Καλημέρα φιλαράκι!!
Ελπίζω να είσαι καλύτερα.
Σ ευχαριστώ που μοιράζεσαι και τα καλά και τα άσχημα μαζί μας :)
Printable View
Καλημέρα φιλαράκι!!
Ελπίζω να είσαι καλύτερα.
Σ ευχαριστώ που μοιράζεσαι και τα καλά και τα άσχημα μαζί μας :)
Τελευταία Alter έχω φάει μια αναλαμπή,δεν ξέρω που θα οδηγήσει κι αν κρατήσει τελικά....απλά να ζω.....
Να δέχομαι τις στιγμές,τον εαυτό μου όπως και να\'ναι.Τη θλίψη μου,τον ενθουσιασμό μου,την έντασή μου,τα άκρα μου,όλα μου.Δεν ξέρω παρόλα τα άσχημα συναισθήματα μερικές φορές και μόνο ότι λέω καλοδεχούμενα ας το ζήσουμε κι αυτό νιώθω καλά.Αντίφαση και παράξενο.Πρώτη φορά νιώθω καλά ακόμα και όταν χάνομαι στο λαβύρινθο μέσα μου......
:) Και στα ασχημα και στα καλα..
Καλημερα.
Το τελευταιο καιρο με εχει πιασει και μενα κατι παρομοιο.Νιωθω εντελως εξαντλημενος απο ολα που εχω την ιδεα να τα αφησω ολα να ερχονται χωρις να το παλευω τοσο,να τα δεχομαι και να μην τα αναλυω τοσο πολυ.Νιωθω οτι ετσι ισως καλμαρουν λιγο και δω κατι πιο καθαρα.Ειναι πολυ σπουδαιο ολο αυτο γιατι αν το καλοσκεφεις μερικες φορες δημιουργουμε αδιεξοδους και λαβυρινθους μονοι μας.Κρατα αυτο που νιωθεις τωρα και απλα μην το αναλυεις μην το πολυσκεφτεσαι.Οι στιγμες που θα ερχονται απλα να τις νιωθεις και να τις αφηνεις να εξελισσονται.Ισως αυτη να ειναι η λυση.Σπουδαια η δυναμη σου να μπορεις ακομη να παλευεις με οποιο τροπο μπορεις.Μην την χανεις...μην χανεσαι!
\"Μην του λες αναλυτικά τι σκοπεύεις να κάνεις\"Quote:
Originally posted by anwnimi
Weird,
κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα.
Γίνε αυτό που θέλεις εσύ.
Ξεκαθάρισέ του ότι ακόμα κι αν είναι λάθος αυτά που σκέφτεσαι/κάνεις, υπόλογος των πράξεών σου θα είσαι εσύ και κανένας άλλος.
Αγάπα το μπαμπά σου γιατί είναι γονιός σου και σε νοιάζεται, ακόμα κι αν το κάνει μερικές φορές με λάθος τρόπο.
Όσο κι αν πονά αυτό, μη ζητάς την επιβεβαίωσή του, μη του λες αναλυτικά τι σκοπεύεις να κάνεις.
Εσενα σου αρέσει αυτό που κάνεις, αυτά που ονειρεύεσαι;
Τότε προχώρα.
Δυστυχώς, δεν μπορούν πάντα να μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, πόσο μάλλον οι γονείς μας.
Όσο κι αν μας πονά αυτό, πρέπει να προχωρήσουμε.
Και να δεις, που όσο προχωράς, κατά βάθος ο μπαμπάς σου θα χαίρεται.
Πάνω από όλα όμως, εσύ φτάνει να χαίρεσαι με σένα και την πραγματοποίηση των ονείρων σου.
Πολύ φοβάμαι οτι αυτό δεν γίνεται καλή μου.
Πρέπει να παώ φροντηστήριο για να περάσω εκεί που θέλω και το κεφάλαιο αυτός θα το δώσει.
Και ο μπαμπάς μου ευκαιρία ψάχνει να τρυπώσει στην ζωή και τις επιλογές μου.
Και αρπάζει ότι ευκαιρία βρει. Πόσο μάλιστα τώρα, που του ζητω και χρήματα. ( είναι αρκετά τα λεφτά δεν θα μπορούσα να τα βάλω μόνη).
Κι άντε να συνεννοηθώ μαζί του.
Είναι αγχώδης.
