Printable View
Καλό!!!!όπως πάντα το χιούμορ σου άπαιχτο...Quote:
Originally posted by antara
αρση .....η ,μπορα περασε (;) αλλα εχει αφησει τεραστιες καταστροφες στις γεωργικες καλλιεργειες...
Η μπόρα πέρασε,άφησε καταστροφές στα σπαρτά αλλά έλα που το χώμα είναι εκεί...γόνιμο κ πλούσιο για νέες δυνατές καλλιέργειες:)
antara, που εισαι εσυ σε ολα αυτα? μιλάμε για την θεραπεια ΣΟΥ και εχουν λογο ΟΛΟΙ: ο μπαμπας, η μαμα, η φιλος σου...Εσυ ομως? Ποσο σημαντικη ειναι η γνωμη των αλλων τελικα κ ποσο μετράει η δικη σου φωνη?Quote:
Originally posted by antara
Σοφία μου, πράγματι είμαι πελαγωμένη και νιώθω ότι έχω χάσει κάθε \"σταθερά \" που σε αντίστοιχες περιπτώσεις μου προσέφερε μια κάποια ανακούφιση.
Είμαι πελαγωμένη ανάμεσα σε δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις , και η εμπιστοσύνη στη θεραπεία σου είναι πολύ σημαντική όταν νιώθεις αυτήν την εσωτερική αντάρα...είναι ένα λιμάνι για να προσαράξεις κι εγώ πλέω ανταριασμένη μεσοπέλαγα και δεν ξέρω πού να πάω.
Είμαι πελαγωμένη από τους γονείς μου , που τόσα χρόνια θεωρούσα ότι ήταν προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και με καταλάβαιναν μπορούσα να βασιστώ πάνω τους και τώρα βλέπω ότι απέχουμε έτη φωτός.
Ο πατέρας μου -αυτός που έκανε \"έρευνα αγοράς\" για τους γιατρούς, που θεωρούσα ότι παρά τα όσα έχουν συμβεί ήταν το \"στηριγμα\" ο δυνατος\' μου είπε ότι -μετά από όλα αυτά -βλέπει ότι όσο περναει ο καιρος χειροτερευω..
Δεν καταλαβαινει γιατι εξακολουθω να παιρνω φαρμακα , να ψαχνω γιατρους, αφού \"η κατάσταση είναι ίδια και χειρότερη\". (καθόλου ακυρωτικός ε;;)
Ρίχνει το φταίξιμο για ό,τι έχω στη μάνα μου , που με \"δηλητηρίασε \" κατηγορώντας τον τόσα χρόνια..μετά εκείνη ρίχνει το φταίξιμο σε αυτόν...
Η μαμά, κλαίει και αλλάζει γνώμη κάθε μέρα...\"είσαι ξεσαλωμένη, κόψε τα χάπια. 10 χρονια πια , σου κάνουν κακό, πάνε σε αυτόν τον άνθρωπο που λέει ότι δεν τα χρειάζεσαι\"
και μετά
\"όλος ο κόσμος παίρνει φάρμακα, δεν είναι δα και τιποτα! πάνε σε αυτόν που είναι γιατρός και ξέρει τι δοσολογιες χρειαζεσαι \"
μπαμπας : \"δεν την βλεπεις; ειτε τα παιρνει ειτε οχι τα ιδια χαλια εχουμε. πού θα πάει αυτή η κατάσταση; \"
γκομενος: \"νιώθω απελπισία και απογοήτευση . έχω κουραστεί. δεν ξερω τι να κανω για να νιωσεις καλυτερα. νομίζω ότι εγώ φταίω που είσαι έτσι και το γεγονός ότι δεν μπορείς να με χωρίσεις και μένεις μαζί μου απλώς σε κάνει χειρότερα. νιώθω ότι δε με θελεις , ότι σε \"χαλάω\" και για αυτό κι εγώ δεν μπορω να σε πλησιάσω ερωτικά, έχω σεξουαλικο προβλημα μαζι σου (λες και δεν το καταλαβα) αλλα δεν μπορω να σου μιλησω για αυτό , είσαι πολύ ευάλωτη τώρα..θα πρέπει να νιώσεις καλύτερα κι εγώ να είμαι πολύ προσεκτικος σε αυτα που θα σου πω..
ίσως να μου φαίνονται όλα τόσο δυσοιωνα και απαξιωτικα , υπό το πρίσμα της ψυχολογικής μου φόρτισης.
ίσως όμως να είναι αληθεια αυτό που νιωθω τωρα. ότι οι γονείς μου είναι πολυ πιο ανωριμοι απ ό,τι πίστευα.
και ο φίλος μου ............καλα ...αυτο ειναι ολοκληρο βιβλιο...
το ιδιο κ με τους θεραπευτες!ο ενας λεει αυτο, ο άλλος το άλλο...Εσυ πάλι τί λες?
να σου πώ πώς ενας σοβαρος επαγγελματιας δεν θα σου ελεγε να μην πάρεις φαρμακα επειδη ο ιδιος δεν εχει δικαιωμα συνταγογράφησης. Κ ναι! Υπάρχουν τετοιοι επαγγελματιες.Quote:
Originally posted by antara
weird, κι εγω νιώθω ότι φαρμακοθεραπεια και ψυχοθεραπεια χρειαζομαι....μονο που αυτη τη δυνατοτητα δεν την εχω παρα μονο αν πηγαινω και στους δυο ταυτοχρονα !-που φυσικα δεν το δεχονται ! είναι ή ο ένας ή ο άλλος! πραγματι πιστευω οτι η ψυχοθεραπευτικη προσεγγιση του ψυχιατρου δε μου περοσφερει πολλα πια.. (αλλα ειναι ο τυπάς με τα φαρμακα)
ο αλλος θεωρει οτι για να αρχισω την ψυχαναλυση πρεπει να ειμαι ελευθερη φαρμακων. ( τι θα έλεγε βεβαια αφού δεν εινια γιατρος και να θελει δεν μπορει να μου γραψει κατι!)
