https://youtu.be/0C3cejNLM2w
Printable View
Επειδή τα όσα έγραψα και σχολίασα νιώθω ότι δεν έγινα απολύτως κατανοητά, παρεξηγήθηκαν και δικαίως σχολιάστηκαν, θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν να εξηγήσω τι ακριβώς ήταν αυτό που νιώθω ότι «πέτυχα» χτες το βράδυ.
Από την ώρα που απομακρύνθηκα από αυτή την ιστορία και επομένως έσβησε και η ελάχιστη, έστω, πιθανότητα να βρεθώ με την κοπέλα (ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, βάσει λογικής μιλάμε), δύο πράγματα μου είχαν μείνει στην ψυχή ως απωθημένα.
Το ένα, το εύκολο. Να «ενσαρκώσω» με κάποιο τρόπο την κοπέλα σε τρισδιάστατη εικόνα. Πως θα ήταν όταν περπατούσε, όταν μιλούσε, χαμογελούσε, διάβαζε, πως θα φερόταν όταν ήταν με την παρέα της, όταν κοίταζε βιτρίνες, όταν έπινε τον καφέ της κλπ., καθημερινές, μικρές στιγμές της. Όπως ένας σκηνοθέτης, μου αρκούσε να βρω κάποια κοπέλα με ίδιο σωματότυπο, δηλαδή ύψος, βάρος, αναλογίες και ίδια χαρακτηριστικά, δηλαδή χρώμα ματιών, χρώμα, μήκος και είδος μαλλιών,, σχήμα προσώπου και μύτης, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (ελιές, piercing κλπ.) και τρόπο ντυσίματος, όσο το δυνατό πιο κοντινά φυσικά με το «πρωτότυπο». Αποδείχτηκε εύκολο. Παρατηρώντας πολλές κοπέλες με τέτοια χαρακτηριστικά στο δρόμο, τα μπαράκια και τις καφετέριες, στα μαγαζιά κλπ., μπόρεσα να φτιάξω στο μυαλό μου μια εικόνα της και να προσδιορίσω, στο περίπου, τι θα έβλεπε από αυτήν κάποιος που απλώς την κοιτάζει. Κατάφερα, έστω και με αυτό τον τρόπο, να «απομυθοποιήσω» την μορφή της, να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα είχε κάτι τόσο διαφορετικό από δεκάδες άλλες κοπέλες που έφερναν προς αυτήν ή και της έμοιαζαν και τις είχα βρει ολόγυρά μου, είχα παρατηρήσει το πως συναναστρέφονταν τις παρέες τους, πως έψαχναν στην τσάντα τους, πως κάπνιζαν και πως έπιναν καφέ, πως κοίταζαν δεξιά κι αριστερά, αγριεμένες, χαμογελαστές, αδιάφορες κλπ. Πλέον, ήταν σα να την είχα δει, έστω και από απόσταση. Κάποιες άλλωστε, της έμοιαζαν καταπληκτικά, με ομοιότητες «ανατριχιαστικές» που με εξέπλητταν. Πάει αυτό.
Το δεύτερο θα ήταν και το πιο δύσκολο, το πιο περίπλοκο. Μη έχοντας ποτέ συναναστραφεί με κάποιο άτομο με διπολική διαταραχή (ή οποιαδήποτε άλλη ψυχική διαταραχή, το επικεντρώνω στη διπολική όμως), είχα πάντα την απορία μέσα μου: πως είναι άραγε αυτά τα άτομα όταν είσαι κοντά τους και βρίσκονται σε κάποιο επεισόδιο μανίας ή υπομανίας; Τι θα έβλεπα από μια κοπέλα που είχε περάσει σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή της μέσα στη δίνη της διπολικής διαταραχής με συχνά και συνεχόμενα μανιακά επεισόδια; Πως θα ήταν μια συναναστροφή μαζί της στην καθημερινότητά της; Τα «λεκτικά» αποτελέσματα μιας τέτοιας κατάστασης τα είχα ήδη βιώσει, τις ανεξέλεγκτες και απρόκλητες εκρήξεις οργής και θυμού, τις βωμολοχίες, τη μυθοπλασία, τα ψυχωτικά παραληρήματα, την κτητικότητα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα είχα γευτεί, έστω και σε μικρό βαθμό. Ποια θα ήταν όμως η εικόνα μιας τέτοιας διαταραχής; Αυτό ήταν που δεν ήξερα, αν και το υποπτευόμουν πάνω-κάτω. Όχι ότι είναι εύκολη ή ευχάριστη η επαφή με κάποιο άτομο σε τέτοια επεισόδια, αλλά μου είχε δημιουργηθεί η περιέργεια.
Η γνωριμία μου λοιπόν με την κοπέλα στο μπαρ ήταν σα να αποτελούσε μια ευκαιρία να δω πως είναι, τουλάχιστον, η «περιβόητη» υπερσεξουαλικότητα αυτής της διαταραχής σε συνδυασμό με κάποια άλλα, «δευτερεύοντα» στοιχεία, όπως η υπερβολική διαχυτικότητα και η έλλειψη οποιουδήποτε αισθήματος κινδύνου ή αναστολής. Δεν λέω ότι η χτεσινή κοπέλα σώνει και καλά πάσχει από κάτι παρόμοιο, δεν ξέρω καν αν πάσχει από κάτι μέσα στη λογική της ψυχιατρικής (αν και πολλά «καμπανάκια» χτύπησαν). Ήταν όμως το καλύτερο «δείγμα» του τι θα έβλεπα αν μπορούσα να μεταφερθώ πίσω στο χρόνο, ας πούμε 2 χρόνια πριν, και έβρισκα την κοπέλα του facebook σε κάποια κοινωνική της εκδήλωση εν μέσω κάποιου ήπιου έστω επεισοδίου. Έστω και ως άγνωστη. Δεν ισχυρίζομαι ούτε ότι η χτεσινή κοπέλα κρύβει παθολογία σώνει και καλά ούτε ότι η κοπέλα του facebook θα ήταν με αυτές ακριβώς τις συμπεριφορές έτσι κι αλλιώς. Η υπερσεξουαλικότητα όμως υπήρχε, ανεξάρτητα αιτιολογίας, και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Όπως υπήρχε και η συντριβή κάθε ηθικού φραγμού, κάθε μέτρου, κάθε αναστολής, κάθε φόβου, κάθε «κοινωνικής λογικής και πρακτικής» θα έλεγα. Αυτά έζησα. Και όταν λέω ότι στη φαντασία μου ήταν σα να τα ζούσα με την πρώτη κοπέλα δεν υπονόησα ότι εκείνη τη στιγμή φαντασιωνόμουν κάτι που δεν υπήρχε, αλλά ότι αναπαριστούσα στο μυαλό μου πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, στο κομμάτι υπερσεξουαλισμός και μόνο, σε μια κρίση μανιακού επεισοδίου. Όπως κάποιος που αγωνίζεται σε ένα λαϊκό αγώνα δρόμου, κολύμβησης κλπ. αναπαριστά στο μυαλό του συναγωνισμό και συνθήκες Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα. Θα πάμε εμείς να πούμε σε αυτόν τον άνθρωπο, που πραγματοποιεί έστω υποτυπωδώς ένα απωθημένο του «όχι, εδώ είναι Κουτσούφλιανη, δεν είναι Ολυμπιακοί Αγώνες, stop dreaming and wake up, δεν είναι υγιής και πρέπουσα η εικόνα που έφτιαξε το μυαλό σου"; Και θα τον ειρωνευτούμε επειδή επιδεικνύει με καμάρι το μετάλλιο που του έδωσαν, ως…..78ο στον αγώνα, επειδή δεν είναι το Χρυσό ή το Ασημένιο Μετάλλιο μιας Ολυμπιάδας;
Αυτό το «δικαίωμά» μου στην υλοποίηση ενός απωθημένου μου με τη κοπέλα του facebook προσπάθησα όλο το απόγευμα να «υπερασπιστώ». Και το δικαίωμά μου επίσης αυτή η υλοποίηση να γίνει με το δικό μου τρόπο, με τον τρόπο τέλος πάντων που βρήκα και θεώρησα πιο κοντινό σε ό,τι είχα στο φτωχό μυαλό μου. Δεν ισχυρίστηκα ότι αυτό που έκανα ήταν ηθικό και ειλικρινές απέναντι στην τωρινή κοπέλα μου, δεν ισχυρίστηκα ότι ήταν ο πιο ώριμος και ενδεδειγμένος τρόπο «απεξάρτησής» μου από την ιστορία, δεν ισχυρίστηκα ότι έδειξα ανωτερότητα, δεν ισχυρίστηκα καν ότι αυτό που έκανα ήταν γενικά σωστό ή έξυπνο. Το μόνο που είπα ήταν ότι ένιωσα καλά μετά απ’ αυτό. Όπως πολλές φορές το να κλωτσήσεις μια μπάλα, να πετάξεις με δύναμη ένα ποτήρι στο πάτωμα ή να ουρλιάξεις δυνατά είναι αρκετά για να σε επαναφέρουν σε κατάσταση ηρεμίας. Όσο για το θέμα τι θα πω και πως θα το χειριστώ με την κοπέλα μου, η οποία με ενδιαφέρει πολύ και τη νοιάζομαι, ξέρω τι είναι ηθικό, πρέπον, τίμιο, ειλικρινές. Εκτιμώ τις γνώμες όλων, αλλά είναι δικό μου θέμα το από δω και πέρα. Νιώθοντας πιο καλά, πιο ανάλαφρα, είναι σίγουρα πιο εύκολο να «πράξεις τα δέοντα». Τα οποία όμως δέοντα συνεχίζουν να είναι ανεξάρτητα από την αρχική ιστορία. Και θα τα κρατήσω έξω απ’ αυτήν πλέον. Όσα γράψω, αν γράψω, θα σχετίζονται με την ιστορία και μόνο. Αν έχω πλέον διάθεση να προσθέσω οτιδήποτε. Όπως είπα βέβαια και πιο πριν, ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για τίποτα στη ζωή.
