-
Γατσουνι.
Σε πηρα πανω μου
μικρη χρυση κλωστη
Σκαλωσες με πεισμα στην καρδια μου.
Τυφλο γατακι,τοσο δα,
ορκιστηκα να ζησεις.
Κοιμασαι τωρα πανω στο παρατημενο μου μπουφαν,
ανελπιδα χορτατο και ξεδιψασμενο,
απο μια συμπονια επιπολαιη σωσμενο,
γατακι δυο μηνων-
ζαρωμενο χαρτακι πεταμενο
στης πολης τον πολυβουο συρμο.
Τι θα σε κανω
μητ'εγω το ξερω.
Μα θα σε σωσω,ναι,μα το θεο
κι ισως κι εσυ,
μετα,σωσεις εμενα...
Σ'ολους τους τοιχους χτυπας
με τη ροζ σου μουριτσα
ομοια με βρωμικο αγριολουλουδο,
την τυφλα σου δε βλεπεις.
Για να φας χρησιμοποιεις
τη βιασυνη της πεινας,την οσφρηση'
νιαουριζεις ακουραστα να'ρθω κοντα σου.
Κι εγω,που ουτ'εμενα
δεν ξερω πως να σωσω πια,
σε ταιζω ακουραστα,
πλενω τα τσιμπλιασμενα ματια σου,
τους ψυλλους σκοτωνω,σε χτενιζω,
γιατι βλεπω τη γλυκια σου μορφη
κατω απο της απονιας το συννεφο.
Γατσουνι,σ'ονομασα Γκυζα
Σαν τη φημισμενη της Αιγυπτου περιοχη
των τουριστων θελγητρο
και των ιστορολαγνων
και γκρινιαζω με τον αντρα μου
για να σε κρατησω εδω,
που η αθωοτητα εχει απο καιρο
ξεματωσει.
Ποιος Θεος διαλεξε στο δρομο μου
να πεσεις Γκυζα,δεν ξερω.
Κι ουτε καλα καλα γιατι σ'υιοθετησα.
Φανταζομαι πως δεκαρα δε δινεις
αρκει να'ναι η κοιλια σου γεματη.
Γκυζα.
Τυφλο γατακι στην αστοργη Αθηνα.
Ο γιατρος που σε πρωτοπηγα
με ρωτησε γιατι θελω εσενα
ενω μπορω να εχω ενα ζωο υγιεστατο.
Διευκρινησε πως δεν ειναι υπερ
των προβληματικων ζωων.
Δεν ξερω γιατι θελω εσενα.
Προφανως γιατι εισαι "προβληματικη"
ενα πλασμα με ειδικες αναγκες,οπως εγω
κι ισως μεσα απο σενα
εμενα βλεπω,
μια τυφλη,πλην χωρις ψυλλους,γυναικα...
Ενα δικο μου παλιοτερο Nadine.:)
-
ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ,Η' Σεφέρης Γιώργος
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1972)
"T' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.
T' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,
τη δική σου φωνή
όχι εκείνη που σ' αρέσει·
μουσική σου είναι η ζωή
αυτή που σπατάλησες.
Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις
αν καρφωθείς σε τούτο τ' αδιάφορο πράγμα
που σε ρίχνει πίσω
εκεί που ξεκίνησες.
Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
και το βογκητό της γυναίκας
την πίκρα του άγουρου παιδιού -
ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό.
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο·
τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.
Zωή σου είναι ό,τι έδωσες
τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
το άσπρο χαρτί."
-
Μια μετέωρη κυρία, Κική Δημουλά
Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ? ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ?χει σταθεί
μπροστά σ? εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ? τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ? ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
-
--->ΠΕΡΑΣΕ ΚΙ ΕΣΒΗΣΕ (ανάγνωση - μελοποίηση ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ ανέκδοτη ηχογράφηση 1962)
"Πέρασε κι? έσβυσε" ( Ζευγώλη - Γλέζου Διαλεχτή )
Πέρασε κι? έσβυσε το χτες και πάει με τ? άλλα τα σβυστά.
Kι? εξέφτυσε το σήμερα σα ρόδο απάνω στο κλωνί.
Tο αύριο, το μεθαύριο, μοιάζουνε βλέφαρα κλειστά
που των ματιών δε ξαίρομε μαύρο το χρώμα γιά ουρανί.
(από τα Τραγούδια της Μοναξιάς, Μουσικά Χρονικά 1931)
-
¨Eγώ θα σου μιλώ" Ερμηνεία : Γιώργος Νταλάρας
Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου
στα λόγια τους θα βλέπω τη μορφή σου
κι εσύ θα μου μιλάς με τη σιωπή σου...
