Printable View
Αι σιχτίρ! Το τι ντράπηκα, το τι στενοχωρήθηκα, δε λέγεται! Όλα αυτά παρουσία τουλάχιστον δέκα ατόμων, όπου πήγαμε μετά σε ταβέρνα για ψάρι. Μου έκατσε άραγε το ψαροκόκκαλο στο λαιμό ή η κακία της συμπεθέρας, που τη θυμόμουν ακόμη? Γι' αυτό λένε η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει!
Αααχ, καλό μου γλυφιτζουράκι, δεν έχω άντρα. Αν είχα, ίσως και να τον έβαζα μπροστά, να αντιμετωπίσει αυτούς τους πικρόχολους. Οι φίλοι μου τι να πουν, άμα δε λέω εγώ. Μερικές φορές σε φέρνουν σε τέτοια δύσκολη θέση, ώστε δε μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά, μιας και θα χαρακτηριστείς κομπλεξική ή υστερική ή δεν ξέρω κι εγώ πώς. Υπομονή και κουράγιο. Κουράγιο και υπομονή. Αυτή είναι η συνταγή, μαζί με μία καλή δόση αισιοδοξίας για το μέλλον και μία πρέζα γνώσης του ποια είσαι και πώς πορεύεσαι στη ζωή.
Συγγνώμη καλή μου δεν το ήξερα :(
Υπάρχουν καποιοι άνθρωποι που μπορείς να τους μιλήσεις για τα πάντα χωρίς να σε πουν ούτε κομπλεξικό ούτε τπτ..
Αυτοί είναι οι αηθινοί μας φίλοι :)
Που διαπιστώνω ότι όλο και λιγοστεύουν.. Οι συνθήκες της, ζωής, η πίεση, δεν ξέρω και ας μην επεκταθούμε καλύτερα, γιατί θα το χοντρύνουμε το παιχνίδι!
Να πω οτι δε με αντιμετωπίζουν κάπως διαφορετικά κάποια άτομα που γνωρίζω το τελευταίο καιρό για 1η φορά θα είναι ψέμα. Βέβαια ποτέ δεν αντιμετώπισα και σοβαρά προβλήματα αλλά ρε γαμώτο με πιάνει το παράπονο. Τι στο διάολο, το ίδιο χαμένο κορμί παραμένω...
Και αυτό ενώ παραμένω παχύσαρκος, μου φαίνεται λόγω καχυποψίας θα δυσκολευτώ πολύ στις νέες γνωριμίες αν με το καλό φτάσω στο στόχο. Καλά, αν δω γνωστά άτομα που τα ξέρω χρόνια αλλά είμαστε του τύπου μακριά και αγαπημένοι να με προσεγγίζουν εκεί θα φρικάρω και ελπίζω να μην αντιδράσω άσχημα...
ολοι μας το εχουμε περασει αυτο...εμενα ο καημος μου ηταν οτι κανεις δεν καταλαβαινε οτι ημουν εγγυος..ολοι μου ελεγαν παχυνες λιγο ε?χαχαχαχαχα επειδη ειμαι ολη γεματη δεν καταλαβαιναν την κοιλια...προχτες περασα μια βολτα απο την παλια μου γειτονια και μεινανε οσοι με ειδαν με ανοιχτο το στομα...απο τη μια χαρηκα για το αποτελεσμα απο την αλλη οπως λεει και ο φιλιπ οι ιδιοι ειμαστε ρε π......μου δεν αλλαξαμε σε κατι...η πεθερα μου με κοιταει με θαυμασμο ενω παλιοτερα με μισο ματι....χεχεχεχεχε(υποχθονι� � γελιο)
Ορισμενες φορες νιωθω απιστευτο μισος γι αυτους τους ανθρωπους που μας "κοροιδευουν", λες και ειμαστε 10 χρονων παιδια. Η μηπως δνε ξερουμε τι εχουμε κανει στον εαυτο μας και σε τι επιπεδο εχουμε φτασει. Εγω ξαναπηρα 30 κιλα που ειχα χασει και η μελλοντικη πεθερα μου ειπε παχυνατε και κανατε κοιλιες (αναφεροταν σε μενα και στον φιλο μου ο οποιος ναι μεν εχει παρει 10 κιλα αλλα ηταν κοκκαλο) η οποια μια ζωη μιλαει με στομφο για το κορμι της και οτι δεν παχαινει(λες και με νοιαζει, και η μανα μου δεν παχαινει 1,73 υψος 57 κιλα). Τελος παντων μετα ειπα στον φιλο μου να μην κανει πικροχολες παρατηρησεις η μητερα του και αφου της το πε εσπευσε να δικαιολογηθει λεγοντας οτι αναφεροταν στον φιλο μου μονο (χαχαχα στον πληθυντικο λολ). Επισης παντα εχει να πει κακο λογο για την αλλη νυφη της και για τα κιλα και πισω απο την πλατη της και παντα κρατιεμαι μην ανοιξω το στομα μου, απο τον εκνευρισμο μου θα μιλησω ασχημα το ξερω.
