Printable View
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου blue μου, έκτός αν μιλάμε για βαριά περιστατικά.
Είναι και κάτι άλλο..η συνταξιοδότηση σημαίνει και ένα είδος παραίτησης από την ζωή, μια αποδοχή του ότι είμαι άρρωστος με βουλα και υπογραφή του κράτους και ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Η δουλειά οσο και να μας ζορίζει-και ιδιαιτερα όταν οι συνθήκες είναι χάλια και δεν πληρώνεσαι με τίποτα για αυτό που προσφέρεις-είναι και αυτή ένας προσωπικός αγώνας που σε κρατάει σε εγρήγορση.
Ακριβώς έτσι είναι.Quote:
Originally Posted by Frini
Μόνο και μόνο η έννοια της συνταξης ειδικά σε μικρή ηλικία σημαίνει παραίτηση.
Υπάρχει μια στατιστική η οποία λέει οτι οι άνθρωποι που βγαίνουν στη σύνταξη, ακόμα και στην ηλικία που πρέπει, είναι πιθανό να παρουσιάσουν κατάθλιψη είτε απο ανία είτε επειδη η ίδια η συνταξιοδότηση σημαίνει το τέλος μιας παραγωγικής περιόδου.
Υποθετω (βασικα σιγουρη ειμαι) , πως ο λαβωμενος εννοει οτι μπορεις να παρεις την συνταξη ακομα και αν δουλευεις. Ειναι ουσιαστικα σαν επιδομα. Δεν χρειαζεται να σταματησεις την δουλεια.
Αλλα συμφωνω μαζι σας πως αν παθαινεις κρισεις πανικου δεν ειναι απαραιτητο το επιδομα.
Βέβαια για να πω την αμαρτια μου, εγώ δεν θα είχα κανένα προβλημα αυτή τη στιγμή αν έβγαινα στη συνταξη χαχα. Θα μπορούσα να βρω δημιουργικες ασχολίες και πράγματα που ηθελα παντα να κάνω και δεν προλαβαινω.
Να σηκωθω το πρωι και να πιω τον καφέ μου στο μπαλκονι παρεα με το βιβλιο μου. Να μην αισθανομαι λιωμα στην κουραση.
Είναι πως το βλέπεις το θέμα της σύνταξης και τι μπορεις να κανεις με τον ελευθερο χρόνο σου..Η μητέρα μου βγήκε στα 47-48 (δικαστικος υπάλληλος) και την θυμάμαι ποσο δημιουργική ήταν και τι ομορφα περνουσε.
Καλα δεν το συζητώ...Αν επαιρνα τωρα 2-3 χιλιαρικα συνταξη καθόλου δεν θα με χάλαγε!
Θα έβρισκα τρόπο να μην πλήττω!
Θα έκανα όλα όσα δεν μπορώ να κάνω τις ωρες που δουλεύω και δυστυχως δουλεύω απλα για να συντηρουμαι.
Ασε που εγω συγκεκριμενα δεν προκειται να βγω στη συνταξη ελλειψει ενσημων.
Είλωτας μεχρι να πεθάνω!
καλά οι κρίσεις πανικού δεν είναι το μόνο πράγμα που σε κάνει να τρέχεις στους γιατρούς...είναι κ τα επακόλουθα που καθιστούν ενα άτομο δύσκολο στο να κοινωνικοποιείται με φυσιολογικούς ρυθμούς. Υπάρχουν σημαντικά επακόλουθα των κρίσεων πανικού όπως η αγοραφοβία κ η κατάθλιψη. Βέβαια εξαρτάται απο το π'οσο διευρυμένο είναι το πρόβλημα στο άτομο κλπ κλπ...
