Όταν ξαναπεράσεις δώσε σήμα μπας και μιλήσουμε από κοντά. Η προσπάθειά μου αξίζει, την κάνω για μένα, να διαλύσω τις αντιφάσεις μου, και ό,τι με κρατάει ακόμη πίσω. Κι εσύ μου έλειψες.Quote:
Originally Posted by sumac
Printable View
Όταν ξαναπεράσεις δώσε σήμα μπας και μιλήσουμε από κοντά. Η προσπάθειά μου αξίζει, την κάνω για μένα, να διαλύσω τις αντιφάσεις μου, και ό,τι με κρατάει ακόμη πίσω. Κι εσύ μου έλειψες.Quote:
Originally Posted by sumac
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
Στα δικά μου τώρα:
"Τολμήστε μονάχα για μια στιγμή να πιστέψετε στον εαυτό σας -στον εαυτό σας και στα σωθικά σας! Αυτός που δεν πιστεύει στον εαυτό του λέει συνέχεια ψέματα.
Έχετε φορέσει τη μάσκα του καλού και του "αγνού". Το φριχτό σας κουλουριασμένο φίδι έχει τρυπώσει πίσω από τη μάσκα ενός θεού."
Φ.Νίτσε
"Πρέπει να αγκαλιάσεις, να αγαπήσεις το φίδι μέσα σου ' μόνο έτσι θα καταφέρεις να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου. Έπειτα θα μπορέσεις να πετάξεις την μάσκα και να πιστέψεις πραγματικά στο αληθινό σου πια πρόσωπο στον καθρέφτη".
διόρθωση: "Πρέπει να αγκαλιάσεις, να αγαπήσεις αυτό που θεωρείς εσύ κακό εντός σου ' μόνο έτσι θα καταφέρεις να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου. Έπειτα θα μπορέσεις να πετάξεις την μάσκα και να πιστέψεις πραγματικά στο αληθινό σου πια πρόσωπο στον καθρέφτη".
Αντίχριστη για πάντα.Quote:
Originally Posted by salvador
"Αντίθετα, πιστεύει ότι ο αθεισμός προυποθέτει μία αβάσιμη θεμελιώδη πίστη στην πραγματικότητα, και ως εκ τούτου συνεπάγεται τον κίνδυνο μιας "ενδεχόμενης διάσπασης, έλλειψης νοήματος, αναξιότητας και κενότητας της όλης πραγματικότητας" σελ. 571 Κουνγκ
J.L.Mackie
Οι θρησκείες πουλάνε την επινόηση ενός κόσμου και ενός σύμπαντος που έχει νόημα, συνοχή, σκοπό, αγαθότητα, μία αρχή και ένα τέλος. Δεν αντέχουν την έλλειψη νοήματος, το χάος, τη σύγκρουση, την αμφισημία, τη βία και το κενό που χαρακτηρίζουν τον ίδιο τον κόσμο όπως αυτός απλώνεται μπροστά στα μάτια του ανθρώπου. Πρέπει να κρύψουν το γεγονός ότι η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη, η Αγαθότητα, το Νόημα, ο Σκοπός, είναι κατασκευασμένες αφαιρέσεις που του αφαιρούν την αυτοκυριότητα, το να αντιμετωπίζει ένα σύμπαν που δεν παρέχει καμία θεμελιώδη βεβαιότητα, καμία εγγύηση, κανένα αυτοσκοπό. Είναι ένας φόβος απέναντι στο τι σηματοδοτεί αυτή η έλλειψη προπαγανδισμένων νοηματοδοτήσεων ενός σύμπαντος όπου οι εκλάμψεις γαλαξιών που συγκρούονται προκαλεί τρόμο στα κηρύγματα του Θεμελιώδους Σκοπού.
*σημείωση, τα παραπάνω που είναι δίχως εισαγωγικά, είναι η δική μου ερμηνεία και σκέψεις πάνω στον Κουνγκ και τις τελεολογικά εμπορεύματα των θρησκειών.
Κι επειδή είδα την ταινία Heretic, ας βάλω και στο τι αναφέρεται μέσα στην ταινία από τις δύο ιεραπόστολους που την πατάνε μπαίνοντας στο σπίτι του Hugh Grant, ως η γελοιοποίησή τους από τους άθεους Mat and Trey, τους δημιουργούς του. Αυτό είναι το επεισόδιο αναφοράς:
https://www.youtube.com/watch?v=CDp7A4sGe24
μπορείς να δώσεις λινκ για το βιβλίο; Ευχαριστώ
Quote:
Originally Posted by WildHoney
Εννοείς αυτό το απόσπασμα του Mackie πάνω στο οποίο έγραψα τις δικές μου σκέψεις; Είναι από αυτό εδώ:
https://www.polarisekdoseis.gr/produ...os-tou-atheou/
Να σου πω επίσης ότι χαίρομαι την συμμετοχή σου στο θρεντ.
