Originally Posted by
Vagabond
Αν τον σκέφτεσαι ως κάποιον που θα ήθελες να είσαι μαζί του, πρέπει να ξεπεράσετε την ντροπαλότητά σας και να συναντηθείτε.
Αν σε ικανοποιεί να είσαστε συναισθηματική στήριξη ο ένας στον άλλον πλατωνικά, δεν είναι επιλήψιμο. Δεν καταλαβαίνω τα απόλυτα - ναι κυκλοφορούν στο νετ ηλίθιοι, λιγούρια, καθίκια, κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά πρώτον το ίδιο είναι και στον έξω κόσμο, και δεύτερον στο νετ κυκλοφορούν και μια χαρά άνθρωποι - εκτός αν όλοι εμείς (και ο καθένας για τον εαυτό του) που καθόμαστε και λέμε εδώ μέσα που νετ είναι, μην το ξεχνάμε, πράγματα που συχνά δεν ξέρει κανείς στον κύκλο μας, θεωρούμε ότι είμαστε καθίκια και ηλίθιοι.
Πιστεύω ότι και οι δυο σας ήσασταν σε φάση που αποζητούσατε τρυφερότητα και επικοινωνία, ίσως και στήριγμα, όταν βρήκατε ο ένας τον άλλο. Η απόσταση εξιδανικεύει, κι έτσι το θεωρώ μια χαρά φυσιολογικό να ερωτευτεί κανείς από μακριά (και ναι, να γίνεται χάλια και να κλαίει όταν νιώθει ότι σε χάνει - δλδ κανένας σας δεν έχει γίνει κομμάτια όταν πχ έπιανε γκόμενο/γκόμενα το άτομο με το οποίο ήσασταν ερωτευμένοι ανεκπλήρωτα? Αν τα είχατε πει και λίγο παραπάνω και μετά σας έδειχνε αδιαφορία, δεν θα κλαίγατε? Εγώ η εξωγήινη πάντως μια χαρά χάλια γινόμουν όταν ο τύπος που ήμουν ερωτευμένη έτρεχε πίσω από την πρώην του κι εμένα δεν... πχ). Η παγίδα είναι αν θα άντεχε όλο αυτό την καθημερινή τριβή ή στηρίζεται περισσότερο στην εξιδανίκευση και σε κάτι που τελικά δεν είναι πραγματικό αλλά πλασμένο στο μεγαλύτερο μέρος από την φαντασία σας. Ξέρω περιπτώσεις που ίσχυσε τελικά το πρώτο, και περιπτώσεις που ίσχυσε το δεύτερο. Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι ισχύει εδώ, ούτε εσύ η ίδια αν δεν το τεστάρεις.
Τώρα το ότι λέγεται ακόμα κι εδώ μέσα ότι κάποιος που "ε, θα έχει κάποια καταθλιψούλα, κάποια οικογενειακά" είναι προβληματικός και θα πρέπει για αυτό να κόψει κανείς λάσπη, πώς να το σχολιάσω? Από ό,τι φαίνεται το στίγμα καλά κρατεί, και φως στον ορίζοντα δεν...
Το βασικό είναι άλλο, γιατί στην τελική δεν νομίζω ότι έχει κανένας μας αρμοδιότητα ή δικαίωμα να το παίξει κηδεμόνας στον άλλο... εσύ πώς νιώθεις μέσα σε όλο αυτό? Σε εσένα χτυπάνε πράγματα ως υπερβολικά, ανησυχητικά? Νιώθεις σε κάποια σημεία άβολα? Αν ναι, να μην τα αγνοήσεις για να ζήσεις το παραμύθι, να τα δουλέψεις στο μυαλό σου. Αν όχι, και το μόνο που σε προβληματίζει είναι το ότι αυτός θέλει να το κρατήσει εντελώς πλατωνικό ενώ εσύ όχι, πρέπει να το θέσεις επί τάπητος πολύ ρεαλιστικά, να καταλάβει ότι για εσένα είναι σημαντικό, και για να κάνω λίγο και τον μάντη, να σου εξηγήσει *ακριβώς* ποιο είναι το πρόβλημα που τον κολλάει... δεν πιστεύω ότι είναι απλά ότι είναι ντροπαλός. Πιστεύω ότι κάποιο στοιχείο του εαυτού του έχει δαιμονοποιήσει και πανικοβάλλεται στην σκέψη να το δεις. Μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό όσο το ότι είναι σχετικά άπειρος στις σχέσεις και στο μυαλό του να έχει φτιάξει ολόκληρο καταστροφικό σενάριο στο οποίο δεν αποδίδει καλά στο σεξ κι εσύ τον απορρίπτεις με άσχημο τρόπο - ένα παράδειγμα λέω. Μπορεί να είναι και κάτι πιο σοβαρό όμως, το οποίο θα πρέπει να το ξέρεις αν είναι να είστε μαζί ή "μαζί", και να αποφασίσεις μόνη σου αν και πώς προτίθεσαι να το χειριστείς.
Κάτι ακόμα, ψιλοάσχετο, και μπορεί να κάνω και λάθος... διαβάζω το θέμα σου από την αρχή, και κάποιες φορές νιώθω ότι ίσως με αυτά που σου γράφουμε σε κάνουμε να ντρέπεσαι και να μπαίνεις στο τριπάκι να λες "ναι είναι υπερβολικό/παράξενο αυτό", ενώ ίσως δεν νιώθεις έτσι, ίσως γιατί σκέφτεσαι ότι αν πεις το αντίθετο θα σε χαρακτηρίσουμε κάποιοι "προβληματική" και δεν θα σε πάρουμε στα σοβαρά... αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα σου πω κάτι και πέτα το αν δεν το θες - είμαστε ένα μάτσο ξένοι και να μας έχεις γραμμένους στα παλιά σου τα παπούτσια αν σε χαρακτηρίσουμε και σε απορρίψουμε χωρίς καλά καλά να σε ξέρουμε. Να μην ντρέπεσαι για ό,τι πιστεύεις και ό,τι νιώθεις, είσαι αυτή που είσαι και όποιος γουστάρει στην τελική. Αν πάλι κάνω λάθος και δεν παίζει κάτι τέτοιο, χαίρομαι.