Originally Posted by
marirena
συγνώμη τώρα που θα γράψω οφ τόπικ - αλλά δεν νομίζω ρισέρτσερ πως ήταν και τόοοσο ερωτικοί άνθρωποι. Ήταν εξαιρετικοί και οι δύο ως ηθοποιοί και λαμπεροί κ.λ.π αλλά νομίζω ο Χορν, υπερβολικά νάρκισσος, και η Λαμπέτη ιδιαίτερα 'σφιχτός' άνθρωπος και νάρκισσος φυσικά. Θέλω να πω, τελικά δεν νομίζω πως οι πολύ νάρκισσοι άνθρωποι μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ερωτικοί. Εδώ, βέβαια ερωτικός εννοώ την πραγματική ζέστη που εκπέμπει ο άλλος στην προσωπική του ερωτική συνεύρεση και συνύπαρξη και όχι αυτό που εκπέμπει δημόσια.
Στο θέμα τώρα. Συμφωνώ απόλυτα με κλαιρ και βροχή - αέρα...
Κι επειδή νομίζω το είδα και παραπάνω από άλλους - ας μη συγχέουμε πια ούτε την τεκνοποίηση αλλά ούτε την επαγγελματική αποκατάσταση με την αυτοολοκλήρωση και την ευτυχία. Νομίζω πως αυτά είναι περισσότερο κοινωνικές επιταγές παρά προσωπικές επιθυμίες. Θέλω να πω πως η ζωή, η αυτοεκπλήρωση, το να αισθάνεται κανείς καλά με τον εαυτό του γεμάτος κ.λ.π, δεν μπορώ να φανταστώ πως τελειώνει ούτε στην έντονη σεξουαλική ζωή, ούτε στη μία πιθανή σχέση, ούτε στην επαγγελματική δραστηριότητα.
Για να μην παρεξηγηθώ, αν κάποιο από τα παραπάνω, ή όλα μαζί, υπάρχουν στη ζωή ενός ανθρώπου και τη γεμίζουν (γιατί τα απολαμβάνει πραγματικά) τότε εξαιρετικά!!! Όμως άλλο είναι αυτό, και άλλο να θεωρούμε πως τέλειωσε η ζωή μας και είμαστε απολύτως αποτυχημένοι (και σε ηλικίες κάτω των τριάντα) επειδή δεν έχουμε μία οποιαδήποτε δουλειά, ή μία οποιαδήποτε σχέση - και άρα φέρουμε ταμπέλες - ο/η άνεργος- ο/η single- μπακούρι - δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο....
Επιπλέον, θυμηθείτε πως στην Ελλάδα του σήμερα είναι το πλέον σύνηθες ο νέος 25- 35 - .... να μην είναι αποκατεστημένος, ούτε επαγγελματικά, αλλά και ούτε προσωπικά. Για ρίξτε μια ματιά τριγύρω...(γιατί διάβασα παραπάνω από κάποιον-οιους δεν θυμάμαι και ανατρίχιασα λίγο - πως δίνει περιθώριο στον εαυτό του μέχρι τα 30 να βρει δουλειά και σχέση ειδάλλως δεν θα 'χει νόημα η ζωή του). Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα, η κοινωνία είναι σε κρίση (όχι μόνο οικονομική) και γενικότερα η γενιά μας περνάει δύσκολα. Αυτό δεν σημαίνει να πάμε ν' αυτοκτονήσουμε όλοι.
Και τέλος πάντων γιατί να διατηρούμε εξουθενωτικές απαιτήσεις από τον εαυτό μας (να έχω πάντα δουλειά, πάντα σχέση, να πηδάω τέλεια....) τη στιγμή που αυτά είναι επιβεβλημένα κοινωνικά στερεότυπα, τα οποία - θα το πω ακόμα μία φορά - δεν είναι πια και τόσο γερά αν το ψάξει κανείς. Ο Τζιμ, ας πούμε, (το χω ξαναπεί) σκέφτεται απολύτως στερεοτυπικά κατά τη γνώμη μου, τη στιγμή που θα μπορούσε να βρει ένα σωρό κοπέλες που δεν σκέφτονται έτσι...
Τέλος πάντων, ξεκίνησα να γράψω μία δύο γραμμές και είπα πολλά - και είμαι και λίγο ζαλισμένη σήμερα ελπίζω να βγάζω νόημα.
Ναομι - να σας ζήσει!!!!