Τα βραδια μπορεί να μην κοιμηθεί και το πρωί να με πάρει να με ξυπνήσει με την γκρίνια του \" Τι θα κάνεις με τη ζωή σου? Γιατί δεν σοβαρεύεσαι? ( εντωμεταξύ τον τελευταίο χρόνο δούλευα κι έβγαζα τα λεφτά μου κι έκανα το μεταπτυχιακό μου αλλά αυτά δεν τον νοιάζουν- Παραλογίζεται αφου εδώ και χρόνια μου λέει σταθερά το ίδιο πράγμα: Δεν σοβαρεύεσαι) Με γεμίζεις ανησυχία, γιατί θα πάς σε συναυλία? Πάμε τώρα μαζί στο Φροντηστήριο\"
Θέλει να πάμε τώρα καλοκαιριάτικα..
Δεν παλεύεται η κατάσταση.
Τώρα λύσσαξε δεν θέλει με τίποτα να πάω στην συναυλία.( του είπα οτι θα πάω, γιατί εκείνη την εβδομάδα ήθελε να κάνουμε κάτι μαζί και του είπα δεν μπορώ, θα λείπω σε συναυλία. Χαζομάρα μου, δεν έπρεπε, μου ξέφυγε).
Θα περάσει κι αυτό, έτσι σκέφτομαι, θα περάσει.
πρεπει να δεχομαστε τη θλιψη,τον πονο,την απογνωση ,τον πανικο,να συμφιλιωνομαστε με αυτα ,να ακουσουμε τισ αναγκες μας και τους ψιθυρους της καρδιας μας.και τοτε η ευτυχια και η γαληνη θα κανουν ενα βημα προς εμας:)
Μου γράφεις ακόμα, ναμην ζητώ την επιβεβαίωσή του.
Δεν το κάνω πια...
Τις αποφασεις για την ζωή μου, τις πήρα ολομόναχη και μετα τον ενημέρωσα.
Και την ποίησή μου, το σκέφτηκα πολύ πριν του την δείξω. Ηθελα να αγγίξω την ψυχή του. Και το πέτυχα!
Ενα βράδυ καθήσαμε και κάναμε μαι κουβέντα όπως ποτέ άλλοτε. ΜΟυ εκμυστηρεύτηκε πράγματα για τον εαυτό του που δεν φανταζόμουν. Ακόμα και ανασφάλειες.Σε πολλά μου είπε, του θυμίζω εκείνον και θέλει να με προστατέψει. Και μου είπε οτι στηρίζει την επιλογή μου ( που αρχικά διαφωνούσε).
Και μάλιστα, οτι κι ο ίδιος έγραφε! Αλλά μετά τον ρούφηξε η δουλειά.
Οτι σαν νέο, δεν τον ένοιαζε τον χρήμα Και μετά του πέταξα \" και πώς έγινες λοιπόν τόσο τσιγκούνης μπαμπα?\"
Τα πετάω κι εγώ μην χάσω :)
Με αφορμή την ποίηση μου, ήρθαμε πιο κοντά, μιλάμε για Τέχνη, για ταινίες κτλ
Δεν μετάνιωσα που πήρα το ρίσκο να του ανοιχτώ σε αυτό.
Το θλιβερό είναι, οτι εκείνη η συζήτηση η διαυγής και επικοινωνιακή που είχαμε κάνει τότε, έχει ήδη αφανιστεί απο την μνήμη του και τώρα συνεχίζει ακάθεκτος την γκρίνια για το πιο μικρό και μεγάλο.
Ευτυχώς εγώ θυμάμαι.
Και πάνω σε όλα αυτά, και υποτην επιρροή της γυναικός του και μητριάς μου, η οποία με ονειρεύται και υψηλόβαθμο στέλεχος (αφού έχεις μυαλό...)
, πήρε σβάρνα και την ποίησή μου το τροπάρι.Τον ανησυχεί τώρα που γράφω πολύ και διαβάζω πολύ λογοτεχνία, αντι να σκέφτομαι το μέλλον μου. ( που το κάνω αλλά χαλαρά)
Αλλά ενταξει, τώρα το βλέπω πιο ψύχραιμα.
Το οτι σας μίλησα μου έκανε καλό.