Τελος ρε παιδια εμενα παντα με κοροιδευαν οταν ημουν παχια δλδ απο ατομα στο δρομο να μου φωναζουν πως εισαι ετσι, χασε κανα κιλο κλπ. Παρατηρησα οτι απο αυτα γινομουν απιστευτα επιθετικη και δεν μιλαω μονο φραστικα αλλα και σωματικα. Τελευταια φορα αν θυμαμαι καλα το 2006 και ενω ειχα αδυνατισει, περπαταγα στο δρομο με ενα σαντουιτς απο εβερεστ και μου λεει ενας φαε χοντρουλα φαει, ε το σαντουιτς του το φερα καπελο τον στολισα με γαλλικα και οι φιλοι του μεινανε κοκκαλο. Ο τυπος ηταν μεθυσμενος βεβαια αλλα δεν με ενδιεφερε. Δηλαδη λες και εκπεμπω σηματα "ναι ημοπυν χοντρη κοριδεψε με κλπ"
Πιο μικρη δλδ 18 ας πουμε ελεγαν οι ξεδερφες της μανας μου οτι της τρωω το φαι οι αδερφες της μανας μου να μου δινουν συμβουλες να περιοριζω την ποσοτητα φαγητου ή ακομα χειροτερα οι γονεις μου στην εφηβεια να με λενε βοδι.
Anyway πλεον εχω καταλαβει με τα απο τοσο ανοιξε κλεισε στο σωμα μου πως ο κοσμος εχει αμετρητα κομπλεξ
Α και το καλυτερο, ενας πρωην μου που μου αρεσε οσο ημουν παχουλη μολις αδυνατισα ξαφνικα με προσεξε ε χαχα δεν ξερω γιατι αλλα τα εφτιαξα μαζι του απωθημενο
αααααααααααααααχ, αγαπητή sengaia, πολύ σε καταλαβαίνω!
Μετά από τόσα κιλά πάνω κάτω και μετά από τόσα σχόλια, μου φαίνεται ότι κουράστηκα να αναλύω την κατάσταση.....! Σε σχολιάζουν όταν είσαι στρουμπουλή, σε σχολιάζουν και όταν χάνεις κάποια κιλά!!! Η θεία μου είχε πει (αφού είχα χάσει περίπου 7-8 κιλά) "αδυνάτισες, μπράβο! Βέβαια θέλεις ακόμα να χάσεις καμία 15αρια!" Αυτό το άκουσα όταν ήμουν στην εφηβεία, όταν μετά από μια κρίση υποθυρειδισμού έφτασα 89 κιλά (1,70 ύψος)! Και φυσικά να μη μιλήσουμε για την αντιμετώπιση από τους τότε συνομήλικούς μου. Εκείνη την περίοδο είχα περάσει μία ωραιότατη κατάθλιψη, που ούτε θέλω να θυμάμαι.
