Δεν ήθελα να μπω να διαβάσω αλλά το έκανα..
Πραγματικά εξοργίζομαι με τέτοιους γονείς και εμείς μεγαλώνουμε παιδιά και εμείς έχουμε φωνάξει παρεκτραπεί αλλά στα λογικά πλαίσια ....
Πώς μπορουνε πως?????
Printable View
Δεν ήθελα να μπω να διαβάσω αλλά το έκανα..
Πραγματικά εξοργίζομαι με τέτοιους γονείς και εμείς μεγαλώνουμε παιδιά και εμείς έχουμε φωνάξει παρεκτραπεί αλλά στα λογικά πλαίσια ....
Πώς μπορουνε πως?????
Έχω φάει αρκετό ξύλο από την μητέρα.. Γιατί? Εμμ.. Π.χ. Εριξα το γάλα στο πάτωμα. Λερωσα το πάτωμα. Έγκλημα.. Και εγώ θα με βαραγα. Με έχει βαρέσει με αλυσίδα (αυτή την χοντρή πο βάζουν στους σκύλους), με σκούπα, με πλάστη (τον χοντρό) - το αγαπημένο της-και το χειρότερο ήταν με το κλαδί της κληματαριας (σαν μαστίγιο). Με έχει κουτουλησει στον τοίχο πολλές φορες, με έχει κλειδωσει έξω και κοιμόμουν στην αυλή για τιμωρία.. Γενικά πέρασα ωραία παιδικά χρόνια. Με αγάπη. Βρισιές. Απόρριψη. Ότι είμαι άχρηστος. Ότι μετάνιωσε που με γέννησε. Μεγάλωσα και πίστευα πως την αγάπη του ο άλλος την δείχνει μέσα από τον καβγά. Ο πατέρας είχε μια άλλη μορφή βίας. Να μην μιλά, να μην τον νοιάζει και να μου λέει "σςς μην της απαντάς" και να μου δίνει χρηματα.. Κουμπαράς ο Γιώργος για να μην πονάει.. Πιο πολύ με πληγωνε το μίσος στο βλέμμα της όταν με βαραγε κι όχι ότι το έκανε..
Περασαμε ωραία. Δεν μπορώ να πω.
Όχι ρε συ Γιώργο γιατί τόσο μίσος????????Quote:
Originally Posted by george1520
Πονάει η καρδιά μου πραγματικά .........
Είμαι κιουτ γιαυτό.. Όλα καλά. Ψυχολόγο κι Άγιος ο ΘεόςQuote:
Originally Posted by ntinti
από τον πατέρα ποτέ. Από μάνα που και που αλλά ποτέ δεν στενοχωρήθηκα γιατί όντως έκανα χοντρές μαλακιες, το καταλάβαινα και ποτέ δεν τη φοβόμουν.
Μια φορά τις έφαγα καπου 10 χρονων χωρίς να φταίω και εξοργίστηκα, πεταξα μια ντοματα στον τοιχο και εγιναν ολα *******, ποτε δεν το μετανοιωσα. Σιγουρα ομως δεν ενοιωσα ποτε να φοβάμαι τους γονείς και ούτε το επιδίωκαν αυτό. Απλά οι μπάτσες της εποχής από τη μάνα που και που και πάντα όταν κάναμε του κεφαλιού μας ότι να ναι
Το βρισκω αντιπαιδαγωγικο και βαρβαρο να χτυπαει τα παιδια του ενας ' γονεας ' που δεν θαπρεπε να ειναι γονεας , δεν κανει γι αυτην την δουλεια , και θυμωμενοι γονεις , βγαζουν θυμωμενα παιδια ......αμα κανεις παιδια , πρεπει ναχεις υπομονη ......ειναι λουκι τα παιδια , με τις παραξενιες τους .......οπως κι εμεις αλλωστε ....
Όχι απλώς έχω φάει ξύλο από τον πατέρα μου αλλά έχει πει και κουβέντες πολύ βαριές και ασήκωτες κι αυτό με γονατίζε.
Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος "παραμορφωμενος" θα έλεγε κανείς. Στις αρχές της ζωής μου ήταν βίαιος με τα λόγια αλλά δεν είχε απλώσει ακόμα χέρι πάνω σε μένα και τον αδερφό μου. Όλα αυτά μέχρι την χρονια που πήγα έκτη δημοτικού και ο αδερφός μου Τρίτη. Η μητέρα μου έπρεπε να λείψει εκείνη τη χρονιά για εργασιακούς λόγους και ο πατέρας μου έμεινε μόνος του με εμάς στο σπίτι της πεθεράς του.
