Printable View
Μήπως αναφέρεσαι στο θέμα του Πάνου στην ενότητα της σεξουαλικότητας; Θα ξέρεις λοιπόν ότι οι άντρες δεν μπορούν να αυνανιστούν χωρίς στύση. Και η στυτική δυσλειτουργία είναι σε ποσοστό 100% ολέθρια για την αντρική ψυχολογία. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα.Quote:
Originally Posted by thlimenamatia
Vox Συγνωμη που παιρνω τον λογο αντι για την κοπελα που ρωτας αλλά εδω και καιρο μπαινει πχ ενα μελος. Γραφει βλεπω porn δε μου σηκωνεται τερμα αλλά κανω με τη δικη μου κοπελα κανονικα. Σημερα δοκιμασα για 5η πχ φορα κ δεν ηταν 100% στυση. ( κοινη λογικη ποσες φορες να τεντωθει ;;; ) μπαινει αλλο μελος κοριτσακι εφηβεια ρωταει αν θα πειραξει αν θα κανει διεισδυση μονη της. Ξανα μπαινει με 2ο προφιλ ρωταει τα ιδια. Ξανα αρχιζει αλλο μελος περι οργανου_πεους. Υπαρχουν τοσες πληροφοριες πληροφοριες για τη λειτουργια του ανδρικου μοριου στο νετ. Οποτε δεν κολλαει το ποσους ποντους θα φτασει στον καθεναν. Τα παλικαρια που λογω αγωγης ουτε καν εχουν στυση εχουν χιλλια δικια κατ εμε να μπουν να μιλησουν κ αν δεν θελουν δημοσια με πμ να ρωτησουν αν καποιοι αλλοι σε συνεργασια με ψυχιατρο βρηκαν λυση. Αλλα φτανει. Εμενα προσωπικα μου φαινεται περιεργο. Πες με συντηρητικη.
ναι αυτα ολα ηθελα να πω. και ναι αν υπαρχει πια τοσο πολυ σοβαρο προβλημα μπορει να αναφερθει με πιο κομψο τροπο η εστω να στειλουν πμ σε μελη με ιδια θεματα. δεν ειναι αναγκη να ξεφτελιζουμε τοσο ωραιες εννοιες με χυδαιοτητες. αυτο θελω να πω.
εγω εβλεπα μια σχεδον καθημερηνα που ηξερα οτι ηταν ιδια με αυτη που εγραφε και αφου ειχα μαθει και το ονομα της απ το φβ αυτο μου αρκει για να μαντεψω τα παντα απλα οι ανθρωποι σε αυτο το πλανητη εχουν μαθει οτι η αληθεια δε λεγετε ποτε ετσι και εγω παριστανω οτι παω με τα νερα τους.
αν τυχαινει να διαβαζεις και εσυ το φορουμ ξερεις φυσικα τι μας χειροκροτει :) σε αποτρελανα καθε φορα που περναγα απο κει αλλα τι να κανουμε ειμαι σε αποστολη
Αυτο ήθελα να σου γράψω ότι με τον χρόνο αποδέχεσαι. Εχασα πριν 7 χρονια τον έρωτα της ζωής μου. Μπορεί να μην ήταν συγγενής αλλα ηταν πολυ σημαντικός για μενα..Πλέον μη μπορώντας να κάνω κάτι αλλο εχω αποδεχτεί ότι απλά δεν υπάρχει. Μη πιστεύοντας σε θρησκείες παρακαλάω να υπάρχει κάποια συνέχεια μετα τον θάνατο και κάποια στιγμή να τον ξαναδώ. Ειναι το μονο που μου δίνει παρηγοριά γιατί ακομα και 7 χρόνια μετά, ακομα πονάει οτι έφυγε. Ίσως ποτε ο χρόνος να μη σε γιατρέψει, κάποια στιγμή όμως, απλα θα το αποδεχτείς και απλα θα μάθεις να ζεις με αυτό αλλα η αλήθεια ειναι οτι παντα θα σου λείπει και θα τον σκέφτεσαι και θα πονας, και ειναι και το φυσιολογικό οταν χάνεις ενα ατομο που αγαπας. Κουράγιο.. Και σε σένα και σε όποιον εχει ζήσει κάποια απώλεια.Quote:
Originally Posted by elisabet
Δύσκολο να χάνεις έρωτα, καμιά σημασία δεν έχει που δεν ήταν συγγενής.Quote:
Originally Posted by Νοσηρή φαντασία
Έχουν υπάρξει κι άλλες απώλειες στην ζωή μου. Στα 13 μου χάσαμε στην οικογένεια ένα άτομο από τροχαίο. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ. Παρόλο που τότε δεν είχα ακριβώς συναίσθηση του θανάτου και τι σημαίνει, έκανα χρόνια να το ξεπεράσω. Κόλλησα στην φάση της άρνησης για πολύ καιρό. 'Εκανα πολλά χρόνια να ξανανέβω σε μηχανή. Στα 19 μου ήρθε η επόμενη απώλεια, πάλι τροχαίο, πάλι πολύ αγαπημένο πρόσωπο και κοντινό. Ίδιο μοτίβο, άρνηση και φουλ θυμός. Τα έβαλα με Θεούς και δαίμονες, δεν ήθελα να ακούω κανέναν.
