48 χρονών και είμασταν μαζί για 4 μήνες
Printable View
48 χρονών και είμασταν μαζί για 4 μήνες
Για τις δικές σου ανάγκες, εννοώ να προσπαθήσεις να διακρίνεις τι πραγματικά χρειάζεσαι σε αυτή τη φάση της ζωής σου και γιατί, καθώς και τι χρειάζεσαι γενικά σαν άνθρωπος. Φυσικά αυτό προϋποθέτει και μια εσωτερική αναζήτηση, μαζί με μια συνειδητοποίηση του τι είναι εφικτό σε αυτή τη ζωή :) Χρειάζεσαι λοιπόν πράγματι τον Κώστα, ή κάποια χαρακτηριστικά του (όπως τα υποθέτεις, τα θυμάσαι ή τα ελπίζεις) που απλώς δεν έχει τύχει να τα βρεις ως σήμερα σε άλλον άνθρωπο? Ο Κώστας, ο 48χρονος και ο (πρώην?) σύζυγος είναι οι μοναδικοί άντρες στον κόσμο κι αν όχι, τι σε εμποδίζει να αναζητήσεις κάτι άλλο? Ποια είναι η μορφή σχέσης που σου ταιριάζει και θα ήθελες γενικά στη ζωή σου? Τι απ' όσα θέλεις είναι αντίδραση ή απωθημένο ή έλλειψη και τι πραγματικά επιλογή? (εδώ εννοείται πως ακόμα κι αν κάτι είναι αντίδραση κλπ έχουμε κάθε δικαίωμα να το ζήσουμε, καλό είναι βέβαια χωρίς αυταπάτες... και βέβαια εννοείται ότι και η απλή σεξουαλική έλξη είναι επαρκής λόγος να θέλουμε κάτι)Quote:
Originally Posted by julias
Πάντως καλώς ή κακώς πιστεύω ότι ένας άνθρωπος είναι πολύ δύσκολο να καλύψει όολα όσα φανταζόμαστε για τον έρωτα, τις σχέσεις, την επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων και μάλιστα διαχρονικά. Όπως επίσης και καμία σχέση δεν μένει σταθερή με την πάροδο του χρόνου. Από την άλλη, ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους, δεν υπάρχει λόγος να συμβιβαζόμαστε με κάτι που καλύπτει μόνο ένα πολύ μικρό μέρος όσων ζητάμε - εφόσον είναι ρεαλιστικά, ή έστω τόσο σημαντικά που δεν μπορούμε χωρίς αυτά.
Προσωπικά βρίσκομαι κατά καιρούς σε τέτοιου τύπου διλήμματα και μην νομίζεις... δεν είναι εύκολο να τα ξεμπλέκει κανείς :) Ούτε όμως κι απαραίτητο θα έλεγα... :) εκτός αν υποφέρεις περισσότερο απ' όσο απολαμβάνεις.
ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου. Είναι κάτι που μου προτείνεις κατα τη γνώμη σου?
Χμ, θα έλεγα να μην βιάζεσαι να αποφασίσεις γενικά... αλλά να μη διστάζεις να υλοποιείς αυτά που ως τώρα σου είναι ξεκάθαρα. Και ένα βήμα τη φορά... το μόνο ξεκάθαρο είναι πως αν δεν μιλήσεις με τον Κώστα, άκρη δεν πρόκειται να βγει! Αφού για κάθε σχέση takes two, κι εδώ δεν έχουμε ιδέα τι μπορεί να σκέφτεται ή πώς τελικά λειτουργεί ο κώστας. Σημαντικό, αφού η ενασχόληση μαζί του, μπλοκάρει την έκβαση των υπόλοιπων σχέσεων της ζωής σου.