λογικοφανη, αλλα παραλογα τα οσα περιγραφεις..
το οτι εκοψες την επικοινωνια με την κοπελα, δεν ειναι απομακρυνση εφοσον ακομα ασχολεισαι ολη μερα μαζι της κι εφτασες στο σημειο να παραμυθιασεις τον εαυτο σου οτι ειχες μια επαφη 'μαζι της", γνωριζοντας μιαν αλλη.
το οτι αναλυεις πως ακριβως το σκεφτηκες και το 'εκανες" δεν αλλαζει ακτι στο παραπανω. αδικα αναλωνεσαι σε τετοιες αναλυσεις. η φλυαρια δεν προσδιδει αληθεια σε κατι ψευτικο
ΔΕΝ γνωρισες αυτην που λεμε, οσο και να κοπανιεσαι. μιαςν αλλη γνωρισες.
επιμενεις στο οτι "ανακουφιστηκες" κι οτι αφου εσυ αισθανθηκες καλυτερα, θεωρεις οτι ετσι οπως το βολεψες στο μυαλο σου, λειτουργησε θετικα.
ειναι ομως ετσι?
εγω θεωρω πως δεν ειναι.
θεωρω οτι ειναι ενα κουκουλωμα που θα βγει μπροστα σου πιο ηχηρα το αμεσως επομενο διαστημα και θα συνεχισεις την 'ενασχοληση" σου.
αν εχω αδικο, ας το πει η ψυχολογος σου.
ετσι κι αλλιως, ποτε δεν ειναι προχωρημα η διαστροφη της λογικης και της πραγματικοτητας. βουλιαγμα ειναι και στρουθοκαμηλισμος.
το εχω δει μπροστα μου στο παρελθον απο μια μουρλη (οχι "τρελη", αλλα κουτοπονηρη) και εχω φριξει: astero's syndrome.... μακρια απο παραμυθιασματα τετοιου ειδους . ουτε διαρκουν, ουτε πειθουν κανεναν και σε βουλιαζουν πιο βαθια στην μοαναξια μολις ξεφουσκωσουν. τπτ ψευτικο δεν μενει φουσκωμενο..
κι οσο το σκεφτομαι βρε αυγερη, ολο αυτο που μας περιγραφεις ειναι ενας ατελειωτος εγωισμος κι ενα πεισμα δικο σου.
με το ζορι να γνωρισεις μια κοπελα που δεν ηθελε να γνωριστειτε.
ε παρτο αποφαση, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ.
το εφερες απο εδω, το εφερες απο εκει.
την παρακολουθουσες, επαιρνες παρατυπα πληροφοριες απο τον ψυχιατρο της, εφτασες στο τελος να "πας" με μια αλλη και λες στον εαυτο σου οτι την γνωρισες. (κι επιμενεις να αποκαλεις αυτην και την αλλη, διαταραγμενες. εχμ..)
LET GO βρε ανθρωπε. φευγε και καμια φορα απο εκει που δεν σε θελουν! τι επιμονη ειναι αυτη επειδη ετσι το σκεφτηκες?
το να ξερεις ποτε να φευγεις ειναι πολυ μεγαλυτερη ικανοτητα απο το να προσπαθεις να παραχαραξεις την αληθεια και τις επιθυμιες των αλλων, προς οφελος των δικων σου.
πως το ειπε το αλλο μελος? "φασιστακο"? εγω θα το πω "πεισματακο".
LET GO!
Δηλαδή εσύ ήσουν ήσυχος κ ωραίος κ γνωρίζεις μία κοπέλα με διπολική κ παθαινεισ την πλακαρα της ζωής σου κ γνωρίζεις άλλη μία που είναι παρόμοια με την πρώτη κ κάνετε κατάσταση ταυτόχρονα τα έχεις με άλλη μία κ σου φαίνεται βαρετή και τώρα έχεις πάθει πλάκα κ δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά αυτή είναι η καψούρα καλώς ήρθες αλλά δεν ξέρω αν σου κάνει καλό που είσαι εδώ η αν θα χάσεις τα λογικά σου
Προφανώς ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ...δεκτό....δεν είστε υποχρεωμένοι κιόλας αλλά δεν έχει και νόημα να εξηγήσω για 1235η φορά.....μόνο κάτι σημαντικό ως υπενθύμιση......ΔΕΝ "ΠΗΓΑ" με την άλλη κοπέλα ούτε έκανα "κατάσταση" μαζί της.....μικρή ίσως λεπτομέρεια που αλλάζει όμως τα δεδομένα του σκεπτικού σας.....αυτά......
Εγώ σε καταλαβαίνω. Μπορώ να καταλάβω την ανάγκη σου να ικανοποιήσεις αυτή την εμμονή ή απωθημένο έστω με υποκατάστατα.
Δεν ξέρω αν όντως βοηθάει, προσωπικά όσες φορές προσπάθησα γενικά στην ζωή μου να κάνω κάτι ανάλογο σε διάφορα θέματα και μόνο η γνώση οτι είναι υποκατάστατο με έκανε να μην το κάνω τελικά.
Θα σου πω τι μοιάζει "ανακόλουθο" στην όλη ιστορία στα δικά μου μάτια και με βάση τα δικά μου κριτήρια.
Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση είναι πως ένας άνθρωπος που έχει μια έντονη ή ικανοποιητική κοινωνική ζωή μπλέκει τελικά σε μια ιστορία τόσο φαντασιακή. Μπορεί να έχεις την εξήγηση για τον εαυτό σου, δεν ζητώ να μου εξηγήσεις, αλλά για μένα σίγουρα εδώ κάτι υπάρχει. Θα έψαχνα να βρω ποιο είναι αυτό το στοιχείο που έλειπε από την ζωή μου εκείνη την περίοδο, τι ακριβώς ζητούσα που δεν μπορούσα να βρω αλλού.
Το να σου γίνει εμμονή στη συνέχεια έτσι όπως μπλέχτηκε η ιστορία, και να σου μείνει απωθημένο και πείσμα το να την γνωρίσεις έστω για μια φορά το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν θα κρίνω από ηθικής πλευράς αν ξεπεράστηκαν κάποια όρια (το οτι την έψαχνες πχ κτλ), αυτά είναι δικά σου θέματα και του καθενός ξεχωριστά.
Επίσης μπορώ να καταλάβω απόλυτα το σοκ, την ανάγκη σου να αναμοχλεύεις την ιστορία, να ψάχνεις για παραλείψεις, για στοιχεία..έξαλλου είναι ακόμα πολύ νωπό, δεν έχει περάσει δα και τόσος καιρός και πέρα από αυτό ο καθένας μας έχει τους ρυθμούς του για να ξεκολλήσει από κάτι, δεν θα βάλω μετρητές σε αυτό.
Αυτό που μοιάζει "ανακόλουθο" στα δικά μου μάτια και σύμφωνα με τα δικά ΜΟΥ κριτήρια που δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συμφωνούν με τα δικά σου ή με κάποιου άλλου, είναι το πως αφού ακόμα σε νοιάζει, ακόμα έχεις πράγματα να βρεις, να ψάξεις, να ασχοληθείς, μπαίνεις τόσο βιαστικά σε μια άλλη σχέση. Για να είμαι ειλικρινής μου φαίνεται σαν και αυτό να είναι η ανάγκη σου να δείξεις οτι προχωράς, σα να μην αναγνωρίζεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να πληγώθηκε και να θέλει τον χρόνο του. Δεν ξέρω αν ισχύει, αυτό μόνο εσύ μπορείς να το ξέρεις για τον εαυτό σου, σου λέω μόνο τι βλέπω εγώ απ έξω ως τρίτος. Είχες απόλυτη ανάγκη όπως τόνισες πολλές φορές να βρεις μια "πραγματική" γυναίκα με σάρκα και οστά και φοβάμαι οτι αυτή σου η ανάγκη σε έκανε να προχωρήσεις πιο γρήγορα από οτι ίσως θα έπρεπε.
Το να παιζεις με τις λεξεις, επισης δεν προσδιδει καποια "αληθεια" η καποιο δικιο σε αυτο που σκεφτηκες.Quote:
Originally Posted by avgeris
Δεν "πηγες" με την αλλη, ειχες περιπτυξεις μαζι της και παραμυθιαζεσαι οτι αυτο παρολο που ξερεις οτι δεν ειναι αληθεια, αποφασιζεις ΕΣΥ με το ετσι θελω οτι ισοδυναμει με ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!
