Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Χαρά σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
κι εμένα με βοηθάει όταν ρίχνω τα μάτια στο Θεό μας. Ειδικά με βοήθησε πολύ εχθές που ήμουν χάλια μία φράση του Αποστ. Παύλου:

Στην Αγ.Γραφή συναντάμαι: Πάσαν κεφαλήν εις πόνον και πάσαν καρδίαν εις θλίψην" δηλ. κάθε άνθρωπος θα έχει θλίψεις κια δοκιμασίες, και όταν ρώτησαν τον Απ.Παύλο γιατί αυτό, εκείνος απάντησε: "ινα μη υπεραίρομαι" δηλαδή " για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα"!!!!!!γιατί τότε θα γινόμασταν απάνθρωποι. Φανταστείτε! με τόσες θλίψεις κια δοκιμασίες που περνάει ο καθένας μας και πάλι είμαστε θηρία, φανταστείτε και να μας έρχοταν όλα καλά τι θα γινόταν!

φιλιά πολλά και σε ευχαριστώ και πάλι

Quote:

---

Originally posted by katerina71
2sweet2b4go10 σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
Οντως είναι ψυχολογικά τα αίτια αλλά τα δικαιολογώ λόγω βαρυμένου οικογενειακού περιβάλλοντος. Αλλά είναι ορισμένες φορές που πνίγομαι. Τέλος πάντων

Οσο για σένα σίγουρα εσύ ξέρεις καλύτερα αλλά μήπως χρειάζεται και κάποια "ένεση" για να πραγματοποιήσεις αυτά που ξέρεις?

Φιλιά
κατερίνα

---

ναι...
ετσι ακριβως οπως το λες.
χρειαζομαι μια "ενεση" για να πραγματοποιησω ολα αυτα που ξερω, μονο που δεν ξερω ποια ειναι αυτη η ενεση....
ποτε-ποτε την βρισκω αλλα καποια στιγμη χανει την δυναμη της...και δεν ξερω αν θα πρεπει να την ξαναβρω η μου τελειωσε οριστικα και θα πρεπει να ανακαλυψω μια αλλη για να προχωρησω....

εχω αρχισει να αδυνατιζω.Νιο8ω παρα πολυ αναιβασμενη κ ευτιχησμενη μετα απο πολυ καιρο.
Αραγε 8α γινω οπως πρωτα δεν το πυστευω κ τοσο.σαν ονειρο μιαζει.να παω 65 κιλα να φοραω ομορφα ρουχα.αααχ μακαρι,,,,

Κατερινα71 και γω εχω περασει παρα πολυ δυσκολα τελευταια αλλα δεν το βαζω κατω ρε γμτ.Εκει βραχος ακλονιτος 8α παλευω.οποιος παλευει κ προσπα8ει ανταμοιβετε σε ολα.εχω χωρισει επισης προσφατα κ μονο οποιος εχει χωρισει ξερει τι μαρτιριο ειναι.Εγω δεν το κριβω αλλα καποια φαση κοντεψα να τρελα8ω αλλα προσπα8ησα,πολεμισα,παλεψα κ βγηκα νικιτρια αντι χαμενη.Μην το βαζεις κατω.ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος.Κ γω με τον πατερα μ δεν τα παμε ιδιαιτερα καλα αλλα κραταω τον 8υμο μ γιατι ξερω μια μερα 8α νιο8ω κ γω τυψεις.Εχεις ενα παιδακι τι πιο ιερο κ ομορφο απο ενα παιδι?

2sweet2b4go10, από όσο γνωρίζω την "ένεση" μας την κάνουν,δίνουν, προσφέρουν (όπως θελεις πες το) οι ειδικοί (νοσοκόμες,γιατροί, άντε και καμμιά γειτόνισσα που έχει όμως εκπαιδευτεί σε αυτά).
Μας κάνουν λοιπόν την ένεση αυτοί. Και ποιός τους έχει πει τι ένεση πρέπει να κάνουν?Ποιός τους έχει πει τι φάρμακο θα χρησιμοποιήσουν για την ένεση?Εμείς?όχι βέβαια εκτός και αν είμαστε ειδικοί και με σπουδές πάνω σε αυτά.
Σίγουρα στη ζωή,στη πράξη και στη καθημερινότητα δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.Θέλει αγώνα, υπομονή,πίστη και αγάπη.

