-
Σχιζοφρένεια
Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα
Στης σχιζοφρένειας τον καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
πότε πετάει, πότε περπατάει
και πότε σούρνεται στους δρόμους
και με κυνηγάει.
Στης σχιζοφρένιας τον καιρό
δεν ξέρω, δε ρωτώ
ποιος θα νικήσει, ποιος θα φαγωθεί
κρύβομαι μέσα στη σπηλιά μου
και τρέμω μη με βρει.
Σε κρύο κι άστατο καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
Χρώματα αλλάζω, ψέματα σκορπάω
μη με τρομάξεις γιατί αμέσως σε πετροβολάω.
Σ` αυτό το δίσεκτο καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
μπερδεύτηκα κι ως να ξεμπερδευτώ
ξέχασα κάπου την ψυχή μου
και ψάχνω να τη βρω.
Στης σχιζοφρένιας τον καιρό
θα` ρθω για να σε βρω
γωνία συμπληγάδων και γκρεμού
να κάνουμ` ένα ταξιδάκι
κι ας είναι του χαμού.
-
Εγώ δεν είμαι ποιητής
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ\' άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ\' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ\' αδερφός του
-
Αχ Ελλάδα
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά
Αχ Ελλάδα σ\' αγαπώ
και βαθιά σ\' ευχαριστώ
γιατί μ\' έμαθες και ξέρω
ν\' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ\' αρνιέσαι
μ\' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ\' άγια χώματα της
πόνος και χαρά
Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά
Αχ Ελλάδα σ\' αγαπώ
και βαθιά σ\' ευχαριστώ
γιατί μ\' έμαθες και ξέρω
ν\' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ\' αρνιέσαι
μ\' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
-
Θέλω να γυρίσω
Στίχοι: Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική: Μιχάλης Παπαθανασίου & Τάκης Μπουγάς
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαζωνάκης & Goin\'Through ( Ντουέτο )
Έβαλα για πρώτη μου φορά,
κάποιο στοίχημα μεγάλο
πως εκεί που μεγαλώσαμε,
έχουμε μάθει κάτι άλλο.
Έχουμε μάθει από το σχολείο,
όχι μόνο να μετράμε,
τα παιδιά στη γειτονιά μου
έχουνε μάθει ν\' αγαπάνε.
Αν ακούσεις κάποιες φωνές
το βράδυ μες τα όνειρά σου,
τότε θυμήσου την πλατεία
στη παλιά τη γειτονιά σου
ή την αλάνα με τις πέτρες
λίγο πιο πάνω απ\'τη Θηβών,
αυτή που τώρα έχει γίνει
εργοστάσιο παιχνιδιών.
Θυμάμαι κι άλλα πολλά,ταξίδια
και την καλύτερη κρυψώνα,
με τα ποδήλατα κρυφά απ\' την
Αγία Βαρβάρα στη Δραπετσώνα.
Στον Αϊ Διονύση έχω μεθύσει
με δυο φίλους μια Τετάρτη,
για μια γκόμενα καλή
που τελικά μου βγήκε σκάρτη.
Μεγαλώνω και ξεχνώ
μόνο τους κακούς ανθρώπους.
Όσους μιλούσαν με βρισιές,
γιατί ποτέ δε μάθαν τρόπους.
Μα ποτέ μου δε ξεχνώ
τη παλιά τη γειτονιά μου,
γιατί στο παγκάκι της πλατείας
έχω χαράξει τα όνειρά μου.
Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να γυρίσω να σε βρω,
ένα βράδυ είναι αρκετό.
Πάω μια βόλτα στα παλιά,
στη Νίκαια,στη Κοκκινιά
θα πιω κρασί και θα μεθύσω,
στον Πειραιά θα ξενυχτήσω.
Μεγάλωσα, νοστάλγησα
αυτά που πίσω άφησα.
Καρδιά μου είσαι μόνη,
το βράδυ αυτό με λιώνει.
Θέλω να γυρίσω στα ..........
