Quote:
Originally posted by weird
κρίνο
να σε ευχαριστήσω που με διαφώτισες περισσότερο πάνω στο θέμα του μη εκκλησιαστικόυ κράτους.
Σίγουρα τα οφέλη θα είναι πολλαπλά και άμεσα για την ζωή μας...
Έχω ωστόσο ένα αλλά..
ή μαλλον δύο αλλά.
Το πρωτο θατο γράψω σε λογική βάση.
Ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας θα πειρορίσει ίσως κάποια στραβώς κείμενα αλλά δεν θα το επιλύσει ριζικά τουλάχιστον τα άλλα θέματα που αναφέρεις. ( όσο για την εύνοια των δικαστικών ποινών.. νομίζω οτι πρέπει να εστιάσουμε εν προκειμένω στο παραδικαστικό κύκλωμα που υποκλίνεται σε πάσης φύσεως ισχυρούς, περισσότερο απο ότι στους ισχυρούς καθαυτούς - και ειδικά τους ρασοφόρους)
Μας έγραψες αφορισμούς για τα έκτροπα σε μονές.
Και ως λύση ζητάς τον διαχωρισμό... χμμμ..
Θα προιτιμούσα αν μας έγραφες όλα όσα μου έγραφες παραπάνω ( τους τρόπους με τους οποίους καθορίζει την ζωή του σύγχρονου έλληνα το εκκλησιαστικό κράτους) και μετά ζητούσες διαχωρισμό, διότι το αίτιο στην περίπτωση αυτή θα βρισκόταν σε αντιστοιχία με το αιτιατό.
Κανένας διαχωρισμός δεν είναι σε θέση να επιφέρει την απάλειψη των φαινομένων απάνθρωπης κατάχησης της όποιας φύσεως εξουσίας... αυτό μόνο η εξύψωση του Ανθρώπου μέσα στον άνθρωπο μπορεί να το καταφέρει.. η καλλίέργεια και η παιδεία, είναι συστατικά του να επιτευχθεί.
ενδιαφερον σκεψεις αλλα δεν καταλαβα πως θα επιτευχθει αυτη η παιδεια που αναφερεις.
Ηδη αν διαβασες εγραψα για καταργηση των θρησκευτικων απο τα σχολεια, αυτο για μενα ναι ειναι παιδεια η οποια ποδηγετείται και για αυτο τα θρησκευτικα πρεπει να καταργηθουν απο τα σχολεια σαν προσυλητισμος, κατι που σε μια δημοκρατια πρεπει να απαγορευεται.
Για παραδειγμα στη Γαλλια που δεν υπαρχει τετοιος προσυλητισμος κανεις δεν ασχολειται με παπαδες, ουτε τους εχει σε υποληψη ουτε τους φιλαει κανεις το χερι.
Στην ελλαδα αντιθετα εχουμε τους μισθοφορους μουλαδες με τα γνωστα που ξερεις.
Το δέυτερο \"αλλά\", κυμαίνεται σε πιο συναισθηματική βάση.
μου αρέσει η ανεξιθρησκεία... και η ιδέα του διαχωρισμού.. αλλά απο την άλλη, δεν βρίσκω κακό το να έχει ένα κράτος μια επίσημη θρησκεία...
εσυ δεν το βρισκεις, εγω το βρισκω και παρα πολυ κακο μαλιστα.
Λογους μπορω να σου γραφω για σελιδες επι σελιδων.
Διότι έτσι, όταν είμαι μικρό παιδί ( παρά τα κακα κείμενα, πχ διαστρεβλώσεις της ιστορίας) με ωφελεί με πολλούς και διάφορους τρόπους ένας θρησκευτικός προσανατολισμός.. με την έννοια του πνευματικού στοιχείου που θα υπάρχει στην παιδεία μου - ένα στοιχείο που δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιό΄έντονο αν υπήρχε απλά μια θρησκειολογική ενημέρωση)
εισαι κλασικη περιπτωση οπου οπως σε ολα τα παιδια περασαν το σεναριο της ανωτερης δυναμης (βεβαια για να δενει το σεναριο μη υπαρκτης) την οποια πρεπει να επικαλεισαι στις δυσκολες στιγμες.
Βλέπεις, όταν είμαστε παιδιά, έχουμε έντονα αναπτυγμένη την ανάγκη να ανήκουμε.. Και το οτι ανήκα στον Θεό, μου έδωσε πολλές διαφυγές στις δυσκολίες που πέρασα.. Ακόμα κι αν ως ενήλικη δεν μπορώ να χαρακτηρίσβ τον εαυτό μου ορθόδοξη χριστιανή,
σε εκείνες τις εποχές, η θρησκευτική χροιά που μας πέρναγαν στο σχολείο και η έννοια του θεού, όπως την έιχα αναπαραστήσει μέσα στο μυαλό και το συναίσθημά μου, με βοήθησε με ποικίλους και διάφορους τρόπους.
σε βοηθησε???
εισαι σιγουρη για αυτο?
εχεις αναρωτηθει ποτε σου αν τα ψυχολογικα σου προβληματα η ερωτηματα πηγαζουν απο αυτη ακριβως την θεση??
Δεν θα εστιάσω στο οτι είχα έναν Θεό για να τα βάζω μαζί του για όσα μου συνέβαιναν και να του χαρίζω πικρά λόγια και θυμό
όσο....
στο οτι η ίδια η ιδέα του θεού, όπως την ένοιωθα ως παιδί,
με έφερε σε επαφή με την έννοια του υπερβατικού, του πέρα απο το ορατό ( οχι απαραίτητα του μη ορθολογικό, πρόκειται για το ίδιο μη ορατό που συλλαμβάνει η Τέχνη και εκφράζεται μέσα απο τα εργα της)
με έφερε σε επαφή μετην ίδια την πνευματική πλευρά μου εν τέλει...
εκεινο που βλεπω οτι δεν καταφερες να ερθεις σε επαφη με εσενα, αλλα διακλαδωσες την ψυχη σου μεσω τριτων για να βρεις σωτηρια τρεχα γυρευε που.
Αργότερα που μεγάλωσα, σταματησα να πιστεύω στον θεό...
αλλά σαν εμπειρία μου στάθηκε πολύτιμη.
ναι ξερεις οταν μεγαλωνουμε στευρευουν τα παραμυθια.
Σταματησες να πιστευεις στο θεο αλλα η ζημια ειχε ηδη γινει.
Και θα εξηγηθω παρακατω.
οπότε, λόγω της υποκειμενικής μου εμπειρίας, πιστεύω οτι ενός είδους θρησκευτικός προσανατολισμός, έστω και αλλαγμένου απο ότι τον ξέρουμε σήμερα, είναι απαραίτητος σαν στοιχείο για τα παιδιά.
εντελως αντιπαιδαγωγικη αποψη κατ εμε.
Τα παιδια που μεγαλωνουν με τετοιες ψευδεις καταστασεις καταληγουν να μην πιστευουν στον εαυτο τους παρα σε αλλες δηθεν ανωτερες δυναμεις και στο τελος οταν η κατασταση αντιμετωπισει την πραγματικοτητα παραμενουν ξεκρεμαστα.
( θα μπορούσα να πιάσω κι άλλες προεκτάσεις της ύπαρξης καλώς νοούμενης θρυσκευτικότητας ( ενιαίας ) στον κοινωνικό βίο αλλά δεν προλαβαίνω στην παρούσα φάση)
Οπότε δεν έχω διαμορφώσει ακόμα ξεκάθαρη άποψη ως προς τη μορφή και το είδος του διαχωρισμού πουκρίνω ωφέλιμο...