Κάπως έτσι συμβαίνει η αγάπη πεθαίνει
χάνεται τ' όνειρο το τραγούδι όμως μένει...
Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου
τις νύχτες που η αγρύπνια θα με καίει
τις νύχτες που η αγάπη θα μου φταίει...
Κάπως έτσι συμβαίνει η αγάπη πεθαίνει
χάνεται τ' όνειρο το τραγούδι όμως μένει...
-
¨Φατα Μοργκάνα¨ Ποιηση : Νίκος Καββαδίας
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.
-
¨Αγαπιόμασταν¨ Ερμηνεία:Ρένα Κουμιώτη
Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν.
Στ' ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας κι οι ουρανοί.
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν.
Στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί.
Τη στιγμή εκείνη, Θεέ μου, να πεθαίναμε,
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
-
¨Για να σε συναντήσω¨ ποίηση Τάσου Λειβαδίτη ερμηνευμένο από τον Μανώλη Λιδάκη
Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα
Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί
-
"Με τα φτερά του έρωτα" Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης
Με τα φτερά του έρωτα
κι απόψε θα σ' αγγίξω
και μια βαθειά ραγισματιά
στον ύπνο σου θ' ανοίξω
κι όπως κοιμάσαι ήσυχη
χωρίς να σε ξυπνήσω
μες στα κλειστά σου βλέφαρα
θα μπω να ξενυχτήσω.
Κι άμα δε νοιώσεις τίποτα
και ήρεμα ξυπνήσεις
θα πει πως δε μ' αγάπησες
ούτε θα μ' αγαπήσεις.
Τους χάρτες των ονείρων σου
κρυφά θ' ακολουθήσω
και την κρυφή σου τη ζωή
θα παρακολουθήσω
κι όπως κοιμάσαι ήσυχη
δίπλα σου θα περάσω
σαν άνεμος νυχτερινός
και θα σε ξεσκεπάσω.
Κι άμα δε νοιώσεις τίποτα
και ήρεμα ξυπνήσεις
θα πει πως δε μ' αγάπησες
ούτε θα μ' αγαπήσεις.
-
"Πάλι πάλι " Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης
Πάλι εσένα στο μυαλό
Αχ, πάλι, πάλι...
Πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω...
Το όνειρο μας, το όνειρο που χάθηκε
Αχ, πάλι, πάλι...
Το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω...
-
Έχει ντέρτι το κορίτσι μας απόψε;Έβαλες το στίχο,σου βάζω τη μουσική για συντροφιά σου τη μελαγχολική αυτή νύχτα...
Αν και δεν είμαστε στο τόπικ της μουσικής...Χαλάλι σου απόψε!Εκτός από το πρώτο και το δεύτερο,που είναι αλλού ταγμένα,τα υπόλοιπα σου τ'αφιερώνω...
--->ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ : ΠΑΛΙ,ΠΑΛΙ... :)
--->ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ : ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ... :)
--->ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ : ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
--->ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ : ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΑΝ
--->ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ : ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΜΙΛΩ
--->ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ : ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ
--->ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ : ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ
-
"Πνοή του ανέμου" Ερμηνεία: Λιζέττα Καλημέρη
Πνοή του ανέμου έσπειρε τ' αστέρια
και συ, ουρανέ μου, έπεσες χορεύοντας στην αμμουδιά
κι ήρθε το κύμα να σε ξεδιψάσει
κι έγινε αγάπη κι έσμιξεν η πλάση.
Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου τα μυστικά σου μαθαίνω.
Παιδί του απείρου γέννησε η νύχτα
τον έρωτά μας σ' ασημένια δίχτυα
κι όταν βραδιάζει σμίγουμε στην άμμο,
όνειρο μοιάζει την αυγή που χάνω.
Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου τα μυστικά σου μαθαίνω.
Τώρα τις νύχτες είμαι δικιά σου κι όταν χαράζει πεθαίνω.
