Originally Posted by
Natalia_sups
Νοσταλγία διαβάζω σε αυτό το θέμα από χτες/προχτές την συζήτηση για το αν έχεις απτές αποδείξεις και αν όντως είναι η δεν είναι ένοχος για απιστια κλπ και αληθεια θυμωνω πολύ.
Αν όντως είναι ένοχος, -που από όσα έχεις περιγράψει εγώ προσωπικα πιστεύω ότι ειναι-, το γεγονός πως σε κάνει να αμφισβητείς τα λογικά σου και συνεχιζει να σε βγάζει τρελή το θεωρώ επιπλέον προδοσία και άκρως κακοποιητικο. Αν υποθέσουμε ότι οντως είναι άπιστος αν έστω λίγο σε εκτιμουσε έπρεπε να σου είχε πει μπέσα τι συμβαινει και να δεχτεί τις όποιες συνέπειες. Μπορει και να τον συγχωρουσες μπορεί και οχι. Το ότι ομως προτιμάει να σε έχει να βασανίζεσαι και να αμφισβητείς τον εαυτό σου μου δείχνει ότι δεν σε σέβεται. Και αν υποθέσουμε ότι τα αρνείται όλα από "αγάπη" για να μη σε χάσει/πληγώσει (που προσωπικα πιστεύω ότι από εγωισμό το κανει) για εμένα πάλι τέτοια αγάπη δεν θα ήταν αρκετή, να την βρασω. Ετσι αγαπάμε και τα κουτάβια μας, τα κατοικίδια, τα μωρά μας. Θεωρώ τον σεβασμό και την εκτιμηση πολύ σημαντικό συστατικό μιας αξιόλογης σχέσης, και δεν το βλέπω στην συμπεριφορά του όπως μας το περιγράφεις. Η πάρτη του πάνω από όλα είναι. Πώς γίνεται να το θεωρεί καλη ιδέα να σε κρατάει κοντα του ενώ είσαι χάλια, μέσα στο βάσανο και την αμφιβολία και να σε βγάζει τρελή; Απλή συμπόνια δεν έχει;
Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να του κάνεις μια συζήτηση για το τι σε πληγώνει πιο πολύ από όλα στη συμπεριφορά του τωρα αν πράγματι σε απατα;
Γιατί να σου πω και κάτι; Αν είναι αθώος οπως δηλώνει υπάρχουν πολλά που μπορούσε να κάνει για να σε καθησυχάσει. Μπορούσε να πάτε μαζί στη ρημαδα τη συνάντηση για παράδειγμα. Η να σου δώσει τους κωδικούς του για ένα διάστημα και όταν θα είχε χτιστεί ξανά η εμπιστοσύνη σας να τους άλλαζε. Και μην ακουσω τπτ για ιδιωτικοτητα και παπαριές. Όταν γκρεμίζεται υποτίθεται άδικα το σπίτι σου και δεν σε εμπιστεύεται ο
άνθρωπος τον οποίον αγαπάς και υποτίθεται θέλεις στη ζωή σου τα κάνεις όλα αυτά και άλλα παραπάνω. Δεν αφήνεις τον άλλον να στροβιλιζει διαζύγια μεσα στο μυαλό του. Βρωμάει η συμπεριφορά του. Δεν χρειάζεται να μου περιγράψεις το συναίσθημα σου νοσταλγία, το συναίσθημα ότι ο άλλος κάτι σου κρύβει, ότι είναι αμυντικός και δεν σε βοηθάει καθόλου να τον πιστεύεις ξανά. Εμπιστεψου την κρίση σου.
Και Ελισάβετ η περίπτωση που σου έτυχε εσενα με τον άνθρωπο που νομιζε ότι τον απατάς ήταν παθολογική σωστά;
Η νοσταλγία δεν μου κάνει για παθολογική περίπτωση, για εξυπνοτατη γυναίκα με ένα κάρο ενδείξεις μου κάνει...και σε τόσο μακροχρόνιο γάμο ενώ μάλιστα στα πρώτα της μηνύματα μιλούσε για τον άντρα της με θαυμασμό και αγάπη και έσταζε μέλι ξαφνικά άρχισε να είναι ανασφαλής και να της στριβουν βίδες με το παρδον κι όλας; Λολ...
Όσο για το μπουλινγκ νομίζω παρασυρεστε, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν είναι μαλακω η γειτόνισσα η όχι, ούτε αν είναι αυτή βασικά η ερωμένη νομίζω είναι το σημαντικό. Αν και πιστεύω ότι και σε αυτό έχει δίκιο το ένστικτο σου νοσταλγία.