Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Δε βλέπω εσένα.Μεταμορφώθηκες για να με κυνηγάς παντού.Παντού.Να μη μ΄αφήσεις να σταθώ ποτέ.Χώνεσαι σε κάθε μέρος που υπάρχω,που αναπνέω κ θες αναλέητα να με σκοτώσεις.Γιατί ποτέ δεν ήμουν αυτό που ήθελες,γιατί σε τρέλαινε η σκέψη πως ήμουν πλάσμα δικό σου κ όμως τόσο διαφορετικό.Τόσο ανυπότακτο.
Ακόμα κ τώρα τα μάτια σου βγάζουν φωτιές που θέλουν να κάψουν τα δικά μου.Ακόμα κ τώρα θες να με πνίξεις,να μη με ακούς,να μη με βλέπεις να ξεχάσεις ότι είμαι πλάσμα δικό σου.

Έχεις καλέσει Θεούς κ δαίμονες για να στοιχειώσεις μέσα μου,για να μπαίνεις παντού όπου υπάρχω.Να αρρωστήσεις το μέσα μου,να πνίξεις κάθε γωνιά που αναπνέω μέχρι να πάψω.

---

Δεν βλέπω εσένα.
Μα σε βλέπω παντού
Τελικά μάλλον το παντού δεν βλέπω
παρά μόνο εσένα.

Εχεις γίνει κομμάτι μου
κι εγώ τώρα πρέπει να παλέψω σκληρά
να σε εντάξω στο μέσα μου
χωρίς να με τρυπάς.

Μην έρχεσαι δίπλα μου
δεν σε αντέχω
φύγε!
θα φύγω εγώ!

Μην απομακρύνεσαι!
Δεν το αντέχω
Μείνε!
Θα είμαι εδώ
θα σε αποζητώ...

Προδοσία
προδοσία


Σε μισώ!
Σε αγαπώ...
σε λατρεύω

Η απορία μου
θέριεψε
σε φόβο μετατράπηκε
αφού δεν βρήκε
το έδαφος να απαντηθεί.

Ψάχνω να βρω το έδαφος.
Ενα έδαφος στέρεο.
Που να μπορώ να πατήσω πάνω του.
Που να μπορώ να αποθέσω τις απορίες μου
σαν σπόρους
μέσα στο γόνιμο χώμα του.

Επειδη ειστε λιγο ασχετες με το θεμα θελω να σας γραψω τι σκεψεις

περνανε απο το μυαλο μου την ωρα της κρησης.


Παλι δεν μπορω να παρω βαθεια ανασα.τα χερια μου

μουδιαζουν.παθενω συσπασεις σε ολο μου το σωμα,νιωθω να θελω

να τρεξω να ξεφυγω,ειμαι σιγουρη οτι πεθενω,η κοιλια μου κανει

τρελες συσπασεις και με πιανει δι---ρια,το στομαχι μου κανει τουμπες

και βγαζω οτι εχψ φαει,κρυος υδρωτας με λουζει και με τρομο

παρατειρω οτι η καρδια μου κανει σαν ταμπουρλο,σκευτωμαι οτι το

χαναχ ειναι στο ντουλαπι και δεν θα προλαβω να το παρω γιατι θα

πεθανω. νιωθω τρομερη αγωνια δεν με χωραει το σπιτι, και

αισθανομαι να εχω πανω στο στηθος μου ενα τονο βαρος.

αυτες οι οδυνιρες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου εκεινη την δυσκολη ωρα.

Quote:

---

Originally posted by panikoula
Επειδη ειστε λιγο ασχετες με το θεμα θελω να σας γραψω τι σκεψεις

περνανε απο το μυαλο μου την ωρα της κρησης.


Παλι δεν μπορω να παρω βαθεια ανασα.τα χερια μου

μουδιαζουν.παθενω συσπασεις σε ολο μου το σωμα,νιωθω να θελω

να τρεξω να ξεφυγω,ειμαι σιγουρη οτι πεθενω,η κοιλια μου κανει

τρελες συσπασεις και με πιανει δι---ρια,το στομαχι μου κανει τουμπες

και βγαζω οτι εχψ φαει,κρυος υδρωτας με λουζει και με τρομο

παρατειρω οτι η καρδια μου κανει σαν ταμπουρλο,σκευτωμαι οτι το

χαναχ ειναι στο ντουλαπι και δεν θα προλαβω να το παρω γιατι θα

πεθανω. νιωθω τρομερη αγωνια δεν με χωραει το σπιτι, και

αισθανομαι να εχω πανω στο στηθος μου ενα τονο βαρος.