-
"Πανσέληνος ο Έρωτας" Ερμηνεία:Χαρούλα Αλεξίου
Πανσέληνος ο Έρωτας βουρλίζει το κορμί μου
και σ' ονειρεύομαι, και σ' ονειρεύομαι, και σ' ονειρεύομαι
σαν το χαμψίνι σάρωσες την έρημη ψυχή μου
και τώρα καίγομαι, και τώρα καίγομαι, και τώρα καίγομαι
Με σκλάβωσες, με λάβωσες και θέλω να πεθάνω
για να 'χω τη λαβωματιά στον κάτω κόσμο συντροφιά
και να ποθώ παράφορα τον κόσμο τον απάνω
Σαν το ταμπάκο ρούφηξες μαζί με το φιλί μου
Την αμαρτία μου, την αμαρτία μου, την αμαρτία μου
Με χτύπησες αλύπητα κι έκανες την πληγή μου
αθανασία μου, αθανασία μου, αθανασία μου
Με σκλάβωσες, με λάβωσες και θέλω να πεθάνω
για να 'χω τη λαβωματιά στον κάτω κόσμο συντροφιά
και να ποθώ παράφορα τον κόσμο τον απάνω
-
ΣΤΟΡΓΗ (Καρέλλη Ζωή)
Eίναι λυπητερό πράγμα ένας άρρωστος άντρας.
ʼρρωστος στην πλήρη ακμή του.
Oι άντρες είναι καμωμένοι να μένουν δυνατοί.
Tο αισθάνονται αυτό
κι όταν πέσουν στο στρώμα
έχουν την έκφραση του προσώπου περίλυπη.
Kάποτε το βλέμμα τους χάνεται.
Σα ν' απορούν γι' αυτό που τους συμβαίνει.
Σα να μη μπορούν να καταλάβουν την αδυναμία τους,
θυμώνουν κι αγαναχτούν,
ύστερα όμως είναι πιο λυπημένοι.
Έχουν μιαν άλλη μελαγχολία στην αρρώστια τους.
Παραδίνονται σαν παιδιά.
Σαν εκείνα τα παιδιά που έχουν πρόωρη γνώση.
Σε κοιτάζουν στα μάτια,
περιμένουν να τους βεβαιώσεις...
Όχι μόνο πως θα γίνουν καλά,
όχι πως δεν έχουν τίποτα,
μα πως η δύναμή τους είναι ακέρια.
Πως εσύ το θέλεις και τους περιποιείσαι
κι αυτοί το δέχονται.
Δέχονται την περιποίηση για το χατίρι σου.
Eίναι λυπητερό να βλέπεις έναν άντρα άρρωστο,
να βλέπεις να κείτεται ένας λεβέντης.
Σε σφάζει το βλέμμα του.
Σε παρακαλεί μ' έναν τρόπο που σου πονεί.
Σε πειράζει που δέχεται τη βοήθειά σου.
Σε πειράζει να αισθάνεσαι χτυπημένη την περηφάνεια του,
την υπομονή του.
Γι' αυτό δε θα πιστέψεις
πως εκείνος δεν είναι ο πιο δυνατός κοντά σου.
Tούτο περιμένει να δεί στο βλέμμα σου,
για να γιάνει.
Aυτό πρέπει να σου μαθαίνει η αγάπη σου.
Πως δεν του φτάνει μονάχα να τον αγαπάς.
Θέλει ακόμα πιο πολύ,
να πιστεύεις πάντα σ' αυτόν.
(από τα Ποιήματα, Eρμής 1996)
-
TΟ ΔΕΝΤΡΟ (Καρέλλη Ζωή)
Aπλώνω σαν κλαδιά, σα φύλλα,
εντυπώσεις γύρω στο κορμί μου, αναμνήσεις
θρουν, κρούονται, κινούνται
ήσυχα ή σφοδρά.
Mοιάζουν ίδια τα κλαδιά,
όμως ο άνεμος της ζωής
με παιχνίδια και με φώτα,
δείχνει τη διαφορά τους.
Mοιάζουν κι όλες οι μέρες
που περνούν απάνω μου.
Mε τριγυρίζ' η μέρα,
η νύχτα μ' αγκαλιάζει.
Λυγούνε τα κλαδιά, τα φύλλα,
οι αναμνήσεις, οι εντυπώσεις μου συγκρούονται
φωλιάζουν μυστικά πουλιά,
φωνές κρυφές, στα πιο πυκνά,
πυκνόφυλλα κλαδιά της φαντασίας.
Σα φτάσει η καταιγίδα
ο στολισμός μου δέρνεται.
Όρθιο το κορμί στυλώνεται,
μένει ακίνητη ψυχή κι αυξαίνει,
σα ν' αδιαφορεί για την περιβολή μου...
που παρέρχεται και θα ξανάρθει,
μαραίνεται και πέφτει,
για να φουντώσει πάλι η ζωή μου.
(από τα Ποιήματα, Eρμής 1996)
