Quote:
Ευτυχισμένη μετριότητα ε; Όση ανακούφιση κι αν πράγματι δίνει,φοβάμαι πως ηχεί ως ηττοπάθεια στη συνείδηση μας... Βέβαια,εκ του αποτελέσματος,αφού έχεις εξαιτίας της φάει τα σκ@τ@,μια χαρά μετά τη φλερτάρεις... Αλλά την περίοδο του εξελικτικού σου αγώνα,τότε που φορτσάρεις,τότε που κι οι δικοί σου περιμένουν μόνο το καλύτερο από σένα,να τους κάνεις περήφανους,να εκπληρώσεις για λογαριασμό τους τα όνειρα που εκείνοι σκόρπισαν, φοβάμαι πως κανένας γονιός δε θ'ανακόψει τη φόρα σου για να σε προστατέψει από το ενδεχόμενο τίμημα μιας ζωής... Όλα εξάλλου γύρω μας λειτουργούν ανταγωνιστικά...Τα μηνύματα στα παιδιά περνούν τον συγκριτικό και τον υπερθετικό βαθμό... Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να εστιάσουμε στην ουσία του στόχου και όχι στο βαθμό του.Σ'αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά! Να μαθαίνουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τη γνώση,την άσκηση,τη συναναστροφή,τη δημιουργία,τη φύση,τη ζωή και κάθε μορφή της... Εξάλλου άμα αγαπάς κάτι σ'ελκύει να πάρεις τα μέγιστα από κείνο και κατ'επέκταση το κατέχεις,γίνεσαι πολύ καλός σ'αυτό, όχι όμως ως αυτοσκοπό,όχι με διάθεση ανταγωνισμού και υπερνίκησης των άλλων,αλλά ως φυσική συνέπεια αυτού που αγαπάς! Πρέπει όμως πρώτα οι ίδιοι οι γονείς να το κατακτήσουν αυτό για τον εαυτό τους και μετά με το ζωντανό τους παράδειγμα τους (γιατί αυτό ουσιαστικά περνά το μήνυμα στα παιδιά κι όχι οι νουθεσίες)να το κληροδοτήσουν στα βλαστάρια τους,σοφία και δώρο ζωής! Αλλά πώς εκπαιδεύονται οι γονείς;Πόσο τα έχουν βρει με τον εαυτό τους πριν τεκνοποιήσουν;Πόσο περιορίζονται στα βασικά, τα της επιβίωσης κι αφήνουν το ένστικτο για τα υπόλοιπα;Πόσο παραδέχονται ότι κι οι ίδιοι κάνουν λάθη και χρειάζονται βοήθεια; Μεγάλη κουβέντα,LSD μου...Τουλάχιστον ας ελπίσουμε να υπάρχει αγάπη κι ας αναλάβει εκείνη να τους φωτίσει για το καλύτερο δυνατό!
