Printable View
Πολύ όμορφα αυτά που λες Ηλιάννα...με κάνουν και νιώθω καλύτερα...Quote:
Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ
Απλά πρέπει να πω ότι δεν είναι πάντα κάποια σκέψη που με κάνει να νιώθω δυστυχία, μπορεί να την νιώθω και χωρίς να έχω σκεφτεί κάτι άσχημο πριν...
Πάντως αυτά που περιγράφεις με έβαλαν λίγο σε ονειρική διάθεση...και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... :)
ευαισθητό μου κυκνακι...για να νιωσιουμε δυστυχία πρεπει να περάσει πρωτα απο τον εγκεφαλό μας κ να προχωρήσει σε παρακάτω καταστάσεις..ειναι αυτή η σκέψη που εχει γίνει ενα με την καθημερινοτητά μας ..εχει ποτιστεί το σώμα μας απο αυτή....δεν χρειαζετε να φωσφορίζει για να την αντιληφθείς ...θελω να αρχίσεις εστω κ με το ζόρι να κάνεις ποστ με θετικες δηλώσεις..πχ ήπια εναν τελειο καφέ ...ξεκουραστικα σε ενα αναπαυτικό καναπέ ..είδα μια ομορφη ταινία....εστίασε στα απλα τα καθημερινά...μη ψάχνεις αλλον κόσμο απο αυτόν...αυτος ειναι.. κ βρεχει κ χιονιζει κ λαμποκοπαει ο τοπος απο ήλιο.... σιγουρα τωρα εισαι σε ενα αγαπημενο σου δωμάτιο ..κ συνομιλείς μαζί μου που σε συμπαθώ απεριόριστα κ ελπιζω κ εσυ εμένα κ αυτό ειναι τοοοοοοσο ομορφο...μπορεις να μου δωσεις ενα χαμογελό σου !!!!!!!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Μου κάνει καλό που λες ότι με συμπαθείς και ναι, ισχύει και για μένα...μπορώ να σου δώσω ένα χαμόγελο :) αλλά δεν μπορώ να γράφω θετικά πράγματα...νιώθω άδεια και λυπημένη, πολύ λυπημένη...κάτι θετικό που μπορώ να σου πω είναι ότι αργότερα θα δω μια αγαπημένη μου ταινία...Quote:
Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ
Σκέφτομαι τι θα πω αύριο και πως θα το πω...
Σκέφτομαι ότι όποιοι φεύγουν από τη ζωή σου δεν νοιάζονται πια για σένα...ίσως να μην νοιάστηκαν και ποτέ...
Τωρα που μπηκε νεα χρονια ένα αρθρο για τους στοχους.....
http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1199
Μια έντονη ενόχληση σαν πόνος κάτω στη λεκάνη και ενα μικρο μουδιασμα ψηλα στο ποδι που ξεκινησαν απο τον Οκτωβριο και δεν τους εδωσα σημασια, εχουν γινει ακομα πιο εντονα τις τελευταιες μερες. Χθες που ειδα γενικο γιατρο μου ειπε πιο πιθανο προβλημα σε νευρο στο σπόνδυλο ειναι και ίσως χρειαστει φυσιοθεραπεια ή επέμβαση. Θα χρειαστω εξειδικευμενες εξετασεις εντος των ημερων. Ολα αυτα θα μου κοστισουν. Εχω μπει σε εντονη αγωνια και σε θλιψη.
Καποτε υποτιμουσαμε την υγεια, τωρα μετα απ αυτο φοβαμαι, εχω μπει σε κυκεωνα σκεψεων ότι τιποτα δε διορθωνεται όπως ήταν πριν και ενα μικρο προβληματακι μενει για πάντα.
Το πρόβλημα ξεκινησε σαν αποτελεσμα στρες και τίποτα άλλο, θυμαμαι τη μερα και ωρα και τον τροπο που ξεκινησε. Επειδη αναμοχλευα στο νου μου τον καθε μαλακα και την καθε κουβεντα, τον καθενα που πρεπει να αντιμετωπιζω μεσα στα ποδια μου.
καλημέρα Χουάν :-ρρQuote:
Originally Posted by ioannis2
Μη μασάς καλέ μου από κάτι τέτοιο...κι εγώ έχω σταθερά ισχυαλγία - οσφυαλγία.. αλλά με έναν καλό φυσιοθεραπευτή θα δεις που θα νιώσεις κατευθείαν περδίκι.
Η επέμβαση στα ορθοπεδικά ζητήματα είναι η έσχατη λύση.
