Printable View
Γεωργιε δεν ξερω ποιος και τι σε προβληματισε αλλά ως μελος σε θεωρω σημαντικο. Στηριζεις εξηγεις δεν χανεις την υπομονη σου, καταθετεις προσωπικα σου βιωματα και εισαι καλο προαιρετος. Καποιοι ανθρωποι ειναι ετοιμοι για αλλαγες και καποιοι οχι. Ελπιζω να μεινεις.
εγω παλι δε μιλαω οταν με ενοχλει κατι.φοβαμαι την αντιπαραθεση.αυτος ηταν ο λογος που ειχα υποστει μπουλινγκ.γιατι δε σηκωσα αναστημα να πω ην αληθεια μου και να υποστηριξω την αποψη μου..
γυριζει αραγε η ροδα?
Άρα εσύ από την πλευρά σου προσπάθησες να δώσεις ευκαιρία να εξηγήσει ή να σκεφτεί τι έκανε λάθος και τι σε πείραξε.
Απο κει και πέρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Με τον κάθε άνθρωπο διαλέγουμε την απόσταση που θέλουμε να έχουμε κι αυτό είναι συνεχές. Μπορεί κάποια στιγμή να επέλεξες να είναι πιο κοντά σου αλλά αυτό δεν είναι μια συνθήκη που μένει αμετάβλητη στον χρόνο, όλοι κρινόμαστε καθημερινά εξάλλου σε όλες μας τις σχέσεις.
Καταλαβαίνω πάντως πως είναι βαρύ ένα άτομο που το χεις βάλει σε μια α θέση μέσα σου, να πρέπει ξαφνικά να το βγάλεις. Για κανέναν που δένεται όντως με τους ανθρώπους γύρω του δεν είναι εύκολο. Μπορείς να το δεις σαν ευκαιρία όμως και σαν εξέλιξη. Είχες την ευκαιρία να δεις μια πλευρά του που ίσως δεν είχες ξαναδεί και κάτι έμαθες από αυτό.
Ναι boo. Σημασια εχει ο τροπος υπερασπισης του εαυτου μας. Αυτος που ουρλιαζει χανει το δικιο του. Εγω ειμαι υπομονετικη καργα αλλά οταν εξαντληθω φωναζω. Ωπ το μαζευω. Και στο διαδικτυο πλεον νομιζω εχουν βιντεακια του τυπου " πως να διαφωνω χωρις να θυμωνω" δλδ διαχειριση εαυτου και σχεσεις.
Φυσικά και γυρίζει. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις όσα δεν σου αρέσουν.
Μπορείς να αρχίσεις με μικρά πράγματα μπου και να κάνεις εξάσκηση, να λες όσα σε ενοχλούν και να εξωτερικεύσεις όσα νιώθεις. Όσο τα κρατάς μέσα σου μόνο κακό σου κάνουν.
Εγώ πολλές φορές την πατάω για να μην χαλάσω το κλίμα. Μπορεί να με ενοχλήσει κάτι πχ και να σκεφτώ έλα μώρε τώρα, ξέχνα το δεν πειράζει, γιατί εκείνη την στιγμή ξέρω πως αν μιλήσω θα χαλάσω την διάθεση όλων. Όσες φορές το χω κάνει αυτό, το χω μετανιώσει 100% γιατί θα φτάσει μια στιγμή που θα ξεσπάσω τόσο πολύ που δεν θα μαζεύομαι.
Ευτυχώς δεν το κάνω με πολύ κοντινούς. Εκεί θέλω να λέω άμεσα τι με ενοχλεί και να λύνεται. Δεν θέλω να αιωρείται τίποτα.