-
Καλημέρα Ελλάδα
Στίχοι: Goin\'Through
Μουσική: Goin\'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin\'Through
Καλημέρα Ελλάδα,
Σου μιλάει ο Νίβο
όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω
πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο
Σκέφτηκα Ελλάδα να σ\' αφήσω, να φύγω
Δεν το \'βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο
ν\' ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο
Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου
Και ν\' αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου
Καλημέρα Ελλάδα
Να μου ζήσεις για πάντα
Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40
Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα
Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα
Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου
Με τ\' αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου
Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισσεύει στέλνουν στην Ελβετία
Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη πρέπει και συ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς
Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο
Στα λέω μέσα στους δίσκους
Στα λέω και στο ραδιόφωνο
Στα \'πα απ\' την καλή
Στα λέω και απ\' την ανάποδη
Σου \'χω μαζέψει άπλυτα από δω μέχρι τη Νάπολη
Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί
Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ
Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα
Δε ψάχνω για μ***, δεν περιμένω θαύματα
Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο
Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο
Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου
Πάρε την ευθύνη μια φορά πάνω στις πλάτες σου
Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;
Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ... τα υπουργεία σας
Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς
Κύριε Πρόεδρε,
Παίρνω το θάρρος σήμερα
Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα
Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα
Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα
Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα
Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω
Σ\' αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω
Ελλάδα σε βιάζουν και συ φτιάχνεις τα νύχια σου
Όχι να αμυνθείς
ή για να βρεις τα δίκια σου
Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλλωπίζεσαι
Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι
Καληνύχτα Ελλάδα,
Σ\' αφήνω πάω για ύπνο
Όσο εσύ μ\' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο
Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο
Και θα στ\' αφιερώσω απ\' το ράδιο μάλλον αύριο
Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς
-
Φοβάμαι
Στίχοι: Αντώνης Πανταζής
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ\' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ\' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ\' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ\' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ\' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά
Φοβάμαι!
-
Παύλος Σιδηρόπουλος
Rock n\' roll στο κρεβάτι
Γουστάρω να σ\' ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
Να αληθωρίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
Γουστάρω όταν ακούω \'\'Αχ, τι παιδί ειν\' αυτό!\'\'
Γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει rock n\' roll
Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν\' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά
Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
Γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
Γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
Κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λές \'\'σ\' αγαπώ\'\'
Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν\' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά
Το ξέρω πως δεν ειμ\' αυτός
Που πάνω του θα στηριχθείς
Κι ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς
Πιωμένο μες τα μπαρ να με βρεις
Μα όμως εγώ θα σου μετρώ
Της πόλης το σφυγμό μ\' αγκαλιές
Θα σου γεμίζω το μυαλό
Με χίλιες και μια νύχτα γλυκιές
Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και εκεί να σ\' αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
-
Παύλος Σιδηρόπουλος -
Το καλύτερο:
Να μ\' αγαπάς
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που \'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ\' αγαπάς όσο μπορείς να μ\' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ\' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ\' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ\' αγαπάς όσο μπορείς να μ\' αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να \'ρθείς και να μ\' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ\' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
-
Παύλος Σιδηρόπουλος, Κρίμα το παιδί
--------------------------------------------------------------------------------
Κρίμα το παιδί
Η γκόμενά σου είναι χαζή
και συ μοιάζεις με τσόντα
υπαλληλάκος δηλαδή της τάξης 3 και 80
Εγινες σοβαρό παιδί μ\' αφεντικού μουσούδα
βαρύ πεπόνι δηλαδή και με χοντρή τη φλούδα
Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
κι αμόλησε καλούμπα
Απ\' τό πρωί απ\' τις 7 μου ντύνεσαι στην πένα
και τρέχεις φίλε για δουλειά στου ταύρου την αρένα
Μοιάζεις με μούμια Αιγυπτιακή - με μαραμένο φύλλο
πιες να ξεδώσεις βρε παιδί - κι αν θες παίξε και ξύλο
Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
στο χθεσινό σου φίλο
Ξημέρωμα ζητάω καιρό να σού\'ρθω με κιθάρες
τω καίσαρι του καίσαρος, καιρός γι\' ανωμαλάρες
άσε τα πως και τα γιατί και πάμε γι\' αμαρτία
για να αισθανθούμε δηλαδή εν πλήρει απαρτία
Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
εδώ στην κομπανία
-
Σου είχα χαρίσει ένα τραγούδι από παλιά
αν το θυμάσαι είναι αυτό που λέει για σένα
Στο παίρνω πίσω, δε σε ήξερα καλά
πάρε ετούτο που μιλάει μόνο για μένα
Με την κιθάρα μου σκιτσάρω μια μορφή
σου τη χαρίζω για τ\' απομνημονεύματά σου,
η φάτσα μου είναι με τη μύτη τη στραβή
κι ένα σημάδι στο λαιμό απ\' τον ερωτά σου.
