Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

Τρεις μέρες μετά τον καυγά, μαθαίνω ότι ένα αγαπημένο μου συγγενικό πρόσωπο είναι στα τελευταία του. Κατά διαβολική σύμπτωση, εκείνη τη στιγμή έχω ένα πολύ αστείο διάλογο με ένα φίλο μου σε μια δημοσίευση στον τοίχο μου και τη διακόπτω απότομα γράφοντάς του "με συγχωρείς, μόλις έμαθα κάτι πολύ άσχημο, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα σου εξηγήσω στο inbox". Δεν είχα προλάβει να του γράψω, όταν λαμβάνω μήνυμά της (που σημαίνει ότι παρακολουθούσε κάθε κίνηση στον τοίχο μου) να μου λέει πως ό,τι κι αν συνέβη, εκείνη είναι στο πλευρό μου και μου συμπαρίσταται!!! Μια κοπέλα, που 3 μέρες πριν σχεδόν με έβρισε επειδή δεν της μίλησα με δυνατή φωνή στο τηλέφωνο !!! Της εξηγώ κι εκείνης, λέει πόσο λυπάται και πόσο θα ήθελε να απαλύνει τον πόνο μου κλπ. κλπ. και με τα πολλά, εκεί που είχα αποφασίσει να την κόψω εντελώς, την βρίσκω μπροστά μου με ένα τρόπο πολύ ζεστό, πολύ φιλικό, πολύ τρυφερό. Τις επόμενες 2 μέρες μάλιστα, μου στέλνει συνέχεια μηνύματα και με ρωτάει πως είμαι και μετά, ξαφνικά......χάνεται ξανά ως δια μαγείας και 2-3 τις φορές που προσπαθώ να την βρω, μου λέει ότι είναι με κάποιον φίλο της και δεν μπορεί να μου μιλήσει, αρχίζοντας νέο κύκλο ψυχρής και αδιάφορης συμπεριφοράς. Κάπως έτσι, κύλησε και ο Νοέμβρης. Τα καμπανάκια θα είχαν ήδη χτυπήσει για ένα νηφάλιο μυαλό, οι φίλοι μου ήδη την χαρακτήριζαν "ανισόρροπη", εγώ όμως είχα αρχίσει να παίρνω πολύ προσωπικά το ότι ουσιαστικά μου έπαιζε παιχνίδια "κρύο-ζέστη" σαν σκωτσέζικο ντουζ. Προσωπικά, εγωιστικά, πεισματικά. Έντονα συναισθήματα όπως "ζήλεια" προς οποιονδήποτε μπορεί να της κρατούσε παρέα όσο εγώ περίμενα απελπισμένα να τη δω από κοντά, αλλά και αμφιβολίες για το αν η στάση μου είχε κάτι που την απωθούσε (δεν μπορούσα να δεχτώ ότι με κοροϊδεύει, ότι μου λέει ψέματα, ότι με χρησιμοποιεί), είχαν αρχίσει να με κυριεύουν. Αυτά όλα θα τα είχα ξεπεράσει και θα την είχα ξεκόψει σε μικρό χρονικό διάστημα, αν πάλι δεν προέκυπτε άλλη, εντελώς άκυρη, συμπεριφορά της, λίγες μέρες μετά, που ουσιαστικά αποτέλεσε την απαρχή της εμμονής μου με αυτήν, που κράτησε σχεδόν δυόμιση μήνες. Θα συνεχίσω την ιστορία αργότερα μέσα στη μέρα, έτσι κι αλλιώς, το σήριαλ έχει και συνέχειες.....

αυτη η συμπεριφορα με το 'ζεστη- κρυο", αλλους τους απωθει αμεσα και δεν γυριζουν να ξανακοιταξουν πισω τους κι αλλους τους κανει να κολλανε εμμονικα και να προσπαθουν να φερουν την ιστορια στα μετρα τους.

εσυ, στην φαση εκεινη, για δικους σου λογους, ησουν απ τους δευτερους.
και την βολευε παρα πολυ γι αυτο και σε παινευε. εσυ νομιζες οτι πηρες το βραβειο, ενω αυτο που ειχες παρει ηταν μια ατελειωτη ταλαιπωρια.

ολοι εκεινοι που εβριζε, ηταν οσοι εδειξαν την "υγιη" συμπεριφορα να απομακρυνθουν αμεσα αντι να μπλεξουν στο αρρωστημενο (κυριολεκτικα) παιχνιδι της.

Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά νομίζω οτι η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει. Όπως δείχνει και έχει δείξει και μέχρι τώρα δεν πρόκειται να σταματήσει, οπότε θα πρέπει να οπλιστείς με μπόλικο θάρρος και να είσαι προετοιμασμένος.
Αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου κι ας σου φαίνεται κάθε φορά που θυμάσαι κάτι οτι τώρα τα κατάλαβες όλα. Ακριβώς επειδή η κρίση σου ήταν τόσο θολή κατά τη διάρκεια που συνέβαιναν όλα αυτά, νομίζω οτι θα σου πάρει κάμποσο ακόμα ώστε να ξεκαθαρίσει πλήρως το κουβάρι αν ξεκαθαρίσει ποτέ και κάθε φορά που θα τα σκέφτεσαι/ συζητάς ή γράφεις όπως εδώ όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτεις, κάποια λεπτομέρεια θα έρχεται να κολλήσει στα προηγούμενα για να συμπληρωθεί σιγά σιγά το παζλ.

