Αγχώδης διαταραχή, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Πως τα έζησα και πως το ξεπέρασα...

Δημητρη μπραβο ρε φιλε χαιρομαι απιστευτα που το ξεπερασες. Περναω κατι παρομοιο εδω και 2 μηνες που σαν αφορμη ειχε ενα προβλημα υγειας που επαθα τον Ιουλιο. Θα ηθελα να σου εξηγησω επ ακριβως τι περναω και τι νιωθω γιατι εκτος απο οτι θα με καταλαβεις απολυτα πιστευω οτι χρειαζομαι και καποιες συμβουλες σου. Θα περιμενω απαντηση σου εδω για να σου γραψω τι περναω τωρα. Προς το παρον θα σου πω οτι μεχρι πριν παθω το προβλημα υγειας αυτο που μου επανεφερε καποιες κρισεις πανικου, αγχωδη διαταραχη και τελειως αρνητικη σκεψη, ημουν ενας ανθρωπος που ζουσα και με το παραπανω. Ναι ειχα και στιγμες χαλια αλλα ηξερα να ζω και να ευχαριστιεμαι τη καθε στιγμη. Μετα απο αυτο ομως ολα μου φαινονται αλλιως, χαλια, χωρις νοημα, ματαια. Με εχει φοβισει ο θανατος και εχει επισκιασει τα παντα. \"Ποιος? εγω ετσι?\" Λεξεις σαν τις δικες σου... Μεχρι και η πιστη μου στο Θεο εχει κλονιστει και με εχουν πιασει αμφιβολιες. Και αυτο με τσακιζει περισσοτερο. Ο Θεος ειναι το στηριγμα μου σε καθε καλη και καη μου στιγμη. Ομως τωρα παροτι κατα βαθος πιστευω ακομα το μυαλο μου κανει σκεψεις διαφορες. Και οπως και εσυ βομβαρδιζομαι απο σκεψεις καθε μερα. Μακαρι να μπορεσω να βγω απο ολη αυτη τη κατασταση γιατι φοβαμαι μηπως δεν επανελθω οπως πριν. Σε ευχαριστω που εγραψες εδω την εμπειρια σου και μπορεσα να τη διαβασω γιατι μου εδωσες καποιο θαρρος. Περιμενω την απαντηση σου να ξαναμιλησουμε. Φιλικα, Σπυρος

Παιδια να σας ρωτησω κατι.... Ειναι οντως βαλσαμο το να λες και τι εγινε τιποτα δε θα συμβει η οτι ειναι να γινει ας γινει γιατι και αλλες φορες το επαθα πχ. και δεν επαθα τιποτα. Αλλα στη σκεψη του θανατου, στη σκεψη του τι ακολουθει μετα, στη σκεψη του \"αν μετα απλα παυουμενα υπαρχουμε, που με βασανιζουν λογω του οτι απο το προβλημα υγειας μου ενιωσα οτι ημουν πολυ κοντα λανθασμενα βεβαια τοτε, τι μπορω να πω?????

σπυρο καλωσορισες...αν θες πες μας αν περασες καποιο σοβαρο προβλημα υγειας.η ζωην σου πως ειναι?και ποσο συχνες ειναι οι κρισεις πανικου?πολλα φιλια και δυναμη σε ολους μας...

Quote:

---

Originally posted by SpyrosGR21
Δημητρη μπραβο ρε φιλε χαιρομαι απιστευτα που το ξεπερασες. Περναω κατι παρομοιο εδω και 2 μηνες που σαν αφορμη ειχε ενα προβλημα υγειας που επαθα τον Ιουλιο. Θα ηθελα να σου εξηγησω επ ακριβως τι περναω και τι νιωθω γιατι εκτος απο οτι θα με καταλαβεις απολυτα πιστευω οτι χρειαζομαι και καποιες συμβουλες σου. Θα περιμενω απαντηση σου εδω για να σου γραψω τι περναω τωρα. Προς το παρον θα σου πω οτι μεχρι πριν παθω το προβλημα υγειας αυτο που μου επανεφερε καποιες κρισεις πανικου, αγχωδη διαταραχη και τελειως αρνητικη σκεψη, ημουν ενας ανθρωπος που ζουσα και με το παραπανω. Ναι ειχα και στιγμες χαλια αλλα ηξερα να ζω και να ευχαριστιεμαι τη καθε στιγμη. Μετα απο αυτο ομως ολα μου φαινονται αλλιως, χαλια, χωρις νοημα, ματαια. Με εχει φοβισει ο θανατος και εχει επισκιασει τα παντα. \"Ποιος? εγω ετσι?\" Λεξεις σαν τις δικες σου... Μεχρι και η πιστη μου στο Θεο εχει κλονιστει και με εχουν πιασει αμφιβολιες. Και αυτο με τσακιζει περισσοτερο. Ο Θεος ειναι το στηριγμα μου σε καθε καλη και καη μου στιγμη. Ομως τωρα παροτι κατα βαθος πιστευω ακομα το μυαλο μου κανει σκεψεις διαφορες. Και οπως και εσυ βομβαρδιζομαι απο σκεψεις καθε μερα. Μακαρι να μπορεσω να βγω απο ολη αυτη τη κατασταση γιατι φοβαμαι μηπως δεν επανελθω οπως πριν. Σε ευχαριστω που εγραψες εδω την εμπειρια σου και μπορεσα να τη διαβασω γιατι μου εδωσες καποιο θαρρος. Περιμενω την απαντηση σου να ξαναμιλησουμε. Φιλικα, Σπυρος

---

Καλησπέρα σε όλους,
γεια σου Σπύρο, καλώς ήρθες στο forum και από εμένα.
Από αυτά που διάβασα στο κείμενό σου, έχω την εντύπωση ότι η διαταραχή άγχους και οι κρίσεις πανικού που περνάς έχουν την ίδια βάση και υπόσταση με τις δικές μου, τότε που αντιμετώπιζα το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και η βάση αυτή δεν ήταν άλλη από την έννοια του θανάτου, του φόβου μήπως πεθάνω, του φόβου μήπως αυτή τη στιγμή υπάρχω και την άλλη δεν θα υπάρχω, επειδή φοβόμουν μήπως πάθω κάτι. Φόβος που πάντα υπήρχε, όπως φαντάζομαι και σε κάθε άνθρωπο, αλλά που εκείνη την εποχή μού είχε γίνει εμμονή. Φόβος, ο οποίος τελικά με οδήγησε στο να προσπαθήσω να θέσω τη ζωή μου υπό μια άλλη τελείως διαφορετική φιλοσοφία. Ένιωσα ότι εκείνη την περίοδο είχα την μεγάλη ευκαιρία, μέσα από αυτή την πολύ άσχημη κατάσταση που βίωνα, να μπορέσω να δω μέσα μου, να \"συζητήσω\" με τον εαυτό μου και να προσπαθήσω να καταλάβω τι τον έχει φοβίσει τόσο πολύ.Τελικά, αυτό που κατάλαβα ήταν ότι ο φόβος για το θάνατο ήταν κάτι με το οποίο έπρεπε να μάθω να ζω. Επειδή ακριβώς δεν είχε νόημα να φοβάμαι τόσο πόλυ, θα τον συναντήσουμε όλοι κάποια στιγμή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, τί νόημα έχει να τον φοβάμαι και να χάνω στιγμές από τη ζωή μου? Με δεδομένο ότι μπορεί να με βρει οποτεδήποτε και οπουδήποτε, έμαθα, ή τουλάχιστον προσπαθώ, να ζω την κάθε στιγμή όσο πιο έντονα γίνεται. Σκέψου και το εξής, τί θα κέρδιζες αν ήξερες το πότε θα πεθάνεις? Τότε θα φοβόσουνα κάθε μέρα και πιο πολύ επειδή θα γνώριζες ότι η ζωή σου λιγοστεύει καθημερινά..
Αναφορικά με τις σκέψεις που σε βασανίζουν, το βίωσα κι εγώ για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Σκεφτόμουν πραγματικά και το πιο απίθανο που μπορείς να φανταστείς! Από το να φοβάμαι μήπως κάνω κακό σε μένα ή σε κάποιον γύρω μου μέχρι και το γιατί πήρα κάτι από κάπου και το έβαλα αλλού! Πίστευα, ειλικρινά, ότι θα τρελαθώ, ότι δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Και σίγουρα υπήρχανε στιγμές που, όπως κι εσυ έτσι κι εγώ, ένιωθα την πίστη μου στο Θεό να κλονίζεται. Με αιτία το ΓΙΑΤΙ να είμαι έτσι?
Τώρα που το βλέπω πιο αντικειμενικά, ήταν σίγουρα κάτι απολύτως φυσιολογικό. Οποιοσδήποτε περνάει μια τόσο άσχημη ψυχολογικά κατάσταση, μπορεί, έστω και για λίγο, να νιώθει ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Ήταν όμως κάτι παροδικό, γιατί πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω στο Θεό. Και μετά από αυτό, ακόμα πιο πολύ! Απλά με επηρέασε το ότι περνούσα την πιο δύσκολη ψυχολογικά φάση της ζωής μου μέχρι τότε, είχα τρομάξει, είχα φοβηθεί και αυτός ήταν και ο λόγος που με ανάγκαζε κάποιες στιγμές να \"τα βάζω\" με τον Θεό..
Να αναφέρω ότι οι απόψεις μου περί της πίστης στο Θεό είναι καθαρά προσωπικές και σίγουρα μπορεί να μην εκφράζουν κάποιον που διαβάζει αυτό το κείμενο. Όλες οι απόψεις σεβαστές.
Ελπίζω να μπορέσεις να βοηθηθείς, όχι μόνο από εμένα αλλά και από άλλα παιδιά στο forum, καθώς αυτό που βιώνεις ήταν και είναι βίωμα πολλών από εμάς. Προσωπικά, μπορείς να με ρωτάς οτιδήποτε. Να είσαι σίγουρος ότι, αν γνωρίζω, θα σου απαντώ σε κάθε ερώτησή σου ή προβληματισμό.
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης

