Originally Posted by
donald_girl
Έχετε ποτέ σκεφτεί πως ό,τι κάνετε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα;
Σε προηγούμενες αναρτήσεις ίσως έχω αναφερθεί στον εντός και εκτός εισαγωγικών τεμπέλη σύντροφο μου.
Ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή.... Ο τύπος έχει μια "επιχείρηση" η οποία δεν του αποφέρει παρά μόνο χρέη ( ήδη χρωστάει περισσότερες από 20.000 ευρώ) και μηδαμινά έσοδα , σαν να λέμε ούτε 100 ευρώ το μήνα και πολλά βάζω... Φυσικά και δεν πατάει εκεί ποτέ μια και βαράει μύγες και καμιά φορά του βρίσκει κανένα πελάτη ο πατέρας του, αλλά σπανιότατα... Και αυτός είναι πάντα γνωστός η συγγενής... Έτσι ο δικός μ τη βγάζει σε μια σάπια καφετέρια στην πλατεία κερασμένα όλα από τους μουρόχαβλούς φίλους του και την υπόλοιπη μέρα καίγεται παίζοντας Wow. Οι όποιες προσπάθειες μου να τον κάνω να βρει και να κάνει κάτι πέφτουν στο κενό. Οι δικαιολογίες διάφορες... Από το θέλω να μην είμαι υπάλληλος , μέχρι η δουλειά είναι ένα σφάλμα του συστήματος. Η κλασσική ατάκα συνήθως όμως είναι "Έχω δουλειά... Αυτό που κάνω δουλειά είναι... Πελάτες δεν έχω".
Την ίδια στιγμή εγώ παλεύω κάνοντας αιτήσεις σε ένα call center για να πάρω 400 και κάτι. Και δυο μήνες τώρα δεν έχω δει ακόμη φράγκο...
Με λίγα λόγια κάνω εγώ τη σκατοδουλειά και αυτός ξύνεται και αράζει... Και περιμένει από μένα και τους γονείς μου που μ στέλνουν χρήματα.
Είναι πολλοί αυτοί/αυτές....
Και επειδή θα αναρωτιέστε τι στο διάολο κάνω εδώ υπό αυτές τις συνθήκες... Η απάντηση είναι μόνο πως φοβάμαι να γυρίσω πίσω στη Ρόδο με τους γονείς μου, διαφορετικά δεν θα άφηνα τίποτα από όλα αυτά να συμβαίνει. Όχι δεν νοιάζομαι μην τον χάσω ... Σκασίλα μου. Αν με νοιαζόταν πραγματικά θα προσπαθούσε τουλάχιστον και θα πολεμούσαμε και οι 2 για το μαζί και τότε θα τα έβλεπα όλα με άλλο μάτι, θα έλεγα αξίζει τον κόπο... Τώρα όμως όχι δεν αξίζει.
Στην προκειμενη περίπτωση, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να μεινεις μόνη σου, ζύγισε την κατάσταση.Που θα ειναι καλύτερα;΄Η να κάνεις υπομονή, μήπως βρεις καμια καλυτερη δουλειά και μείνεις μόνη σου εκει.
Ξέρω πολύ καλά και το έχω μάθει από την προηγούμενη αποτυχημένη σχέση που είχα πως όταν κάποιος ΘΕΛΕΙ κάτι και έχει κάποιον που μετράει για αυτόν κάνει πράγματα. Όπως και ο πρώην μου για μένα δεν έκανε τίποτα. Γελούσε με την ιδέα της δέσμευσης μέχρι που γνώρισε εκείνη που του το έβγαζε να αλλάξει και τώρα έκανε μέχρι και παιδί. Δεν αμφιβάλλω πως και ο νυν με κάποια άλλη θα φερθεί πολύ διαφορετικά...Ίσως τους βγάζω το να μην με παίρνουν στα σοβαρά. Το θέμα είναι πλέον πως έμαθα να αναγνωρίζω κάποια πράγματα και να μην ελπίζω στον αέρα
Αυτό τώρα σηκωνει κουβέντα.Για μενα τα πράγματα στις σχέσεις ειναι απλά:αγαπάς ή όχι. αν κάτι δεν μου βγαίνει, δεν το βγάζω κ.λ.π. τότε κάτι δεν ειναι αρκετό και αντιός, πριν πληγωθουμε περισσότερο.
Όπως και να έχει... Περιμένω να πάρω πόδι από την έτσι και αλλιώς αμφίβολη δουλειά μου και μετά θα αποχωρήσω και ειρήνη ημίν. Ποιος ξέρει... ίσως κάποτε να μπορέσω να νικήσω το φόβο μου. Στο μεταξύ κανείς δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν προσπάθησα