Το γράφω εδώ γιατί θέλω να το βγάλω από μέσα μου.
Πάντα είχα την ανάγκη να βοηθάω και να υπερασπιζομαι οποίο είχε ανάγκη. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δεν είχα την προστασία που έπρεπε όταν ήμουν παιδί. Αναγκάστηκα να δω τη σκληρότητα της ζωής σε μικρή ηλικία και η μόνη μου επιλογή ήταν να ωριμασω απότομα. Κουβαλώντας πάντα μαζί μου τα προβλήματα και τις ανασφάλειες μου. Σήμερα για μένα ίσως να είναι μια από τις δύσκολες μέρες του χρόνου. Δεν ξέρω αν σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου θα με ενοχλούσε τόσο και αν παίζει ρόλο ότι τον τελευταίο καιρό δεν είμαι ήρεμος. Πάντα έλεγα πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που δεν είχα, οι άνθρωποι που εγώ επέλεξα να είναι στην ζωή μου. Ξαφνικά η επιλογή μου να προστατευω ότι θεωρώ αδύναμο μου γυρίζει μπούμερανγκ. Ξαφνικά οι άνθρωποι που θεωρούσα οικογένεια είναι πλέον ξένοι.