περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

Ίντερ εγώ πια κουράστηκα να χρησιμοποιώ το Θεό σαν το σάκο του μποξ. Κάποιες στιγμές βέβαια τον \"ξαναθυμάμαι\" και τον...ξαναχρησιμοποιώ αλλά σχεδόν πολύ σπάνια. Περισσότερο πιστεύω οι όποιες ευθύνες - αν υπάρχουν - είναι ευθύνες ζωντανών και νεκρών παρά πνευμάτων.

Η weird λέει \"γιατι ο Θεος δεν υπακουει στη λογικη των ανθρωπων\". Το πιστεύω.
Απλά δεν ξέρω αν ότι μας συμβαίνει γίνεται για κάποιο λόγο ή όλα είναι απλά \"τυχαία γεγονότα\" δηλαδή αντί να συμβεί κάτι στο διπλανό σου τυχαία συνέβη σε σένα. Βέβαια αυτή η θεώρηση είναι πολύ σκληρή και τραγική γιατί μιλάμε για απώλειες και γενικά δύσκολες καταστάσεις και όχι απλά τυχαία γεγονότα. Μερικές φορές όμως καθώς σκέφτομαι τα δύσκολα γεγονότα της ζωής μου, κάποια λες και συνέβησαν για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό, αυτή την εντύπωση έχω. Ή ότι όταν συνέβησε ένα πολύ άσχημο γεγονός λες και κάποιος φρόντισε να υπάρχει μια προστασία (μια άλλη συγκυρία,ένας άνθρωπος) ώστε ο πόνος παρόλο που ήταν πολύ σκληρός να μετριαστεί έστω και λίγο... να αποφευχθεί ένα ακόμη εξίσου χείριστο γεγονός...
Βέβαια υπάρχουν και πολλές άλλες στιγμές που δεν μπορώ να βρω κανένα νόημα σε αυτές και που με γεμίζουν θυμό και απόγνωση...

\"ειναι ωφελιμο για μενα να μην κατηγορω, να μην αναρωτιεμαι για τη σταση του Θεου. Να επικεντρωνω αλλου την ενεργεια μου κατα την παλη μου με την ιδια τη ζωη(που περιεχει και το θανατο). Οτι βοηθαει τον καθενα.. \"
Έχω σπαταλήσει άπειρη ενέργεια στο να κατηγορώ ώρες, μέρες και νύχτες το Θεό. Πραγματικά όλη αυτή η ενέργεια πήγε χαμένη, τώρα καταλαβαίνω ήταν εντελώς ανώφελο...

κι εγω το καταλαβαινω οπως επισης ντρεπομαι μετα οταν αναφωνω Θεε μου.....
αλλα σε καθε ανθρωπινο νου με κριση αυτες οι ερωτησεις στο πουθενα ειναι καπου δικαιολογημενες
απο τη στιγμη που εμεις ο ανθρωποι ουτε τη ζωη εφηυραμε ουτε το θανατο απλα αναγκαζομαστε να τα υποστουμε!!!

Ο Λιαντίνης - ένας καθηγητής φιλοσοφίας - είπε σε μια διάλεξή του ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον που γνωρίζει ότι θα πεθάνει και ο ίδιος αλλά και κάθε άνθρωπος. Κανένα άλλο ον δε το γνωρίζει αυτό. Έτσι είπε ο άνθρωπος καλείται να κουβαλήσει αυτό το τρομερό φορτίο της γνώσης...Το πως είναι άλλο θέμα και άλλο η θεωρία άλλο η πράξη. Αναρρωτιέμαι αν και ο ίδιος μπόρεσε να το αντέξει...

Όχι να μη ντρέπεσαι για τίποτα, πρέπει να ξεσπάσεις σε αυτό το σάκο του μποξ, ακόμα κι αν είναι ο Θεός - για να έρθει κάποια στιγμή που θα τον αφήσεις. Τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτούργησε...

μακαρι να λειτουργησει κ σε εμενα γιατι το να γκρεμιζεται η πιστη σου γκρεμιζει κ την καθε ελπιδα

Σε μένα μπορεί να λειτούργησε αλλά δυστυχώς δε σημαίνει ότι ξαναβρήκα την πίστη που είχα κάποτε...

Ναι, είναι τραγικό να πιστεύεις ότι αυτός που σε προστάτευε και σε βοήθαγε ίσως σε κάποιες δύσκολες στιγμές, σε άφησε τόσο μα τόσο απροστάτευτη ή σου ΄στειλε μια τόσο μεγάλη δοκιμασία. Χάνεις όλη σου την ελπίδα και γεμίζεις απόγνωση γιατί πιστεύεις ότι είσαι πια εντελώς μόνη. Όπως το λες Ίντερ. Σε καταλαβαίνω.

