ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Αν ημουνα εγω αυτος που αγαπουσες
δεν θ\' αφηνα στα ματια σου τα δακρυα να κυλανε
δεν θ\' αφηνα τα χερια σου τις πικρες να μετρανε
δεν κανουν ετσι ματια μου αυτοι που αγαπανε

Πες μου αυτά που αγαπάς (Παντελής Θαλασσινός)


Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να \'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ\' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να \'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Μη μου μιλάς γι\' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ\' έναν κόμπο στο λαιμό

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ

Μη μου μιλάς γι\' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ\' έναν κόμπο στο λαιμό

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Kαβαφης

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος


Ο κόσμος ήτανε μικρός,μεγάλα τα όνειρά του
Δε χώρεσαν στον ύπνο του,ούτε στην αγκαλιά του.

Κι ούτε κατάλαβε ποτέ αυτό εδώ τ\' αγρίμι
Μέσα του πώς μεγάλωσε,πόσο καιρό θα μείνει.

Απ\' της ψυχής του τις πληγές τροφή βρίσκει τ\' αγρίμι
Και στης αγάπης τις πηγές εκεί τη δίψα σβήνει.

Κι αν νιώσει κόσμου άγγιγμα κρύβεται φοβισμένο
Μέσα στον κόσμο μόνο του,μέσα στ\' αγρίμια ξένο.

Ο κόσμος ήτανε μικρός,μεγάλα τα όνειρά του
Δε χώρεσαν στον ύπνο του ούτε στην αγκαλιά του.

Τροφή στ\' αγρίμι ο καιρός δίνει κι αυτό θεριεύει
Έγινε ο άλλος του εαυτός,κανέναν δεν πιστεύει.

Δεν του \'χει πια καρδιά,όνειρα πια δεν έχει
Αγρίμι ο ίδιος έγινε,τον κόσμο για ν\' αντέχει

Κι αν νιώσει ανθρώπου άγγιγμα,τραβιέται φοβισμένος
Μέσα στον κόσμο μοναχός και μες στα αγρίμια ξένος

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο?
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ\' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το \"έλα\"
τώρα δε θα \'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα \'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα \'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ\' όποιον μου εξηγήσει
να \'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα \'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα \'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα \'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ\' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ\' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν\' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το \'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ\' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να \'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Observe the strategies of war
I know you needed so much more
This is mental, so sentimental
Any way is my way
Anything I cared for you destroyed,
any promise null and void
Can\'t you take my pain away. Tell me, can you?
Can\'t we close our eyes forever. Help me, can you?
And now, you wonder why I\'m asking you to go.
I\'d give up anything to make your dreams come true
and if I\'d pray I\'d pray for you.
I\'d leave your world to find a new one,
but don\'t you dare misunderstand!
How can this be a sacrifice,
if you did not lose anything?
I know it isn\'t fair,
but have we ever asked for fairness?
Save yourself from needless harm.
An overdose for now?
How can I talk about completeness,
if I consist of many pieces?
How can these walls come closer,
if there are really none?

Αγαπη μου στα ματια κοιταξε με

κι αγαπη μονο αγαπη φωναξε με

κοντα σου μια ζωη φυλακισε με

και μη μ\'αφηνεις να χαθω κι αγκαλιασε με

μαμα ,πειναω μαμα,
μαμα ,φοβαμαι μαμα
μαμα,γερναω μαμα
και τρεμω να μαι αυτο που χρονια ανυσηχεις
ωραια,νεα και ατυχης...

φοβεροι στιχοι Ολγα μου.
και μενα αυτο το τραγουδι με αγγιζει φοβερα.
με πιανουν κλαματα οταν το ακουω.
παντως οσων αφορα εσενα πιστευω οτι δεν εισαι ατυχης.
μονο ωραια και νεα:)
εισαι σε πολυ καλο δρομο και εχεις ολο το χρονο μπροστα σου να φτιαξεις την ζωουλα σου οπως εσυ επιθυμεις:)

αχ και εγω οταν το ακουω κλαιω αμελι μου:(
ειναι πολυ αληθινοι οι στιχοι

οντως πολυ αληθινοι στιχοι ολγα μου.
αθανατη Νικολακοπουλου!!!

