Originally Posted by
sheldon
Ανέκαθεν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο να κάνω νέους φίλους. Το πρόβλημα εντάθηκε κατά τη Δευτέρα Γυμνασίου, όταν μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι η παρέα μου με αποφεύγει. Ό,τι προσπάθειες κι αν κατέβαλλα τότε για να τους ξανακερδίσω απέβησαν άκαρπες, γεγονός που επέφερε καίριο πλήγμα στην ψυχολογία μου. Μετά από μερικές παρόμοιες περιπέτειες που είχαν την ίδια κατάληξη, αποφάσισα εντέλει να αποσυρθώ από το μάταιο αγώνα. Έτσι, πέρασα όλα μου τα λυκειακά χρόνια μόνος, κόβοντας βόλτες στα διαλείμματα και περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι. Για να μην τα πολυλογώ, έφθασα τώρα στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου ακόμη χωρίς παρέα, ούτε για δείγμα. Νόμιζα ότι αλλάζοντας περιβάλλον, θα ωφελούνταν και η κοινωνική μου ζωή, αλλά τελικά σε στοιχειώνει παντού. Γιατί μένοντας επί μακρόν στο περιθώριο διαμορφώνεις έναν κλειστό χαρακτήρα που σε συνοδεύει, ηθελημένα ή αθέλητα. Οι έξοδοι στις διακοπές, όταν είμαι στο πατρικό μου, ούτε για αστείο. Υπάρχουν στιγμές που θέλω κάπου να μιλήσω και πνίγομαι από μοναξιά, γιατί δεν υπάρχει κανείς να με ακούσει. Η φιλία δεν είναι το μόνο που έχω ποθήσει, αλλά και η σχέση με το άλλο φύλο που, όπως είναι αναμενόμενο, δεν την έχω βιώσει ποτέ μου. Περνούν τα χρόνια και η κατάσταση παραμένει στάσιμη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω πεισθεί ότι γενικά οι ανθρώπινες σχέσεις δυσκολεύουν με την πάροδο του χρόνου. Από τη μια η απαξία των καιρών μας και από την άλλη οι φρενήρεις ρυθμοί, εξαιτίας της δουλειάς και της οικονομίας, που καθιστούν τη φιλία είδος πολυτελείας, την έχουν θέσει σε δεύτερη μοίρα. Κάθε συμβουλή, υπόδειξη ή παρατήρηση που ενδεχομένως με βοηθήσει και με τοποθετήσει σε μια κατεύθυνση θα ήταν ευπρόσδεκτη.