Βίωνε καταθλιψη και ξεσπούσε πάνω μας σχεδόν καθημερινά παρότι μας μαγείρευε μας φρόντιζε και μας διάβαζε σε σημείο να είμαστε άριστοι, πεντακάθαροι και σε τάξη.
Όμως έψαχνε ευκαιρία να μας φωνάξει και 5 φορές εκείνη την χρονια μας έδειρε τόσο πολύ που το θυμάμαι και ανατριχιάζω. Ο αδερφός μου 8 χρόνων ματωσε στα χειλια και παντα ο πατεραε μου κατηγορουσε εμενα.
Μια μέρα ξεκίνησε να μας δέρνει Γιατί εδώ δεν τελείωσα το γάλα που μου έβαλε και όταν ο αδερφός μου πήγε να σηκωθεί το έριξε Κατά λάθος πάνω στο χαλί. Έδειρε τον αδερφό μου μέχρι που μάτωσε και μόλις μάτωσε γιατί σε και μου έλεγε "κοιτα τι έκανες στον αδερφό σου παλιοκοριτσο" μετά ήρθε πήρε το υπόλοιπο γάλα και το έριξε στα μαλλιά μου και με διέταξε να λουστω.
Επίσης και η λεκτική του βία ήταν Ο,τι χειροτερο. Με μείωνε και οταν δεν διαβαζα έλεγε συνέχεια ότι θα γίνω κομμώτρια για να με μειώσει λες και οι κομμώτριες δεν είναι άνθρωποι.
1 χαστούκι είχα φάει από τον πατέρα μου σε όλη μου τη ζωή γιατί ήταν Κυριακή ήμουν 13 χρονών και είχα σηκωθεί να πάω στο Μοναστηράκι, να πάρω μία στρατιωτική ταυτότητα για το λαιμό γιατί ήταν της μόδας τότε. Γυρίζοντας στη περιοχή που μεγάλωσα δεν πήγα σπίτι αλλά πήγα και έκατσα με την παρέα μου. Εκείνη την ημέρα γινότανε ο αγώνας Παναθηναικός-Παοκ. Ενας φίλος μου από τη παρέα μου λέει πάμε γήπεδο εγώ εσύ και ο Αντώνης και τους λέω πάμε να γελάσουμε. Δύο παιδιά της παρέας δεν είχανε έρθει. Δεν πήγα σπίτι να τους πω πως θα πάω γήπεδο, αλλά έφυγα με τα παιδιά για να πάμε σιγά σιγα. Σε εκείνο το μάτς είχαν κατεβεί 3000 Παόκια και είχαν κάνει την Ομόνοια γυαλιά-καρφιά. Τέλος πάντων πηγαίνουμε γήπεδο και λίγο πριν τελειώσει ο αγώνας κανα εικοσάλεπτο ξεκινήσανε να ανάβουν τα αίματα και τους είπα παμε να την κάνουμε θα γίνουν επεισόδια. Πράγματικά φύγαμε από το γήπεδο και πήγαμε πολύ γρήγορα στην Ειρήνη για να πάρουμε το τραίνο. Για να μην τα πολυλογώ γύρισα στο σπίτι στις 9 το βράδυ από τις 10 το πρωί που έλειπα ενώ είχε μάθει από τους άλλους δύο φίλους μου ο αδερφός μου πως είχα πάει γήπεδο και το είχε πει στον πατέρα μου. Όταν γύρισα λοιπόν σπίτι και με είδε ο πατέρας μου μου έριξε ενα χαστούκι χωρίς να μου πει τίποτα και χωρίς να θέλει να ακούσει κάτι από μένα. Αυτό ήταν το όλο ξύλο που έφαγα στη ζωή μου από τους γονείς μου!
Όσες φορές και να μπω σε αυτό το θέμα πάντα τα ίδια θα αισθάνομαι με αυτά που διαβάζω ...
