Σε εμενα εχει αλλαξει σε σημαντικο βαθμο..Σε αλλους ομως?Δεν μπορει να ειναι μονο το mnimonio στριμμενο!Στις γιορτες πεφτει πολυ καταπιεση συνηθως γι'αυτο και καποιοι μελαγχολουν.Quote:
Originally Posted by marian_m
Printable View
Σε εμενα εχει αλλαξει σε σημαντικο βαθμο..Σε αλλους ομως?Δεν μπορει να ειναι μονο το mnimonio στριμμενο!Στις γιορτες πεφτει πολυ καταπιεση συνηθως γι'αυτο και καποιοι μελαγχολουν.Quote:
Originally Posted by marian_m
Σκεφτομαι πως θα μπορέσω να λύσω όλα μου τα θέματα και κυρίως να νοιάζομαι για τον εαυτο μου παραπάνω απο το να νοιαζομαι για τους άλλους???
Η καταπίεση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβαίνει, όμως την ανεχόμαστε μόνο εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.Quote:
Originally Posted by mnimonio
Εννοείς ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και πρέπει να περάσεις τις γιορτές όπως σου επιβάλλουν κάποιοι άλλοι;
Ποιος σε υποχρεώνει και δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θα σου άρεσε εσένα;
Aπο αθανατη Ελληνικη οικογενεια δεν ξερεις βρε Μαριαν?Σε υποχρεωνει η οικογενεια πχ,"παμε για ρεβεγιον στον αδερφο σου με τα πεθερικα του κτλ" και ενω δεν γουσταρεις πας για να μην λενε..Ενα παραδειγμα σου εφερα..Αλλοι θα βρεθουν να σου πουν αλλα τοσα!Quote:
Originally Posted by marian_m
Πλεον εχω γινει σνομπαρια γιατι κουραστηκα να καταπιεζομαι και ΚΥΡΙΩΣ βαρεθηκα να υποκρινομαι!Εχω περασει πολλα ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ Χριστουγεννα με ασχετους (δεν εννοω την οικογενεια μου) που ολον τον χρονο δεν εχω καμια επαφη μαζι τους και τις γιορτες εχω υποχρεωθει να πιω το κρασακι μου μαζι τους!
Πλεον εχει σταματησει αυτο και μην με ρωτησεις γιατι το ανεχομουν..Μαλλον λογω ηλιθιας προσωπικοτητας!Και εγω ακομα απορω :)
Η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη να έχω ανοιχτόμυαλους γονείς, που δεν ήταν και οι ίδιοι ποτέ των "υποχρεώσεων" με συγγενείς.Quote:
Originally Posted by mnimonio
Συνήθως έκαναν γιορτές με φίλους τους κι εγώ με τους δικούς μου.
Όσο ήμουνα μικρότερη, συνήθως μου συνέβαινε το αντίθετο. Να περιμένω τους φίλους μου παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι μετά τις 12, γιατί έπρεπε να αλλάξουν τη χρονιά με τους δικούς τους! Οπότε κάποτε σταμάτησα να καλώ φίλους εκείνη τη μέρα. Υπάρχουν τόσες άλλες γιορτινές μέρες.
Καταλαβαίνω, όσο είναι κάποιος μικρός να είναι αναγκασμένος να ακολουθεί, όταν μεγαλώνει όμως, τι είναι αυτό που τον υποχρεώνει;
Τι θα πει "για να μη λένε"; Σιγά μην καθορίσει τη ζωή μου το τι θα λένε οι άλλοι και μάλιστα, άνθρωποι που δεν μ' ενδιαφέρουν!
To "για να μην λενε" Μαριαν δεν πηγαινε στους αγνωστους των εξισωσεων που εχω κανει τραπεζωματα μαζι τους,αλλα στους γονεις μου ή τα αδερφια μου.
Εχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες,τι μπορει να σε υποχρεωνει οταν εισαι σε μια αλφα ηλικια να ακολουθεις..Δεν ξερω γιατι το εκανα!Εβραζα στου ζουμι μου,παρολα αυτα ομως ακολουθουσα.
Ασε εμενα..Ξερεις ποσοι παντρεμενοι ανθρωποι πχ,αναγκαζονται να ειναι σε τραπεζια με πεθερικα,συμπεθερια και λοιπους συγγενεις που δεν γουσταρουν?Πεφτει πολυ πιεση το επαναλαμβανω κατι τετοιες μερες.
Και μια αλλη διασταση επισης ειναι οταν δεν εισαι οικονομικα ανεξαρτητος/τη..Θα φας τον κουραμπιε μαζι τους θες δεν θες! :)
Ξέρω, το βλέπω, αλλά πολύ συχνά είναι επιλογές. Συνειδητές ή μη.Quote:
Originally Posted by mnimonio
Τις πιο πολλές φορές βέβαια είναι η οικονομική εξάρτηση που κρατάει κάποιους δέσμιους των επιθυμιών των άλλων.
Και είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να επιβάλλουν κάποιοι τη θέλησή τους στους άλλους (βλέπε γονείς).
Αυτοί που συνήθως δεν έχουν άλλα επιχειρήματα για να σε πείσουν.
Ολα μα ολα επιλογες μας ειναι αγαπητη Μαριαν..