Για μένα είναι πραγτικματικό πρόβλημα, μιας κ δεν μου επιτρέπει η αγοραφοβία που εχει δημιουργηθεί εξαιτίας των κρίσεων παν. να πάω στην δουλειά, να εκτελέσω την δουλειά όπως κανονικά θα έκανα, να μετακινηθώ με το αυτοκίνητο κ άλλα μεσα μεταφοράς να συνάψω προσωπικές σχέσεις σε ενα ευρύτερο πεδίο, κλπ κλπ... Δεν υπάρχει προσωπική ζωή, επαγγελματική με το κυάλι, και κατά συνέπεια είναι λογικό να περνάω σε διάφορες φάσεις κατάθλιψη. Με λίγα λόγια τα παρελκόμενα των κρίσεων πανικού είναι που κάνουν πολύ σκ@@ά την όλη φάση... Θεωρητικά βέβαια ολα ξεπερνιούνται με καλή θέληση, θεωρητικά πάντα... Το πρόβλημα δε γίνεται μεγαλύερο όταν όλος αυτός ο τρόπος ζωής αριθμεί μερικά χρόνια, τότε πλέον εγκαθυδίεται κ είναι ακόμη πιο δύσκολο να το αποτινάξεις, γίνεται πια κομμάτι της ταυτότητας σου.
σουτσι με εκφραζουν απολυτα ολα οσα εγραψες.
μια απο τα ιδια και εγω.
δυστυχως....
Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη για κάτι που δεν γνωρίζω, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις στην διαδικασία οταν νιώθεις έτσι, από την άλλη θέλω να σας ρωτήσω χωρις ίχνος ειρωνίας ή μομφής
Οκ αν έχεις προσωπικα εισοδήματα τα οποία σε συντηρούν, όταν όμως εξαρτάσαι από τους άλλους οικονομικά άρα και σε άλλα επίπεδα, αυτό δε μειώνει περισσοτερο την αυτοεκτίμηση σου, δεν σε ρίχνει περισσότερο
Και μήπως τελικά αφήνεσαι σε μια παραδοχή της "αρρώστιας" σου και σε ένα βόλεμα που ναι μεν δεν σε εκφράζει στο ελάχιστο αλλά από την αλλη δεν μπορεις να το αποτινάξεις?
Ρε σεις που χαθηκε η Blue9791 ... Οχι τιποτε αλλο αλλα χωρις τα μπινελικια της θα παθω καμμια... καταθλιψη;)
Θα απαντησω προσωπικα. Εννοειται πως αν εξαρτασε οικονομικα απο αλλον η αυτοεκτιμηση σου πιανει πατο, ακομα και αν ο αλλος δεν σου ασκει καμμια πιεση και δεν σου το πεταει καταμουτρα οτι σε συντηρει. Ειμαι χωρις εισοδημα απο Απριλη και με σχεδον αδειο λογαριασμο , και πλεον ο φιλος μου πληρωνει τα περισσοτερα εξοδα μου και παρολο που στην σχεση μας ειναι ολα καλα , το γεγονος οτι δεν εχω δουλεια με κανει να αισθανομαι πολυ μειονεκτικα.Quote:
Originally Posted by Frini
Το δευτερο σκελος του ποστ σου ειναι καπως περιπλοκο. Ναι υπαρχουν ατομα που κατα καποιο τροπο βολευονται με την αρρωστια και δεν κανουν καμμια προσπαθεια να βελτιωσουν την ζωη τους. Αλλα αυτο δεν ισχυει παντα. Υπαρχουν και ατομα που οντως δεν ειναι σε θεση να εργαστουν αρα αναγκαστικα χρειαζονται την στηριξη αλλων , υπαρχουν και ατομα που εργαζονται παρα τις δυσκολιες που αντιμετωπιζουν...
Καλή μου όταν μιλάμε για μια προσωρινή κατάσταση σαν τη δική σου δεν χρειάζεται να νιώθεις μειονεκτικά. Όλοι μας έχουμε περάσει από τετοιες φάσεις και μας στήριξαν άνθρωποι που μας αγαπάνε, όπως έχουμε στηρίξει ή θα στηρίξουμε και εμείς.Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Σαφέστατα υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να εργαστούν τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό για το οποίο αναρωτιέμαι είναι ,πόσο η αδυναμία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί συνειδητά ή ασυνείδητα σε αλλοθι..