Θεωρώ από τον τρόπο που γράφεις πως ακόμα έχεις θυμό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα και αυτά είναι που σε κάνουν να επιμένεις να καταλάβεις. Το να τα γράφεις θα σε βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Ομολογώ πάντως πως σε διαβάζω με ενδιαφέρον και σε πολλά νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αυτη η συμπεριφορα με το 'ζεστη- κρυο", αλλους τους απωθει αμεσα και δεν γυριζουν να ξανακοιταξουν πισω τους κι αλλους τους κανει να κολλανε εμμονικα και να προσπαθουν να φερουν την ιστορια στα μετρα τους.

εσυ, στην φαση εκεινη, για δικους σου λογους, ησουν απ τους δευτερους.
και την βολευε παρα πολυ γι αυτο και σε παινευε. εσυ νομιζες οτι πηρες το βραβειο, ενω αυτο που ειχες παρει ηταν μια ατελειωτη ταλαιπωρια.

ολοι εκεινοι που εβριζε, ηταν οσοι εδειξαν την "υγιη" συμπεριφορα να απομακρυνθουν αμεσα αντι να μπλεξουν στο αρρωστημενο (κυριολεκτικα) παιχνιδι της.

---

Μέχρι εκείνο το σημείο, η λογική μου και ο "υγιής" τρόπος σκέψης λειτουργούσαν ακόμα. Μετά από 2-3 φορές που της ζήτησα να μιλήσουμε και επικαλούνταν την παρουσία κάποιου "φίλου" ή κάποιος βραδυνής εξόδου για να μη μου μιλήσει (επαναλαμβάνω: κλεισμένη σπίτι της ήδη επί ενάμιση μήνα λόγω πανικού και αγοραφοβίας), σκέφτηκα ότι τζάμπα χάνω το χρόνο μου με κάποια που από τη μία σίγουρα θα έχει κάποια σχέση στα μέρη της και από την άλλη ήταν φανερό ότι είχα κι ένα θέμα ψυχικής ισορροπίας. Σταμάτησα να στέλνω πια μηνύματα και δυο φορές που μου έστειλε εκείνη, όταν άρχισα κι εγώ να "χάνομαι", απάντησα τηλεγραφικά. "Πως είσαι, φιλαράκι μου" το ένα, "Καλά", η απάντησή μου, την επόμενη "ελπίζω να είσαι καλά, φιλαράκι μου", ένα "ΟΚ, όλα καλά" από μένα. Εκεί προφανώς κατάλαβε ότι το "λάφυρό" της, αυτό που με τόσο κόπο κρατούσε ως τότε στα χέρια της, αντίθετα με άλλους που την είχαν κοπανήσει, κινδύνευε να χαθεί. Και με την επόμενη κίνησή της, ουσιαστικά με έριξε σε μια διαδικασία αυξανόμενης κατάθλιψης και εμμονής μαζί της, εμμονής που με έφτασαν σε συμπεριφορές υπομανίας, όπως διέγνωσε η ψυχολόγος μου, ενάμιση μήνα μετά.
Αφού είδε λοιπόν η κοπέλα ότι το "λάφυρο" της ξέφευγε. έκανε κάτι το οποίο θεωρώ (και το θεώρησα και τότε, γι αυτό ήθελα να της στείλω μήνυμα με βαρείς χαρακτηρισμούς) τουλάχιστον απαράδεκτο. Μια μέρα μετά το τελευταίο παγερό μου μήνυμα και αφού είχα ανεβάσει ένα βίντεο από την πόλη μου το οποίο είχα τραβήξει την προηγούμενη μέρα (μια ηλιόλουστη, σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα του Δεκέμβρη) μου στέλνει και μου λέει το εξής: "Παίζει να βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος χτες εκείνη την ώρα που τράβηξες το βίντεο, αφού ήμουν στην πόλη σου για κάτι εξετάσεις του θείου μου". Έμεινα άναυδος και όταν τη ρώτησα γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο μου απάντησε ότι δεν είχε χρόνο, ότι ήθελε να μείνει παρέα με το θείο της αλλά σε μια βδομάδα θα ξαναερχόταν για κάποιες άλλες εξετάσεις και τότε σίγουρα θα βρισκόμασταν τουλάχιστον για ένα δίωρο. Αυτό ήταν. Μιλήσαμε και τηλεφωνικά το ίδιο βράδυ και εκεί πλέον μπήκαν βαθειά τα θεμέλια της εμμονής και του κολλήματός μου με αυτήν. Στο τηλέφωνο μου είπε ότι επιτέλους θα με δει στην πόλη μου, θα την "ξεναγήσω" κρατώντας την αγκαλιά και άλλα τέτοια ωραία. Μου είπε μάλιστα ότι τις φορές που χανόταν ήταν επειδή είχε ερωτικές περιπέτειες με "πρώην" της, αφού μόνο με "πρώην" της θέλει πλέον να σχετίζεται ερωτικά (μου ανέφερε μάλιστα και 2-3 ονόματα !!!!!!) και ότι δεν θα έπρεπε αυτό να με πειράζει αφού σίγουρα κι εγώ έκανα τα ίδια στην πόλη μου και αφού όταν θα βρισκόμασταν θα την είχα δική μου. Εκεί πλέον, εγώ, τυφλώθηκα από τη ζήλεια και την ανάγκη που είχα να τη δω από κοντά, δέχτηγκα χωρίς κανένα σχόλιο την ιστορία της, ξέροντας ότι μέσα μου πονούσα για αυτά που μου μόλις μου είχε πει. Εκεί ήταν που δεν υπήρχε καμιά άλλη σκέψη στο μυαλό μου παρά μόνο πως θα τη γνώριζα από κοντά και πως θα ζούσα μαζί της όσα έζησαν και ζούσαν μαζί της αυτοί που ήταν δίπλα της. Έφτασα σε σημείο να τους μισώ (!!!!!) επειδή εκείνοι είχαν μια γυναίκα που εγώ ήθελα πολύ και ακόμα δεν την είχα καν δει από κοντά.