Τι όμορφα τα λόγια σου Ολγάκι μου!Quote:
Originally posted by olgaki82
πρεπει να δεχομαστε τη θλιψη,τον πονο,την απογνωση ,τον πανικο,να συμφιλιωνομαστε με αυτα ,να ακουσουμε τισ αναγκες μας και τους ψιθυρους της καρδιας μας.και τοτε η ευτυχια και η γαληνη θα κανουν ενα βημα προς εμας:)
Βάλσαμο στις καρδιές μας:))
Δεν μπορω να γνωριζω γιατι μπορει να αντιδρα ετσι..Ισως να ειναι πολυ οι λογοι και δεν εχει και νοημα να τους αναλυεις.Το σημαντικο ειναι αφου με την ποιηση εγινε ενα βημα ειναι καλα να γινεται συχνοτερα.Να τους μιλας συχνοτερα για αυτην.Ολοι ξερουμε οτι οι γονεις γενικοτερα δυσκολευονται να δεχτουν κατι διαφορετικο απο εκεινο που εμεις επιλεγουμε.Γιατι ομως ολοι μας ονειρευονται μεγαλα στελεχοι; Οπως και να εχει..Πιστευω οτι εχεις τον τροπο να τον πλησιαζεις εστω και λιγο.Αφου εχεις παθος για ποιηση και για λογοτεχνια και τα αγαπας τοσο πρεπει με ενα τροπο δικο σου και μονο να τον κανεις να το καταλαβει.Ισως να ειναι δυσκολο γιατι ολο αυτο το ομορφο που αισθανεσαι δεν μπορει να το εκλαβει και να το σεβαστει αναλογως αλλα αν πραγματικα θελεις ισορροπια μαζι του ισως να πρεπει να προσπαθεις και αλλο...Δεν ξερω..Κατα εμενα απο ενα σημειο και μετα αν δεν καταλαμβαινει απλα δεν καταλαμβαινει.Οτι και να κανεις οτι και να πεις αν δεν θελει να καταλαβει δεν θα καταλαβει.Συνεχισε να κανεις οτι αγαπας και ισως με τον καιρο γινει ενα μεγαλο βημα.
Να μιλας παντοτε,να ξελαφρωνεις..Για οτι θες πες μου..
Μερικες φορες η αποδοχη των συναισθηματων μας οποια και να ειναι αυτα ειναι βαλσαμο..και το φορτιο δεν βαραινει τοσο.
To πιστεύω πολύ αυτό....άλλωστε έχει γοητεία ο λαβύρινθος ε?είναι τόσο χαώδης που εκεί μπορείς να συναντήσεις τα πάντα!!!!Quote:
Originally posted by Alterego
αν το καλοσκεφεις μερικες φορες δημιουργουμε αδιεξοδους και λαβυρινθους μονοι μας
Η ζωή όμως είναι έξω απ\'το λαβύρινθο και πολύ πιο απλή απ\'την πολυπλοκότητά του........
Πλέον όταν ζω τον λαβύρινθο ξέρω ότι είναι ένα παιχνίδι,ένα ψέμα που επιμένω ανεξέλεγκτα να παίζω και περιμένω μέχρι να τελειώσει.......
Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.Γιαυτο πιστευω οτι ειμαι σαν μαγνητης και τα τραβαω μαζι μου.
Ειμαστε μαζοχιστες...μας αρεσει ομως.Εχεις δικαιο,λες οτι η ζωη ειναι εξω απο τον λαβυρινθο οσο κι αν εμεις προσπαθουμε να τον βαλουμε μεσα στην ζωη μας.Και ειναι οντως καπως πιο απλα τα πραγματα.Φτανει να μπορουμε να δουμε καθαρα.Ειναι ενα παιχνιδι και αν το αγνοησουμε λιγο ισως τελειωσει προωρα.
Αγάπες μου γλυκιές,Quote:
Originally posted by Alterego
Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.Γιαυτο πιστευω οτι ειμαι σαν μαγνητης και τα τραβαω μαζι μου.
Ειμαστε μαζοχιστες...μας αρεσει ομως.Εχεις δικαιο,λες οτι η ζωη ειναι εξω απο τον λαβυρινθο οσο κι αν εμεις προσπαθουμε να τον βαλουμε μεσα στην ζωη μας.Και ειναι οντως καπως πιο απλα τα πραγματα.Φτανει να μπορουμε να δουμε καθαρα.Ειναι ενα παιχνιδι και αν το αγνοησουμε λιγο ισως τελειωσει προωρα.
δεν είναι μόνο θέμα μαζοχισμού.
Ο εσωτερικός λαβύρινθος, χτίστηκε στάλα με στάλα, μέρα με μέρα, χρόνο με χρόνο.
Και το να βγει κανείς απο αυτόν, είναι ίσως η πόρτα που θα πρέπει να ξεκλειδώσει, για να βγει στην Ζωή.
Ετσι το βλέπω.
Όταν τον πίστευα για αληθινό γλυκέ μου Alter οι πίκρες ήταν η μια πλευρά,το ισχυρό κέρδος μου ήταν το ατελείωτο,το χωρίς όριο,γιατί πάντα ήμουν άπληστη και πάντα περίμενα κι εγώ αυτό το όλα ή τίποτα που γράφεις στη διάθεσή σου.....και το όλα μέσα στον λαβύρινθο είναι εφικτό!!!!!!Quote:
Originally posted by Alterego
Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.
Δυστηχώς στη ζωή όμως όχι......