Φιλιά
κατερίνα

Gourounitsa, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Εχεις δίκιο για το παιδάκι μου και γενικά η μητρότητα είναι ιερή και τα παιδιά ευλογημένα. Και εύχομαι σε σένα και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου εφόσον το θέλουν, να της αξιώσει ο Θεός να γίνουν μανούλες.
Πω πω αυτά που γράφεις για χωρισμό με αντιπρωσοπεύουν απόλυτα. Κι εγώ κόντεψα να τρελαθώ.και όντως βγήκαμε νικήτριες κι όχι χαμένες.
Προσπαθώ να μη το βάζω κάτω αλλά η καθημερινότητα μας ρίχνει.
Και ρε παιδιά τι ακρίβεια είναι αυτή? Δουλεύουμε και οι δύο με το σύζυγό μου, εκείνος από το πρωι ως το βράδι, και τα χρήματα δεν φαίνονται πουθενά! Κι έχουμε καλές δουλειές δηλαδή δεν παίρνουμε το βασικό και τα έξοδά μας δεν είναι φοβερά (αν εξαιρέσουμε τη δόση δανείου για το σπίτι) με πολύ μέτρο όλα προσπαθούμε.

GOUROUNITSA μου και παλι σε ευχαριστώ
φιλάκια
κατερίνα

Quote:

---

Originally posted by katerina71
2sweet2b4go10, από όσο γνωρίζω την "ένεση" μας την κάνουν,δίνουν, προσφέρουν (όπως θελεις πες το) οι ειδικοί (νοσοκόμες,γιατροί, άντε και καμμιά γειτόνισσα που έχει όμως εκπαιδευτεί σε αυτά).
Μας κάνουν λοιπόν την ένεση αυτοί. Και ποιός τους έχει πει τι ένεση πρέπει να κάνουν?Ποιός τους έχει πει τι φάρμακο θα χρησιμοποιήσουν για την ένεση?Εμείς?όχι βέβαια εκτός και αν είμαστε ειδικοί και με σπουδές πάνω σε αυτά.
Σίγουρα στη ζωή,στη πράξη και στη καθημερινότητα δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.Θέλει αγώνα, υπομονή,πίστη και αγάπη.

Φιλιά
κατερίνα

---

καλημερα,
αν δεν κανω λαθος μεταφορικα μιλουσε η σουιτ για την "ενεση"... :P

Καλημέρα Bliss.
Ναι, ναι το κατάλαβα ότι μιλούσε μεταφορικά. Κι εγώ της απάντησα μεταφορικά αλλά μάλλον όχι πολύ εύστοχα ε?

Ωραία η Θεσσαλλονίκη?

katerina71 εχω και γω ενα παιδακι στα 5 χρονων(εγινα μανουλα στα 23 μου) κ ειναι οτι πιο πολιτιμο υπαρχει στον κοσμο για μενα.εχει την υγεια του ειναι ευτιχισμενο ολα αυτα με κανουν κ μενα ευτιχησμενη παρολο π χωρισα, κ αδυνατηζοντας φτιαχνει ενα παραπανο η δια8εση μου.

Να το χαίρεσαι gourounitsa το λουλουδάκι σου!

