αντιγραφω....
Ας προσπαθησουμε να φανταστουμε τον εαυτο μας ως παιδι το οποιο κρεμεται με το νυχτικο του επι τρεις ωρες απο τον τοιχο και στο διαστημα αυτο η μητερα του το εγκαταλειπει αφηνοντας το στο ελεος ενος μαινομενου πατερα, και στην συνεχεια ας προσπαθησουμε να φανταστουμε ποια συναισθηματα θα μας προκαλουσε κατι τετοιο. Αρνουμαστε να το κανουμε γιατι μια τετοια προσπαθεια ανακαλει στη μνημη μας παρομοιες καταστασεις τις οποιες δεν θελουμε με τιποτα να μας θυμιζουν. Τι μπορει να κανει ενα παιδι οταν αφηνεται μονο του με το φοβο και τον πανικο του, την ανισχυρη οργή του, την απογνωση και τον πονο? Ουτε να κλαψει δεν μπορει, ποσο μαλλον να φωναξει, αν δεν θελει να το σκοτωσουν. Η μοναδικη δυνατοτητα να απαλλαγει απο αυτα τα συναισθηματα ειναι να τα απωθησει. Η απωθηση ομως ειναι σαν την κακη νεραιδα του παραμυθιου. Θα βοηθησει εκεινη τη στιγμη αλλα το αντιτιμο για αυτη τη βοηθεια θα ερθει να το εισπραξει αργοτερα. Η ανισχυρη οργη αναβιωνει οταν το παιδι αυτο φερει στον κοσμο το δικο του παιδι, και εκει μπορει επιτελους να ξεσπασει, για αλλη μια φορα σε βαρος ενος ανισχυρου πλασματος.
Οταν ενα παιδι αναγκαζεται να διοχετευσει ολες τις ικανοτητες και την ενεργεια του στη διαδικασια της απωθησης, κι οταν επιπλεον δεν εχει ποτε βιωσει πως καποιος το αγαπαει και το προστατευει, τοτε αυτο το παιδι δεν θα ειναι σε θεση ουτε αργοτερα να προστατεψει τον εαυτο του και να οργανωσει τη ζωη του με ενα λογικο και εποικοδομητικο τροπο. Θα εξακολουθησει να βασανιζεται μεσα σε καταστροφικες σχεσεις, θα συνδεεται με ανευθυνους συντροφους και θα υποφερει απο αυτους δυχως να μπορει να αντιληφθει οτι σττην αρχη ολων αυτων των δεινων βρισκονται οι δικοι του γονεις. Η διαδικασια της απωθησης που εφερε εις περας το παρελθον κανει αδυνατη αυτη τη συνειδητοποιηση δρωντας αυτη τη φορα εναντια στα συμφεροντα του ενηλικου πλεον ατομου. Ό,τι ειχε απαγορευσει στον εαυτο του να αντιληφθει σαν παιδι, προκειμενου να επιβιωσει, στις περισσοτερες περιπτωσεις θα παραμεινει μια απαγορευμενη γνωση για ολη τη ζωη του.
Η σωτηρια λειτουργια της απωθησης στην παιδικη ηλικια μετουσιωνεται αργοτερα στον ενηλικο σε μια δυναμη καταστροφικη για τη ζωη. Γιατι αν η μητερα που εγινε τελικα βρεφοκτονος ειχε τη δυνατοτητα να βιωσει συνειδητα το μισος απεναντι στον πατερα της δεν θα χρειαζοταν να απωθει τα συναισθηματα των παιδικων της χρονων και δεν θα εκανε τελικα φονο. Θα γνωριζε σε ποιον απευθυνεται το μισος της οταν βρεθηκε σε απογνωση, κατα τη διαρκεια του τηλεφωνηματος, και δεν θα επετρεπε να πληρωσει το παιδι της το τιμημα για αυτο. Η αλλοτε αναγκαια συναισθηματικη της τυφλοτητα την εκανε βρεφοκτονο και η τυφλοτητα ολης της κοινωνιας συμβαλλει ωστε αυτη η γυναικα να μην βρει ποτε βοηθεια. Γιατι ακομη και υστερα απο πολλα χρονια στη φυλακη ή επειτα απο πολλα χρονια ψυχοθεραπειας με αναμορφωτικο πνευμα, δεν θα ελευθερωθει απο το λανθανον μισος για τον πατερα της και το φοβο που της ειχε προκαλεσει οταν ως παιδι που εκλαιγε έπρεπε να τιμωρηθει. Διατρεχει τον κινδυνο να επαναλαβει το εγκλημα που εκανε και να θανατωνει ξανα και ξανα το παιδι που ουρλιαζει, το οποιο η ιδια δεν θα επιτρεποταν ποτε να ειναι, οσο η κοινωνια συμπεριλμαβανομενων των ψυχοθεραπευτων, κυριαρχειται απο το φοβο να αμφισβητησει τους γονεις .