Απαξιούσα για τις μικρές χαρές που τώρα βλέπω ότι τουβλάκι τουβλάκι συμπληρώνουν αυτό που λέμε χαρά.
Δεν ξέρω ίσως να συμβιβάστηκα,ίσως να είδα,ίσως να έγινα λιγότερο ανικανοποίητη....δεν ξέρω...αλλά πλέον δεν έχω καμιά αμφιβολία γι\'αυτό:ότι η ζωή είναι απλή-χειροπιαστή και όσο πιο απλή τόσο πιο όμορφη......
Και προσπαθησε αυτα που σκεφτεσαι τωρα και γραφεις να τα κρατησεις...οσο κρατανε.Και με μικρα μικρα βηματακια να νιωθεις την χαρα που σου δινεται.Ανοιξες για λιγο τα ματια σου και ειδες πιο καθαρα.Ειναι πανεμορφο αυτο.Το νιωθω γιατι το ζω σιγα σιγα και εγω.
Να εισαι καλα..
\"Δεν γράφω πια
το δάσος καμένο
κι οι παλάμες μου γροθιές
Πού χαρτί λευκό
πού μελάνι μαύρο
Στις έλικες του μυαλού μου
γαντζωμένες οι λέξεις
περιμένουν το ξόδι
για να πετάξουν \".
Ιερωτικόν, Κουράκης.
\"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη. \"
Ασκητική, Καζαντζάκης.
Και τα δύο αντίδρομα ρέματα είναι άγια....
Αξίζει σεβασμός και στο σκοτάδι
το βαθύ έρεβος
και την δυσκολία
και σε κάθε δυστυχία και
φθορά
και θάνατο
κι ανυπαρξία,
σεβασμός αξίζει.
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, η ασκητική του Καζαντζάκη.
Παραθέτω κάποια ακόμα σημεία που μου άρεσαν.
Μόλις το ανακάλυψα στην διεύθυνση
http://www.diaplous.org/library/askitiki.php
Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ΄ ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!
Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουκράσου· όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις· κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει.
.............................
Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
....................................
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
....................................
Δεν είσαι ένας· είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου.
........................................
Φέρνεις, θες δε θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα Ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου το σώμα.
( αγαπημένο σημείο)
.............................................
Σα να ΄ναι όλη η ζωή ετούτη τ΄ ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.
Κι εμείς, όλο το ψίκι της γαμήλιας πομπής, φυτά, ζώα, άνθρωποι, χιμούμε τρέμοντας προς τη μυστική παστάδα. Και καθένας κρατάει με δέος τα ιερά σύμβολα του γάμου· άλλος το Φαλλό, άλλος τη Μήτρα.
..................................
Με τα γόνατα κλειδωμένα στο πιγούνι, με τα χέρια απλωμένα κατά το φως, με τις πατούσες των ποδιών στη ράχη, ένα κουβάρι, στριγμώνεται ο Θεός στο κάθε μόριο σάρκας.
Όταν ανοίγω ένα καρπό, τέτοιος μου ξεσκεπάζεται μέσα μου ο σπόρος. Όταν μιλώ με τους ανθρώπους, αυτό ξεκρίνω μέσα στο χοντρό, πηχτολάσπωτο μυαλό τους.
Ο Θεός μάχεται στο κάθε πράμα, με τα χέρια τανυσμένα προς το φως. Ποιο φως; Όξω κι απάνω από κάθε πράμα!
Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας· μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη· μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.
Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.
Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.
Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.
Κι αρχίζει πάλι το ανηφόρισμα· ο πόνος· και ξαναγεννιέται η χαρά και ξαναπηδάει η νέα ελπίδα. Ποτέ δεν κλείνει ο κύκλος. Δεν είναι κύκλος· είναι ένας στρόβιλος που αιώνια ανεβαίνει, πλαταίνοντας, τυλίγοντας, ξετυλίγοντας, τον τρισυπόστατον αγώνα.
Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα.
Η Μεγάλη Πνοή είναι ανώτερη από τ΄ ανθρώπινα τούτα ρωτήματα. Έχει πλούσιες, πολυπλάνητες ορμές, που για το λιγόπνοο νου μας φαντάζουν αντίφασες· μα μέσα στην ουσία της θεότητας αδερφώνουνται και πολεμούν όλες μαζί, πιστές παραστάτισσες.
Η αρχέγονη Πνοή διακλαδίζεται, ξεχύνεται, μάχεται, αποτυχαίνει, πετυχαίνει, ασκείται. Είναι το Ρόδο των ανέμων!
........................................
Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.
Έτσι η εφήμερη πράξη μας, συνειδητά ακλουθώντας τη φόρα του Σύμπαντου, δεν πεθαίνει μαζί μας.
