Καλύτερα να σταματήσω να χορεύω τότε, μη ρισκάρουμε πάλι τιποτα με το ηφαίστειο τώρα που κάπως ηρέμησαν εκεί τα πράγματα.. :p
Printable View
Γεια σου Rem ;-)
https://youtu.be/2CnDTgmb2bY
Ε τωρα τι να σου πω, δε θυμαμαι και ακριβως πλεον αλλα αυτη η αισθηση μου εχει μεινει σαν αναμνηση πιο πολυ.. Πλακα εχουν τα παιδακια..
Σκέφτομαι ότι ο πιο δύσκολος αγώνας καθημερινά είναι να βρεις κ να αγαπήσεις τον εαυτό σου!
Για πείτε τα νέα σας παίδες.. πως περνάτε;
απωθημένο; τώρα μου ρθε. παλιά είχα ακούσει για ένα τρένο που κάνει τον γύρο της ευρώπης. όπως επίσης να έχω μια καλή φωτογραφική μηχανή και να επισκέπτομαι διάφορα μέρη στην ελλάδα.
Είναι που ‘μαι ρεαλιστής
Κι οι ουτοπίες με πνίγουν
Τα όνειρά μου σταματούν
Μόλις τα μάτια ανοίγουν♪
Ωωω ρε συ τι όμορφο σχολιο! Ευχαριστώ!
Χαρακτηρίστε την Τετάρτη με 3 λέξεις:
Ξεκινάω εγώ:
1) Ουδέτερη
2) Βαρετή
3) Αδιάφορη
Επιτέλους Παρασκευή!
Έχω μια απορία: Υπάρχει κάποιος άλλος που κάθεται και διαβάζει παλιά θέματα εδώ για να περάσει την ώρα του;
Αναρωτιέμαι…
Πόσα μπορείς να μοιραστείς με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις στ’ αλήθεια;
Πόσα μπορεί να κρύβει μια λέξη, μια απάντηση, μια στιγμή αλληλεπίδρασης σε ένα άυλο μέρος;
Υπάρχουν άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια και δε νιώθεις τίποτα.
Και υπάρχουν κι άλλοι που δε σου έχουν πιάσει καν το χέρι — και νιώθεις πως κάπου, σε έχουν ακουμπήσει.
Δεν έχει σημασία αν είναι μέρα ή νύχτα. Αν είναι δίπλα σου ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Σημασία έχει αν σε κατάλαβαν.
Σας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε ότι κάποιος “ξένος” ξέρει μια αλήθεια για εσάς που ούτε οι πιο κοντινοί σας δεν βλέπουν;
Πού χάθηκες ρε Ninja; Πάλι έριξες καπνογόνο και έγινες άφαντος;
Κάπως μου έλειψαν τα λακωνικά αλλά πάντα εύστοχα σχόλιά σου.
Όλα καλά εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο ή σε ρούφηξε πάλι η σκέψη;
Αν ποτέ θελήσεις να επιστρέψεις, εδώ είμαστε. Με καφέ, θεωρίες και conspiracy mode ON.
Με αυτούς τους απρόσωπους ανθρώπους, που δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς, πως ζουν, τι κάνουν, πως είναι, τι τους αρέσει, μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ή μπορεί να σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Γιατί δεν σε νοιάζει τι θα νομίζουν για εσένα. Απλά μιλάς. Και αν τύχεις κ σε «άγνωστο» που σε καταλαβαίνει κιόλας..
Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, όπως και στις 6 Δεκεμβρίου, με πιάνει κάτι και θέλω να αρπάξω το τηλέφωνο, να μιλήσω με την κολλητή μου, με την καλύτερή μου φίλη, με αυτήν που μοιραστήκαμε τόσες αναμνήσεις από το Γυμνάσιο, να της πω χρόνια πολλά για τα γενέθλιά της, για τη γιορτή της... Αλλά αυτός ο άτιμος ο εγωισμός μού τραβάει το χέρι.
Πάνε 9 χρόνια από τότε που δε μιλιόμαστε... Για ανοησίες.
Αχ, οι αποστολές του φεουδάρχη πάντα μπερδεύουν το μυαλό των καλύτερων νίντζα! Ελπίζω να προλάβεις να εξιχνιάσεις τα μυστήρια του κόσμου εκεί έξω και να μην αφήσεις κάποιον καφέ να κρυώσει σε περιπέτειες! Άφησέ μου κανένα στοιχείο όταν επιστρέψεις από την αποστολή σου, μην εξαφανιστείς για πάντα!
Σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάει το Σαββατοκύριακο.. από κει που έρχεται η Παρασκευή και επικρατεί ο απόλυτος ενθουσιασμός και το αίσθημα «θα κάνω ότι θέλω και με ευχαριστεί» τσουπ να τη πάλι η Κυριακή. Τουλάχιστον το θετικό και το «εμψυχωτικό» της υπόθεσης είναι ότι πλησιάζει το Πάσχα, οπότε (έστω και προσωρινά) θα πούμε αντίο στην δουλειά.