δυσκολιες

Βοο καλη χρονια

σήμερα εκεί που περπατούσα, νόμιζα ότι είδα στα σύννεφα το κεφάλι ενός δαίμονα, η ψευδαίσθηση κράτησε 2-3 δευτερόλεπτα και έφυγε δεν το θεωρό κατι σοβαρό

Ναι αγαπη αυτο να κανεισ

οτι κανεις σου γυρναει μπουμερανγκ γιατι καποια μερα ολα τα στιχεια που χρησιμοποιουμε για να επικοινωνησουμε με το συνομιλητη μας θα μαθευτουν γιατι πραγματι οσο του μιλας οσο ερχεται κοντα σου πραγματι τον γνωριζεις καλυτερα καταλαβαινεις τις ιδιοτροπιες του κλπκλπ και η μονη σωτηρια ειναι η ηλικρινη επικοινωνια ακομα και αν οι αλλοι σε παρεξηγουν γι αυτο δεν εχει νοημα να κρυβει κανεις τιποτα ,..

αυτο συμβαινει γενικοτερα οολα ειναι μια αντανακλαση της συμπεριφορας μας σα να βρισκομαστε σε ενα καθρεφτη και οτι του λεμε μας λεει

Πραγματικά ευχάριστα νέα, μπράβο boo!

Κάπως έτσι έκανα κι εγώ με τις κρίσεις πανικού, προσπαθούσα να τις αγνοήσω και να κάνω τη ζωή μου. Με τον καιρό τα πράγματα γίνανε πολύ καλύτερα.

Μπραβω Μπου! κανεις βηματα! Το θεμα ειναι να ζεις μαζι με το προβλημα! να το δεχτεις κι να αποφασησεις οτι δεν θα σου καταστρεψει την ζωη!
Οπως σου εχω πει την δικη μου εμπειρια, - θα σου ελεγα να το σκεφτεις κι εσυ αυτο σαν λυση - Καπωτες οπου εκανα χρηση παραισθησιογονων ναρκωτικων ,ηταν η εποχη των ρειβ παρτυ βλεπεις, τωτες λοιπον οι παρενεργιες των ναρκωτικων κραταγαν μερικες φορες κι μετα, τις επομενες μερες με αποτελλεσμα να εχω παραισθησεις στην δουλεια μου, το πρωι! ετσι λοιπον σταματησα να φρικαρω κι να προσπαθω να συνελθω, απλα εκανα το εξεις τα " εβλεπα" τα "ενιωθα" διπλα μου, η τα ακουγα, θυμαμαι συγκεκρημενα εβλεπα συνεχως γατες πολυχρωμες ,αποφασησα λοιπον οτι υπαρχουν κι δεν θα τρελαθω !
Η παραπανω αντιμετοπιση μου μπορω να σου πω οτι με εσωσε απο την παρανοια, διοτις εκεινη την εποχη μερικα παιδια, δυστυχως ειχαν επιρεαστει παρα πολυ αρνητικα απο τις παρενεργειες σε σημειο που τρελαθηκαν, νοσηλευτικαν σε ιδρυματα κι ακομα και σημερα ειναι σε αθλια κατασταση ! αυτο εν μερη το γλυτωσα αντιμετοπιζωντας τις παραισθησεις ως δεδομενες κι οχι παλευωντας τες!
ΒΕβαια το δικο σου προβλημα εχει αλλη προελευση , κι εχει πολλες χειροτερες δυναμεις απο το δικο μου, αλλα πηστευω οτι η αγαπη σου για ζωη, για να εισαι κι εσυ ενα κορητσι οπως ολα τα αλλα να μπορεις να γευτεις τον ερωτα, τις βολτες κι ολα οσα κανει ενα νεο κορητσι νομιζω οτι σιγα σιγα θα τα καταφερεις! εχεις δυναμη κι εισαι πολυ καλο κορητσι, ο Θεος δεν θα σε αφησει!

Κατάλαβα.. Όλοι έτσι την παλεύουμε δηλαδή. Δεν είμαι η μόνη..

Εστάλη από Lenovo TB-X304L στο E-Psychology.gr Mobile App

Άμα πιω 3-4 ποτηράκια ούζο είναι πρόβλημα λέτε?

Εστάλη από Lenovo TB-X304L στο E-Psychology.gr Mobile App

πιες άλλα μην πίνεις καθημερινά και μη μεθυσης

Όχι ρε συ Παύλο καθημερινά.. Απλά είμαι με τον κολλητό αθηνα και το ψήνω..