Δε χάνεται σε μυστική άνεργη ενατένιση αλάκερου του κύκλου· δεν καταφρονάει την άγια, ταπεινή καθημερινή ανάγκη.
Μέσα στο στενό αίματωμένο της αυλάκι, σκυφτή, δουλεύει στέρεα, άνετα νικώντας, μέσα σ΄ ένα μικρό σημείο καιρού και τόπου, τον καιρό και τον τόπο· γιατί το σημείο αυτό ακολουθάει τη θεϊκιάν ορμή αλάκερου του κύκλου.
----------------------------------
Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο.
Καλημερα...ομορφα λογια,ομορφοι ανθρωποι.
Θα μπρω στην σελιδα που εβαλες να την ψαξω γιατι ειναι πολυ ενδιαφερων.
Ελπιζω να εισαι καλα.
Να εχεις μια ομορφη μερα.
Κορυφαίο.Quote:
Originally posted by weird
Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο.
Αλτερ μου...
νιώθω οτι δεν είμαι και στα καλύτερά μου.
Εχει αρχίσει να με πονάει πάλι η απώλεια, έχουν αρχίσει να με πιάνουν πάλι οι απελπισίες μου, αλλά προσπαθώ.
Και θα προσπαθώ.
:)
Σε άγγιξε ε?Quote:
Originally posted by narnia
Κορυφαίο.Quote:
Originally posted by weird
Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο.
Εμένα όλο το κείμενο με αναστάτωσε με την καλή έννοια.
Το θεωρώ φωτισμένο, δημιούργημα ενός γνήσια πνευματικού ανθρώπου.
Μέσα στην ενότητα
χάνονται οι ενοχές
μέσα στο Ένα σβήνουν
οι πληγές
χάνεται το εγώ
χάνεται το εσύ
είμαστε το ίδιο
όλοι μαζί.
Απο όμοιο υλικό φτιαγμένοι.
Κι αλλοίμονο, αν δεν σε αγαπάς,
σαν να τα βάζεις είναι με ολάκερη την Πλάση :)
Πώς είσαι Ναρνια?
Χωρίς τις \"απελπισίες\" σου αυτές θα ήταν το forum φτωχότερο. Δεν ξέρω τι να προτιμήσω καλή μου weird. \"Γράφεις\" υπέροχα στις μαύρες σου. Αλλά νιώθω καλύτερα όταν είστε όλοι καλύτερα.
Υ.Γ. πως σας φαίνεται το καινούριο μου nick? :)
Κι αλλοίμονο, αν δεν σε αγαπάς,
σαν να τα βάζεις είναι με ολάκερη την Πλάση
Τοσο ομορφο,τοσο δυνατο μα και αληθινο..
Γλυκεια μου...τι σε τυρρανησε και παλι;Τι αρχισες να πολεμας;..Πες μου..μιλα μου γιαυτη την απωλεια.Θελω να την γνωρισω καλυτερα.
Πως στεκεσαι απεναντι της;Πως την νιωθεις;..
Ακομη και το οτι λες οτι θα προσπαθεις ειναι τοσο δυνατο που μπορω να το νιωσω ακομη και εγω.Ο προσωπικος αγωνας οσο κι αν σε κανει να υποφερεις αφηνει κατι πολυ γλυκο πισω του.Οσο κομματια κι αν σε κανει σε φερνει αντιμετωπο με την αληθεια και ο ανθρωπος που κοιταει την αληθεια καταματα δεν φοβαται,ειναι ελευθερος.Ειμαι εδω και θα σε ακουσω..Απλα ψυθιρισε μου.
Ναρνια?.....Μμμμ...καλο ειναι ;) Που πηγε το αλλο;;
Την καλησπερα μου
Βιαστηκαμε να μεγαλωσουμε
Αρπαξαμε το πλεγμα της ζωης
νομισαμε πως ηταν τριανταφυλλο και γεμισαμε τα νιατα μας πληγες
Αν υπαρχω θα σε θυμαμαι,
κι αν χαθω να μην με ξεχνας..
\"Τι θορυβο κανουν τα ονειρα οταν γινονται κομματια..;\"
Γράφεις υπέροχα στις μαύρες σου!Quote:
Originally posted by narnia
Χωρίς τις \"απελπισίες\" σου αυτές θα ήταν το forum φτωχότερο. Δεν ξέρω τι να προτιμήσω καλή μου weird. \"Γράφεις\" υπέροχα στις μαύρες σου. Αλλά νιώθω καλύτερα όταν είστε όλοι καλύτερα.
Υ.Γ. πως σας φαίνεται το καινούριο μου nick? :)
χα~!
το πιο πρωτότυπο κοπλιμέντο που μου έχουνε κάνει!