Άκου εκεί μπήκες σε αγωνία και θλίψη!
Αν μπορείς να βάλεις τη γυμναστική στη ζωή σου σε συνδυασμό με φυσιοθεραπείες (π.χ. ηλεκτροβελονισμό) θα ήταν το καλύτερο.
Και διορθώνεται τελείως, πίστεψέ με :-)
καλημέρα Ζαν ! (αφού πιάσαμε τις ξένες γλώσσες... :p)Quote:
Originally Posted by void
Συμφωνώ απόλυτα με βόιντ. Δες καταρχήν τι ακριβώς είναι, και 99% με φυσιοθεραπεία και στη συνέχεια γυμναστική, θα είσαι μια χαρά.
Αυτά τα ζητήματα είναι ενοχλητικά και θέλουν αρκετή υπομονή, συχνά μήνες για να συνέλθεις, όμως συνέρχεσαι :)
Πάλι έμπλεξα, χθές βράδυ, να κάνω παρέα με ποιήματα του Λειβαδίτη μπροστά σε ένα μόνιτορ. Δέν παραπονιέμαι που έμεινα πάλι μόνος μέσα σε μιά τόσο μεγάλη παρέα, έτσι κι'αλλιώς ποτέ δέν μου έφτανε να λέω και να μου λένε πόσο πολύ αγαπιόμαστε γιά μισή ώρα, αντίθετα από 'σένα. Θυμάσαι εκείνο το ποίημα που έλεγε πόσο πολύ υπέροχο ήτανε να βλέπω την σκιά σου στο δρόμο από το φώς του παραθύρου σου? Δέν το βρήκα όσο και να γκούγκλαρα, μα ξέρω πως το θυμάσαι άρα υπήρξε. Βρήκα μονάχα ένα άλλο που μιλάει γιά 'μένα: μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να΄χατε αγαπηθεί πολυ μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
Σήμερα το πρωί, πάλι εδώ, ορεξάτος και γεμάτος ενέργεια και αγωνία πώς πόσο γρήγορα θα ροκανίσω τη μέρα τις μέρες τα χρόνια τις ζωές μήπως και Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.
Θελήσαμε κάποτε να συναντηθούμε μα αυτή η αναζήτηση από ανασφάλεια της Γυναίκας σε έκανε να ψάχνεις γιά τόπο και διεύθυνση όμως τό'ξερες πως να γνωριστούμε ήταν δύσκολο Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Σόρυ που ξέφυγα, τη φόρα μου έδωσε κάτι που διάβασα χθές νωρίς τ'απόγεμα που γύρισα από ούζο με κάτι ξώφαλτσες άδειες φανταχτερές. Τζίφος γι'αυτές, μόνο κάτι λάγνες ματίες από τα δίπλα τραπέζια μάζεψαν, τίποτα δέν είχα γιά να χάσω (εκτός από την επανάληψη του "O Πρίγκιπας" του Κασόλα του Μήτσου, τον γνώρησα τυχαία κάποτε στο Διδυμότειχο, μεγάλος αφάσιος φραμπαλατζής και το μάτι γύρω-γύρω) ...- αντίθετα κέρδος μιά μέρα είχα και μιά ακόμη πιστοποίηση πως η τρέλα μου δέν είναι του τρελού και το σύμπαν μου υπάρχει παράλληλα με τα σύμπαντα κι'άλλων της θύελας όρθιων. Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο:
Συγκλονιστική μαρτυρία για τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη
http://blogs.sch.gr/2gympeip/files/2...ibaditis-1.jpgτου Μανώλη Πρατικάκη
Ο Μανόλης Πρατικάκης διηγείται το παρακάτω περιστατικό για τον Τάσο Λειβαδίτη:
Θα περιγράψω ένα περιστατικό σχετικά με δημοσίευση ποιημάτων του Λειβαδίτη σε περιοδικό, γιατί νομίζω ότι έχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον, καθώς εμπλέκονται σ’ αυτό και άλλοι σημαντικοί ποιητές. Το 1988 ήταν τα δεκάχρονα του περιοδικού «Το Δέντρο» και στο πανηγυρικό τεύχος ο Μαυρουδής και ο Γουδέλης θέλησαν να τιμήσουν τον Λειβαδίτη, με πρωτοσέλιδα ανέκδοτα ποιήματά του.