Εδω θα συμφωνησουμε ntinti μου.Οντως μερικα περιστατικα παρα ακουγονται τραβηγμενα,ουτε στο καστρο του κομη του δρακουλα τετοια βασανιστηρια.Ευτυχως οι εποχες εχουν αλλαξει και οι γονεις σκεφτονται πολυ πριν την κανουν την μαλακια.Quote:
Originally Posted by ntinti
εγω μικρος γτ ημουν ατακτος οσο ναναι και ειχε φτασει σε σημειο η αδερφη μου τοτε μικρη να πει στη μανα μου καλα δεν τον αγαπας?
μικρη τωρα κι αυτη...οπως μεγαλωσει κανεις και κεινη ετρωγε απο τη γιαγια μου λογικο
ειχε πεσει πολυ ξυλο οταν ημουν μικρος,θυμαμαι ακομα εντονα να μου κοβεται η αναπνοη απο το πολυ κλαμα και τον φοβο!
Κατά την γνώμη μου το ξύλο δεν είναι λυση σε τίποτα
Κατά τη γνώμη μου 99% των γονέων είναι ακατάλληλοι να μεγαλώσουν παιδιά και είναι κτήνη ......
Της μανας μου το ξυλο δεν ειχε κ πολυ βαρυτητα.θυμαμαι να προσπαθει να δειρει τον αδερφο μου κι αυτος να γελαει.ομως οταν θυμωνε ο πατερας μου..μπορουσε να γινει πολυ επικυνδυνο το ξυλο του.ημουν μικρο δε με χτυπησε ποτε γιατι ειχα μεγαλη διαφορα απ τ αδερφια μου,εχω εικονες απλα να βλεπω τρομαγμενο η να κρυβομαι απ το φοβο μου.νιωθω ασχημα μια φορα τον ειχε χτυπησει εξ αιτιας μου κ ειχε γεμισει αιματα
Πόσο σκληρό αυτό που πιστευτείς.Quote:
Originally Posted by Εβη2020
Όταν ζούσε ο πατέρας μου, οι σχέσεις μας ήταν ψυχρές και τυπικές. Τον θεωρούσα υπεύθυνο για όλα τα στραβά του χαρακτήρα μου. Προς το τέλος, όταν αρρώστησε, μια από τις φορές που πέρασα από το πατρικό μου, έγειρε κλαίγοντας στον ώμο μου και μου είπε "σαν πατέρας ήμουν πολύ μαλάκας"...
Ήταν άνθρωπος επικριτικός, λιγομίλητος, εγωιστής, δεν έδειχνε ίχνος συναισθήματος απέναντι στα παιδιά του και στη μητέρα μας. Η ομολογία του ήταν κάτι αναπάντεχο για μένα. Ξαφνιάστηκα και του απάντησα "ότι και να ήσουν, εγώ σ' αγαπώ". Νιώσαμε κι οι δυό μεγάλη ανακούφιση, εκείνος γιατί το έβγαλε από μέσα του κι εγώ γιατί τον συγχώρεσα πριν πεθάνει..
Ο αδελφός μου, που ήταν πιό δεμένος μαζί του μου είπε το εξής σοφό: "τόσα ήξερε, τόσα έκανε". Αυτό ισχύει για όλους τους γονείς του κόσμου. Ας τους δώσουμε τη συγγώμη μας. Όχι για εκείνους, αλλά για εμάς. Για να νιώσουμε γαλήνη στην ψυχή μας και να απεξαρτηθούμε από αυτούς επιτέλους...
Ισχύει αυτό που είπε ο αδελφός σου, αλλά οι άνθρωποι σε όποια ηλικία και να φτάσουν πάντα θα έχουν την ανάγκη να δουν κάτι διαφορετικό από τους γονείς τους. Κάποιοι το παραδέχονται, άλλοι όχι. Το θέμα είναι να μην εστιαζει κάποιος μόνο εκεί και να περιμένει την αλλαγή επειδή θα απογοητευεται συνέχεια.Quote:
Originally Posted by proteus
Κάποτε είχα γράψει κάτι που, ομολογουμένως, ακούστηκε σκληρό: Το καλύτερο δώρο που μπορούν οι γονείς να κάνουν στα παιδιά τους είναι να αποβιώσουν...Quote:
Originally Posted by george1520
Το καταλαβαίνω και το είχα πει κι εγώ παλιά πάνω στα νεύρα μου. Για μένα ομως το καλύτερο δώρο πάντα ήταν το να καταλάβουν τι άνθρωπος είμαι.. Πάντα αυτό περίμενα και γιαυτό ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Η αποδοχή!Quote:
Originally Posted by proteus
Αν σε παρηγορεί, έχεις τη δική μου αποδοχή. Είσαι από τα πιό αξιόλογα άτομα στο φόρουμ. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ...Quote:
Originally Posted by george1520
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..Quote:
Originally Posted by proteus
Πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας γονιός μπορεί να βγάζει όλο αυτό πάνω στο ίδιο του το σπλάχνο...