με διαστρεβλωση της πραγνατικοτητας ισοδυναμει με τοτ αλλο.
Μην μου εοαναλαβεις οτι ξερεις οτι σεν ειναι στ αληθεια η αλλη απλα σε κανει να νοιωθεις σαν να ειναι.
Το καταλαβα απο την πρωτη φορα που το ειπες.
Απλα διαφωνω στο οτι κανει καλο.
Εξει που λες δεν σε καταλαβαινω, βαλε προσωπικα για μενα ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΘΕΤΑ ΚΙ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ κι ειμαστε ενταξει.
ΚΑΙ ΣΟΡΙ ΓΙΑ τΑ ΚΟΡΕΑΤΙΚΑ, ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΙΝΗΤΟ
Quote:
Originally Posted by Remedy
Αν από την αρχή μου είχες πει ότι διαφωνείς, τελεία και παύλα, δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως θέμα. Δικαίωμά σου να διαφωνείς. Δεν διεκδικώ το αλάθητο στη ζωή μου. Στην κουβέντα όμως μπλέχτηκαν χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπό μου που επ' ουδενί δεν γινόταν να δεχτώ ούτε φυσικά να αφήσω ασχολίαστους (όταν κάποιοι φτάνουν να με αποκαλούν έμμεσα ή άμεσα "ψεύτη", "ανήθικο" ή ό,τι άλλο). Δεν θεωρώ ότι υπέπεσα σε κάποιο "τερατούργημα" ώστε να βγαίνουν τόσο αβίαστοι χαρακτηρισμοί προς εμένα. Ακόμα κι αν θέλω να "διαστρεβλώσω" στο μυαλό μου μια πραγματικότητα, χωρίς να προξενήσω κακό σε κάποιον και χωρίς αυτό να με κάνει δυσλειτουργικό, αντικοινωνικό ή παραληρηματικό, δεν θεωρώ ότι είναι έγκλημα να το κάνω, εφόσον με βοηθάει να αποσυμφορηθώ ψυχικά.
Δεν συμφωνείς, κατανοητό. Δεν είπα ότι είναι η σωστότερη προσέγγιση. Πιθανό να είμαι ΤΕΛΕΙΩΣ ΛΑΘΟΣ. Και τελικά να με ζημιώσει, μακροπρόθεσμα. Μπορεί όμως και να με βοηθήσει. Ούτε εγώ μπορώ να προδικάσω το μέλλον, ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος. Είναι όμως Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, εμένα αφορά στο κάτω-κάτω. My way, που έλεγε και ο Frankie. Και νιώθω όμορφα, ΣΗΜΕΡΑ. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτώ, έμμεσα ή άμεσα, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και να αμφισβητείται ακόμα και τo ήθος μου γενικότερα ως ανθρώπου από ένα και μόνο γεγονός.
Ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις. Και πίστεψέ με, ψάχνω ακόμα μέσα μου να βρω τι ακριβώς με οδήγησε σε ένα τέτοιο μπλέξιμο χωρίς λόγο. "Μια χαρά τυπάκι ήσουν με σχεδόν τέλεια ζωή, που πήγες κι έμπλεξες", μου είχε πει χαρακτηριστικά ένας από τους πιο καλούς μου φίλους. Δεν ξέρω ΑΚΟΜΑ. το ψάχνω. Κι ένας λόγος που άρχισα να δημοσιεύω τις συζητήσεις μας (κάτι που θεωρήθηκε ακόμα και "εξοργιστικό") ήταν μπας και βρω εκεί μέσα κάποια στοιχεία που μου είχαν ξεφύγει. Δύσκολο αυτό, μέσα μου πρέπει να ψαχτώ. Αν θα έβρισκα μια εξήγηση "επιφανειακή", θα ήταν πάλι με βάση την προχτεσινή ιστορία. Τι θέλω να πω; Μάλλον είμαι αρκετά "επιρρεπής" σε πολύ διαχυτικές γυναίκες που παίζουν "επιθετικά". Με ιντριγκάρουν, με μαγνητίζουν, προσελκύον την προσοχή μου. Προχτές ήμουν υποψιασμένος, με την πρώτη κοπέλα καθόλου. Ειδικά από τη στιγμή που δεν είχα οπτική επαφή μαζί της και λειτουργούσε μόνο το φαντασιακό πεδίο (κάτι που η ίδια επιδίωξε από την αρχή), ήταν σχετικό εύκολο να μην μπορέσω να ελέγξω την κατάσταση από ένα σημείο και μετά. Όχι ότι προχτές θα έφτανα στο σημείο να το κάνω μέσα στις τουαλέτες αν δεν ήμουν υποψιασμένος, αυτό με τίποτα, αλλά σίγουρα θα άφηνα τον εαυτό μου πολύ πιο "χαλαρό" και θα είχα "αφεθεί" ευκολότερα να παρασυρθώ σε ό,τι μου προέκυπτε. Κάτι που δεν κάνω καθόλου συχνά, αλλά όταν συμβεί, μπορεί να με κάνει να χάσω το μυαλό μου. Ευτυχώς, σχετικά γρήγορα, επανέρχομαι. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η μόνη εξήγηση (ο ψυχίατρος μου μού είπε ότι αν έχω κάπου να ψαχτώ είναι στο πόσο εύκολα παθιάζομαι με τις γυναίκες, από τη στιγμή που αυτό μπορεί να μου δημιουργήσει τέτοια προβλήματα), μπορεί να υπήρχαν και άλλοι λόγοι εκείνη την εποχή που έπαιξαν το ρόλο τους (γενικά, από τον Οκτώβρη-Νοέβρη και μετά, πάντα με έπιανε μια υπερδιέγερση, κυρίως "διανοητική" σε όλα τα επίπεδα, που διαρκούσε περίπου μέχρι να μπει ο Φλεβάρης). Για την ώρα πάντως, δεν έχω βρει τα ΑΚΡΙΒΗ αίτια που μνε οδήγησαν εκεί που με οδήγησαν.Quote:
Originally Posted by elisabet
Στην άλλη σχέση μπήκα χωρίς να το ψάξω και πολύ. Θέλω να πω, δεν ψαχνόμουν ιδιαίτερα μετά το οριστικό τέλος της φεϊσμπουκικής περιπέτειάς μου, απλώς είχα αρχίσει να βγαίνω ξανά με τις παρέες μου και να πηγαίνω στα στέκια μου. Εκεί, ένα βράδυ, είδα την κοπέλα να κάθεται στο διπλανό stand σε κάποιο live που γινόταν στο στέκι μου και κάποια στιγμή, της έπιασα κουβέντα επειδή μου είχε αρέσει. Κάτι που κάνω γενικά, ειδικά στα μαγαζιά που συχνάζω, φλερτάρω αρκετά, πάντα ευγενικά και κόσμια και χωρίς να σημαίνει ότι το κάνω με δεύτερες σκέψεις. Έχω μια άνεση να πιάνω κουβέντα και αυτό σίγουρα βοηθάει. Μια όμορφη γνωριμία ας γίνει στην αρχή και το ερωτικό μπορεί να προκύψει, μπορεί και να μην προκύψει. Πολλές φορές συμβαίνει το δεύτερο, αλλά οι γνωριμίες παραμένουν και γίνονται ωραίες φιλίες. Ναι, έχω πολλές φίλες, πραγματικές φίλες, που τις αγαπώ γι αυτό ακριβώς που είναι: ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ. Υπάρχει βέβαια πάντα μια υποψία ερωτισμού στην ατμόσφαιρα, αλλά σέβομαι πρώτα απ' όλα τη φιλία που μας ενώνει. Άλλωστε, πρώτα γυναίκες έμαθαν για την περιπέτειά μου, πρώτα σε αυτές κατέφυγα για να μου πουν τι παίζει με την κοπέλα του facebook. Όταν ακόμα και γυναίκες δεν μπορούσαν να την καταλάβουν, τότε άρχισα να συλλογίζομαι μήπως υπάρχει κάτι άλλο από πίσω. Στην περίπτωση αυτή τώρα, προέκυψε σχέση αφού και η κοπέλα έδειξε από την αρχή σχεδόν ενδιαφέρον. Δεν ήταν κάτι που επιδίωξα, ήταν κάτι που προέκυψε και αποδεκνύεται πολύ όμορφο. Και σε καμιά περίπτωση δεν το έκανα για να "αποδείξω" κάτι, το ότι άρχισα να βγαίνω, να βρίσκομαι με ανθρώπους σε "νορμάλ" σκηνικά μου ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι πατούσα ξανά γερά στα πόδια μου. Αν ήταν "βιαστικό", "γρήγορο" ή ό,τι άλλο, μπορεί, δεν ξέρω. Καθετί όμως το κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμά του, μακροπρόθεσμα. Αν π.χ. την κοπέλα της ιστορίας είχα κατορθώσει τελικά να τη δω από κοντά και έστω να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, κανείς δεν θα θεωρούσε παράλογο από μέρους μου το ότι επέμεινα. Επομένως, η πορεία θα δείξει και θα κρίνει το σωστό ή το λάθος των όσων έκανα από εκεί και μετά.