Ο Μαυρουδής γνώριζε την φιλία μου με τον Λειβαδίτη και με παρακάλεσε να μεσολαβήσω για τη συγκατάθεσή του και να έρθουν τα πρωτότυπα κείμενα στα χέρια τους. Πράγματι τηλεφώνησα στον Λειβαδίτη, του εξήγησα την πρόθεση του περιοδικού και εκείνος συμφώνησε. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του και μου έδωσε τα ποιήματα, τα οποία και έδωσα στο «Δέντρο». Το περιοδικό όμως είχε ζητήσει συνεργασία, για το ίδιο, πανηγυρικό τεύχος και από τους Ρίτσο, Καρούζο, Βρεττάκο, κ.λ.π. Προσωπικά αγνοούσα τα ονόματα των άλλων συνεργατών πλην του Λειβαδίτη. Δέκα μέρες, περίπου, αργότερα με παίρνει τηλέφωνο ο Λειβαδίτης. Άρχισε διστακτικά να μου λέει ότι δεν ήταν απαραίτητο να μπουν «πρώτα» τα ποιήματά του, και κάτι τέτοια. Του απάντησα ότι η επιλογή ήταν πηγαία, ότι «ήταν μια επιλογή εκτίμησης και αγάπης σ’ εσένα και το έργο σου» κ.λ.π. «Καλά παιδί μου», απάντησε, όπως συνήθιζε με τους φίλους του. Την επόμενη άλλο τηλεφώνημα, γύρω από το ίδιο θέμα με αυξανόμενη αγωνία. Παρά τις εξηγήσεις μου, που προς το παρόν τον έπειθαν, επανερχόταν εναγωνίως. Όταν τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, απάντησε αρνητικά. Όμως όπως έμαθα αργότερα, υπήρχε. Στο μεταξύ ο Νίκος Καρούζος, αυτός ο σπουδαίος ποιητής, φίλος επίσης, και με πιο συχνές συναντήσεις, είχε μάθει τη μεσολάβησή μου για τα ποιήματα του Λειβαδίτη στο «Δέντρο». Με παίρνει, λοιπόν, έξαλλος, σ’ ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα, βρίζοντας τους υπεύθυνους του περιοδικού και αφήνοντας αρκετές αιχμές για τη δική μου μεσολάβηση. «Τον Φίλο σου τον Λειβαδίτη», όπως έλεγε συχνά με κάποια ζηλόφθονη σκοπιμότητα. Πάνω από μισή ώρα φώναζε με ένα βάναυσο επίμονο, δαιμονικό αλλά συγκρατημένο λόγο: «κανείς ζωντανός δεν μπορεί να προηγηθεί από μένα, να το πεις στους φίλους σου, στον άθλιο Μαυρουδή και τον τρισάθλιο Γουδέλη, ας μην τολμήσουν…σαράντα χρόνια τώρα μου χρωστάει η Ελλάδα…κανένας ζωντανός», επαναλάμβανε για πολλοστή φορά ως συνήθιζε, «μόνο οι νεκροί μπορούν να προηγηθούν, μόνο οι νεκροί», κ.ο.κ. Προσπάθησα μάταια να τον καθησυχάσω. Επαναλάμβανε σαν από μαγνητόφωνο τις ίδιες ακριβώς φράσεις, σα μια οργισμένη μηχανή που ήξερε να χρησιμοποιεί μόνο αυτές τις λέξεις, με αυτήν την αλληλουχία, με την ίδια αδιάλειπτη οξύτητα και οργή. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την επομένη. «Αλλά οι άθλιοι ας μην τολμήσουν» ήταν η επωδός. Όταν έκλεισε ήρθε μπροστά μου η ήρεμη, καλοσυνάτη μορφή του Λειβαδίτη, ο διακριτικός, γεμάτος δισταγμούς λόγος του, που «απαιτούσε» ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που απαιτούσε ο μαινόμενος Καρούζος. Τι διαφορά! Έβλεπα μπροστά μου δυο ειδών παραλογισμούς, που μόνο από καλλιτέχνες μπορούσαν να εκφραστούν. Όταν αργότερα βρέθηκα στο σπίτι του Λειβαδίτη, σε μια στιγμή που εκείνος έλειπε, η γυναίκα του η Μαρία, πολύ εμπιστευτικά μου αποκάλυψε ότι ο Τάσος δεν θέλει να είναι πρωτοσέλιδο «γιατί θα στεναχωρηθεί και θα θυμώσει ο Γιαννάκης», δηλ. ο Ρίτσος, μου είπε χαμηλόφωνα. Και πρόσθεσε, σχεδόν φοβισμένη: «Έχει κάνει και τρεις μήνες να του πει καλημέρα, σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις. Πρέπει όλα να περνούν από την έγκρισή του. Ο Τάσος τον σέβεται, τον θεωρεί δάσκαλό του, αν κι εκείνος δεν παύει ποτέ να μας το υπενθυμίζει, αλλά και τον φοβάται. Συχνά για τέτοια, τον κρατά σε καραντίνα, πράγμα που ο γλυκός μου ο Τάσος, δεν μπορεί να αντέξει. Εσύ ξέρεις πόσο καλός και πόσο εύθραυστος είναι. Ο Ρίτσος έμαθε για το πρωτοσέλιδο του «Δέντρου» και ήδη μας έκανε αρκετούς υπαινιγμούς, ξέρει εκείνος τον τρόπο», πρόσθεσε. Ήταν η Τρίτη κατά σειρά έκπληξή μου.