Όλη εκείνη η βδομάδα πέρασε με μια γλυκιά αναμονή, έκανα σενάρια στο μυαλό μου που θα την πήγαινα, πως θα της φερόμουν, τι θα της έλεγα, πως θα την πλησίαζα ερωτικά από κοντά πλέον κλπ. κλπ. Εεκί, και μόλις δυο μέρες αφότου μιλήσαμε στο τηλέφωνο και κλείσαμε ουσιαστικά το ραντεβού, μετά από τόσα γλυκόλογα και υποσχέσεις, ξαναχάθηκε. Στα μηνύματα που της έστειλα, επί διήμερο, δεν απαντούσε και πραγματικά πλέον δεν ήξερα τι να κάνω. Μια φίλη μου που της το είπα, μου απάντησε "Δεν το πιστεύω, δεν είναι με τα καλά της η κοπέλα". Εγώ όμως, είχα μπει για τα καλά στην εμμονή μου μ' αυτήν, έλεγα μέσα μου "ας έρθει να τη δω κι ας μη μου απαντάει στα μηνύματα". Ώσπου, δυο μέρες πριν βρεθούμε, μου στέλνει μήνυμα (κι αφού εγώ δεν ξαναέστειλα τίποτα, ανήμπορος να καταλάβω τι γίνεται) και μου λέει ότι όλα καλά, ο θείος της κανόνισε να έρεθι, θα είναι μαζί του αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν άρρωστη με γαστρεντεριτιδα. Μέχρι το βράδυ που μιλήσαμε, μου λέει ότι όλα πήγαιναν καλά, την είδε γιατρός, τα συμπτώματα υποχωρούν άμεσα και ότι το ραντεβού μας ισχύει και θα είναι μια χαρά. Την παραμονή, όλος χαρά εγώ περιμένω τα μαντάτα και όντως το μεσημέρι μου λέει ότι είναι τελείως καλά και ότι μάλιστα έχει καλό καιρό στην πόλη της και βγήκε μια βόλτα να κάνει κάποια ψώνια και να τσιμπήσει κάτι έξω. "Το βραδάκι θα σου πω πότε ξεκινάμε και τι ώρα θα βρεθούμε" μου είπε.
Περιττό να περιγράψω την αγωνία και τη χαρά μου, το πρόσωπό μου έλαμπε, όπως μου είπαν οι φίλοι μου. Ρωτούσα φίλες μου πως να της φερθώ εκείνο το δίωρο μαζί της για να της κάνω την καλύτερη δυνατή εντύπωση. Το βράδυ, επέστρεψα σπίτι ασπό τη δουλειά περιμένοντας το μήνυμά της. Και όντως, κατά τις 10, άναψε το φωτάκι του inbox και όλος χαρά το άνοιξα. "Ανέβασα 37.6 πυρετό, πούς πυρετός για τα δικά μου δεδομένα, και νιώθω πολύ αδυναμία και εξάντληση. Μάλλον δεν θα μπορέσω να έρθω αύριο". Έμεινα με τοστόμα ανοιχτό. Μου πήρε τπυλάχιστον ένα 10λεπτο να συνέλθω και να της στείλω μήνυμα, πιέζοντάς την να πάρει φάρμακο να ρίξει τον πυρετό που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και υψηλός και άρχισε να μου γράφει ότι το μόνο που με νοιάζει είναι να τη δω και όχι η υγεία της και άλλα τέτοια που αργότερα μου έγινα πολύ "οικεία". Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα από τα νεύρα μου, η τρίτη φορά που συνέβαινε εξαιτίας της μετά το πρώτο άκυρο και τον καυγά μαζί της.
Την επόμενη μέρα, ξύπνησε ένας διαφορετικός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος εμμονικός, υπομανιακός και σε πρόθυρα κατάθλιψης. Της έγραψα ότι θε πάω να τη δω μέσα στις επόμενες μέρες και εκείνη το μόνο που είπε ήταν "θέλω υπερβολικά πολύ να σε δω". Τη στιγμή που ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος θα είχε ηδη ξεκόψει μαζί της και θα είχε γυρίσει την πλάτη του, εγώ πέρασα ένα ολόκληρο Σ/Κ μέσα στην κατάθλιψη και την απογοήτευση, γυρνώντας απο μπαράκι σε μπαράκι, πίνοντας σαν τρελός και παρουσιάζοντας συμπεριφορές τουλάχιστον "ύποπτες" (χτυπιόμουν σαν τρελός στο χορό, έπιανα κουβέντα σε κάθε γυναίκα που με κοίταζε, δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω σπίτι ακόμα κι αν είχε ήδη ξημερώσει κλπ.). Όταν τα αφηγήθηκα αυτά στην ψυχολόγο μου, με έστειλε κατευθείαν να συμβουλευτώ ψυχίατρο, εγώ όμως τότε είχα άλλες προτεραιότητες στο μυαλό μου.
Από εδώ και πέρα, το σήριαλ μπαίνει σε νέο κύκλο. Είναι πλέον η εποχή που μαθαίνω ότι η "ανισόρροπη" όπως την έλεγαν οι φίλοι μου είχε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, προβλήματα που ήδη η ψυχολόγος μου, με τα λίγα που της είχα πει για εκείνη, είχε υποπτευθεί. "Ψάξε λίγο το ενδεχόμενο μιας μανιοκατάθλιψης γι αυτήν", μου είχε πει. Λόγια που ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι.
Θα συνεχίσω αργότερα. Όπως βλέπετε, ο ψυχίατρος που με παρότρυνε να το γράψω σε μορφή διηγήματος ή και μυθιστορήματος, δεν είχε και πολύ άδικο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά νομίζω οτι η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει. Όπως δείχνει και έχει δείξει και μέχρι τώρα δεν πρόκειται να σταματήσει, οπότε θα πρέπει να οπλιστείς με μπόλικο θάρρος και να είσαι προετοιμασμένος.
Αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου κι ας σου φαίνεται κάθε φορά που θυμάσαι κάτι οτι τώρα τα κατάλαβες όλα. Ακριβώς επειδή η κρίση σου ήταν τόσο θολή κατά τη διάρκεια που συνέβαιναν όλα αυτά, νομίζω οτι θα σου πάρει κάμποσο ακόμα ώστε να ξεκαθαρίσει πλήρως το κουβάρι αν ξεκαθαρίσει ποτέ και κάθε φορά που θα τα σκέφτεσαι/ συζητάς ή γράφεις όπως εδώ όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτεις, κάποια λεπτομέρεια θα έρχεται να κολλήσει στα προηγούμενα για να συμπληρωθεί σιγά σιγά το παζλ.