Τώρα νομίζω είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω θάνατο πιο "φυσιολογικά", πενθώντας. Βοήθησε το ότι δεν ήταν τόσο ξαφνικός κι από το πουθενά όσο οι προηγούμενοι. Μάλλον ο πατέρας μου, μου έκανε κι αυτό το "δώρο" φεύγοντας, μου άφησε λίγο χρόνο για να το δεχτώ πιο εύκολα. Με άφησε να πάρω μια ιδέα από την συνέχεια που θα ερχόταν αναπόφευκτα αν δεν έφευγε εγκαίρως και έφτασα να παραδεχτώ πως είναι καλύτερα που έφυγε όπως έφυγε όσο κι αν εγωιστικά θα τον ήθελα κι άλλο.
Στο συγκεκριμένο θεμα σε νιώθω απολυτα. Ήμουν σε άρνηση παρα πολλα χρονια. Ειχα την τύχη και την ατυχία να δουλεύει στο στενό μου και περνουσα ακομα καθε μερα απο το μαγαζί με την ελπίδα οτι θα τον δω.. Μου πηρε παρα πολυ καιρο να συνειδητοποίησω ότι δε θα τον δω ξανά. Δεν ειχα βίωση ξανα απώλεια, εκτός απο τους παππούδες μου αλλα ηταν μεγάλη άνθρωποι οποτε και το πηρα φυσιολογικα. Ο γιαννης όμως ηταν 35.και έφυγε τελείως ξαφνικά ενα βράδυ στον ύπνο του.. Σοκ.. Μονο σοκ νιώθω ακομα. Για τις μηχανες πάντως το βρίσκω λογικό να φοβάσαι. Εγω δεν εχω χασει καποιον σε τροχαιο αλλα παλι φοβάμαι να ανεβαίνω γιατί ξέρω καλα οτι δεν φτάνει να προσέχει ο οδηγός. Συνήθως οι αλλοι κάνουν την γκάφα και δεν υπολογίζουν καθόλου τις μηχανες. Να προσέχεις λοιπόν και πάντα με κρανος ακομα και σε κοντινές αποστασεις.Quote:
Originally Posted by elisabet
Αυτό που περιγράφεις είναι φυσιολογικό, έχει να κάνει και με την συνήθεια. Είναι λογικό όταν είχες συνηθίσει να τον βλέπεις σε ένα συγκεκριμένο μέρος, να νομίζεις πως θα τον δεις ξανά. Το ζω και τώρα με τον πατέρα μου αυτό. Ακούω ήχο μηχανής αυτοκινήτου και νομίζω πως είναι αυτός. Ή ξεχνιέμαι στα ψώνια, πάω στα μαγαζιά και κοντεύω να του ψωνίσω αυτά που ξέρω πως του άρεσαν.Quote:
Originally Posted by Νοσηρή φαντασία
Τότε δεν ήμουν έτσι, ήμουν σε πλήρη άρνηση όχι μόνο του γεγονότος αλλά και της ύπαρξης αυτών των ατόμων στην ζωή μου. Ήταν λες και είχα βάλει ένα χ. Δεν ήθελα να μιλώ για αυτούς, δεν αναφερόμουν ποτέ σε περιστατικά που είχαν γίνει και ήταν παρόντες... γενικά παρίστανα πως δεν τους ήξερα και δεν πονάω. Αυτό νομίζω δεν ήταν φυσιολογικό. Σε νορμάλ συνθήκες μάλλον θα χρειαζόμουν ψυχοθεραπεία τότε για να μπορέσω να το διαχειριστώ σωστά. Το αποτέλεσμα ήταν να μην ξανανέβω σε μηχανή από την πρώτη περίπτωση και να κονομήσω ένα ψυχοσωματικό πρόβλημα από την δεύτερη.
Τώρα δεν τις φοβάμαι πια τις μηχανές. Προσέχω βέβαια, αλλά δεν τις φοβάμαι. Και το ψυχοσωματικό με ξέχασε.
Μιας και μιλάτε για απώλειες ας πω κι εγώ κάτι που με ταλαιπωρεί... Το είχα γράψει τότε που συνέβη αλλά δεν το έχω ξεχάσει... Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος που ένας συμμαθητής και γείτονας μου αυτοκτόνησε... Συγκλονίστηκα, ήταν τραγικό, ήταν ακόμα νέο παιδί, στην ηλικία μου... Ακόμα δεν το έχω χωνέψει και μερικές φορές νομίζω ότι θα τον δω ή όποτε μου βγαίνει το όνομα του στο facebook (επειδή γράφω τα πρώτα γράμματα του ονόματος του ψάχνοντας κάτι τυχαία, δεν μπαίνω στο προφίλ του σκόπιμα) δεν το χωράει το μυαλό μου ότι έφυγε έτσι...