Quote:
Originally Posted by axl100
Quote:
Originally Posted by WildHoney
εγώ θα μπω στον πειρασμό να κάνω χρήση τις απαντήσεις του axl.Quote:
Originally Posted by axl100
Ο ένθεος ξεκινάει από την πεποίθηση πως υπάρχει Θεός. Ο άθεος από την πεποίθηση πως δεν υπάρχει θεός. Δεν μπορούν να το αποδείξουν εξίσου.
Έπειτα κάνουν αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι όταν έχουμε να υπερασπίσουμε πράγματα που δεν δύναται να επαληθευτούν: ψάχνουμε επιχειρήματα, δικαιολόγηση, προσωπικά βιώματα, αυθεντίες που θα συμφωνούν μαζί μας.
πρόβλημα 1: και οι δύο εκκινούν από πίστη.
συνέπεια: υπάρχει ανάγκη επαληθευσιμότητας, που δεν δύναται ποτέ πραγματικά να έρθει οπότε και το άτομο θα μένει μετέωρο και ελλιπές, οπότε αρχίζει να δημιουργείται το δόγμα
[«το βάρος της απόδειξης φέρει αυτός που υποστηρίζει πως υπάρχει θεός»
Όντως υπάρχει ένα + στον άθεο. θυμίζω και την «τσαγιέρα του Ράσελ» https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4...83%CE%B5%CE%BB ]
αυτό που περισσότερο και από τους ίδιους τους κήρυκες απεχθάνομαι είναι οι λογής λογής δογματισμοί όπου οι άνθρωποι σπεύδουν να ενστερνισθούν αμέσως μόλις απαγκιστρωθούν από ένα άλλο δόγμα. Δεν είναι ακατανόητο, τουναντίον, είναι «φυσιολογικό»-ιδίον του ανθρώπου να θέλει να ανήκει σε δόγμα (έθνος, θρησκεία-αθεΐα, ομάδα, κόμμα, πολιτικό χώρο). Απεχθάνομαι την φύση μας.
Οι νευροεπιστήμες το εξηγούν ως μια κατασκευαστική ανάγκη του εγκεφάλου του να θέλει να ταξινομεί τα πάντα σε αυτά τα κουτάκια. Μας δίνει εφησυχασμό και ικανοποίηση. Το πρόβλημα είναι πως αυτό ελαττώνει το πνεύμα, περιορίζει, κλείνει τις θύρες.
Πράγματα που θα έπρεπε να τα είχαμε αταξινόμητα, σε διαρκή εξέταση και αναζήτηση (και που έτσι όμως θα αύξαναν τον προβληματισμό μας και το άγχος μας) τα τακτοποιούμε καθησυχαστικά στα «ράφια». Αναζητούμε κατόπιν (ή και χωρίς να αναζητήσουμε - το διαδίκτυο βρίθει από «επιβεβαιώσεις» και «αποδείξεις», αυθεντίες που θα έλθουν να «επικυρώσουν» τις θέσεις μας, θα έλεγα ότι περισσότερο μας αναζητούν) και βρίσκουμε και τα «στοιχεία», οπότε τα ρίχνουμε επάνω από «το πτώμα» σαν σωρό από υλικά ώστε να μένει θαμμένο και να μην μας προβληματίζει.
Αλλά δυστυχώς θα επανερχόμαστε, αναγκαστικά, πάντα στο παραπάνω «δεν δύναται ποτέ να έρθει επαλήθευση οπότε και το άτομο θα μένει μετέωρο και ελλιπές».
Και οι δύο, δηλαδή, στο τέλος (κεκαλλυμμένα και μάλλον ασυνείδητα ο δογματικός και σε πλήρη συνείδηση ο αδογμάτιστος) θα μοιράζονται την ίδια ανησυχία.
Οπότε η διαφορά ενός που δεν δογματίζει με έναν που δογματίζει θυμίζει την ρήση του Σωκράτη «και εγώ και εκείνος δεν γνωρίζαμε τίποτε να πούμε με βεβαιότητα για το θέμα με την διαφορά πως εγώ γνώριζα ότι δεν γνωρίζω ενώ αυτός όχι, άρα από αυτόν ήμουνα λίγο πιο σοφός»
ΘΕΣΗ: «ο δυσκολότερος δρόμος είναι αυτός του σκεπτικιστή»
(δεν έβαλα τυχαία τη ρήση του Σ με την αποκάτω της θέση)
«αντί» = ετεροκαθορισμός.Quote:
Originally Posted by WildHoney
(εδώ όμως θα σταματήσω -ήδη έπιασα να προσθέτω στην απάντηση- γιατί έχω και διάβασμα να κάνω)
χαίρομαι για την ανταπόκρισή σου στην συμμετοχή μου στο θρεντ.
