Quote:
Originally posted by Dalia
Kassi δεν έχω πει ποτέ σε φίλους/φίλες το πρόβλημά μου.Πιστεύω ότι δεν θα με καταλάβουν,ίσως να με περάσουν για τρελή.Δεν θέλω και να με λυπούνται.Δεν θέλω να ξέρουν ότι δεν είμαι καλά,γι\'αυτό και πάντα προσπαθούσα να το κρύψω και έλεγα ένα σωρό ψέματα και δικαιολογίες για να μην καταλάβει κανείς τίποτα.
Είσαι τυχερή που κατάφερες να αποκτήσεις πραγματικούς φίλους.
Για τον ψυχολόγο δεν το ξεχνώ ότι ασκεί επάγγελμα.Και γι\'αυτό δεν με νοιάζει και πολύ το τι σκέφτεται πίσω από αυτά που λέει.Αρκεί να με βοηθάει και ας σκέφτεται ότι θέλει.
Αλλά νευριάζω κι εγώ μερικές φορές,όπως τώρα για το τηλ.Παρόλο που σκέφτομαι ότι δεν είναι και υποχρεωμένος να με βοηθάει όποια ώρα μου έρχεται εμένα.
Καλή μου Ντάλια πραγματικούς φίλους δεν λες κάποιον που ξέρεις δύο μήνες...φαντάσου ότι φιλία μου δεν είχε διαρκέσει πάνω από μήνα το πολύ....Και ποιός σου είπε ότι τους έχω πει ότι πάω σε ψυχίατρο;Χαχα.Η ασθένειά μου αφορά εμένα αποκλειστικά.Όπως έγραψα και σε κάποια άλλα πόστ από τους φίλους μπορείς να πάρεις πολλά πράγματα,όπως αγάπη,κατανόηση,χαρά...Όχι όμως ψυχανάλυση και θεραπεία της ασθένειάς σου.Βέβαια η αγάπη αυτή καθ\'αυτή είναι λυτρωτική.........Πίστεψέ με ότι ήταν το μεγαλύτερό μου παράπονο ότι δεν έχω φίλους και πάλι ακόμα δεν είναι οι ιδανικοί και αυτοί που καταλαβαίνουν την κάθε μου πτυχή αλλά υπάρχουν και αυτό προς στιγμή αρκεί.Όταν λοιπόν ξέκοψα από τον παλιό μου τριετή ψυχίατρο είχα συχτιρίσει κάθε γκόμενο ή φίλο και είχα αφοσιωθεί κατά καιρούς ή στη δουλειά ή στα μαθήματα......Έτσι είχα μια φυσική εξάρτηση προς το άτομό του καθότι ήταν ο μόνος που καταλάβαινε και με ήξερε τόσο καλά......Όπως φυσική εξάρτηση έχω και από την μητέρα μου καθότι είναι πλέον το μόνο άτομο που με ξέρει τόσο καλά και ξέρει πως να με χειριστεί.......(αυτό είναι και καλό και κακό-λολ)Με την νέα ψυχίατρο μαθαίνοντας κιόλας τον λόγο για τον οποία δεν κάνω φιλίες προσπάθησα να βελτιώσω αυτόν τον τομέα της ζωής μου......Και ακόμα με καίει γιατί ο άλλος με θυμάται πενήντα φορές την μέρα και ναι μεν καλό αλλά απ\'την άλλη εγώ μπορεί να κοιμάμαι και εν τέλει δεν έχω και πάντα την διάθεση να απαντώ......Θέλω να πω ας πούμε και ένα Αι στο διάλο.......Με τον καιρό η τάση μου αυτή βελτιώθηκε αλλά συνεχώς πρέπει να λέω ότι κοιμάμαι καθότι λόγω της κατάστασής μου ο ύπνος μου περνάει κρίσεις και ευτυχώς που ακόμα δεν έχουν αναρωτηθεί γιατί κοιμάμαι τόσες ώρες.....Παλιά έλεγα θα φύγω από αυτό το κωλόσπιτο και μετά θα κάνω φίλους.Μέχρι τότε δεν θέλω δεσίματα.....Και δεν έκανα.....Ήμουν αφοσιωμένη στο στόχο.....Ή φοβόμουν ότι αν κάνω φίλους θα μάθουν πόσο άσχημα περνάω και αυτό θα ήταν για εμένα ντροπιαστικό......Έτσι τους έκλεινα τις πόρτες..αλλά ήμουν μόνη...Καταλήγοντας, θυσίασα την ησυχία μου-γιατί ήταν καλή ομολογώ για λίγη ζωντάνια και αλλαγή και μια ζωή με περισσότερο νόημα......