. Και παρά τα λάθη που έκανα κατά καιρούς (πολλά λάθη στην διαπροσωπική μου ζωή) νόμιζα ότι είχα φτάσει σε κάποιο επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας. Έστω ότι είχα βρει μια ισορροπία στα προσωπικά μου. Ίσως εκεί την πάτησα και εφησύχασα. Μεγάλη απογοήτευση. Δεν ξέρω αν όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να φθήνουν έτσι. Με στεναχωρεί αυτή η σκέψη και μου δημιουργεί απαισιοδοξία για το μέλλον.

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι χρυσός και άγιος αλλά βρε κορίτσι μου πλέον η σχέση σας έχει γίνει αδελφική. Πίστεψε με, μιλάω εκ πείρας τον αδερφό σου δεν μπορείς να τον δεις ερωτικά, όσα χρόνια και να περάσουν!

Quote:

---

Originally Posted by Marianna30

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα έτσι.... είχα βρει μια ισορροπία στα προσωπικά μου. Ίσως εκεί την πάτησα και εφησύχασα.

---

Το λάθος που έκανες (και 'γω έκανα ακριβώς το ίδιο λάθος) ήταν που δεν προχώρησα την σχέση σε άλλο επίπεδο. Θα μπορούσαμε να είχαμε παντρευτεί, να είχαμε κάνει παιδιά.. όλα αυτά θα επηρέαζαν διαφορετικά την σεξουαλική ζωή απ' ότι μια μακροχρόνια ελεύθερη σχέση όπου το σεξουαλικό αποτελεί το Α και το Ω.

Δεν το κάναμε, δεν το έκανες.. τέρμα

Βαρέθηκε ο ένας τον άλλον ερωτικά και το μόνο που έμεινε είναι η αγάπη και η συνήθεια λόγο μακροχρόνιας σχέσης.

Προσωπικά πάντως να σου αναφέρω πως το προσπάθησα πολύ πριν πω "δεν πάει, άστο" αλλά δεν μπορούσα πλέον να κάνω έρωτα με αυτήν που αγαπούσα και να φαντασιώνομαι άλλες. Παρεμπιπτώντος να σου αναφέρω πως η πρώην μου ήταν κούκλα και στο παρελθόν πηγαίναμε διακοπές και μετά δεν είχαμε ιδέα για το μέρος που ήμασταν γιατί δεν βγαίναμε από το ξενοδοχείο.. για τέτοια κατάσταση μιλάμε.. μετά όμως από ~8 χρόνια και χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στην σχέση, εννοώ να έχει πάει παραπέρα βαρεθήκαμε και οι δυο.

Εδώ θα χρησιμοποιήσω και μια έκφραση ενός γνωστού, ελπίζω να με συγχωρήσετε γιατί είναι λίγο άγαρμπη αλλά αντικατοπτρίζει πλήρως την εν λόγο κατάσταση.. "πιάνω τον κ.... της και είναι σαν να πιάνω τον δικό μου"

Μην ξεχάσεις ποτέ το τι σου προσέφερε, μην ξεχάσεις ποτέ το πόσο σε βοήθησε, να του σταθείς αν χρειαστεί, ίσως και να του το ανταποδώσεις αλλά μην χαραμίσεις την υπόλοιπη ερωτική σου ζωή η οποία στην ηλικία που είσαι.. έχει μέλλον!


ΥΣ. Ξαναδιάβασα το τελευταίο σου μήνυμα και θεωρώ πως έχεις ήδη καταλήξει για το τι πρέπει να κάνεις αλλά το βάρος της ευγνωμοσύνης προς το άτομο του δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. ΜΗΝ! δεν αντέχεις ούτε λεπτό στη σχέση αυτή και καταπιέζεις τον εαυτό σου, αργά όμως η γρήγορα θα ξεσπάσει αυτό..

Πολυ μπλεξιμο ρε μαριαννα, τι γινεται με σενα???

Καλημέρα. Ενα update...

Εν ολίγοις σκέφτηκα εντελώς ορθολογικά και συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα στη σχέση μας δε λύνεται πλέον. Στα 30 μας και οι δύο, έχουμε μόνο συντροφική αγάπη ο ένας για τον άλλο. Δεν υπάρχει πια έρωτας. Λέει πως ο έρωτας μπορεί να επανέλθει αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Έκανα συζήτηση για χωρισμό δεύτερη φορά με τον φίλο μου, ο οποίος δεν το έχει πάρει καλά και νομίζω δε θέλει να το δεχτεί. Κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, είναι σε άρνηση. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να με κάνει να νιώσω καλά, να κάνει σχέδια για το μέλλον, και γενικώς είναι ο μόνος που ακόμα προσπαθεί.