Αν θες προσπάθησε όμως να τον ψάξεις, αν έχεις ανάγκη να πιστεύεις σε αυτόν, που πιστεύω ότι έχεις από αυτά που λες (και λίγο πολύ οι περισσότεροι έχουμε την ανάγκη αυτή κι ας ωρυόμαστε κάποιοι για το αν υπάρχει, καλή ώρα σαν κι εμένα). Να ψάξεις αν ήταν έστω και μια φορά παρών σε όλο αυτό το δρόμο της απώλειας και σε ότι σου συνέβησε από τότε. Ίσως σκεφτείς πως, ναι, ήταν παρών κάποια στιγμή, ίσως όχι. Εύχομαι από δω και πέρα να μη σε ξαναξεχάσει και να είναι πάντα δίπλα σου.

δεν ξερω πια
δεν νομιζω να ηταν διπλα μου η τουλαχιστον οχι τοσο εντονα ωστε να το νιωσω
κ πλεον δεν πιστευω στη βοηθεια του
τουλαχιστον αν υπαρχει μου αρκει να κατανοησει τις αντιδρασεις μου
αυτες που του ζηταω τα ρεστα

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ο Λιαντίνης - ένας καθηγητής φιλοσοφίας - είπε σε μια διάλεξή του ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον που γνωρίζει ότι θα πεθάνει και ο ίδιος αλλά και κάθε άνθρωπος. Κανένα άλλο ον δε το γνωρίζει αυτό. Έτσι είπε ο άνθρωπος καλείται να κουβαλήσει αυτό το τρομερό φορτίο της γνώσης...Το πως είναι άλλο θέμα και άλλο η θεωρία άλλο η πράξη. Αναρρωτιέμαι αν και ο ίδιος μπόρεσε να το αντέξει...

Όχι να μη ντρέπεσαι για τίποτα, πρέπει να ξεσπάσεις σε αυτό το σάκο του μποξ, ακόμα κι αν είναι ο Θεός - για να έρθει κάποια στιγμή που θα τον αφήσεις. Τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτούργησε...

---

Άσχετο-σχετικό........Ο Λιαντίνης μια ψυχική διαταραχή την είχε έτσι;;Δεν ήταν και ο πιο εντάξει......Ένας άνθρωπος που βάζει τέρμα στην ζωή του δεν είναι και ο πιο εντάξει....

Quote:

---

Originally posted by interappted
δεν ξερω πια
δεν νομιζω να ηταν διπλα μου η τουλαχιστον οχι τοσο εντονα ωστε να το νιωσω
κ πλεον δεν πιστευω στη βοηθεια του
τουλαχιστον αν υπαρχει μου αρκει να κατανοησει τις αντιδρασεις μου
αυτες που του ζηταω τα ρεστα

---

Ωραίο αυτό.......God..Does he exist???Αμφιβάλλω αν θα βρούμε ποτέ την αλήθεια....Μια νέα θεωρία συνδύαζε Θεό-Δαίμονες και Εξωγήινους..Πάμε καλά σκεφτόμουν όπως και το να ασχοληθώ με πιο απλά φιλοσοφικά ερωτήματα...

λοιπον μια που πιασαμε τα περι Θεου και ανθρωπων εχω να παραθεσω τη σελ. 150 απο το εγχειριδιο του πολεμιστη του φωτος, του Παολο Κοελιο. Δεν θυμαμαι πως το λεει ακριθως, θυμαμαι πως οταν το διαβαζα, ενιωσα πολυ κοντα σε αυτο.

περιπου θυμασαι τι λεει?σε παρακαλω!

Αγαπητη μου Ιντερ λεει αυτό
\"Υπαρχουν δυο είδη προσευχών. Η πρώτη ειναι αυτή με την οποία ζηταμε να γινουν συγκεκριμένα πράγματα, δοκιμαζοντας να προτείνουμε στο Θεο αυτό που πρεπει να κανει. Ο Θεος, που γνωριζει πολυ καλα το καλυτερο για τον καθένα, συνεχιζει να δρα οπως Τον συμφέρει. Και αυτος που προσευχεται μενει με την αισθηση οτι δεν εισακουστηκε.
Ο δευτερος τυπος πρεσευχής ειναι αυτος στον οποίο, ακομα και χωρίς να κατανοεί τους δρομους του Παντοδυναμου, ο ανθρωπος αφηνει να ολοκληρωθουν στη ζωή του τα σχέδια του Δημιουργού. Ικετεύει να τον γλιτώσει απο τα βάσανα, αναζητά τη χαρά στον Καλο Αγώνα, αλλά ποτέ - σε καμια στιγμή- δεν ξεχνάει να πει τη φράση \"Γενηθητω το θελημα Σου\".
Ο πελιμιστης του φωτος προσευχεται με το δευτερο τροπο.