Τώρα μοιράζομαι τη νύχτα μοναχός μου
κι είναι απόψε που σε θέλω πιο πολύ,
με προσπερνάει στη στροφή ο εαυτός μου
βγάζει μια εικόνα σου και με πυροβολεί.
Σαν ένας τοίχος με συνθήματα κι αφίσες
έγινε η σχέση που σου είχα εμπιστευτεί,
σαν κάποια στάση που με νύχτα και βροχή
το τρόλεϊ που \'φυγε στέκεται και κοιτάει.
Όλη τη νύχτα μπρος στα μάτια μου σε βλέπω
πίσω απ\' τις ώρες, από ποτήρια και καπνό
Το \'να σου πρόσωπο δυο πόντους από μένα
και τ\' άλλο πάντοτε κρυφό και μακρινό
Σπάνε οι χορδές μου, σπάνε σαν γυαλί
μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα.
Να, στη χαρίζω θα \'ναι η αμοιβή
κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα.
Σ\' αυτή την πίστα ίσως θα \'ταν πιο σωστό
λόγια να βγω να πω χυδαία ξεφτιλισμένα
κι εσύ σε μια γωνιά να με χειροκροτάς
ώσπου η αυλαία να κατεβεί μόνο για σένα
Σ\' ευχαριστώ που ήσουν καλή σ\' αυτό το σόου
θέλω μονάχα μια φορά όπως και πρώτα
τώρα που τέλειωσα και χάνομαι ξανά
πάλι να ρθεις να μου σκουπίσεις τον ιδρώτα.
(Σπάνε οι χορδές μου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
-
Φεύγω
Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Ορφέας Περίδης || Διονύσης Σαββόπουλος
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ό,τι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο\'κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
-
« Να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας ώστε για τους άλλους να είναι ένα μυστήριο, ώστε όποιος μας γνωρίζει καλύτερα απλώς να μας αγνοεί πιο κοντά απ΄ ο,τι οι άλλοι.
Έτσι έπλασα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το καλοσκεφτώ, αλλά έβαλα τόση ενστικτώδη τέχνη σ αυτό ώστε έγινα για μένα τον ίδιο μια δική μου προσωπικότητα καθόλου απλή και ξεκάθαρη.»
-
«Ζήτησα τόσο λίγα απ΄τη ζωή, αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα η ζωή μου τα αρνήθηκε. Ένα υπόλειμμα από ένα κομμάτι ήλιου, λίγη ύπαιθρο, λίγη ησυχία κι ένα κομμάτι ψωμί, να μη με βαραίνει πολύ η γνώση ότι υπάρχω, να μην έχω καμιά απαίτηση από τους άλλους ούτε κι αυτοί από μένα. Ακόμα κι αυτό μου το αρνήθηκαν, όπως αυτός που αρνείται να δώσει ελεημοσύνη όχι γιατί του λείπει καλοσύνη, αλλά γιατί βαριέται να ξεκουμπώσει το παλτό του.»
-
Τα μαθητικά τα χρόνια
Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες,
Άλγεβρες, Γραμματικές
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας
κι οι στιγμές οι πιο γλυκές
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα
-
Το Δεσποινάκι
Στίχοι: Κώστας Αθανασίου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος
Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.
Στη γλάστρα δυο λουλούδια κεντημένα,
με πράσινη και άσπρη βελονιά,
εγώ που κλείνω τα εικοσιένα
κι\' εσύ που μπαίνεις στα δεκαεννιά.
Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.
Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
είναι τα χείλη σου τα δυο,
γαρουφαλάκια της αυλής,
κρύο νεράκι της πηγής.
Στη γλάστρα δυο λουλούδια κεντημένα,
με πράσινη και άσπρη βελονιά,
εγώ που κλείνω τα εικοσιένα
κι\' εσύ που μπαίνεις στα δεκαεννιά.
Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.
αφιερωμένο....