Όταν την επομένη μου τηλεφώνησε ο Λειβαδίτης, για το γνωστό θέμα, του είπα, σχεδόν, οργισμένος. «Ε, ως εδώ, Τάσο. Τα ποιήματά σου θα μπουν πρωτοσέλιδο. Οι τιμές και τα πρωτοσέλιδα του Ρίτσου δεν μετριούνται. Δεν έχεις δικαίωμα να αποποιηθείς μια τιμή που σου κάνει ένα περιοδικό. Μη με ξαναπάρεις γι’ αυτό το θέμα, τέρμα και τελεία. Ο Ρίτσος έχει μπουχτίσει, αλλά παραμένει άπληστος. Ως εδώ». Φαίνεται ότι η οργή μου τον ανακούφισε. Καταλάβαινε επίσης πως είχα αντιληφθεί την πηγή της αγωνίας του. Και ότι με είχε εξοργίσει η αιτία αυτής της αγωνίας, αυτή η καταπιεστική μηχανή, η ρετουσαρισμένη με τόσο τέλεια και ατελείωτη απρέπεια, στο όνομα της φιλίας και της ιδεολογικής ανιδιοτελούς συντροφικότητας – τι κούφιες λέξεις!
Σ’ αυτό το περιστατικό η μοίρα θέλησε να παίξει ένα μακάβριο παιχνίδι. Πριν κυκλοφορήσει το τεύχος του «Δέντρου» με τη συνεργασία αυτών των κορυφαίων ποιητών, ο Λειβαδίτης εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, και μετά από δύο εξάωρα χειρουργεία για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, στα οποία, με παράκληση του ποιητή, ήμουν παρών, πεθαίνει. Ένας τεράστιος, απρόβλεπτος θρόμβος (μοναδικός στα χρονικά της Αγγειοχειρουργικής κλινικής), έφραξε το μόσχευμα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες, κατέληξε. Φαντάζομαι ότι ο Καρούζος θα έμεινε άναυδος. Τώρα πια θα μπορούσαν άνετα να τεθούν σε εφαρμογή οι αφορισμοί του. «Οι νεκροί προηγούνται». Τον είχε προλάβει η πραγματικότητα. Και φυσικά, ούτε ο Ρίτσος θα τολμούσε να απαιτήσει υπακοή από τον νεκρό «μαθητή» και σύντροφο στους αγώνες και την τέχνη. Όταν αργότερα συνάντησα τον Καρούζο στο γνωστό στέκι της πλατείας Μαβίλη, μου επανέλαβε μ’ εκείνη τη βραχνή μεταλλική φωνή του «οι νεκροί όντως προηγούνται…είδες φίλε μου τι παιχνίδι μας έπαιξε η τύχη;». Μόνο που τώρα η φωνή του είχε ένα ράγισμα, ένα θάμπωμα. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι αισθάνθηκε τον παραλογισμό του και ότι είχε ίσως την υποψία ότι με την άγρια εμμονή του οδήγησε (σε επίπεδο μεταφυσικής) τα πράγματα, έτσι, που να προηγηθεί ο Λειβαδίτης, αλλά όχι βέβαια ζωντανός.