zoe_23 το προβλημα που ειχα δεν ηταν κατι πολυ σοβαρο αρκει να αντιμετωπιστει. Βεβαια υπαρχει και σε σοβαρη μορφη οπου εκει υπαρχει οντως κινδυνος. Δε ξερω αν εχετε ακουστα, πνευμοθωρακας λεγεται, που σε μενα μαλλον εγινε λογω ενος ατυχηματος που ειχα με το αμαξι τον Δεκεμβρη και ειχα παθει μια θλαση πενυμονα. Τωρα μετα απο πετυχημενη συμφωνα με τον γιατρο εγχειρηση (η οποια εγινε για να μην το ξαναπαθω ποτε αυτο, χωρις εγχειρηση εχεις πιθανοτητες να το ξαναπαθεις), απο υγεια πιστευω καλα, αν και πολλες φορες με πιανει ο φοβος μηπως ξανασυμβει το οτιδηποτε γιατι και αυτο παρολο ηταν απο το ατυχημα μαλλον (γιατι πνευμοθωρακας φημιουργειται και αυτοματος δλδ. χωρις αιτιολογια αλλα σε ατομα ψηλα κια αδυνατα που καπνιζουν συνηθως.) εγινε στα ξαφνικα. Ο φοβος και οι κρισεις πανικου ηταν γιατι ενω ειχα τα συμπτωματα απο αυτο το προβλημα, δε το ξερα ουτε εγω ουτε οι δικοι μου οτι υπαρχει κατι τετοιο και χωρις ακτινογραφια αυτο δε φαινεται. Ετσι εκανα οτι αλλες εξετασεις (αιματος βασικα και εξεταση απο παθολογο) που εδειχναν οτι ολα καλα ενω εγω ενιωθα οτι κατι εχω. Και ετσι οπως ενιωθα ενιωθα λες και θα πεθανω και μου ειχε μπει πολυ εντονα αυτο στο μυαλο. Και ετσι ξεκινησαν ολα επειδη στο μυαλο μου ενας επερχομενος θανατος επεσκιασε τα παντα. Δημητρη οχι απλα εχεις την εντυπωση αλλα πραγματικα απο αυτα που εγραψες μετα που διαβασα εχω ακριβως τα ιδια.... Μα ακριβως τα ιδια.... Οτι ακριβως σκεφτοσουν για το θανατο,που σου εγινε εμμονη και ολα οσα γραφεις για αυτο, ε ακριβως αυτα και εγω....... Ιδια κατασταση στο 99% μην πω 100% με τη δικη σου που περασες... Δε φανταζεσαι τι θαρρος πηρα. Γιατι νιωθω οτι ειναι οπως θα επιανε καποιος την γυναικα του να τον απαταει? Τιποτα δε θα ηταν παλι το διο μαζι της, ετσι και τωρα νιωθω πως μετα απο αυτες τις σκεψεις οτι καπως ετσι κ αυτο. Δημητρη πρεπει να παμε για κανα καφε φιλε να τα πουμε αυτα και απο κοντα. Παντως ετσι νιωθω Δημητρη ακριβως αυτα που εγραψες περι το θανατο. Ακριβως. Δε θα μπορουσα να τα περιγραψω καλυτερα για μενα. Ποσο καιρο σου πηρε να ισορροπησεις τις σκεψεις σου και τη ψυχολογια σου? Γιατι και εγω κανω οσο μπορω θετικες σκεψεις να διωξω τις αλλες και πραγματα για να ξεχαστω αλλα ωρες ωρες με πιανει χωρις λογο μια στεναχωρια μια θλιψη και μου φερνει τις αρνητικες σκεψεις στο μυαλο παλι.