μην βιαστείς να απαντήσεις για να απαντήσεις, στα αλήθεια ούτε εγώ δεν έχω απάντηση. τα έγραψα αυτά προς προβληματισμό, και για εμένα (αυτό έλειπε, να μπορούσαμε να βρούμε απαντήσεις και αποφάνσεις σε τόσο θεμελιώδη ερωτήματα. Τα Νόμπελ του τζιοβάνι δεν θα έλεγαν τίποτα μπροστά μας)
συμφωνω με σαλβαντορ σε ολο το σκεπτικο..
Κι εγώ. :DQuote:
Originally Posted by Remedy
Είναι μάλιστα σκέψεις και διεργασίες που κάνω ακόμη, και νομίζω πως δε γίνεται να σταματήσουν, καθώς ούτε εγώ είμαι ίδια μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Την φράση "αντίχριστη για πάντα" ήταν ένα χιουμοράκι που δεν πέρασε, χα χα, βασισμένο πάνω στον Νίτσε. Εξάλλου, το για πάντα δεν υπάρχει πουθενά, ούτε σε μας, ούτε στο σύμπαν, όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, τροποποιούνται, δεν είναι στατικά, ούτε αμετάβλητα.
Ας δω τι μπορώ να μεταδώσω για το τι περνάει από το μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Δε βιάζομαι, έχω χρόνο, και δε με πιέζει τίποτε να κάνω τη δική μου διαδρομή στα πράγματα που αναζητώ. Ένα αυτό. Ωστόσο, αν η δική μου ερμηνεία του κόσμου εξαρτάται και από τα εργαλεία της ερμηνείας, τότε κι αυτά που ερμηνεύω αλλάζουν, γιατί αλλάζω εγώ και τα εργαλεία που χρησιμοποιώ. Εγώ λοιπόν ερμηνεύω, κανένας άλλος και για κανέναν άλλο. Αν το γκρέμισμα των παλιών ερμηνειών, των θρησκευτικών, δημιουργεί έναν χώρο, αυτό τον χώρο τον γεμίζω με νέες, δικές μου κοσμοθεωρήσεις, με ένα τρόπο ξέχωρο, που δε μπορεί να είναι παρόμοιο, αφού οι συνισταμένες που πέφτουν στο πεδίο ερμηνείας έχουν να κάνουν ακόμη με τόσο διαφορετικούς παράγοντες, βιωματικούς, ιδιοσυγκρασιακούς, τυχαίους, κτλ.
Οπότε δε γίνεται να φτάσω στα ίδια συμπεράσματα, ούτε καν να τα κρατήσω ατόφια, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε τελεολογία και αποκαλυπτική οπτική. Είναι ένας δρόμος που παίρνω για να μάθω εμένα.
Να σου πω τι μου θύμισε αυτό που έγραψες για το κενό που δημιουργείται; Επειδή ως άνθρωπος με αυτισμό κάποια τρελά ενδιαφέροντα χα χα, που είναι περίεργα για τους πολλούς, έχω μελετήσει λίγο την συμπεριφορά του πλήθους σε συνθήκες packed into a very confined space. Αυτό που έγραψες μου το θύμισε. Το κενό γεμίζει όταν ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο. Προσπαθώ συνειδητά να με κοιτάω με έναν τρόπο λίγο αποστασιοποιημένο για να δω τι ένθεο υπήρχε, έτσι κι αλλιώς είναι μια διαδικασία, όχι ένας δρόμος που έχει ένα στοπ, κι ο δικός μου δεν μπορεί παρά να έχει την ίδια του την ιδιαιτερότητα, αφού εγώ τον βαδίζω.
Στην τελική, αυτός ο προβληματισμός είναι κάτι που τον αναζητώ επίσης κι είναι ευχάριστο για μένα να ανατρέπω κάτι που δε με αγγίζει πια. Αν προσπαθήσω να με χωρέσω, ήδη με χάνω και κάτι άλλο, ξένο με κρατάει δέσμια. Αυτό το χάσιμο προσπαθώ να αναγνώσω, μέσα στα δόγματα, τις "ιδανικές λύσεις", τα "ξεκάθαρα μονοπάτια", τα "δεδομένα του παρελθόντος", όλα αυτά που δίνονται ως προδιαγραφές και ως σκοποί. Ούτε καν η ίδια δεν είμαι ο σκοπός, δεν ξέρω καν πώς να στο εξηγήσω, ελπίζω να μπορώ. Κάποιες σκέψεις μου για τώρα σε θέματα που με ενδιαφέρουν, και απολαμβάνω.
Α, επίσης να σου πω, ότι ναι, έχω άγχος, δεν το αρνούμαι. Είναι εφησυχαστικό να υπάρχουν απαντήσεις για όλα, δεν τις έχω, δε μπορεί να τις έχω ποτέ, πάω με ό,τι έχω και μπορώ να πιάσω, να δω, να ξεχωρίσω. Αυτό το γράφω για τα συναισθήματα που αναδύονται στην πορεία.