Originally Posted by
Merlot
Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση. Επίσης, ευχαριστιέμαι πολύ τα posts σου aeolus! Λοιπόν, όχι, εγώ με τον όρο κοσμική ηθική δεν αναφέρομαι σε καμία ανώτερη δύναμη, ούτε θεωρώ ότι υπάρχει μία τέτοια, καθώς δεν έχω ούτε γι αυτήν αποδείξεις επαρκείς για να πειστώ. Με τον όρο κοσμική ηθική εννοώ κάποιον πανανθρώπινο ηθικό μπούσουλα, που σε γενικές γραμμές όπως κι εσύ ανέφερες υπάρχει στο ανθρώπινο είδος, ως εξελικτικό προιόν με διάφορες παραμέτρους. Χαίρομαι που ανέφερες την διαφορά του βιωματικού και του γνωστικού τύπου. Θα έλεγα πως υπάρχει μεν στη φύση, αλλά όχι με την έννοια της αυστηρής κοινωνικής κατασκευής που οριοθετεί την ανθρώπινη συμπεριφορά με αστυνόμευση και δικαστικούς όρους. Αλλά πάνω σε έναν άξονα του γενικού καλού, μιας ωφελιμιστικής ηθικής που δρα σαν κόλλα στο κοινωνικό σώμα, μέσω της αλληλεγγύης, του κοινού συμφέροντος, της εξέλιξης, της αναγκαιότητας της επιβίωσης ενός είδους. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι ακόμη και αντιρρήσεων σε αυτό, κατά πόσο δηλαδή το ατομικό καλό μπορεί να συμπλεύσει με το κοινωνικό, καθώς το άτομο είναι ο προαιώνιος εχθρός του συνόλου και είναι η κοινωνία που μπορεί (και το κάνει) να επιτίθεται στις προσωπικές ελευθερίες, αλλά το αφήνω για άλλη συζήτηση. Από την πλευρά μου πιστεύω ότι ζούμε σε ένα αδιάφορο σύμπαν, που δεν έχει κανένα σκοπό και στο οποίο ο άνθρωπος δεν αποτελεί μέρος κανενός σχεδίου, καμιάς κοσμικής σκηνής. Δεν είμαστε ξεχωριστοί, ποτέ δεν ήμασταν. Το ίδιο εύκολα όπως εξελιχθήκαμε θα μπορούσαμε σε ένα λεπτό να χαθούμε σαν είδος από κάποιο κατακλυσμικό καταστροφικό γεγονός όπως αυτό που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων από τον πλανήτη. Μπροστά στην αβεβαιότητα η πλάνη της θεικής παρηγοριάς φαντάζει δελεαστική, δεν είναι έτσι; Μόνο που δεν την προτιμούμε κάποιοι την πλάνη, έστω και αν είναι ικανή για παρηγοριά στους πολλούς.