Το ξαναλέω, ειδικά σε σένα που έχεις καταλάβει: χτες και σήμερα νιώθω όμορφα, νιώθω πιο ανάλαφρος, πιο ελεύθερος, πιο "αποστασιοποιημένος" και "απεξαρτημένος" απ΄ ό,τι έγινε με το facebook. Και αυτό είναι που τελικά μετράει, για μένα τουλάχιστον.
Καλησπέρα! Αυγέρη εγώ θα έλεγα να διερευνήσεις του τι θέλεις να αποδείξεις και σε ποιον. Και κυρίως γιατί. Δηλαδή αν την πάτησες και κόλλησες, και σε κορόιδεψαν, (αν λέω, αν), τι γίνεται μέσα σου; Γιατί δεν πρέπει να κάνεις λάθος, ή μάλλον τι παθαίνεις όταν κάνεις λάθος; Ωραία το αναλύεις και το υποστηρίζεις λεκτικά, ότι δε σε πειράζει και πρώτος εσύ είπες ότι μπορεί να είσαι λάθος, κλπ. Αλλά πρακτικά φαίνεται να σε πειράζει και να σε πονάει. Λογικό και φυσιολογικό, ή παράλογο και ψεύτικο- τη στίξη τη βάζει ο καθένας για τον εαυτό του. Αλλά φαίνεται να σε πονάει, και φαίνεται να θέλεις να το επουλώσεις πολύ γρήγορα όλο αυτό. Προτείνω να δοκίμαζες να το αντέξεις χωρίς "αναισθητικό" και να δεις πόσο και τι μπορείς, και τι τελικά θα συμβεί.
Από πλευράς εξήγησης, θα μπορούσε να είναι κάτι σε σχέση με την ωριμότητα-συναισθηματικής ενηλικίωσης. (Φυσιολογικό να συμβεί, αλλά όχι δεδομένο ότι θα συμβεί σε όλους).
Quote:
Originally Posted by streidi
Καλησπέρα και σε σένα. Πολύ ωραία τα σχόλιά σου. Με πονάει αρκετά, όχι σε σημείο να καθίσταται ανυπόφορο ή μη διαχειρίσιμο, αλλά σίγουρα πονάει, έστω και πολύ λιγότερο. Πονάει ένας συνδυασμός πραγμάτων και γεγονότων, δεν ξέρω αν έχει νόημα να τα αναλύσω τώρα. Μπορώ να το κάνω, βέβαια. Και θέλω να επουλώσω τις όποιες πληγές αν όχι γρήγορα, σίγουρα πάντως όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Από εκεί και μετά, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς "χωρίς αναισθητικό". Επίσης, δεν κατάλαβα τις αρχικές σου τοποθετήσεις. Την ερώτηση σχετικά με το τι παθαίνω όταν κάνω λάθος. Εννοείς, γενικότερα ή αναφέρεσαι σε κάτι συγκεκριμένο; Το προηγούμενο "γιατί δεν πρέπει να κάνεις λάθος" είναι σε μορφή ερώτησης κι αυτό; Κι αν ναι, τι ακριβώς εννοείς;
Το τι θέλω να αποδείξω και κυρίως σε ποιον αναφέρεται σε ό,τι έκανα στην ιστορία; Ή σε ό,τι κάνω τώρα; Κι αν το δεύτερο, ποιο απ' όσα κάνω τώρα;
Η τελευταία παράγραφος ενδιαφέρουσα ακούγεται. Αν μπορούσες κι εκεί να εξηγήσεις κάτι περισσότερο, θα με ενδιέφερε πάρα πολύ.
Σ΄ευχαριστώ για τα όσα γράφεις.
Πολύ λακωνικά τα είπα μου φαίνεται, ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω τι εννοώ.. :Ρ
(«Γιατί δεν πρέπει να κάνω λάθος; -δε μου επιτρέπω να κάνω λάθος; Τι παθαίνω όταν κάνω λάθος;») Αυτά τα προτείνω σαν ερωτήματα προς τον εαυτό σου, προς διερεύνηση του ‘τι δικό μου άγγιξε αυτή η ιστορία και αντιδράω έτσι’. Η δική μου οπτική σε αυτά σας εξωτερικός παρατηρητής είναι ότι
μου φαίνεται ότι σου είναι πιο επώδυνο το ότι την πάτησες (τύπου «πώς μου συνέβη εμένα, στον Αυγέρη, αυτό;») παρά η ιστορία , τα συναισθήματά σου για την κοπέλα και όλα αυτά. Όχι τόσο σαν εγωισμός, («πώς μου συνέβη εμένα, τον απίθανο τύπο, αυτό;»), αλλά περισσότερο σαν δυσκολία αποδοχής του λάθους, όταν πρόκειται για τον εαυτό σου, ή ακόμα και σαν ενοχή («πώς επέτρεψα να μου συμβεί αυτό, ο ηλίθιος;») Αυτό εννοώ φαίνεται να σε πειράζει και να σε πονάει, και ίσως αυτό πρέπει να αντέξεις να ψάξεις.
Ίσως να είναι ένα τυφλό σου σημείο αυτό (το ότι μπορεί να μην αποδέχεσαι εσύ ο ίδιος κάποια κομμάτια του εαυτού σου και ότι αυτό είναι ορατό στους άλλους, αλλά όχι σε σένα.) Αν είναι όντως τυφλό σημείο, θα χρειαστεί λίγος χρόνος και αρκετή δύναμη για να το δεις.
Λες ότι θέλεις να επουλώσεις τις πληγές όσο πιο γρήγορα γίνεται. Γιατί; Θέλω να πω, ναι, προφανώς για να μην πονάς, αλλά σα να προσπερνάς κάπως επιπόλαια το ότι όσο πιο βαθιά η πληγή τόσο πιο πολύ χρόνο χρειάζεσαι για να επουλωθεί με όσο πιο λίγα σημάδια γίνεται. Κάτι σα να μην αντέχεις ίσως εδώ. Τον πόνο; Το να βλέπουν οι άλλοι ότι πονάς;
Το αναισθητικό μοιάζει να είναι η κοπελιά του μπαρ-ίσως και η κοπέλα σου. Ότι για να μην πονάς πολύ θέλεις τουλάχιστον παρέα. (Όμως αυτό ίσως επηρεάσει την επούλωση, και είναι ανήθικο απέναντι στην κοπέλα, τουλάχιστον αν γίνεται συνειδητά.)
Τι θέλεις να αποδείξεις, εννοώ στον παρατηρητή. Δηλαδή σε όσους διηγείσαι την ιστορία. Πέρα από το ότι ψάχνεις απαντήσεις και γνώμες, φαίνεται να σέβεσαι ιδιαίτερα την άποψη του άλλου, κάποιες φορές μάλιστα σε σημείο να την ζυγίζεις σαν πιο σημαντική ακόμα κι από τη δική σου. Ίσως είναι ανασφάλεια, και ίσως να έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην ίδια την ιστορία σου με την αρχική κοπέλα.
Από πλευράς εξήγησης, του πώς και εσύ ένας λογικός κατά τα άλλα άνθρωπος, μπήκες τόσο βαθιά σε ένα τρυπάκι τόσο φανερού ‘παραλογισμού’, θα μπορούσε να εξηγηθεί με ότι κάποια ανώριμα κομμάτια της κοπέλας (πιθανόν λόγω νόσου), κούμπωσαν με κάποια δικά σου ανώριμα κομμάτια (πχ την ψευδαίσθηση ύπαρξης ‘τέλειας κοπέλας’). Η δική της χειριστικότητα, την έκανε να είναι άπιαστη και έμοιαζε στα μάτια σου σαν τελειότητα. Μεγάλο βήμα επομένως για σένα προς την ωριμότητα και τη συναισθηματική ενηλικίωση όλα αυτά μάθεις για τον εαυτό σου μέσα από αυτή την ιστορία. Και πολύ σημαντικό, καθώς η συναισθηματική ενηλικίωση δεν είναι κάτι που συμβαίνει τελικά σε όλους.
Quote:
Originally Posted by streidi
Εύστοχα ερωτήματα και θα προσπαθήσω να απαντήσω, αν και δεν είναι τόσο εύκολο.
Είναι αρκετά επώδυνο ότι την πάτησα, αλλά η ιστορία από μόνη της μου προκάλεσε πολύ πόνο και άγχος. Πονούσα για την κοπέλα, πονούσα που δεν πήγαινε τίποτα κατ' ευχήν κλπ. Σίγουρα, από τη στιγμή που κατάλαβα τι γινόταν, με έπιασε μια "δυσαρέσκεια" απέναντι στο εαυτό μου και την αδυναμία ορθής κρίσης που επέδειξε, αλλά αυτός ο "πόνος" δεν είναι τίποτα μπροστά στον πόνο που βίωνα καθημερινά, σχεδόν επί 2-3 μήνες, που δεν μπορούσα να την δω και τη γνωρίσω από κοντά.