αυτες οι οδυνιρες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου εκεινη την δυσκολη ωρα.

---

Μαρία αναφέρομαι στην \"κρίση\" γενικότερα, όταν γράφω εδώ.
Στην συναισθηματική κρίση, στην δύσκολη ώρα, στην κρίση άγχους..

Σ ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την δυσκολία σου.
Μου θύμησες παλιότερες εποχές, πριν κάτι χρόνια, όταν περνούσα κρίσεις πανικού.
Ηταν τόσο φρικιαστικός αυτός ο πανικός που δεν βρίσκω τα λόγια να τον περιγράψω.
Εκείνη την ώρα, με ρουφούσε τόσο πολύ μέσα του, σαν να έγινε ένα ξαφνικό κλικ και να είχαν αλλάξει απότομα οι διαστάσεις των πραγμάτων, ο χώρος, ο χρόνος..

Νόμιζα οτι χάνω το μυαλό μου.
Οτι χάνω τον έλεγχο, οτι τρελαίνομαι, οτι χάνω τις αισθήσεις μου, οτι σβήνω, οτι πνίγομαι καμιά φορά.
Αλλοτε δηλ οι κρίσεις ήταν πιο πολύ ο φόβος του θανάτου
κι άλλοτε ο φόβος της τρέλας ή της απώλειας ελέγχου και τα συμπτώματα ανάλογα.

Θυμάμαι όταν βρέθηκα την εποχή εκείνη σε ένα νησί, όταν πρωτοξεκινούσαν οι κρίσεις.
Η αγωνία μου μέσα στο καράβι δεν περιγράφεται.
Ενιωθα κλεισμένη καταμεσής της θάλασσας και δεν το άντεχα!
Οταν πατήσαμε στεριά, ηρέμησα, αλλά μετά απο λίγο ένιωσα οτι είμαι μακριά απο το σπίτι κι οτι δεν μπορώ να γυρίσω όποτε θέλω, αλλά θα πρέπει να διαμεσολαβήση το ταξίδι και το καράβι!
Ενιωσα οτι δεν έχω τον έλεγχο, εγκλωβισμένη.

Καθόμασταν με τον φίλο μου σε μια ταβερνούλα.
Χλώμιασα, άφησα κάτω το πιρούνι γιατί ανακατευόμουν...
Η σκέψη της τρέλας άρχισε να με κυριέυει.
Σηκώθηκα απότομα απο το τραπέζι χωρίς να με νοιάζει ο κόσμος που ήταν γύρω
κι άρχισα να του φωνάζω
\"πάρε με απο δω! Θέλω να φύγω!\"
Τελικά πήρα τηλέφωνο την θεραπεύτριά μου
και με ηρέμησε...

Ολα αυτά τα ωραία μου θύμισες!
.....

Μαρία για μένα τουλάχιστον μόνο άσχετα δεν είναι όσα γράφονται εδώ...
Ακόμα και με κρίσεις πανικού...

Μαρία μου, ΞΕΡΩ πόσο φρικιαστικό είναι το συναίσθημα του πανικού...

Μη μένεις μόνο στην επιφάνειά του, σου φωνάζει το σώμα σου να δεις μέσα σου, να απομυθοποιήσεις αρχικά τον πανικό - ΔΕ θα πεθάνεις ούτε και θα τρελαθείς - να σταματήσεις σιγά σιγά να τον τρέφεις και έπειτα να τον επεξεργαστείς.

Δες βαθύτερα...

Νομιζα οτι γραφετε για κρησεις πανικου.Οταν υπαρχει μεγαλο κειμενο βαριεμαι να το διαβαζω γιατι εκτος οτι εχω μυωπια εχω και τον μικρο να με απασχολει.:)

Α ρε Μαράκι!

Τότε προτείνω να ασχοληθείς με τον γλύκα σου και όταν πάει για νάνι να μπαίνεις και να διαβάσεις ότι νομίζεις ότι σε εκφράζει αλλά και όχι μόνο...

Φιλιά στο μικρό!

lol :)

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ - Δημουλά

«Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
από μακριά τηλεφωνώ. Δεν ακούγομαι
τι, ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν; Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι, μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό
Αυτόν μου έχουν δώσει.
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της
Είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε κι εγώ
Μικρό παιδί κατουρημένο γοερά
Μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
Κι ακόμα να στεγνώσει.

Να’ ρθεί να τον αλλάξει.»