Ακόμα είμαι, χμ, στρουμπουλούλα ας πούμε (64 κιλά), το θέμα είναι ότι πάντα, όπως είπες και εσύ, νιώθω το ίδιο, χοντρή. ʼσε που όταν μου λένε "πως αδυνάτισες έτσι, άλλος άνθρωπος έγινες" εκνευρίζομαι......ΕΕΕΕ ΗΕLLO??? Είμαι ο ίδιος άνθρωπος!!! Το ότι έχασα 25 κιλά δε σημαίνει ότι είμαι ΑΛΛΗ! Ουφ...ώρες ώρες νομίζω ότι θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα δω ότι έβλεπα όταν ήμουν 90 κιλά....
εγω νιωθω συνεχεια ενοχλημενη, απο πελατες στη δουλεια που μου κανουν σχόλια, απο φίλες που είναι στέκες και θέλουν να αδυνατίσουν κι άλλο (τάχα μου δήθεν), απο το πίσω μέρος του αυτοκινήτου που είμαστε 3 άτομα και νιώθω οτι κλέβω λίγο χώρο παραπάνω, απο οταν περπαταω με μια ομορφη κοπελα και ολοι γυρνανε να την κοιταξουν ενω εμενα οχι, απο τα σχόλια μερικών κομπλεξικών αγνώστων περαστικών στο δρόμο, όταν κοιτάω τα ρούχα μου για να διαλέξω τι να βάλω οταν είναι να βγω το βράδυ.... ο ρατσισμός πηγάζει απο μέσα μου αλλα και απο τους γύρω μου, και πως να μην ειναι και απο τους γυρω οταν εγω η ιδια δεν εκτιμαω τον εαυτο μου;
Δυστυχώς είναι φαύλος κύκλος.....Το τεράστιο ζητούμενο είναι να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, και κανενός τα σχόλια δε θα μας άγγιζαν...Ουσιαστικά καλά όμως, όχι μ@λ@κιες! Πφφφ, έτσι που είναι η κοινωνία μας και τα πρότυπα που προβάλει, που να βρεις την ησυχία σου! :S
πολυ ωραιο θεμα να πω και εγω κατα καποιο τροπο την ιστορια μου με τον ρατσισμο σαν παιδακι χοντρουλικο ειχα παρα πολυ ρατσισμο απο παντου ημουν ενα κλειστο αλλα απο την ακλη κοινωνικο παιδακι αν και οταν εμενα μονη περνουσα καταστασης καταθλιψης ξαφνικα ομως στην εφηβεια γυρισε το κλειδι στον εγκεφαλο και ειπα τερμα τερμα δεν θα το ξανα επιτρεψω ξανα αυτο για κανεναν ουτε καν και στον ιδιο μου τον εαυτο και ετσι απο τοτε εγω και ο ρατσισμος δεν εχουμε σηναντηθει ποτε ξανα ποτε αααα περα απο μια φορα σε μια δουλεια πριν 5 χρονια οπου ηταν η καλυτερη στιγμη της ζωης μου το απολαυσα οσο δεν παει και θα σας την πω πηγα σε ενα μαγαζι για πωλητρια και μου λεει ο υπευθυνος συγνωμη κοπελια εισαι πολυ ομορφη και πολυ γλυκια και κοινωνικη αλλα εγω θελω στο μαγαζι μου κοπελες να πουλανε τα ιδια μεγεθοι που πουλαω του λεω λοιπον οκ γλυκιε μου αλλα σου παω ενα στοιχημα πως αν με παρεις δοκιμαστικα για 2 μερες και πουλησω λιγοτερα ρουχα απο μια αλλη σου πωλητρια θα σου πληρωσω εγω τα υπολοιπα ρουχα (τι να κανω μαρεσει να ρισκαρω και πιστευω σε εμενα πολυ χααχ)και ετσι εγινε σε 2 μερες του εκανα τετοιο τζιρο που οπως μου ειπε ειχε 2 χρονια να κανει και μου προτεινε να μου κανει προσληψη απο την δευτερη μερα ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΓΥΡΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΑΛΙΚΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΦΕΥΓΩ ΡΓΩ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑ και ετσιιιιιιι ενιωσα υπεροχααααααα σας κουρασα το ξερω αλλα αυτοπου θελω να πω ειναι κατα ποσο επιτρεπουμε εμεις τον ρατσισμο προς εμας πρεπει να αγαπαμε τον εαυτο μας και το καθε ελλατωμα πανω μας ακομη και τα κιλα και τα στραβα ποδια και το υψος και ολα μας!!!!!!!!!
