Quote:
Originally posted by weird
Ο χαρος ειναι κομματι της ζωης. Η επιρριψη ευθυνων με ωφελει σε κατι? Η με κανει να γυροφερνω εναν σακο του μποξ και να ξαναγυρνω, ή μαλλον να μην ξεκολλαω ποτε? Θυμαμαι ο καθηγητης των θρησκευτικων μας ελεγε, ποτε μην λετε \"γιατι σε μενα Θεε μου\" γιατι ο Θεος δεν υπακουει στη λογικη των ανθρωπων, μπορειτε μονο να του ζητησετε κουραγιο. Κι οτι εμποδιο και δυσκολια σας εδωσε, το εκανε για καποιο σκοπο. Μπορει αυτο να βοηθαει μερικους. Εχω δει ανθρωπους που πιστευουν βαθια. Προσφατα πηγα σε μια γιατρο και δεν αντεξα, ελαμπε τοσο πολυ!\"Πιστευετε στο Θεο ετσι?\" Τη ρωτησα. \"ναι, πολυ, κακο ειναι?\" \"οχι, απλα μολις σας ειδα το καταλαβα\". Μου εβγαζε τετοια γαληνη, τετοια λαμψη. Εχω συναντησει πολλους τετοιους ανθρωπους βαθια θρησκεομενους. Ξερω οτι αυτο τους ωφελει. Αφηνοντας στην ακρη του θεμα της πιστης γιατι θελει πολλη δουλεια για να κατασταλλαξω και δεν νιωθω καθολου ετοιμη ακομα, ειναι ωφελιμο για μενα να μην κατηγορω, να μην αναρωτιεμαι για τη σταση του Θεου. Να επικεντρωνω αλλου την ενεργεια μου κατα την παλη μου με την ιδια τη ζωη(που περιεχει και το θανατο). Οτι βοηθαει τον καθενα..
κι απο την αλλη κι εγω απο αυτον ζηταω κουραγιο!