Τόση βια είτε λεκτική ,είτε σωματική από που πηγαζει?Τι βιώματα μπορεί να έχει και εκείνος και το κυριότερο γιατι διαλέγει να το συνεχίσει ,ποιον θέλει να τιμωρήσει με ολο αυτο?
Πάντως όχι τον ευατο του και ούτε αυτόν που τον οδήγησε σε τέτοιες αντιδράσεις...
Οι περισσότεροι που καταδικάζουμε συμπεριφορές των γονιών μας, τις επαναλαμβάνουμε όταν εμείς γινόμαστε γονείς.Quote:
Originally Posted by Marilou
Η απάντηση πιθανώς είναι οτι "έτσι μάθαμε". Στα δύσκολα, επιστρέφουμε στα γνωστά και οικεία, όσο κι αν μετά το μετανιώνουμε...
Βλέπω τους γονείς μου και ξέρω τι δεν θέλω να είμαι (ή να γίνω) .. Αυτό που έμαθα δεν ορίζει το τι ειμαι..Quote:
Originally Posted by proteus
Αυτό με συνχωρεις αλλά δεν το δέχομαι ...Quote:
Originally Posted by proteus
Πως είναι δυνατόν να δίνεις σε ένα παιδί κάτι το οποίο γνωρίζεις τι κακό προκαλεί?
Συμφωνώ ότι έτσι είχες μάθει, αλλά αυτό δεν σου δίνει το κίνητρο να δώσεις εσύ στο παιδί σου κάτι καλύτερο, κάτι το οποίο εσύ σαν παιδί λαχταρούσες να το δεις από τους δικού σου?
Έξις δευτέρα φύσις, αγαπητή. Στη θεωρία έτσι είναι. Στην πράξη, όταν σε εκνευρίζει το παιδί σου και χάνεις την ψυχραιμία σου, αναλαμβάνει η μαθημένη συμπεριφορά. Θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να την αποβάλλεις.Quote:
Originally Posted by Marilou
Όχι πως δεν είναι εφικτό...
Μπορείς πάντα να "ξεμάθεις". Το θεωρείς εύκολο; Δεν αρκεί το κίνητροQuote:
Originally Posted by george1520
Μια απο τις μεγαλυτερες και θλιβερες πλανες στην ανθρωπινη ψυχολογια ειναι η ψευδαισθηση πως ελεγχουμε πληρως τις πραξεις μας σε βαθος χρονου, και πιο συγκεκριμενα πως αρκει να εχουμε γνωση μιας καταστασης για να αποφυγουμε την επαναληψη της.
Μακαρι να ηταν τα πραγματα τοσο απλα. Οταν προκειται για τραυματα και γονεϊκες συμπεριφορες που εχουν εσωτερικευθει, η εξωτερικευση τους σε μελλοντικο χρονο οταν πια ειμαστε ενηλικες ειναι ουσιαστικα αναποφευκτη, αν δεν υπαρξει εγκαιρη ευαισθητοποιηση απεναντι στο προβλημα και αναζητηση βοηθειας. Κυριως εξειδικευμενης αν και το περιβαλλον και η κοινωνικη στηριξη μερικες φορες αρκουν. Για τα λιγοτερο σοβαρα.
Πολύ σωστά.Quote:
Originally Posted by oboro
Εξαρτάται από το πόσο βαθύ είναι το τραύμα. Κάποιες φορές η συνδρομή ψυχοθεραπευτή είναι εκ των ουκ άνευ.