Και εγώ αναρωτήθηκα..μα καμια περιγραφή για το σαββατοκύριακο?Quote:
Originally Posted by ti einai touto pali
Αυτο που λες πιστευω οτι εξαρταται καθαρα απο τον χαρακτηρα.Ειναι μερικοι ανθρωποι που μπορει συνειδητα να μην θελουν να αναλαβουν την ευθυνη του εαυτου τους,
καποιοι αλλοι μπορει να φοβουνται να ζησουν με αλλα δεδομενα και για αυτο να χρησιμοποιουν ως αλλοθι την ασθενεια τους.
Αλλα πραγματικα πιστευω πως αυτος που οντως θελει να κανει μια στροφη στην ζωη του, θα την κανει με καθε κοστος.
Παίδες γεια μας.
Έχω πολύ ζουμί. Χάθηκα γιατί απο τη Δευτέρα είμαι χωρλις δουλειά...
Πιο ύπουλη απόλυση δεν θα μπορούσε να γίνει.
Την Κυριακή το βράδυ με παίρνει το αφεντικό και μου λέει μην έρθεις αυριο γιατι έχουμε πρόβλημα. Δεν μου έλεγε τί πρόβλημα γιατι και καλά δεν μπορούσε να μιλήσει.
Μου λέει θα σε πάρω αύριο να σου πω.
Τον παίρνω Δευτέρα, δεν το σηκώνει. Με τα πολλά τον βρίσκω και τσατισμένος μου λέει οτι θα με πάρει εκείνος να μου πει πότε θα πάω (το πότε πολύ γενικό).
Τα παίρνω και του λεω να μου πει τι συμβαίνει γιατι δεν μπορώ να μην ξέρω αν εχω δουλειά!
Μου λέει οτι λείπουν λεφτά απο το ταμείο και δεν ξέρω τι έχει γίνει.
Εκεί αρχίζω να παίρνω ανάποδες.
Του λεω πηγαινε στο μαγαζι και ερχομαι και εγω.
Βρισκόμαστε και μου λέει οτι λείπουν λεφτά (20-30 ευρω) και δεν ξέρω αν τα έχεις πάρει εσυ ή οι 2 άλλοι που είναι στο μαγαζί.
Εγω εν τω μεταξύ επειδή δεν εμπμιστεύομαι κανέναν, κρατάω τεφτέρι. Τί μπήκε, τί βγήκε, κόβω για όλα αποδείξεις και όλα αυτά για να έχω την πλάτη μου καλυμμένη.
Με τα πολλά μου λέει οτι ο ενας απο τους 3 που χειριζόμαστε το ταμείο βρίσκει έλλειμα.
Και μάλιστα τις ώρες που δουλεύω εγω.
Εγω πάλι άλλα λεφτά άφηνα το βράδυ και άλλα έβρισκα το πρωι (λιγότερα πάντα) και πάντα του το έλεγα αλλά ποτέ δεν έγινε θέμα (οι άλλοι 2 είναι φίλοι του και πατριώτες του).
Long story short, τον ξεχέζω που τόλμησε να φανταστεί οτι έχω πάρει λεφτά, τη στιγμη που 5 μήνες τώρα διαχειριζόμουν πάνω απο 5000 ευρω την ημέρα με μηδενική απώλεια.
Και του λεω οκ, δώσε μου το δεκαπενθήμερο και οτι άλλο δικαιούμαι να τσακιστώ να φύγω να μη σας ξαναδώ και αμέτε μου στο διάολο ενας ενας και όλοι μαζί. By the way αυτός που βρήκε "έλλειμα" είναι αυτός που πολύ με θέλει και θέλει και να με παντρευτεί.