Το πρωτο ειναι οτι δεν εχουμε αυτοπεπιθεση κ δεν εκτιμαμαι εμεις τον εαυτο μας.Τους επιτρεπουμε να μας φερονται ετσι.Αλλα εγω οταν κανουν ενα ασχημο σχολιο πληγωνομαι,βουρκωνω κ δε λεω τιποτε η συνεννω κ αυτοσαρκαζομαι.Αλλα αυτο που με πειραζει πολυ ειναι οτι με το παχος γινεσαι πολιτης δευτερης κατηγοριας.Μεχρι κ ατομο χαμηλου βιοτικου επιπεδου θεωρησαι.Τοβιωνω εντονα σε ενα συλλογο.Απο εκει που σεβονται τη γνωμη σου ξαφνικα γινεσαι χοντρη ισον χαζη.Ατομο για αγγαρειες.....Ελπιζω να αδυνατισω κ να ξαναγινω εξυπνη......
Αχ, κοριτσάκι μου, πόσο σε καταλαβαίνω και πόσο δεν σε καταλαβαίνω ταυτόχρονα!
Το ποια είσαι και το τι αξίζεις το ξέρεις μέσα σου καλά. Ο ρατσισμός υπάρχει και όντως εμείς το επιτρέπουμε. Αλλά αυτό γιατί ξέρουμε πώς υπήρξαμε κάποτε. ʼρα, πρώτα εμείς μαστιγώνουμε τον εαυτό μας. Η ηττοπάθεια είναι γραμμένη στη φάτσα μας και αυτό δίνει το έναυσμα στον κάθε άσχετο να μας πληγώσει, προκειμένου να εκτονώσει τα προσωπικά του απωθημένα.
Όταν με το καλό αδυνατίσεις δεν θα γίνεις εξυπνότερη. Ομορφότερη και υγειέστερη ίσως. Ίσως και να μάθεις να αναγνωρίζεις ευκαιρίες και συμπεριφορές, που πριν, καλυμμένη κάτω από τον μανδύα των κιλών σου αγνοούσες, αλλά μέχρις εκεί.
Δυστυχώς ο ρατσισμός υπάρχει σε όλους τους τομείς και σε όλες τις ηλικίες. Και δυστυχώς, είναι και ανάλογος με τα παραπανίσια κιλά! Στα 5-10 κιλά παραπάνω, δεν έχεις ιδιαίτερα προβλήματα, αν η ζυγαριά όμως ανεβαίνει πολύ ψηλότερα, είναι περισσότερα και τα σχόλια και οι ματιές και τα χαχανιτά κι ο αποκλεισμός από το κοινωνικό περιβάλλον...
Λοιπόν, εγώ έχω να συμπληρώσω και κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει στη δική μου συμπεριφορά. Όταν ήμουν με λίγα κιλά παραπάνω από το φυσιολογικό, ήταν διαφορετική κι η συμπεριφορά μου κι ο δυναμισμός μου. Δεν χρειαζόταν ν'αποδείξω σε κανέναν τίποτα πνευματικά, απλά ήμουν η Ειρήνη (κι αν θέλετε, χωρίς να θεωρηθώ πολύ ψώνιο, η Ειρήνη με την ωραία κι ανανεωμένη εμφάνιση). Τώρα που είμαι πάνω από 100, νιώθω εγώ η ίδια πως πρέπει ν'αποδείξω στους άλλους πολλά! Πρέπει π.χ. να'χω περισσότερο τσαμπουκά, να δείξω ότι είμαι (και να είμαι βέβαια) πολύ καλή στη δουλειά μου, να αποδεικνύω την εξυπνάδα μου κτλ. Εντάξει, έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε κι έχει αλλάξει κι ο τρόπος σκέψης μου και τα δεδομένα στη ζωή, αλλά πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καλύψει το κενό της εξωτερικής εμφάνισης με το μυαλό και την οξυδέρκεια. Είμαι καλά γιατρέ μου;;;