ουπς! τι να κανω κι εγω; να παω σε τριτον ;; δεν το αντεχω ξανα μανα! πού να ψαχνω , να βρισκω και να ξεδιπλωθω εξ ολοκληρου απο την αρχη; είμαι πολύ κουρασμένη. απηυδησμένη.
Δηλαδη σε μια συγκρουσιακη προσωπικοτητα προστιθεται και η συγκρουση θεραπειων; τα φαρμακα τα εχω κανει ανταρα-μανταρα. μια τα μειωνω επηρεασμενη απο τον μεν , μια τα αυξανω όπως μου είπε ο δε.
αααα-ΚΡΙΣΗ!
επισης αφου δεν το δεχονται ολο αυτο που λες, εσενα πώς σε δεχεται κ ο ενας κ ο αλλος?
τελος οπως στο προηγουμενο μηνυμα, καταλαβαινω οτι σου ρχετε καλυτερα κ ισως πιο ευκολο να λαβουν περισσοτερο χωρο μεσα σου οι γνωμες των αλλων, παρα να αναλαβεις εσυ την ευθυνη της επιλογης. Συγκεκριμενων επαγγελματιων, συγκεκριμενης θεραπειας κ πορειας.Οσο τρεχεις να ικανοποιησεις τους αλλους, τοσο θα μενεις με την αισθηση του κενου.
Αντάρα μου
έχεις δικαίωμα, κι εσύ, όπως και όλοι, να σπάσεις, να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους, να ζητήσεις στήριγμα. Αν ο άλλος αγαπά πραγματικά είναι εκεί, για να ακούει, να συμπαρασταθεί.
Όμως δυστυχώς, ακόμα και οι δικοί μας άνθρωποι, επειδή δεν νιώθουν τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος με κρίσεις πανικού, ΔΕΝ καταλαβαινουν... ή άλλες φορές πάλι μπορεί να μη θέλουν να καταλάβουν. Δε φταις εσύ για αυτό. Το ότι δε σε καταλαβαίνουν δε σημαίνει ότι αυτό που περνάς δεν είναι πραγματικό ή ότι \"χειροτερεύεις\" επειδή οι άλλοι το βλέπουν έτσι. Μία φάση στην οποία ξαναγυρνούν πιο έντονα οι πανικοί δε σημαίνει ότι θα διαρκέσει ή ότι δε θα περάσει. Το ξέρω από πρώτο χέρι!
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους υπόλοιπους να διαλέξεις εσύ για εσένα το ποιον γιατρό θα ακολουθήσεις, γιατί αυτό αφορά εσένα και μόνο εσένα, τη ζωή σου. Άκουσε το ένστικτό σου. Θα σε οδηγήσει καλύτερα αυτό, όταν είσαι μπερδεμένη, και όχι οι άλλοι. Κι αν τώρα δεν μπορείς να το ακούσεις, είναι γιατί είσαι ταραγμένη. Περίμενε λίγο να περάσει η μπόρα και θα κατασταλλάξεις... Εφόσον οι άλλοι δε σε βοηθούν ας τους απ\'έξω. Πες τους ένα Στοπ. Για να μπορέσεις να ακουσεις το μέσα σου... Τι θέλει. Για να αποφασίσεις.
Εγώ τουλάχιστον σε νιώθω, έχω περάσει από αυτή την κατάσταση που περιγραφεις.
Αυτό που καταλαβαίνω Αντάρα μου είναι ότι δεν είναι μόνο οι πανικοί, είναι και άλλα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις, όπως το θέμα της σχέσης, που αυτο σε ταράζει ακόμα περισσότερο, σαν να σε φέρνει σε απόγνωση που μαζεύτηκαν όλα, έτσι είναι;
Μήπως οι πανικοί ξαναήρθαν πιο έντονοι λόγω των υπόλοιπων προβλημάτων;
Ο χρόνος είναι με το μέρος σου καλή μου, μην απελπίζεσαι. Μην τον βλέπεις σαν εχθρό. Ανασυγκροτήσου, πάρε το χρόνο σου, χαλάρωσε, ηρέμησε. Και όταν θα είσαι έτοιμη και πάλι ξανά θα έρθεις αντιμέτωπη και με τα υπόλοιπα προβλήματα.
ερχεται αληθεια ποτε κατι απο το πουθενα? ευστοχα πολυ βρισκω τα οσα λες anwnimi κ κατατοπιστικα.Quote:
Originally posted by anwnimi
Αυτό που καταλαβαίνω Αντάρα μου είναι ότι δεν είναι μόνο οι πανικοί, είναι και άλλα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις, όπως το θέμα της σχέσης, που αυτο σε ταράζει ακόμα περισσότερο, σαν να σε φέρνει σε απόγνωση που μαζεύτηκαν όλα, έτσι είναι;
Μήπως οι πανικοί ξαναήρθαν πιο έντονοι λόγω των υπόλοιπων προβλημάτων;
Οσο και να θέλουν δεν μπορούν να σε καταλάβουν Αντάρα.Η μάνα μου κλαψουρίζει πως έγινα που ήμουν με το χαμόγελο στα χείλη.Ολοι φταίνε τις ευθύνες που έχουν οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνει.Ολο λέει πως ξέρει πως αισθάνομαι.Αντάρα δεν μπορεί να καταλάβει κανείς αν δεν το ζήσει.Ολοι οι ψυχολόγοι είναι αντίθετοι με τα φάρμακα,οι δε ψυχίατροι δεν παραδέχονται ότι βοηθά η ψυχοθεραπεία.Εγώ κάνω και τα δύο ο ψυχίατρος την φαρμακευτική αγωγή ανάλογα με το πως είμαι και ευελπιστώ να βοηθηθώ απο την ψυχοθεραπεία.Κάνε αυτό που νομίζεις ότι έχεις ανάγκη κανείς δεν ξερει καλύτερα απο σένα.
Κι εγώ το έχω ακούσει αυτό Γιώτα και από τη δική μου θεραπεύτρια, ότι συνεργάζεται και με ψυχίατρο όταν προτείνει φαρμακευτική αγωγή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, πολλές φορές ένας \"ξένος\" μπορεί να μας νιώσει κάποιες φορές πολύ περισσότερο από έναν δικό μας...