Αν τα κανω όλα αυτά.. Τότε. Μπράβο μου :). Προσπαθώ όσο μπορώ να περάσω στον άλλον αυτά που πιστεύω για να τον κάνω να πιστέψει στον εαυτό του. Σχολιάζω τα θέματα που λίγο πολύ έζησα κι εγώ. Απλά εγώ δεν είχα ποτέ κάποιον κοντά μου να με βοηθήσει.. Ότι πέρασα στην ζωή μου το πέρασα μόνος. Και έχω περάσει πάρα πολλά.Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Εμένα η φωνή μου ήταν η δύναμη μου. Όταν μπορείς να μιλήσεις με επιχειρήματα στον άλλον κανένας δεν μπορεί να σου κάνει κακό. Είναι κάτι που ευτυχώς ανέπτυξα με τα χρόνια.. Και ναι.. Η ροδα γυρνάει. Ότι δίνουμε κάποια στιγμή επιστρέφει πίσω σε εμάς. Είτε καλό, είτε κακό.Quote:
Originally Posted by boo
Ειναι κάπως περίεργη φάση. Μεγάλωσα δείχνοντας σε όλους ότι είμαι σκληρός και δυνατός. Ότι μπορώ μόνος μου και δεν χρειάζομαι κανένα.. Απλά για μια φορά στην ζωή μου κατέβασα την μάσκα που φοράω και είπα να είμαι ο εαυτός μου.. Και προφανώς αυτό δεν άρεσε.. Όταν είσαι ευάλωτος είσαι και εύκολος στόχος. Όταν μιλάς για αδυναμίες περνάς το μήνυμα ότι είσαι αδύναμος. Όσο ήμουν ο σκληρός και απολυτος δεν μπορούσε κανένας να με στεναχωρησει. Ή μάλλον δεν με επηρέαζε τόσο. Είπα να είμαι αληθινός. Να μην είμαι ο καραγκιόζης που δείχνω σε όλους γιατί ένιωσα πως και αυτός ο άνθρωπος ζει ότι και εγώ. Μπορεί να καταλάβει..Quote:
Originally Posted by elisabet
Όσο αφορά το κομμάτι αν πρέπει να μιλάς.. Κάποτε όχι. Κάποτε και η σιωπή κάνει ζημιά. Αλλά όταν πρέπει να μιλήσεις, να μιλας με το κατάλληλο ύφος. Το ύφος παίζει τον σημαντικό ρόλο. Όταν με πληγώνουν γίνομαι σκληρός και απολυτος.. Λέω αλήθειες αλλά με άσχημο τρόπο. Όχι βρισιές απλα σκληρά. Ειδικά όταν φερθω στον άλλο καλά και με πληγώσει.. Είναι σαν και μου ξύνει μια πληγή που είναι χρονιά ανοιχτή.. Και αντιδραω.
Η τελευταια σου παραγραφος μου θυμιζει τον εαυτο μου. Εγω ημουν πολλα χρονια η ησυχη η ειρηνοποιος η ψυχολογος τους ενα θυμα. Μεχρι που στοπ. Ξεβολευτηκαν ολοι επεσαν να με φανε. Πιο πολυ πονουσε ο ρολος του θυματος. Ενα νεο ταλεντο ειναι το φιλτραρισμα ακουσματων. Να μην πληγωνομαι απο τις προβολες των αλλων για τα δικα τους δυσεπιλυτα ζητηματα.
Εγώ μεγάλωσα σαν αγρίμι.. Έμπαινα σπίτι ζούσα το μαρτύριο μου ξύλο, βρισιές και ότι άλλο σκεφτείς.. Και μετά έκλεινα την πόρτα του σπιτιού μου και έπρεπε να ήμουν ο δυνατός, χωρίς προβλήματα.. Έπρεπε; Αυτό το πρέπει μόνος μου το φόρτωσα στον εαυτό μου. Αλλά αυτο με βοήθησε να επιβιώσω.. Πάντα όμως φοβόμουν την απορριψη. Στα λόγια του άλλου, στις πράξεις του. Εβλεπα την μάνα μου παντού μάλλον. Και έτσι γινόμουν επιθετικός.. Αρνητικός. Με την ψυχοθεραπεία άλλαξα. Άρχισα να δίνω ευκαιρια στον άλλον να τον γνωρίσω, να μην τον θεωρώ κακο πριν κάνει κάτι. Άρχισα να είμαι πιο ανοιχτός, ήρεμος.. Να μην επηρεάζομαι από τους ανθρώπους που με γέννησαν. Αλλά αυτή η φοβία για την απορριψη δεν έχει φύγει τελείως. Ειδικά όταν με πληγώνουν άνθρωποι που εγώ έβαλα στην ζωή μου. Μου κόβονται τα πόδια. Είναι σαν και ξανά ζω την απορριψη..Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Το φόρουμ το βρήκα τυχαία. Γράφτηκα γιατί ήθελα να βοηθήσω μια κοπέλα που η συμπεριφορά της ήταν σαν την δική μου. Σιγά σιγά ανακάλυψα πως αυτα που πέρασα ή περνώ τα ζουν κι άλλοι.. Οπότε όπου μπορώ να πω την γνώμη μου την λέω.