Αγαπημένο ημερολόγιο
χάλια είμαι σήμερα
Με πονάει το κεφάλι μου κια νιώθω ένα φοβο.....
Συνέχεια είναι στο μυαλό μου τα παλιά, οι γονείς μου, Τους στερήθηκα πολύ χωρίς να φταίει κανείς. Ο μπαμπάκας μου έφυγε νωρίς (65 χρονω΄ν και ξαφνικα/έμφραγμα).
Αλλά τι να κάνουμε?
Να τα βάλουμε με το Θεό? Ετσι έπρεπε να γίνει. Ξέρει Εκείνος καλύτερα για όλους μας.
Φοβάμαι όμως μήπως έπρεπε να ήμουν καλύτερη και σωστότερη και ότι έπρεπε να πάρω μαθήματα και δοκιμασίες για αυτό έγινε αυτό. Αχ αυτός ο εγωισμός...
Φοβάμαι να αφεθώ, να χαρώ. Αυτό είναι. Φοβόμαστε να χαρούμε. Να φερθούμε ελευθερα
ΠΩς όταν γελάμε και λέμε σε καλό να μας βγεί" έτσι δεν αφηνόμαστε...
Φόβος για τις παρελθοντικές μου πράξεις, μπορούσα να είχα πάει στο χωριό να έμενα μαζί τους αλλά δεν το έκανα...Αχ αυτή η ξενιτιά (Αθήνα), δύσκολη.
Αλλά από την άλλη και το κουτσομπολιό στο χωριό δυσκολότερο..
Με ΄τραβούσε" κάτω η μάνα μου. ΜΕ την κατάθλιψη της και τη μόνιμη μαυρίλα και απαισιοδοξία της. Με έπνιγε και με πνίγει ακόμη. Θέλω να τη βοηθήσω αλλά δεν μπορώ με τραβάει κάτω.
(τώρα είναι καλύτερα βέβαι παίρνει τα φαρμακά της αλλά όταν ζούσε ο μπαμπάς δεν τα έπαιρνε και εκείνος τα τραβούσε όλα, εμείς μακριά από την Αθήνα τι να κάναμε, γι αυτό λέω σαν να τους παράτησα)
Με πνίγει. Αχ να ήταν λίγο διαφορετικά η μανούλα μου. Λίγο τόσο δα λιγουλάκι κοινωνική και υποστηρικτή αλλά...
Τέλος πάντων.
Και με τη δουλειά δυσκόλευτηκα πάρα πάρα πολύ. Ανεργία και χωρισμός ταυτόχρονα (gourounitsa ξερεις εσύ) ο χειρότερος συνδυασμός....
Αλλά τώρα είναι καλά τα πράγματα. Γιατί το μυαλό μου τα φέρνει συνέχεια μπροστά μαύρα και με πιάνει πανικός όταν τα σκέφτομαι. Μου έρχεται να ουρλιάξω..........
Τώρα είμαι καλά. Εχω το παιδάκι μου τον άντρα μου την δουλειά μου τη μάνα μου που είναι καλύτερα την μικρότερη αδερφή μου (με αγχώνει κι αυτή γιατί δεν τα πάει καλά με τον άντρα της) η άλλη μου αδερφή η μεγάλη είναι με ειδκές ανάγκες και ψυχασθένεια, σε ένα οικοτροφέιο τώρα (τότε την είχε ο μπαμπάς στο σπίτι και τραβήξανε μεγάλο λούκι με τα καμώματά της)
Χάλια.
Αλλά τώρα είμαι καλά και τα σκέφτομαι όλα. Λέω να είχα κάνει έτσι αλλιώς αλλιώτικα. Δεν μπορώ να χαρώ. Να ηρεμήσω. Εχω και φοβερό θυμό με κάτι συγγενείς που όλο κατάκριση ήταν στους γονείς μου κι εγώ τους έκανα παρέα Να μην τους έκανα.Να τους διαολόστελνα από τότε. Αλλά τότε δεν είχα καταλάβει. Τους φοβόμουνα, δεν ξέρω...

Τώρα τι κάνουμε?Και έχω κάνει 7 χρονάκια ψυχοθεραπεία...
Θα προσπαθήσω να μην το συζητάω πολύ. Γιατί όσο το συζητάω αυτό γιγαντιώνεται.