Εδώ, σε αυτό εδώ το φόρουμ, το έχω νιώσει πολλές φορές...
Κοίταξε καταλαβαίνω πόσο φρικτό είναι αυτό που περνας. Εγώ που είμαι απ έξω όμως, βλέπω οτι δεν εχει γίνει βασική δουλειά. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αυτή την άισθηση έχω.Quote:
Originally posted by antara
Σοφία μου, πράγματι είμαι πελαγωμένη και νιώθω ότι έχω χάσει κάθε \"σταθερά \" που σε αντίστοιχες περιπτώσεις μου προσέφερε μια κάποια ανακούφιση.
Είμαι πελαγωμένη ανάμεσα σε δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις , και η εμπιστοσύνη στη θεραπεία σου είναι πολύ σημαντική όταν νιώθεις αυτήν την εσωτερική αντάρα...είναι ένα λιμάνι για να προσαράξεις κι εγώ πλέω ανταριασμένη μεσοπέλαγα και δεν ξέρω πού να πάω.
Δεν έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν τους. Αυτό απο μόνο του, είναι πηγή άγχους. Αντάρα, το ενδεχόμενο να ψάξεις για έναν τρίτο, το έχεις σκεφτεί?
Είμαι πελαγωμένη από τους γονείς μου , που τόσα χρόνια θεωρούσα ότι ήταν προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι και με καταλάβαιναν μπορούσα να βασιστώ πάνω τους και τώρα βλέπω ότι απέχουμε έτη φωτός.
Ο πατέρας μου -αυτός που έκανε \"έρευνα αγοράς\" για τους γιατρούς, που θεωρούσα ότι παρά τα όσα έχουν συμβεί ήταν το \"στηριγμα\" ο δυνατος\' μου είπε ότι -μετά από όλα αυτά -βλέπει ότι όσο περναει ο καιρος χειροτερευω..
Δεν καταλαβαινει γιατι εξακολουθω να παιρνω φαρμακα , να ψαχνω γιατρους, αφού \"η κατάσταση είναι ίδια και χειρότερη\". (καθόλου ακυρωτικός ε;;)
Ρίχνει το φταίξιμο για ό,τι έχω στη μάνα μου , που με \"δηλητηρίασε \" κατηγορώντας τον τόσα χρόνια..μετά εκείνη ρίχνει το φταίξιμο σε αυτόν...
Η μαμά, κλαίει και αλλάζει γνώμη κάθε μέρα...\"είσαι ξεσαλωμένη, κόψε τα χάπια. 10 χρονια πια , σου κάνουν κακό, πάνε σε αυτόν τον άνθρωπο που λέει ότι δεν τα χρειάζεσαι\"
και μετά
\"όλος ο κόσμος παίρνει φάρμακα, δεν είναι δα και τιποτα! πάνε σε αυτόν που είναι γιατρός και ξέρει τι δοσολογιες χρειαζεσαι \"
μπαμπας : \"δεν την βλεπεις; ειτε τα παιρνει ειτε οχι τα ιδια χαλια εχουμε. πού θα πάει αυτή η κατάσταση; \"
Λοιπόν, όταν περνούσα τους μεγάλους πανικούς δεν ενημέρωσα κανέναν. Ευτυχώς για μένα, ήξερα απο την αρχή οτι οι δικοί μου όχι μόνο δεν θα με καταλάβοιναν, μα θα με χαντάκωναν κιόλας. Με τις προσδοκίες, τις επικρίσεις τους και την άθλια απογοητευση/οικτο που θα μου έδειχναν. Δεν τους ήθελα μέσα στα πόδια μου και τους κράτησα μακριά μου. Και ήταν τόσο ανακουφιστικό! Μόνο εγώ κι η θεραπεύτρια και κάποιοι φίλοι ξέραμε, ούτε καν η αδερφή μου. Μέναμε βέβαια σε διαφορετικά σπίτια.... Αν μπορείς, άστους απο έξω, βγάλτους απο έξω, έστω και τώρα. Αυτή είναι η γνώμη μου.
γκομενος: \"νιώθω απελπισία και απογοήτευση . έχω κουραστεί. δεν ξερω τι να κανω για να νιωσεις καλυτερα. νομίζω ότι εγώ φταίω που είσαι έτσι και το γεγονός ότι δεν μπορείς να με χωρίσεις και μένεις μαζί μου απλώς σε κάνει χειρότερα. νιώθω ότι δε με θελεις , ότι σε \"χαλάω\" και για αυτό κι εγώ δεν μπορω να σε πλησιάσω ερωτικά, έχω σεξουαλικο προβλημα μαζι σου (λες και δεν το καταλαβα) αλλα δεν μπορω να σου μιλησω για αυτό , είσαι πολύ ευάλωτη τώρα..θα πρέπει να νιώσεις καλύτερα κι εγώ να είμαι πολύ προσεκτικος σε αυτα που θα σου πω..
ίσως να μου φαίνονται όλα τόσο δυσοιωνα και απαξιωτικα , υπό το πρίσμα της ψυχολογικής μου φόρτισης.
ίσως όμως να είναι αληθεια αυτό που νιωθω τωρα. ότι οι γονείς μου είναι πολυ πιο ανωριμοι απ ό,τι πίστευα.
και ο φίλος μου ............καλα ...αυτο ειναι ολοκληρο βιβλιο...
Απορρώ, αυτό το βιβλίο, το έχεις ανοίξει με τον θεραπευτή? ΠΟιόν θεραπευτή θα μου πεις....
αρση .....η ,μπορα περασε (;) αλλα εχει αφησει τεραστιες καταστροφες στις γεωργικες καλλιεργειες...
Υπάρχουν ανοιχτά θέματα στην ζωή σου που καίνε και δεν είναι να απορρείς που σε χτυπάν οι πανικοί.
Κορίτσι, οι πανικοί θα σε χτυπάνε ανελέητα, μέχρι να λύσεις κάθε ανοιχτό σου βιβλίο κι όχι μόνο εκείνο της σχέσης σου.
Βρες έναν ικανό θεραπευτή. Αυτό μόνο σου λέω.