Α και ξεχασα να σου πω φιλε Δημητρη, εκτος απο τις σκεψεις για θανατο ετσι και την εμμονη που κ σε εμενα μου εγινε εμμονη αυτη η σκεψη, ειχα (τωρα οχι τοσο) και τα αλλα π λες, δλδ. ελεγα θα τρελαθω, φοβομουν μηπως κανω κακο σε κανεναν και τετοια. Μεχρι και οταν νευριαζα πολυ με κατι ενιωθα οτι ωχ γιατι τωρα ειμαι ετσι, λες να ειμαι ετσι σε ολη μου τη ζωη, δε θελω να ειμαι νευρικος στη ζωη μου...

Quote:

---

Originally posted by SpyrosGR21
Α και ξεχασα να σου πω φιλε Δημητρη, εκτος απο τις σκεψεις για θανατο ετσι και την εμμονη που κ σε εμενα μου εγινε εμμονη αυτη η σκεψη, ειχα (τωρα οχι τοσο) και τα αλλα π λες, δλδ. ελεγα θα τρελαθω, φοβομουν μηπως κανω κακο σε κανεναν και τετοια. Μεχρι και οταν νευριαζα πολυ με κατι ενιωθα οτι ωχ γιατι τωρα ειμαι ετσι, λες να ειμαι ετσι σε ολη μου τη ζωη, δε θελω να ειμαι νευρικος στη ζωη μου...

---

Φόβος θανάτου και φόβος τρέλας είναι νομίζω τα πλέον κλασσικά συμπτώματα του άγχους και του πανικού. Τα ίδια ακριβώς είχα και εγώ.

Στην αρχή νόμιζα ότι θα πεθάνω, βέβαια μετά αφού κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο τότε μάλλον είμαι τρελός και οδεύω προς την τρέλα που ήταν για μένα ακόμα χειρότερο. Ειδικά πάνω στον πανικό είμουν σίγουρος ότι είχα πια τρελαθεί και ότι έτσι θα ζω πάντα και μόνο αυτή η σκέψη μου δυνάμωνε τον πανικό ακόμα χειρότερα.

Φυσικά αδυνατούσα να καταλάβω ότι ή \"τρέλα\" δεν ήταν αυτό που ένιωθα, που ήταν ακαταμάχητος φόβος και άγχος/πανικός.

Ή αλλιώς για να κάνουμε και ένα ωραίο λογοπαίγνιο φοβόμουν και τρελενόμουν από τον φόβο μου να μην τρελαθώ.