:)))
Χαίρομαι που έχω δύναμη, ακόμα και όταν νιώθω αδύναμη, να αγγίζω ψυχές άλλων.
Γιατί η επικοινωνία, είναι πρωτίστως κοινωνία και τι άλλο είναι η αγάπη, αν όχι μια \"κοινωνία\"?
Το καινούργιο σου νικ, μου φαίνεται σηματοδοτεί κάτι καινούργιο.
Κάτι που έχει περισσότερο απο εσένα, απο τον κόσμο σου, απο την αίσθηση την δική σου μέσα.
Μέσα απο τα άγνωστα χιλιόμετρα απόστασης που μας χωρίζουν, πίσω απο τόίχους, δρόμους, γειτονιές, που είμαστε ριγμένοι ο καθένας, μέσα απο καλώδια και ηλεκτρικές ώσεις, φτάνει ένα νέο άρωμα στην μύτη μου.
Πρέπει να είναι το άρωμα της αλλαγής σου καλή μου Νάρνια!
Πόσο εσωτερική αλλαγή αλλά και πόσο ορατή αλήθεια :)
Χαίρομαι.
Δεν άρχισα νέα παλη, στην παλιά είμαι ακόμα.Quote:
Originally posted by Alterego
Κι αλλοίμονο, αν δεν σε αγαπάς,
σαν να τα βάζεις είναι με ολάκερη την Πλάση
Τοσο ομορφο,τοσο δυνατο μα και αληθινο..
Γλυκεια μου...τι σε τυρρανησε και παλι;Τι αρχισες να πολεμας;..Πες μου..μιλα μου γιαυτη την απωλεια.Θελω να την γνωρισω καλυτερα.
Πως στεκεσαι απεναντι της;Πως την νιωθεις;..
Ακομη και το οτι λες οτι θα προσπαθεις ειναι τοσο δυνατο που μπορω να το νιωσω ακομη και εγω.Ο προσωπικος αγωνας οσο κι αν σε κανει να υποφερεις αφηνει κατι πολυ γλυκο πισω του.Οσο κομματια κι αν σε κανει σε φερνει αντιμετωπο με την αληθεια και ο ανθρωπος που κοιταει την αληθεια καταματα δεν φοβαται,ειναι ελευθερος.Ειμαι εδω και θα σε ακουσω..Απλα ψυθιρισε μου.
Ναρνια?.....Μμμμ...καλο ειναι ;) Που πηγε το αλλο;;
Την καλησπερα μου
Ξέρεις η απώλεια είναι περίεργο πράγμα.
Την νιώθω σαν ένα αντικείμενο
που το σχήμα του αλλάζει,
το βάρος του,
ο όγκος,
μέσα στον χρόνο.
Και είναι σαν εγώ να χρειάζεται κάθε φορά
να του δίνω χώρο μέσα μου
σαν να παίρνει μέσα μου νέες διαστάσεις
κάθε μέρα
κάθε ώρα...
Θέλω να μείνει ακίνητο
για να το δω καθαρά
αλλά αυτό όλο τοποθετείται μέσα μου.
Κι έτσι ακόμα δεν \"γνωρίζω\", δεν έχω νιώσει
το ακριβές βάρος του συναισθήματος .
Την ακριβή επίπτωση που θα έχει αυτή η απώλεια στην ζωή μου.
Μια έτσι, μια αλλιώς.
Ετσι νιώθω.
Να τώρα έγινε κι αυτό με την άλλη απώλεια.
Και μπροστά στην θέαση του γυμνού
θανάτου,
πάντα αγριεύομαι
απο ένα δέος παγωμένο.
Σαν να ρίχνομαι σε ιλλιγγώδη κενά και
αναρωτήσεις.
Όσο κι αν εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα.
Είναι κι αυτό το ίδιο.
Σαν κάθε φορά, με κάθε απώλεια,
να \"επανασυμφιλιώνομαι\"
με τρόπο αλλιώτικο.
Τι είναι το μεγάλωμα τελικά...
ένα ταξίδι στην ροή του χρόνου.
Και το ίδωμα
των ίδιων πραγμάτων
με μάτια διαφορετικά.
Τώρα θυμήθηκα το
\"χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,
μόνο τρόπο να κοιτάνε\".
Συγχωρήστε μου την πολυγραφία μου.
Είμαι στα περίεργά μου :)
pifffff :(
Alter, τι μου θύμησες...Quote:
Originally posted by Alterego
Βιαστηκαμε να μεγαλωσουμε
Αρπαξαμε το πλεγμα της ζωης
νομισαμε πως ηταν τριανταφυλλο και γεμισαμε τα νιατα μας πληγες
Αν υπαρχω θα σε θυμαμαι,
κι αν χαθω να μην με ξεχνας..