Όταν είπα ότι θέλω την επούλωση όσο πιο γρήγορα γίνεται, δεν εννοούσα αμέσως. Το ξέρω ότι θέλει χρόνο, το είχα άλλωστε σχολιάσει όταν μου είπαν πως και σ' ένα μήνα δεν μου πέρασε ακόμα. Ελπίζω απλώς αυτός ο χρόνος να μην είναι υπερβολικά πολύς. Και σίγουρα, δεν θα ήθελα να δείχνω ότι ακόμα υπάρχουν ψήγματα πόνου μέσα μου, θέλω να το αποβάλλω και να σταθώ
με σιγουριά στα πόδια μου, χωρίς σημάδια πληγών. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά, πίστεψέ με, το έχω καταφέρει πολλές φορές ως τώρα και σε άλλες περιπτώσεις.
Έχω μάθει έτσι κι αλλιώς να σέβομαι ΑΠΟΛΥΤΑ τη γνώμη των άλλων (αρκεί βέβαια να μην κρύβουν ρατσισμό, σεξισμό, φασισμό και οποιοδήποτε είδος μισαλλοδοξίας). Πόσο πιο λογικό να ακούω με μεγάλη προσοχή και προσήλωση απόψεις που εξαρχής ζήτησα, συμβουλευτικά και υποστηρικτικά, στο πρόβλημά μου. Μπήκα εδώ για να ρωτήσω, να πληροφορηθώ, να μου ανοίξουν τα μάτια, λογικό ήταν να δίνω τόσο μεγάλη βαρύτητα στο τι θα μου πουν και τι θα με συμβουλεύσουν. Καμία ανασφάλεια, όπως άλλωστε είδες, όταν χρειάστηκε να υπερασπιστώ την άποψή μου το έκανα και με έντονο τρόπο. Απο εκεί και πέρα, το ότι διηγούμαι την ιστορία με τόσες εξωνυχιστικές λεπτομέρειες κάποιες φορές, εξυπηρετεί τρεις, βασικά, σκοπούς. Πρώτον, με βοηθάει να ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές που μου είχαν διαφύγει και που, ίσως, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην "ανάγνωση" των σκέψεων της κοπέλας προς εμένα και στην αποσαφήνιση κάποιων γεγονότων. Δεύτερον, κάποιοι από το φόρουμ μπορούν να "διαβάσουν" συμπεριφορές και να με οδηγήσουν σε τρόπους σκέψης που δεν είχα υπόψιν μου, να μου "ερμηνεύσουν" πράγματα που δεν θα μπορούσα μόνος μου. Τρίτον, κάποιοι που δεν είχαν διαβάσει την ιστορία από την αρχή, το βρίσκουν πιο εύκολο να συμμετέχουν στη συζήτηση, παίρνοντας μια ιδέα του περί τίνος πρόκειται.
Η εξήγηση που δίνεις φαίνεται ενδιαφέρουσα. Δεν υπήρξε ψευδαίσθηση τέλειας κοπέλα, μάλλον ψευδαίσθηση τέλειας ιστορίας υπήρξε (σχέση από απόσταση χωρίς δεσμεύσεις με μια κοπέλα που έδειχνε υπερσεξουαλική, ακομπλεξάριστη, μποέμισα κλπ. κλπ.) Η πορεία βέβαια απέδειξε το ακριβώς αντίθετο. Πάντως, θα ήθελα να διαβάσω λίγη περισσότερη ανάλυση της τελευταίας παραγράφου, η εξήγηση είναι άλλωστε κάτι που ψάχνω εδώ κι ένα μήνα μέσα στο μυαλό μου.
Σε τετοιες περιπτωσεις κανε οτι γουστάρεις να κανεις αλλα να εισαι πανετοιμος για ολα, απο το να σε δουλευει ψιλο γαζι, απο το να γινει καλα και να εισαστε μαζι, μεχρι να γινει καλα και να σου πει αντε αγορακι μου τωρα παρε τον δρομο σου δεν κανεις για μενα. Να εισαι ετοιμος για ολα χωρις να ερθει η σειρα σου για θεραπεια.
[QUOTE=GeorgeGr1;670453]Σε τετοιες περιπτωσεις κανε οτι γουστάρεις να κανεις αλλα να εισαι πανετοιμος για ολα, απο το να σε δουλευει ψιλο γαζι, απο το να γινει καλα και να εισαστε μαζι, μεχρι να γινει καλα και να σου πει αντε αγορακι μου τωρα παρε τον δρομο σου δεν κανεις για μενα. Να εισαι ετοιμος για ολα χωρις να ερθει η σειρα σου για θεραπεια.[/QUOT
Το δεύτερο το αποκλείω, δεν θέλω πια εγώ οποιαδήποτε σχέση μαζί της. Από τα άλλα δύο, θεωρώ ότι το πρώτο είναι δεδομένο πως συνέβαινε όλο αυτό το διάστημα της "επαφής" μας και το τρίτο θα ήταν η πιθανότερη εξέλιξη σε υποθετική βελτίωσή της (και το πιθανότερο σενάριο σε περίπτωση που θα την γνώριζα ας πούμε, 2 χρόνια πριν, στα κάπως "καλύτερά" της).
Μακριά έχω τον άντρα μου έχει το ίδιο πρόβλημα ούτε σεξ θέλη τίποτα το μόνο που θέλουν κάπου να μιλάνεQuote:
Originally Posted by lessing
Γεια και χαρά σε όλες και όλους. Πέρασε ήδη πολύς καιρός από τότε που έγραψα οτιδήποτε σχετικό με την ιστορία που με βασάνισε επί ένα τρίμηνο και βάλε το χειμώνα και πλέον νιώθω άλλος άνθρωπος. Ξεκινώντας να πω ότι συζήτησα με την κοπέλα μου το περιστατικό στο μπαρ και στην αρχή δυσκολεύτηκε να το πιστέψει, στη συνέχεια έδειξε να ενοχλείται απ΄αυτό που έγινε (απόλυτα φυσιολογικό), στο τέλος το δέχτηκε ως ένα αναγκαίο γεγονός για να με βοηθήσει στην όσο το δυνατόν ευκολότερη απαγκίστρωση από την προηγούμενη ιστορία. Άλλωστε, το τι μου είχε συμβεί όλο το χειμώνα της το είχα διηγηθεί από το πρώτο κιόλας ραντεβού μας και η στάση της απέναντί μου υπήρξε από την αρχή υποστηρικτική. Είμαστε μαζί, δυστυχώς θα δουλέψει σε άλλη πόλη το καλοκαίρι (ήδη ξεκίνησε από τις αρχές Μαίου), αλλά βρισκόμαστε πολύ συχνά στα ρεπό της και περνάμε υπέροχα.
Όλο αυτό το διάστημα, συζητούσα και με την ψυχολόγο μου και με ένα φίλο μου ψυχίατρο το τι με έβαλε σε τέτοια περιπέτεια. Έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα (και με τη βοήθειά τους) τα οποία θα αναφέρω αύριο-μεθαύριο. Συμπεράσματα που, σε κάποια σημεία τους, με εντυπωσίασαν, ειδικά όταν κατάλαβα πόσο αληθινά ήταν και πόσο βαθειά μέσα μου έπρεπε να τα ψάξω. Αυτά, όπως είπα, θα τα αναφέρω τις επόμενες μέρες. Σήμερα απλώς ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας το πόσο όμορφα νιώθω, απόλυτα αποστασιοποιημένος από τα σκοτάδια και τη μαυρίλα που έζησα το χειμώνα που πέρασε και έχοντας πλέον δίπλα μου μια θαυμάσια γυναίκα που με κάνει να πετάω και να θέλω να γευτώ κάθε σταγόνα ζωής και χαράς στο πλάι της.
Αυτά για την ώρα. Τα υπόλοιπα σε λίγες μέρες. Σας χαιρετώ με όλη μου την αγάπη.
Αμα σου πω οτι σημερα που χαζευα στο φορουμ σκέφτηκα την ιστορία σου κι αναρωτήθηκα τι να γίνεται...!Quote:
Originally Posted by avgeris
Με πρόλαβες και δεν σου έγραψα να σε ρωτήσω.
μεγαλη αλλαγη στην διαθεση σου μεσα σε 20 μερες αυγερη.
μακαρι ολα να πανε καλα και στην συνεχεια.
στο ευχομαι.
Εμφανίστηκα ξανά στο φόρουμ για να γράψω κάποια πράγματα σχετικά κυρίως με το πως είμαι πλέον εγώ και το πως εξελίσσεται η ζωή μου.