Αυτό που σου συμβουλέυω είναι ότι σε διαβεβαιώ ότι ούτε πρόκειται να πεθάνεις ούτε πρόκειται να τρελαθείς όσο μα όσο και αν είναι δυνατός ο φόβος σου και το συναίσθημά σου τη δεδομένη στιγμή που το βιώνεις.

\"Μπορεί κανείς να τρελαθεί από αυτήν;

Ένας συχνός φόβος αυτών που πάσχουν από πανικό/αγοραφοβία είναι ότι κάποια στιγμή λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που υφίστανται θα \'σπάσουν\' και μπορεί να τρελαθούν. Αυτό είναι απολύτως λανθασμένο. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο: ο κίνδυνος να \'τρελαθεί\' κάποιος με διαταραχή πανικού είναι πολύ μικρότερος από κάποιον που δεν έχει διαταραχή πανικού και σχεδόν αποκλείεται. Οι αιτίες της σχιζοφρένειας είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές του πανικού και τα δυο προβλήματα δεν σχετίζονται καθόλου\"

http://www.stress.gr/disorders/panic.html

Την απάντηση στο φόβο σου και δικό μου όταν με πιάνουν κρίσεις πανικού την δίνει το πιο πάνω απόσπασμα. Σχετικά με το θάνατο: Εντάξει είχες ένα ατύχημα που όμως όπως αναφέρεις οι εξετάσεις που γίνανε δείξαν ότι είσαι μια χαρά. Οπότε ο φόβος αυτός είναι αδικαιολόγητο σε μεγάλο βαθμό κατά τη γνώμη μου. Τέλος θα ήθελα να σκεφτείς πόσοι άνθρωποι έξω εργάζονται, βγαίνουν, διασκεδάζουν και γενικά ζούνε με μπαι πας στην καρδιά, με βηματοδότες κλπ. Δεν σταματάνε. Συνεχίζουν τη ζωή τους. Έχω συγγενή που έχει κάνει 4 μπαι πας. Μου λέει \"και με το να το σκέφτομαι ότι μπορεί να μείνω στον τόπο κερδίζω τίποτα;\". Δεν έχει άδικο για εμένα. Δεν κερδίζουμε τίποτα με το να σκεφτόμαστε τους φόβους μας. Αντιθέτως τους δυναμώνουμε.
Φιλικά
Αλέξης

Αλεξη το ξερω οτι δεν ειναι λογικο αλλα μου εχει γινει ψιλο εμμονη η ιδεα του οτι καποια μερα θα πεθανω. Σαν να με ενοχλει ενω παραλληλα ξερω οτι αυτο ειναι το φυσιολογικο στη ζωη, μεγαλωνουμε και χψρις απροοπτα παλι καποια στιγμη ερχεται η στηιγμη. Ετσι ηταν και ετσι θα ειναι για παντα. Το ξερω. Αλλα εμενα αυτη η ιδεα με τρομαζει....Γιατι? Μηπως υποσυνηδητα δεν ειναι η ιδεα του οτι καποτε θα πεθανω αλλα η ιδεα του μηπως γινει πιο συντομα? Μπορει. Παντως αυτο που μου ειπε και ο ειδικος ειναι οτι αν καποιες σκεψεις εχουν γινει συνηδητα εστψ και μια φορα, αυτες ειναι η αιτια που καποιες φορες ερχεται μια ξαφνικη ανησυχια και φοβος χψρις λογο. Γιατι πια λειτουργει το υποσυνηδητο. Τελος παντων, εγω λειτουργω μια χαρα παντου εξω και αυτο γιατι τωρα πια μονο οταν δεν κανω κατι που συμμετεχω ενεργα με πιανουν ολα. Βγαινω κανονικα, σχολη, γυναικες, ολα, αλλα μεσα μου υποφερω εγω τωρα πια. Δε βγαινει προς τα εξω εκτος αν καμια φορα ειμαι πολυ χαλια απο ψυχολογια. Το ατυχημα με το αμαξι δεν ηταν η αφορμη αλλα το προβλημα που δημηουργηθηκε μηνες μετα που με εκανε να πιστευω οτι θα πεθανω για τουλαχιστον ενα μηνα καθε μερα με αυτη τη σκεψη μεχρι που ριζωσε μεσα μου και ακομα και οταν καταλαβα οτι ειμαι οκ και δεν υπαρχει κατι τετοιο μου εμεινε ο φοβος για το θανατο. Δε ξερω αλλα ακομα παροτι ξερω οτι δεν ειναι λογικα εγω δε μπορω να αλλαξω τις σκεψεις μου ακομα..