Good luck και μακάρι ν' ακούσουμε ότι δεν ταλαιπωρείσαι αλλά είσαι σε κάτι αμοιβαίο, ξεκάθαρο, βιώσιμο, επιθυμητό, έστω κι αν είναι με κάποιον... 4ο! :D
Όμως Μαρίνα μου, από αυτά που λέω, δεν νομίζεις οτι τελικά το μόνο ενδιαφέρον που έχει δείξει ο Κώστας τώρα όλα αυτά τα χρόνια είναι οι κακίες του, κάποια γλυκόλογα κάποιες φορές και οι ματιές του που πολλες φορές, δεν ξέρω αν δείχνουν πάθος ή μίσος. Επειδή τα σκέφτομαι μου έρχονται στο νου. Πριν δύο χρόνια, π.χ., είχαμε συναντηθεί σε μία εκδήλωση, είχαμε να τα πούμε πάρα πολύ καιρό, ήμουν πολύ όμορφη και με πολλή αυτοπεποίθηση και το πρώτο πράγμα που μου είπε, αφού χαιρετηθήκαμε, ήταν " Σου έχει φύγει ένας πόντος στο καλτσόν, να ξέρεις..". Λέω, μήπως να μην κάνω καν τον κόπο να του μιλήσω...
ρε συ, μήπως έχει ιδιάζον χιούμορ ο άνθρωπος; εσύ τον ξέρεις καλύτερα, τι να πω.
Έχει πολύ χιούμορ Cello μου, αλλά όταν έχεις να δεις κάποιον καιρό και ξέρεις οτι μπορεί να καίγεται ακόμα για σένα, λες άλλα πράγματα. Πάντως εκείνη τη στιγμή δεν ήταν χιούμορ. Άλλες φορές κάνει πολύ χιούμορ, σε μένα τουλάχιστον..
ναι αλλά το ήξερε ότι καιγόσουν γι' αυτόν; συγγνώμη αν δεν θυμάμαι λεπτομέρειες αλλά διαβάζω πολλά ποστ.
όχι cello μου, δεν το ήξερε. Άλλά ξέρει οτι έιχα κολλήσει για πολύ καιρό μαζί του και όσες φορές συναντηθήκαμε τυχαία σε συναντήσεις, δεν ήταν τυχαίο. Το ήξερα οτι θα είναι. Αυτός όχι. Δηλαδή αν κάποιες φορές δεν προσπαθούσα να τον δω, για ένα γειά, μπορεί όλα υτά τα χρόνια να έιχαμε συναντηθεί 2 φορές. Μόνο μία φορά που είχε να με δει πάρα πολύ καιρό, ήταν όλο γλυκόλογα, ίσως επειδή φοβήθηκε οτι θα εξαφανιστώ τελείως...
Έχω αρχίσει και μπερδεύομαι. Εν τέλει, τι είναι αυτό που σε προβληματίζει ακόμα και δεν κάνεις το βήμα; Δεν είναι πλέον καιρός για ξεκάθαρες συζητήσεις; γιατί σε ταλαιπωρεί πολύ καιρό αυτό το θέμα.
Έχεις πολύ δίκιο, με ταλαιπωρεί πολύ καιρό, απλά τώρα που το σκέφτομαι και είμαι στο τσακ για να του μιλήσω, σκέφτομαι ποιό ήταν το ενδιαφέρον του όλα αυτά τα χρόνια, το πραγματικό όμως. Και αν υπάρχει ενδιαφέρον (που νομίζω υπάρχει) δεν θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από κόμπλεξ και ανασφάλειες, να έχει δείξει κάτι? Κάτι φοβάμαι, είναι η αλήθεια, (και όχι μήπως φάω πόρτα) και δεν ξέρω τί. Το ψάχνω. Ίσως και γιατί ακόμα και οι δυο δεν είμαστε εντελώς ελευθεροι..
Λοίπον, τέλος! Αύριο να τον πάρεις τηλέφωνο! μου θυμίζεις εμένα σε μικρότερη ηλικία! :mad:
Εσύ τότε στην μικρότερη ηλικία, είχες πάρει τηλέφωνο?
Mμμμ κάποιες φορές που πλησίασα αγόρια το έκανα μέσω φιλενάδων μου νιάου! ειμαι ντροπαλούλα!
Και εγώ, ακόμα..