Πριν ξεκινήσω, να αναφέρω απλώς ότι η κοπέλα του facebook πριν από 20 μέρες έκανε αίτημα φιλίας σε ένα από τους φίλους μου και το ανακάλυψα όταν στις ενημερώσεις μου ανέφερε το γνωστό «ο x και η y είναι πλέον φίλοι». Το «παράξενο» είναι πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος, που τον γνωρίζω προσωπικά και έχουμε πιει πολλές μπύρες μαζί, έχει δεσμό με μια πολύ κολλητή μου φίλη (ήταν η πρώτη-πρώτη στην οποία είχα αναφέρει την ιστορία από το ξεκίνημά της). Με αυτή την κοπέλα, έχουμε φωτογραφηθεί πολλές φορές σε εξόδους μας (είμαστε στην ίδια παρέα), οι περισσότερες φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον φίλο μου με τον οποίο έχει δεσμό. Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούσαν πάντα αίτιο άγριων ξεσπασμάτων ζηλοφθονίας εκ μέρους της κοπέλας του facebook, αναφερόταν μάλιστα στην κολλητή μου με χαρακτηρισμούς εντελώς χυδαίους και μειωτικούς και κάθε φορά που προσπαθούσα να την «επαναφέρω στην τάξη» μου έλεγε ότι την υπερασπίζομαι επειδή την «πηδάω κρυφά από το αγόρι της»!!!! Έλεγε μάλιστα ότι το αγόρι της της άρεσε πολύ, την γοητεύει και θα ήθελε να κάνει δεσμό μαζί του!!! Όλα αυτά λοιπόν ήρθαν και «έδεσαν» με το αίτημα φιλίας που του έκανε δυο μήνες και κάτι από τη μέρα που της γύρισα την πλάτη και δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της παρά τις προσεγγίσεις της. Δεν είχαν κανένα κοινό γνωστό, ο μόνος κοινός γνωστός τους ήμουν εγώ. Θεωρώ ότι δεν ήταν τυχαία η κίνησή της, μπορώ να υποπτευτώ κάποιους λόγους (τους οποίους δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω). Μόλις το είδα, του έστειλα μήνυμα ρωτώντας τον τι έγινε με αυτή την κοπέλα και αν την ξέρει, μου απάντησε ότι εκείνη του είχε στείλει αίτημα φιλίας, ένα στα πολλά που έχει καθημερινά (δουλεύει σε ένα χώρο με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και γνωριμίες) και δεν είχε ιδέα ποια είναι. Γέλασα και του είπα «η αιτία που έκανες να με δεις καιρό στα στέκια μας. Ρώτησε και την….. (την κοπέλα του) να σου πει».
Έτσι κι αλλιώς, πλέον δεν κοιτάω καν το προφίλ της, δεν με νοιάζει καν αν μπει ή δεν μπει για θεραπεία, αν γίνει ή δεν γίνει καλά, αν στρώσει ή όχι τη ζωή της. Τη μέρα που ξύπνησα με την κοπέλα μου αγκαλιά (εκμεταλλευτήκαμε ένα διήμερο ρεπό της και πήγαμε ταξιδάκι, μέχρι τότε ποτέ δεν είχαμε περάσει ολόκληρη τη νύχτα μαζί, βρισκόμασταν, βγαίναμε, κάναμε ό,τι κάναμε και κοιμόμασταν χωριστά), τη μέρα λοιπόν που ξύπνησα και την κρατούσα αγκαλιά ήταν η μέρα που όλα τα προηγούμενα είχαν «πεθάνει». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Της είπα μάλιστα όταν άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε «ευχαριστώ που είσαι αληθινή» και το εννοούσα απόλυτα. Από εκείνη τη στιγμή, η κοπέλα του facebook είχε «πεθάνει» μέσα μου, έτσι πλέον αντιμετωπίζω την κατάσταση. Άλλωστε, και η συμβουλή του ψυχιάτρου, 4 μήνες πριν, ήταν «ξέκοψέ την και άρχισε να την πενθείς, μόνο έτσι θα κάνεις το βήμα μπροστά». Τότε μου ήταν αδιανόητα και τα δύο, ακόμα και όταν έγινε το πρώτο, δεν είχα καταφέρει το δεύτερο. Τώρα πλέον, έχουν συμβεί και τα δύο. Ακούγεται ίσως μακάβριο, αλλά μόνο «σκοτώνοντας» ό,τι σε πληγώνει, μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου.
Συνεχίζω......
Όλο το προηγούμενο διάστημα, μιλούσα με τον εαυτό μου και προσπαθούσα να κατανοήσω τι μου είχε συμβεί εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής μου. Μιλούσα και με την ψυχολόγο μου, αλλά με εκείνη επικεντρωνόμουν κυρίως στο «μετά», στο «από δω και πέρα». Τυχαία, βρήκα ένα παλιό μου φίλο, ψυχίατρο και μου ζήτησε να του γράψω την ιστορία και να του τη στείλω σε e-mail. Συζητήσαμε πολύ πάνω σε αυτή και με βοήθησε να κατανοήσω πάρα πολλά πράγματα και να επιβεβαιώσω κάποια άλλα που ήδη υποπτευόμουν. Ότι π.χ. η κοπέλα εμφάνισε τη διαταραχή ίσως και από την εφηβική της ηλικία, σίγουρα πάντως πολύ νωρίς στη ζωή της (κάτι το οποίο πίστευα κι εγώ, όσο διάβαζα και ενημερωνόμουν για τη διπολική διαταραχή και μάθαινα περισσότερο για το δικό της παρελθόν). Επίσης, μου είπε ότι η κοπέλα δεν μπορεί να φέρεται έτσι μόνο υπό επήρεια διπολικής διαταραχής, σίγουρα υπάρχει και κάποια άλλη σοβαρή μορφή διαταραχής προσωπικότητας, μάλλον οριακή-μεταιχμιακή (κάτι που ταιριάζει με πολλές από τις συμπεριφορές της). Για συνοδό διαταραχή προσωπικότητας μου είχε μιλήσει και η ψυχολόγος μου και ο ψυχίατρος στον οποίο είχα απευθυνθεί (και ο οποίος θεωρούσε την περίπτωσή της «τρομερά δύσκολη»). Ο φίλος μου έκλεισε την ανάλυσή του λέγοντας ότι ακόμα κι ΑΝ η κοπέλα ακολουθούσε κατά γράμμα ΟΛΕΣ τις θεραπευτικές συμβουλές των γιατρών της πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την απαραίτητη νοσηλεία της και ΑΝ υπάκουε σε όλα τα θεραπευτικά σχήματα, πάλι θα χρειαζόταν μεγάλο χρονικό διάστημα (μου είπε ίσως και δύο χρόνια) για να υπάρξει μια εικόνα βελτίωσης των συμπτωμάτων της (και πάλι, όχι «κανονικοποίηση» ‘’όπως ανέφερε χαρακτηριστικά). Στο τέλος, μου είπε «…όλα αυτά τα ΑΝ δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν ποτέ». Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι άλλο.
Συζητώντας μαζί του, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα που με συγκλόνισε στην αρχή, αλλά θεωρώ ότι ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ουσιαστικά, αν χωρίσουμε την ιστορία σε δύο μέρη, η συμπεριφορά μου στο πρώτο μέρος (της άγνοιάς μου για την κατάστασή της) μπορεί να θεωρηθεί «φυσιολογική», στο μέτρο ενός πληγωμένου εγωισμού και του έντονου και δυνατού έρωτα που ένιωθα για μια κοπέλα που μου φαινόταν τόσο «αλλιώτικη»: μποέμισσα, ανεξάρτητη, ταλαντούχα καλλιτέχνις, απελευθερωμένη σεξουαλικά, «τρελή», σε συνδυασμό με την ομορφιά της και το ενδιαφέρον που έδειχνε για μένα. Ως εκεί, θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για μια ιστορία καθημερινή, έστω και με την ιδιαιτερότητα της φεϊσμπουκικής γνωριμίας.