Quote:

---

Originally posted by SpyrosGR21
Ποσο καιρο σου πηρε να ισορροπησεις τις σκεψεις σου και τη ψυχολογια σου? Γιατι και εγω κανω οσο μπορω θετικες σκεψεις να διωξω τις αλλες και πραγματα για να ξεχαστω αλλα ωρες ωρες με πιανει χωρις λογο μια στεναχωρια μια θλιψη και μου φερνει τις αρνητικες σκεψεις στο μυαλο παλι.

---

Καλησπέρα σε όλους,
Σπύρο χαίρομαι που σου έδωσε θάρρος το κείμενό μου, να είσαι καλά.
Ο χρόνος που χρειάζεται για την εξισορρόπηση των σκέψεων και της ψυχολογίας είναι, πιστεύω, κάτι τελείως υποκειμενικό, που εξαρτάται από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεση του καθενός. Προσωπικά, ένιωσα ότι άρχισα να ηρεμώ μετά από περίπου 10-11 μήνες από την αρχή του προβλήματός μου. Μέσα σε αυτούς τους μήνες δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια, έψαξα μέσα μου, άλλαξα απόψεις για πράγματα και καταστάσεις, αντιμετώπιζα το πρόβλημα με όποιο τρόπο μπορούσα.
Πάντως, αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι οι σκέψεις που έκανα τότε, όλες αυτές οι εμμονές, υπάρχουν ακόμα και τώρα. Μόνο που τώρα γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να μου κάνουν τίποτα, ότι δεν πρέπει να τις φοβάμαι. Δεν με εμποδίζουν στο να κάνω τη ζωή μου. Τις αφήνω απλά όπως έρχονται έτσι να φεύγουν. Δεν μπορώ δηλαδή να σου πω ότι δεν υπάρχουν στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό κάποιες από τις σκέψεις αυτές. Αυτό, όμως, που έχει αλλάξει είναι η βαρύτητα που τους δίνω πια. Και η σημασία που τους δίνω τώρα είναι μηδενική. Αυτό ήταν και το μεγάλο μου κέρδος από την αντιμετώπιση του προβλήματός μου, ότι έμαθα να προσπαθώ και να πετυχαίνω κάποιες φορές να \"φιλτράρω\" τις σκέψεις μου, να δίνω σημασία μόνο σε αυτές που πρέπει.
Το μυαλό υπάρχει για να σκέφτεται! Το τι θα σκεφτεί δεν μπορείς να το προβλέψεις. Αυτό όμως που είναι στο χέρι μας είναι να μην \"κολλάμε\" σε σκέψεις που είναι αρνητικές. Και αυτό, είμαι σίγουρος ότι, θα το πετύχεις. Ειλικρινά το πιστεύω, γιατί από αυτά που έχεις γράψει μέχρι τώρα φαίνεσαι άνθρωπος που ψάχνεται και σκέφτεται απέναντι στο πρόβλημά του. Το μόνο που σε \"συμβουλεύω\", λοιπόν, είναι να συνεχίσεις να έχεις πίστη στον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά.
Για οτιδήποτε άλλο χρειαστείς, χαρά μου να σε βοηθήσω αν μπορώ.
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης

Υ.Γ. Όσο για τον καφέ, δεκτή η πρότασή σου αν κάποια στιγμή βρεθούμε σε κοντινή απόσταση. Στο γράφω γιατί μένω στα Χανιά. :-)