Στο σπίτι του νεκρού πια Λειβαδίτη είχαμε μαζευτεί πολλοί. Ήταν εκεί και ο Ρίτσος. Έκλαιγε σπαρακτικά, με λυγμούς, απογυμνωμένος. Γέρος όσο ποτέ. Χωρίς κανένα φτιασίδι. Δίχως να σκέφτεται πως θα τον δει χωρίς τις προσωπίδες του ο κόσμος. Αφάνταστα γέρος, εύθραυστος και πελιδνός, αυτός με τις παλιές συντεταγμένες σοσιαλιστικές του βεβαιότητες με το αγέρωχο επιτηδευμένο ύφος που μας δήλωνε πόσο μακριά στεκόταν από ευτέλειες και ματαιοδοξίες. Ήταν καθισμένος εκεί, ένα θλιβερό ανθρώπινο κουρέλι με πραγματικούς λυγμούς και αληθινά δάκρυα. Πρώτη φορά τον έβλεπα αυθεντικό και γνήσιο. Ήταν η κατάρρευση ενός μύθου. Εκμηδενισμένος, ξένος προς το ποιητικό του σώμα. Έκλαιγε για όλους και για όλα που είχαν καταρρεύσει και προ πάντων για τον ίδιο. (Βρισκόμαστε στο 1989 που μόλις είχε καταρρεύσει η Σοβιετική ΄Ενωση, ο Τσαουσέσκου, κ.λ.π.). Έκλαιγε μπροστά στο θάνατο ενός αληθινά Αγγελικού ποιητή.
Που δεν ήξερε τι θα πει μικρότητα.
Αθήνα, Μανόλης Πρατικάκης
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, Τεύχος 140, Απρίλιος- Ιούνιος 2008.
Το βρήκα και το αντέγραψα από εδώ (κλίκ)
Καλημερα Βοιντ,Quote:
Originally Posted by void
θα σου πω μετα την Παρασκευη που θα χω τα αποτελεσματα! ίσως και να ναι το ίδιο ή συναφες με το δικο σου ή κάποιο νευρο που μετακινηθηκε και απ εκει ξεκινανε όλα.
ετσι μπορει να σου ζητησω καμια ιδεα. τη γυμναστικη την εχω βαλει εδω και χρονια στη ζωη μου.. ελπίζω να μην χρειαστει να την κόψω.
ευχαριστω για τα ενθαρρυντικα/αισιοδοξα σου λόγια. κι εσυ κρατα γερα όπως ειπαμε!
marina38, θα κάνω υπομονή.. μέχρι να συνέλθω.
Ένα ντουβάρι χοντρό σαν πολυβολείου υπάρχει ανάμεσα στους δυό μας κι'όσο κοντά και νά'μαστε, κι'όσο και να ακουμπάμε τα χέρια τα κουρασμένα τα ρυτιδιασμένα τα μελανιασμένα απ' το μελάνι σ'αυτόν χαϊρι δέν έχει αγάπητή μου Μονρώ.
Στην γκλάβα μας έχουμε το στόμα το έχουμε γιά να μιλάμε γιά όσα περάσαμε και όσα νιώθουμε. Αυτή η ξεροκέφαλη δέν έχει μόνο αυτιά και μάτια γιά ν'αγοράζουμε
Οτι ο θεος μου δωρισε την υπομονη γιατι ηξερε ποσο θα τη χρειαζομουν στη ζωη μου...αλλα επρεπε να μου δωσει κ αλλη γιατι αρχισε να μου τελειωνει........
πιεσμενη... αυτους που ο θεος τους εχει φτιαξει για να χουν υπομονη, τους προικίζει από πολύ νωρίς με υπομονή, άφθονη για να χουν μέχρι τέλους! ψάξε καλά μέσα σου και θα δεις ότι υπάρχουν αυτα τα αποθέματα. .. αφού, δυστυχως δε γεννηθηκαμε όλοι πολύ τυχεροί.
Σκεφτομαι, ποσο δικιο ειχε το μωρο μου, ΣΕ ΟΛΑ! Μα σε τιποτε να μην πεσει εξω????
Ηρθε η ωρα και δικαιωθηκε πληρως… διοτι παντα ερχεται αυτή η ωρα ;)
Πριν λιγο μου ειπε
«στο ειχα πει μωρο μου ποσο σε ζηλευει η αστερω. Ποσους μηνες εχει που στο ειπα??? απο τοτε που την εστειλα στον διαολο! Με επιβεβαιωσε η χαζη και ξεφτιλιστηκε μονη της!!!!»
καναμε κατι γελια παλι στο σπιτι! :)
Να δω ποσους μηνες θα τον ακουω να μου το τριβει στην μυτη τωρα..
Το ειπες μωρο μου, το ειπες! Ειχες απολυτο δικιο, το παραδεχομαι! Λυπησου με πια!!! :Ρ
p.s. κι ειχαμε μια σκασιλα αν ξανασχοληθεις.. και παλι κλωτσια θα φας όπως κι απ ολους οσους παρακαλας (ακομα τρεχουν να γλυτωσουν απ το κυνηγι της απελπισμενης οι ερμοι)