Από τη στιγμή όμως που μαθαίνω για την κατάστασή της και πλέον η διαφαινόμενη διπολική διαταραχή γίνεται ουσιαστικά η εξήγηση όλων των μυστήριων συμπεριφορών, εκεί, «χάνω εντελώς τη μπάλα». Πιστεύω ότι μόνο εγώ μπορώ να τη βοηθήσω (προέκταση του «πληγωμένου εγωισμού» που είχα στο στάδιο της άγνοιας) και σιγά-σιγά, μπαίνω σε ένα ακόμα πιο επικίνδυνο μονοπάτι. Αρχίζω να ερωτεύομαι όχι πλέον την ίδια αλλά ΤΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ. Έτσι εξηγείται ότι προσπαθούσα να ταυτιστώ πλήρως μαζί της, να αποδείξω πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε όλους τους άλλους ότι κι εγώ είμαι ΨΥΧΩΤΙΚΟΣ και ΔΙΠΟΛΙΚΟΣ !!! Κάθε φυσιολογική παιδική, εφηβική ή νεανική παρασπονδία ή ξεροκεφαλιά μου μεγεθυνόταν και διογκωνόταν στη φαντασία μου με σκοπό να αποδείξω, μέσω αυτών, μια παθολογική συμπεριφορά, ανάλογη διπολικής διαταραχής. Και αυτό προσπαθούσα να περάσω και στην κοπέλα (κοίτα κι εγώ πόσο «ψυχάκι» είμαι) αλλά και σε γνωστούς και φίλους, οι οποίοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν για μένα και το έδειχναν με μηνύματά τους, τα οποία, τότε, μου προξενούσαν σχεδόν δυσφορία («τι να καταλάβετε εσείς, εγώ πάσχω από διπολική διαταραχή, το δείχνει το παρελθόν μου, αφήστε με ήσυχο», λόγια που δεν είπα ποτέ, ευτυχώς, αλλά σίγουρα τα σκεφτόμουν έντονα). Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις που έβγαινα με την παρέα μου και, λόγω της έντασης που κουβαλούσα από την ιστορία, με έπιανε μια κατάσταση «μανίας», μια τάση να ξενυχτήσω κάνοντας τρέλες, πίνοντας και φλερτάροντας με «υπαρκτές» γυναίκες, και αυτό ακριβώς με έκανε να πιστεύω ακόμα πιο πολύ στην ύπαρξη της διαταραχής – και, το χειρότερο, να «καυχιέμαι» γι’ αυτήν. Ο ψυχίατρος με είχε διαβεβαιώσει ότι αυτά όλα αφορούν απλώς ένα χαρακτήρα λίγο «φευγάτο» και «ιδιαίτερο», δεν στήριζαν από πουθενά οποιαδήποτε διάγνωση μανίας ή υπομανίας και σχετιζόταν μόνο με την έντονη εξάρτηση που είχα στην παρουσία γυναικών δίπλα μου και γύρω μου, η οποία με έκανε να ξεφεύγω κάποιες στιγμές. Αυτή η ανάγκη να περιτριγυρίζομαι από γυναίκες, να τις κεντρίζω την προσοχή, ήταν και η γενεσιουργός αιτία των όποιων «εκκεντρικών» συμπεριφορών μου και όχι κάποια ψυχοπαθολογία. Εγώ όμως, επί ένα δίμηνο σχεδόν, είχα πειστεί για το ότι έπασχα κι εγώ, το χαιρόμουν και το απολάμβανα, αναζητούσα τρόπο να ζήσω από κοντά ένα άτομο σε κρίση μανιακού επεισοδίου για να «ρουφήξω» κάθε στιγμή μαζί του. Εδώ ακριβώς εξηγείται η τυφλή προσήλωσή μου και η άνευ όρων προσπάθεια να συναντήσω την κοπέλα του facebook, εδώ εξηγείται και το γιατί ένιωσα τελικά τόσο ωραία όταν έγινε το περιστατικό με την άλλη κοπέλα στο μπαρ. Ζώντας δυο ώρες δίπλα σε ένα άτομο με στοιχεία ανάλογα του υπερσεξουαλισμού ενός μανιακού επεισοδίου, απομυθοποιήθηκε μέσα μου όλο αυτό που είχα πλάσει, στο μυαλό μου, τόσο για την κοπελιά του facebook, όσο και για τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως δεν ήθελα πλέον την παραμικρή επαφή με ανθρώπους που εμφανίζουν τέτοιες συμπεριφορές, ακόμα δε περισσότερο για τον εαυτό μου. Ο «έρωτας» στην διπολική διαταραχή ξεφούσκωσε μονομιάς, ένας έρωτας που συνέχιζα να έχω ακόμα και ένα μήνα μετά το οριστικό αντίο με την κοπέλα του facebook, αφού ουσιαστικά, με τη διπολική διαταραχή ήμουν ερωτευμένος, με τη μανία και τη «μέθη» που προσφέρει όπως πίστευα χωρίς τίμημα. Το τίμημα το είδα στην κοπέλα του μπαρ, ρωτώντας μάλιστα το φίλο μου, ιδιοκτήτη του μπαρ, λίγες μέρες αργότερα, μου είπε «Τι να σου πω, ξέφυγες απ’ τη μια και έπεσες στην άλλη που είναι για ψυχίατρο». Όχι, δεν ήθελα με τίποτα κάτι τέτοιο στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ…..
Όσο το σκεφτόμουν, τόσο κατέληγα πιο πολύ στο συμπέρασμα ότι αυτό που με «έδενε» στην ιστορία ήταν η ύπαρξη της διπολικής διαταραχής και όχι η κοπέλα. Ακόμα κι όταν αγνοούσα εντελώς τι συνέβαινε, αυτό που με έκανε να τη θέλω και να τη σκέφτομαι συνέχεια ήταν αυτό που έβγαζε η διαταραχή της. Όλα αυτά που θεωρούσα «μποέμ», «αλλιώτικα», «τρελαμένα», «ιδιαίτερα», «εκκεντρικά», ίσως ακόμα και το εκπληκτικό καλλιτεχνικό της ταλέντο, ήταν αποτελέσματα της διαταραχής της. Χωρίς αυτά, που τη συνόδευαν μάλιστα από πολύ νωρίς σε σημείο να γίνουν «υπογραφή» της, δεν θα ήταν κάτι περισσότερο από μια καθημερινή, απλή κοπέλα, σαν και την πλειοψηφία των όσων γνωρίζω. Ακόμα και το σεξ-απίλ που έβγαζε στις φωτογραφίες της, το σπινθηροβόλο γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα (μέχρι τουλάχιστον τα μέσα του 2015, από εκεί και μετά άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα), ακόμα και αυτά, σίγουρα σχετιζόταν με την υπερσεξουαλικότητα και την υπερδραστηριότητα που της «χάριζαν» τα συχνά επεισόδια μανίας.
Αυτό που μου έμεινε πλέον αντικατοπτρίζεται στα λόγια που είπα στην κοπέλα μου όταν ξύπνησα και τη βρήκα στην αγκαλιά μου. «Ευχαριστώ που είσαι αληθινή». Πλέον, νιώθω υπέροχα που σχετίζομαι με ανθρώπους «λειτουργικούς», ο καθένας με τα προβλήματά του ίσως, αλλά αν μη τι άλλο, «καθημερινούς», «υπαρκτούς», «ορατούς». Όχι σε ένα φαντασιακό too good to be true, αλλά σκέτο και πραγματικό true…..και μου έχει βγει η ανάγκη να είμαι όσο πιο πολύ μπορώ με φίλους και γνωστούς, ειδικά τώρα που μπαίνει το καλοκαίρι, να νιώθω την επαφή με ανθρώπους που μπορείς να τους δεις, να τους αγγίξεις, να τους αγκαλιάσεις. Και να βγάλω όλη μου την «τρέλα» μαζί με μια γυναίκα που έχει κάνει τα πάντα να με βοηθήσει να το ξεπεράσω και νιώθω υπέροχα όταν είναι στην αγκαλιά μου. Και δε χάνω την ευκαιρία να την κρατάω αγκαλιά, να τη σφίγγω δυνατά. Άλλωστε, κι εγώ την έχω βοηθήσει σε κάποια δικά της προβλήματα, κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά και που η ίδια εκτίμησε πάρα πολύ.
Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι. Ίσως μια μικρή «πινελιά», να αποκαλύψω ένα στοιχείο «ταυτότητας». Να αναφέρω πράγματα με τα οποία ασχολούμαι ως χόμπι, τα οποία λατρεύω να κάνω όλο το χρόνο, ειδικά βέβαια τους μήνες από Μάρτη έως Νοέμβρη. Πράγματα που θα βοηθήσουν να καταλάβει ο καθένας κάποια έστω μικρά στοιχεία του χαρακτήρα μου.
Ασχολούμαι με πάθος με τα σπορ, κυρίως αυτά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν extreme sports. Κολύμπι σε ανοιχτή θάλασσα μεγάλων αποστάσεων, τρέξιμο σε βουνό σε υψόμετρο και τρέξιμο σε ανώμαλο δρόμο, κυρίως αυτά (στα οποία συμμετέχω και σε αγώνες οπουδήποτε στην Ελλάδα) αλλά και ράφτινγκ, αναρρίχηση, mountain bike, παλιότερα κωπηλασία κλπ., όλα αυτά βέβαια εντελώς ερασιτεχνικά και στα πλαίσια ενός χόμπι. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πινγκ-πονγκ, μπιτς-βόλεϊ, σκοποβολή είναι επίσης στο κάδρο δραστηριοτήτων μου. Δραστηριότητες που μόνο άνθρωπο εσωστρεφή και «καναπεδάτο» δεν φανερώνουν. Ούτε άνθρωπο που δεν αγαπάει την «ελευθερία» και την «ανεξαρτησία». Και όμως, επί ένα δίμηνο περίπου είχα κλειστεί στον εαυτό μου, σε ένα καναπέ με ένα τηλέφωνο ή ένα pc και εξαρτημένος από μια ιστορία που μου στερούσε την παραμικρή έννοια ελευθερίας. Είχα δε παρατήσει οποιαδήποτε δραστηριότητά μου στο διάστημα από 20 Δεκεμβρίου μέχρι 15 Ιανουαρίου και όχι λόγω καιρικών συνθηκών, που ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για μένα. Ευτυχώς, στο συγκεκριμένο θέμα, επανήλθα αμέσως και ανέλαβα δράση, ξαναρχίζοντας τις προπονήσεις μου κανονικά. Στα υπόλοιπα (κλείσιμο στον εαυτό μου και πλήρης, τυφλή εξάρτηση από μια προβληματική ιστορία που μου στερούσε την παραμικρή ελεύθερη βούληση), χρειάστηκε να περάσει ακόμα λίγος καιρός για να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ευτυχώς, τον ξαναβρήκα. Για τα καλά. Και έχω επιστρέψει στις παλιές, καλές μου συνήθειες. Στις παρέες μου, τους φίλους μου, τα στέκια μου. Σε μια σχέση αληθινή, πραγματική. Και φυσικά στους αγώνες μου, που βρίσκονται σε μεγάλη άνθηση από την άνοιξη και μετά……
Να είστε καλά. Και να προσέχετε τον εαυτό σας. Κάτι ξέρω που σας το λέω….