ίσως και να είστε οι μόνοι άνθρωποι που με καταλαβαινετε...αυτη τη στιγμη που γραφω σταζει τετοιος παγωμενος ιδρωτας απο τα χερια μου στο πληκτρολογιο που θα μπορουσα να παθω ηλεκτροπληξια (τζιιιιιζζζζζ)
να νιωθεις οικτο, απογοητευση και απελπισια απο τους γυρω σου μονο να επιτεινει το προβλημα μπορει. μακαρι να μπορουσα να το κρυψω αυτο που περναω τωρα αλλα δεν μπορω. μενω με το φιλο μου. εχουμε να παμε εκδρομες για σκ. σε γιορτες, γαμους κλπ...τα ακυρωνω ενα ενα ...χθες που πηγα σε ενα παρτυ ενιωσα τετοια πιεση...που κατεληξα πολυ χειροτερα.
καθε περυσι και καλυτερα....να σε ρωταν για διακοπες οι φιλοι , \'να παμε εδω ή εκεί\" και να είσαι με το ξερατο στο στομα. να μη νιωθεις τον εαυτο σου..αυτοι να μιλανε για δραστηριοτητες κι εσυ να σκεφτεσαι πως θα σε καλωδιωσουν εμ ηρεμιστικα για αν φυγει απο πανω σου αυτο το αβασταχτο μαρτυριο. δεν ειναι μονο οι κρισεις...δεν ειναι μια κριση..ειναι μια αγχωδης μεγγενη που με πνιγει.
αλλα τα γνωριζετε πανω κατω ολα αυτα... το θεμα ειναι γιατί τωρα και τί κανουμε
ειμαι σχεδον σιγουρη για το πως εκπυρσοκροτηθηκε ο νεος αιματηρος κυκλος συγκρουσεων μεσα μου ...
για καποιους λογους όπως σας είπα , ξεκινησε το κακο απο την \"εκδρομη\" ... γυρνωντας πισω, αρχισα να μαζευω τα κομματια μου...(δηλαδη μιλαμε για πολυ καταναλωση uhu)
υπό άλλες συνθήκες δε θα απελπιζόμουν τόσο, όντως ακόμη μια μπόρα θα έλεγα.
όμως η επίσκεψή μου μέσα σε δύο διαδοχικές μέρες σε δύο ανθρώπους που μου εξέφρασαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις με κλόνισε φρικτά.
με καταλαβαίνετε κοριτσια , είμαι σίγουρη πια.
πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεσαι σε ένα θεραπευτικο πλαίσιο που σου προσφέρει ασφάλεια και σου εμπνέει το σωστό , ότι κάνει το καλύτερο για τον ευατό σου , ότι μπορείς να βοηθηθείς.
επαναλαμβανομαι, αλλά θελω να τονίσω τη σύγχυση που μου προκλήθηκε.
ο ψυχιατρος θεώρησε επιβεβλημένη τη λήψη 3 ζαναξ 0,5 ημερησιως, 1,5 σεροξατ και εβδομαδιαίες, ή τουλαχιστον ανα ημερο επισκεψεις..
ο ψυχαναλυτής την επόμενη μέρα κι εμένα υπό το ίδιο καθεστώς ψυχικών διαταραχων, , όχι μόνο εμμένει ότι δε χρειάζομαι τα φάρμακα , αλλά ότι δεν μπορει να προχωρήσει η ψυχανάλυση και να αναβλύσει από τη χύτρα το ασυνείδητό μου , όταν το μπουκώνω με χάπια, ¨οτι θα πρεπει να τα βγαλω απο το μυαλο μου ως λυση αλλιως θα παλινδρομω. επιπλεον τα θεωρει παντελώς αναποτελεσματικά για το ειδος του προβληματος μου! σαν παραδειγμα μου εφερε έναν ασθενη του που επαιρνε μια χουφτα χαπια την ημερα και δεν μπορουσε να βγει απο το σπιτι του. αυτος ο ιδιος ανθρωπος οπως και πολλοι αλλοι μου δηλωσε κατηγορηματικα οτι απαλλαχθηκαν για παντα χωρις φαρμακα! οτι μονο ενας απο τοςυ ασθενης του εξακολουθει να φερει συμπτωματα , αλλα αυτος για τοςυ δικους του λογους ηθελε να τα διατηρησει στη ζωη του!
θεωρησε δε οτι πληρω τις προυποθεσεις να \"υποστω¨την ψυχαναλυση, να απαλλαγω πληρως απο τα συμπτωματα σε λιγους μηνες και προοδευτικα συν το χρονω, να \'αναδιαμορφωσω¨τις στρεβλες μου αντιληψεις , την προσωπικοτητα μου και να αναγγενηθει η ανταρα!
δεν διστασα να του πω , οτι μετα από τοσα χρονια προσπαθειων και φαρμακων , αυτα που μου ελεγε μου ακουγοταν σα να θεραπευε τον καρκινο με φραπελια...! εκεινος γελασε , γιατι δεν εχω ουτε καρκινο, ουτε διαβητη ουτε υπερταση , ο ψυχισμος ειναι μοναδικα πολυπλοκος κτλ και τα φαρμακα , τα αχγολυτικα πχ περα απο μια πλασιμπο κατασταση οτι μπορεις να αντιμετωπισεις το αγχος σου, δεν κανουν τιποτα...
Γιωτα, ανωνυμη , σοφια , αρση , weird, πρωτα απο ολα θελω να σας ευχαριστησω ειλικρινα.
Δεν σκέφτηκα να παω σε κάποιον τρίτο γιατι υποτιθεται οτι και οι δυο ειναι πολυ καλοι!
