Quote:
Originally posted by Juice
αυτό που περιγράφεις είναι κλασική περίπτωση ανθρώπου που έχει κατάθλιψη. Όχι απαραίτητα κλινική κατάθλιψη, αλλά σίγουρα αρκετή θλίψη που τον κάνει να βλέπει τη ζωή πίσω από ένα γκρίζο φακό. Δεν ξέρω πως μπορείς να τιθασεύσεις τον εαυτό σου? Φαντάζομαι θα το είχα κάνει κι εγώ αν μπορούσα, όπως και χιλιάδες άτομα ακόμα που πάσχουν από σοβαρή παχυσαρκία.
Για τον καθένα μας υπάρχει μια διαφορετική ιστορία, ένας διαφορετικός λόγος που τον οδήγησε να κρυφτεί πίσω από τα περιττά κιλά και να αναβάλλει τη ζωή του. Ο καθένας μέσα του ξέρει την απάντηση αλλά πολλές φορές αρνούμαστε να την δούμε κατάματα είτε γιατί φοβόμαστε είτε γιατί κάτι τέτοιο είναι πολύ οδυνηρό.
Εγώ πάσχιζα από μικρό παιδί με τα κιλά μου. Κοιτώντας τώρα πίσω μου συνειδητοποιώ ότι ήμουν ένα παιδί αρκετά πιο ανεπτυγμένο σωματικά από όλα τα άλλα, αρκετά πιο ψηλό και αρκετά πιο γεροδεμένο. Αν δεν μου έκαναν πόλεμο οικογένεια και περίγυρος ίσως να μην άρχιζε ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος διαίτας-αποτυχίας-δίαιτας. Στην εφηβεία αυτο με στιγμάτισε, και εμένα και τον μεταβολισμό μου, για μια ζωή.
Στην εφηβεία ήμουν αυτό ακριβώς που περιέγραψες. Θεωρούσα το πρόβλημα μου με τα κιλά τόσο μεγάλο (αχ?ήμουν περίπου στα μισά κιλά που είμαι τώρα) που ανέβαλλα τα πάντα στη ζωή μου. Οι επιλογές για ρούχα ήταν μειωμένες και δεν έβλεπα το λόγο γιατί να ντυθώ και να φτιαχτώ αφού υπήρχε αυτό το μεγάλο εμπόδιο μπροστά μου (κιλά). Κυκλοφορούσα ατημέλητη με μαλλί απεριποίητο και είχα όλα κι όλα 2 κολάν και 4 μπλούζες (οικονομικό πρόβλημα δεν έπαιζε). Θυμάμαι στο σχολείο μια μέρα άκουσα δύο κοπέλες να με σχολιάζουν και παραδόξως δεν αναφέρθηκαν στα κιλά μου αλλά για το πόσο αφημένη είμαι.
Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο συνειδητοποίησα ότι ως γυναίκα δεν πρέπει να αναβάλλω πράγματα επειδή απλά είμαι παχιά. ʼρχισα να ψωνίζω ωραία ρουχαλάκια, τα μαλλάκια μου πάντα τέλεια, το μακιγιάζ άψογο και είδα, ειλικρινά, ότι παρά τα κιλάκια μου, άρεσα και σε πολλά αγόρια. Απόχτησα μια πολύτιμη αυτοπεποίθηση και ορκίστηκα να μην την αφήσω να με εγκαταλείψει ποτέ.
Τα κιλά μου σε κάποια φάση πήραν σοβαρά την ανηφόρα. Ήμουν κλεισμένη σε μια σχέση που είχε αρκετά προβλήματα αλλά όχι πολλές διεξόδους και ο ερωτικός τομέας υπέφερε αρκετά. Ήμουν σχεδόν όσο είμαι τώρα. Στη συνέχεια βρήκα λύσεις σε πολλά από τα προβλήματα και έχασα πάρα πολλά κιλά. Τώρα τα ξαναπήρα και παραπάνω. ΟΜΩΣ ούτε λεπτό δεν επέστρεψα στην κατάσταση των εφηβικών μου χρόνων. Είμαι πάντα προσεγμένη, καλοβαμένη και καλοντυμένη (όσο μπορώ). Αλλά αυτή τη φορά όμως και την προηγούμενη που η ζυγαριά κτύπησε κόκκινο συνειδητοποιώ ότι παίζει ένα άλλο τριπάκι. Δεν νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα ενιαίο σύνολο, σαν γυναίκα από πάνω εως κάτω. Νιώθω μια όμορφη γυναίκα (λαιμός και πάνω) και ότι το σώμα μου είναι ένα ξένο μέρος από μενα. Σαν μια τεράστια ξένη κρεμμάστρα που απλά της φορτώνω ότι πιο ριχτό και σκούρο υπάρχει για να κρύψω αυτό που δεν κρύβεται. Ένα ντοκιμαντέρ που είδα πρόσφατα με μια γυναίκα 300 κιλών με έκανε να το συνειδητοποιήσω πολύ έντονα αυτό το πράγμα. Αυτή ήταν ανήμπορη στο κρεβάτι και όμως ξυπνούσε το πρωί και βαφόταν. Σε κάποια φάση ομολόγησε πως όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη αναγνωρίζει το πρόσωπο της ως κάτι οικείο αλλά το σώμα της είναι κάτι ξένο προς αυτήν, Με λίγα λόγια αισθάνεται απλά ένα κεφάλι.
Λίγο άσχετα όλα αυτά που έγραψα με αυτό που ρώτησες αλλά μιλώντας παίρνουμε όλοι απαντήματα πολλά. Σηκώνει πολλή ψυχανάληση η παχυσαρκία. Πιστεύω πως μεταξύ μας μπορούμε να βρούμε πολλές λύσεις.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπούμε τον εαυτό μας. Όχι με εγωιστικό τρόπο αλλά με πραγματική αγάπη και φροντίδα. Πρέπει να του δίνουμε χώρο και χρόνο να συγχωρά τα λάθη του και να μπορεί να επανορθώνει. Είναι σημαντικό αυτό, ακόμα και όταν κάνουμε ατασθαλίες-γουρουνιές, ακόμα και όταν μας συμβαίνουν πολλά άσχημα που τα προκαλέσαμε εμείς. Και όσο και αν μας απασχολεί πρέπει πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε ότι το πάχος μας δεν είναι το επίκεντρο της ζωής. Οκ είμαι παχιά. Πολύ παχιά. Θέλω δυο θέσεις στο λεωφορείο και δεν χωράω στη θέση στο σινεμά. Όμως έχω τόσα άλλα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη και πάνω από όλα για το ότι δεν έβλαψα ποτέ μου κανένα. Τα κιλά χάνονται. Δύσκολα αλλά χάνονται.
Πραγματικά, ταυτίστηκα απίστευτα στον τρόπο που κύλησε η ζωή σου. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο κύλησε και η δική μου μέχρι που έφτασα τα 182 κιλά...