Λεει ακομα παρακατω:
\"Μια μεγαλη ομαδα ανθρωπων βρισκεται καταμεσης του δρόμου που οδηγει στον Παραδεισο και τον φραζει.
Ο πουριτανος ρωταει\"Γιατι οι αμαρτωλοι?\"
Και ο ηθικολογος ουρλιαζει \"Η ***** θελει να συμμετασχει στο συμποσιο!\"
Ο φυλακας των κοινωνικων αξιων φωναζει\"Πως να συγχωρησουμε τη μοιχαλιδα, αφου αμαρτησε?\"
Ο μετανοημενος διαρρηγνυει τα ιματια του\"Γιατι να θεραπευσεις εναν τυφλο που σκεφτεται μοναχα την αρρωστια του και ουτε που θα σ\' ευχαριστησει?\"
Ο ασκητης κουναει τα χερια του\"Αφηνεις τη γυναικα ν\' απλωσει στα μαλλια σου πολυτιμο λαδι!Γιατι να μην το πουλησεις και ν\' αγορασεις τροφη?\"
Χαμογελωντας, ο Ιησους κραταει ανοιχτη την πορτα. Και οι πολεμιστες του φωτος μπαινουν, αδιαφορώντας για τα υστερικα ουρλιαχτα.

καταρχην σε ευχαριστω
καταδευτερον αυτα που εγραψες τα διαβασα με πολυ προσοχη
κ ξερω οτι θα τα σκεφτω πολυ
οπως σκεφτομαι πολυ το θρησκευτικο κ συχνα μετανιωνω που βρισκομαι ασεβης
απο την αλλη δεν παυω να πιστευω οτι εμεις οι ανθρωποι ευθυνομαστε για πολλα σην ζωη μας
αλλα απο την αλλη πολλα ειναι περα απο τις δυναμεις μας!κι ομως..
κ τελικα ποιος δεν θα θελε να πιστευει οτι υπαρχει ενας δημιουργος που ενδιαφερεται για μας κ μας συμπονει??

\"Άσχετο-σχετικό........Ο Λιαντίνης μια ψυχική διαταραχή την είχε έτσι;;Δεν ήταν και ο πιο εντάξει......Ένας άνθρωπος που βάζει τέρμα στην ζωή του δεν είναι και ο πιο εντάξει.... \"

Γι\'αυτό είπα και \"Αναρρωτιέμαι αν και ο ίδιος μπόρεσε να το αντέξει...\" Μάλλον τι αναρρωτιέμαι, δεν μπόρεσε.

:) Αυτά δεν είναι τα σχήματα τα οξύμωρα; Αυτός που διακήρυττε ότι όλη η ζωή μας πρέπει να είναι μια μελέτη θανάτου για να τη ζούμε αληθινά πήγε και έβαλε τέρμα...
Όπως και ο Μπουσκάλια που έγραφε \"Να ζεις, ν\'αγαπάς και να μαθαίνεις\" και...

Weird μου, τελικά υπάρχουν μερικά βιβλία μη θεολογικά βιβλία που σε κάνουν να θες να αρχίσεις να πιστεύεις... Όπως και άλλα θεολογικά που σε κάνουν να θες να πάψεις να πιστεύεις (δυστυχώς μου έδωσαν ένα τέτοιο στην πιο άσχημη στιγμή της ζωής μου και ήθελα να το κάψω!). Ακούγεται πολύ όμορφο το βιβλίο... Και θα συμφωνήσω με την Ίντερ σ\'αυτό:

\"κ τελικα ποιος δεν θα θελε να πιστευει οτι υπαρχει ενας δημιουργος που ενδιαφερεται για μας κ μας συμπονει?? \"
Ποιος;;; Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, δεν αντέχουμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εντελώς μόνοι, ειδικά όταν μας έχουν αφήσει αγαπημένα πρόσωπα. Υπάρχει η μεγάλη ανάγκη να πιστέψουμε ότι κάποια πατρική ανώτερη δύναμη υπάρχει...και ενδιαφέρεται...και συμπονεί...
Τι σημασία έχει αν υπάρχει; Μερικές φορές η πίστη σε κάτι έχει μεγαλύτερη σημασία από το αντικείμενο της πίστεως...Όταν κρατάει τον άνθρωπο όρθιο...

Η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη μπορεί να βοηθήσει πολύ έναν άνθρωπο να ξεπεράσει το πένθος κι οποιεσδήποτε άλλες δυσκολίες. Η πίστη όμως ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αυτή κρατάει ζωντανούς αυτούς που μένουν πίσω και τους δίνει ελπίδα ότι θα ξανασυναντήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ίσως να ακούγεται αφελές για κάποιους, αλλά βλέπω γύρω μου, αυτούς που δεν πιστεύουν, πόσο δύσκολα περνούν το πένθος, πόσο δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην νέα κατάσταση. Από την πρώτη στιγμή που έχασα τον μπαμπά μου, τον ένιωθα δίπλα μου, να με κοιτάει, να είναι κοντά μου, να ακούει τα παράπονά μου, να με φροντίζει. Η μητέρα μου απ\'την άλλη που δεν πολυπιστεύει, δυσκολεύεται ακόμη να το ξεπεράσει. Για το αν υπάρχουν οι ψυχές και η μεταθάνατον ζωή, δεν φτάνουν μόνο τα βιβλία για να το πιστεψει κανείς. Κι αυτό βίωμα είναι. Έχω ζήσει καταστάσεις που με κάνουν να πιστεύω ακράδαντα στην πνευματική φύση των ανθρώπων. Κι αυτή η φύση δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη θρησκεία. Τα ζητήματα αυτά τα αντιλαμβάνεται καθένας με τον τρόπο του.