Αυτά
φιλακια
κατερίνα

Quote:

---

Originally posted by BLiSS

Quote:

---

Originally posted by katerina71
2sweet2b4go10, από όσο γνωρίζω την "ένεση" μας την κάνουν,δίνουν, προσφέρουν (όπως θελεις πες το) οι ειδικοί (νοσοκόμες,γιατροί, άντε και καμμιά γειτόνισσα που έχει όμως εκπαιδευτεί σε αυτά).
Μας κάνουν λοιπόν την ένεση αυτοί. Και ποιός τους έχει πει τι ένεση πρέπει να κάνουν?Ποιός τους έχει πει τι φάρμακο θα χρησιμοποιήσουν για την ένεση?Εμείς?όχι βέβαια εκτός και αν είμαστε ειδικοί και με σπουδές πάνω σε αυτά.
Σίγουρα στη ζωή,στη πράξη και στη καθημερινότητα δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.Θέλει αγώνα, υπομονή,πίστη και αγάπη.

Φιλιά
κατερίνα

---

καλημερα,
αν δεν κανω λαθος μεταφορικα μιλουσε η σουιτ για την "ενεση"... :P

---

η αληθεια ειναι οτι μιλουσα μεταφορικα για την "ενεση" :)

Quote:

---

Originally posted by katerina71
Καλημέρα Bliss.
Ναι, ναι το κατάλαβα ότι μιλούσε μεταφορικά. Κι εγώ της απάντησα μεταφορικά αλλά μάλλον όχι πολύ εύστοχα ε?

Ωραία η Θεσσαλλονίκη?

---

χμ...
αν λοιπον μιλουσες κι εσυ μεταφορικα για την "ενεση", να σου πω οτι δεν θεωρω οτι τετοιες "ενεσεις" μας κανουν μονο οι ειδικοι....
ενεση μπορει να ειναι ενα κλικ που θα κανει το μυαλο μας..
πως θα γινει αυτο το κλικ?
δεν ξερω...
ειναι διαφορετικο για τον καθενα και για την καθε χρονικη στιγμη που ζει...
μπορει να ειναι ενας ερωτας, ενας πεισμα, μια αλλαγη στην θεωρηση των πραγματων, ενας ειδικος που θα σου υποδειξει κατι που θα λειτουργησει σε σενα,κατι......

Quote:

---

Originally posted by katerina71
Να το χαίρεσαι gourounitsa το λουλουδάκι σου!