Θεωρώ από τον τρόπο που γράφεις πως ακόμα έχεις θυμό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα και αυτά είναι που σε κάνουν να επιμένεις να καταλάβεις. Το να τα γράφεις θα σε βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Ομολογώ πάντως πως σε διαβάζω με ενδιαφέρον και σε πολλά νιώθω να ταυτίζομαι μαζί σου.

---

Από μεριά της, είμαι σίγουρος ότι δεν έχει τελειώσει. Αλλά, πλέον, έχω ήδη αρχίσει να φτιάχνω τη ζωή μου μέσα σε υγιείς σχέσεις, σε υγιείς επαφές, ξαναείδα πως είναι να φλερτάρεις με κοπέλες που τις γνωρίζεις με σάρκα και οστά, που τις αγγίζεις, τις αγκαλιάζεις, τις βλέπεις μπορστά σου, πράγματα που είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Δεν ξαναπέφτω στα ίδια λάθη, ειδικά τώρα που, γυρνώντας το κουβάρι των αναμνήσεων, καταλαβαίνω πόσο άσχημο και "άρρωστο" παιχνίδι μου έπαιζε. Και το κακό είναι ότι πλέον δεν θεωρώ αυτό το παιχνίδι κομμάτι της διαταραχής της, αλλά "οργανωμένο σχέδιο" από μέρους της, όχι μόνο με μένα φυσικά, αλλά και με άλλους, πολλοί εκ των οποίων βέβαια (αν όχι όλοι), το κατάλαβαν άμεσα και την κοπάνησαν έγκαιρα.
Θυμό έχω πολύ, πάρα πολύ...με τον εαυτό μου. Και αναπάντητα ερωτήματα επίσης. Πολλά απ 'αυτά, έχουν απαντηθεί από την πορεία των πραγμάτων αλλά και από τις συζητήσεις εδώ μέσα. Πλέον, κανένα αναπάντητο ερώτημα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να ξαναφτιάξω μια υγιή ζωή, με υγιείς σχέσεις και υγιείς επαφές. Και θα το ξαναπώ. Δεν με νοιάζει καν αν θα μπορέσω ποτέ να τη δω. ήδη, στο μυαλό μου έχει απομυθοποιηθεί εντελώς, έχω ξενερώσει πάρα πολύ.
Θα συνεχίσω να γράφω την ιστορία ως το τέλος. Ναι, με κάνει να νιώθω καλύτερα και βοηθάει και εσάς να καταλάβετε τι περίπου έγινε και γιατί έφτασα στο σημείο να καταφύγω σε ψυχίατρο και να γράψω εδώ στο φόρουμ. Ευτυχώς, οι υγιείς άμυνές μου (όπως μου είπε ο ψυχίατρος) που είναι πολλές μέσα μου, με επανέφεραν, έστω και κάπως καθυστερημένα, στα ίσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Από μεριά της, είμαι σίγουρος ότι δεν έχει τελειώσει. Αλλά, πλέον, έχω ήδη αρχίσει να φτιάχνω τη ζωή μου μέσα σε υγιείς σχέσεις, σε υγιείς επαφές, ξαναείδα πως είναι να φλερτάρεις με κοπέλες που τις γνωρίζεις με σάρκα και οστά, που τις αγγίζεις, τις αγκαλιάζεις, τις βλέπεις μπορστά σου, πράγματα που είχα ξεχάσει τόσο καιρό. Δεν ξαναπέφτω στα ίδια λάθη, ειδικά τώρα που, γυρνώντας το κουβάρι των αναμνήσεων, καταλαβαίνω πόσο άσχημο και "άρρωστο" παιχνίδι μου έπαιζε. Και το κακό είναι ότι πλέον δεν θεωρώ αυτό το παιχνίδι κομμάτι της διαταραχής της, αλλά "οργανωμένο σχέδιο" από μέρους της, όχι μόνο με μένα φυσικά, αλλά και με άλλους, πολλοί εκ των οποίων βέβαια (αν όχι όλοι), το κατάλαβαν άμεσα και την κοπάνησαν έγκαιρα.

