Originally Posted by
Ορέστης
Το αν οχι τωρα ποτε, ηταν το θετικο κινητρο που εκανε να γραφτω στην 2η ξενη γλωσσα. Ηθελα ομως να γραφτω και σε ενα τμημα αγγλικης γιατι εχω σκουριασει. Επισης ηθελα να αλλαξω τμημα για τους λογους που λεγαμε. Εχω χασει ομως το θαρρος μου. Σημερα δεν πηγα καθολου μαθημα. Θελει η καθηγητρια να τραβηξουμε καποιο βιντεο που μιλαμε και της ειπα οκ αλλα στην πραγματικοτητα ντρεπομαι. Και γενικα παλευουν μεσα μου οι θετικες με τις αρνητικες σκεψεις. Αγχωνομαι, θυμαμαι διαφορα απο το παρελθον, νευριαζω, προσπαθω να ξορκισω τα ασχημα συναισθηματα με ευκολες απολαυσεις οπως βολτες και φαστ φουντ, αλλα χε μου δινουν καμια απολαυση, θελω κατι πιο ουσιαστικο.
Ο αδερφος μου δεν εφυγε ακριβως τελικα. Μενει τη μερα εδω και το βραδυ κοιμαται στο αλλο σπιτι. Ισως η μανα μου φοβηθηκε οτι θα μεινει μονη της και μου το παρουσιασε αλλιως, δεν ξερω.
Απο την Αγγλια δεν πηρα Honors γιατι χρωστουσα 3 μαθηματα.