Αγαπημένο ημερολόγιο
χάλια είμαι σήμερα
Με πονάει το κεφάλι μου κια νιώθω ένα φοβο.....
Συνέχεια είναι στο μυαλό μου τα παλιά, οι γονείς μου, Τους στερήθηκα πολύ χωρίς να φταίει κανείς. Ο μπαμπάκας μου έφυγε νωρίς (65 χρονω΄ν και ξαφνικα/έμφραγμα).
Αλλά τι να κάνουμε?
Να τα βάλουμε με το Θεό? Ετσι έπρεπε να γίνει. Ξέρει Εκείνος καλύτερα για όλους μας.
Φοβάμαι όμως μήπως έπρεπε να ήμουν καλύτερη και σωστότερη και ότι έπρεπε να πάρω μαθήματα και δοκιμασίες για αυτό έγινε αυτό. Αχ αυτός ο εγωισμός...
Φοβάμαι να αφεθώ, να χαρώ. Αυτό είναι. Φοβόμαστε να χαρούμε. Να φερθούμε ελευθερα
ΠΩς όταν γελάμε και λέμε σε καλό να μας βγεί" έτσι δεν αφηνόμαστε...
Φόβος για τις παρελθοντικές μου πράξεις, μπορούσα να είχα πάει στο χωριό να έμενα μαζί τους αλλά δεν το έκανα...Αχ αυτή η ξενιτιά (Αθήνα), δύσκολη.
Αλλά από την άλλη και το κουτσομπολιό στο χωριό δυσκολότερο..
Με ΄τραβούσε" κάτω η μάνα μου. ΜΕ την κατάθλιψη της και τη μόνιμη μαυρίλα και απαισιοδοξία της. Με έπνιγε και με πνίγει ακόμη. Θέλω να τη βοηθήσω αλλά δεν μπορώ με τραβάει κάτω.
(τώρα είναι καλύτερα βέβαι παίρνει τα φαρμακά της αλλά όταν ζούσε ο μπαμπάς δεν τα έπαιρνε και εκείνος τα τραβούσε όλα, εμείς μακριά από την Αθήνα τι να κάναμε, γι αυτό λέω σαν να τους παράτησα)
Με πνίγει. Αχ να ήταν λίγο διαφορετικά η μανούλα μου. Λίγο τόσο δα λιγουλάκι κοινωνική και υποστηρικτή αλλά...
Τέλος πάντων.
Και με τη δουλειά δυσκόλευτηκα πάρα πάρα πολύ. Ανεργία και χωρισμός ταυτόχρονα (gourounitsa ξερεις εσύ) ο χειρότερος συνδυασμός....
Αλλά τώρα είναι καλά τα πράγματα. Γιατί το μυαλό μου τα φέρνει συνέχεια μπροστά μαύρα και με πιάνει πανικός όταν τα σκέφτομαι. Μου έρχεται να ουρλιάξω..........
Τώρα είμαι καλά. Εχω το παιδάκι μου τον άντρα μου την δουλειά μου τη μάνα μου που είναι καλύτερα την μικρότερη αδερφή μου (με αγχώνει κι αυτή γιατί δεν τα πάει καλά με τον άντρα της) η άλλη μου αδερφή η μεγάλη είναι με ειδκές ανάγκες και ψυχασθένεια, σε ένα οικοτροφέιο τώρα (τότε την είχε ο μπαμπάς στο σπίτι και τραβήξανε μεγάλο λούκι με τα καμώματά της)
Χάλια.
Αλλά τώρα είμαι καλά και τα σκέφτομαι όλα. Λέω να είχα κάνει έτσι αλλιώς αλλιώτικα. Δεν μπορώ να χαρώ. Να ηρεμήσω. Εχω και φοβερό θυμό με κάτι συγγενείς που όλο κατάκριση ήταν στους γονείς μου κι εγώ τους έκανα παρέα Να μην τους έκανα.Να τους διαολόστελνα από τότε. Αλλά τότε δεν είχα καταλάβει. Τους φοβόμουνα, δεν ξέρω...

Τώρα τι κάνουμε?Και έχω κάνει 7 χρονάκια ψυχοθεραπεία...
Θα προσπαθήσω να μην το συζητάω πολύ. Γιατί όσο το συζητάω αυτό γιγαντιώνεται.

