ioannis2 έτσι είναι ακριβώς!!δεν το είχα συνειδητοποιήσει αλλά τώρα που το λες συμφωνώ απόλυτα..
έτσι έγινε και με εμένα..στα 18 μου είχα τόση φόρα να κάνω τα πάντα μέχρι που μου κόπηκαν απότομα τα φτερά και τώρα που είμαι κάπως καλύτερα προσπαθώ όπως όπως να σηκωθώ και να κάνω κάτι ίσα ίσα για να λέω ότι κάνω κάτι και ότι δεν τα'χω παρατήσει,χωρίς αυτό που έχω επιλέξει να με γεμίζει..
ουσιαστικά δεν ξέρω γιατί κάνω ό,τι κάνω πια αφού έχω χάσει την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μου..
είναι πολύ περίεργο αυτό που αισθάνομαι..
δλδ είμαι καλά,έγινα καλά με τα φάρμακα και ακόμα δεν έχω καταλάβει το πώς έγινα καλά..πώς από χάλια που ήμουνα τα φάρμακα με έκαναν φυσιολογική..
ακόμα αυτό δεν το έχω αποδεχτεί γιατί θεωρώ ότι ήταν μια τεχνητή αλλαγή δλδ δεν συνέβαλα εγώ με δική μου προσπάθεια..
κι έτσι δεν είμαι συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου..δεν ξέρω ποια είμαι..γιατί είμαι έτσι?
αφού πριν αρρωστήσω είχα μπει σε μια διαδικασία εξέλιξης του εαυτού μου και το θυμάμαι καλά..και το είχα κάνει μόνη μου..
μετά αρρώστησα και χάθηκα..πήγα πίσω,έχασα τον εαυτό μου και σταμάτησα και την εξέλιξη..
τώρα έγινα καλά και γύρισα πίσω σε έναν εαυτό που δεν ξέρω από πού προέρχεται..
μάλλον είναι ο χαρακτήρας που είχα αποκτήσει μέχρι τα 5 μου χρόνια..ο βασικός μου χαρακτήρας..
το ότι τα φάρμακα με γύρισαν πίσω στον βασικό μου χαρακτήρα με τρομάζει γιατί αυτό συνεπάγεται ότι δεν έχω δυνατότητα εξέλιξης..
ότι θα μείνω ίδια από δω και πέρα??αυτό είναι τρομακτικό!!
δεν αντέχω άλλο αυτό που είμαι..