Εστάλη από Lenovo TB-X304L στο E-Psychology.gr Mobile App

Να πιεισ μπου μονο τον υπνο εππηρεαζει δηλαδη δε θα κοιμηθεισ καλα στη χειροτερη μπορει να πανε ολα καλα και να κοιμηθεισ σαν πουλακι

καλησπερα παιδια

ηπια 2 ποτηρακια και δε μπορουσα να κοιμηθω εκανα χαλια υπνο

ειμαι σε μια φαση που προσπαθω να ζησω οσο πιο φυσιολογικα κατα τους "φυσιολογικους".βγαινω εξω οσο μπορω.
απλα νοιωθω μια ανησυχια ειτε ειμαι μεσα ειτε εξω.δε θελω να βγαινω αλλα προσπαθω να το κανω.
νοιωθω την αληθεια μου οπως την εχω βιωσει και ας μη με πιστευει κανενας.προσπαθω απλα να πεισω τον εαυτο μου πως ειναι η δικη μου πραγματικοτητα και οτι στον καθενα ειναι διαφορετικη με βαση τα βιωματα του.μεσα μου τα πιστευω ακομα περι παρακολουθησης αλλα προσπαθω να λεω οτι ετσι το νοιωθω εγω και οχι ολοι.
ειναι σαν να προσπαθω να ξεριζωσω ενα κομματι της ψυχης μου του μυαλου μου και αυτο με ταραζει και με απογοητευει.
ποσος καιρος χρειαζεται για να ξεριζωσω αυτο το κομματι και να βγαινω εξω χωρις να φοβαμαι και να μην ταραζομαι και αγωνιω?
γινεται αυτο αραγε ή θα ειμαι μια ζωη ετσι?
τα φαρμακα αποδεικνυεται οτι δεν με πιανουν οσο θα επρεπε εκτος αν πρεπει να δωσω κι αλλο χρονο.
μονο το leponex μου εχει μεινει να δοκιμασω και δε θελω.
πραγματικα αυτη η κατασταση 15 χρονια μεσα μου εχει ζυμωθει τοσο καλα που δε μπορω δυστυχως να ξεφυγω ευκολα.
δε ξερω τι πρεπει να κανω
να περιμενω?
να μαθω να ζω ετσι?
πως να βοηθησω τον εαυτο μου?
με πιανει να θελω να ειμαι στο δωματιο να μη βλεπω κανεναν αλλα και εκει ταραχη νοιωθω σκεπτομενη πως ολο και καποια δουλεια θα προκυψει και θα πρεπει να βγω εξω..
ειμαι σε μια ντεμι κατασταση..ισχυουν/δε ισχυουν.μπορω/δε μπορω.φαρμακα/ψυχοθεραπεια.φωτισμενη/ασθενης..

δε σε πιστευει κανενας γιατι το πραγμα δεν ειναι οπως το περιγραφεις αφου κατασκευαζεις ανυπαρκτους αντιπαλους σα να αναμετριεσαι με τον αρνητικο σου εαυτο μεχρι που τους εξαναγκαζεις να γινουν αρνητικοι αφου τους αντιμετωπιζεις πολυ αρνητικα μεχρι που εξαναγκαζονται να γινουν αρνητικοι και αυτοι και μετα φοβασαι το πως θα αντιδρασουν οταν το καταλαβουν
παρεξηγεις σχεδον οτιδηποτε και να συμβαινει.
το προβλημα το προκαλεις η ιδια γιατι εισαι αρνητικη σχεδον με τα παντα και στη συνεχεια φοβασαι οτι θα γινουν αρνητικοι και αυτοι και τελικα γινονται χωρις αυτο να τους εκφραζει πραγματι

καλησπερα αλεξανδρε
δεν ημουν αρνητικη στα 16 που μου στροφαρε αλλιως ισα ισα προσπαθουσα να κανω μια καινουρια αρχη και να αανασυγκρωτηθω.το ιδιο και στα 24.απο τοτε τα ιδια πανω κατω απλα οσο περναει ο καιρο προσθετονται νεες λεπτομεριες στην ιστορια μου

πχ δεν υπαρχει ουτε ενας ανθρωπος που να σου ειναι αποδεκτος και μετα λες οτι φοβασαι οτι οι αλλοι ανθρωποι σε παρακολουθουν κλπκλπ επειδη δε βλεπεις τιποτα θετικο σε κανενα και περιμενεις και οι αλλοι να κανουν το ιδιο γι αυτο εχεις αγωνια.