Θα σου πω κάτι αλλά δεν ξέρω πως θα το πάρεις οι φυσιολογικοί πρώτον είστε βαρετοί όσο δεν πάει κ δεύτερον μπορούμε να σας εκμεταλευτουμε πανευκολα οπότε από μακριά κι αγαπημένοι εσύ στην υπέροχη ζωή σου κι εμείς στην υπέροχη δική μας
Χαχαχα....έχεις δίκιο.Quote:
Originally Posted by elis
Πρώτα απ' όλα, έχοντας περάσει από το αρρωστημένο στάδιο να θέλω να ταυτιστώ με κάτι "μη φυσιολογικό", είναι όμορφο να ακούω να με κατατάσσουν στους "φυσιολογικούς". Γι αυτό πάλεψα, γι αυτό αγωνίστηκα.
Πάμε παρακάτω.
Ναι, είμαι βαρετός. Όντως. Δεν ξέρεις πόσο βαρετό είναι να έχεις δραστηριότητες στη φύση, στη θάλασσα, στο βουνό, στο δάσος, στην εξοχή. Πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν να ήμουν κλεισμένος σε τέσσερα ντουβάρια, να μιλάω για "περασμένα μεγαλεία" και να το παίζω θεογκόμενα στο facebook. Φοβερά βαρετοί οι "φυσιολογικοί", έχεις δίκιο, μας γνώρισες και μας συναναστράφηκες όλους μας. Είδα κι εγώ προκοπή που βρήκα με το "μη φυσοιολογικό".
Να "μας" εκμεταλλευτείτε.....αν κρίνω από την μαύρη κι άραχνη εμπειρία μου, είναι πολύ εύκολο να φλομώσεις κάποιον στο ψέμα στην ασφάλεια που σου δίνει το ίντερνετ. Ειδικά όταν ο άλλος δεν είναι υποψιασμένος. Αλλά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιό "σας" (το "σας" σε οτιδήποτε τοποθετείς τον εαυτό σου σε αντιδιαστολή με "εμάς"). Οποιοσδήποτε θέλει να ζήσει στην ψευτιά, την υποκρισία και την "απάτη" μπορεί να το πετύχει. "Φυσιολογικός" και μη. Πάντως, τέτοιου είδους άτομα σαν και του λόγου της, πλέον δεν μπορούν να με εκμεταλλευτούν.
Οι γενικεύσεις σου πάντα ήταν ενδιαφέρουσες. Οι "βαρετοί φυσιολογικοί", οι "εκμεταλλευτές μη φυσιολογικοί".....κάποτε, με είχες κατατάξει, εντελώς αυθαίρετα φυσικά, στους "πλούσιους". Δεν είναι καθόλου κακό, τουναντίον μάλιστα, να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που έχεις, ακόμα κι αν θεωρείται "μη φυσιολογικό" από τους υπόλοιπους. Αυτό, δεν σου δίνει το δικαίωμα να κρίνεις τους άλλους. Να τους θεωρείς βαρετούς μόνο και μόνο επειδή είναι ή θεωρούνται "φυσιολογικοί". Και να τους μιλάς με τον τρόπο που τους μιλάς, κρυμένος πίσω από μια κατάσταση που, στο μυαλό σου, σε "απενοχοποιεί" δήθεν απ΄ ό,τι και όσα πεις. Ορίστε λοιπόν, σου είπα κι εγώ κάτι χωρίς να ξέρω πως θα το πάρεις (και χωρίς να με ενδιαφέρει κιόλας).
Μην ανησυχείς, δεν σκόπευα ποτέ να ασχοληθώ με την υπέροχη ζωή σου. Με τη ζωή κανενός. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ με ενδιαφέρει (άντε και 5-10 δικών μου ανθρώπων). Γι αυτό πρωτομπήκα στο φόρουμ δυόμιση μήνες πριν. Όχι για να κουτσομπολέψω τη ζωή σας....ούτε να σας κρίνω. Ήρθα, ενημερώθηκα, έφυγα. Αν αυτό σε ενόχλησε τόσο πολύ, λυπάμαι που δεν σου ζήτησα την άδεια. Μου αρκεί που κάποιοι ασχολήθηκαν σοβαρά με την ιστορία και με βοήθησαν. Χωρίς να χρειαστεί να πάρω την έγκρισή τους. Ούτε καν την αποδοχή τους.
Να είσαι καλά. Κάποτε ίσως καταλάβεις ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι, "φυσιολογικοί" ή "μη φυσιολογικοί" δεν ήρθαν στον κόσμο για να τους κρίνεις και να τους κατακρίνεις......
Ξέρεις γιατί είσαι πλούσιος θα σου πω πέραν ότι έψαξες κι έμαθες το παρελθόν της μεγάλη χαζομάρα αλλά αυτό είναι περιέργεια το άλλο που εκανεσ που δεν το κάνουν οι φτωχοί είναι ότι εφτασεσ το ρομάντζο σαράντα σελίδες οι φτωχοί ξέρεις τι λένε αυτή τι γουστάρω γιατί; Γιατί μ αρέσει τέλος εκεί σταματάνε φυσικά εκανεσ και άλλα αλλά αυτά είναι ενδεικτικά τέλος πάντων να μη στα πολυλογω εγώ είμαι φτωχός κ τρελλός κ αυτούς υποστηρίζω
Avgeris ισχυουν οσα λες, τα εχω ζησει. Ζωντανα ομως σε σχεση και μου πηρε 2μιση μηνες και πολυ διαβασμα εδω μεσα μεχρι να συνελθω πλήρως.
Αυτους τους 2μιση μηνες οντως ταυτιστηκα με την παθηση, σαν να μου ειπε δες φιλε τωρα τι τραβαω εγω. Επιανα τον εαυτο μου καποιες στιγμες να γοητευομαι απο την διαταραχη, να νομιζω οτι πασχω κι εγω, να ερχονται στιγμες που μπορουσα να χωθω σε οποια ηθελα χωρις τον παραμικρο δισταγμό. Μετα παλι χαλια, ηθελα να μεινω κλεισμενος σπιτι, να ξυπναω και να θελω να ξανακοιμηθω.
Ευτυχως συνηλθα σχεδον πληρες.
Καταλαβα ειναι η αληθεια τι ζορι τραβανε αυτοι οι ανθρωποι.
Elis ναι πιθανόν να ειναι βαρετοι για σενα, επειδη δεν βρισκεις νοημα σε αυτα που κανουν, δε σημαινει ομως οτι βαριουνται, ουτε οτι οι αλλοι τους βλεπουν βαρετους.
Για εμενα ηταν γαμω το τεστ αυτο, εφου εληξε χωρις παρατραγουδα. Πλεον οχι μονο δεν ειμαι ευκολα χειρισιμος, τις περνω πρεφα πριν καν αρθρωσουν τη πρωτη λεξη.
δικαιωμα σασ να κανετε οτι θελετε μια γνωμη λεμε
Quote:
Originally Posted by elis
Καλά, ό,τι πεις, αφεντικό....
Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Η τελευταία σου πρόταση κυρίως είναι όλα τα λεφτά. Πλέον έμαθα......και πολύ καλά μάλιστα....
Μπράβο ρε παιδιά μάθατε από εμάς τι θέλετε; Θέλατε να μάθετε κ μάθατε το έργο μας το κάναμε τώρα τι θέλετε;
Quote:
Originally Posted by elis
Να συζητήσουμε ήρεμα και ανθρώπινα, χωρίς ειρωνεία και απαξίωση, γι αυτό υπάρχουν τα φόρουμ....ή μήπως απαγορεύεται;
Εγώ πρωσοπικα διαφωνώ με το πως τα παρουσιαζεισ στο είπα χίλιες φορές
Quote:
Originally Posted by elis
Κι εγώ διαφωνώ στο να χαρακτηρίζεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά.....
Δηλαδή τι να κάνω μετά από σαράντα σελίδες να μην έχω εικόνα;δηλαδή για σένα είναι όλοι το ίδιο;
Για να σε βάλω στο κλίμα τα κορίτσια καταλαβαίνουν από την πρώτη παράγραφο τα πάντα εγώ προσπαθώ να τις φτάσω κ δεν μπορώ
Elis εγω το εχω ξαναγραψει και αλλου. Εισαστε και γαμω τα ατομα, οντως, η παρορμητικοτητα και ολα αυτα εχουν τη φαση τους. Την κοπελα δεν τη μισησα με τη καμια. Απλα σε σχεση υπαρχει θεμα χοντρο, ειδικα αν υπαρξει ερωτας και κολλημα.
Δεν εννοουμε οτι σαν ανθρωποι εισαστε κακοι, προς θεου δηλαδη.
Για σχέση δεν κάνουμε στο λέω κι εγώ
Γιατι ρε παιδια δεν κανουμε για σχεση; Δεν το καταλαβα αυτο. Γιατι τσουβαλιαζετε;
Ρε φιλε, τι θες να μας πεις οτι εσυ που εισαι λογικος εισαι ο καλος και εμεις που εχουμε καποιο προβλημα υγειας ειμαστε οι παρανοικοι οι παραξενοι οι αθλιοι; Ελεος για τα μηνυματα που περνας. Εγω νομιζω οτι εσυ εχεις προβλημα και οχι η κοπελα.Quote:
Originally Posted by avgeris