Με προσπάθεια ναι.. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει να δεις τον εαυτό σου όπως είναι και όχι όπως σου έδειχναν οι γονείς σου. Όταν ξέρεις τι ειναι σωματικος πόνος, όταν ξέρεις πόση ζημιά μπορεί να κάνει ένας γονιός.. Τότε μπορεις να γίνεις καλύτερος τους.. Η φράση "έτσι με έμαθαν" είναι μια δικαιολογία που δίνει κάποιος στον εαυτό του γιατί δεν είναι σε θέση να είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό που του έμαθαν. Και όπως λενε: "Απ' αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι".Quote:
Originally Posted by proteus
Quote:
Originally Posted by proteus
Έχω χάσει πάρα πολλές φορές την ψυχραιμία μου ολα αυτά τα χρόνια σαν μητέρα.... πραγματικά οσο ήρεμα και βολικά ειναι τα παιδιά, έρχονται κάποιες στιγμές που θέλουν να δοκιμάσουν και εκείνα τα όρια τους ,να εξερευνήσουν τις αντοχές και κατά πόσο ελαστικοί είναι η μαμά και ο μπαμπάς με αποτέλεσμα να σε φέρνουν σε κατάσταση που να νομίζεις ότι θα εκραγείς από τα νεύρα σου ....
Ολα τα επιχειρήματα σου για αποτροπή όλου αυτού έχουν εξαντληθεί , ότι ξέρεις δεν έχει πια καμιά επίδραση επάνω τους τότε κάνεις το καλύτερο και για τους δυο πιστεύω .....
Φεύγεις από το οπτικό τους πεδίο και προτιμάς να χτυπήσεις το δικό σου χέρι στο τραπέζι να νοιώσεις εσύ τον πόνο και όχι το παιδί.
Και για να προλάβω μερικούς όχι δεν είμαστε απο τις οικογένειες που παρουσιαζονται στις διαφημίσεις .Είμαστε κανονικοί όπως πολλοί ,με τις φωνές μας ,τους καβγάδες μας ,τις παραξενιές μας και κάποιες φορές ξεφεύγουμε ...
Στο θέμα όμως τις χειροδικίας είμαι κάθετη,δεν έφερε ποτέ τα επιθυμητά αποτελέσματα ...
Μαριλού, έχεις υποστεί σωματική βία από τους γονείς σου;Quote:
Originally Posted by Marilou
Όχι ποτέ ,επιπλήξεις και κάποιες ξυλιές στα πισινά (όχι κάτι ιδιαίτερο )ναι ....ποτέ ομως δεν αντιμετώπισα βια με τον όρο που παρουσιαστηκε εδώ μεσα με μαρτυρίες ανθρώπων...Quote:
Originally Posted by proteus
Συμφωνώ μαζί σου. Απλά είναι λίγοι εκείνοι που υπήρξαν θύματα κακοποίησης και παραδέχονται οτι χρειάζονται ψυχοθεραπεία για να γίνουν καλοί γονείς. Πιστεύουν οτι η φύση θα κάνει τη δουλειά της...Quote:
Originally Posted by george1520
Υπ' όψη, η κακοποίηση είναι ευρύτερη έννοια από τη βία. Πολλές φορές γίνεται με καλές προθέσεις.
Κι εγώ έχω παράπονα απ' τους γονείς μου κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν ποτέ κάνω παιδί δεν θα επαναλάβω τα λάθη της μητέρας μου κυρίως... Το αναφέρω γιατί δεν πρόκειται για κάτι τρανταχτό όπως η κακοποίηση που εννοείται ότι δεν θέλω να το κάνω αλλά ακόμα κι αυτά τα όχι τόσο τρανταχτά λάθη που έκανε με επηρέασαν πάρα πολύ, ήταν ζωτικής σημασίας για μένα...
Γι αυτό δεν έχεις τέτοιο θέμα με τα παιδιά σου.Quote:
Originally Posted by Marilou
Σου το εύχομαι ολόψυχα, Κύκνε μου...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Μιλάω για τις συνέπειες της βίας. Για ένα παιδί δεν έχει σημασία αν γίνεται με καλές προθέσεις..Quote:
Originally Posted by proteus
Όσο ήμουν παιδί αυτό που με πονούσε περισσότερο ήταν η σωματική βία, αυτή δεν άντεχα.. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως θα προτιμούσα να με βαραγαν μόνο και να μην μου μιλούσαν. Αυτό που έμεινε μέσα μου ήταν το βλέμμα, τα λόγια.. Τα σκληρά λόγια.
Quote:
Originally Posted by george1520
Α, γειά σου. Το βλέμμα και τα λόγια. Κι εγώ αυτό θυμάμαι από τον πατέρα μου. Ένα βλοσυρό γίγαντα με στολή αξιωματικού να με κοιτάζει αφ' υψηλού και να με επικρίνει...