Θυμό έχω πολύ, πάρα πολύ...με τον εαυτό μου. Και αναπάντητα ερωτήματα επίσης. Πολλά απ 'αυτά, έχουν απαντηθεί από την πορεία των πραγμάτων αλλά και από τις συζητήσεις εδώ μέσα. Πλέον, κανένα αναπάντητο ερώτημα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να ξαναφτιάξω μια υγιή ζωή, με υγιείς σχέσεις και υγιείς επαφές. Και θα το ξαναπώ. Δεν με νοιάζει καν αν θα μπορέσω ποτέ να τη δω. ήδη, στο μυαλό μου έχει απομυθοποιηθεί εντελώς, έχω ξενερώσει πάρα πολύ.
Θα συνεχίσω να γράφω την ιστορία ως το τέλος. Ναι, με κάνει να νιώθω καλύτερα και βοηθάει και εσάς να καταλάβετε τι περίπου έγινε και γιατί έφτασα στο σημείο να καταφύγω σε ψυχίατρο και να γράψω εδώ στο φόρουμ. Ευτυχώς, οι υγιείς άμυνές μου (όπως μου είπε ο ψυχίατρος) που είναι πολλές μέσα μου, με επανέφεραν, έστω και κάπως καθυστερημένα, στα ίσα μου.

---

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

---

Συμφωνώ με Remedy!

Νομίζω οτι ο θυμός σου (απόλυτα δικαιολογημένος βέβαια) δεν αφήνει να το δεις αυτό τώρα συν το ότι έχεις ανάγκη να βρεις και "λογικά" στοιχεία στην συμπεριφορά της οπότε δεν θες να τα αποδώσεις όλα στην ασθένεια της.
Νιώθεις πώς αν αποδοθεί όλη η συμπεριφορά της στην ασθένεια , αυτό ακυρώνει αυτομάτως και την όποια δική σας σχέση; Οτι αυτομάτως και τα συναισθήματα που έβλεπες από εκείνη δεν ήταν αληθινά;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εγω νομιζω οτι ειναι και τα δυο.
ενα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ οργανωμενο σχεδιο, (και μαλλον περι οργανωμενης και μελετημενης συμπεριφορας προκειται παρα περι σχεδιου), που ομως το να μπει στην διαδικασια να το καταστρωσει οφειλεται στην κατασταση που βρισκεται λογω της διαταραχης της.

ξερει καλα ποσο απωθητικη ειναι μια επικοινωνια με τοσες υποσχεσεις αλλα χωρις γνωριμια και εχει κανει ενα περιπλοκο σχεδιο συνεχων αναβολων αλλα και εμφανισεων για να το τρεναρει οσο μπορεσει πριν φυγεις κι εσυ (κι ο καθενας).