Αυτά
φιλακια
κατερίνα

---

ωστε ετσι Κατερινα
δεν περασες και λιγα...
ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
Προσπαθησε να επικεντρωνεις συνεχεια σε αυτο, οπως οι υπογραμμισεις που εκανα...
νομιζω οτι τα "αν" και τα "ισως αν" που μας βασανιζουν σε σχεση με το παρελθον, οταν δεν μπορει να αλλαξει κατι, ειναι μονο βασανιστηριο και πισωγυρισμα...
οταν εχεις καταλαβει τι συνεβη και γιατι, δεν βοηθαει σε τιποτε αυτη η πρακτικη παρα μονο στο να σε τραβαει κατω....
εχω περασει κι εγω μερικα παρομοια με σενα σε πολυ πιο λαιτ μορφη...
κι εγω εχασα τον πατερα μου, απο εγκεφαλικο στα γρηγορα, αλλα στα 69 του...κι εγω ειχα αλυτα θεματα μαζι του και δεν του εδειξα ποτε αν τον αγαπω (κι ουτε ξερω ακομα ακριβως...)
κι εμενα η μανα μου ειναι στο αγχος στην μαυριλα και στην απαισιοδοξια αν και οχι με διεγνωσμενη καταθλιψη (αλλα σαμπως ξερει κιολας? δεν παει σε "τετοιους" γιατρους)
κι εγω εχω αποφασισει οτι εχω πρωτα υποχρεωση στον εαυτο μου να ειμαι καλα και δεν εχω και πολλους να με στηριζουν εκτος απο μενα....δεν ειμαι διατεθιμενη λοιπον να γινω ο σακος του μποξ για την μαυριλα της μανας μου, εστω κι αν αυτο της εντεινει την μοναξια....
δεν ειμαι διατεθιμενη να συζηταω με τις ωρες μαζι της τι θα γινοταν ΕΑΝ το ενα κι εαν το αλλο που ειχε το ταδε αποτελεσμα κι αλλες τετοιες αδιεξοδες και αγχωτικες συζητησεις...
της εξηγω στα γρηγορα οτι δεν εχει νοημα αυτη η συλλογιστικη και το κοβω η φευγω....
δεν μου κανει ουτε εμενα ουτε σε κεινη καλο κι αν δεν ειναι σε θεση να το αντιληφθει, δεν θα το σηκωσω εγω...δεν εχω τοση δυναμη...απ το να παω στον πατο προτιμω να προχωρησω οσο μπορεσω, μονη μου....

αυτα τα ολιγα προς το παρον
κουραγιο και βγαλε τα βαριδια απο πανω σου οσο μπορεις...

2sweet2b4go10, πολύ μου άρεσε αυτά που υπογράμμισες.
Να βγάλω τα βαρίδια, λες. Πως βγαίνουν τα άτιμα?

Και που να σου γράψω αναλυτικά τι περάσαμε.Με βαριά ψυχασθένεια η αδερφή μου κια οι γονείς μου να μην θέλουν να το παραδεκτούν, ο πατέρας μου πολύ κατά με τους γιατρούς, την πήγε όταν πια φέρθηκε βίαια (ενοχές εκεί που έφυγα για σμπουδές και δεν έμεινα με την αδερφή μου αφού είχε ελειπείς γονείς να την και τους βοηθάω), η μάνα με με απόπειρα και εντελώς στον κόσμο της η μόνη της έννοια η θεία μου (η αδερφή του πατέρα μου έκανε έτσι θέλω να την σκοτώσω και τέτοια παρατημένος ο εαυτός της εντελώς) εγώ μετά τις σπουδές αμέσως σχεδόν αρραβωνιάστηκα και έφερα αθήνα την θεία μου με την αδερφή μου για να εξομαλυνθεί η κατάσταση που σθένος για σωστή δουλειά έβρισκα μόνο δουλειές του ποδαριού και τελικά χώρισα κιόλας και πέρασα μία περίοδο τρέλας με κλείσιμο στο σπίτι πατνελή μοναξιά είχε έρθει και η μικρότερη αδερφή κια αυτή ως μικρή στο κόσμο της (σε αυτή τη φάση πήγα σε ψυχολόγο που με βοήθησε πάρα πολύ) και σιγά σιγά ανέβηκα. Μα τότε που ήταν οι συγγενείς κια οι κωλοξαδέρφες (συγνώμη αλλά δεν κρατιέμαι) να βοηθήσουν να στηριξουν έστω έναν από όλους μας?