Αγκρίνο κι επαυξάνω :) Μπράβο ʼβα μ κι εγώ διαβάζωντας την συζήτηση αυτή αυτό συνειδητοποιώ.. Γιατί ρε κορίτσια, μή μου πείτε ότι μόνο επειδή είμαστε υπέρβαρες μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά; Υπάρχει το φύλο μας, η ηλικία μας, το μορφωτικό μας επίπεδο. Αλλά εκεί δεν μας πειράζει τόσο, γιατί έχουμε τα κεκτημένα από αγώνες άλλων καί αυτός που μας εξεφτέλισε χάνει κύρος στο κεφάλι μας.Quote:
Originally posted by Ava
Το ποια είσαι και το τι αξίζεις το ξέρεις μέσα σου καλά. Ο ρατσισμός υπάρχει και όντως εμείς το επιτρέπουμε. Αλλά αυτό γιατί ξέρουμε πώς υπήρξαμε κάποτε. ʼρα, πρώτα εμείς μαστιγώνουμε τον εαυτό μας. Η ηττοπάθεια είναι γραμμένη στη φάτσα μας και αυτό δίνει το έναυσμα στον κάθε άσχετο να μας πληγώσει, προκειμένου να εκτονώσει τα προσωπικά του απωθημένα.
Αλλά αν μας την πει πώς είμαστε χοντρές; Θα τον αντιμετωπίσουμε με τέτοια περηφάνεια και σθένος όσο αν μας την έλεγε για το φύλο μας;; Ή θα νομίσουμε κάπου μέσα στο κεφάλι μας πώς ίσως έχει δίκιο; Ή θα σκεφτούμε πώς αυτός μεν το είπε, αλλά μάλλον όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο σκέφτονται -αλλά δέν το λένε-?
Μήπως να βουλώσουμε τ'αυτιά μας και σ'αυτόν τον ρατσισμό στη ζωή μας και να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας μία κι έξω. Κι αν θέλουμε να αλλάξουμε θα το κάνουμε για μας όχι για να βουλώσουμε στόματα. Γιατί, όποιοι μας προσβάλλουν όταν είμαστε παχουλές μή νομίζετε ότι θα σταματήσουν όταν θα είμαστε κανονικές!! Κάτι άλλο θα βρουνε!!
Όσο για τήν αισθητική που λέτε όλοι να σας πώ πώς η συνήθεια την επηρεάζει κατα ένα τεράστιο ποσοστό. Να δώσω ένα παράδειγμα, αν το περιβάλλον κάποιου αποτελείται απο αδύνατους/κανονικούς ανθρώπους με δυσκολία θα δεχτεί κάποιον υπέρβαρο, γιατί είναι κάτι ξένο, κάτι διαφορετικό. Και θα πεί ότι έχει να κάνει με "την αισθητική του"..
Λόγω σπουδών μία περίοδο πέρασαν από μπροστά μου κάθε λογής γυμνά σώματα, υπέρβαρα, αδύνατα, σκελετωμένα, υπέργηρα, ξυρισμένα, βουτηγμένα στο μελάνι. Και αντί να ξινίσω , συνειδητοποίησα ότι κάθε σώμα είναι όμορφο και μοναδικό, κάποιο μήνυμα περνάνε οι γραμμές του, και, κυρίως, μεταφέρει μία ψυχή μέσα του.
Αυτό με άλλαξε και από τότε δέ μ'ενδιαφέρει ποιός είναι αδύνατος και ποιός κοντός και όλοι οι άντρες μου φαίνονται ελκυστικοί (στην αρχή τουλάχιστο), και όλες οι γυναίκες όμορφες. Και δέν τυραννάω πια το κεφάλι μου με το "τι της βρήκε τί του βρήκε".
Έμαθα ν'αναγνωρίζω μέσα μου αυτήν την άμυνα της "αισθητικής" και θα σας συμβούλευα να κάνετε το ίδιο, ίσως έτσι συγχωρήσετε και λίγο το δικό σας σώμα που δέν σας αρέσει μεν, αλλά μ'αυτό θα πορευτείτε σ'αυτήν τη ζωή.!