τον γιατρο μου τον συνεστησαν , δεν τον βρηκα τυχαια, και είναι πραγματι πολυ καλος. μαζι καναμε τεραστια βηματα , ανεξαρτητα απο τη δικη μου ασυνεπεια και τα δικα του λαθη. με το περυσινο μου πισωγυρισμα , απογοητευτηκα βεβαια που αρχισα να χρειαζομαι και αγχολυτικα για να αντιμετωπισω την καθημερινοτητα μου. πιθανως αν δε τα σταματουσα μονη μου σταδιακα , να συνεχιζα να επαιρνα τα 3 την ημερα οπως μου είχε πει . εγω όμως σαν ανταρα , του το ανακοινωνα πχ ξερεις ειμαι στο μισο πια \", αυτος γινοταν εξαλλος , μετα εβλεπε οτι ημουν καλα και μου ελεγε μείνε εδω , μην τα σταματησεις....αλλα ετσι πως πηγαινα μια στο τοσο, τα ειχα σταματησει , και ουτε που το καταλαβε! Τώρα εξακολουθει να μου λεει οτι τα φαρμακα δεν ειναι λυση και οτι πρεπει να δουλεψουμε στις αιτιες. Οτι τα χρειαζομαι όμως γαι να μπορω να δω πισω απο το συμπτωμα.
Το κακό είναι όπως διαπιστωθηκε και απο weird οτι η \"θεραπεια\" μαζι του φανταζει πεπερασμενη πια. υπάρχει η συνηθεια όμως και εμπιστοσυνη οτι μαζι ειχαμε ξεπερασει και αλλους σκοπελους με επιτυχια. ειναι αυτο που θα ελεγα ο δοκιμασμενος- ασχετως αν δεν απελυεθρωθηκα ποτε εντελως απο τη νευρωση- ομως εφθασα να πιστευω οτι μπορω να ζησω και με αυτην.
Ο ψυχαναλυτης επίσης δεν είναι τυχαίος. Τον συνεστησαν στον πατερα μου απο καπου που δεν πρεπει να συστηνουν μεν (γιατι εχουν τους δικους τοςυ γιατρους) αλλα εχουν μεγαλη εμπειρια στις ψυχικες παθησεις. -δεν θελω να εκθεσω την κυρια που εδωσε το ονομα του για αυτο και δεν αναφερω τον φορεα. συνεργαζεται απο οτι μου ειπε με ψυχιατρους του ΑΧΕΠΑ, με καθηγητες κλπ. Συνεπως θα ειχε τη δυναντοτητα να με παραπεμψει για φαρμακα σε καποιον απο αυτους.
ομως οχι μονο δεν το εκρινε σκοπιμο για την περιπτωση μου, αλλα απ ο,τι καταλαβα σαν \'δόγμα\" η ψυχαναλυτικη δεν συμφωνει με τοςυ καθιερωμενους ορους της ψυχιατρικης. μου μοιαζει περισσοτερο φιλοσοφικη , διαλεκτικη προσεγγιση. Ήταν σα να ηταν αντιθετο με τις \"αρχες\" του οτι ο νευρωτικος πρεπει να παιρνει φαρμακα.
καταλαβαινετε ποσο \"κοντρα \" με εφερε ολο αυτο; εγω τι εκανα τοσα χρονια; ειναι δυνατο να μπορεις να απαλλαγεις απο το αφορητο αγχος και τις κρισεις με κουβεντουλα;
Μα ειναι πεπεισμενος οτι μπορω να απαλλαγω χωρις φαρμακα απο τα συμπτωματα σε λιγους μηνες! Απο τη νευρωση δια παντος σε καποια χρονια! Εχει τοση εμπιστοσυνη στον εαυτο του ( κανει 30 χρονια αυτη τη δουλεια) και στον παππουλη Φρουντ, παρολο που τοσο τον εχουνε απαξιωσει οι νεοτερες θεραπειες και η βιοχημικη !
Μου υποσχεται ενα θαυμα που για να επιτευχθει χρειαζεται κι εγω να πιστεψω σε αυτο και να μην πιστευω στο σκονακι μου..
εγω ομως ετσι πως ειμαι ...βλεπω διπλα μου τα ζαναξ και δεν ξερω τι να κανω..!
να παρω 3 την ημερα; να συνεχισω να τα μειωνω; να τον πιστεψω; μου μοιαζει σαν αιρεση ολο αυτο! αντιεπιστημονικο και αντι-ιατρικο. με την ιατρικη και τα φαρμακα τι εχω κανει; ΔΕΝ ΣΑΣ ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ...ΚΑΝΩ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ...
Πως να παρω μια αποφαση για το τι ειναι γαι το καλο μου , υπο το καθεστως πανικου;; οπως ειπε και η weird εδω πνιγομαι στα ρηχα, πως ναμ κολυμπησω στα βαθεια νερα τςη ψυχαναλυσης ;;
κατοπιν τουτων, νομιζω οτι η αποποροσωποποιηση και οι απανωτες κρισεις ειναι απολυτα δικαιολογημενες..βρηκαν ακομη μια αφορμη να ξεσπασουν..
(εντελως πληροφοριακα, συνεχιζω να παιρνω το σεροξατ, αλλα 1 την ημερα και μισο ζαναξ...μονο-συνταγη ανταρας!γαμωτο γρουσοσυζικο μου βγηκε αυτο το νικ)
Λοιπόν, πιστεύω οτι το να είσαι με το ένα πόδι σε μια θεραπεία και με το αλλο πόδι σε άλλη, δεν βοηθάει.
Διάλεξε, έναν απο τους δυο.
Μόνη σου λες οτι ναι μεν η οικειότητα με τον παλιό σου παρέχει κάποια ασφάλεια, αλλά είναι πεπερασμένα τα στάδια δουλειάς μαζί του....
Απο την άλλη ο καινούργος σε φέρνει σε ρήξη με όλα όσα έκανες τόσα χρόνια.
Ζύγισέ τα.
Αντάρα, θέλω κι εγώ να σου πω κάτι για τα φάρμακα.
Απο προσωπική μου εμπειρία, κατάλαβα οτι πολλοί ψυχ μόλις ακούσουν για κρίσεις πανικού και άγχος συνταγογραφούν σχεδόν αυτόματα.
Εμένα κατα καιρούς, στις διάφορες επισκέψεις που πήγαινα και τι δεν μου πρότειναν....
Αντικαταθλιπτικά ( ελαφριά είναι μου έλεγαν), αγχολυτικά, ηρεμιστικά, μυοχαλαρωτικά....!
Επέλεγα όμως να μην βάλω την χημεία στο σώμα μου.
Επέλεξα να υποφέρω, χωρίς χάπια.