Πετάγεται η γυναίκα του (ελληνίδα λούμπεν που ανάθεμά με αν έχει δουλέψει μια ώρα στη ζωή της γιατι είναι απλά ζώο) και λέει τι άλλο θες εκτος απο το δεκαπενθήμερο;
Σημειωτέον δεν μου έδιναν ένσημα.
Και απαντώ, αναλογία επιδόματος αδείας, αποζημίωση αδείας και αναλογία δώρου Χριστουγένων. Και συμπλήρωσα, όπως εκανες και το Πάσχα (το Πάσχα μου είχαν δώσει δώρο).
Και λέει οτι το Πάσχα ήθελα και σου έδωσα δώρο, δεν ήμουν υποχρεωμένη και συμπληρώνει οτι επίδομα αδείας δεν δικαιούμαι γιατι δεν εχω κλείσει 8 μήνες εργασίας.
Φυσικά της απάντησα οτι το 8μηνο ίσχυε 15 χόνια πρίν και είπα βέβαια οτι απορώ που δεν το ξέρει αφού κατα τα λεγόμενά της δούλευε μέχρι πρίν 2 χρόνια (τώρα δεν την αφήνει ο άντρας της να δουλεύει γιατί είναι πολυ σερνικός με σύμπλεγμα εμίρη και δεν αφήνει τη γυναίκα του όξω απο το σπίτι μη του τηνε πηδήξουνε τη σαύρα! που σαν γυναίκα, ούτε να μου το δεί!).
Τα παίρνω λοιπόν και λέω στον αφεντικό (ο οποίος δεν είχε καμία αντίρηση να μου πληρώσει τα νόμιμα) να δώσουμε ραντεβού στον λογιστή να μας πεί εκείνος τί δικαιούμαι και τί οχι.
Πάμε λοιπόν και εκεί που νόμιζε οτι θα με ξεπετάξει με κανενα 200άρι, του βγάζει ο λογιστής ένα μπουγιουρντί 700 ευρώ.
Του'φυγε η μελανίνη.
Δεν μου τα έδωσε γιατί δεν είχε και είπε οτι θα μου τα δώσει τη Δευτέρα.
Εαν δεν μου τα δώσει αυτός, θα του πάει μια ωραιότατη καταγγελία απο την επιθεώρηση εργασίας που θα γουστάρει.
Εν τω μεταξύ μου πρότεινε να δουλέψω στο μαγαζί 11-8 με 600 ευρω. Πάλι χωρίς ένσημα. Του αντιπρότεινα 1-8 με 600 για να βρω και πρωινή δουλειά και είπε οτι για 7 ωρες δίνω 400.
Έχω ανάγκη και μάλιστα μεγάλη αλλά δεν γίνεται να δουλεύω 10 χρόνια και να με εκμεταλλευεται ο ανίδεος που το παίζει busynesman.
Δηλαδή όχι μόνο με πρόσβαλε, με έβαλε και στη διαδικασία να ζητιανεύω δουλεία; Οχι μωρό μου.
Την αποζημίωσή μου και φιλάκια.
Και φυσικά έτσι γιατι με νευρίασε, ακόμα και να μου δώσει τα λεφτά, καταγγελία θα κάνω για τα ένσημα, έτσι για το γαμωτο και για το "ήθελα και στα'δωσα" της γυναίκας του.
Που πιάνουν 2 παράδες στα χέρια τους, λιγδώνει το αντερό τους και νομίζουν οτι έγιναν και άνθρωποι.
Γι'αυτό χάθηκα!
Καλά είμαι όμως, δεν υποτροπίασα με τους πανικούς (!!!!!!!) και κάθε εμπόδιο για καλό.
Νεύρα ε;
Τώρα τώρα πάω να σε διαβάσω να δω αν τα θες τα μπινελίκια σου τώρα που είμαι φορτωμένη ακόμα :)Quote:
Originally Posted by Frini