Γιατί το αφήνω ακόμα και σέρνεται; Γιατί δεν έχω τη δύναμη να το κόψω μαχαίρι και απλώς τον στεναχωρώ με την ψυχρότητά μου τους τελευταίους μήνες; Δε μου αρέσει που του φέρομαι έτσι και υποφέρω που τον βλέπω στεναχωρημένο, προσπαθεί μέχρι την ύστατη στιγμή! Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο; Μάλλον 7 χρόνια είναι πάρα πολλά και τον αγαπάω ακόμα πάρα πολύ...

Πραγματικά υποφέρω καθημερινά πια. Νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι είμαι ανειλικρινής και ότι δε φέρομαι σωστά στον άνθρωπο που μοιραστήκαμε τόσες εμπειρίες ζωής.

Τώρα μόλις του είπα ότι δεν αντέχω άλλο και μου το έκλεισε... Όταν τον βλέπω έτσι διαλύομαι. Γιατί δε μ αφήνει να φύγω; :-(

Quote:

---

Originally Posted by Marianna30

Τώρα μόλις του είπα ότι δεν αντέχω άλλο και μου το έκλεισε... Όταν τον βλέπω έτσι διαλύομαι. Γιατί δε μ αφήνει να φύγω; :-(

---

Κανένας δεν μας κρατάει Μαριάννα. Όταν είμαστε αποφασισμένοι να φύγουμε, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει.

Εγω λεω να το ξανασκεφτεις το θεμα και να του δωσεις μια ευκαιρια εφοσον σας συνδεουν τοσα πολλα.

Μαριάννα30,
Σε ρωτάει μία φίλη σου αν της πάει το καινούριο πορτοκαλί χρώμα που έβαψε τα μαλλιά της.
Μπορείς να της πείς ότι είναι υπέροχα ή να της πείς την αλήθεια ότι (όχι απλώς υποκειμενικά αλλά αντικειμενικά) είναι τραγικά άσχημο.
.
.
Με άλλα λόγια

ο άνθρωπος έχει πρόβλημα. Είτε οργανικο είτε ψυχολογικό.
Δεν το έχει λύσει εδώ και καιρό.
Εδώ και καιρό δεν παραδέχεται καν ότι το πρόβλημα που έχει αυτός έχει δημιουργήσει και σε εσένα πρόβλημα στην ζωή σου.
Το να χωρίσεις μαζί του δεν σημαίνει ότι θα του κάνεις κακό.
Θα κάνεις καλό και σε εσένα και σε αυτόν.
Σκέψου το αυτό όταν λές ότι "διαλύεσαι" όταν τον βλέπεις να πικραίνεται, όταν νιώθεις τύψεις για το τι νιώθεις αλλά δεν βρίσκεις τον τρόπο να το κάνεις πράξη.
Το γιατί αυτός δε σου αφήνει περιθώρια ώστε μία σχέση που είχατε (γιατί πλέον δεν έχετε) να τελειώσει όμορφα είναι δικό του θέμα που επίσης πρέπει αυτός να βρεί την αιτία και όχι εσύ.
Εσύ έχεις να απαντήσεις μόνο σε ένα πράγμα.
ότι έζησες έζησες.
Το μέλλον σου το βλέπεις όμορφο και ευτυχισμένο συνεχίζοντας αυτήν την σχέση?
Αναλόγως της απάντησης πράττεις.
Δεν είναι κακό πράγμα η ειλικρίνεια
(Ξανασκέψου τι πραγματικά έπρεπε να απαντήσεις στην φίλη με τα πορτοκαλλί μαλλιά)

όσο για αυτό

Quote:

---

Originally Posted by Marianna30

.....
Επίσης, θεωρώ πως όλα αυτά τα περί ερωτικής ζωής που λέμε δεν είναι αντικειμεινικές αλήθειες. Ένα ζευγάρι μπορεί να είναι ωραιότατα μαζί, χωρίς ερωτική ζωή αλλά ευτυχισμένο. Το πρόβλημα δεν υπάρχει, όσο καιρό το ίδιο το ζευγάρι δεν το θεωρεί πρόβλημα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο ένας εκ των δύο (ή και οι δύο) αρχίζουν να βλέπουν μια κατάσταση μεταξύ τους ως πρόβλημα.
......

---

ίσως να ισχύει μετά τα 70-80
Αλλά μέχρι τότε δεν το βλέπω για ορθό.
Για την ακρίβεια μπορώ να καταλάβω γιατί ΕΣΥ το βλέπεις έτσι, αλλά το βλέπεις έτσι ΤΩΡΑ ύστερα από 7 χρόνια μιάς τέτοιας σχέσης που έχεις ζήσει.

Quote:

---

Originally Posted by Marianna30

Καλημέρα. Ενα update...