Και να σου πω τι κατάλαβα???
Καλύτερα.
Διότι, άκου το εξής απλό.
Είχα μια έξοδο, πχ, για ένα πάρτυ.
Θα μπορούσα να έχω το χαπάκι στην τσέπη, να το πάρω, και να ήμουν τριλαλά τριλαλό στο πάρτυ.
ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ!
Με ένα χάπι, τα συμπτώματα θα εφευγαν, έστω για λίγο.
Μετά έκατσα και σκέφτηκα.
\" και γιατί παρακαλώ να περάσεις καλα? Γιατί να κάνεις χαβαλέ? Αφού αιμορραγείς μέσα σου, αφού έχεις τρομερό άγχος... γιατί να μην το βιώσεις και να το κουκουλώσεις? \"
Αποφάσισα λοιπόν, οτι το να είμαι σε επαφή με το άγχος μου, όσο οδυνηρό κι αν ήταν, ήταν καλύτερο για μένα, απο το να το κουκούλωνα για λίγο.
Ετσι ένιωθα, έφευγα απο το πρόβλημα.
Αντί λοιπόν να βγαίνω και να περνάω καλά,
εκείνη την εποχή, έβγαινα απλά για να τα καταφέρω να βγω!
Το οτι άντεχα να μείνω μέσα σε ένα δωμάτιο με κόσμο, χωρίς να φύγω, το οτι αντάλλαξα δυο κουβέντες, το οτι τα χέρια μου έτρεμαν αλλά το πάλευα να ηρεμήσω και το κατάφερνα, το οτι έλεγχα λίγο λίγο την ταχυκαρδία μου,
ήταν καθημερινές μικρές αλλά μεγάλες νίκες!
Μπράβο κορίτσι μου, μου έλεγα. Το έκανες κι αυτό το βηματάκι.
Σήμερα άντεξες παραπάνω.
Ομως, αντάρα, αν είχα την ευκολία των χαπιών, δεν ξέρω πόσο περιθώριο θα έμενε για τα μικρά αλλά θαυματουργά μου βηματάκια, που με έφεραν ως εδώ.
Η μάχη ήταν σκληρή.
Αλλά άξιζε.
Χωρίς δεκανίκια.
Εγώ με εμένα.
Σε πολλές περιπτώσεις γίνεται με την ψυχοθεραπεία κάποια χρόνια και εγώ το πάλευα χωρίς φάρμακα.Οταν έχει πέσει η σερετονόνη και υπάρχει μια χημική ανισορροπία στο κεφάλι μας δεν χρειάζεται και φαρμακευτική αγωγή;Ηγνώμη μου είναι να μην κάνεις δικές σου συνταγές ο καθενας στον τομέα του.Και εγώ έκανα του κεφαλιού μου τώρα θα κάνω σωστή θεραπεία και σίγουρα θα είναι μακροχρόνια.Οταν αρχίζεις να θεραπεύεσαι το καταλαβαίνεις πότε πρέπει να μειώσεις την αγωγή και θα γίνει κάτω απο την καθοδήγηση του γιατρού σιγά σιγά.Αλλη η δουλειά του ψυχολόγου και μένα ο γιατρός μου όταν τον ρώτησα αν θα με βοηθήσει η ψυχοθεραπεία που είπε όχι.Η ψυχοθεραπεύτρια μου είπε γιατί κατέφυγα στα αντικαταθλιπτικά.Αν μπορείς να συνδυάσεις και τα δύο για μένα κάνε το εσύ ξέρεις τι έχεις ανάγκη
ειναι σημαντικο να λες πώς δεν ειναι μονο οι κρισεις. Αυτες ειναι η εκρηξη. Μεχρι να γινει η εκρηξη, χρειαζεται κ μια διαδικασια. Πιστεύω πώς εχει μεγάλη αξια να δεις μεσα στην ψυχοθεραπεια σου, αυτο το ταξιδι που γινεται. Πώς (και πέρα απο το γιατί) δλδ προετοιμαζεται η κριση πανικου.Quote:
Originally posted by antara
δεν ειναι μονο οι κρισεις...δεν ειναι μια κριση..ειναι μια αγχωδης μεγγενη που με πνιγει.
αλλα τα γνωριζετε πανω κατω ολα αυτα... το θεμα ειναι γιατί τωρα και τί κανουμε
Κ μετά ερχεται κ το θεμα \"τί κανεις τώρα\" ή κάθε φορά. Εισαι σ αυτο μονο εσυ. Ουτε ο μπαμπας, ουτε η μαμα, ουτε ο φιλος. Μπορουν να σε στηριζουν, να σε ακουν, να ειναι εκει για σενα. Αλλα εισαι εσυ σε ολο αυτο. Κ κανεις αλλος. Στο λέω γιατι νιωθω πώς περα απο τον εαυτο σου, χρειαζεται να λογοδοτησεις γιατι δεν βελτιωνεται κ αλλο η κατασταση σου σε μια σειρα απο ατομα. Γιατι δεν πας στα παρτυ κ σε ολες τις κοινωνικες υποχρεωσεις....
Αντάρα μου προσπάθησε να ακούσεις εσένα μέσα σε όλο αυτό.
Άσε τις συστάσεις, τους γονείς, το φίλο.
Εσύ τι θέλεις;
Ένας γιατρός μπορεί να έχει υπέροχες συστάσεις αλλά εμένα να μη μου κάνει. Θυμάμαι τον ψυχίατρο που παρακολουθούσε τη μαμά μου - μεγάλο κεφάλι στη Θεσσαλονίκη, καθηγηταράς-ακαδημαϊκός, πανάκριβος - και μπροστά μου μία παγοκολώνα, χωρίς χρώμα στη φωνή, χωρίς ενσυναίσθηση, απλά μια μηχανή που έκανε απλά ερωτήσεις, σημείωνε, δε γύριζε καν να σε κοιτάξει και συνταγογραφούσε φάρμακα...
Ένας απλός παθολόγος θα έκανε καλύτερη δουλειά εκτός από τη συνταγογράφηση!
Κι όταν αποφάσισα να πάω σε κάποιον για μένα, το έκανα εντελώς στην τύχη...
