σκεφτομαι πως αν υπηρχε οντως θεος δε θα ειχαμε τοσους τροπους να τραυματιστουμε θανασιμα. θα ειμασταν αθανατοι κι ατρωτοι, και θα μας ειχε κατευθειαν απ'το ξεκινημα κοντα του, ποιος ο λογος να ζεις μια ζωη παρωδια στο πλανητη γη ?
Printable View
σκεφτομαι πως αν υπηρχε οντως θεος δε θα ειχαμε τοσους τροπους να τραυματιστουμε θανασιμα. θα ειμασταν αθανατοι κι ατρωτοι, και θα μας ειχε κατευθειαν απ'το ξεκινημα κοντα του, ποιος ο λογος να ζεις μια ζωη παρωδια στο πλανητη γη ?
Ολοι θα πληρωσουνε, το καρμα περιμενει.
H πεφτουλιαση τεινει να γινει μαστιγα...
Ίσως γιατί νομίζεις ότι σου στερεί αυτό κάτι από τη δυνατότητα να επιλέξεις?
Για μένα αυτό που ονομάζουμε 'πεπρωμένο' δεν είναι κάτι αναπόφευκτο και αμετάβλητο.
Δεν είναι ο προκαθορισμένος προορισμός, αλλά το ταξίδι προς αυτόν τον προορισμό, που εμείς ανακαλύπτουμε κι επιλέγουμε.
Βαρέθηκα κάθε φορά το στομάχι μου να γίνεται κόμπος, να μου κόβονται τα πόδια στη θέα κάποιου και να κοκκινίζω σαν το παντζάρι!!! Και όλα αυτά χωρίς καμία ανταπόκριση!!! Πρέπει να μπει ένα τέλος επιτέλους! Τ-Ε-Λ-Ο-Σ! ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΡΩΤΕΣ!
http://www.youtube.com/watch?v=nhzJsOEhUSw ..."και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα".......
The Best Laid Plans Of Mice And Men Are Never Right
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.
Υπάρχει εκεί έξω ο άνθρωπός μας?? Αυτός που είναι προόρισμένος/νη για μας??Όλα αυτά τα παραμύθια που από μικροί μας έχουν μάθει για αλήθινούς έρωτες,αγάπες άνευ όρων,είναι όντως μόνο παραμύθια??Είναι μόνο στν μαγική εξωπραγματική φαντασία μας??Ή είναι μόνο για λίγους τυχερούς που τους κληρώνει η ζωή και τους στέλνει έναν τέτοιο άνθρωπο...??Πρέπει να είσαι σαχλά ρομαντικός για να πιστεύεις σε αγάπες όπως της της Σταχτοπούτας,της Ωραίας Κοιμωμένης ή όντως υπάρχουν πραγματικά τέτοιες ιστορίες αγάπης??Υπάρχει το αλλό μας μισό ή γεννιόμαστε ολόκληροι και απλά συναντάμε κάποιους ανθρώπους που μας συμπληρώνουν ένα κομμάτι στην ζωή μας???Να ζει κανείς???Ή να περιμένει έναν τέτοιο έρωτα αργοπεθάινοντας και χάνοντας την ζωή???!!!
Δεν ξέρω ρε συ... Πραγματικά!!! Ξέρω οτι το λές έτσι επειδή το σκέφτεσαι τώρα αλλά πραγματικά το σκέφτομαι πολύ αυτό το διάστημα! Δεν ξέρω για το μεγάλο έρωτα κτλ κτλ αλλά μήπως πια τόσο έντονα πράγματα δεν τα νιώθεις ποτέ και είναι μόνο στις ταινίες ή χειρότερα συμβαίνουν μία φορά και πάει και τελείωσε... Δεν ξέρω! Αλλά φοβάμαι λιγάκι. Ίσως όχι μόνο λιγάκι!!
Και πέρα από τους έρωτες στη φιλία μήπως δρούμε τελείως ανταγωνιστικά και μόνοι μας τα κάνουμε σκατά?? Γιατί εγώ σήμερα βγήκα με τους 2 καλύτερους μου φίλους και τσακωθήκαμε γιατί η μία κοπέλα μας έλεγε ότι οκ εγώ δρω εκ τους ασφαλούς και μου αρέσει. Και σκέφτομαι τώρα εγώ: Γιατί μου φαίνεται τόσο ηλίθιο και διαφωνούμε τόσο? Αφού ο καθένας έχει το χαρακτήρα του.. Αλλά είμαι τόσο αχάριστη που επιδιώκω και άλλα και θέλω πολλά και ονειρεύομαι ακόμα περισσότερα? Τόσο αχάριστη είμαι πια?
Ουφ.......... τεσπα συγνώμη για την χωρίς νόημα φλυαρία αλλά θα σκάσω μου φαίνεται!
Όπως και ο έρωτας έτσι και η φιλία είναι ένα κομμάτι δύσκολο στν ζωή ενός ανθρώπου...Κι εκεί οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν να είναι φίλοι μας φαίνονται σε βάθος χρόνου...Μας δέχονται έτσι όπως είμαστε...με τον χαρακτήρα μας,με τις ιδιοτροπίες και τα ελλατώματα μας!!!Μένουν κοντά μας γιατί δεν περιμένουν ανταλλάγματα από μας...Μας συμπαραστέκονται σε δύσκολες καταστάσεις τις ζωής μας και δεν μας κατακρίνουν για τις επιλογές ή τον χαρακτήρα μας...Τώρα πόσοι πραγματικά κάνουν όλα αυτά που περιέγραψα και είναι κοντά μας???Πολύ λίγοι έως κανένας....Σκέψου και ξεχώρισε τους πραγματικούς σου φίλους...Αν χρειάζεται να στεναχωριέσαι για πράγματα που σου λένε και δεν είναι για να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή για να σε συμβουλέψουν τότε δεν αξίζουν...Αυτή είναι η δική μου άποψη βεβαια...