Χανια, ε οποτε βρεθεις Αθηνα στειλε μηνυμα εδω.. Ειναι οντως ετσι, καθομαι το ψαχνω γιατι νιωθω ετσι, το πολεμαω οσο μπορω, εχω βρει ηδη σκεψεις επιθεσης στις σκεψεις τις αρνητικες και μπορω να πω πολλες φορες με ξεχνανε σε μεγαλο σημειο.. Προσπαθω να το παλεψω οσο μπορω, πηγαινω και σε εναν ειδικο ψυχικης υγειας (2 φορες εχω παει ως τωρα). Υπαρχουν φορες που με πιανουν καποια αγχη, οταν πχ. επειδη δεν εχω φαει καλα ολη τη μερα και νιωσω αδυναμια με πιανει παραπανω αγχος (τουλαχιστον εχω μαθει να μην φτανψ στο πανικο πια) γιατι φοβαμαι μηπως λιποθυμησω η παθω κατι... Αλλα ενταξει το παλυεω γενικα.

Quote:

---

Originally posted by zoe_23
α ρε αλεξη τα ιδια ακριβως σκεφτομαι κι εγω...αν και δεν εχ ω λιποθυμησει ποτε...σκεφτομαι μη το παθω την ωρα τοα αρραβωνα και τρελενομαι απο τωρα...

---

Θα πεις ότι είναι από τη συγκίνηση Ζωη!!!! Μην αγχώνεσαι όμως από τώρα και προακαταβάλεσαι αρνητικά.
Φιλικά
Αλέξης

αρε αλεξη με κανες και γελασα!!!οταν γινει οαρραβωνας θα σου πω εντυπωσεις...ειμαι σχεδον σιγουρη οτι θα παθω κρισουλα!!θαρθει κι αυτη να μου ευχηθει...καταλαβαινεις αυτος που εχω διπλα μου τι τραβαει καθε μερα μαζι μου...αλλα γενικα για ολους θεωρουμε ειδανικη γυναικα.ομορφη εξυπνη τρυφερη.αλλα εγω δεν θα με αντεχα στη θεση του....

Χρειάζεται και λίγο το χιούμορ Ζωή αρκεί βέβαια να μην προσβάλει η μειώνει τον άλλον. Υπάρχουν φορές που όπως λες θα σε επισκεφθεί καμιά κρισούλα το λέω και εγώ. Σήμερα το πρωί είχα μια μικρή κρίση. Όταν πέρασε είπα μέσα μου \"πάλι καλά και άρχισα να ανυσηχώ μήπως με ξέχασε\". Τα νέα σου από τον αρραβώνα θα είναι πολύ καλά.
Φιλικά
Αλέξης