ορίστε λοιπόν.
Μεγαλώσαμε
περιμένοντας να ανθίσει
της νιότης το τραγούδι.
Να αποφέρει
καρπούς ροδοκόκκινους
σαν φιλιά σχιστά
Προσμένοντας
της ζωής μας τα ολόγιομα φεγγάρια
Μεγαλώσαμε
παλεύοντας να μείνουμε νέοι
με όλες τις πιθανές εκδοχές
της ενηλικότητας
να αιωρούνται
πάνω απο τα κεφάλια μας
σαν πουλιά ανέμελα
Στο συρτάρι σκονισμένος
όλος ο αβίωτος βίος μας
ξεχασμένος σε κορνίζα
Μεγαλώσαμε
αναπόφευκτα
τόσο
που δεν ακούσαμε
του Χρόνου
τα πατήματα.
Τι συμβαίνει Μαρία ?Quote:
Originally posted by panikoula
pifffff :(
Καλημερα..
Ειπες πως ειναι σαν να χρειαζεται καθε φορα να του δινεις χωρο μεσα σου.Νιωθω οτι αυτο πρεπει να γινεται για να ειναι αυτο το συναισθημα δικο σου.Σαν ενα μπαλονι που καποτε φουρκωνει καποτε οχι.Οταν φουσκωνει να σε κρατα σε εγρυγορση και αν το αισθανεσαι περισσοτερο.
Ισως τωρα στην συγκεκριμενη στιγμη να ειναι φουσκωμενο και να το νιωθεις τοσο εντονα.Ξερεις ομως οτι θα φυγει και παλι ο αερας του..
Ειπες κατι που μου αρεσε...για τα ματια και το πως βλεπουμε τα πραγματα διαφορετικα.Ειναι οντως περιεργο.Ομως νομιζω τα ματια σε αυτην την περιπτωση δεν ειναι αυτα που κανουν την διαφορα.Ειναι η ωριμανση της σκεψης σου και πως λιγο ως πολυ καταφερες να τυθασευσεις το συναισθημα της απωλειας..Μπορεις να εισαι πιο φιλικη μαζι του,να το πλησιαζεις αθορυβα,χωρις περιπλοκες.
Το νιωθεις εντονα γιατι εγινε και αυτο το τελευταιο και αθελα ολα επιστρεφουν και παλι εκει..σε εκεινο το περιεργο και πολυπλοκο συναισθημα της απωλειας.Δεν ξερω αν μπορεις να συμφιλιωθεις ακριβως με ενα τετοιο συναισθημα αλλα γιατι οχι..;
.....
Είναι νωρίς κι η απώλεια θέλει το χρόνο της, θέλει να ασχοληθείς μαζί της για να σου γίνει αισθητή έντονα και καταλυτικά. Καμιά φορά την περιμένεις τόσο πολύ , τόσο καιρό, την έχεις ζήσει και την έχεις κατανοήσει από πριν που η ίδια η πραγματική της διάσταση έχει λιγότερο πόνο, αφήνει μικρότερη πληγή, περνάει απαρατήρητη.Quote:
Originally posted by Alterego
Καλημερα..
Το νιωθεις εντονα γιατι εγινε και αυτο το τελευταιο και αθελα ολα επιστρεφουν και παλι εκει..σε εκεινο το περιεργο και πολυπλοκο συναισθημα της απωλειας.Δεν ξερω αν μπορεις να συμφιλιωθεις ακριβως με ενα τετοιο συναισθημα αλλα γιατι οχι..;
.....
Καλή σας μέρα...
Είμαι ακόμα εδώ, είμαι ακόμα εγώ, ανέλπιδη, ανερμάτιστη και εγωιστικά, επιλεκτικά άχρωμη.
Να ΄χε χρώμα η επαφή, στην οθόνη που κοιτάζω να την βλέπω θαλασσί κι εγώ κάτι από γαλάζιο.
Nα χε χρώμα η επαφή
στην οθόνη που κοιτάζω...
να τη βλέπω θαλασσί
κι εγώ κάτι απο γαλάζιο.
Όμορφο!
Καλώς σας ξαναβρήκα παρεάκι μου.
Τι κάνετε?
Βάγια μου, μου αρέσει πολύ η λυρικότητα της γραφής σου.
Αλτερ μου, πώς είσαι τις μέρες αυτές?