---

Δεν θεώρησα ποτέ ότι θα έπλεκε ένα τέτοιο ιστό αν δεν είχε τη διαταραχή. Προφανώς όλο αυτό το σχέδιο προέρχεται από το ότι η ίδια γνωρίζει ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι υποσχέσεις λόγω της κατάστασής της. Μέχρι πρόσφατα όμως, πίστευα ότι όλα οφείλονταν στα "παιχνίδια του μυαλού" της, ότι η ίδια δεν είχε σχεδόν καμιά ανάμειξη στα ψέματα που μου αράδιαζε και στις υποσχέσεις που μου έδινε. Τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι είχε επίγνωση του τι έκανε και γιατί το έκανε και όσο τα εξιστορώ και τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, τόσο πιο πολύ το πιστεύω. Το σχέδιό της μάλιστα θα φανεί πιο έντονα στο υπόλοιπο της ιστορίας, από τη στιγμή που μαθαίνω σιγά-σιγά την αλήθεια και αρχίζω να της φέρομαι σχεδόν σαν "φύλακας-άγγελος", δείχνοντάς της ότι ουσιαστικά έχω πέσει, αναίσθητος, στην παγίδα της. Και δυστυχώς, αυτό είχε γίνει.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Συμφωνώ με Remedy!

Νομίζω οτι ο θυμός σου (απόλυτα δικαιολογημένος βέβαια) δεν αφήνει να το δεις αυτό τώρα συν το ότι έχεις ανάγκη να βρεις και "λογικά" στοιχεία στην συμπεριφορά της οπότε δεν θες να τα αποδώσεις όλα στην ασθένεια της.
Νιώθεις πώς αν αποδοθεί όλη η συμπεριφορά της στην ασθένεια , αυτό ακυρώνει αυτομάτως και την όποια δική σας σχέση; Οτι αυτομάτως και τα συναισθήματα που έβλεπες από εκείνη δεν ήταν αληθινά;

---

Το πρόβλημα με μένα ήταν ότι μέχρι πρόσφατα, και ενώ ήξερα για την κατάστασή της, την αντιμετώπιζα λες και επρόκειτο για άτομο ψυχικά υγιές και πίστευα ότι τα αισθήματά της ήταν αληθινά.
Τώρα, συμφωνώ κι εγώ AΠΟΛΥΤΑ με Remedy. Ναι, είναι ένα άτομο με σοβαρά προβλήματα στην ψυχική σφσίρα, αλλά όλο αυτό που έγινε δεν έγινε από κάποια που δεν είχε επίγνωση του τι έκανε μέσα στη διαταραχή της. Ήταν βάσει μελετημένης συμπεριφοράς, όπως αναφέρθηκε. Το κατάλαβα ουσιαστικά όταν είδα την καρδούλα που έβαλε στα σχόλια του άλλου υποψήφιου θύματος μόλις κατάλαβε ότι με μένα η ιστορία είχε μπλοκάρει. Είχα ήδη βέβαια μπει στη διαδικασία της απεμπλοκής μου απ' αυτήν, αλλά οι ενδείξεις που είχα ως τότε έγιναν απόδειξη με αυτό.
Όπως απάντησα πιο πάνω, η συνέχεια της ιστορίας, που θα τη γράψω λίγο αργότερα, θα δώσει πολλά περισσότερα στοιχεία της οργανωμένης συμπεριφοράς της, όταν πλέον η "σχέση"μας θα περάσει σε άλλο στάδιο.
Και για να απαντήσω στο τελευταίο. Όπου κι αν αποδοθεί η όλη της συμπεριφορά, δεν έχει τόση σημασία, ήταν τεράστιο λάθος μου που πίστεψα στα "αισθήματά" της (απαραίτητα τα εισαγωγικά), αφού είχα πέσει για τα καλά στο λάκκο που έσκαβε με τόση επιμέλεια για βδομάδες. έμενα στις υπέροχες υποσχέσεις της και δεν μπορούσα να δω τίποτα πέρα από αυτές (η "ικανοποίηση των αυτιών μου" όπως είχα γράψει πιο πριν).
Η συνέχεια της ιστορίας, θα ρίξει κι άλλο φως στο οργανωμένο αυτό σχέδιο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Δεν θεώρησα ποτέ ότι θα έπλεκε ένα τέτοιο ιστό αν δεν είχε τη διαταραχή. Προφανώς όλο αυτό το σχέδιο προέρχεται από το ότι η ίδια γνωρίζει ότι το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι υποσχέσεις λόγω της κατάστασής της. Μέχρι πρόσφατα όμως, πίστευα ότι όλα οφείλονταν στα "παιχνίδια του μυαλού" της, ότι η ίδια δεν είχε σχεδόν καμιά ανάμειξη στα ψέματα που μου αράδιαζε και στις υποσχέσεις που μου έδινε. Τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι είχε επίγνωση του τι έκανε και γιατί το έκανε και όσο τα εξιστορώ και τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, τόσο πιο πολύ το πιστεύω. Το σχέδιό της μάλιστα θα φανεί πιο έντονα στο υπόλοιπο της ιστορίας, από τη στιγμή που μαθαίνω σιγά-σιγά την αλήθεια και αρχίζω να της φέρομαι σχεδόν σαν "φύλακας-άγγελος", δείχνοντάς της ότι ουσιαστικά έχω πέσει, αναίσθητος, στην παγίδα της. Και δυστυχώς, αυτό είχε γίνει.