Επίσης ένας λόγος πέρα από το ότι γνωριζόμασταν που με συγκλόνισε είναι κι οι δικές μου απόπειρες στο παρελθόν... Με έχει φοβίσει ότι ίσως να ξαναέρθει και για μένα κάποια στιγμή που δεν θ' αντέξω άλλο και θα το ξαναπροσπαθήσω... Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι σίγουρη ότι δεν θα ξανασυμβεί ποτέ αλλά δεν είμαι κι αυτή η αμφιβολία με ταλαιπωρεί...
Ναι αυτό που περιγράφεις όντως δεν ειναι και τοσο φυσιολογική αντίδραση μαλλον όμως ηταν αμηνα του οργανισμού σου για να μην πονας παραπάνω. Πιστεύεις οτι καποια στιγμή θα τους δουμε; και αν ναι δεν είναι πολυ ανακουφιστηκο; ειναι το μονο που με παρηγορεί στο θεμα του θανάτου. Οτι μπορεί και να τον δω (γιατί εχω φοβια οπως εχω ξαναγραψει)Quote:
Originally Posted by elisabet
Εμενα η αυτοκτονία νέων παιδιων πάντα με στεναχωρεί και ας μη τους ξερω. Αυτοκτονησε ενας ιντερνετικος γνωστός σε ηλικία περίπου 20 ετών. Ειχε τραγικό θανατο δε, έπεσε απο γκρεμό. Κυκνακι μου η ζωή οσο κλισε και να σου ακουστεί ειναι όμορφη. Ζησε τη καθε στιγμή. Απολαυσε τις στιγμές με τα γατάκια και την οικογένειά και γενικά με όλους όσους αγαπάς. Ζουμε μονο μια φορα και δε κρατάει για πολυ. Γιατί να μη μπορουμε να ειμαι ευτυχισμένοι με αυτα που εχουμε; αλλοι άνθρωποι σκέψου οτι παλεύουν με τη ζωή τους και πάλι αντεχουν. Θελω να σου πω οτι αντέχουμε τα παντα. Προσπάθησε να τα επεξεργαζεσαι ολα μεσα σου..Quote:
Originally Posted by Κύκνος
τα πραγματα ηταν ετσι εξ αρχης απλα με το καιρο φανερωθηκαν και αυτο που συνηδειτοποιω κυριως ειναι η τεραστια αποκλιση αναμεσα σε αυτο που νομιζουν οι περισσοτεροι ως καλο και σε αυτο που ειναι καλο.
Όχι δεν πιστεύω πως θα τους δούμε.Quote:
Originally Posted by Νοσηρή φαντασία
Δεν πιστεύω πως με τον θάνατο τελειώνουν όλα, τελειώνει η μορφή ζωής μου ξέρουμε προφανώς, αλλά πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος κάτι αφήνει, με κάποιο τρόπο "ζει" μέσα από άλλους που αγάπησε και αγαπήθηκε και πως στο τέλος δεν χάνεται. Ίσως είναι κι αυτό παρηγοριά και μόνο αλλά πιστεύω πως ο πατέρας μου πχ με βλέπει και ξέρει πώς νιώθω, δεν πιστεύω πως επειδή πέθανε το σώμα του, χάθηκε κι ο ίδιος. Επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο το σώμα μας, είμαστε κυρίως το μέσα μας, οι ιδέες μας, τα συναισθήματα μας, οι αξίες μας...βλέπω το σώμα ως κάτι "δανεικό" και προσωρινό. Αν το σκεφτείς αυτό που μας λείπει όταν πεθαίνει κάποιος είναι η φυσική του παρουσία, το σώμα του, η μυρωδιά του, η φωνή του, το άγγιγμα του... αυτά είναι που χάνουμε, τα υπόλοιπα δεν χάνονται έτσι κι αλλιώς. Οπότε ότι θα τον δω κάποια στιγμή με την μορφή που τον ήξερα, δεν το πιστεύω.
Τι φοβία έχεις;
Ο δικός μου φίλος πνίγηκε... Πως το κατάφερε δεν ξέρω...Quote:
Originally Posted by Νοσηρή φαντασία
Όσο για μένα, πίστεψε με, προσπαθώ όσο μπορώ, δεν θέλω να ξαναγυρίσω στο παρελθόν αλλά μου έχει μείνει αυτή η πιθανότητα σαν φόβος, το έχω πει και στο γιατρό μου κι είπε ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα πάντα... Αλλά θα του το ξαναπώ γιατί με βασανίζει και μόνο η σκέψη όταν περνάει απ' το μυαλό μου έστω και για λίγο...