εσεις δε φοβαστε πως πανω σε μια ενταση μπορει να πειτε πραγματα που μετα θα μετανιωσετε?
δε θελει φωνες θελει επιχειρηματα οπως ειπατε..αλλα εκεινη την ωρα..
δε ξερω με τους καβγαδες δεν το εχω.
εδω τσακωνονται οι δικοι μου και κλεινομαι στο δωματιο μου λες και κρυβομαι.
με ειχε ρωτησει η ψυχολογος τι φοβαμαι εκεινη την ωρα απ τους δικους μου αλλα δεν ειχα να απατησω τι..
οσοι φαινονται σκληροι ειναι ευισθητοι αραγε μεσα τους?
Νομίζω σχεδόν πάντα λέω πράγματα που μετανιώνω.. Πάντα λέω τις αλήθειες μου. Αλλά κάποτε δεν χρειάζεται να τα λες όλα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η φωνή μου έπρεπε να ανέβει πιο πάνω από τους άλλους. Οπότε η ένταση, οι φωνές είναι μέσα μου. Απλά πλέον δεν χρησιμοποιώ τις φωνές για να ακουστώ. Αλλά επιχειρήματα..Quote:
Originally Posted by boo
Γιωργο τον φοβο της απορριψης πιστευω πως οσο θα ζω θα τον εχω. Θελει μεγαλη δουλεια υποθετω με τον εαυτο μας μονο οτι Ναι οσο και να δωσουμε το καλυτερο μας εαυτο αυτο δε σημαινει πως θα γινει αποδεκτος. Boo εγω στους καυγαδες κρυβομουν μεχρι τ δημοτικο. Μετα ανεπτυξα μηχανισμους απεμπλοκης πχ διαβαζα ακουγα μουσικη. Οταν ενιωθα να με πνιγει το δικιο μου αρχισα να μιλω. Οταν δεν μιλαμε οι αλλοι νομιζουν πως δεν εχουμε προβλημα με τη συμπεριφορα τους.
τωρα που το σκεφτομαι μαζι με τη δικη σου εμπειρια παραλληλα μαλλον φοβαμαι μην πεσει ξυλο ή μηπως φυγει κανεις απο το σπιτι ή πως και αν θα ειναι τα πραγματα φυσιολογικα μετα..δε μπορω να σκεφτω κατι αλλο
εχω χασει πολλα παααρα πολλα που δεν μιλησα οταν επρεπε..τα πληρωσα τα πληρωνω και θα τα πληρωνω γιατι καποια πραγματα δεν αλλαζουν και μενεις με πληγες
Είχε γίνει ένα περιστατικό... Ηρθα στο δωμάτιο μου.. Και δεν ήμουν καλά.. Τότε κατάλαβα πως το λάθος μου ήταν που δεν μίλησα. Που δεν αντίδρασα. Και από τότε έμαθα να μιλώ. Το πλήρωνα η αλήθεια επειδή άρχισα να μιλαω.. Αλλά δεν μετανιώνω. Με βαρουσαν αλλά μιλούσα.. Δεν έσκυψα μπροστά τους. Δεν τους έδειξα ποτέ ότι με νίκησαν.. Αν εσκυβα εκεί θα εσκυβα και μετά έξω στην "πραγματική" ζωή