Αν δεν ασχοληθώ μαζί τους (ξέχασα να πω πως έχουμε και μία θεία με αναπηρία, ανύπαντρη υπό την προστασία μας, την αδερφή του πατέρα μου που παλιότερα είχαμε μεγάλες ιστορίες με την μάνα μου δεν την ήθελε καθόλου ο πατέρας μου νευρίαζε άσχημα κι γινόταν χαμός...Κι αυτή λοιπόν με ρίχνει αν και μετά το θάνατο του μπαμπά και οι δύο κάθονται σούζα!Μας βοηθάνε λιγάκι.
Αν δεν ασχοληθώ λοιπόν μαζί τους νομίζω ότι τους προδίδω ότι δεν τους αγαπώ προτιμώ να πέφτω ασχολούμενη με εκείνους παρά να κοιτάξω τον εαυτό μου. Και παλιότερα ήταν χειρότερα πολύ χειρότερα τα πράγματα. Τώρα δόξα τω θεώ έχουν φτιάξει αρκετά.
Δεν ασχολούμαι και πολύ.
Αλλά σκέφτομαι τα παλιά και ρίχνω μεγάλη ευθύνη και στις δυό τους (μαμα θεία) για αυτά πυο έγιναν και στεναχωριόταν ο μπαμπάς. Να ορίστε συνέχεια το μυαλό μου εκεί. Πίσω.Γιατί τώρα δεν ζει εκείνος. Δηλαδή έπρεπε να πεθάνει για να είμαστε καλύτερα όλοι?Απαράδεκτο.
Τέλος πάντων.
Δεν θέλω να κατηγορώ κανέναν.
Θέλω να ηρεμήσω.Αλλά δεν μπορώ να χαρώ.
Το μυαλό εκεί συνέχεια. Και στο φαγητό φυσικά!
Και ενοχές, πολλές ενοχές. Δεν έχω παράπονο έχω πολλές απο αυτές!
Μα τι πράμα είναι αυτό!Μάλλον με κατάθλιψη μου μοιάζει!

Αλλά θα το παλέψω. ΔΕν θα το συζητήσω με κανένα άλλο μόνο εδώ με εσάς.
Οταν το συζητάω μεγαλώνει. και αυτά που μου απαντάνε (π.χ. η αδερφή μου η θεία μου) με αγχώνουν περισσότερο καμμιά φορά.Αναμασάω συνέχεια τις διάφορες παρελθοντικές πράξεις μου και με πιάνει πανικός!
Θέλω να τα κλείσω όοοοοοολααααααα σε ένα τσουβάλι να το δέσω σφικτα σφικτά κια να ησυχάσω. Γίνεται?Μόλις ξεκινάει μία σκέψη φέρνει την άλλη κ την άλλη κτλ.Το κουτί της πανδώρας άνοιξε με το θάνατο του μπαμπά και βγήκαν όλα τα σκουλήκια έξω!

Και τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Το παθαίνω όταν όλα μου πάνε καλά. ΣΑν να τιμωρώ τον εαυτό μου. Σαν να θέλω να υποφέρω να μην χαίρομαι να ψάχνω πόνο και ενοχές να μην δικαιούμαι να χαίρομαι αφού δεν χαίρονταν εκείνοι (οι γονείς).

φιλια
γράφω ασυνάρτητα αλλά με βοηθάει πολύ
συγνώμη αν σας κουράζω
φιλιά
κατερίνα

γεια σου κατερινιω...
σιγουρα εχεις περασει πολλα αλλα σημασια εχει πως τωρα εισαι καλα και δυνατη.
στο τελος της πρωτης παραγραφου αυτο που αναφερεις για τους συγγενεις που ηταν οταν τους ειχατε αναγκη, η καθημερινοτητα μας δειχνει πως ουσιαστικα οι συγγενειες πια δεν σημαινουν και πολλα πραγματα. ενας φιλος μπορει να σου σταθει πιο πολυ και να σε νοιαστει παρα πχ ο ξαδερφος σου. τους φιλους τους επιλεγεις ενω τους συγγενεις, απλα ετυχαν να ειναι στον κυκλο σου.
απο εδω και περα να ηρεμησεις για να σκεφτεσαι πιο ορθα και σιγουρα θα βρεις τον δρομο σου και θα κατακτησεις τους στοχους σου.

η θεσσαλονικη που ρωτησες πριν, ειναι πανεμορφη αν και μας ταλαιπωρουν τωρα με τις εργασιες για το μετρο. θα ελεγα η ομορφοτερη ελληνικη πολη αλλα θα πω μια απο τις πιο ομορφες για να ειμαι πιο σωστος. :)