Εν ολίγοις σκέφτηκα εντελώς ορθολογικά και συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα στη σχέση μας δε λύνεται πλέον. Στα 30 μας και οι δύο, έχουμε μόνο συντροφική αγάπη ο ένας για τον άλλο. Δεν υπάρχει πια έρωτας. Λέει πως ο έρωτας μπορεί να επανέλθει αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Έκανα συζήτηση για χωρισμό δεύτερη φορά με τον φίλο μου, ο οποίος δεν το έχει πάρει καλά και νομίζω δε θέλει να το δεχτεί. Κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, είναι σε άρνηση. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να με κάνει να νιώσω καλά, να κάνει σχέδια για το μέλλον, και γενικώς είναι ο μόνος που ακόμα προσπαθεί.

Γιατί το αφήνω ακόμα και σέρνεται; Γιατί δεν έχω τη δύναμη να το κόψω μαχαίρι και απλώς τον στεναχωρώ με την ψυχρότητά μου τους τελευταίους μήνες; Δε μου αρέσει που του φέρομαι έτσι και υποφέρω που τον βλέπω στεναχωρημένο, προσπαθεί μέχρι την ύστατη στιγμή! Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο; Μάλλον 7 χρόνια είναι πάρα πολλά και τον αγαπάω ακόμα πάρα πολύ...

Πραγματικά υποφέρω καθημερινά πια. Νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι είμαι ανειλικρινής και ότι δε φέρομαι σωστά στον άνθρωπο που μοιραστήκαμε τόσες εμπειρίες ζωής.

Τώρα μόλις του είπα ότι δεν αντέχω άλλο και μου το έκλεισε... Όταν τον βλέπω έτσι διαλύομαι. Γιατί δε μ αφήνει να φύγω; :-(

---

Μαριάννα ο έρωτας δεν είναι κάτι στατικό... είναι κάτι που και ανανεώνεται και επανέρχεται και αναζωπυρώνεται κι απ' όλα. Η προϋπόθεση είναι όμως να υπάρχει αυτό το κάτι που εξιτάρει τον εγέφαλο ή το σώμα, ή αυτό το κάτι που γεμίζει χαρά την καθημερινότητα. Εδώ, δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο ανάμεσα σας.

Έτσι κι αλλιώς όμως, εδώ δεν μιλάμε μόνο για έρωτα. Κι είναι γεγονός πως η καλή σεξουαλική ζωή είναι σημαντική για μια σχέση. Επίσης, και η σεξουαλική ζωή μπορεί να ανανεωθεί, να εμπλουτιστεί, ν' απογειωθεί κατά διαστήματα και εν γένει να είναι ικανοποιητική εφόρου ζωής. Αλλά... με τι μαγιά θα φουσκώσουμε το ψωμί? Εδώ σε εσάς, η σεξουαλική ζωή εξαρχής δεν ήταν ικανοποιητική. Δεν βελτιώθηκε, αντιθέτως. Και πλέον δεν υπάρχει ούτε η διάθεση για να βελτιωθεί, ούτε η δυνατότητα. Προσωπικά απ' όσα διάβασα καταλαβαίνω ότι είναι μάλλον ένας συνδυασμός οργανικών και ψυχολογικών θεμάτων. Και να πω την αλήθεια, νομίζω ότι για να διορθωθεί (και αν) κάτι τέτοιο, χρειάζεται πολλή δουλειά. Ακόμα κι αν λοιπόν περιμένεις αυτό το χρόνο που χρειάζεται για να συνεχίσετε επιτέλους τη σχέση σας από κοντά, δεν πρόκειται όλα να λυθούν ως δια μαγείας από τη μια μέρα στην άλλη.

Νομίζω επίσης ότι με τα πλάνα και τις 'παροχές' του προς εσένα, προσπαθεί να αντισταθμίσει την έλλειψη που γνωρίζει αλλά αποφεύγει να αντιμετωπίσει. Δεν έχει κανένα νόημα να νιώθεις ενοχές, γιατί όσο κι αν σε έχει ενισχύσει, ενισχύθηκε κι ο ίδιος πάρα πολύ, πήρε επιβεβαίωση, είχε 'σχέση', ικανοποίησε κάποιες ανάγκες του. Αλίμονο αν νιώθεις πως σε μια κατάσταση που συμμετείχε οικειοθελώς και ενεργά, εσύ πήρες περισσότερα από όσα έδωσες.

Είναι λογικό να νιώθεις άσχημα με τις συνθήκες που περιγράφεις. Όμως το να μένεις μετέωρη είναι πολύ ψυχοφθόρο... κάποια στιγμή θα χρειαστεί μία απόφαση. Και φυσικά, μην περιμένεις να σε 'αφήσει' να φύγεις.... γιατί δεν είναι εκείνος που σε 'κρατά'. Είσαι κι εσύ Μαριάννα σε 'άρνηση' και επί μακρόν μάλιστα... Ελπίζω να βρεις τη δύναμη να κάνεις ό,τι καλύτερο νομίζεις :)

Marianna30, τελικά τι εξέλιξη υπήρξε στη σχέση σας?