---

προσδιορισε αυτο το "η ιδια" που χρησιμοποιεις.
ποια "ιδια" ηξερε εντελως συνειδητα τι δολοπλέκει?
ειναι "η ιδια", η ιδια- "ιδια" οταν ειναι ασθενης και οταν ειναι υγιης?
οχι βεβαια, αλλα ουτε και γινεται καποια αλλη.
τα ορια ειναι σιγουρα θολα και κατα την ταπεινη μου γνωμη, η ζυγαρια γερνει στο οτι θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει, δεν ειναι ομως ακριβως "η ιδια"....

συνεχισε ωστοσο την διηγηση σου με τους ρυθμους και στον βαθμο που νοιωθεις την αναγκη να το κανεις.
ξερω πολυ καλα ποσο απελευθερωτικο ειναι να πεις μια φορα ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ με το νι και με το σιγμα καπου που εσυ νοιωθεις οτι ακουν και καταλαβαινουν.

το εχω κανει κι εγω καποτε για μια ιστορια οχι μεν ερωτικη, αλλα κακοηθειας και πιθανα διαταραχης.
εγραψα ενα ολοκληρο διηγημα πολλων σελιδων για να το διαβασει καποιος που ηξερα οτι καταλαβαινει, και μετα απελευθερωθηκα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

προσδιορισε αυτο το "η ιδια" που χρησιμοποιεις.
ποια "ιδια" ηξερε εντελως συνειδητα τι δολοπλέκει?
ειναι "η ιδια", η ιδια- "ιδια" οταν ειναι ασθενης και οταν ειναι υγιης?
οχι βεβαια, αλλα ουτε και γινεται καποια αλλη.
τα ορια ειναι σιγουρα θολα και κατα την ταπεινη μου γνωμη, η ζυγαρια γερνει στο οτι θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει, δεν ειναι ομως ακριβως "η ιδια"....

---

Δεν αντιλέγω. Δε τη γνώρισα ποτέ στις "καλές εποχές" της (τότε που υπήρχε η διπολική διαταραχή αλλά τουλάχιστον ήταν ένα άτομο κοινωνικοποιημένο και ενταγμένο σε ένα κοινωνικό πλαίσιο), το μόνο που γνώρισα απ' αυτήν ήταν στην κατάσταση που είναι τώρα. Επομένως, με το "ίδια" αναφέρομαι στο συνειδητό κομμάτι της στο ΤΩΡΑ, αυτό τέλος πάντων που "θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει".

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Δεν αντιλέγω. Δε τη γνώρισα ποτέ στις "καλές εποχές" της (τότε που υπήρχε η διπολική διαταραχή αλλά τουλάχιστον ήταν ένα άτομο κοινωνικοποιημένο και ενταγμένο σε ένα κοινωνικό πλαίσιο), το μόνο που γνώρισα απ' αυτήν ήταν στην κατάσταση που είναι τώρα. Επομένως, με το "ίδια" αναφέρομαι στο συνειδητό κομμάτι της στο ΤΩΡΑ, αυτό τέλος πάντων που "θυμαται πολυ καλα τι κανει και γιατι το κανει".

---

"αλλα δεν ειναι στα καλα της"..
πες το ολοκληρωμενο, μην ντρεπεσαι.