Δες ποιος σου κάνει το κλικ. Ποιος σου εμπνέει εσένα εμπιστοσύνη. Κι αν ακόμα δεν ξέρεις με τον καινούριο αν σου τα εμπνέει αυτά, δώσε λίγο χρόνο μέχρι να αποφασίσεις, να καταλήξεις. Επαναλαμβάνω κορίτσι μου, δες το χρόνο σα φίλο σου και όχι σαν εχθρό σου.
Όσο για τη φαρμακοθεραπεία θα συμφωνήσω απόλυτα με τη weird. Αν και είναι λεπτό το θέμα του να λες σε κάποιον πάρε ή όχι φάρμακα, όσον αφορά τις νευρώσεις και τις καταθλίψεις, πιστεύω κι εγώ (όπως και πολλοί ψυχολόγοι) ότι πρέπει να δίνονται μόνο σε πραγματικά ακραίες περιπτώσεις (όπου το άτομο πραγματικά σκέφτεται να τερματίσει τη ζωή του για παράδειγμα).
Ξέρω ότι φυσικά τα έντονα συμπτωματα πρέπει να μετριαστούν για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη βαθύτερη δουλειά με τον εαυτό σου. Αυτό δεν είναι απαραίτητο πάντα να γίνει με χάπια...
Τη σεροτονίνη σου μπορείς να την αυξήσεις σιγά σιγά και με άλλους, φυσικούς τρόπους. Με εντατική γυμναστική, με επαφή με τη φύση, με απλά χαλαρωτικά πράγματα που σε ευχαριστούν πραγματικά.
Την ελάττωση του άγχους σου επίσης μπορείς να την επιτύχεις σιγά σιγά με χαλαρωτικά βότανα, όπως βαλεριάνα και φυσικά με την έκθεση σε αυτό που σε φοβίζει, ανάλογα με τους δικούς σου ρυθμούς,΄και, πρόσεξε, όχι για να ευχαριστήσεις τους άλλους.
Κι εμένα όταν πρωτοξεκίνησαν οι πανικοί, παθολόγος (!) μου έδωσε αγχολυτικά χωρίς να μου εξηγήσει τι ακριβώς είναι (!) κι εγώ χωρίς να το ψάξω άρχισα να τα παίρνω μιας και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να με πάρει από το χέρι, να με αγκαλιάσει, να μου πει, γιατί κορίτσι μου, τι έχεις πραγματικά και σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, ας διαβάσουμε τι ακριβώς σου έγραψε ο γιατρός. Μόνο κλάματα ή φοβέρες είχα να ακούσω.
Τελικά, μετά από μερικές μέρες που κατάλαβα τι έπαιρνα, τα πέταξα.
Σημειώνω: ότι ταιριάζει σε μένα, δε σημαίνει ότι ταιριάζει σε όλους ή ότι εγώ διάλεξα τον καλύτερο δυνατό δρόμο και κάποιος άλλος όχι. Απλά σου καταθέτω κι εγώ την εμπειρία μου και τα πιστεύω μου...
Μετά από εκείνο το συμβάν δεν ξαναείπα σε κανέναν τίποτα για τους πανικούς μου, γιατί ήξερα ότι ΔΕ θα με καταλάβαιναν, και ακόμα ότι θα με έκαναν χειρότερα. Ήμουν μόνη εντελώς. Όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό, τουλάχιστον δεν είχα να σκέφτομαι και τους άλλους. Καντο Αντάρα, ας τους απ\'έξω, δε σε βοηθούν.
Τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα να μιλήσω σε έναν δικό μου άνθρωπο. Βέβαια δε με κατάλαβε όπως ονερευόμουν αλλά το έκανα για να ξέρει ότι οι προσδοκίες που μπορεί να έχει από εμένα δεν μπορεί να είναι υπεράνθρωπες και ότι εγώ θα σέβομαι τους ρυθμούς μου όσον αφορά το πρόβλημα αυτό. Από εκεί και πέρα συζητάω πολύ λίγα μαζί του σχετικά με αυτό αφού δε θα με καταλάβει, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό μου.
Η μάχη πραγματικά είναι πολύ σκληρή.
Όσο πιο επίπονη, χωρίς \"αναισθητικό\", τόσο πιο σκληρή, αρχικά, τόσο πιο αποτελεσματική τελικά.
Ούτε κι εγώ την έχω δώσει μέχρι τέλους Αντάρα μου.
Όμως το παλεύω, έτσι όπως ξεκίνησα. Και κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτό το ποθητό τέλος.
Ηθελα να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Δεν είμαι υπέρ της ακρότητας. Υπέρ του να λέει κανείς γενικά και απόλυτα οχι στα φάρμακα.
Πιστεύω οτι τα φάρμακα χρειάζονται, όταν ο άνθρωπος κινδυνεύει χωρίς αυτά, καθώς και σε σοβαρές περιπτώσεις όπως οι μανιοκαταθλιψεις και οι ψυχώσεις, όπου εκεί πλέον οι χημικές ισορροπίες διαδραματίζουν καίριο ρόλο.
Ωστόσο, με τους πανικούς, το θέμα δεν είναι πάντοτε να πάρει κανείς χάπια, αν αντέχει δηλ ( χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή του - αυτοκτονικές σκέψεις) χωρίς αυτά, καλό είναι να το παλεύει.
Οταν μου είπες οτι ο ψυχαναλυτής έιναι γενικά κατά των χαπιών, μου φάνηκε ακραίο. Αν ωστόσο κρίνει οτι ειδικά για σένα δεν είναι απαραίτητα, μπορώ να το κατανοήσω.
Οσον αφορά το γενετικό υπόβαθρο του άγχους, που είχες θέσει και την άλλη φορά, για σκέψου, αν απλά ήσουν μαι σκάρτη γονιδιακή κατασκευή, θα είχες καταφέρει να περάσεις περιόδους που είσαι σε ισορροπία και τελείως καλά χωρίς φάρμακα? Δεν νομίζω.
Οπότε, πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας σε σχέση με το άγχος.
