Quote:
Originally posted by anwnimi
\"οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή του ανθρώπου..Και η απόρριψή τους στιγματίζει όσο τίποτα άλλο....\"
Συμφωνώ και επαυξάνω Kassi μου! Και ισχύει και για τη δική μου ζωή 100%!
Απλά δε συμφωνώ με αυτό καλή μου:
\"Αν ο πατέρας σου ήθελε να σε σκοτώσει τότε τι θα θέλουν οι άλλοι άντρες από εσένα;;; \"
το θέμα εδώ είναι πως το βιώνει ο άνθρωπος..Σαν λογική σκέψη συμφωνώ μαζί σου αλλά το βίωμα είναι πιο σημαντικό για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας...Ναι όλοι οι άντρες δεν είναι φονιάδες αλλά αυτό δεν με βοηθάει όταν ξέρω ότι ο πατέρας μου πήγε να με σκοτώσει και με έσπαγε στο ξύλο κάθε φορά που του έδειχνα την γυναικεία-ευαίσθητη πλευρά μου......
Γιατί όπως είπαν και τα αλλα παιδιά είμαστε όλοι διαφορετικοί!
\"Και ας πάρει και επιτέλους κάποιος τις ευθύνες και ας μην καταπίνει όλες τις αναποδιές για όλους και όλα η Ίντερ..Αυτή φταίει που πέθανε ο άντρας της,που δεν ήταν καλή σύζυγος,που δεν ήταν καλή κόρη,που δεν είναι η καλύτερη μάνα που που που......Ε έλεος...... \"
Εννοείται ότι η Ίντερ δεν έχει την ευθύνη των κακών πράξεων των γονιών της. Όπως και κανένας από εμάς.
και πάλι..Άλλο το τι εννοείται και άλλο το πως το βίωσες...
Το πιο άσχημο αντίκτυπο που έχει ένα κακό μοντέλο οικογένειας στα παιδιά ξέρεις πιο νομίζω ότι είναι;
Ότι οι επιλογές των ενηλίκων πια παιδιών είναι τέτοιες που υποσυνείδητα προσπαθούν να αναπαράγουν τον ίδιο πόνο που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία... Γιατί αυτό έχουν μάθει... Γιατί αυτό νομίζουν ότι είναι το \"φυσιολογικό\". Και γιατί προσπαθούν μέσα από από αυτόν τον πόνο να εξηλεωθούν, να τον μετατρέψουν σε χαρά... Έτσι μπορεί να διαλέξουν λάθος άνθρωπο, λάθος φίλους κτλ. Αλλά ακόμα και σωστό άνθρωπο να επιλέξουν που να τους αγαπά πραγματικά, θα τους φανεί τόσο άνοστο και άνευ ενδιαφέροντος το πράγμα που θα νιώθουν δυστυχείς. Όταν τα διάβασα αυτά σε ένα βιβλίο \"Γυναίκες που αγαπούν πολύ\" συγκλονίστηκα! Σαν να έγραφε για μένα... Το πιστεύω απόλυτα αυτό το σκεπτικό...
Η λύση; Απλή μα και τόσο δύσκολη γιατί θέλει πολύ πολύ δουλειά...
Την είπες ήδη Ίντερ:
\"να απεγκλωβιστεις απο τα ψυχολογικα των πρωτων παιδικων χρονων
ως ενηλικας απλα τα καταλαβαινεις κ προσπαθεις το περισσοτερο δυνατον να ζεις χωρις τα οσα σκατα σε γεμισαν \"
Πως; Αγαπώντας πραγματικά τους εαυτούς μας!
Και όπως σε πολλές απόψεις μου συμπληρώνω:
Τα λέω για να τα ακούω και εγώ η ίδια!