Λίγες μέρες αφότου μου έπαιξε αυτό το αισχρό παιχνίδι του απόλυτου σκωτσέζικου ντουζ και με έχει κάνει να φτάνω σε όρια μη φυσιολογικών συμπεριφορών και ανιτδράσεων, μια φίλη μου που της λέω την ιστορία (είναι και ψυχολόγος), βρίσκει ότι έχουν 3 κοινούς γνωστούς με αυτήν. Με τους δύο μάλιστα, έχει πολλές καλές σχέσεις και είναι όλοι συμπατριώτες της κοπέλας.
Μέσα σε δυο μέρες, μου δίνει κάποιες πληροφορίες που με εξοργίζουν. Ότι γενικά η κοπέλα έχει πολλά "λαλήματα" και είναι γεμάτη "ψώνια" (λέξεις των ίδιων), ότι έχει κόλλημα με άντρες από συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κλάδο (αναφέρουν μάλιστα αρκετές σχέσεις της με συγκεκριμένα άτομα, δυο από αυτά είναι τα ονόματα που μου είχε αναφέρει κι εκείνη πριν ως "πρώην" της με τους οποίους, όπως είπε, εξακολουθεί να έχει ερωτικά πάρε-δώσε), ότι είναι ένα δύστροπο, νευρωτικό άτομο που προσπαθούν να την αποφύγουν όταν τη βλέπουν έξω.
Σε εκείνο το σημείο είμαι έτοιμος να της γράψω το μήνυμα περί "τρελής για δέσιμο", κρίνοντας από τα όσα μου έκανε αλλά και από τα όσα είχα μάθει. Πιο πριν όμως, και με το ότι είχα βρει ένα καλό τρόπο να την "ψηλαφίσω" ως άτομο, μου είχε έρθει στο μυαλό ένας παλιός γνώριμος του πατέρα μου, που καταγόταν από την πόλη της και λόγω της δουλειάς του είχε τρελές διασυνδέσεις με πρόσωπα και πράγματα εκεί. Τον βρήκα και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Σε δυο μέρες, ήδη είχε μάθει την κατάσταση, ότι από παλιά είχε δείξει ψυχωτικά στοιχεία (ένας "πρώην" της προ τετραετίας ανέφερε ότι δεν έβγαινε στο ραντεβού μαζί του ή γύριζε άρον-άρον σπίτι επειδή φοβόταν ότι την παρακολουθούν κλπ.). Ο ίδιος ο πατέρας της είπε σε γνωστό του (και γνωστό "μας") για την κόρη του που δεν είναι στα καλά της και έχει κλειστεί σπίτι εδώ και κανένα δίμηνο και της πάνε φαγητό να φάει κλπ. κλπ. Το εντυπωσιακό είναι ότι σε τηλεφώνημα γνωστού της που της πρόσφερε τη δυνατότητα να δουλέψει την τέχνη της για κάποια άτομα (γνωστούς "μας"), η αντίδρασή της ήταν "παράτα με, πέστους να σηκωθούν να φύγουν και μη με ξαναενοχλήσεις ούτε εσύ ούτε κανένας, δε γουστάρω να δουλέψω για κανέναν" !!!!
Με το που τα έμαθα, φυσικά αναιρώ κάθε σκέψη για μηνύματα περί "τρελής για δέσιμο" και βρίσκομαι μετέωρος στο κενό. Από τη μια. νιωθω πως όσα συνέβησαν, έβρισκαν μια απόλυτα κατανοητή εξήγηση, από την άλλη δεν ήξερα τι να κάνω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν απλώς να εξαφανιστώ, να χαθώ, να μην ασχοληθώ άλλο. Επειδή όμως όπως είπα, αν κάτι είναι να γίνει, θα γίνει, τυχαίνει εκείνο το βράδυ να μου πιάσει κουβέντα (κάτι που είχε να κάνει σχεδόν μια βδομάδα) και να το γυρίσουμε, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, σε ένα τρομερό χαβαλέ. Έλεγα μέσα μου "δεν είναι δυνατό αυτό το άτομο να είναι άρρωστο" και αποφάσιζα ουσιαστικά εκείνο το βράδυ να της σταθώ και να τη βοηθήσω όσο μπορούσα. ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.
Το βράδυ εκείνο μου είπε ότι θα βγει να πάει σε ένα επαγγελαμτικό ραντεβού. Την άλλη μέρα, έμαθα ότι δεν βγήκε από το σπίτι της όλο το βράδυ, εκείνη όμως μου περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια πως πήγε το ραντεβού, πόσο καλά στάθηκε η ίδια στις απαιτήσεις της δουλειάς της κλπ. κλπ. Σιγά-σιγά, αρχίζω να νιώθω ότι πρέπει να την πλησιάσω κι άλλο για να μπορέσω να τη φέρω πιο κοντά μου και να τη βοηθήσω και αποφασίζω, με προτροπή και της φίλης μου (που είχε ρωτήσει τους γνωστούς της) και του παλιού γνωστού του πατέρα μου, να πάω στην πόλη της να τη συναντήσω.
Εκείνη η κίνηση άλλαξε ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Αν δε το είχα κάνει, πιθανό η ιστορία να είχε πάρει άλλη τροπή. Όμως, η εμμονή μου πλέον μαζί της και το ότι πλέον ήξερα την κατάστασή της, έκαναν αυτό το ταξίδι σχεδόν επιβεβλημένο. Εν τω μεταξύ, και μέχρι να προγραμματίσω το ταξίδι (το οποίο της κράτησα κρυφό), είχαμε πλέον συχνή επικοινωνία. Την άκουγα να μου διηγείται ιστορίες από τις νυχτερινές της εξόδους, που ήξερα ότι δεν ήταν πραγματικότητα.
Πως το ήξερα; Δεν θα επεκταθώ, πάντως μπορούσα να μάθω αν είχε βγει από το σπίτι της. Ήταν σίγουρο: η κοπέλα δεν έβγαινε ούτε στο μπαλκόνι της. Με τα παντζούρια μονίμως κατεβασμένα, και να ήθελε, θα ήταν αρκετά δύσκολο. Στα στέκια της άλλωστε, εκεί που μου έλεγε ότι σύχναζε, είχαν να τη δουν κανένα εξάμηνο.
Στη συνέχεια, θα μιλήσω για τη στιγμή που μαθαίνει ότι βρίσκομαι στην πόλη της.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

"αλλα δεν ειναι στα καλα της"..
πες το ολοκληρωμενο, μην ντρεπεσαι.

---

Δεν είναι θέμα ντροπής. Δεν μπορώ όμως να ξέρω πως ήταν "στα καλά της". Δεν μου είπε κανείς ότι "στα καλά της" δεν έδειχνε π.χ. ανάλογα στοιχεία χειριστικότητας των ανθρώπων. Σ' αυτή την κατάσταση τη γνώρισα, μ΄αυτή την κατάσταση την κρίνω. Και μόνο το ότι, έστω και μέσα στην έντονη διαταραχή της, έφτιαξε "συνειδητά" ένα οργανωμένο σύστημα συμπεριφορών για να με "εγκλωβίσει", μου είναι αρκετό να σχηματίσω πλέον άσχημη εικόνα γι αυτήν.