Θα συμφωνήσω με αυτό που λέει η Σοφία, κοίτα όλη την διαδικασία, πώς ξεκινάει μέχρι να φτασουμε στην κρίση. Πάντα υπάρχουν ενδείξεις.
Αν και να σου πω την αλήθεια, αντάρα μου, η αίσθηση που έχω απο εσένα, είναι οτι βλέπεις πολύ καλά τί γίνεται. Εννοώ το βάζεις κάτω, το αποσυμβολίζεις, βρίσκεις την αρχή και το τέλος του. Μα το κάνεις συνήθως κατόπιν εορτής και μένεις εκεί. Στην ανάλυση. Σαν να αφήνεις κάτι στην άκρη απο κει κι έπειτα. Αυτή είναι η εκτίμησή μου, επισφαλέστατη, διόρθωσε με αν πρέπει.
Θα συμφωνήσω με την Ανώνυμη στο εξής.
Δεν έχουν σημασία τα χαρτιά, τα πτυχία και οι συστάσεις.
Κι εγώ είχα πάει σε έναν πολύ κορυφαίο, με τα συνέδριά του, με την νοσοκομειακή του εμπειρία, τους τίτλους, αλλά δεν μου έκανε το κλικ.
Δες, με όλο το χρόνο που χρειάζεται κάτι τέτοιο, αν αυτός ο άνθρωπος σε πιάνει.
Αφέσου να το νιώσεις, κι εμπιστεύσου αυτό που θα νιώσεις.
Οσον αφορά την λήψη φαρμάκων.
Είναι μια απόφαση καθαρά δική σου. Ισως ο οργανισμός σου να έχει πάθει και κάποια εξάρτηση και να είναι δύσκολα αν αποφασίσεις να τα διακόψεις.
Απο την άλλη, θα σου πω, τί με βοήθησε εμένα.
Ειχα βαφτίσει την φάση που βρισκόμουν \" έκτακτη κατάσταση γενικευμένου άγχους και κρίσεων- κατάσταση ανάγκης\" και η ιδιαίτερη φροντίδα μου περιελάμβανε έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής.
Γυμναζόμουν πολύ, γιατί ήξερα οτι ο οργανισμός μου παράγει σεροτονίνι μετά, ένιωθα ευεξία. Χτυπούσα 3ωρα στο γυμναστήριο, 3 με 4 φορές εβδομαδιαίως.
Τροφή. Βασικό και απαραίτητο.
ΠΛούσια διατροφή σε βιταμίνες του συμπλέγαμτος β ( φυτικές ίνες, φρουτα, λαχανικά) και ΜΑΓΝΗΣΙΟ ( ρυθμιστικό του άγχους ) ( ψάρια, δημητριακά κτλ). Πολύ νερό ( έχει μέσα μαγνήσιο). Βιταμίνες, αν είναι απαραίτητο. Γερό πρωινό.
Επινα χυμό καρότο, έτρωγα πάρα πολλά δημητριακά, είχα μειώσει το κάπνισμα.
Τέλος, ύπνος. Τουλάχιστον 7 ώρες.
Υπάρχουν βότανα με ηρεμιστικές και χαλαρωτικες ιδιότητες, όπως το τήλιο, το χαμόμηλο, η βαλεριάνα.
ΠΟλύ βοηθητικά.
Επίσης, θα σου πρότεινα, ασκήσεις αναπνοής.
Προσωπικά βοηθήθηκα πολύ απο προγράμματα όπως η γιόγκα, το πιλάτες. Τέλος, χάρισε στον εαυτό σου μυοχαλαρωτικό μασάζ απο επαγγελματία.
Θα νιώσεις πολύ καλύτερα!!!
Καλή συνέχεια σον αγώνα σου Αντάρα μου :))
Είμαστε δίπλα σου.
ναι..νιωθω υποχρεωμένη να λογοδοτήσω γιατί παλινδρομώ...δε μου το ζητάει κανείς , αλλά το νιώθω μέσα από την απογοήτευση , τον οίκτο και την κούραση τους..πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια να επιστρέφω στα χειρότερα; μα ήταν για μήνες τόσο καλά....φταίει η δουλειά της ; που συγκατήκοισε με το φίλο της; φταίω εγώ;; , αναρωτιέται ο φίλος μου. \"τις πταίει για το κατάντημα του παιδιού; \" και αρχίζουν οι συμβουλές, κάνε αυτό ή εκείνο κι ας μην έχεις διάθεση...Quote:
Originally posted by Sofia
ειναι σημαντικο να λες πώς δεν ειναι μονο οι κρισεις. Αυτες ειναι η εκρηξη. Μεχρι να γινει η εκρηξη, χρειαζεται κ μια διαδικασια. Πιστεύω πώς εχει μεγάλη αξια να δεις μεσα στην ψυχοθεραπεια σου, αυτο το ταξιδι που γινεται. Πώς (και πέρα απο το γιατί) δλδ προετοιμαζεται η κριση πανικου.Quote:
Originally posted by antara
δεν ειναι μονο οι κρισεις...δεν ειναι μια κριση..ειναι μια αγχωδης μεγγενη που με πνιγει.
αλλα τα γνωριζετε πανω κατω ολα αυτα... το θεμα ειναι γιατί τωρα και τί κανουμε
Κ μετά ερχεται κ το θεμα \"τί κανεις τώρα\" ή κάθε φορά. Εισαι σ αυτο μονο εσυ. Ουτε ο μπαμπας, ουτε η μαμα, ουτε ο φιλος. Μπορουν να σε στηριζουν, να σε ακουν, να ειναι εκει για σενα. Αλλα εισαι εσυ σε ολο αυτο. Κ κανεις αλλος. Στο λέω γιατι νιωθω πώς περα απο τον εαυτο σου, χρειαζεται να λογοδοτησεις γιατι δεν βελτιωνεται κ αλλο η κατασταση σου σε μια σειρα απο ατομα. Γιατι δεν πας στα παρτυ κ σε ολες τις κοινωνικες υποχρεωσεις....
ναι , όλη αυτή η κατάσταση με γεμίζει ενοχές...αυτές οι ενοχές για όλα...ούτε μια νεύρωση δεν μπορεί να έχει κανείς χωρίς ενοχές επιτέλους;;