Ενα λαμπερό φιλί σε όλους :)
Καλώς ήρθες ταξιδιώτη.....Γύρισες δυνατή για τις μάχες που θα έρθουν? Γέμισες τις βαλίτσες χρώματα για να ζωγραφίζεις στις παλέτες μας? Εδώ ο χειμώνας πλησιάζει απειλητικά. Διακρίνω \"εντάσεις\" και απουσίες. Κι ο alterάκος που \"χάθηκε\" σε περιμένει κι αυτός. Γιατί εγώ εξαφανίζομαι και ξεχνιέμαι. Είμαι καλύτερα από χθες χειρότερα από αύριο.
Μια χαραμάδα ελπίδας προσπαθώ να ανοίξω μη ζηλεύετε.
Καλημέρα σε όλους.
Καλημερα σας...
Γλυκεια μου weird καλως ηρθες και παλι.Υποσχεσου ομως μονο οτι την επομενη φορα θα με παρεις και μενα μαζι σου..:)
Δεν αντιληφθηκα οτι φευγεις για ταξιδι,δεν το ειδα καπου.Το διαβασα οταν το εγραψαν τα παιδια.Γιαυτο συγχωραμε που δεν σου ευχηθηκα να εχεις ενα καλο ταξιδι.
Αυτες τις μερες δεν ειμαι και στα καλυτερα μου.Τρεχω να προλαβω πραγματα που επρεπε να ειχα κανει απο καιρο.Την Δευτερα φευγω για 13 μερες ερχομαι Αθηνα για την εξεταστικη μου.Οχι πως προετοιμαστηκα,αλλα πρεπει να ερθω αυτη την φορα και να μην προσπαθω να ξεφυγω απο κατι που το αρχισα και πρεπει να το τελειωσω.Τι περιεργο πραγμα,να ξεκινω παντοτε κατι και να μην το τελειωνω.Τι κουσουρι και αυτο.Ποτε θα μπορεσω να κατσω να συγκεντρωθω σε αυτο και να τελειωσω;και να μην εχω σαν δικαιολογια πως δεν ειμαι καλα γιαυτο δεν το κανω;Πραγματικα δεν ξερω πια τι χρειαζετε να κανω σε πολλα πραγματα μαζι μου.
.....τι να κανω με τις τοσες σκεψεις και εμμονες μου;Προσπαθω οσο τιποτα αλλα νιωθω πως δεν μπορω να το κανω ολο αυτο μονος..Κουραστηκα,εξαντληθ� �κα.Και φοβαμαι..φοβαμαι πως αυτο θα το εχω για παντα,μα δεν το αντεχω.Θελω να κανω πραγματα,θελω να ζησω,θελω να νιωθω,να ελπιζω,να υπαρχω.Αν χασω και αλλα χρονια απο την ζωη μου,δεν θα το αντεξω...
Φιλη μου Narnia..μακαρι να μπορουσα να σου ανοιξω την χαραμαδα που ψαχνεις να μπει το φως στην καρδια σου να ηρεμησει για λιγο...Αναρωτιεσαι ποτε αν εισαι μονο εσυ που παλευει διαρκως με κατι τοσο δυσκολο;Να ξυπνας να κοιμασαι με την ιδια του οτι ολα θα παν καλα και ολα θα αλλαξουν..Ειναι φορες που νιωθω οτι αυτο με εχει εξαντλησει,κουραζομαι καθε μερα να ξυπνω και να εχω τοσες συζητησεις με τον εαυτο μου,να αναλυω..
Μια καλη σας ημερα.
αλτερ αρχιζω και εγω εξεταστικη την πεμπτη αλλα δεν βρισκω το κουραγιο να παω δεν ειμαι ετοιμη δεν μπορω να διαβασω και να συγκεντρωθω.και ετσι παμε αισιως στον 6 χρονο σπουδων...και δεν θελω να παω στην πολη που σπουδαζα εχω πολυ δυσαρεστες αναμνησεις..δεν ξερω αν θα τελειωσω ποτε...
...δεν ειναι σκληρο;να εχεις απλα να δωσεις καποια μαθηματα,ο χρονος να τρεχει,να εχεις φυγει απο εκει που πικρανθηκες γιατι νομιζες πως φευγωντας ολα θα αλλαξουν και να εξακολουθεις να μην μπορεις να το κανεις...μου φαινεται γελοιο μερικες φορες,σαν μια φαρσα που κανω στον εαυτο μου.Εγω δεν μπορω να σκεφτω οτι θα μπω σε ενα αεροπλανο και θα παω και παλι εκει,ανυμπορος απο τον φοβο...ανυμπορος απο αυτη την γελοια φαρσα που δημιουργω του εαυτου μου.Οταν ειμαι ηρεμος το θεωρω σκληρο αυτο που κανω και αδικο...μιλησε μου και αλλο ...πες μου αν θες τι συνεβει.Τι σπουδαζεις;Αγαπας αυτο που σπουδαζεις...;