Μπορώ να σου ουρλιάξω ένα μήνυμα?
Εϊμαι στη δουλειά και σε σκέφτομαι
είμαι στη δουλειά κι ακόμα να στεγνώσει
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα να στεγνώσει
μπορείς να με ακούσεις σε παρακαλώ?
Είμαι στην δουλειά κι έχω έναν πόνο
έχω έναν πόνο
κι ακόμα να τελειώσει.
Μπορείς να μου μιλήσεις σε παρακαλω?

ΜΠΡΕΧΤ- Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ.


Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,
όπως εκείνο το δέιλι που σε άφησα
με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,
ψυχή μου,
που πάνω του, στα δυτικά,
κρέμονταν κιόλας
χλωμά τα άστρα.

Γέλασα αρκετά,
καρδιά μου,
γιατί συγκρούστηκα παίζοντας
με το σκυθρωπό πεπρωμένο
την ίδια ώρα
μέσα στο γαλανό δείλι του δάσους
αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα.

Εκείνο το μοναδικό σούρουπο
όλα ήταν τόσο γλυκά
όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν
αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι
μόνο πουλιά μεγάλα
που το δείλι
πετούν πεινασμένα στον
σκοτεινιασμένο ουρανό

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑΝ ΑΝΑΣΑ.

Πήγα να σου μιλήσω
και τα λόγια μου έσταξαν ήλιο
που έχεις κορνιζώσει τα σκοτάδια μου
μέσα στην γλυκιά θύμηση
και δεν τα βλέπω;

Θέλω να αγγίξω το στόμα σου
και βαθουλώνω το χέρι
στον άνεμο.
Πού ανεμίζουν τα μαλλάκια σου
μέσα σε ποιών
δέντρων τις
φυλλωσιές;

Εσπειρες απορίες
στο διάβα μου
και αιχμηρά αντικείμενα
να περισυλλέγω
ψάχνοντας
την ανάσα σου.

Γέμισε η λήθη
αμμωνία
ξύπνησα απότομα
τόσο
που έμεινα με το
χαμόγελό σου
κρεμασμένο
στο χέρι μου.

Ένα κομμάτι(o επίλογος) απ\'το μοναδικό διήγημα που έγραψα,κάπου γύρω στο 2002(εν ώρα παλιάς κρίσης...).
--------------------

Τόσος πόνος,μα σήμερα πρωί που βλέπω τα πουλιά στον ουρανό σκέφτομαι να γίνω ένα μαζί τους.Θα με ακολουθήσουν κι εκεί όμως άραγε τα άρρωστα πόδια μου?

Κουτσαίνοντας έχω φτάσει στην πιο ψηλή ράχη εδώ πέρα.
Άφησα το σώμα μου πεταμένο,βλέπω ένα σκουλήκι να κάνει μάχη να ανέβει στο δικό του βουνό,πάνω στο χέρι μου.Απέναντι,βουνά που υψώνονται στο δικό τους ύψος,εκεί από όπου για μας ειναι όλα μικρά.
Τι μικρός που είναι ο κόσμος!
Μα τι μεγάλος που είναι ο κόσμος!
Δε φτάνει η όρασή μου να δω το τέλος του ουρανού,Δε γίνεται να δω τα κόπρανα των σκουληκιών.

Νιώθω κάπως τώρα.Μουδιάζω,ιδρώνω,είμαι μόνη μου με το σύμπαν.Αισθάνομαι τη γύμνια μου και φοβάμαι.Είμαι γυμνή,είμαι φύση.Είμαι εγώ και αν και κανείς δε μου μιλάει το βλέπω με παρατηρούν.Δε μπορώ να είμαι πια σιωπηλή...δεν ωφελεί.

Αααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η φωνή μου έγινε κι αυτή ένα με τα πάντα.Νιώθω τα βουνα να την παίρνουν,να την αγκαλιάζουν και να την αναπαράγουν με όλη της την οργή θέλοντας επιτέλους να με κάνουν να ακούσω την ψυχή μου έστω και έτσι.Είναι φίλοι μου.
\'\'Πρέπει να αγαπήσεις τις κραυγές σου\'\'.Αυτό ακούω....
Σηκώνομαι αρχίζω να τρέχω,χαμογελάω και φωνάζω \'ακούω την αγάπη\' \'ακούω εμένα\' \'είμαι ευτυχισμένη\'΄.......

***************

Πάνω στο γραφείο μου υπήρχαν κείμενα 2 ημερών,το συρταράκι ανοιχτό και ο καθρέφτης με ένα καινούριο σλόγκαν \'\'ΜΑΘΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ\'

*********
*********
Κλείνοντας την εξώπορτα το μόνο που μου έμενε ήταν να πετάξω τα κλειδάκια.....

Ήμουν έτοιμη πια ν\'αρχίσω να ακούω τις κραυγές της ψυχής μου.....