αρρωστια στην καρδια μαστουρα στα μυαλα παντου και παντα θα μαστε κοντα
Printable View
αρρωστια στην καρδια μαστουρα στα μυαλα παντου και παντα θα μαστε κοντα
Nα και μια φορα που λεω οτι ειμαι ενταξει και αισθανομαι ωραια με την παρτη μου...
ΔΕ Σ' ΑΓΑΠΗΣΑ
Δεν είναι το πελάγιο βλέμμα σου που αγάπησα
Είναι ο παράφορος τρόπος που μ’ αγκαλιάζει.
Δεν είναι το γυμνό κορμί σου στα μουσκεμένα σεντόνια
Είναι το σχήμα του πόθου μου στο φως του πρωινού
Δεν είναι οι ευωδιές χίλιων μοσχόκηπων στ' ακροδάχτυλά σου
Είναι το δέρμα μου το πελιδνό που ανθίζει στο άγγιγμά σου
Δεν είναι το νάμα του αγριοκέρασου φιλιού σου
Είναι η δίψα μου που σβήνει στην κάψα του καλοκαιριού
Δεν είναι οι λάμψεις φωτιάς στα κρύσταλλα μάτια σου
Είναι το πάθος το ανείπωτο να λαμπαδιάσω, να καώ
Δεν είναι ο ναός σου ο δωρικός που σμίλεψεν ο χρόνος
Είναι η ζωή μου που τη χάραξε στο άγιο μάρμαρό σου
Μα τι είναι το μάρμαρο όταν δε γίνεται φως,
τι είναι ο βράχος όταν δε σκάει πάνω του το κύμα...
Γι αυτό, μη φύγεις.
Δε σ' αγάπησα, μα, αν φύγεις
θα 'χω μόνο εμένα να μην αγαπώ...
Πολλές φορές φεγγάρι μου δεν σε καταλαβαίνω τη μια βγαίνεις γελαστό την άλλη λυπημένο
Η πηγή κι η αιτία του κακού πάνω στη γη, βρίσκεται στην καρδιά του ανθρώπου που ηδονίζεται με τη σκληρότητα, την καταστροφή, την αυτοτιμωρία, τη βία και την ανταρσία.
Μάρκ Σλόνιμ , Οι αδελφοί Καραμάζοβ και ο δημιουργός τους
(Θεέ μου, τι δυστυχία!)
Ωστόσο, πόσο όμορφο τον κάνουν τον άνθρωπο, χαρά κι η ευτυχία! Πώς φτερουγίζει η καρδιά απ' τον έρωτα! Σα να θέλεις να μεταγγίσεις την καρδιά σου σε μιαν άλλη καρδιά, θέλεις όλα να 'ναι χαρούμενα, όλα να πανηγυρίζουν..
Λευκές Νύχτες
Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν το σκοτάδι. Τώρα που μεγάλωσα και πληρώνω τους λογαριασμούς του ρεύματος, άρχισα να φοβάμαι το φως.
Θα σημάνουν οι καμπάνες - 1966
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
1. Γρηγόρης Μπιθικώτσης
2. Χορωδία Τερψιχόρης Παπαστεφάνου
3. Γιώργος Νταλάρας
Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.
Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει
Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες
εγω σκεφτομαι να αρχισω να δαγκωνω και εγω αυτο ισως ειναι μια λυση
Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
'Αρα είσαι σκύλος άρα πρέπει να υπακούς στους ανώτερους της αγέλης και να εμείς δεν επιτρέπουμε εδώ τα δαγκώματα....τα δαγκώματα εκτός αυτού του χώρου!
ποσο ισχυει!!!Quote:
Originally Posted by elena60
Υπαρχουν μερες που τα βαζω με τον εαυτο μου. Οχι για τα λαθη που εκανα, αλλα για τις χαμενες ευκαιριες που ειχα.
Για τα ανεξερευνητα μονοπατια που δεν ακολουθησα και για τους χαμενους ερωτες.
Νιωθω πολλες φορες περιεργα. Οχι επειδη ειναι περιεργο το ΕΓΩ μου, αλλα γιατι βρισκω περιεργο τον κοσμο, την καθημερινοτητα μου και οτι με περιτριγυριζει
Και τελος βαριεμαι. Δεν βαριεμαι να παω στην δουλεια, βαριεμαι ομως την διαδικασια, το απολυτο και τους κακοπροαιρετους. Αυτους που νομιζουν οτι ειναι εξυπνοι ενω δεν εχουν δειγμα και αυτους που απλα δεν με συναρπαζουν
Είχε δίκιο η Βιτάλη όταν έλεγε τον στοίχο
Μαρία με τα κίτρινα
με βάση τα δεδόμενα
εδώ ο πλανήτης χάνεται
κι εσύ το παίζεις γκόμενα
με παραπέμπει σε μια παροιμία.....