VNV NATION - STANDING

Eyes betray the soul and bear its thinking.
Beyond words, they say so many things to me.
A stranger here reborn it seems,
awaking wonders deep in me.
If nothing\'s ventured, nothing\'s gained,
so I must seize the day.

It wasn\'t you, it wasn\'t me, it wasn\'t anything.
It was a day so long awaited and a chance to be as me.
I let the wind run throuch my hands
before I turned to walk away.
In distant days I long to sense it all so clear.

And fighting time so hard I pray
that this moment lasts forever.
And will the world stay standing still, at least for me.
Through my eyes stare into me.
I bear my heart for all to see.
With my face turned to the sun,
there ever standing still.

And fighting time, so much I ask,
I will this moment last forever
Though seasons change and things come to pass
remain inside of me.
And fighting time so hard I pray
that this moment lasts forever.
And will the world stay standing still at least for me.

I had no faith before that time in any vow or deed.
Days followed days and years were meaningless.
Despite the wisdom of defeat,
I bore my heart for all to see
the wonders I\'d seen.
The wonders I\'d seen.

And fighting time so hard I pray
that this moment lasts forever.
And will the world stay standing still
at least for me.
Through my eyes, stare into me,
I bear my heart for all to see.
With my face turned to the sun,
there ever standing still.

And fighting time, so much I ask,
I will this moment last forever
Though seasons change and things come to pass
remain inside of me.
And fighting time so hard I pray
that this moment lasts forever.
And will the world stay standing still at least for me


HOLDING

I thought the future held
a perfect place for us
That together we would learn to be
the best that we could be
In my naivety I ran
I fell and lost my way
Somehow I always end up falling over me

And one day
I woke to find
The future had no place
for me
I was unwanted in a world
that with my hands I helped build
Where once was honesty and pride
I now stand broken and alone
Just a shadow
of what I was meant to be

They say that \"Time will heal\"
\"The truth shall set us free\"
Well that depends
on what it is
that you choose to believe
In this prison made of lies
We see what it is we want to see
And find comfort in this
broken hall of dreams

Does anybody feel
the way I do?
Is there anybody out there?
Are you hearing me?

I believe in you
Will you believe in me?
Or am I alone
in this hall of dreams?

I believe in you
You believe in me
But I have no trust
in anything
Somehow I\'m always
always falling over me

Somehow I\'m always
I\'m always falling over me

(Moments lost in time remains when I\'m so proud of what we were,
No pain remains no feelings, Eternity awaits
Grant me wings that I might fly, My restless soul is longing
No pain remains no feeling, Eternity awaits)

Άκου

Μητροπάνος Δημήτρης

Μουσική/Στίχοι: Μουσαφίρης Τάκης

Μπορεί να πέφτουνε τα φύλλα μου στο χώμα
Μπορεί να έφτασε η ψυχή μου μεσ’ στο στόμα
Όμως εγώ δεν έχω πει αντίο ακόμα
Άκου, ακόμα ζω

Μπορεί να κάνει παγωνιά, να κάνει κρύο
να ‘ναι για μένα στο λιμάνι αυτό το πλοίο
Όμως εγώ δεν έχω πει ακόμα το αντίο
Άκου, ακόμα ζω

Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
Η καταιγίδα που φέρνει η βροχή
Είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
Άκου, έχω φωνή

Μπορεί να έφυγες και συ απ’ τη ζωή μου
και να μου πήρες την ανάσα απ’ τη πνοή μου
Όμως εγώ σε νιώθω ακόμα στην αφή μου
Άκου, ακόμα ζω

Μπορεί η νύχτα να ‘ναι απέξω απ’ τη καρδιά μου
να με γυρεύει, να φωνάζει τ’ όνομά μου
Όμως εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου
Άκου, ακόμα ζω

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ\' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ\' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

KAΡΥΩΤΑΚΗΣ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ\' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.


Ευχαριστώ που μου το έφερες ξανά μπροστά μου. Φοβεροί στίχοι. Αθάνατοι.