Καλησπέρα σε όλους και σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και για όσα γράψατε (κάποια μηνύματα πριν...)
Γειά σου βρε Ζωή και σ\' ευχαριστώ πολύ... τα καλύτερα και για τα ευχάριστα που διαβάζω...
Σπύρο γεια, διάβασα τα όσα γράφεις και αν και δεν προλαβαίνω ούτε να βήξω τον τελευταίο καιρό, έκατσα με πολύ ενδιαφέρον να γράψω.
Κατ\' αρχήν ΞΕΡΩ για τι πράγμα μιλάς!
...και το ΞΕΡΕΙ πάρα πολύς κόσμος σε διαβεβαιώνω και όπως διαπιστώνεις και \'συ μέσα απ\' αυτό το forum... και το περνάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο! (πολύ μικρές οι παραλλαγές)
Πάρα πολύς κόσμος... και τώρα και από παλιά... μάλλον πιο σωστά, από παλιά και τώρα...
Κάτι λέει αυτό... σίγουρα δεν είναι τυχαίο...
Ο φόβος για τον θάνατο εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί την πιο πετυχημένη μέθοδο ελέγχου, είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα... και πολιτικά και θρησκευτικά και κοινωνικά, συνεπώς και διαπροσωπικά... γενικώς!
παλιότερα ειδικά κανείς δεν την γλύτωνε! το ένστικτο της επιβίωσης και τις αυτοσυντήρησης έχει γίνει το κύριο και βασικό όπλο οποιουδήποτε φασισμού.
Ένα παιδί που γεννιέται δεν φοβάται τον θάνατο, δεν φοβάται ν\' αρρωστήσει, δε φοβάται να χτυπήσει... γενικά δεν φοβάται τίποτα...
Ένας ενήλικας που φοβάται τον θάνατο, είτε μέσα απ\' τις αρρώστιες είτε μέσα από οτιδήποτε, κρύβει μέσα του ένα παιδί που του \"είπαν\" ή του έδειξαν, ή του έμαθαν, ότι ο θάνατος είναι κακό και φοβερό πράγμα!!!
και μάλιστα, ακόμα χειρότερα, ...ότι ο θάνατος είναι ΤΙΜΩΡΙΑ!!!
...έτσι ήταν, έτσι είναι... έτσι του είπαν, του έδειξαν με τον όποιον τρόπο, πίσω από κάθε φόβο, πίσω από οποιοδήποτε μάλωμά, πίσω από οποιοδήποτε \"κακό\" συνέβαινε, πίσω από οποιαδήποτε απώλεια... γιατί \"εκείνοι\" έτσι πίστευαν, γιατί σε \'κείνους έτσι είπαν...
...μπορείς να δεις πόσο πίσω φτάνει αυτή η αλυσίδα τουλάχιστον στην Ελλάδα?
από τη μία σκλαβιά στην άλλη και απ΄τον έναν πόλεμο στον άλλο και ότι μας περισσεύει το \"ρίχνουμε\" στη μοίρα, στον Θάνατο!!!
Είναι ο θάνατος αυτό που μας φοβίζει??? πως και γιατί??? μας φοβίζει κάτι που δεν ξέρουμε???
κανείς δεν ξέρει! ...όχι μόνο εμείς!!! κανένας δεν γύρισε να μας πει εμπειρίες και όσοι \"επανήλθαν\" έχουν να πουν τα καλύτερα αν βασιστούμε έστω σ\' αυτούς!!!
...εγώ ξέρω πως ότι βρήκα \"έτοιμο\" σ\' αυτή τη ζωή και ότι δεν εξαρτάται από μένα και γενικά απ\' τον άνθρωπο, είναι απλά υπέροχο και γεμάτο αγάπη... είναι σοφό! ο θάνατος γιατί να είναι διαφορετικός? ...άλλος τον σχεδίασε!?
ʼρα?...
ʼρα φοβόμαστε τον θάνατο σύμφωνα με ότι \"τον έχουμε συνδυάσει\" όσο είμαστε ...εν ζωή!
Τώρα ξέρω, ο φόβος είναι εκεί και δεν περνάει εύκολα! πολύπλοκοι οι μηχανισμοί και οι εγγραφές (οι νοητικοψυχολογικές) βαθιά ριζωμένες, όμως άμα ήρθες αντιμέτωπος μ\' αυτά τα ερωτήματα τότε είσαι και έτοιμος για τις απαντήσεις... όταν μπαίνουμε στο πρόβλημα ξεκινάει και η λύση... οπότε μήν ανησυχείς... άλλωστε είπαμε, όπως όλοι μας, είσαι σε καλά χέρια...
(...μεταξύ μας και μην το πεις πουθενά... απ\' τον θάνατο δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα... είναι ίσως η καλύτερη στιγμή της ζωής για αυτούς που φεύγουν... και μη με ρωτήσεις που το ξέρω, απλά το ξέρω, πάρτο... σαν Bonus πίστα! Α! και δεν το λέω για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα!)

ΥΓ:...θέλω να μοιραστώ με σας έναν καημό πρόσφατο και να διαμαρτυρηθώ γι\' αυτή την αδικία...
προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο, είμαι 5 μέρες άκαπνη (αν εξαιρέσεις τον καπνό που μου βγαίνει απ\' τ\' αυτιά) λοιπόν... δεν μου φτάνει ο εκνευρισμός, δεν μου φτάνουν τα κιλά που αθροίζονται επικίνδυνα , δεν μου φτάνει η ακεφιά... δεν έχω τρόπο να χαλάσω και 50ευρο στα περίπτερα!!!
τα νεύρα μου!!!
Καλή βδομάδα!