σκέφτομαι ότι δεν προκειται να ξανακλαψω για κανεναν και για τιποτα στη ζωη μου, τουλάχιστον θα προσπαθω και αν δεν μπορω να το αποφυγω δεν θελω να με δει κανεις
απο τη δευτερα κοιμαμαι καθε βραδυ το πολυ πεντε ωρες, καθε βραδυ πριν κοιμηθω το καθυστερω απιστευτα για να δουλεψω ακομα παραπανω και ολα ειναι μια ζαλη κατι θολο και τα πληκρτα κανουν αυτο τον χαριτωμενο ηχο καθως γραφω παλι αυπνη και αντηχει στο σιωπηλο σκοταδι..λενε πωε το ιντερνετ μας χαλαει τον υπνο, ολη αυτη η ροη πληροφοριων, νιωθουμε οτι παυουμε να ειμαστε μερος της, οτι ολα ειναι εδω και εδω ειναι το παντου και το κεντρο του συμπαντος..μεχρι την παρασκευη ας προσευχηθει καποιος και για μενα να μεινω ορθια και η πνευματικη μου κατασταση ακεραιη...να με ρωτανε αν ειμαι ερωτευμενη και αυτος να με κοιτα αδιαφορα, η καρδια μου, η περηφανη παγοκολονα μου να σκιζετε σαν το χαρτι, να αντιμετωπιζω τουε φοβους μου και να νιωθω οτι οι φοβιες μου με εξαπατησαν, μου ηπαν οτι δεν μπορω, δεν ειμαι ικανη, δεν θα τα καταφερω, να στραφω αλου, ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΨΕΜΑΤΑ, για τιμπορεσα και δεν ηταν τιποτα σοβαρο, ΟΛΑ μπορουμε να τα κανουμε , μα οι φοβιες παντα θα μας φυλακιζουν σαδομαζοχιστικα ανελιπως. οταν ακουω καποιον να λεει για αλους οτι δεν τους συμπαθει δεν τουε φενεται ενδιαφερον να τους δωσει μια ευκαιρια , στενοχωριεμαι σαν μικρο κοριτσι, σαν μικρο παιδι κοβομαι στα δυο, γεννηθηκαμε για να ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ ο ενας τον αλλο ή η διαφορετικοτητα μας εξυπηρετει το γεγονος οτι εχουμε αναγκη πιο πολυ ο ενας τον αλον, αλληλοσυμπληρονωμαστε, καμαρωνουμε ο ενας τα χαρισματα του αλου? τιμουμε ο ενας τα ταλεντα του αλλου αλλα ειμαστε ολοι ανθρωποι, ειμαστε το ιδιο, ειμαστε λαμψη αστεριων , που αυτοκαταστρεφεται και σβηνει..ποσο ακομα; η βαση μου ειναι η αληθεια, η κρυμενη αληθεια, και λιωνει απο την ευαισθησια...ποσο ακομα καλοι μου ανθρωποι θα υπηρετουμε το ψεμα; (συγνωμη)
like για το κειμενο σου, πολυ εμπνευσμενο. Μαλλον η πιεση σου βγαζει εξω το ταλεντο στην γραφη!Quote:
Originally Posted by Kortha
Από την ενηλικωση μου και μετα δεν παρευρεθηκα σε κανενα συγγενικο τραπεζι, ουτε χριστουγεννων ουτε γιορτης "συγγενών" μου, αρχικα με τη δικαιολογια ότι ειχα δαιβασμα για εξεταστικη και μετα χωρις δικαιολογια ( συγγενων απο της πλευρας του 'πατερα" μου φυσικα γιατι μονο με εκεινους ηταν σωστο κατά τον "πατερα" μου να εχω επαφες, γιατι της μητερας μου ηταν "λαικοι"). Η μητερα μου για οσο ηταν μαζι με τον "πατερα" μου πηγαινε σε ονομαστικες για το λογο και μονο που ειπες μνημονιο για να μη λενε, απλως τυπικα. Χριστουγεννα δε με αφησε ποτε όμως μονη μου αντιθέτως ο "πατερας" μου συνεχως μας αφηνε και εφευγε σαν τον κλεφτη να παει να κανει χριστουγεννα με τα αδερφια του που θα ηταν μαζεμένοι ολοι μαζι. Οσο μεγαλη και να ημουν παντα στενοχωριομουνα αλλα δεν τον απασχολουσε. Γενικα τα χριστουγεννα ποτε δεν τα περασα καλα. Εχω να μιλησω και να με δει ο πατερας μου εναμιση χρονο και ουτε προκειται, σιγουρα τα "καλα" του τα αδερφια θα είναι ικανοποιημένοι πια με την εξελιξη αυτή και ο ιδιος απαλλαχτηκε απο το βαρος το δικο μου και της μητερας μουQuote:
Originally Posted by mnimonio
Σε νιωθω ανλακι..Και εγω πλεον προτιμω να κανω γιορτες με τσιγγανους στο Μενιδι,παρα με το συγγενολοι!
Φετος δεν νομιζω να με ενοχλησουν τους εχω δειξει τις προθεσεις μου..Τελος η καταπιεση,τελος ο κουραμπιες με την Κυρα Κατινα του γιου του Κωστα,του μπατζανακη του κουμπαρου της ξαδερφης ο γιος!
Τελος!!!
εχω παει στο μενιδι ειναι ενα σημειο γεματο στενα κ διακλαδοσεις που θα χρειαστεις πιξιδα για να βγαλεις ακρηQuote:
Originally Posted by mnimonio
Αλεξανδρε το κρανος που μας δειχνεις συνηθως το εχεις μαζι σου τωρα?